zonenhei

Eindelijk kregen we een antwoord op onze vraag welke de vijf vragen waren die gesteld waren. En er bleek ook duidelijk dat mijn veronderstelling dat de familie onder vuur lag wél juist was.

Vraag 1: Heb je naar aanleiding van/met betrekking tot het personeelsverloop (eventueel klachten waarvan je iets weet) iets te vertellen?

Vraag 2: Heb je zelf klachten in verband met het uitoefenen en met betrekking van het welbevinden in je job.

Vraag 3: Kan je vertellen over persoonlijke ervaringen met de leidinggevenden -zowel positief als negatief?

Vraag 4: Hoe ervaar je het dagdagelijks functioneren onder "invloed van" of in de context van de hele familie Van Dingenen die hier werkt.

Vraag 5: heb je suggesties om het anders te doen (naar verandering/verbetering)?

Wat de antwoorden op de vragen betreft en de voorstellen wacht ik hier tot na mijn verslag over de vergadering met Luc Tesseur en Gert Nielandt, omdat ik dan meer uitgebreid wil ingaan op de tegenstrijdigheden die er zijn en waarmee duidelijk geen rekening is gehouden.

Wat hier al wel duidelijk is, is dat het antwoord op mijn mail omtrent de familie niet correct is. Als hij schrijft "Ik wil zeer duidelijk zijn: het is niet de bedoeling om mensen "te zoeken" of uw familie ter discussie te stellen." dan is dat rechtstreeks in tegenstelling met vraag 4.

Ik kan hier alleen maar gissingen maken:

of Gert Nielandt verdraait de waarheid
of Gert Nielandt weet niet waar het onderzoek over gaat
of de vertrouwenspersonen voeren een onderzoek op eigen houtje
of de vertrouwenspersonen hebben een opdracht van "hogerhand" (lees: boven Gert Nielandt) gekregen.

Feit is: een tijd voor het onderzoek begon heeft Gert Nielandt mij gezegd op mijn bureau:

1. dat er eigenlijk geen klacht was van een personeelslid tegen mij, maar wel tegen twee van haar collega's, en dat ze mij alleen aanwreef dat ik niet tegen haar sprak.

2. dat hij een onderzoek wilde instellen naar het verloop van het personeel (12 op 6 jaar n.v.d.v.d)

Dat men bij het onderzoek steunde op verklaringen van personeelsleden bij vertrouwenspersonen, die vroeger waren geuit, maar nooit tot een "klacht" kwamen is duidelijk. dat die verklaringen nooit werden gecheckt staat als een paal boven water.

Geheimdoenerij en rancune in hoofde van de betrokken vertrouwenspersonen is dus zeker niet uit te sluiten, zelfs heel waarschijnlijk.

Na mijn onderhoud met Gert Nielandt kwam de dag nadien Wina Van den Broeck, de orthopedagoge op mijn bureau. Ik vertelde van mijn gesprek in Antwerpen. Toen ik haar zei dat Nielandt me zegde dat ik versteld zou staan wie er allemaal die dingen gezegd had, begon ze onrustig op haar stoel te schuiven. Haar antwoord verbaasde me. Ze zei dat dat niet de afspraak was geweest, dat soort uitlatingen. Dat veel uit zijn context was getrokken en verkeerd werd geïnterpreteerd. Ze wilde een nieuw onderhoud met Marijke Depelchin om een en ander door te praten. Ik zei haar dat dat niet veel zoden aan de dijk zou zetten want dat Depelchin mede-inquisiteur was en mede-auteur van het verslag en dat die allicht niet zou toegeven dat er wat fout was gelopen. Ze besloot dan contact op te nemen met Gert Nielandt.

Hij raadde Wina aan alle personeelsleden die dat wensten de mogelijkheid te geven, eventueel naamloos en in elk geval anoniem een brief te schrijven met hun idee en die onder gesloten omslag nog diezelfde dag te bezorgen. Dat was nodig want Ria en ik zouden de dag nadien naar Luc Tesseur gaan voor het eindoordeel. Maar da's een volgend verhaal. In elk geval werd er 's avonds een keurig afgesloten doos naar Nielandt gebracht met een aantal brieven.

