If you can meet with Triumph and Disaster and treat those two impostors just the same Rudyard Kipling - If (1895)
26-04-2009
laatste hoofdstuk
Vrijdag 24 april was er de uitvaart van Lut onder zeer grote belangstelling. Heel veel mensen van Lut haar werk, van mijn werk, van de tafeltennisclub van Vilvoorde en Mechelen, de Chiro en de volksdans van vroeger, van het KAB (de school waar wij elkaar leerden kennen) en nog vele andere organisaties, waar ik niet zo onmiddellijk kan opkomen, waren aanwezig.
De dienst begon met een speech van een collega van Lut, een speech die de familie zeer heeft ontroerd, gevolgd door een briefje van haar nicht. Nadien waren Tim en Ellen aan de beurt; Ellen las een tekst voor die ze zelf had geschreven en Tim heeft mijn tekst voorgelezen omdat ik dat niet kon, en ik moet zeggen ze hebben het fantastisch gedaan.
De toespraken werden gevolgd door een PP demonstratie (gemaakt door Tim en Ik) met foto's van onze trouw en met enkele van haar lievelingsliedjes.
Na de begroeting zijn we dan nog gaan bijpraten bij een natje en droogje in de tafeltennisclub van Vilvoorde. Het bijzetten van de urne kon spijtig genoeg niet doorgaan omdat het stadspersoneel vrijdagnamiddag vrij had en er dus niemand was om 4 schroefjes vast te zetten. Dit laatste gebeurt dan maar maandagnamiddag.
Nu komt dan het moeilijkste: ik moet nu namen noemen om mensen te bedanken voor al wat ze voor ons gedaan hebben, maar het zijn er zoveel dat ik schrik heb om iemand te vergeten. Daarom, aan iedereen die geholpen heeft, met wat dan ook, hartelijk dank, ik zal dit nooit vergeten. Als ik jullie later een dienst kan bewijzen, wat dan ook, aarzel niet ik sta zo erg in het krijt dat het schandalig zou zijn als ik weigerde.
Voorts wil ik vragen om het mij te vergeven dat ik jullie kaartjes met medeleven niet beantwoord omdat er massaal veel zijn (ik ben nu nog altijd bezig om ze allemaal te lezen). Als je geen prentje hebt kunnen ontvangen (de helft van de mensen heeft niets gekregen omdat er te weinig gedrukt waren, we hadden nooit die massa verwacht) en je had er graag eentje, ik ga aan de begrafenisondernemer vragen om er nog een 300-tal te drukken.
Dan komt nu het moeilijkste. Ik wil deze blog afsluiten, het was dan ook de blog van Lut, en ik wil ze afsluiten met een wens dat iedereen die ooit zelf of via een familielid of vriend in contact komt met kanker de moed en de kracht zal hebben om er tegen te vechten en als het eens niet goed lukt denk dan nog eens aan deze blog , lees hem eventueel opnieuw, zodat je er terug moed kan uit putten. Enkel zo heeft de blog van Lut zin.
In samenspraak met familie en dokters hebben we enkele dagen terug besloten om de behandeling stop te zetten. De kankercellen recupereerden sneller dan Lut waardoor iedereen vond dat het niet meer redelijk was om er mee verder te gaan. Om haar beter te kunnen verzorgen is ze gisteren overgebracht naar de palliatieve eenheid van het Jan Portaelsziekenhuis. Het spijt me dat ik geen beter nieuws heb Pol
Ondertussen zijn we 5 dagen verder en het lijkt dat Lut al haar adrenaline in die trouw heeft gestoken want ze gaat zienderogen achteruit: de morfine moet weer verhoogd worden omdat ze alsmaar meer pijn heeft. Het gevolg is dat ze niet meer uit haar woorden kan komen, dat ik niet meer zeker ben dat ze ons altijd herkent en de hele tijd slaapt. Ze is spijtig genoeg nog maar een schim van wat ze ooit, nog niet zo lang geleden, was. Ik bleef vorige nacht bij haar in het ziekenhuis slapen, vandaag haar zus en zo gaan we elke dag zien hoe het evolueert. Lutje, ge gaat het denkelijk nooit meer lezen, maar we zien je graag
Zoals je uit mijn ondertekening van het vorige stukje kon aflezen, zijn Lut en ik dus getrouwd, op 8 april 2009.
