Mijn gebruikersnaam was "zonderzumba". Aangezien de titel de lading niet meer dekt is dit het eind van "mijn boek". Laat het een open einde zijn want je weet nooit wat er op mijn pad komt.
Gisteren voor het eerst weer naar de zumba. Een deugdoend bad om in te duiken moet ik zeggen. Armen on hold maar de rest ging compleet mee in de move.
Nieuwe lerares die met grappen en grollen onze bende op het juist been zette. Vooral haar glimlach werkte als een magneet op ons eigen lach, meer luid dan glim. Niet zo veel mambo als vorig jaar maar elk vrolijk muziekje kan je lichaam de nodige "vetweg"bewegingen laten uitvoeren. Kregen zelfs een tip hoe we een slanke leest kunnen verkrijgen......on the age of sixty something, geef toe een super vooruitzicht
Nog een muzikale avond er aan geplakt zonder de nodige moves. Alhoewel. Na de Taptoevoorstelling in Oostende zijn we een half uur van hot naar her gerend om uit de parking te raken. In de ene automaat werkte de kaart maar af en toe, in de andere moest je gepast muntgeld hebben. Als je weet dat we 30 € moesten ophoesten voor 2 wagens...uiteindelijk arriveerde een automatenmannetje om de chaos compleet werd. Die opperde doodleuk dat we niet konden lezen maar toen hij ook de mist in ging werd de slagboom zomaar geopend (mits betaling uiteraard) door de kleine trommelaar. Doedelzakspelers (jammer genoeg niet de reclamemannen van Lawsonwhisky) , Italianen die 4 adems hadden want lopend wisten ze de juiste klanken uit hun blaasintrumenten te persen, Mexicaanse dansers met hun Zuidamerikaanse flair naast Ierse ingetogen meisjes. Uiteraard aangevuld met gardeofficieren, douaniers, militairen allen verenigd in de liefde voor de Taptoe. Een aanrader.
Rest me nog jullie die me volgden en af en toe mailden te bedanken om mijn hersenspinsels te lezen. En bedankt ook voor de deugdoende complimentjes, ze waren als zalf op mijn pijnlijke schouder ! Tot we eens op elkaar botsen in het echte leven..........voorlopig nog niet tegen mijn schouder
Vandaag sandwich met zware top- en onderlaag. Ikke klein zwanworstje.
Om 08 uur bij kiné. Kinémeisje J laat me jongleren met elastieken om "spieren" te kweken. En geloof me vrij er moet veel gekweekt worden.....ondertussen toch nog nek en schouder meegenomen. Fietsen met een hoofd dat maar voor een vierde draait is niet aan te raden....ga ook af op het gehoor maar daar ontbreekt ook een spier ! Dus jongleer ik verder en draai ik mee op het zadel. Denk dat menig automobilist al gedacht heeft dat er ergens een vijsje mankeert maar neen hoor er zit er eentje te veel, denk dat er een pin door mijn nek loopt die de boel blokkeert.
Fiets gewisseld voor een minder ecologisch vervoermiddel. Moet om 9 uur bij mijn ouders zijn. Heb ook voor mijn ma mantelzorgpremie aangevraagd. Uiteraard moet er gewikt, gewogen, gedraaid en gekeerd worden voor je die premie krijgt. Ma draait en keert met moeite, bij haar geen pin door de nek maar af en toe een verduisteringsgordijn.......dus premie toegekend. Wat meebrengt dat de premie van de stad Roeselare moet gewijzigd worden want een mantelzorger die een premie krijgt kan moeilijk nog doorgaan voor mantelzorger voor haar partner.....dus nog wat extra administratie bovenop.
Mijn pensioen aan de kant en even terug transformeren in secretaresse. Maandag afspraak voor opname rusthuis bergje administratie en plus.
En van oud naar jong.
Kroost opgehaald op school. W zijn hoofdje draait heen en weer om toch zeker de entree van moeke Leentje of ompa niet te missen. Oké gespot...sprong van het bankje en een sprong in de gespreide armen. Telkens weer een moment om in te kaderen. Zusje even content, iets minder springerig, de aard van het beestje.
Voorzienig geweest en gisteren al rode kool klaargemaakt dus kan de kleine man snel zijn tukje doen en de oudere man ook. Bij de start van de herfstvakantie komen de Wondelgemnaarkes logeren. Zusje is haar bedje al aan het spreiden want uiteraard wil ze geen seconde van haar nichtjes (en neef) missen. Wat de kleine man doet besluiten : moeke (mijn dochter) gaat dan frietjes halen en dan ga ik met moeke naar huis om te slapen, en dan gaat moeke pistolets kopen en komt ze terug en gaat ompa lasagna maken
Handig toch als je zelf niets meer moet organiseren !!!!! Moest hij nu nog wat administratie overnemen zou ik helemaal op mijn lauweren kunnen rusten.
