Eventjes proberen, kwestie van de zekerheid te vinden die ik in mijn leven zoek. Ik weet niet of anderen hierin de zekerheid vinden die ze zoeken in het leven, voor velen houdt de zekerheid veel meer in dan dit. Het gaat in ieder geval over een klein deel van de zekerheid die ik in het totaal zoek.
Het gaat hier enkel over de zekerheid i.v.m. het materiële, de eerste maal iets gebruiken waarvan men vermoeden kan dat het nog een lange tijd zal duren voordat men het gebruikt. Zo vergaat het dikwijls de elektrische apparatuur die men koopt ter voorbereiding van de verhuis naar een nieuwe woning in de, nog niet vermoedende, verre toekomst.
De zekerheid in contacten heeft een veel grotere invloed op het leven, doch is veel moeilijker en onmogelijk volledig te vatten. Weet ik veel of de persoon die ik toespreek mijn woorden begrijpt zoals ik ze bedoel, en nog meer, zelf ervaar. Spiegelen zou hieraan moeten verhelpen, maar mijn ervaring bij een woord is gewoonweg niet te vatten dus ook niet te spiegelen. Hoe snel wordt soms niet gezegd dat men iemand begrijpt, ook al gaat het om gevoelens die elk op zich bestaan en verschillen van de ene persoon tot de andere. Hiermee trachten we de andere een goed gevoel te geven, die persoon bij te staan, het tegendeel is wel eens waar. Daarom laat ik het om te melden dat ik iets begrijp, ik zeg dan ook dat ik het steeds dat ik denk te verstaan wat wordt bedoeld, maar dat ik het geenszins kan aanvoelen zoals de spreker het bedoeld. Zelfs deze melding heeft zijn eigen gevoelswaarde, die door de toehoorder reeds wordt geïnterpreteerd wil deze me trachten te begrijpen.
Bij deze staat vast dat men tracht te begrijpen en men dit als onderdeel kan zien van het 'mens' zijn. Dat trachten verklaart de onnoemlijk inzet van zij die trachten verklaringen te vinden voor zaken waarvan ze weten dat ze deze uiteindelijk slechts bij benadering kunnen vatten. Er worden constructies gecreëerd om te vatten wat niet te vatten valt en waarvan men zich bewust is dat het te vatten iets nooit te vatten zal zijn, kwestie van de zekerheid te creëren dat men weet zaken een plaatsje te kunnen geven in zijn leven. Hokjes komen om de hoek kijken, zoals ook getracht wordt mensen te vatten in een hokje, wetende dat we van het hokje enkel de grenzen kennen, wetende dat deze grenzen onderhevig zijn aan interpretaties die het hokje op zich weer zeer wankel maken.
Weten dat dit gebeurd en verzaken aan het gebruik van hokjes brengt de wereld die men ervaart op een hoger niveau, denken buiten de lijntjes geeft in het verleden bewezen dat het nieuwe dingen met zich mee kan brengen. Het vergt immense moed, zich te ontdoen van het gareel waarvan men in het verleden gebruik gemaakt heeft onder druk van de omgeving die alles vatbaar wou maken. In iedere cultuur is het vatbaar maken van zaken primordiaal, over wat het ook mag gaan.
Wat ik versta onder cultuur, alsook onder zaken, dien ik te verklaren, wil men trachten te begrijpen wat ik hier naar voor breng.
Cultuur is voor mij de manier waarop eenieder zijn leven wil organiseren, in groepsverband of individueel, waarbij de ene cultuur in de andere kan bestaan. Dit houdt alles in wat een mens kan zijn. Wat dieren en andere levende wezens betreft zal ik de denkoefening nog wel eens maken met betrekking tot cultuur.
Zaken zijn voor mij gebeurtenissen, van welke aard ook, die steeds betrekking hebben op de interactie tussen mens en omgeving. In deze interactie begrepen het opnemen via zintuigen van de omgeving door de mens.
Terwijl ik voorgaande intyp, kom ik tot het besef dat alles wat ik schrijf gezien dient te worden als een deel van het geheel, het geheel dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit volledig zal vatten, omdat mijn leven zijn einde niet kent en ik weet dat ook mijn denken zich beperkt tot wat mijn lichaam toestaat, mijn geest me ingeeft.
Later wil ik hier verder op ingaan.