Op 1 week tijd een hele trouw ineengeflanst, alle (schoon-) broers en (schoon-) zussen en onze kinderen en kleinkind aanwezig, een klein zaaltje gekregen van het ziekenhuis, de schepen die iets te laat aankwam maar de pret niet kon bederven, prachtige getuigen, 2 toffe vrienden die ons enorm hebben geholpen.... en dan maar "ja" zeggen. De brave man hield zich alleen aan het allernoodzakelijkst en liet de familie vrij snel verder vieren in alle intimiteit met broodjes en champagne.(of had hij verloren tijd in te halen??) Lut was heel mooi opgemaakt en was eventjes de allergelukkigste mens ter wereld toen ze iedereen aanwezig vond en mij hoorde ja zeggen. Het was een mengeling van tegenstrijdige gevoelens maar ik ben superblij voor haar èn voor mijn schoonmoeder dat we dit nog snel beslist hebben
Vermits Lut momenteel niet in staat is om wat dan ook te produceren, doe ik het eventjes in haar plaats. Mijn gave vind je zeker niet terug in het schrijven van artikeltjes, ik kan dus alleen maar mijn best doen.
De gevreesde woorden zijn maandag 30 maart gevallen. We hadden een afspraak met de sociaal assistente van het ziekenhuis en met een psycholoog, samen met de kinderen. De psycholoog stelde zich voor als: Ik ben Charel Huppeldepup en ik begeleid terminaal zieke patiënten, ik ben tewerkgesteld op de palliatieve dienst van dit ziekenhuis.
Terminaal en palliatief waren twee woorden die we tot dan nog niet hadden gebruikt, dit wordt nu wel eventjes anders.
Uit het gesprek kwam vooral de gebrekkige communicatie met de prof van oncologie naar voor (op 14 dagen 1x gezien, toen Lut helemaal onder invloed was van de morfine, ik zelfs 0x!!!), zodat we zo snel mogelijk een onderhoud vroegen met de prof.
Woensdagochtend, 1 april tussen haakjes, om 8.30 was het dan zover. Na aandringen kregen we dan eindelijk een termijn die volgens de prof ongeveer zal kloppen: ipv, zoals wij dachten, chemo kuur, enkele maanden thuis (wie weet zelfs jaren, want zo naïef waren we nog), nog een chemo kuur ., was het verdict droogweg 3 maanden.
Ik val een beetje met de deur in huis, maar ik ben nooit een prater/schrijver geweest maar zo kennen jullie ook de stand van zaken wat de gezondheid van Lut betreft.
Pol, vriend (ondertussen zelfs getrouwd en dus man) van Lut
Vorige week 3 keer naar Leuven gesjeesd. Pol was een weekje thuis wegens totaal eronderdoor gegaan. Dus was hij op maandag en vrijdag mijn chauffeur.
Maandag waren we snel klaar. Bij de protheseprof is het altijd op uur en tijd (toch een goede score hier), en dus na een half uurtje had ik mijn nieuwe, definitieve prothese. Hij spant wel wat, maar de kleur zit wel goed, denk ik. Hij is ook smaller dan de vorige voorlopige prothese, en misschien kan eindelijk mijn kaak wat genezen. De assistente wou mij leren om de prothese uit te nemen, maar nadat ik 2 keer onbewust in haar vingers beet, hield ze het voor bekeken. Sorry juffrouw! Ik had ook wel een gescheurde mondhoek en de restwond van een koortsblaas, dus kreeg ik de raad om het rustig thuis eens te proberen. Nog wat administratief afhandelen, wat bedankjes en tot ziensjes en wij terug naar huis.
