Time it was and what a time it was, it was a time of innocence, a time of confidences long ago, it must be, I have a photograph preserve your memories they're all that's left you.
Piet is vijftig geworden en dat willen we vieren! Met vele opmerkingen dat hij er nog zo jong uitziet, een buik heeft als een sportieve twintiger, een grote 50-ballon en een feest. Waar ik deze foto kon trekken. De mannelijke lijn Claeyskes en hun kroongetallen : Remi 10, Ben 20, Piet 50 en oom Chris 80! Lang zullen ze leven!
Veel ben ik in mijn jeugd verhuisd. Veel te veel. Tijdens mijn kleuterjaren woonden we in Limburg. Beelden van een zwaluwnest aan de voordeur, coloradokevers plukken van een aardappelveld en in een brandende ton gooien, het wouldbewoodstockfestival in de weiden tegenover ons huis en de lange kettingen met kleine pareltjes die grote meisjes aan me gaven, een snede brood met platte kaas, mijn naam met fruitsiroop erop geschreven en fietsen door bloeiende boomgaarden. En graag wou ik dat ook met mijn kinderen doen. Al werd het om organisatorische redenen een wandeling.
Mama, Brad Pitt, bestaat dat? vraagt Helena. Ja, ... die bestaat. En is dat een mooien? Een mooie ... een mooie man bedoel je? Goh, da's te zien wat je mooi vindt. Wie zegt dat misschien? 'Hallo K3'. In 'Hallo K3' zeggen ze dat.
'Hallo K3' met de meisjes van K3 is zo grappig dat het vast en zeker door het meest aantal leden van ons gezin bekeken wordt. Zèlf door Remi. En dat wil iets zeggen.
Mama wou graag schilderen, want daar had ze al vaak aan gedacht en nog nooit gedaan. Zo kwam het dat op deze mooie maandagmiddag we ons rond de tuintafel schaarden en schilderden. Drie generaties vrouwen, drie totaal verschillende schilderijtjes. Stil-leven.
Graag wou ik deze middag gaan kijken naar twee pasgeboren zusjes in de kraamkliniek. Zo bijzonder is het om van peuters die in onze klas terecht komen me te herinneren toen de mama of papa vertelden dat ze zwanger waren van hen, geboren waren, hen gezien te hebben als pasgeborene. En toen ik in blijde verwachting van de parkeerplaats naar de ingang ging liep er voor mij een groepje mensen. Een oudere mevrouw ondersteund door een man en een jongeman. Twee andere jongens ernaast die een tas en een valies droegen, de leeftijd van lagere schoolkinderen. Doordat het wandelpad smal was en de mevrouw erg moeizaam stapte bleef ik achter hen en gingen mijn gedachte naar het verhaal van deze mensen. Zou de oudere mevrouw zelf opgenomen worden? Misschien was het haar echtgenoot die ze kwamen bezoeken? Waar vrij snel een antwoord op kwam toen ik met een zacht en open hart wegging na het zien van de twee zusjes. En de uitgang niet uit kon gaan zonder het groepje van daarnet te storen dat afscheid nam van een duidelijk zwaar zieke mevrouw in een rolstoel met baxter. Het was net hetzelfde beeld van een uur eerder. Het groepje stapte stilzwijgend en star voor zich kijkend door. Op één verschil na. Het kleinste jongentje dat zich tot op het einde van het wandelpad om de zoveel meter omdraaide en zwaaide naar zijn mama in de rolstoel. Ik wenste dat ik de oudere mevrouw kon voorbij stappen, het wandelpad kon verlaten of oplossen in het niets, zo ongepast en storend in het afscheid en de afstand tussen de mama en haar zoon voelde ik me.
Zoals vaak ga ik in het weekend naar mijn ouders. En zo ging ik ook gisterennamiddag met Helena en Remi richting Snellegem. En zo belandden we in het Mascobos in Zerkegem, een klein recent bos opgericht door Natuurpunt. En zo belandden we er op een bankje in de stralende zon. En zo deed oma haar armen rond opa en Helena en begon uit volle borst 'Vrolijke vrienden' te zingen. En zo is weer bevestigd dat we een familie zijn met een hoek af. Oma for president!
Blauwe ogen. Iedereen in onze familie heeft blauwe ogen. Behalve de echtgenoot van mijn oudste zus. Deze lieve oom speelt kraan met de kinderen en heeft zachte bruine ogen. Maar nu heeft Lucas een vriendinnetje. Sinds twee dagen. En toen Remi me vroeg hoe ze eruit ziet en ik antwoordde dat ik haar een mooi meisje vind, met bruin haar en bruine ogen riep hij uit: 'Eindelijk weer iemand met bruine ogen in de familie!' Nu; alles begint met het begin, maar laat ons hopen dat Lucas wat meer watertjes verkent eer hij scheep gaat varen!
