Het was een bijzonder druilerige woensdagmorgen. Reden genoeg om mijn elektrische fiets links te laten liggen en met de auto naar het werk te gaan. De eerlijkheid gebiedt mij om te vermelden dat, als het geen druilerige morgen was geweest, ik wel 20 andere redenen had gevonden om niet met de fiets naar het werk te moeten: ik ben al zo laat, ik moet straks op tijd thuis zijn, mijn batterij zal wel niet genoeg opgeladen zijn, ik moet hem misschien eerst eens poetsen (of op zijn minst die beschimmelde fietszakken eraf halen),...

Dus met een onderhuids maar zeer aanwezig schuldgevoel - dat ding had tenslotte wel 2000 euro gekost, iets wat ik er op een jaar zou uitfietsen aan fietsvergoeding, zoals ik mijn man 2 jaar geleden had  wijsgemaakt- stapte ik de wagen in en ging op weg.

 

Nu weet ik niet hoe dat bij jullie is, maar ik ben nog op zoek naar de perfecte 30-er radiozender om mij te begeleiden bij het woon-werkverkeer. Lange tijd was dit studio Brussel, maar de laatste tijd heb ik echt genoeg van hun "wij zijn zoveel beter dan rest", nepalternatieve, hipster-houding met een compleet inconsequente muziekkeuze, van Kraantje Pappie tot Indie Rock. MAN, DOE TOCH EENS GEWOON!

Soms luister ik op radio 2 naar "de inspecteur" maar ik had echt geen behoefte aan gezwets over garantiebewijzen of mensen die hun geërfde bouwgrond niet verkaveld kregen, of auto's met foute elektronica waarvan het alarm afgaat elke keer als ze instappen. STOP EENS MET ZAGEN, JESUS!!!

 ( ok, misschien was ik echt wel slechtgezind).

Op Nostalgie weerklonk "the reflex" (dit behoeft verder geen commentaar denk ik)

Dus schakelde ik noodgedwongen over op MNM. Nu luister ik nooit, echt nooit naar MNM. Niet dat ik mij daar te goed voor voel of zo. Iedereen zijn muzieksmaak denk ik dan.  Maar luisteren naar MNM is voor mij te vergelijken met als  enige 30-er binnenstappen op een fuif vol 16-jarigen. Maar omdat Q-music niet staat voorgeprogrammeerd op mijn autoradio en JOE-fm geen ontvangst gaf, werd het dus MNM.   Alain Remue van de cel vermist personen was aan het woord over de verdwijningszaak van Maddie MC Cann. Als moeder voel ik me altijd aangesproken over zo'n zaken dus bleef ik luisteren. Mijn humeur had toch al het allerdiepste niveau bereikt dus luisteren naar schrijnende verhalen over vermiste kinderen kon er nog wel bij.

Maar plotseling gebeurde er iets wat ik niet voor mogelijk had kunnen houden. Peter Van De Veire kondigde een plaat van "Rage against the machine" aan. Hij zei er nog lachend bij dat, als hij deze plaat op fuiven draaide, iedereen wild werd en  de mensen met de breedste glimlach de koppen tegen elkaar sloegen . Er bestond uiteraard geen twijfel over dat hij het over "Killing in the name had". Een plaat waar ik op elke (chiro)fuif volledig los ging, alsof ik plots bezeten was door demonen die de controle over mijn lijf volledig overnamen. Toegegeven sinds de stand-up comedy show van Johan Petit (Klein Jowanneke gaat dood) denk ik nu ook steeds aan mijn schuldsaldoverzekering. By the way, supershow van Johan Petit, zeker een aanrader om eens te gaan kijken. En anders moet je maar eens googlen dan begrijp je wat ik bedoel over die schuldsaldoverzekering.

Ik kon mijn geluk echter niet op. Wie had kunnen raden dat ze op MNM deze topschijf zouden draaien. Dit gebeurde zelfs op studio Brussel zelden of nooit. Maar inderdaad, de overbekende intro schalde even later uit de boxen.  Ik bevond mij ondertussen op een rustige bosweg waardoor ik het volume even op stand 17 kon zetten. Hevig headbangend (ik zei toch dat ik de controle verlies bij dit nummer) bereikte ik  de bebouwde kom  en werd  omringd door andere auto's. Het fatsoen in mij nam dan toch de bovenhand en ik liet het hoofdschudden achterwege en zette het volume wat lager. Ik naderde immers mijn werk en kon hier wel eens bekenden tegenkomen. Mijn lippen weigerden echter op te geven, dus zat ik de tekst nog steeds  mee te brullen. Ik was juist bezig met het deel: "F¨*ck to waa dont joe daaii (want ik heb nooit verstaan wat hij daar zegt dus zing het altijd fonetisch mee)  als ik deze actie plots moet staken omdat ik op het fietspad een collega zie die haar kindjes naar school brengt. Ik glimlach beleefd en zwaai even keurig naar haar en de kinderen zoals een voorbeeldige burger betaamt.  Een eindje verder ben ik gelukkig weer alleen en kan ik volledig opgaan in de apotheose van het nummer :"F*** YOU, I WONT DO WHAT YOU TELL ME" Om dan af te sluiten met een luidkeelse: "MOTHERF***ER!". En met luidkeels bedoel ik echt LUIDKEELS. Ik wil me zelf niet voorstellen hoe dat er moet uitgezien hebben. Gelukkig was er echt niemand in de buurt. Maar ik denk dat mijn gezicht inmiddels rood aangelopen was van de opwinding.

Alsof het zo gepland was, parkeerde ik bij de laatste noot van het nummer de wagen voor de deur van mijn werk. Ik stapte uit en begon aan mijn dagtaak . Maar ik moet toegeven dat mijn slecht humeur met de noorderzon verdwenen was. Alsof ik al mijn slechte energie had kunnen achterlaten en enkel mijn lieve, zachte kant was overgebleven. Misschien interessant voor psychologen, die "Rage against the machine- therapie". Wie weet?