Donderdag was andere koek. Vandaag stonden 2 scans op het programma: een PET-scan om 13u45 en een CT-scan om 18u20. Vermits ik mijn prothese nog steeds niet kon verwijderen, belde ik naar de afdeling van de protheseprof, en ik mocht langs komen, maar vóór 12u! Oei, zo vroeg raakte mijn vriendin-chauffeur niet bij mij om me op te halen. Ze was nog onderweg naar de bandencentrale om een klapband/reservewiel te laten vervangen. Dan maar even bij de buren gebeld. Geen probleem, maar buurman kon mij alleen maar brengen. Geen probleem, mijn klapband-vriendin kwam mij wel nagereisd (uit Antwerpen alstablieft!).
Netjes 10 voor 12 werd ik door buurman gedropt bij de protheseprof. De vogel was echter al gevlogen! Gelukkig had hij bereidwillige assistentes, maar hoe ze ook trokken, waggelden en sleurden... mijn prothese wou niet los. Ach ja, dan maar het sterke geslacht erbij gehaald, die het klusje klaarde. Hij was wel zo ruiterlijk om toe te geven dat de assistentes al heel wat van het trekwerk geleverd hadden.
Het is gek hoe snel je hersenen zich aanpassen aan een nieuwe situatie. Mijn oude prothese werd met heel wat gespan en gesukkel aanvaard, en pas na een tijdje kon ik er weer wat deftig mee praten.
Een uurtje later zaten we keurig te vroeg in de wachtzaal van nucleaire beeldvorming voor de PET-scan. En anderhalf uur later zaten we daar nog. Eindelijk, om 14u45 was het mijn beurt. De verpleger verwittigde mijn vriendin dat het onderzoek minimaal 2 uur duurde. Amai!
De vriendelijke verpleger nam me mee naar een doorgangzaal met allemaal gemakkelijke zetels. Hier legde hij gedetailleerd de hele procedure uit en begon onmiddellijk met de eerste stap. Hij prikte een ader aan in mijn linkerarm, sloot hier een infuus op aan en hing er een spuit water aan. Hup, van de zetel naar het bed. Hier werd me gevraagd een half uurtje platte rust te houden waarbij ik zo weinig mogelijk mocht bewegen. Maar eerst de contrastvloeistof in het infuusje spuiten. Daarvooor kwam hij met een metalen kistje waarop het beruchte kernenergiesymbool was aangebracht. Aha! Hier werden dus die isotopen, waarover een paar maand geleden zoveel te doen was, gebruikt. Even naspoelen en de platte rust kon beginnen. Men had me uitgelegd dat deze contrastvloeistof zich zou vastzetten op lichaamsvreemde stoffen. Maar ook op spieren, vandaar de platte rust. De overbodige radioactieve stoffen stapelen zich op in de blaas. Vandaar het naspoelen en nog een plasspuitje bovenop.
Na het bed opnieuw een zetel, nu in een ander zaaltje, met boekjes en toilet! Hier moest ik nog een halfuurtje verpozen en vooral vaak gaan plassen.
Toen pas begon de eigenlijke scan. Mijn zere rug speelde mij danig parten bij het halfuurtje roerloos liggen onder de scanner. Maar verder geen bijzonder onaangenaam onderzoek. De laatste minuutjes was het even de pijn verbijten, maar toen werd het onderzoek gelukkig afgeblazen.
Het echte moeilijke kwam nu pas: met geen mogelijkheid konik recht geraken van die smalle plank. Ik heb de verpleegster dan maar vastgegrabbeld, en die heeft ons bobonneke recht geholpen.
Ondertussen was het 17u, en ik was nog steeds nuchter. Voor de gewone CT-scan had ik pas afspraak om 18u20, en ja, ik was best nuchter!