Tijdens dat zelfde gesprek met Wina Van den Broeck kwam de kinderopvang van kinderen van het personeel naar boven. Sinds lange tijd hadden de personeelsleden van Zon en Hei steeds hun kinderen mogen meebrengen tijdens verlofdagen of na de schooluren. Dit op voorwaarde dat ze zouden "meeleven" in de leefgroep en dat het personeelslid-ouder zijn taken zou blijven doen en niet uitsluitend met zijn/haar kind zou bezig zijn. Sinds we in 1996 ook baby's gingen opvangen mochten ook de baby's van het personeel meekomen bij de Plopjes (=leefgroep van de allerkleinsten).

Ik herinner me dat ik die opvang, die toch onmiskenbaar een voordeel was voor het personeel, een reden vond om van hen iets meer te kunnen vragen. Maar toen ik erbij vermeldde dat Wina zelf nooit gebruik had gemaakt van dit voordeel was haar antwoord kordaat: "Ik heb daar bewust geen gebruik van gemaakt. Ik vind trouwens dat dat niet kan, want dat op die manier het personeel van de leefgroep extra wordt belast!" Ik kon en kan dit niet ontkennen. "Wil je nu zeggen dat ik die opvang moet afschaffen?", vroeg ik. Daar kreeg ik geen bevestigend antwoord op. Dat was mijn beslissing was haat oordeel, maar ik kende nu haar standpunt.

Na dit gesprek ben ik gaan nadenken. Ik stond op een korte tijd voor mijn pensioen. Het invoeren van de opvang was mijn beslissing geweest en de mijne alleen. Kon ik mijn opvolger met een discussie als deze opzadelen? Moest hij het ongenoegen van de personeelsleden-ouders op zich nemen als hij alles afschafte? En als ik het deed hoeveel tijd zouden we het personeel geven om andere oplossingen te zoeken?

Ik nam volgend besluit. Eén van de kinderen, die al sinds zijn geboorte was opgenomen zou 4 maanden later naare de kleuterschool kunnen. Vier maanden dus.

Ik heb de beslissing toegelicht aan betrokken personeelsleden zonder te zeggen dat eigenlijk de orthopedagoge met de idee was gekomen. Ik vond dat toen ook niet nodig. Als directeur moet je je verantwoordelijkheden nemen en je niet verstoppen achter de rug van anderen. Dat doe ik nu ook niet, maar dat ik het nu zo zeg ios omdat later bleek dat er vuile praatjes de ronde gingen doen (en ook niet door de minste verteld).

De reacties waren verschillend. Iemand zei dat ze dat begreep en dat het voor haar de tijd dat het kon toch enen enorme besparing was geweest. Een ander kloeg dat ze nu naar opvang moest gaan zoeken, wat bij mij de reactie ontlokte dat ze indien er geen opvang was geweest ze dat al voor de geboorte had moeten doen. Nog een andere zei niks.

Veel later, ik was al op pensioen orakelde iemand (en niet van de minste) dat ik die beslissing had genomen om één van de maatschappelijk assistenten te treffen. Zulke uitlatingen dienen alleen maar om mij te treffen. Jammer dat ik dat mens zo lang had vertrouwd. Er zijn heel wat mensen die van dat voordeel dankbaar hebben gebruik gemaakt, ook ik en ook Jessy. Maar ook diegene die nadien zulke commentaar had en zelfs nog verder zou gaan. Maar da's voor later.

Na het bezoek van Monique Patteet in Zon en Hei en de twee mail hoorde ik weer even niks meer. Maar plots kwam het bericht dat ik zou ontvangen worden door Gert Nielandt op zijn bureau in de Lange Gasthuisstraat. Het moest wel 's avonds om 19 uur. Waarom? Geen idee.

Toen ik daar arriveerde zat G.N. aan zijn bureau. Voor hem op de tafel lagen een map en schriftje. Dat schriftje kende ik. Daarin noteerde hij allerlei zeer belangrijke dingen tijdens vergaderingen.

Na wat plichtplegingen en koetjes met bijbehorende kalfjes kwam het gesprek op dreef en ... kwamen de slides op tafel uit het mapje. Die super geheime slides.