Sloten onder kroos, pointillisme van groen, stilliggend geril van begin, natuur die vijf miljard puntjes tegelijk ... op haar i's zet.
Ik op mijn buik langs zo'n sloot. Geef me mijn bril eens. Puntjes op de i inspecteren is mijn beroep en vooral: daarbij op mijn buik liggen. Hoeveel puntjes heb je nodig voor groen?
Hoeveel zandkorrels, zandkorzels, voor strand? Hoeveel mensen voor mensheid? Twee. Iemand met sproeten, en iemand die ze telt.
In dubio ben ik. In dubio of we al dan niet een nieuwe zetel zouden aankopen. Een nieuwe zetel naar onze zin hebben we al gevonden, het geld ervoor aanwezig op de rekening. Maar de oude zetel; twintig jaar oud en zoveel lief en leed gedeeld. De uren wakker liggen 's nachts door ziekte, hoogzwangerschap of zorgen, verdriet. Momenten van bezoekers die bijblijven, waar en hoe ze zaten en wat ze zeiden, de blik in hun ogen, hun handen. De vele Sinten die er op de rand plaats namen, om er op een katholieke manier weer uit te kunnen geraken. De uren erin met Lucas, Remi of Helena slapend op mijn borst toen ze baby waren, hun hoofd op mijn schoot nu ze groter zijn. En naast dat lief en leed; het hart van onze woning. Waar geen dag voorbij gaat zonder dat de kinderen zich erin 'flokken' met één van de dekens, waar de kussens worden gelegd en herlegd tot iedereen zijn nestje gevonden heeft. Waar de kussens bipolair strijdwapens of troostkussens kunnen zijn. Waar Remi en vriendje C een legerkamp mee bouwen en een hele dag en nacht in eten en slapen. 'O, ik ben toch een seute' zegt mijn mama soms als een emotie haar inneemt op een moment dat ze het niet wilt. Een kind van mijn moeder ben ik.
Wanneer we iets willen, spant het hele universum voor ons samen. Een strijder van het licht weet dat. Om die reden gaat hij in zijn denken met de nodige omzichtigheid te werk.
Een verjaardagskalender die al jaren meegaat, Helena die hem ter hand nam om haar kalender in te vullen en een figuurlijke blauwe plek die ik daardoor kreeg. Onverwacht, net op een moment dat ik dacht daarmee in het reine te zijn. Of zoals vriendin V. zegt, het is nooit gedaan. De bal is aan het rollen en elke keer als je denkt weer zicht te hebben op iets, er door gegaan te zijn, ermee klaar te zijn, vrede te hebben met iets, staat er iets anders voor je deur. Iets anders uit je leven of je rugzak dat aandacht vraagt. En geen Arnica ter wereld die dat kan verzachten.
Toeval. Soms wandel ik erom heen het banaliserend en minimaliserend tot 'toeval', soms kijk ik verbaasd toe, soms doet het me in de lach schieten.
Om de één of andere onduidelijke reden had ik zo duidelijk voor ogen wat ik wou op de feestdag dragen. Een caramelkleurig rokje wou ik. Een klassiek model, recht, tot net boven mijn knie. Net toen ik het opgaf en de zoveelste winkel uit wou stappen hing op het rek voor me, totaal niet waar het hoorde, pontificaal voor me, het gezochte rokje. Het kleur, het model, de stof, de maat, de prijs; helemaal juist.
Om een al even onduidlijke reden was ik ook op zoek naar nagellak, donkerbruine. Niet te vinden. Wel alle mogelijke varianten van donkerbruin met zwarte, purpere of donkerrode schijn, zilveren of gouden glans, of wilt u zilveren glinstertjes erin mevrouw? Nee, mevrouw, donkerbruin; gewoon, effen, plakkaatverf bruin, dat zoek ik. Aub. Op weg naar huis rijd ik langs de natuurwinkel en vraag langs mijn neus weg, je weet maar nooit, of ze ook nagellak verkopen. Nee, mevrouw, dat verkopen we hier niet, hé Lieve, dat verkopen we hier niet hé! Euh ... nee, maar we hebben dat wel gehad. Ik denk dat er in een mandje aan de kassa bij de lippenbalsems nog een paar liggen. En ja hoor, in een klein rond mandje waar vast en zeker iedereen aan voorbij ging, lagen er drie. Drie piepkleine flesjes. Een rood, een donkerrood en een bruin. Een gewoon donkerbruin; effen, plakkaatverf bruin. Zonder parabenen en niet op dieren getest. Halelujah!
