Nog 4 nachten slapen en we vertrekken al huiswaarts. Dus nog 5 nachten slapen voor jullie, eer je ons terug ziet.
Ik heb erg gemengde gevoelens. Uiteraard mis ik jullie allemaal erg en zal ik blij zijn iedereen terug te zien. Ik ga ook erg blij zijn om mijn eigen badkamer en eigen keuken te hebben. En om terug in een Belgisch ziekenhuis te werken met verpleegsters die echt werken en alle spullen bij de hand (ben het wel beu om heel het ziekenhuis af te lopen om ergens een goede bloedtube te vinden).
Maar hier is wat ik allemaal zal missen:
-Jana en Anna
-Kai
-Babs als roommate
-De zonsondergang
-De wijn
-De goedkope maar excellente restaurants
-Simonsberg creamcheese
-Het prachtige landschap
-De mooie klerenwinkels
-Het taaltje
-…
Ik heb een geweldig laatste weekend achter de rug. Ik ben met Jana naar een game lodge in Inverdoorn geweest. Goed gegeten en geslapen. De eerste dag was het weer niet alles maar desondanks hebben we heel veel dieren gezien. Mooie afsluiter was warme wijn op de uitkijktoren om de cheeta’s te zien rennen. Ook een hele leuke gids gehad. De volgende ochtend was het weer mooi weer en we hebben dan ook enorm van de tweede safari genoten. Volgende dieren hebben we gezien: springbok, flamingo, struisvogel, leeuwen, zebra’s, giraffen, neushoorns, gnoes, buffels, cheeta’s, impala’s, schildpadden, oryxen en ik ben er zeker een paar kleine vergeten.
Wat de ‘big 5’ betreft: dat zijn cheeta’s, buffels, leeuwen, neushoorns en olifanten. Aangezien ik de olifanten in Knysna al had gezien, kan ik dus naar huis gaan en zeggen dat ik de big 5 heb gezien!
Gisteren zijn we dan voor we naar huis gingen nog even naar Stellenbosch geweest. Heb nog een mooie broek gekocht (ik weet het…) en nog lekker gedineerd.
Vandaag vroeg opgestaan om naar het nationale cheese and wine festival te gaan in Franschhoek. Heel veel kaas en wijn geproefd. Heb chocolade met Cape Malay kruiden gekocht en heerlijke geitenkaas. Sebiet gaan we naar Signal Hill (de kleinste berg naast de Tafelberg) om met een fles Sauvignon Blanc naar de zonsondergang te zien. Daarna maken we nog een slaatje met mijn geitenkaas en spekjes, mmm… Kan je geloven dat ik dat allemaal moet achterlaten?
Heb vandaag ook reservaties gemaakt voor de spa op donderdag. (ik heb vrijaf genomen) Babs, Jana, Anna en ik gaan ons een hele dag laten verwennen. Eerst een lekkere lunch en daarna massage’s, pedicure, sauna, bubbelbad,… En dan ’s avonds ons grote afscheidfeest…
Het weer is hier wat veranderd, het is hier erg regenachtig geworden. Vandaag was het echt heel gard aan het regenen. Als gevolg hiervan hebben Lien en ik vandaag een wandeling binnen gedaan, in shopping centrum nummer 2482. Lien heeft schoenen en een t-shirtje gekocht.
In de voormiddag zijn we naar Woodstock market geweest, een soort markt met eten en kunst en zo, en meubels, en regen. En dat was best gezellig, we hebben een soort pizza gegeten vers bereid en dat was zeer lekker. Ik heb ook ‘n koffie gedronken en we hebben gratis Vitamin Water gekregen dus mijn dag was geslaagd.
We hebben ook een acteur gezien uit de film die we gisteren gezien hebben (He’s just not that into you). Denken we. Foto zetten we niet op de blog want we gaan die foto verkopen aan Paris Match en Hello! en The Sun voor 9999 Rand.
Morgen gaan we nog voor 1 dag en nacht naar een Game Lodge waar we nog wat in een bakkie gaan rondrijden om wat dieren te zien, zoals Emke dus ook aan het doen is op dit moment.