Er waren inderdaad 5 vragen die moesten gesteld worden. Later heb ik vernomen dat men zich aan die 5 vragen had moeten houden, wat niet gebeurd is. Men vroeg gewoon door tot men had bereikt wat men wilde bereiken: een stok om te slaan! Bovendien bleek ook uit de slides dat men niet alleen had gesteund op gesprekken met het personeel tijdens het onderzoek, maar uit verslagen die men had gemaakt toen voormalige personeelsleden waren gaan klagen. Die hadden dan zonder confrontatie, vaak zelfs zonder dat ik wist dat ze waren gaan klagen gewoonweg overgeplaatst. Maar op die slides kom ik later terug. En ik zal dan mijn bewering ook staven.

Ik heb toen drie dingen gedaan:

ik heb beweringen die waar waren toegegeven;
ik heb groffe leugens of halve waarheden weerlegt
ik heb mijn visie op mijn taak toegelicht.

Alles werd netjes genoteerd. Ook mijn visie. En of men het er nu mee eens is of niet, ik heb me steeds aan die visie gehouden.

Op de eerste plaats kwamen bij mij de kinderen en hun gezin. Daar werkten we voor. Zij waren ons doelpubliek en voor mij stond het als een paal boven water dat elk personeelslid daar zijn beste beentje moest voor voorzetten. Of het nu een directeur was of een werkster, dat maakte geen verschil. Luiheid, en vooral afschuiven van taken om het wat makkelijker te hebben duldde ik niet..

Op de twee plaats kwam Zon en Hei: als combinatie van ouders en kinderen, personeel, gebouwen, reglementen, toeziende overheden, bazen, financiën en zo meer .

En op de derde plaats kwam het personeel. Zij werden voor hun werk betaald. In sommige gevallen (zoals nachten en weekends) schromelijk onderbetaald. Maar het stond hen vrij ander werk te zoeken als zij daar niet mee akkoord gingen. Maar ik kon geen luiheid verdragen. Wie echter meewerkte om de doelstellingen waar te maken kon op mijn onvoorwaardelijke steun rekenen, de anderen helemaal niet. Liever iemand die inhoudelijk minder sterk was, dan een ander die zich het makkelijk maakte. Jammer bleek achteraf dat er wel enkelen waren die ik als sterkhouders en steunpilaren beschouwde, die nadien de messen hebben bovengehaald. En die mijn rug vonden om ze in te planten.

Enfin het gesprek was ten einde. Ik verliet het gebouw langs de garage. Alle andere mogelijkheden waren op slot.

Twee dingen had ik wel in mijn mouw zitten.

Dat Gert Nielandt net als Monique Patteet er op drukte dat ik wel eens versteld zou staan als ik wist wie die negatieve dingen over mij gezegd had. Het waren niet de minsten waarvan die uitlatingen kwamen. Vermist ik zeker het dossier niet mocht inkijken kon ik er maar naar raden wie dat waren. En dat zou nog een gevolg hebben, deze uitspraak dan.
Dat Gert Nielandt me uitdrukkelijk had gevraagd wanneer ik men pensioen zou gaan. Ik stelde de datum als 1 april 2008 voorop. Hij noteerde dat met stip in zijn schriftje. En zelfs toen viel mijn eurocent nog niet.

Korte tijd nadat het personeel inzage had gekregen van onze positieve en negatieve punten kon het niet uitblijven dat ook Ria en ik op de hoogte zouden worden gebracht. Ik kreeg bericht van Gert Nielandt dat hij samen met de vertrouwenspersonen een bezoek zou brengen aan Zon en Hei en hij om 14 uur met mij zou praten en om 15 uur met Ria.

Groot was mijn verbazing toen ik die dag alleen Monique Patteet (de hoofdaanklager) zag binnenstappen. Op mijn bureau werd alles gauw duidelijk.

Monique Patteet: "Ik heb met Gert afgesproken dat hij niet mee zou gaan omdat ik vond dat dat misschien bedreigend zou zijn voor jou!" Ik zat godverdomme al weken op zijn uitleg te wachten en nu kwam hij niet mee omdat zij dat bedreigend vond. Het moet leuk zijn als je voor een ander kan denken.