Gelukkig had mijn klapbandvriendin het gezelschap gekregen van een vriend-technicus op de scanafdeling. Hij zou eens gaan horen! En ja hoor, 5 minuutjes later kon ik al de scanner op. In vergelijking met de PET-scan was dit een proceduurtje van niets. Even rechterarm aanprikken, contrastvloeistof inspuiten, onder de scanner schuiven en een kwartiertje later 'gezwind' weer buiten.
Oef, we konden naar huis! Maar niet voor we even gingen genieten van een lekker cafetaria-soepje en bruine bokes. Dat hadden we verdiend.
Vrijdag was meer een babbeldagje. Om 10u afspraak bij de psychologe en ik was blij dat Pol erbij was. Zo kon de psychologe met hem kennismaken en hij kon ook zijn zegje doen. Het vorige gesprek met haar was nog verlopen in de lichteuforische toon die het einde van mijn behandeling aankondigde. Ondertussen had de psychologe mij duidelijk gevolgd, want ze was volledig op de hoogte van de kentering in mijn medisch verhaal. Het werd geen gemakkelijk gesprek, maar het deed goed ons hart eens te luchten.
Na weer een cafetaria-soep lunch, hadden we afspraak bij een plastich chirurg. Dit gesprek was eveneens verhelderend. Het eventueel wegnemen van mijn kaak werd besproken, en de vragen die we hadden bij dit 'worst-case-scenario' werden ingevuld. Ik weet nu iets beter hoe ik kan verwachten wakker te worden en hoe de revalidatie en de genezing van deze hele procedure verloopt.
Verstandelijk weet ik nu wel waar men huid en bloedvaten gaat wegnemen en dat ik met mijn arm in het gips zal liggen, en dat de littekens zeker een jaar lang helen.
Hoe ik dat zelf allemaal zal ervaren? Afwachten maar!
Geen nieuws, goed nieuws! Helaas, er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Vooreerst, sorry dat ik mijn regelmatige blogbezoeker wat in de steek heb gelaten, maar februari was superdruk. Op 4 fronten tegelijk werd ik behandeld: het afwerken van mijn definitieve prothese, het onderzoeken van mijn doofheid aan de rechterzijde, de opvolging door MKA* en oncologie en de bijhorende controleonderzoeken, en de psychologe. Een kort overzicht van de status op de 4 fronten.
Op 27 januari werd ik in alle vroegte verwacht op het UZ Gasthuisberg. Onder gehele verdoving gaat de prof himself aan de rechterzijde de gehele ophangconstructie verwijderen. Men zou mij even onder een roes brengen om dit werkje te voltooien. Zoals steeds, als ze de kans zien zouden ze vriescoupes nemen om te controleren dat de kwaadaardige cellen geheel verdwenen zijn. Mijn zus en haar zwangere dochter vergezelden me, omdat ik na deze roes niet zou kunnen autorijden. Om 11u werd ik trouwens nog verwacht op Kapucijnenvoer bij de protheseprof. Dit vervoer zou wel met intern transport gebeuren. Maar dat was buiten mijn roes gerekend. Om 10u was ik mooi op mijn kamer. In mijn roes. Om 11u: ik sliep, om 12u: ik sliep, om 13u: ik sliep. Mijn gezellen gingen vlug iets eten, en of ze dat tegen mij wilden zeggen? Om 14u waren ze terug en ik... sliep. Om 15u... ik sliep. Om 16u hebben ze mij wakker geschud, net lang genoeg om mij in de auto te krijgen en nog voor we de parking uitwaren, u raadt het... ik sliep.
