Mag ik me even voorstellen?

Ik ben een jonge dertiger maar in mijn hoofd nog steeds 16 jaar.

Desondanks heb ik een man, 3 kinderen, een huis, een hond, een job en een studie...

Het leek pas gisteren dat ik met mijn dierbare chirovrienden pintjes dronk in onze groezelige stamcafé, waar de champignons aan het plafond groeiden. Pratend en lachend over de afgelopen vergadering, al uitkijkend naar de komende chirofuif of naar het toppunt van het jaar: het chirokamp , terwijl het hollands crapuul de tafel naast ons volop lijntjes speed zat te snuiven. Good times!

 

 Maar plots zit ik hier: in een FUC-huis, met FUC-kinderen, met een loopbaan die zeker FUC is. ( Even voor de duidelijkheid- voor jullie denken dat ik vreselijk gemene dingen schrijf- FUC staat voor: Forever under construction). Soms is het alsof ik uit mijn lichaam treed en door de ogen van een ander naar mijn eigen leven kijk. Dan zie ik mezelf plots als iemands vrouw, iemand moeder, iemands werknemer... kortom als een "volwassenen" Dan moet ik telkens even slikken en denk ik :"What the F****! (ja ja dit keer wel!) Hoe ben ik hier aanbeland?" En vooral "Hoe moet ik verder vanaf hier?"

Misschien is dit de reden dat ik vorig jaar opnieuw ben beginnen studeren. Gewoon om mij weer even mezelf te voelen. Even zonder al die rollen met bijhorende verantwoordelijkheden. Just me!

Om mijn eigen privacy en die van mijn omgeving te bescherming ga ik in mijn blog niet teveel persoonlijke details vrijgeven.

Veel te vaak willen we ons beter voordoen dan we zijn,

zetten we een masker op,

gedragen we ons sociaal aanvaard.

Deze blog moet mijn veilige plaats worden waar ik in alle openheid mijn gedachten, gevoelens, ideeën over de wereld,... kan spuien.

Zonder belemmering, zonder filter...

En  heel misschien kan ik je inspireren om hetzelfde te doen. Ik zou het in ieder geval enorm fijn vinden om met jou van gedachten te wisselen.

Dus wees welkom in mijn hoofd. Hopelijk vind je het er aangenaam vertoeven.