Gisteren haalde ik mijn BSD verleden al aan. Vanmorgen tijdens het ontbijt stond Radio 2 op en Annemie Struyff vertelde over haar BSD verleden. Zij 10 jaar, ik 15.
Wel het greep me naar de keel. Zo herkenbaar toen ze zei : alleen BSD-kinderen herkennen waarover ik praat. Zo waar. Ik kan nooit uitleggen hoe het was, opgroeien in militaire blokken, alle vaders hetzelfde uniform, les krijgen in een lokaal in de kazerne omdat de school te klein werd, miliciens als leraars, sinterklaas (militair) vieren in de kazerne, cinema en zwembad (ieder van ons weet nog wie Helmut is). Als vierjarige kon ik net als zovelen al zwemmen. Dat zelfde zwembad kleurde later onze zomers. 's Morgens het klaroengeschal voor het appèl (en ook 's avonds). Vaders die op manoeuver vertrokken en hun vrouwen en kinderen achterlieten in uniappartementsblokken. Diezelfde vaders die we zagen/hoorden terugkomen in camions, tanks, jeeps .....Feest ! Op zondag mee naar de bar of gaan eten in de club. De zwaantjes in soezendeeg katapulteren me altijd terug naar toen. Het onbeschrijflijk gevoel deel uit te maken van één grote familie. Alle buurvrouwen waren onze moeders. Het samen spelen op de trappen terwijl het buiten regende. Kampen bouwen in de tuin, een pappamilitair die een schommel in de boom monteerde, een andere die voor ons een moestuintje aanlegde. Koekjes eten bij de Duitse Madame Lemmens mit Weihnachten en er kennismaken met donsdekens à la Frau Holle. Vrouwen spraken over madame Dewilde, madame Lemmens en smeedden vriendschappen voor het leven....en wij liepen overal binnen en buiten. De bossen waren mijn tweede thuis. Fietsen, rolschaatsen, kringspelletjes op straat met alle buurkinderen. Samen te voet naar school, vier keer over en weer. Warm eten thuis. De sneeuw. Wij liepen al in lange broek (met rekkers onder de voet) en skischoenen toen ze in België nog een rok over de lange broek moesten dragen. Uren met de slee van de berg(jes), schlittschühe, voeten helemaal nat en verkleumd, de botten (laarzen) moesten van onze voeten gerukt worden. En dan de kouwe tenen tussen de (gietijzeren) chauffage. Warme nesquick en suzywafel toe. Als je in de BSD bleef na je twaalfde verscheen het internaat van Bensberg in je leven. Op zondagavond (tijdens Bonanza) met z'n allen de bus op, de ene week de ene vader als convoyeur de volgende week een ander, groot feest als het de jouwe was. Weg van zondagavond tot zaterdagmiddag. Voor een twaalfjarige niet min als je weet dat er een militair regime werd gehanteerd. Ik leerde er mijn plan trekken, weende er heel veel maar werd getroost door de "ouderen", was er nooit alleen. Als twaalfjarige vierden we ons vormsel met zo'n 500, kinderen van alle garnizoenen volgend op een week retraite in datzelfde Slot. Je naam tussen je vingers om genoemd te worden...op terugweg stoppen aan een cafeetje om iets te eten, zonder de vaders en de rest van het gezin. Ik at kartoffelsalat met een knackworst Mijn jeugd is samen te vatten als ééntje van goud ondanks Bensberg waar mijn verdriet in het niets viel bij mijn terugkeer naar het "moederland". De school was een hel, geen vrienden, het verwijt dat mijn pa een militair was, een westvlaams dat mij niet af ging, mijn g en h waren perfect !!!! Eenzaam en verloren midden in mijn puberteit. Heimatloos van Freddy Quinn komt dicht in de buurt. Ik wens het niemand toe. Dréke, Nelly, Monique, Margreth, Michel, Riet en Herman dit was er eentje voor jullie met heel mijn hart !
Zoonlief dringt er sterk op aan bij ons om 20 minuten per dag te bewegen. Bedoeld voor zijn vader want wat is 20 minuten bewegen nu eigenlijk ? Dus na kinébeurt een broodtocht ondernomen naar mijn favoriete Ruyterbakker om mijn veel meer minuten te pakken voor vandaag.