Gisteren: onze eigen kinderen en elk een vriendje hier, een boek dat roept om verder gelezen te worden, Lucas die vraagt om eindelijk nog eens naar de Quick te gaan en geen zin om in de keuken te staan. Helemaal geen zin. Na ze elk een flinke kom verse soep gegeven te hebben, kwestie van de balans wat in evenwicht te houden, vertrekken we richting Quick. Onderweg probeer ik ze nog op andere gedachten te brengen want de Quick mag dan wel beschikken over een heerlijke salade, als verstokte vegetariër kan ik er moeilijk terecht, maar het biedt geen soelaas. Alle gedachten staan reeds op Quick gericht en 'mama, je hebt je boek toch mee?' Terwijl iedereen eet hoor ik zachtjes 'mèèèè'. Ik kijk direct op, want hé ... dàt is wat ik nodig heb! Volgende week vrijdag doen we een wintervertelling voor de peuters en om het helemaal te hebben zoals ik in gedachten had moest ik nog op zoek gaan naar zo'n bekertje dat een mekkerend geluid maakt als je het omdraait. Dat zijn zo van die dingen die je voortdurend in winkels tegenkomt, totdat je het nodig hebt : dan is het nergens te vinden. Maar nu werd het totaal onverwacht op mijn schoot geworpen : Helena had het als kadootje gekregen in haar doosje met eten. Nu werd het wel echt grappig. Dank je mijn engelkes!
Lucas kom de trap af deze ochtend. In de ene hand zijn gsm, de pet reeds op het hoofd, met coole grote passen. 'Gelukkige verjaardag schatje' en een kus. Eentje maar, 3 is voor kleine kindjes mama.
Al eerder schreef ik over mijn moeilijk slapen en vele dromen. Na wat tijd en wat overredingskracht van de reumatoloog erover te laten gaan neem ik sinds enkele maanden medicatie die slaapbevorderend is. Wat resulteert in meer uren ononderbroken slaap èn in het wegblijven van de nachtmerries. Waarbij het laatste behalve voor mezelf ook voor Piet erg fijn is. Al blijf ik in bewogen tijden vaak dromend zijn nachten verstoren. Met het grote verschil dat ik, eens door Piet wakker gemaakt, vrij snel weer rustig word en kan inslapen in plaats van een kwartier later nog mijn hart in mijn keel te voelen kloppen. Gisteren belde een vriendin me. En terwijl ze zei 'ga er maar even bij zitten' en ik dat plichtsbewust deed, viel de vaste telefoon op mijn teen. De pijn zelf viel het moment zelf nog mee, het was ook niet het moment om 'te trunten', maar gisterenavond keek ik toch verbaasd naar de paarse grote vlek op mijn teen. Die ik blijkbaar vannacht slapend, doch niet voor rede vatbaar, onder Piet zijn neus stak na aangedrongen te hebben zijn leeslampje aan te steken. Arme Piet.
'Mama, waarom schrijven ze dikke bruna?' vraagt Helena. Het is vakantie en één van de plekken waar Helena vaak te vinden is is aan de boekenkast. Waar bovenaan rechts een aantal kleine vierkante boekjes staan. Het ei, De appel, Poesje nel, Nijntje, Het vogeltje, Roodkapje en Sneeuwwitje. Allemaal boekjes bewerkt door Dick Bruna. Herinneringen aan mijn kindertijd. Vroege kindertijd, want in de meeste boekjes staat geschreven in mijn mama's handschrift : Grietje en Bieke, nieuwjaar '68. Nieuwjaar '12, vierenveertig jaar later en een klein meisje dat boekje per boekje in de hand neemt en leest. Ik wens jullie allen een fijn en bovenal gezond nieuw jaar toe.
Kerstdag en papa die het niet altijd meer goed kan volgen. Al is natuurlijk een feest in je eigen huis met de bijhorende voorbereidingen, kinderen en kleinkinderen op bezoek, en opruim nadien voor iedereen uit-routine. Soms is de uitgesproken afwisseling van alertheid of verwardheid niet zo eenvoudig te verklaren. ' 't Is de geest die al klaar is om weg te gaan, maar het lichaam nog niet' zegt mama, 'dat zegt de Kabballah'. Zou het zo eenvoudig kunnen zijn? Zou het?