Vorige week zondag zijn we om het toeristisch te houden (toen was het ook aan het regenen) naar het Two Oceans Aquarium van Kaapstad geweest om naar de vissen te kijken, allemaal leuk maar te saai om over te bloggen, enkel de grote Spider Crabs (Lat. Crabbum Arachnoideum Frigginlargum Japanicum) zijn de moeite waard. Zie ook foto, die waren echt graaf. Ook in de foto’s: een vierkante gele vis (Lat. Pescum Rectangulum Alba Rire)
In de politiek: Jacob Zuma en zijn African National Congress heeft rond de 66% van de stemmen gehaald, en het zal spannend zijn om te zien of hij 66,66% van de stemmen haalt (2/3) want dan kan hij de grondwet veranderen. Vermoedelijke eerste wijziging: een man mag 4 vrouwen hebben, en als de man Jacob Zuma heet mag hij 99 vrouwen hebben.
Het volgende stukje is geschreven door Lien in de derde persoon.
Lien is dinsdagavond naar de sokkie dans –initiatie geweest op de campus(een soort Zuid Afrikaanse dans). Het was heel leuk en er waren een paar zuid-afrikanen die heel goed konden dansen . Nadien is ze nog uitgeweest in Kaapstad want woensdag was een vrije dag, maar ze moest toch vroeg opstaan omdat ze beloofd had naar het ziekenhuis te komen om toch haar eigen patiënten te zien.
We zijn bijna terug thuis, en dat is goed, want we missen jullie (een beetje).
ik heb eindelijk gevonden hoe ik foto's kan verkleinen, maar ze blijven te groot, dus sorry, nog steeds geen foto's.
Het weer is niet meer zo geweldig, dus ik heb ook niet meer zo veel spannende verhalen te vertellen. Vandaag is het election day, en voor ons wil dat vooral zeggen: vrijaf! (behalve Babs en Lien die vanmorgen een ward round hadden, hihi) We gaan straks naar een cricket game kijken, da's hier nogal populair. Gisteren uit geweest en vandaag voor de eerste keer sinds ik hier ben uitgeslapen.
Met dit weer zit iedereen vooral niks te doen wat vaak eindigt in veel zatte Britten...
Dit weekend heb ik een Afrikaanse jurk op maat laten maken, ik ben er heel tevreden mee!
Dit weekend (ons laatste weekend) ga ik met Jana naar een Game Lodge, da's een lodge met inclusief veel eten en zo, maar vooral 2 safari's in het wildpark waar ik hopelijk de big 5 ga zien!
On call in Hottentot Holland Hospital, Somerset West
Dit is een deel van Tom zijn dagboek
Gegroet,
Vandaag wat patiënten gezien, in het Afrikaans, alleen, en dat was toch nog moeilijker dan gedacht. Ook een paar patiënten op spoed gaan zien, om het systeem daar een beetje gewend te raken, want woensdag ga ik mn eerste wacht doen. Je neemt dan een folder uit de bak (er is een rode en een gele, het spreekt voor zich dat de rode eerst leeg moet zijn alvorens je aan de gele begint). Ik nam dus een kaftje, riep de naam (die iets moeilijker uit te spreken was dan “Jozef Peeters” – misschien daarom dat er niemand reageerde) en nam de patiënt mee naar een hoekje waar nog een beetje plaats was. Toeval of niet, mijn patiënt had een dermatologisch probleem, en zij die mij een beetje kennen weten dat ik een ***hekel heb aan dermato. Het was geen banaal probleem, heel haar huid was vol uitslag (rash) en er waren natte blisters, en ik wist uiteraard voor geen meter welke diagnose ik er op moest plakken. Ze schudde ook met heel haar lijf maar had geen koorts, had een hoest en nachtzweten, was vermagerd, dus ik plakte er zeker al maar TB op. Ik heb dan (en ja je doet dat allemaal zelf) bloed genomen (U&E, Creat, FBC), een IV lijn 5% glucose geplaatst, een CXR aangevraagd en de enorme stank die de mevrouw verspreidde genegeerd. De foto toonde inderdaad oude en nieuwe TB, en we besloten (ondertussen had ik ook een dokter gevonden) dat het rillen kwam door de uitgebreide huidlesies. We hebben de mevrouw opgenomen, morgen komt de specialist en dan weet ik wat er scheelt.
Voor de rest gebeurt er niets interessants hier, ik kom thuis, typ op mn computer, eet dinner, typ op mn computer, was mn kleren, eet wat american cookies, drink een oploscapuccino, lees in een Men’s Health (er ligger er hier heel veel), besef dat ik proteinepoeder met IGF-1 nodig heb om zo gespierd te worden, besluit dat niet te kopen om logische redenen, ga slapen.