Toen ik door de Pennoenstraat fietste zag ik "meetje" weer op haar Rodenbachwijk. Meetje was mijn grootmoeder aan moeders zijde. Mijn gouden kind- en prille jeugd bracht ik door in Siegen. De grootouders verbleven in een voor mij niet zo gekend land. Verblijf beperkte zich tot een maand in augustus.
Een rit die ik nu nog blindelings kan rijden want autosnelwegen waren toen nog eerder een uitzondering. De eerste honderd kilometers langs gewone wegen. Stop in Raststätte voor Cacaomilchtüte. Na Aken begonnen we aan de rit Dwars door België. Ik weet nu nog altijd dat de suikerklontjes uit Tienen of Oreye komen. Frietje in Leuven. Dwars door Brussel over de toenmalige viaduct om uiteindelijk op de Boudewijnsnelweg te belanden. In Pittem rook het al een beetje naar mama's "thuis". De molen in Ardooie en dan uiteindelijk ons piepklein huisje in de Mandellaan........waar meetje ons steevast met een koude pla opwachtte. Huisje netjes gepoetst en opengespreide armen, die voor mij enigszins vreemd aandeden. Die augustusmaand van toen voelt nog altijd dubbel aan. Hereniging met tantes, nonkels, neven en nichten, voor mij een beetje vreemden, Roeselare Kermis, Omer van nevest de deure, Mariëndale, westvlaams.....Eerlijk : ik was altijd blij om naar mijn Heimat terug te keren. In die maand zag ik meetje veel, in het begin zelfs klein meterke nog (mijn overgrootmoeder) en nog een tijdje peetje. Verre mémé een paar keer maar de vader van mijn vader (heb hem nooit anders genoemd) één keer in die maand. Met Roeselare Kermis mochten wij altijd keun gaan eten bij meetje. De rest van de familie kwam dan tegen de koffie. Het bejaardenhuisje puilde uit. 10 tantes en nonkels en 18 !!!!! neven en nichten. Nooit allemaal tegelijk maar toch zaten we tot in haar slaapkamer, op de grond, op haar bed (foto's kijkend), buiten.......en zeggen dat er nog een buizestove in het midden van dat kleine woonkamertje stond. De dinsdag van kermis luidde het einde van de vakantie in. Met gans de familie er naar toe, nadien in het zaaltje van Café Sint Michiel pistolets met paté en gekapt, vaders en moeders aan de dans en wij kinderen mochten dan met onze laatste centjes nog eens naar de kermis. Meestal was "den ootoomatiek" de geliefde plaats. Terug naar huis door de Ooststraat met gans het nest. De ene al wat vaster op zijn benen dan de andere !
Meetje leefde nog even toen we al terug in Roeselare woonden maar ik kreeg nooit zo'n band als de anderen. Heb ik het gemist ? Ik weet het niet. Het jongste wondelgemnaarke vraagt heel regelmatig om naar ons te komen. Het duo komt altijd stralend in onze armen gelopen. Kleine goudklompjes (letterlijk voor enkelen) in ons leven. Ben blij dat de ze geen honderden kilometers verder zitten al zijn de tijden uiteraard veranderd ......alle IT ten spijt gaat er niets boven een warm lijf(je) in je armen
De tijd neemt me mee in de wervelende wereld van elke dag. Vanmorgen nog snel voor de Franse les une bonne nouvelle op het papier gezwierd. Elke keer is er het voornemen om 's morgens een halfuurtje woorden in te studeren, de grammatica her te bekijken, de cijfers deftig te leren uitspreken want daar ga ik behoorlijk de brouillard in !!! Jammer genoeg blijft het bij voornemen. Nu zit ik weer te bloggen, straks mijn fiets op naar Rumbeke om mijn souteneur te laten herstellen. Mijn arm reikte blijkbaar nog niet hoog genoeg met een kapotte sluiting tot gevolg. Wil ook nog een beetje onkruid wieden. De shiftjes van een halfuur dwingen mij tot spreiden over een langere periode. Oefeningen. Binnenspringen bij mijn ma. Zo wervel ik straks de avondschemering in.