Ik hoop dat jij, als lezer en diegene die mijn gedachten wil trachten te begrijpen, je eigen weg vindt in dit denkproces en, indien je dit wilt, me deelgenoot maakt van jou denkproces. Mijn honger naar uitbreiding van mijn leefwereld bepaald mijn leven, niet mijn honger naar kennis van het denkbare vatbare, maar mijn honger naar kennis van hetgeen waarvan ik weet dat het onvatbaar is, om dichter te komen bij wat het leven beheerst.
Dit geschreven te hebben voel ik dat ik steeds op mijn hoede moet zijn voor een gevoel waarbij ik denk bijna alles te weten, want ongeacht welke denkprocessen ik tracht te ontdekken, steeds zullen zij slechts een klein, miniem deel uitmaken van een puzzel die mijn eigen gedachten ver te buiten gaat. Ik kan slechts bevatten wat mijn lichaam aan kan. En zelfs dit bedacht zijn roept op zich terug een vraag op waarin ik me verder wil verdiepen, tot ik uiteindelijk het diepste van mijn gedachten heb bereikt, waardoor ik mijn mens zijn wel eens zou kunnen verliezen, althans wat mijn omgeving als mens zijn interpreteert.
Windows 7: stream eenvoudig je muziek. Ontdek hoe.
Ik weet niet of het ooit op papier is gezet, maar tot volgende conclusie kwam ik zelf. De weg naar de conclusie zet ik er ook bij, kwestie van het groeiproces mee te geven.
Op een dag in oktober passeerde ik ijlings het huis van mijn ex-vriendin. Wetende dat haar zoon thuis was, maar het onbeleefd zou zijn om zomaar binnen te hoppen, reed ik de straat voorbij. Het moment dat ik dit deed voelde ik een gemis. Haar zoon had me 3 jaar papa genoemd, zonder hem dit op te dringen en dit raakt je tot het diepste van je hart. Voor mij bleek hij onvervangbaar, niemand zou ooit zijn plaats kunnen innemen. Ik dacht aan het verleden en de dag dat mijn grote voorbeeld stierf, ook hij was onvervangbaar, zo bleek tientallen jaren later.
Op mijn werk hoorde ik wel eens, door collega's, dat iedereen vervangbaar is. Ik vroeg of dit wel zo is en ging dieper in op de materie. Ondanks de onenigheden die ik had met bepaalde collega's, zag ik steeds de positieve persoonlijkheidskenmerken naar boven komen. Zonder hen zou ik een andere kijk op het leven gehad hebben, zou mijn leven waarschijnlijk een andere draai gevonden hebben. Collega's waren dus onvervangbaar. De persoonlijkheidskenmerken van ieder van hen maakt hen een deel van wat ik ervaar in mijn leven, en zijn dus onvervangbaar, gelukkig maar. De uniekheid van ieder van hen zorgt er op zijn beurt voor dat ik me ook uniek voel.
Ik ging verder in mijn gedachtenstroom en kwam uit op de kinderen die ik begeleid of begeleid heb op mijn vrijwilligerswerk. Af en toe zat er wel een kind tussen dat ik wel eens als zeer onaangenaam ervaarde, maar ik wist dat ook zij hun leuke kantjes hadden. Zonder hen zou ik nooit geweten hebben, geleerd hebben om om te gaan met zeer verschillende persoonlijkheden, dus ook zij zijn voor mij onvervangbaar.
Ieder mens die ik persoonlijk gekend heb, ken, blijkt onvervangbaar. Er drong zich een nieuwe vraag op: zou een wildvreemde voor mij vervangbaar zijn: de vriendelijke toiletdame, het kind dat lacht wanneer het me aankijkt, een gestresseerde chauffeur die me de hel toewenst, enz. . Ieder van hen maakte ooit een emotie bij mij los, die ik als aangenaam of minder aangenaar ervaarde. Was het een andere toiletdame geweest, een ander kind of een andere chauffeur, het zou niet hetzelfde zijn geweest. Niet dat ik me nog het gezicht herrinner van één van deze mensen, maar toch deden ze me iets, en dat gevoel blijf ik onthouden, voor de rest van mijn leven, en alle zaken die ik er toen aan opgehangen heb: toiletdames zijn over het algemeen lieve dames, kinderen hebben een open geest, sommige chauffeurs zitten niet altijd even graag aan het stuur, enz. .
Dus ook mensen die ik nauwelijks ken, maar die me een indruk gaven, zijn onvervangbaar want maken deel uit van een leven dat ik al geleden heb en hoedanook niet meer kan vervangen, de geschiedenis kan men niet herhalen in de strikte zin van het woord.