Voor de feestverhalen: lees de blogs van de vrouwen.
Weer een wacht gehad vannacht, het was iets kalmer dan de vorige, en ik heb de meeste patiënten zelf gezien en behandeld zonder de hulp van een dokter, dus ik ben erg tevreden. Er was weer iemand met een zeer bizar dermatologisch probleem, deze keer waren het grote confluerende patchy lesies met sattelietletsels en zo, en crusteuze randen. Ik dacht aan een schimmel, maar syfilis, cutane leishmaniasis, discoide lupus en andere dinges zijn ook mogelijk. Mijn excuses voor de slechte fotokwaliteit. Fotos met toestemming van de patient. Als iemand een gooi naar de diagnose wil doen, de comments zijn geheel de uwe.
Ik ben ook naar een eerstelijns ziekenhuis geweest in Macassar, en dat zag er eigenlijk veel mooier uit dan Tygerberg. Er werkten 2 dokters en 8 vroedvrouwen en 20 verpleegsters of zo, en alles werkte via protocollen. Op bepaalde momenten in de protocollen konden de verpleegsters dan eventueel een arts bellen, dat werkte eigenlijk prima. Heb ik al vermeld dat elke dokter hier de narcose van een operatie kan doen? En dat ze het raar vinden dat ge 7 plus 5 jaar moet studeren om anesthesist te worden en dan enkel de narcose van een operatie te doen? Tssss.
We zijn terug thuis van de Garden Route en er is alweer een werkdag achter de rug. Sebiet weer braai en waarschijnlijk daarna nog eens het busje naar Stellenbosch!
Verslag van onze reis (nomaals zonder foto’s omwille van dezelfde reden):
Donderdag:
Ik lag om 04.45h in mijn bed en had mijn wekker om 10.00h gezet (we moesten om 11.00h vertrekken en ik dacht dat een uur wel genoeg zou zijn om te douchen en te pakken). Babs was niet mee uitgeweest, die had/heeft ocharme waarschijnlijk bof… Ze had ook een ander idee over de tijd nodig om klaar te geraken en haar wekker ging dus af om 08.30h… pijnlijk. Ben dan maar ineens mee opgestaan.
Om 11.00h dan naar de luchthaven vertrokken waar we om 13.15h onze vlucht naar Port Elisabeth hadden. Kei klein vliegtuigje, grappig. Om 14.35h aangekomen. Daar stond een gelukkig uitziend welkomstcomité ons op te wachten. Die dag hebben we niet veel meer gedaan buiten huurauto’s in orde brengen en naar de lodge rijden. We hebben wel nog gezellig gebraaid, uiteraard!
Vrijdag:
Bezoek aan de township in Plettenberg. Het was niet de allerergste township denk ik, maar ’t was toch maar zielig… We mochten echt binnen in de huisjes (hutjes van hout meestal) en de mensen waren ongelooflijk vriendelijk. Net buiten de township was er ook een project waar vrouwen juwelen e.d. maakten met parels. Dat was wel naar de zin van ons, meisjes. (heb dan ook weer oorbellen gekocht).
Nadien zijn we terug naar Tsitsikama gereden waar we een korte wandeling gemaakt hebben via de hangbrug. Heel mooi.
Nadien weer braai.
Zaterdag: avontuurdag voor sommigen
Babs en de ouders van Tom (Jean en An) hebben de hoogste bungy jump ter wereld gedaan!!! 216m! En ik mocht er de hele tijd naast staan en minstens even zenuwachtig zijn ;-) Babs moest ocharme tot helemaal laaste wachten, zenuwslopend en koud…
Even een tussenstop gemaakt in Nature’s Valley, een strand.
Terwijl de rest geluncht heeft in Knysna Elephant Park heb ik daar als enige de olifanten bezocht en gestreeld. Wel leuk om er zo dicht bij te staan. Enorm ruwe huid hebben die. En er waren 2 kleine olifantjes die de hele tijd met elkaar aan het spelen waren, zo schattig!
Daarna wilden we nog met een boot op de Knysna lagoon varen tot aan een natuurreservaat maar we waren te laat…
Zondag:
De 4 ouders hebben de Swartbergpas gedaan met de 4x4 terwijl de studenten een wandeling naar de waterval in Wilderness gedaan hebben en de Cango Caves bezocht hebben.