Goed nieuws : de herfst mag dan al zijn intrede doen, de winterslaap van onze huisvleermuis nog niet. Ik kijk elke keer uit naar de ongekatapuldeerde vliegkapriolen van Die Fledermaus. 'k zou hem/haar wel niet herkennen moest ik hem/haar tegenkomen in een andere schemeringe, "het" laat zich moeilijk "vangen" op de foto ;-)
Gisteren herfstwandeling in Ardooieveld. Piep altijd eens binnen in de kijkhut. Twee reigers gespot en eenden die een vreemd ritueel uitvoerden. Het leek erop of ze een bad aan het nemen waren. Kopje onder met veel vleugelgeklap en opspetterend water, vergezeld van vrolijke snaterkreten. De rest van onze omgeving was in complete rust gehuld wat dit badtafereel iets intiem gaf.
Moet het nog gezegd dat de herfst mijn seizoen van het jaar is ?
Tijd cadeau : de kinésist knabbelt aan mijn kinébeurten. Moet niet meer elke dag maar dag om dag. Ikke content. De rekeningen volgen zich niet meer in ijltempo op en ik mag blijven doorsoezen als ik terug in slaap sukkel na nachtelijk tsjolen.
Zwangere kinémeisje out zoals ik al meldde. Ze werd vervangen door J. Toen ik aan de "toog" stond ontdekte ik dat het kinéopperhoofd fan is van K3. Een blondje, een rostje en een zwartje. Wie doet het hem na. Jammer genoeg kan hij noch qua uiterlijk noch qua portemonnée doorgaan voor Gertje
Met de fiets naar oma en opa in Beveren. Zon op mijn gezicht, fietsen na tussenstop van bijna 2 maanden, zalig ! Grijspeerdshof doorgefietst waar ik vele uren wachtend en sponserend doorbracht. Thuisbasis van de Scouts. Een wemelinge van kleine jongens en meisjes in uniform (begin scoutsjaar ) leiding op pad met Wouters denk ik. Ik er netjes achter fietsend en terugdenkend aan mijn eigen kindertijd en die van mijn kroost én mijn kleinkroost. Alle negatieve commentaren tijdens de zomer ten spijt zijn er toch nog veel ouders die vertrouwen hebben in de leiding. Jonge mensen die heel veel tijd besteden aan het voorbereiden van activiteiten en het begeleiden van al dat jong geweld. Dikke duim en respect. En ja ze zullen er wel dingen leren waarvan we liever hebben dat ons nageslacht ze niet leert, en ja af en toe wordt er ook daar gepest. Gips en hechtingen zag ik ook passeren maar daarnaast leren ze er ook compromissen sluiten, omgaan met anderen, delen en niet te vele te trunten.
In Beveren wemelt het dan weer van blauw en rood. Jongens KSA en meisjes Chiro. Ook hier rollen en dollen in het gras en op de bergen. Vuile uniformen horen er hier ook bij. Modder krijg je best weg door de broek te laten drogen, op de grond te leggen en er met een harde borstel over te gaan, pas daarna in de wasmachine. Tip van een scouts(groot)moeder.
Het lijkt of ik door het leven fladder zonder pijn en ongemakken omdat ik er niet veel melding van maak. Toch even puntjes op de i. Ik ben nu eenmaal geen trunte (scouts- en internaatverleden) wat niet wegneemt dat ik geen pijn heb. Tijdens kiné en de oefeningen doet het soms heel veel pijn, overdag meestal achtergrondzeer en af en toe een "scheut" als ik iets doe waar ik nog niet aan toe ben. Of als petoetje opeens wil slingeren tussen moeke Leentje en ompa in of mijn schouder bewerkt met een bal. Geen brace geen pijn in het kinderhoofdje. Inslapen lukt perfect en af en toe op mijn rug liggen ook, eventjes op de niet meer lamme schouder gaat voor enkele minuten. Elke nacht word ik evenwel wakker met pijn en moet ik draaien en keren om een comfortabele houding te zoeken. Arm te veel geplooid geeft pijn, arm per ongeluk onder lichaam ook. Elke morgen ben ik om 6 uur wakker want dan bereikt de opgespaarde pijn zijn hoogtepunt. Probeer nog wat te soezen maar evenveel keren sta ik op. Dit wou ik eventjes rechtzetten want ik ben heel positief ingesteld, klaag niet graag, vind zelfs dat ik daar geen recht toe heb als ik de Marieke Vervoorts of Hannelores van deze wereld bezig zie, maar flinke meisjes zien ook af
Nog maar eens naar Leuven voor controle manlief. Vlot gaat het rijden niet, de Brusselse Ring zet een rem op onze wielen.