De laatste veldslag van januari was 2 dagen nadien bij de protheseprof. Hij was iets zachtaardiger (we vermoeden toch wel een opmerking van 'mijn lieve prof'), maar hij kon het niet laten om de schuld van mijn gevoelige tanden in mijn schoenen te schuiven, terwijl ik nadien hoorde dat bestraalde tanden sowieso daar veel last van hebben. Mijn zus was opnieuw meegekomen ter ondersteuning. Iedere keer als mijn plaaggeest zich over mijn mond boog met weer een ander instrument, nam zij even mijn schoentip vast om me eraan te herinneren me te ontspannen. Het lukte wel wat. Verder was het optreden van de prof en zijn assistente een ware pantomime. Ze deden kasten open en toe, liepen binnen en buiten, probeerden pasvormen die bij een olifant niet zouden misstaan, en prepareerde klei in allerlei kleurtjes. Uiteindelijk werd er een mooie groene afdruk gemaakt die als een grote chlorofylkauwgum in mijn mond werd gesmakt. Dan haalde men een kleiapparaat erbij met een purperen substantie. Behalve in de pasvorm in mijn mond, goot de assistente wat purperen substantie in mijn haren. Nu nog een roze pasvorm en ik kon beschikken. Met een reuze-purperen-chicklet in mijn haar. Maar enfin, dit hadden we weer overleefd.
Februari dan.
Op KNO* werd bij een 2de bezoek vastgesteld dat de medicatie wel licht had geholpen, maar dat er nog steeds vocht achter mijn trommelvlies zat. Er werd dan maar een gaatje in mijn trommelvlies geprikt. De verwachte stortvloed bleef uit, en de volgende keer werd gemerkt dat de oude situatie eigenlijk helemaal terug was. In gezamenlijk overleg besloten we dan om de situatie voorlopig te laten rusten. Gezien ik nu gerustgesteld ben dat er nog veel progressie mogelijk is, en dat mijn gehoorzenuw niet werd beschadigd, zullen we alle onderdelen van mijn oor ruim de tijd geven om te ontzwellen en te herstellen. Binnen een maand zien we wel weer of er vooruitgang werd geboekt.
Wat de prothese betreft loopt het echt op zijn einde. Er kwam nog een gele afdruk aan te pas, die kleur hadden we nog niet gehad. En toen moest ik een keer komen passen. Het blijkt dat ik kleur A3,5 heb en dat dit me mooi staat. De pasbeurt was kort, maar ik was wel tevreden. Vooral omdat met de nieuwe prothese mijn mondhoek rechts niet meer zo omhoog trekt. Dat oogt mooi. Volgende week, 2 maart, mag ik mijn nieuwe voorgevel definitief in ontvangst nemen.
Op mijn vraag vond men een psychologe binnen de eigen rangen van de ziekenhuisgroep die ten minste wat ervaring had met aangezichtskanker. Ik werd aan haar voorgesteld en wij hadden een eerste gesprek. Voor mij is het belangrijk eens met iemand te kunnen praten die weet wat er allemaal bij mijn soort probleem komt kijken. We waren het met elkaar eens dat van alle kankers, de aangezichtskankers het zwakke broertje is: geen media-aandacht, zeer weinig artikels te vinden, geen zelfhulpgroepen of personen die de problemen kennen. Terwijl het toch zeer ingrijpend is en - anders dan bvb bij borstkanker of darmkanker - letterlijk van je gezicht staat af te lezen. In maart hebben we al afgesproken voor een volgend gesprek, het doet me goed mijn verhaal eens kwijt te kunnen.
En dan de opvolggesprekken en controleonderzoeken. Men had het mij vorig jaar bij de diagnose al gezegd: we gaan u minstens 5 jaar volgen. Nu, 7 maand na de operatie, zouden we overgaan naar 2-maandelijkse multidisciplinaire* controleconsultaties. Ik had bij deze consultaties al eens de prof en een assistent ontmoet, maar deze keer was het een assistent-dokter en een assistente-in-opleiding. Hij was blij te zien dat ik er goed aan toe was. Dit bezoek op 6 februari blaakte ik ook van de energie en ging het echt goed met mij. Ik was blij met het afwerken van de prothese en alles ging de goede richting uit. Ik vroeg me wel af of die klier onderaan mijn kin, die zo plots mee bestraald moest worden, nu eigenlijk gevaarloos was? Want voor mij voelde die nog net aan als voor de bestraling. De assistent vond het een goed idee om inderdaad opnieuw een KST*-scan aan te vragen. Dan zouden ze wel zien dat alles in orde was. Bedankt dokter en tot binnen 2 maand.
