Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
09-04-2010
Vrijdag 9 april 2010
Ik heb nog niet geschreven deze week omdat ik bezig ben mijn boek over jullie mijn kleine meisjes aan het schrijven ben. Het neemt enorm veel tijd van mij af en ik heb er ook heel veel werk in gestoken om die dan te kunnen publiceren als ik het kosten plaatje ergens kan bekijken. Ik hoop ten zeerste dat ik dit kan volbrengen,want dit zou echt iets zijn waar ik van droom,en naar jullie toe mijn teken van trouzheid,liefde en verdriet.
Ik heb bij deze ook een mededeling naar de mensen toe die mijn blogje lezen. Deze nacht is Yves zijn collega maar ook zijn vriend overleden. Dries heeft zichzelf om het leven gebracht,en de reden blijft ongetwijfeld naar ons toe onbekend. Ik wil iedereen die hem kent,lief heeft en ook zijn familie die nu vast en zeker in chock is mijn medeleven betuigen,en als het voor hen een kleine steun kan geven,zeggen dat hij nu kan rusten,waar hij ook mag zijn.
Nu zal het een zware tijd worden,en jullie kunnen een warm handje gebruiken op jullie schouder,en wij als vrienden en collegas zullen er voor ieder van jullie klaar staan als jullie dat willen. Neem in stilte afscheid,schrijf hem een briefje,ween hard en luid,zodat al je tranen eruit vloeien en niets kan opkroppen,want jullie blijven ondanks alles achter met de onwaarschijnlijke vele vragen,en ik hoop dat jullie ergens toch nog een antwoord krijgen.
Slaap zacht Dries,ik hoop dat je ziel en hart nu kan rusten,ook al weten wij niet wat er jou bezield heeft, Dikke kus van ons allen, sterkte aan de familie, Yves,Bren en Toby En onze engeltjes die waken over jullie Het spijt ons voor jullie
Hallo lieve meisjes , Een vrolijk pasen Broertje Toby is heel blij dat de paahaas langs heeft gekomen,want zo kan hij van alles heel veel eten,en wil hij ook niks anders dan eitjes eten. En mama en papa moeten dan eens boos zijn,zodat hij zijn aardappeltjes ook zou willen opeten.
Vrijdagavond een beetje ruzie gehad met papa,was eigenlijk alles behalve leuk. Ik heb een ganse nacht gehuild...Het ging gewoon even niet meer. Ik kan ook niet goed uitleggen waarover we ruzie hadden,het begon met gewoon praten over van alles en nog wat,en uiteindelijk kwamen we uit op meningsverschillen rondom jullie,en over zwanger zijn,en over mijzelf,ons verdriet,niemand die ons begrijpt enzoverder.. Papa kon als een blok in slaap vallen toen eigenlijk nog niks opgelost was, maar ik bleef over met de gebakken peren. Ik kon niet slapen,had geen zin om op te staan,wou dan nog gat in de nacht op mijn site komen schrijven,maar uiteindelijk ben ik na lang en veel huilen ook in slaap gevallen,en de dag erna met rooie oogjes opgestaan. Die ik dan nog voor iedereen moest verbergen. Het is inderdaad moeilijk accepteren dat wij gefaald hebben in ons strijden naar het krijgen van een gezonde baby. En het is ook lastig overal naartoe te gaan,mee te doen met de rest van de wereld en aan niemand echt kunnen tonen dat wij vol van verdriet zitten. Ook heel lastig dat niemand ons kan bijstaan in dit geval,want als je het zelf niet hebt meegemaakt,kun je er inderdaad moeilijk ons in helpen. En met alle respect,want ieder huisje draagt ook zijn kruisje. En voor ons is dit het ergste,maar anderen hebben ook verdriet... Alleen is dit voor ons wel erg lastig om dragen.. Waar we het ook over hadden was dat sommige zien dat ik weer energie heb om te werken,zowel thuis als op mijn werk,en dat is ook zo,fysiek ben ik er weer helemaal door,ik ben niet meer misselijk,ik voel mij top om te werken,maar ben ook niet meer zwanger.. Papa zei mij vrijdagavond dat hij mij het laatste jaar liever had toen ik zwanger was,ik zou aangenamer zijn,ondanks ik niks kon doen. En dat bleef bij mij zo fel haperen. Ik ben nu niet meer zwanger,en dat zeggen dat ik niet meer goed ben in omgang of zo? Maar ook dat was verkeerd begrepen denk ik van mij.. Ik was inderdaad makkelijker,ik had geen zin te reageren of banale dingen, want ik had meer aan mijn hoofd toen ik zwanger was van elk van jullie namelijk of het goed ging komen met een van jullie. Als ik dan zoals nu niet meer zwanger ben reageer ik inderdaad feller op alles. Ik heb mijn strijd verloren,moet veel opgeven nu,zoals mijn droom een kindje erbij te krijgen. Ik heb ook nog nooit of toch zelden niet gekregen wat ik wou. En nu krijg ik ook niet wat ik wil. En ik schrijf ook niet altijd als wij ruzie maken,want dan gaat het toch altijd om julie,om ons verdriet,en dan wil ik ook niet dat iedereen denkt dat wij het niet meer samen gaan halen,want wij vechten om ons er door te sleuren. Ik heb inderdaad moeite met mijn verlies,mijn rouwproces die ik even niet wil doormaken en toch moet doorstaan,je mag dit ook niet opzij schuiven,maar wat moet ik dan doen? Moet ik elke dag huilen en bidden,moet ik mezelf plat leggen en zorgen dat ik niet meer functioneer? Ik moet God misschien wel bedanken om de kleine dingen die ik wel heb gekregen in mijn leven,maar ik kan hem niet bedanken om de dingen die hij uit mijn leven heeft weggenomen. Ik wil ook niet elke dag lopen janken,want dat helpt mij niet vooruit. Ik heb weken en maanden niet kunnen functioneren,niet naar tv kunnen kijken omdat ik enkel en alleen aan mijn verdriet kon denken, en ik werd er eerlijk gewegd bijna paranoya van. Ik probeer ook gewoon maar verder te gaan met mijn en ons leven. Wij slaan er ons hoe dan ook wel door zoals altijd,en dat weet ik natuurlijk niet zeker,maar dat kan ik enkel hopen.
