Er wordt gevraagd naar geluksmomenten, groot of klein. Mijn kinderen komt als eerste in me op. En in het bijzonder : het zeldzame moment dat iedereen thuis is. Als iedereen dan in bed ligt en ik als laatste naar boven ga. Dat ik hen dan alledrie bij mij weet; gezond en veilig in hun warme bed. Dat is mijn grootste geluksmoment. En zoals Yin en Yang en eb en vloed en donker en licht, bijhorend ook mijn grootste verdriet; Lucas maar twee keer per jaar kunnen knuffelen. Dat kan me op een onbewaakt moment echt naar de keel grijpen.
Een ander geluksmoment, een moment waar ik reikhalzend naar uitkijk : de eerste keer weer sandalen aan. Het geluk dat dan door mij heengaat en zich weids verspreidt over de zomermaanden. En het bijkomend geluk als ik wat later kijk naar mijn blote voeten en de witte bandjes zie die mijn voet verdelen in bruine geometrische vlakken.
Sandalen, sandalen, sandalen; in allerlei stijlen, hoogtes, kleuren. Geluk.
Wat is voor jou een moment van geluk, groot of klein?
Air, I breathe. Water, I drink. Kindness, I give. Mother Earth, I thank. Ancestors, I remember. Connections, I deepen. Skills, I master. Friends, I cherish. Fears, I question. Anger, I release. Universe, I trust. Wisdow, I grow. Silence, I enter. Love, I share. Life, I am.
"Het grootste misverstand dat de moderne mens zich - vooral in onze Westerse cultuur en levenswijze - eigen heeft gemaakt is allicht de doodsangst of, misschien nog essentiëler de beklemmende overtuiging dat dit ene leven dat ons op een imaginaire tijdlijn wordt geschonken het enige zou zijn in een verder koud en eenzaam universum. Ten gevolge van die veel bepalende bewustzijnsvernauwing vertaalt de onrust zich - zoals in dit schijnbaar terminale tijdsgewricht overduidelijk blijkt - in een immense en uit de hand gegroeide schaal in obsessieve hebzucht en overconsumptie, vermits de valse overtuiging ons voortdurend wordt ingefluisterd dat het er, in de vermeend unieke rit, op aankomt om zoveel mogelijk te beleven, en liefst zo sensationeel of spectaculair mogelijk."
Nogal vaak zijn vrijdagen voor mij mama-dagen. Waarop af en toe een klus geklaard moet worden en meestal genoten wordt. Vaak in de natuur, fietsend of wandelend, soms in een stad. Maar altijd met één constante : het verlangen van mama of mij om iets te zien, te ervaren. En aangezien mama's hogere leeftijd, ze is vorige week vierentachtig geworden, en dus bijgevolg vermoedelijk laatste mobiele jaren laat ik haar kiezen. Fietsen in de hoge veluwe en Kroller-Muller, Watou, fietsen tussen het water in Bokrijk, wandelen in Wissant en de vele vele wandelingen en fietstochten vlakbij haar woning. Zo fietsten we vorige week vanuit Varsenare langs de kleinste baantjes slingerend door de polders naar Lissewege. Een terrasje doen en hup, zonder te verpinken de vijfentwintig kilometer terug. Met de elektrische fiets wel te verstaan, zonder helm en altijd op de hoogst mogelijke snelheid. Wegens verminderd gehoor en verminderende anticipatie met de omgeving een gevaar op de weg, maar zielsgelukkig. Meetkerke is één van de dorpjes waar onze fietstocht doorging en steevast stopt mama daar om het kerkje binnen te gaan en aan de rondliggende graven te tonen waar onze neef Koen ligt en dan de vele Wybo's. 'Allemaal familie' zegt mama. We laten de fietsen aan de kerk staan en gaan te voet langs het vaartje naar een klein kapelletje wat verder. Daar vlakbij, aan een molen, is mijn overgrootmoeder geboren. Regina Coleta Wybo. Als oudste dochter geboren in Meetkerke in 1867 in een gezin van veertien kinderen. Vijf kinderen haalden de eerste levensjaren niet. We zitten op het bankje naast de kapel, mussen vliegen in en uit de dakpannen en komen kijken hoe we een appel eten. Regina heeft haar hele leven daar gewoond en ik moet denken aan de ontelbare keren zij te voet langs dat vaartje gelopen heeft. Alle dagen om naar de kerk en school te gaan. Voor haar doop, communies en huwelijk. Lachend, proestend, dromend, verliefd, gelukkig, angstig, verdrietig, verward, bezorgd. Alle leeftijden, gelegenheden, kledij, emoties. 'We zijn maar een zandkorrel in een woestijn' zegt mama 'en het leven is in een oogwenk voorbij'.
In minder dan 2 weken tijd heeft onze jongste dochter afscheid genomen van haar moemoe, is ze afgestudeerd in het humaniora, is ze achttien geworden, heeft ze haar rijbewijs gehaald en is ze voor het eerst mee als leiding op het chirokamp. Bewogen weken dus voor haar. Een stap naar volwassenheid die in één keer enkele stappen samenneemt. Onverwacht was ik zwanger van haar in een moeilijke periode en het heeft jaren geduurd eer ik de schuldgevoelens rond de overweging van abortus kon keren naar 'ik heb bewuster voor jou gekozen dan voor wat dan ook in mijn leven'. Toen ze geboren werd, ze was mijn eerste gewone bevalling, sloeg ze haar armpjes open en omarmde de wereld en dat doet ze nog steeds. Mijn lieve stoere hippiedochter die het meisje in mij weer wakker maakte. 18 jaar geleden geboren en elke dag dankbaar geweest om haar komst : Helena.
De zon, de fakkel, de stralende, de schitterende.
Een groentje was ik tot ik via The Crown, La cocinera de Castamar, Bridgerton, Las chicas del cable en nu Downton Abbey, de geneugten van Netflix helemaal ontdekte. De meeslepende weidsuitgestrekte traagheid, I love it. En net toen ik zei dat ik het jammer vond dat ik het leven in Downton Abbey uitgekeken had wist Remi me te verrassen met het Afternoon Tea cookbook van de reeks. Het zal even zoeken worden om mijn weg te vinden in de oude en engelstalige recepten, maar hot cross buns, steamed figgy pudding en cornish pastries; here I come!
'As usual our expectations are disappointed. Let's have some tea.' Lord Grantham