De waterval was heel mooi, spijtig dat de kano’s volgeboekt waren anders hadden we er naartoe gevaren ipv gewandeld.
In de Cango Caves hebben we de Adventure Tour gedaan, niet voor claustrofobici! Alhoewel ik vond dat het best wel meeviel.
Maandag:
Bezoek aan de struisvogel Farm. Was leuk.
Nadien middageten in Ronnies Sex Shop (is uiteraard geen echte sex shop)
In de namiddag naar onze lodge in Swellendam gereden. Tom en ik zijn nog naar het bontebokpark gereden waar we bontebokken en hartebeesten van dichtbij en bij zonsondergang hebben gezien, toch wel speciaal.
Dinsdag:
Bezoek aan het dorpje Montagu, beroemd om zijn boom vol met vogels en het gedroogde fruit.
Hoogtepunt van de dag: Boottocht op de Breederivier met champagne en wijn.
Nadien nog bezoek aan de oudste missiepost in Zuid Afrika, waar ze een heel mooi kerkje hadden.
En dan terug naar huis!
En voor mij nog karaoke-avond in Camp’s Bay (geen zorgen, heb niet zelf gezongen)
Voilà, jullie zijn weer up to date. Ik ga Babs helpen met het maken van onze slaatjes voor de braai.
Vrijdagavond uitgeweest in Long Street, iedereen was zat behalve ik, we waren om 05.00h thuis. Het was een heeeeeel goed feestje. Er zijn heel veel nieuwe mensen op de lodge en ze waren allemaal mee. Ik ben blij dat de nieuwe lichting zo tof is. Toen we thuis kwamen ben ik direct gaan slapen want ik moest om 07.30h weer opstaan om naar Crystal Falls te gaan. De rest is echter nog buiten gebleven en gaan zwemmen tot 07.00-07.30h. Van de groep die naar Crystal Falls wou gaan bleef dus niet veel over.
Alleen Kai, Felix, Eva en ik zijn gegaan samen met wat Zuid Afrikaanse studenten. En we hadden geen spijt van onze korte nacht, het was prachtig! En na 45 min klimmen en een frisse duik waren we allemaal wakker. Een aantal zijn van de rotsen gesprongen maar daar ben ik een te grote bangescheet voor.
Om 15.00h waren we al terug en Babs en ik zijn samen met de Nederlanders naar Kaapstad gegaan. Daar hebben we het meest toeristische gedaan dat je kan doen: de sight seeing bus! Haha! ’t Was zijn geld wel niet echt waard maar allez.
Nadien lekker gaan eten in Camp’s Bay. Tegen 23.00h thuis. Ik was tegen dan al in slaap gevallen in de auto en ben dus mijn bed ingekropen. Maar Babs en de rest zijn nog eens naar Long Street geweest.
Vandaag een rustige dag gehad: met ons 4 naar een supermooie wine estate gegaan om wijn te proeven en kopen en nadien naar Franschhoek gereden. Gezellig stadje met dure winkels. Lien heeft een mooi kleedje gekocht.
Zozo, morgen weer werken en donderdag vertrek naar de Garden Route.
Het weer is trouwens nogal wisselvallig maar echt regenen of zo doet het niet.