Passeer ik een verkeersbordje, vraag ik me af of dat wel vervangbaar is. Als verkeersbord wel, maar in de grond van de zaak is ook het verkeersbord onvervangbaar. Wordt het vervangen zal het hoedanook met ander materiaal geproduceerd zijn, met andere grondstof, ook al is die grondstof misschien gerecycleerd. Maar dat leek me wat te simplistisch geredeneerd. Ik ging op zoek naar de betekenis van het verkeersbord, en kwam tot volgende vaststelling: het bord werd ooit geproduceerd door een machine, bediend of geprogrammeerd door een mens. Die mens dankt zijn job aan de 'in c' vervanbare borden. Mochten zij niet vervangen worden, zou die mens werkloos worden, dus dank zij reproductie is het bord onvervangbaar geworden voor die mens, maar ook voor ons. Het bord schept werkgelegenheid en gezinnen een boterham op hun bord. Dankzij deze gevolgen komen deze mensen niet terecht op mijn vrijwilligerswerk, waar ik op vakantie ga met mensen uit de vierde wereld. Dit zorgt ervoor dat ik me minder zorgen dien te maken over de ellenlange wachtlijsten voor deze vakanties, want er is een gezin minder die dient te hopen op 'eindelijk' een vakantie met het gezin.
De eindconclusie van dit alles is dan ook dat alles onvervangbaar is, vanaf het moment dat we het kennen, is het niet meer vervangbaar, net zoals een moeder die weet dat er een kindje in haar buik groeit.
Mochten je opmerkingen hebben bij de redeneringen waardoor ik me liet leiden, laat het me weten. Hoe ervaar jij dergelijke zaken, stond je er al eens bij stil, wat doet het met je als je erover een conclusie leest?
Wat mij betreft, toen ik tot de eindconclusie kwam voelde ik me als een vis in het water, ik had het belang van alles in mijn leven in kaart gebracht, en kwam tot de conclusie dat ik een uniek leven leidt, dank zij de uniekheid van alles om me heen, ik vond en vind het nog steeds fantastisch.
Niets moeilijker dan het evenwicht te vinden in de assertiviteit die je je kind wil bijbrengen. Aan de ene kant wil je dat je kind het kan opnemen voor zichzelf, aan de andere kant wil je dat je kind dit op zon diplomatisch mogelijke manier aanpakt. Tracht daar dan maar eens een evenwicht in te vinden.
Ik vind het bijvoorbeeld zeer assertief wanneer iemand niet ingaat op de uitdagingen van anderen, het vergt heel wat persoonlijkheid om aan de uitdagingen van onze omgeving te weerstaan. Zo kan je denken aan sigaretten (nooit begrepen hoe iemand na zijn/haar eerste trekje aan een sigaret dan toch nog beslist om de volledige sigaret op te roken) (dat ik dit niet zou begrijpen dien je anders te zien als zou ik dit effectief niet begrijpen, t is bij manier van spreken dat ik het zo zeg. Ik begrijp dat de druk zeer zwaar kan wegen op iemands keuzes), maar evenzeer aan alcohol, zaken die je doet waarvan je bij het begin al het gevoel had van dat wil ik niet doen, . Assertiviteit is als het ware de tegenpool van manipulatie door een ander, maar beiden kunnen ook bestaan naast elkaar, maar dan vooral in eenzelfde persoon. Veel hangt samen met de persoonlijkheid van een persoon.
De assertiviteit van een kind verhogen is belangrijk voor het welzijn van het kind, zo zijn kinderen die gepest worden soms te weinig assertief. Echter is het niet enkel bij deze kinderen dat assertiviteit een belangrijke rol speelt. Wil men later van enige betekenis zijn, dient men zich te laten horen. De manier waarop bepaalt dan weer of je al dan niet gehoord zal worden. Uw gedacht zeggen op een bruuske manier kan wel eens aversie opwekken bij de tegenpartij. Te omfloerst spreken zorgt er dan weer voor dat mensen achterdochtig worden. Het midden tussen deze twee manieren is moeilijk te vinden en hangt vooral af van de omgeving waarin men vertoeft. Tracht dit maar eens over te brengen bij een kind, het vergt enige oefening.