Monique Patteet: "Ik zou Marijke Depelchin meegebracht hebben, maar die kon niet vandaag. En ik vond Nina Vermeulen nog niet rijp genoeg voor zulk gesprek!" Fantastisch toch als je zo alles naar je hand kan zetten.

Monique Patteet: "Vroeger werd een klacht tegen een baas meteen geseponeerd. Dan kan nu niet meer! Wij gaan tot op het bot!"

Voila, de trend was gezet!

Dan kreeg ik te horen dat ik ooit een goeie baas was geweest. Dat onder mijn leiding we goede inspectieverslagen hadden gekregen bij Kind en Gezin. Dat ik ver stond voor het personeel.

Dat ik leed aan een complete normvervaging. Dat ik Jessy en Gregg bevoordeelde. Dat de familie als geheel als bedreigend overkwam. Dat ruzies tussen en Ria en mij vaak verder gingen in Zon en Hei. Dat ik vaak erg hard riep tegen het personeel. Dat de houding van de leidinggevenden leidde tot depressies. Enfin daar komen we allemaal nog op terug als we de slides zullen bespreken.

Eén van de punten waarop de opperonderzoekster steeds terug kwam was dat het niet hoorde dat een familie van vier in dezelfde instelling werkte. Onmiddellijk gevolgd dor de vraag wat ik daaraan wilde doen. Ik dacht meteen aan de vraag aan Jessy, de avond van de schandpaal of ze niet in een andere voorziening zou willen werken. Wilde zij mij dat laten zeggen dat ik dat goed zou vinden? Geen haar op mijn kop dat daar aan dacht.

De verwijten bleven maar komen. Tot er plots geklopt werd en Ria binnenstoof.

Ria:"Ik had een afspraak om drie uur en het is al bijna vier uur. Ik ben op van de zenuwen."

Ik stond recht en zegde haar dat ze gerust met die mevrouw mocht praten in mijn plaats want dat ik het nu wel gehad had. En ik verliet mijn bureau.

Ik weet niet hoe lang ik liep te ijsberen tussen het oude gebouw en het plopjesgebouw in. Ik was woedend, teleurgesteld, kortom ik stelde me vragen waar dit toe moest leiden. Maar dat laatste werd me pas veel later duidelijk.

Toen kwam Ria naar beneden. Wenend. We praatten even. Haar gesprek was alleen maar over mij geweest. Dat ik ziek en overspannen was en dat ik dringend een arts moest raadplegen en best nog ziekteverlof moest nemen. En dat het haar taak was daarvoor te zorgen. Handig toch dat je naast in iemand hoofd kijken ook nog een diagnose kan stellen zoals een volleerd dokter.

Ik liep de trap op naar boven omdat ik dacht dat de opperinquisiteur al weg was. En ik wilde mijn pc afzetten. Ik ging mijn bureau binnen en in hoorde dat Mevrouw de onderzoeksrechter met Gregg zat te praten.

"Jouw vader is overspannen en totaal gestresseerd. Hij heeft dringend medische hulp nodig! Bovendien is hij niet professioneel bezig!" Ik dacht dat ik ontplofte.

Enfin, ik dacht dat niet, ik ontplofte echt. Ik stormde de personeelskamer binnen en brulde tegen Patteet dat ze de naam van vertrouwenspersoon niet waard was als ze info over mij zo maar tegen iedereen ging vertellen. En als ze iets over mij wilde zeggen, dat dat dan ook tegen MIJ moest doen. Ik was ziedend en niet bepaald mals. Bars is het goede woord.

Patteet leek ontdaan, dichter bij het wenen dan bij het lachen. Ze beet me toe dat dit nog een staartje zou krijgen, dat ze dit niet nam en zou melden aan Gert Nielandt. Dat ze maar deed wat ze niet laten kon.

Met bekwame spoed verdween ze.