Net eerste dagen op interne geneeskunde gehad. Sinds woensdag ben ik daar in een nieuwe groep beland. Leuke medestudenten, en leuke registrars en proffen. 's Morgens moet ik mee de zaal toeren en mijn eigen patiënten ( die ik nog niet heb) zien. Ik vroeg me op voorhand een beetje af in welke tak van de interne ik zou terecht komen, maar blijkbaar maken ze hier geen onderscheid. Dus alle patiënten, long, hart, nier, rheumato,... en zelfs neuro liggen hier allemaal dooreen in grote zalen. Maar de ziektebeelden die je hier te zien krijgt zijn echt wel indrukwekkend. Meeste patiënten wachten hier zolang voor ze naar de dokter gaan, dat ze hier pas presenteren met vergevordere ziekte. Een punt dat het nog wat extra moeilijk maakt is dat ze meestal nog 10 andere problemen hebben ( wacht nog steeds op een patiënt zonder tbc of hiv.), aan de alcohol en drugs zitten. Elke patiënt is hier telkens opnieuw een interne uitdaging om volledig uit te pluizen. De kennis van de registrars en de proffen is hier ook wel indrukwekkend,... maar de behandeling laat wel te wensen over. Of ze sturen de patiënten vroeg naar huis, waar ze dan hun pillen niet pakken, en na een paar dagen er terug staan. Of ze geven de patiënt geen uitleg over wat ze van plan zijn, en de patiënt niet begrijpt wat er aan de hand is en zo behandeling weigert, of ze knoeien er wat op los. Zo was er donderdag een oudere vrouw met enorme buikpijn in de maagstreek, en waren ze vooral op haar aan het roepen dat ze stil moest liggen. Ze hadden geen idee wat er met haar aan de hand was. En aangezien dat meer dan een jaar geleden al een ct-scan had gekregen vonden ze het maar te zotte kosten er nog ene te doen. Na enige tijd kwamen ze dan tot het besluit de dame iets van pijnstillers te geven. Hiervoor moest ze een infuus krijgen. De meest bazige verpleegster wou deze per se zelf aanleggen. Ik heb nog nooit iemand zo zien prutsen. Na zeker 10 keer proberen waren haar armen volledig blauw geprikt en begon de verpleegster het op de patiënt af te reageren dat ze niet stil genoeg lag. Dan mochten alle studenten ook nog is proberen. Khad spijt dat ik mijn fotocamera niet bijhad op die moment om een te laten zien wat een drukte het was rond dat bed met alle naalden en bloedbuisjes en IV-lijnen die in het rondvlogen. Aangezien mij dit het perfecte moment leek om een prikaccident op te lopen ben ik maar naar een andere patiënt gaan zien. Ik ben in de namiddag nog eens langs gelopen om te kijken hoe het met de vrouw was in tussentijd. Ze was overleden...
Ik ben terug in de donderdag wacht groep terecht gekomen. Aangezien we op deze moment al met 8 studenten van wacht zijn, ben ik in de plaats mee gaan helpen op de wacht van verloskunde. Daar vonden ze mijn komst zo goed, dat ze er niet beter op hadden gevonden dan er zelf van door te gaan omdat ze de volgende dag test hadden en mij alleen te laten op de arbeidskamers. Ik moet toegeven dat het een hectische avond was van lopen van de ene patiënt naar de andere. Maar het was wel heel gezellig voor de rest. De anders wat norsere registrars, waren opeens allemaal super vriendelijk en vanalles aan het vertellen over hun kinderen en vrouw, over hun hobby's,... zo vloog de avond voorbij. Aan de lopende band keizersnedes doen ( om de een of andere reden zijn al mijn patiënten weer op de operatietafel beland ipv een normale bevalling te hebben). Dat was mijn laatse dag in OBGYN.
Vrijdagmorgen nog een korte ronde, en in de namiddag was ik vrij. En aangezien dit nog eens een warme dag was hebben we een hoop mensen ervan geprofiteerd om te gaan surfen. Emke heeft ook haar eerste surfpogingen ondernomen. Voor mij was het nu de tweede keer. Nog wat oefening is wel nodig maar het begint al beter te lukken...
Ik ben ondertussen weer terug op de lodge aangekomen, Lien is me op mn kot komen halen. Omdat het weekend is: een extra lang verhaal, want ik heb veel te vertellen. Dit is mn dagboek van de laatste dagen:
Dinsdag 31 maart.
Ik had vandaag mn laatste dag op de afdeling infeksiesiektes, en heb afscheid genomen van de dokters. Ik heb ze op Belgische Côte d’Or mignonettes getrakteerd, en ze konden het zeer appreciëren. Ze vertelden me dat ik altijd in Zuid Afrika mocht komen werken, een aanbod dat ik toch nog eens moet overwegen. Lien vermeldde dat ik misschien tropisch anesthesist kon worden. Ik vind dat geen slecht idee, mijn anesthesiegassen ruiken dan naar bloemen, de beademing wordt gedaan door wapperende palmbladen en de groene OK (operatiekwartier) pakjes worden vervangen door uniformen met tijger- zebraprints.
Ik heb een lijstje gemaakt, naar analogie van ‘the rules of The House of God’, (http://www.amazon.com/House-God-Classic-American-Hospital/dp/0385337388/ref=pd_bbs_sr_1?ie=UTF8&s=books&qid=1238779498&sr=8-1), van de 10 regels van de infectieziekten kliniek in Tygerberg.
Never work too hard.