Wat het niet aangaan van de uitdagingen betreft, hier gaat het vooral om zaken waar men van weet dat je het beter niet doet. Men mag al eens een uitdaging aangaan, zolang je van jezelf weet geen enkele grens te overschrijden van je uiterste grenzen. Het is belangrijk om uitdagingen aan te gaan, maar je dient op ieder moment te beseffen dat je de uitdaging naast je neer kan leggen, dat je de uitdaging niet tot het eind dient te volbrengen indien je je er niet veilig bij voelt. Of het dan nut heeft om de uitdaging aan te gaan? Zeker wel, je leert zo beter je eigen grenzen kennen, wat belangrijk is voor het bepalen van je toekomst. Iemand die geen enkele uitdaging aanvaard, zal zich beknot weten in zijn vrijheid. Daar is men zich dan pas later van bewust. Indien je alle uitdagingen aangaat, weet je dat je je eigen grenzen zal moeten overtreffen en dat je misschien wel eens de grenzen van je omgeving dient te overschrijden.
Ik ga ervan uit dat iedereen wel enig besef heeft van goed en slecht. Dit zijn de termen die een onderscheid maken tussen wat we aanvaardbaar vinden en wat niet, zij leggen de grenzen vast van wat we bereid zijn te doen. Vind je alles goed in het leven, zal je weinig grenzen kennen in je bestaan. Heb je schrik dat alles wat je doet wel eens verkeerd zou kunnen zijn, dan zullen je grenzen zich niet ver strekken.
Hoi, leuk dat je een bezoekje brengt aan deze blog. Mocht je thema's in het hoofd hebben waarvan je graag zou weten hoe ik daarover denk, laat het me weten, met plezier ga ik er op in. 't Resultaat zal je vinden in de berichten. Indien je opmerkingen hebt over deze blog, mag je het me melden, zal ik zeer verheugd mee zijn. Zoals je zal merken bij het lezen van de blog, kan je hier allerlei schrijfstijlen in terug vinden, van verhalend, filosofisch naar poëzie. Mocht je zelf een blog hebben die aansluit bij deze blog, laat het me weten, zodat ik in mijn blog kan verwijzen naar de jouwe. Indien je iets persoonlijker contact met me wil, dit kan via é-mail. Ik hoop in ieder geval dat je als lezer ten volle kan genieten van wat hier neergepend is. De blog is ontstaan nadat ik een tiental documenten schreef, waarvan ik bij enkele toch het gevoel had dat ze waardevol waren om te delen. Dit betekent echter ook dat er heel wat documenten niet in de blog zijn geplaatst, dit meestal omdat deze direct met mijn werkveld te maken hebben. Daar ik geen personen voor het hoofd wil stoten, hou ik deze dan maar voor mezelf. Wat de teksten betreft, ik vermoed dat er wekelijks iets zal verschijnen in de blog, gangt een beetje af van hoe ik me voel op het moment van de dag. Tot later, persoonJ (J=beginletter van mijn naam)
Indien ik geen zin heb om ook maar iets te doen, weet ik altijd mijn tijd te vullen met het schrijven, typen van teksten die al dan niet verdieping brengen in mijn bestaan.
Niet dat ik me momenteel verveel, ik kijk naar een hopelijk leuke film en er staat nog een berg afwas op me te wachten, maar het lijkt me nu niet het moment om eraan te beginnen. Niemand is er om me aan te porren en ik voel me geenszins schuldig voor een afwas die op wacht staat.
Heel wat zaken die me vroeger ergerden vinden nu hun weg naar de verdrukking, of naar het zich buiten mijn gedachten treden. Gelukkig maar, kan ik nu als een gelukkig mens door het leven stappen. Hiermee is natuurlijk niet gezegd dat ik voordien niet gelukkig was, ik vind mijn geluk steeds in de kleine dingen die zich aanbieden in het leven, een vogeltje kan mijn dag de gelukkigste dag van mijn leven maken, maar een glimlach op het gelaat van een vreemde kan hartverwarmend voor me zijn. Zo zijn er talrijke zaken die mijn leven inkleuren, mijn leven maken tot wat het nu is.
Ondertussen bereid ik me mentaal voor op wat de komende maanden zich zal aandienen. Veel nieuwe mensen zal ik leren kennen, dat is iets waar ik alvast zeker van kan zijn, tenzij ik natuurlijk om een of andere reden in het ziekenhuis zou belanden en ik voortdurend gevangen dien gehouden te worden in mijn bed. Dan zouden die nieuwe contacten zich wel degelijk beperken, maar toch zou ik graag kennismaken met de verpleegsters, de dokters en evenzeer de buur die naast me ligt. Wie weet hebben ze wel iets waar ik als een klein kind vol nieuwsgierigheid het onderste vanuit de kan wil halen, waarvoor ik de andere het vuur aan de schenen leg, een kruisverhoor op hem/haar afvurend.