Vermits mijn pc nog niet afstond begon ik meteen aan mijn mail aan Gert Nielandt. Dat hij me gezegd had dat hij mee zou komen. Dat het gesprek was falikant was afgelopen, dat ik mijn naam alle eer had aangedaan. Dat Patteet aangeslagen was vertrokken. Dat de familie Van Dingenen duidelijk ter discussie stond. Dat men leugens geloofde, de weerlegging ervan niet. En vooral: dat ik geen vertrouwen meer had in de vertrouwenspersonen. Dat ik alleen maar kon gissen naar de ware redenen van het onderzoek.

Ik begon mijn mail met "M. Nielandt".

Groot was mijn verbazing dat ik 's anderendaags antwoord kreeg onder de hoofding: "Beste Dirk". Ik voelde me helemaal niet zijn "Beste Dirk".

De mail zegde dat hij wel wilde meekomen maar dat niet deed op vraag van de vertrouwenspersonen. Dat hij nog niet op de hoogte was van het gesprek. Dat hij niemand wilde "zoeken" of de familie ter discussie wilde stellen. Er was geen verborgen agenda. Maar 'en dat vind ik nog steeds de beste) hij als werkgever moest ingaan op vragen en klachten van personeelsleden en proberen, om, op een open en constructieve manier, tot oplossingen te komen.

IK schoot in een lach. Mijnheer Nielandt een open sfeer? Personeel onder volledige geheimhouding achter gesloten deuren alleen te ondervragen? Is dat open. Nadien alle punten te projecteren is dat constructief?

Een open confronterend gesprek tussen het personeel én de familie zou misschien de lading van die laatste zin gedekt hebben.

Een aantal dagen nadat alle personeelsleden achter gesloten deuren waren gehoord, kreeg ik een mail van Marijke Depelchin. Of ik alle personeelsleden wilde mededelen dat ze op een (woensdag?-)avond om 19 uur verwacht werden in de speelzaal van Zon en Hei en dat ik voor een overheadprojector moest zorgen. Aanwezigheid verplicht. Ria en ik waren niet welkom!!! Na twee maanden wisten we dus officieel nog van niets. Jessy en Gregg mochten wel komen en met hen zou een apart gesprek gevoerd worden met de drie vrouwelijke inquisiteurs.

Die avond gingen Ria en ik naar de cinema. Maar na de film belde ik meteen Gregg. Die zat met een deel van het personeel in het café "De Sandy" in Heide. Aan de achtergrondgeluiden te horen was het best gezellig.

Uit Greggs uitleg maakten we op dat de drie zogenaamde vertrouwenspersonen een aantal slides op de muur hadden geprojecteerd met daarop de positieve en negatieve punten die uit de gesprekken waren naar voor gekomen en dit voor ons vier. We waren dus gewoon voor het personeel aan de schandpaal genageld en dit ZONDER VOORAFGAAND GESPREK, ZONDER MOGELIJKHEID TOT VERDEDIGING OF WEDERWOORD!!!! Uit een artikel in het personeelsblad van de stad betreffende vertrouwenspersonen stond dat hun taak eigenlijk bemiddeling bij conflicten was. Mooie bemiddeling!!!

Uit het gesprek met Jessy en Gregg bleek hun indruk dat ze Jessy weg wilden. Vragen hoe ze daar tegenover stond werd beantwoord dat ze dat echt niet wilde.

Ik vroeg me nu nog meer af wat de achterliggende gronden waren van dit onderzoek en wat men wilde bereiken. En ook en vooral wanneer Ria en ik eens aan het woord zouden mogen komen. Het enige wat men tot nog toe had bereikt was een onwennig verveeld gedrag bij het personeel en een hoop vraagtekens, onbegrip en wantrouwen tegen het personeel. Wat mijn gevoelens tegenover de onderzoekers was zal ik om kiese redenen maar voor mezelf houden. Maar ik was onnoemelijk benieuwd naar de slides. En dat duurde dan weer even voor de soap verder ging.

De eerste dag was het al duidelijk waarover het ging. Eén van de personeelsleden, waarvan ik de naam niet ga noemen, stond bij Gregg te praten toen in voorbij kwam. "En?" vroeg ik. Haar antwoord liet niks aan duidelijkheid over:"Ik heb de indruk dat ze jullie zoeken!" Minder had ik niet verwacht. Men wilde mijn kop en voor minder zouden die drie het niet doen. Let wel, ik ben ervan overtuigd dat zij de enigen niet waren die dat wilden. Ze hadden instructies gekregen.