If the patient doesn’t have HIV or TB, check again
Birds are cool
Night sweat + weight loss = TB
Sleepy patient? Check TIK (chrystal meth)
CRP is for loosers, we evaluate on clinical grounds
The microbiology is more fascinating than the patient
We like chocolates, certainly when they’re free
Thank you US AID for donating funiture and computers
You can’t win the battle against HIV if the patient is not cooperating
Het leven in Somerset West.
Ik heb een fiets gekocht, hij kostte 1099 Rand, en met een slot en een fietspomp erbij komt het op 1245 Rand, zo’n 100 euro. Ik heb er vandaag een fietstochtje mee gedaan naar de winkel in het centrum. Heen was zo’n 3 minuten fietsen, terug zo’n 15 minuten, waarvan de laatste 5 te voet. Het kan hiet al eens wat heuvelachtig zijn, maar dat geeft een prachtig uitzicht over de baai van Kaapstad / Somerset West. Ik ben even gestopt om van het uitzicht te genieten, ik beloof een foto op de blog te zetten.
Morgen start ik in het ziekenhuisje enkele kilometers verder.
Dag 1 @ Hottentot Holland Hospital
Op tijd vertrokken met mn fiets, maar na 3 straten zat mn pedaal los. Geprobeerd te repareren, maar ik had niet de juiste sleutel. Verder gewandeld met het plan het deze avond te repareren na een sleutel te kopen in de Brico. Wanneer ik bijna aan het ziekenhuis was, bleek de pedaal (+arrm) er volledig afgevallen te zijn. Ik had geen zin om het volledige traject terug te stappen, en hoopte dat ik het verloren onderdeel ’s avonds wel terug zou vinden. Dat was dus niet het geval, ik ben langs een fietsenmaker gereden en heb voor 125 rand een nieuwe trapper gekocht. En ook lampjes met een hoog gadgetgehalte.
Het ziekenhuis (zie ook foto’s): het is zoals reeds vermeld een erg klein ziekenhuis, en ze plaatsen zichzelf ergens tussen een rural hospital en een secondary hospital, iedereen mag er komen, maar ze hebben bijvoorbeeld wel een Rx toestel. Ze hebben 2 OK’s, en vooral veel baby’s met diarrhee, vandaag lagen er 45 baby’s met diarrhee. Waar liggen dan al de andere patiënten? Op spoed. (Casualties – Ongevalle) Het ziekenhuis is redelijk rustig, maar op spoed is het een hel. Daar is een zaal, 5 x 10 meter of zo, met op piekmomenten zo’n 70 patiënten. Ik beloof foto’s :). Er is een reanimatiekotje, en de assistent heeft mij getoond waar het intubatiemateriaal en de defibrillator staat, want ik zou ze zeker moeten gebruiken. Hij heeft ook getoond waar de nietjesmasjientjes liggen, want hechten met naald en draad duurt te lang als de mensen wonden langer dan een halve meter hebben. Ik was meer dan welkom om wanneer dan ook een wacht spoed te doen, ik ga zeker op het verzoek ingaan, vanaf volgende week, ik geef mezelf 3 dagen de tijd om de boel een beetje te verkennen.
De dag zelf: de dokter bij wie ik me moest aanmelden was er uiteraard niet, ik heb me dan maar in de wachtzaal gezet, en 2 uurtjes gewacht tot hij er wel was. Een hele vriendelijke kerel trouwens, die vroeg wat ik graag wou doen. Ik mocht kiezen, maar heb verteld dat de unief toch graag wou dat ik in mn maand gynaeco en verloskunde wat gynaeco en verloskunde doe. Tijdens de wacht is heel het systeem niet zo gescheiden, er zijn telkens (in Vlaamse benamingen): 1 senior resident arts, 1 junior resident arts, 1 ouderejaars assistent en 1 jonge co-assistent van wacht en die doen alles: interne, pediatrie, psychiatrie, verloskunde, heelkunde, orthopedie en anesthesie (!). Er is dus geen anesthesist van wacht, want die kunnen alleen maar anesthesie en niet al de andere dingen, en daar valt dus niets mee aan te vangen, de sukkelaars :) Op de gynaeco hebben ze trouwens nog nooit een stagiair gehad, ik ben daar de eerste, en dus weten ze nog niet zo goed hoe ze met mij moeten omspringen, ik zal mezelf wat moeten bewijzen.