Ik denk echter niet dat het zo ver zal komen. Zoals ik het nu zie ga ik tijdens recepties en studiedagen een mooie toekomst tegemoet. Het uitwuiven van iemand die je nauw aan het hart ligt zal me eveneens in hogere sferen brengen, wetende dat die persoon een fantastische persoonlijkheid bezit.
Momenteel luisterend naar muziek die me in hogere sferen weet te brengen, vraag ik me af of die muziek enige invloed zou kunnen hebben op wat ik nu typ. Blijkbaar lukt het me toch twee dingen tegelijk te doen, mannen terug onderschat, hoewel ik nu denk in kastjes, wat ik ten zeerste verafschuw.
Morgen treedt weldra in mijn leven, weerom een dag die ik met open armen tegemoet treed. Niets weerhoudt me ervan te genieten van de dag die komen moet. Vraag is natuurlijk of men mijn gevoelige snaren zal weten te raken, waardoor ik terug, voor de zoveelste keer, door mijn dak ga, beseffende dat ik daarmee de wereld geen haar vooruit help, en ik mijn relaties met anderen hierdoor wel eens op de tocht zou kunnen zetten. Rede heeft niet altijd de bovenhand bij mij, hoewel ik er zeker van ben dat velen in mijn omgeving denken van wel. t Is een feit, soms is het beeld dat men heeft van een persoon een beeld dat naar voor gekomen is tijdens enkele momenten, waarbij andere momenten niet aan bod komen. Hoe graag formuleer ik mijn gedachten in een gedachtestroom die de rede navolgt als was het een kind dat zijn moeder volgt, wetende dat het enkel tot iets goed kan leiden, althans, van die onderstelling wordt meestal wel uitgegaan.
Ik stel me soms de vraag of ik een boek zou kunnen schrijven met mijn gedachten, deze verkondigen in vele talen en zo tot een omgeving te komen, verspreid over de aarde, waar eenieder zich goed bij voelt. Waarschijnlijk blijft het een wilde droom, die nooit gerealiseerd zal worden, en mocht die gerealiseerd worden, hoop ik ten zeerste dat men mij niet vraagt om naar voor te treden, daar mijn gedachten slechts een rede zijn die door eenieder kan gevolgd worden, en in se dus niets nieuw te bieden heeft.
Volgende maand is het terug zover, kan ik me terug bijna belangeloos inzetten voor een hele groep kinderen, mijn toekomst ligt in hun handen, niet dat ze dit nu al beseffen. Misschien maar best, kunnen ze zijn wat ze in wezen zijn, kinderen die zorgeloos genieten van hun bestaan. Zorgen is iets voor volwassenen, niet voor kinderen. Dat ze verantwoordelijkheid krijgen, de kinderen, dat lijkt me evident, maar ze mogen geenszins de verantwoordelijkheden van volwassenen worden toegedicht, dit op zich zou getuigen van een onwaardig, ongelijkwaardig bestaan van het kind, waarbij het kind op zich niet gehoord wordt, enkel geïnstrueerd wordt.
Benieuwd welke kinderen deel uit zullen maken van mijn groep, welke persoonlijkheden ik zal mogen verwelkomen. Ieder van hen sluit ik in mijn hart, wetende dat hun namen mij kopzorgen zullen baren. Hoe belangrijk is het de naam van een kind te weten, doch, op begrip kan ik rekenen, daar ze allen weten dat ik nu eenmaal niet sterk ben in namen, ik ben tenslotte een mens die meer geeft om het innerlijke.
Diepgaande gevoelens, komen zelden voldoende aan bod.
Het zijn die gevoelens die maken, een mens zot.
Gesproken dient er geworden, dit zonder zorgen,
Een luisterend oor, o, zo nodig,
Brengt rust bij hij die spreekt.
Respect heb ik gekregen, van een man ouder dan mij,
Nooit beseft dat hij mij daarmee maakt blij.
Hij blijft in mijn gedachten,
Komt te voorschijn in vele nachten,
Op momenten dat ik denk over mijn leven,
Over de dingen die hij me heeft gegeven,
Neen, geen zaken van enige materiële waarde,
Maar een gevoel, niet te beschrijven,
Die mij nog steeds blijft beklijven.