Een weekje later - vrijdag 13feb (!) - moest ik bij de prothesist zijn. Een hele delegatie was met me mee. Mijn zus en haar zwangere dochter als vaste begeleiders, maar ook de andere dochter omdat zij ook een afspraak had bij KNO voor een mogelijke neuscorrectie. Dus 2x2 zussen waadden door de gangen van het Sint-Maarten. Tijdens de wachtperiode van mijn nichtje besloot ik op het secretariaat van MKA even een ontbrekend attest op te halen. Daar gekomen botste ik op de assistent-dokter en ik vroeg hem of er al resultaat was van de KST-scan die ik inmiddels had ondergaan. Gekke reactie! Schrijf u even in, en - "Kan mevrouw in deze box zitten?" - we zullen de KST-resultaten opzoeken. Plots stonden behalve de dokter ook 3 studentes en de prof rond mijn stoel. De prof toonde even zijn voorbeeldpatiënt aan de studentes en gaf dan weifelend het 'minder goede' nieuws. Bij de vriescoupes, tijdens de laatste verdoving op 27 januari, stond bij het eerste onderzoek het licht op groen, maar nadien sprak men van 'verdachte cellen'. We zouden 2 dingen doen: een punctie in de klier onder echobegeleiding, een een nieuwe biopsie om de vriescoupes tegen te spreken.
Een paar dagen later lag ik onder een blauw laken rustig te blijven, terwijl boven mij 2 dokters in mijn kin pulkten. Wat meer naar rechts, wat dieper, pas op voor het bloedvat, neem het pistool en schiet maar.... Zo'n punctie onder echobegeleiding is een akelige ervaring, maar pijnlijk was het niet. Ondertussen geloof ik dat ze met mij alles mogen doen, zolang het maar niet in mijn mond is. Dus ja, de biopsie, dat was weer een ander paar mouwen. Minstens 5 prikken, een pijnlijke insnijding, de biopsie zelf, het naaien. Ipv een aantal biopsies mijn gehele mond rond, beperkte de dokter zich tot 1 biopsie op de plaats waar men 'verdachte cellen' had genoteerd.
Gisteren 27 februari, afspraak bij de prof om de resultaten van de klierpuncties en de biopsie te bespreken. Het wachten was lang, en gezien ik inmiddels geplaagd wordt door verrokken spieren in mijn rug, en een pijnlijke rib - gekneusd bij het niezen - waren de stoelen hard en ongemakkelijk. Tegen 12u had de prof dan toch de resultaten vastgekregen en werd ook de professor oncologie erbij gehaald. Het verdict was hard: in de klieren werden dezelfde kwaadaardige cellen aangetroffen als destijds in de tumor. Er was geen andere mogelijkheid dan opnieuw te opereren en deze klier te verwijderen. Bij deze operatie neemt men dan opnieuw verscheidene biopten en als er daar verdachte bij zijn, dan gaat het snijwerk nog wat verder: dan gaat mijn kaak eruit en wordt vervangen door een stuk uit mijn huid.
Het was een blikseminslag bij heldere hemel! Ik vertel het zo vaak als ik kan om het uiteindelijk zelf te kunnen geloven... Nog deze maand zal ik - na de gebruikelijke preoperatieve onderzoeken en scans - opnieuw geopereerd worden. In plaats van het einde van de rit, zijn we terug bij af. Maar we moeten erdoor, er is geen keuze. Slikken en aanvaarden. Maar makkelijk is anders.