Maar allez weer goeie oogpunten en pas terug binnen een maand bij eigen oogarts. Dat is voor ons een luxe op tweeërlei vlak. Eén het is het nichtje van José en twee afspraakuur volgt ons opstaanritme, de spits, een fnac- en restaurantbezoek. De Brusselse Ring op voor 14 hr is de boodschap.
Zoonlief mee in de ossenwagen volgende keer want glaucoom is genetisch. Leuke minifamilie-reünie. Hij wordt op- en uitgeladen in Wetteren, ruim de tijd om bij te babbelen en hij kan een gratis graantje meepikken. Zuslief kiest voor eigen contreien, maar pikt ook af en toe een gratis graantje mee
Terugrit zowaar nog drukker want zitten midden in de spits. Alhoewel is die spits ooit weg ????? Een uur vanuit Leuven tot aan de afrit in Groot-Bijgaarden. Vind ik heel stresserend vooral het invoegen op de ring vanuit de E 'kweet het nummer niet, vergt stalen zenuwen en goede ogen ! Af en toe spot je er eentje die van zijn rijvak afwijkt want na het stuur is de gsm het belangrijkste werkinstrument in de (vracht)wagen. En laveren van rijstrook 1 naar 2 naar 3 en terug naar 2 is ook "in".
Ergens voor Zaventem rijdt een trein over de overkoepelende spoorbrug, stijgt een vliegtuig op en laveert een motorrijder tussen de auto's.....fiets te kort om het plaatje af te maken. En ja ik word op mijn wenken bediend. Wij voor geen meter vooruit, de fietser op het fietspad naast de Ring overwint meters in een mum van tijd. Tegen de tijd dat wij in eerste zitten voor nog enkele meters zit hij waarschijnlijk al thuis aan de koffie !
Een blije noot tussen al het wachten op zowel snelweg als ziekenhuisstoel : een dame neemt naast mij plaats terwijl J binnen is voor één van de vele onderzoeken. De dame adement heel moeilijk en voelt zich duidelijk niet goed. Vertrouwd beeld : iedereen ziet het maar niemand doet zijn mond open. Ik uiteraard weer kieken van dienst : Mevrouw gaat het ? Oui Oui j'ai des problèmes avec ma respiration. Ikke : je dois chercher une infirmière ? Non mais marcher d'une salle à l'autre prends beaucoup de moi. En een minigesprekje in het Frans ontrolt zich en ik kan meebavarderen zonder problemen ! Ben fier op mezelf........
Stilaan leef ik weer het leven van alledag en niet meer enkel het leven van een schoudergeopereerde. Al werd ik net teruggefloten door mijn kinesist. Niet één van de meisjes maar wel het opperhoofd. Zonder te beseffen ben ik terug-gegleden in mijn de dagelijkse routine van wassen, plassen, tuin, kook, poets en 1001 andere menage-perikelen. Manlief verdwijnt beetje per beetje terug van het toneel, niet moeilijk in zijn geval want hij stapt in het weekend de Bühne weer op. Onbewust verleg ik telkens mijn grenzen. Uit vrije wil voor alle duidelijkheid, niet omdat manlief het vraagt. Niet enkel de opgevoerde oefeningen maar ook de opgevoerde taken belonen (?) me met pijnlijke nek, schouder én bovendeel rug. Dus zal ik proberen even mijn gedrevenheid in de frigo te steken tot minder pijnlijke tijden. Niet evident voor iemand waarbij de "on-hold" hendel ontbreekt.
Na mijn pensionering ben ik bewust het verenigingsleven ingedoken. Geest en lijf moeten zolang mogelijk in topconditie gehouden worden. Me inschrijven voor de praatgroep Frans was de slimste zet. Van hieruit vertrekken tal van reddingslijnen : ga je mee naar dit, ga je mee naar dat, zou je je niet inschrijven voor die activiteit, stap je mee op de bus naar hier of daar, waarom sluit je je niet aan bij die vereniging...... Ben overgeschakeld op de agenda van mijn smartphone want de hokjes op de libellekalender worden stilaan te klein. Stapte ook alweer uit de populairste verenigingen omdat het aanbod me totaal niet ligt. Moet ook kunnen, al laat ik dan manlief achter. Behalve dat hij van Mars komt en ik van Venus (of is het omgekeerd) hebben we totaal andere interesses. Net dat houdt ons al 40 jaar in dezelfde boot. Weekend staat symbool voor ons twee of/en het gezin de rest van de week zetten we de joker in. Hij sleurt me mee naar een muziekgenre dat me niet ligt en ik sleur hem mee naar oorden die hem niet liggen, of naar emmers en dweils die ook niet zijn dada zijn. Zijn talent is zichtbaar op een podium, het mijne is eerder onzichtbaar want schuilt in mijn pen en sportiviteit.