Hoe graag zou ik dit gevoel overbrengen bij anderen,
Dat ze beseffen dat een luisterend oor zoveel kan veranderen,
Dat respect echt niet veel vergt,
Dat iedereen hier op heeft het volle recht.
Gelijkwaardigheid was hem niet vreemd,
Hij zag zijn gelijken in eenieder om hem heen,
Ook al was men een kind of had men een andere cultuur,
Voor hen ging hij over de muur,
De muur van onbegrip en afwijzing,
Zijn daden waren niet gering.
Steeds zal hij verblijven in mijn hart,
Ook tijdens momenten van diepe smart.
Graag dank ik hem, blijf ik hem danken,
Met het besef dat hij nog steeds in mij huist.
Pure gedachten, bestaan die wel? Ik vermoed dat ze er zijn, maar dat ze zelden het daglicht zien. Ze komen naar boven op momenten dat men zich veilig voelt, men ervaart dat het respect rondom niet groter kan zijn, men spreekt tegen een gelijkgestemde. Hoe glorieus is dat moment, bevestigd worden in iedere gedachte, uiteindelijk is het dat dat men verwacht, gewoon omdat alles zo goed is doordacht. Hij die dit merkt, weet waarover je het hebt, en weet dit te waarderen, waarbij men niet tracht de andere de les te lezen. Ik dank hen waarbij ik dit mag ervaren, voor hun steun en vertrouwen, mensen waarvan ik weet dat ik op hen kan bouwen. Ongeacht hoe je uit de hoek komt, je weet dat ze er steeds zullen zijn.
Het is een feit dat meeste religies niet toelaten dat men met een volkomen open geest bereid is in contact te treden met anderen. Veelal wordt een onderscheid gemaakt tussen zij die geloven volgens een bepaalde religie en zij die niet geloven in diezelfde religie. Zo ontstaat reeds van bij het begin een duidelijk onderscheid tussen mensen, die er nochtans in wezen geenszins toe doet. Allen zijn we een deel van de natuur, geen enkele godsdienst, religie zal dit loochenen. Respect voor de natuur houdt in dat men respect heeft voor zijn omgeving en al wat daar toe behoort, dus ook de mensen om zich heen.
Religie is op zich een baken voor zij die het moeilijk hebben om zichzelf een weg te banen in de natuur, in een geheel dat groter is dan door ons, mensen, vatbaar. Zij die nood hebben aan structuur. Deze kan gevonden worden in religie, veelal gebaseerd op een geschrift. Hierbij mag men niet vergeten dat dit geschrift er kwam door toedoen van een element uit het voor ons niet te bevatten geheel, zijnde de mens. M.a.w. een geschrift maakt slechts een beperkt deel uit van het geheel, en zal nooit het geheel op zich bevatten. Vandaar dat verschillende religies zijn ontstaan, met ieder hun eigen zienswijze op de realiteit. Deze verscheidenheid is het mooiste wat men kan vinden binnen de natuur, het voor ons, mens, meest vatbare van het onvatbare geheel. Indien men geloofd in God, kan men stellen dat God vertegenwoordigd wordt door de natuur, want God heeft uiteindelijk de natuur, als deel van een groter, onvatbare geheel, geschapen. Eengewezen met God is voor ons mensen, dus de natuur, en nog ruimer, het bestaan van ons in een veel groter geheel dan wat we als mens kunnen waarnemen.
In alle religies wordt een zeker respect bedongen, respect voor een ander, al dan niet gevat in een machtsstructuur. Hoewel de religies verwijzen naar een hogere macht dan henzelf, valt op dat er steeds een tussenpersoon is, een helpende hand als het ware, om contact te kunnen leggen met die hogere macht. Ondanks het feit dat die hogere macht de mogelijkheid heeft om met ieder van ons persoonlijk contact te maken, en tevens beweerd wordt dat wij die hogere macht steeds, ongeacht tijd, plaats en dergelijke meer, kunnen aanspreken, dit zowel in gedachten als met woorden en daden. Op zich brengt dit met zich mee dat religies op zich overbodig worden, tenzij men aanvoelt toch ondersteuning nodig te hebben om in contact te treden met de hogere macht. Doch, zelfs dan, op basis van gelijkwaardigheid en respect, zou men eenieder kunnen aanspreken om hulp te krijgen bij het zoeken naar contact met die hogere macht. Het staat daarbij eenieder vrij om al dan niet die hulp aan te bieden. Op basis van respect en gelijkwaardigheid kan echter niet verlangd worden dat die hulp dient vereffent te worden op enigerlei wijze. Het zou niet getuigen van mens zijn mocht men hier iets voor in de plaats vragen, wetende dat men slechts een klein deel uitmaakt van een groter geheel, waarbij we onze zuurstof (in de meest brede zin van het woord) halen uit dit geheel.