* MKA = Mond-, Kaak-, een Aangezichtschirurgie * KNO = Keel, Neus en Oren * KST-scan = kernspintomografie (bijzondere scanner die werkt door combinatie van magnetisch veld en radiogolven) * Multidisciplinair = gezamenlijke consultaties van MKA en Oncologie
Afgelopen week dus 3 keer naar Leuven, de behandelingen beginnen elkaar sneller op te volgen. Maandag voor het eerst naar de KNO, in de volksmond de Keel-Neus-Oren-dokter. Het is nl zo dat ik sedert de bestralingen aan de rechterzijde potdoof ben. Niet dat het pijnlijk is, maar toch wel heel ongemakkelijk. Nu de problemen van de eerste orde redelijk ver in hun behandelfase gekomen zijn, gaan we dus ook eens werk maken van de secundaire issues. Doof dus.
Bij de KNO liep het vlotjes. Hij verstoof wat verdoving in mijn neusgaten voor een nog onbestemd gebruik. Dan ging hij wat speologen in mijn oren. Hij vond een intact trommelvlies - gelukkig ! - en vocht achter het trommelvlies. Toen haalde hij een gesofisticeerd instrument uit: een stemvork! Echt waar. Hij liet het wat zoemen en cirkelde ermee rond en achter mijn oren en ik moest aangeven waar ik de toon het beste hoorde. Toen mocht ik in de geluidscabine. Het stemvork werd vervangen voor een hele heisa toestellen met knopjes en toetsen. Ik kreeg een koptelefoon opgezet waar we in de jaren 70 zouden van gedroomd hebben. Maar het weze gezegd, hij was geschikt voor alle types oren. Toen volgden minutenlang tuutjes in mijn oren: luide tuutjes, zachte tuutjes, diepe tuutjes, hoge tuutjes, lange tuutjes, korte tuutjes. Ik werd er tureluurs van: linkerhand omhoog, rechterhand omhoog, twijfelen, annuleren.... Nog even een ietwat kleiner model oortelefoon aangepast, maar wel niet op mijn oren, maar op mijn voorhoofd en mijn hals: dwars dus. En toch moest ik aangeven in welk oor ik alweer tuutjes hoorde. Bizar. Opgelucht verliet ik de geluidscabine, klaar voor het verdict. Maar ik was de neusgatverdoving vergeten! "Nog 1 testje..." Haalt hij daar een onbuigzame stang van zeker 20cm boven, gelukkig met een diameter van slechts een milimetertje of 2. "Hiermee ga ik even in uw neus gaan om de toestand van binnenuit te kunnen bekijken. De stang is niet buigzaam dus blijf heel stilletjes liggen, en zeker niet wegtrekken." Ik durfde niet meer ademen, niet meer slikken of met mijn ogen knipperen. Maar het rendeerde, ik heb er niets van gevoeld.
En dan het verdict. Goed nieuws! Mijn gehoor is wel aangetast, maar de gehoorzenuw is intact. Men is vrij zeker dat mijn gehoor volledig terugkomt, al kan dat een jaar gaan duren. Er zit vocht achter het trommelvlies, en dat kan met medicatie worden verbeterd. Of men prikt even een gaatje in mijn trommelvlies. De 2de optie leek mij nogal brutaal, dus eerst maar medicatie proberen. Ik pak de medicatie nu 5 dagen en af en toe broebelt er al wat in mijn oor. En ik denk al beter te horen. Of zou dat wishful thinking zijn?
Het vorige berichtje sloot ik wat mysterieus af met het bericht dat die dag alles goed was verlopen, en dat ik het vorige bezoek eindelijk wat had verwerkt. En dan laat ik jullie een week op jullie honger. Mea maxima culpa, maar het is hier echt wel druk geweest. Niet alleen was ik dus donderdag 22/01 in Leuven, maar ook maandag 26/01, dinsdag 27/01 en vandaag 29/01 (oeps... het is eigenlijk al 30/01, ik ben echt een nachtwerker). Maar bovendien waren beurtelings mijn kleinzoontje, mijn dochter en nu mijn man ziek. Gelukkig blijk ik, dank zij het griepvaccin en de kilo's medicatie die ik al die maanden al slik, tot hiertoe gespaard van virale, griepale en andere infecties. Houden zo!