De taart die gevormd wordt door zorg voor ouders en gezin wordt zoet gehouden door mijn leven hierboven, de slagroom zeg maar en mijn kroost plaatst de kers op de taart...........gelukkig is bakken ook één van mijn talenten
Naar jaarlijkse septembertraditie komt de roedel samen in Bellewaerde. Meet en great op de parking. Zwaaiende handen en enthousiaste kreten kondigen de wagen van ome Kim aan. De leeuw en de schouderpapegaai zorgen nog altijd voor stress voor de 2 benjamins dus stappen we rechtstreeks door naar de radjariver. Dit jaar ben ik gepromoveerd tot buggy-keeper al dekt rugzagbuggy eerder de lading. En met 4 rugzakken een zware lading. En ompa is het kind op overschotbegeleider op al wat draait en stijgt en daalt.....
Gezien onze oudste kleinzoon opeens op mij neer kan kijken en de jongste tot aan de knie van ome K komt, splitsen we ons even op. Klein grut met ouder grut naar indoorspeelplaats terwijl moeke Steffie en de rest van de roedel de nieuwe attractie uittesten. Voor de ene te snel voor de andere te traag. Hier was ook de enige plaats waar aangeschoven moet worden, de rest van de dag lopen we gewoon de attracties op en af. September en voorspelde regen. West-vlaams voert de boventoon, onze inbreng : 3 vree wijze peekes. Hier en daar wat Frans, klinkt S als Engels in de oren maar vooral weinig bezoekers wat ons het gevoel geeft heer en meester te zijn
Picnic aan het kleinekindjesplein zoals wij het noemen. Net op tijd want het begint te regenen. De zak met eierslabroodjes is het eerst een prop(je) maar ook lege zwanworstblikjes geven het raden naar de favoriete degezellehapjes. De regen doet ons besluiten de overdekte junglebootjes op te zoeken. Ook voor mij niet te gevaarlijk......al til ik wijselijk niemand eruit De witte van Rumbeke is niet echt fan en elke keer hij denkt iets raars te zien trekt hij zijn muts voor zijn oogjes. Af en toe muts naar boven om te kijken of het gevaar geweken is want : hij is een beetje bang foor de indianen. Een verder schuilmoment in Texas, versierd met leuke paardenzadels die onze paardenfan C doen stralen en de zon komt zowaar te voorschijn. Iedereen verspreidt zich over de verschillende hoog- rond- en laagvliegers. Ompa met C op de bulls, de pret kan niet op ook niet van ons toeschouwers.
Alles komt aan de beurt want zoals gezegd zijn er nergens wachtrijen. Jaarlijks ijsje staat ook op het programma en dan gluurt het einde van de dag al om het hoekje. Maar S moet zeker nog met ome Kim, haar peter, op een attractie. Mijn kippenvelmoment : gans ons nageslacht samen op de rubberbootjes, allemaal tegelijk naar beneden levert prachtplaatje op én natte broeken en jassen. Niemand die er mee zit want ik hoor enkel gelach en blije kreten. Afzakken naar het kleinekindjesplein dat oudste kleinzoon zo'n leuk gezellig plekje vindt. Eerst nog al wat ze passeren opgesprongen terwijl ik met de kleine man op treintjes en vliegtuigjes mijn moekediploma verdien. Wat ome Kim wil verdienen weet ik niet maar opeens zie ook zijn lachend gezicht op een vliegtuigje. De rest van de broodjes en drankjes uitgedeeld en veel te vlug zie ik de Wondelgemse bende verdwijnen. Dochterlief en kroost gelukkig nog bij ons op de achterbank. Met ieder passeerde ik een solomoment, mijn hart van sjete kan er weer tegen....eentje vroeg al wanneer we weer op vakantie gaan! Nog even geduld Sterremie want dat is pas in de Paasvakantie maar gelukkig hebben we nog de Sint, Kerst, verjaardagen en door moekeleentje uitgevonden familiemomenten. Manlief en deze dame voelen zich rijk en bekijken met de glimlach de "fotoboekplaatjes"
En ja ik word op mijn wenken bediend. Wij voor geen meter vooruit, de fietser op het fietspad naast de Ring overwint meters in een mum van tijd. Tegen de tijd dat wij in eerste zitten voor nog enkele meters zit hij waarschijnlijk al thuis aan de koffie !