Anders gezegd: door deel uit te maken van een groter geheel, wordt men onderdeel van dit geheel, en dient ieder onderdeel, zoals in een machine, maar evenzeer zoals waarneembaar in de natuur, zijn taak te vervullen in dit groter geheel. De vrijheid beperkt zich dus tot wat het groter geheel toelaat.
Hieruit kan men concluderen dat absolute vrijheid onbestaande is. Absolute vrijheid zou betekenen dat we niet bestaan uit massa, dat er geen grenzen zijn, van welke aard ook. Vraag is dan of we zintuigen nodig hebben, want zintuigen op zich geven ook de grenzen aan van ons kunnen. Zelfs gedachten weten zich begrensd, daar we enkel kunnen denken in de taal ons aangeleerd. We zouden in absolute vrijheid dus afstand moeten nemen van taal, waardoor we gedachten niet zouden kunnen ordenen, niet kunnen onthouden, want ook dit is terug gebonden aan grenzen.
Dit toont duidelijk aan dat de mens niet zo oppermachtig is als hij wel denkt. Vrijheid bestaat geenszins, men kan het gevoel hebben van grote keuze, maar steeds opnieuw komen we tot het besef dat die keuze begrensd is.
Wat we niet weten, kunnen we ook niet kiezen. Slechts met een zo open mogelijke geest, kunnen we dichter komen bij de absolute vrijheid, wetende dat we deze nooit kunnen bereiken.
Schrijven doe ik niet veel, doch als ik iets schrijf, hoop ik dat het de moeite wordt. Zo gebeurd het regelmatig dat ik s avondslaat versteld sta van mezelf, de rede die dan toeslaat slaat me met verstomming.
Levensvragen worden beantwoord aan de hand van een logische opeenvolging van gedachten, waarbij ik mezelf soms afvraag of ik het zelf nog wel kan volgen. Een oneindig verhaal dat in tegenstelling tot andere verhalen, wel degelijk de bedoeling heeft om structuur te bieden in het leven, in mijn gedachten. Deze momenten vallen het meest voor tijdens kampen, verblijven buitenshuis, bij mensen waar ik een binding mee voel, mensen die ik weet te waarderen om de ondersteuning die ze me geven op het moment dat ik een levensverhaal wil duidelijk maken.
Het zijn niet echt levensverhalen, maar levensgedachten die ter sprake komen. Zo ook het gegeven dat we alles maar toch niets zijn, weliswaar vanuit een iets anders gezichtspunt bekeken. Als mens weten we goed en kwaad te bundelen, het positieve en het negatieve, het alles dus, maar als mens zijn we ook nietig ten aanzien van de omgeving, het heelal in het bijzonder. Zo ook de gedachte dat er geen leven is zonder de dood. Duidelijk makend dat het leven maar saai zou zijn mochten we weten dat het voor eeuwig is, streven naar iets zou geen betekenis meer hebben, daar je daarvoor eeuwig de tijd hebt. Men kan mijn inziens dus pas leven als men ook dood gaat. Weten dat er aan alles een eind komt en dit ook ten volle aanvaarden. Het brengt een vrijheid met zich mee die niet te beschrijven valt, het is de ware vrijheid, niet datgene waarvan velen denken dat ze het bezitten, maar naderhand dienen vast te stellen dat hun leven beknot wordt door grenzen waar men in se niet zelf voor gekozen bleek te hebben. Wat ons leidt naar het absurde van verkiezingen, het al dan niet stemplichtig zijn, een democratie die voortdurend bewijst dat men niets te zeggen heeft in de omgeving waarin men, ongevraagd, terecht is gekomen. Als kind wordt men geboren in een bepaalde omgeving, in de ruimste zin van het woord. Men komt bij ouders terecht die men niet zelf koos, men groeit op in een omgeving die meestal opgelegd is door het volgen van een aantal regels: krijg je bouwgrond van je ouders, kan je dit toch moeilijk braak laten liggen, werk je ergens en je woont te ver, lijkt verhuizen het meest aangeraden, kwestie van je (gemoeds)rust te kunnen garanderen. Ook de school waar men naartoe gaat, is weer een bewijs van wat ons opgedrongen wordt. Ofwel gaan we voor een school in de buurt, of we kiezen ervoor om onze kinderen 5 van de 7 dagen af te staan aan wildvreemden, en maar hopen dat het kind in kwestie er zich toch een beetje thuis zal voelen, op voorwaarde natuurlijk dat het kind ooit heeft mogen ervaren wat thuis betekend.