Over de assistenten anesthesie van hier gesproken: dat zijn er geen goeie. Er is ook geen supervisie, ze doen alles zelf. Vandaag lukte de epidurale verdoving niet goed (madam te dik), en dus besloot de chirurg het over te nemen, want haar geduld was op. Zij deed het van de eerste keer uitstekend, maar wat wil je als je tijdens je wacht alle epidurale verdovingen zelf moet doen...
Met vele groeten uit Chateau Saint Hottentot,
Tom
Dag 2 @ HHH
Vanochtend de tour van de neonaten en pediatrie gedaan, gynaeco en pediatrie liggen hier nog erg dicht bij elkaar. Het was een ‘acedemical’ versie, dus met veel vragen in mijn richting. Ik moest het opgeven bij de biological markers van rickets (osteomalacie bij de neonaat door vitD tekort) en bij de radiologische tracers voor het opsporen van protein loosing enteropathy. Daarna een beetje naar echo’s gekeken, en daarna een bevalling gevolgd. Het was voor een eerste keer een beetje onwennig, en het stonk nogal. De vroedvrouw knielde naast de mama op het hoofdeinde, en duwde met de 2 handen op de buik van de mama, wat erg pijnlijk leek. De mama vond het ook erg pijnlijk want ze riep nogal luid. Daarna scheurde er nog vanalles, maar als ik die vetzakkerij op onze blog zet kunnen ze hem in China niet meer lezen.
Een epidurale verdoving heb ik trouwens nog niet gezien, enkel bij een keizersnede krijg je verdoving. Daarna nog 2 spoed keizersnedes gedaan. Wanneer ik wat later op de middag langs de kraamzaal liep, hoorde ik DOOOOOOOCTEEEEEEEERRRRRRR !!!!!!!!, en ik besloot mn hoofd maar even binnen te steken. Ik zag een mama met tussen haar benen een half kinderhoofd. Er was niemand bij, ze lag daar gewoon op een bedje zonder iets van doeken of zo. DOOOOOOOOO SOMETHIIIIIIIIING !!!!!!!!!!! Riep de mama naar mij. Ik steek dus mijn kop even buiten de deur en roep SIIIIIIIIISTEEEEEERRRRRRR !!!!!!!!!!! Want geloof me, zonder een verpleegster kan een dokter dus niets. Ik doe rap wat steriele handschoenen aan, en trek zo’n plastieken slagerschort aan (in omgekeerde volgorde), en duw wat tegen de madam haar gat (damsteun noemen ze dat). Ik zeg wat random push en andere nonsens, en hoop dat de echte dokter of de zuster snel binnenkomt. Juist als het hoofdje er helemaal uitfloept is de dokter er om het kindje op te vangen. Het was zo’n bevallingsvariant die in 1 seconde gebeurt, niets met draaien en voorste en achterste schouder en zo, gewoon AAAAAAAAAAH- KLOTSJ, en het kindje is er uit. Ondertussen was er ook een verpleegster, en we hebben dan een doekje en zo gepakt, en ik heb de navelstreng doorgeknipt. Een fotootje, hij heet Dion.
Ik heb lang van zo’n scenario gedroomd, dat er iemand DOOOOOOOCTEEEEEEEERRRRRRR !!!!!!!! DOOOOOOOOO SOMETHIIIIIIIIING !!!!!!!!!!! roept en dat ik de enige ben die er is, maar als dat moment er dan effectief is, is het toch even slikken. Ik denk dat ik goed gehandeld heb, namelijk iemand erbij gehaald ipv enkel bij de mama te blijven staan. Een vlotte bevalling zou prima gaan (ook zonder iets van materiaal – hoe moeilijk kan het zijn – vangen en navelstreng vastpakken) maar als het een schouderdystocie of navelstreng rond de nek of een reanimatie zou geweest zijn, had ik het mezelf nooit vergeven van er niet direct iemand bijgehaald te hebben.
De volgende bevalling is voor mij, morgen of zo, hopelijk met een beetje assistentie.
Volgende dag (vandaag dus:)
Ik heb nog geen bevalling gedaan, want de mensen waren juist aant bevallen als ik echo's aan het doen was.
in bijlage wat foto's van achtereenvolgens de baby die er rap uitfloepte, de drukke spoed, een gang naast het ziekenhuis, de hoofdingang, en de helft van het ziekenhuis.