Het onderzoek (dus de geheime ondervraging van het personeel) duurde drie weken. Zonder dat Ria, Jessy, Gregg of ik wisten waarover het eigenlijk ging allemaal. Veel personeelsleden zwegen (omdat ze bang waren dat zou uitkomen wat ze gezegd hadden of gewoon uit ongemak).

Op 1 mei gingen we naar de de 1mei-stoet. Al lang niet meer uit overtuiging, maar eerder uit traditie. Lode en Rita van het Veen namen ons nadien mee naar een feestje van de SPA onder de hangars aan de Scheldekaaien. En wie lopen we daar tegen het lijf: Nina Vermeulen. Nu had ik al lang mijn conclusies getrokken: ik wilde met geen van de drie Inquisiteurs ook nog maar iets te maken hebben. Terwijl Ria met haar babbelde ging ik op de rand van de Schelde staan. Ik viel zowat van mijn stokje toen ik hoorde van Ria nadien wat Onderzoeksrechter Vermeulen te zeggen had:3We hebben in het onderzoek heel wat fouten gemaakt, maar we hebben er veel uit geleerd!" Zij dan, dat ze dat echter op onze kap hadden geleerd, dat scheen ze niet te vatten.

Maar intussen bleven wij in het ongewisse waarover het eigenlijk ging.

Met stijgende verbazing zit ik naar de Groepssite "Zon en Hei" te kijken. Weet je: ik heb me vaak afgevraagd hoe de kinderen en het personeel dat allemaal beleefd hadden. Ikzelf ben 6 jaar lang op internaat geweest in de Rijksnormaalschool Lier. Maandag vertrekken met een valies, zaterdag terug met een valies. Ik weet dus een beetje hoe het voelde, weggaan thuis, je vrijheid een stuk opgeven. En toch heb ik ondervonden later dat de herinnering alleen het mooie overhoudt. "Alles gaat voorbij, alles vervaagt, alles ... behalve de herinnering!" (een Frans citaat dat ik ooit kreeg van mijn leraar Frans).

Ik kon me dus makkelijk verplaatsen in de gevoelens die alle kinderen hadden toen ze werden binnen gebracht. Bij de ene was het verdriet groot en die liet dat duidelijk merken, de ander leed van binnen en de derde was blij dat hij kon komen. Ik heb me steeds gespiegeld aan mijn directeur in Lier: Renaat Merecy. Een streng maar rechtvaardig man, waarbij je steeds terecht kon. Soms leuk, soms minder.

Ik heb nooit een gemakkelijke willen zijn omdat ik me heel goed bewust was van het feit dat een grote verantwoordelijkheid lag bij elk personeelslid van Zon en Hei om jullie kansen te geven op de toekomst. En ja, laat het me maar met een groot woord zeggen: jullie een opvoeding te geven en kennis bij te brengen. Alleen op deze manier bleven jullie kansen op de toekomst open. Dat botste soms, maar vaak was het leuk samenwerken.

Gelukkig heb ik heel wat schitterende medewerkers gehad, die zich net als ik beseften dat het op hen aankwam. Die ben ik heel dankbaar, al liet ik dat allicht op het moment zelf te weinig blijken.

Maar nu ik dat alles lees, blijkt dat wij (en daarmee bedoel ik de grote hoop van het personeel) niet zijn mislukt. Het grootste plezier vind ik nu dat ik het van jullie zelf mag horen als bevestiging. Bedankt daarvoor!

13-12-2010, 10:59 geschreven door Dirk

02-12-2010, 11:43 geschreven door Dirk

30-11-2010, 11:29 geschreven door Dirk

25-11-2010, 13:21 geschreven door Dirk

25-11-2010, 13:20 geschreven door Dirk

25-11-2010, 13:11 geschreven door Dirk

18-11-2010, 14:17 geschreven door Dirk

13-11-2010, 20:20 geschreven door Dirk

18-09-2010, 11:44 geschreven door Dirk

14-09-2010, 21:50 geschreven door Dirk