Dan is er nog het kwaad dat men zich voelt aangedaan. Oog om oog, tand om tand, en men vergeet daarbij maar al te snel dat win-win- oplossingen het meest in het laadje brengen. Je rug keren naar mogelijke problemen met anderen is een manier om te kennen te geven dat je het niet eens bent met iemand, maar het wordt al snel heel anders geïnterpreteerd. Niet dat dit zo uitzonderlijk is, het verkeerd interpreteren, het is niet zo dat we altijd een klare kijk geven op ons gedrag, waardoor misinterpretatie al snel de bovenhand neemt. Hetzelfde geldt voor de berichtgeving, nooit heb ik berichtgeving geweten die zo volledig is dat ik een duidelijke, klare kijk krijg op bepaalde zaken. Lessen pretenderen volledig te zijn, doch vergeet men dikwijls de kantlijnen in te vullen.
Dood gaan, deel van het leven, geen leven zonder de dood. Als er iets is waar we met zekerheid kunnen naar uitkijken, dan is het wel de dood. De enige zekerheid in ons bestaan.
Wat daarna is, blijft een vraag. Voor zij die de dood reeds in de ogen gekeken hebben, wordt een tipje van de sluier gelicht. Doch, aan wat hierna komt hoeven we nu niet te denken.
Hoe vrij voel ik me dit te weten, en te weten dat wanneer mijn leven een einde neemt, ik hier niet bevreesd voor hoef te zijn.
Sedert deze ingeving voel ik me pas echt vrij, vrij om te doen en te laten, om mezelf te zijn.
Zo kon ik meer van mezelf geven, kon ik makkelijk delen, zag ik in mensen om me heen steeds het goede, wetende dat ook in mij het kwaad woede.
Ik ben alles, en toch niets, ik vertegenwoordig goed en kwaad, groot en klein, en binnen de massa die op aarde leeft ben ik slechts een speld in een hooiberg, ben ik niets, vervangbaar. Althans, dat proberen anderen me steeds duidelijk te maken. Op dat moment besef ik, die persoon geeft om me, is blij met me, geeft schrik dat ik hem verlaat, of, die persoon moet me niet, geeft me liever uit zijn buurt. Wat er ook van zei, het moment dat ik van geen belang meer ben, is het moment dat men hard op zoek zal moeten gaan voor een vervanger. Iedereen is vervangbaar, als het puur om werken gaat, maar als het gaat om dat ietsje meer tijdens dat werk, dat valt nog maar te bezien.
Ik dien men tanden nog te poetsen, mijn mond te spoelen, en dan naar bed toe te gaan, om morgenvroeg voor de vogels op te staan. Zodat ik terug in de ogen kan zien een dag vol afwisseling, contacten en zoveel meer, om moe maar uitgerust de dag verder te zetten voor mij alleen. Zeker weten dat het laatste zinsdeel de ogen zullen fronsen. Wil men mij begrijpen, zal men zijn geest moeten openen, gedachten de vrije loop laten. Moeten ze dan geïndoctrineerd worden? Helemaal niet, een open geest geeft zoveel meer te bieden dan een gesloten krat.
Teveel is het dat men dit vergeet, om dat men soms van niet beter weet.
Geven is leuker dan nemen, zo mocht ik ervaren. Jaren nadat ik kinderen getrakteerd had op een ijsje, wisten ze me nog steeds te vertellen dat ik dat voor hen gedaan had. Ongelooflijk hoe kleine zaken zoveel kunnen betekenen voor anderen. Kinderen die trots op je zijn, niet om wat je voor hen doet, maar om wat je voor hen betekend, niet dat ze het met zoveel woorden zeggen, maar het is vooral hun blik die boekdelen vertellen. Als je voorbij een groep kinderen loopt op straat, een aantal je aanspreken en een ander kind, dat je totaal niet kent, met blijheid meld dat ook hij je kent, dan voel je wat het betekend iemand te zijn.