Donderdag 22/01 - rond 8u15 Ik heb vandaag de meest ondenkbare griezelbehandeling op het programma staan. Aan de rechterzijde hangt mijn prothese nog steeds vast met een ijzerdraad die werd opgehangen aan mijn jukbeen. Inderdaad: ter hoogte van mijn oog. Deze constructie zit daar nu reeds sedert eind augustus, en vandaag gingen ze die eventjes onder lokale verdoving (lees: weer zo'n reeks spuiten als vorige keer) eruit halen. Een uurtje later werd ik dan verwacht om nog wat meet- en regelwerk uit te voeren om mijn prothese te maken. Hier had ik dus sedert de vorige behandeling elke nacht over wakker gelegen. En Pol wakker gehuild, en hij heeft al zo weinig slaap dankzij de kleinste thuis... Tijdens het weekend had ik hierover diep nagedacht en op maandag heb ik de prof gebeld, en op dinsdag weer, en op woensdag een laatste keer. Maandag had hij examens af te nemen, maar men ging hem het bericht doorgeven. Dinsdag was hij de hele dag in de OK, maar na deze operatie ging men hem doen terug bellen. Woensdag was er op het directe nummer geen gehoor. Dus niets aan te doen, de stoute schoenen aangetrokken en op donderdag naar ginder, vastbesloten een laatste wonderpoging te ondernemen. Ik wist dat de prof op zijn kantoor kwam omstreeks 8u of zo doordat ik hem daar toevallig al tegen het lijf liep. Dus alvorens braaf naar de wachtzaal te gaan, trok ik naar de secretaresse en vroeg of de prof mij een minuutje kon ontvangen. Maar die heeft examens en veel werk en en en.... Of ze toch zo vriendelijk wou zijn het hem even te vragen? Duidelijk tegen haar zin en in de kleinst mogelijke deurspleet fluisterde ze wat naar de prof die in een donker kantoor voor het blauwe scherm van zijn pc zat. Nog meer tegen haar zin deed ze ons plaatsnemen in de zetels omdat hij binnen een paar minuutjes tijd voor me had. Yes! De prof, zijn eigen vriendelijke zelf, begroette ons, nodigde ons uit en excuseerde zich omdat hij de nota die hij dinsdag in de OK had gekregen, uit het oog verloren was (maar hij herinnerde het zich nu wel). En dus vroeg hij waarover ik hem wilde zien. Ik moest maar 2 korte zinnetjes zeggen: "Ik durf niet meer!" en "Ik kan het niet meer aan!". Hij vroeg wat er gebeurd was en of hij heel even zelf mocht kijken. De 5 minuutjes liepen daadwerkelijk uit tot een half uur. Hij heeft heel even in mijn mond gekeken, de data van mijn behandelingen nagegaan en eigenhandig getelefoneerd om e.e.a te regelen om deze behandeling onder volledige verdoving in de OK uit te voeren.
Daarom was ik vorige week dus zo enorm opgelucht! Geen behandeling die dag én een volledige verdoving voor het weghalen van de ijzerdraad! Ik had die man kunnen kussen, maar ik hield het op een warme 2-handige handshake. En toen hij was verdwenen zei ik meer tot mezelf dan tot de rest: "Die prof is zo'n schat!" Wat mij een aantal zeer verwonderde blikken opleverde van de assistentes en hulp-assistentes. En een grote lach van mijn zus natuurlijk.
Hoe deze week dan verliep en waarom ik maandag-dinsdag en donderdag in Leuven was, zet ik wel in een apart berichtje.