Vandaag zijn we pasen,en zullen wij pasen vieren met onze bengel en met jullie in onze gedachten. Ik zal jullie altijd in mijn gedachten houden,en jullie gezichtjes armpjes en beentjes voor mij zien. Het afscheid die jullie met ons hebben gehad waren telkens hemels om mee te maken hoe erg het ook telkens was. Het heeft mijn leven compleet veranderd,en ook ikzelf redeneer nu ook helemaal anders op alles. Ik hoop ooit weer in de kleine dingen het geluk terug te vinden. En dat alles nu een beetje veranderd,zodat mijn kopke wat rust krijgt. Ze zeggen altijd dat de ene koppel uit elkaar gaat na zoiets,en de ander geraakt er beter uit.. Ik kan maar hopen dat het bij ons een beter effect heeft dan voor sommige ander. Niemand moet zich nu druk maken ,want ook in de beste gezinnen gebeurt het weleens dat er ruzie is. Wij zijn niet alleen op deze wereld.
Mijn kleine meisjes, Ik hoop dat er hierboven voor elk van jullie iets lekkers ligt,en dat jullie van daaruit naar ons toekijken en hopen dat mama en papa zich gauw weer wat beter gaan voelen. Voor altijd in ons hartje, Mama papa en broertje Toby xxx
Mijn liefste kleine engeltjes, Hier is mama terug... Ik ben vandaag samen met broertje Toby mee geweest met papa met de camion. Het was echt niet leuk om in die wind en die kou te gaan tsjolen, maar we waren wel met zijn allen samen em Toby is zelfs heel flink geweest. Wij hebben zelfs om hem moeten lachen. Ondanks het slechte weer hadden wij dus toch nog een zonnige dag
Het is bijna pasen,en eerlijk gezegd ,dat ontzie ik toch wel. Op zo een dagen denk ik dan nog ietsje meer aan jullie. Omdat jullie normaal gezien hier dan ook hadden kunnen zijn. Helaas.. Maar we hebben nog steeds onze grote bengel waar wij ook heel veel voor kunnen doen,en dat doe ik ook. Ik blijf ondanks alles nog altijd stren op hem,omdat hij ook niet moet bekoord worden door ons verdriet he. Hij mag natuurlijk wel eens iets meer dan voorheen,maar dan is dat ons hartje die op dat moment breekt,en spreekt.
Ik ben ondertussen nog altijd niet verlost van mijn hevige hoofdpijn. Ik sta er mee op,en ga er mee slapen. Ik heb ondertussen wel al mijn maandstonden,en dus ben ik sinds dinsdag ook weer begonnen met mijn anticonceptie. Dus kan ik nor;aal gezien niet meer zwanger geraken zonder dat ik het zelf wens. Ik denk zelfs dat er velen zullen opgelucht zijn dat er nu niks meer kan gebeuren,maar ik zal niet te vroeg juichen. Ik moet natuurlijk wel nog een dikke maand goed opletten wat ik doe. Maar ik let op hoor,ik ben veel te bang.
Volgende week zal ik weer een beetje gaan zonnebanken, ik wil er weer een beetje goed uitzien,zodat ik me niet helemaal laat gaan. En met een klein beetje op mijn voeding te letten,zal ik binnenkort weer vlug de oude Bren zijn. Want mijn buikje heeft al veel afgezien,en dat moet nu weer een beetje strakker gaan worden,ook nu ik ongesteld ben,zal het alweer wat beter worden. En ik ga dan eens een afspraak maken bij de gynaecologe om te kijken of er niks is achtergebleven van bij de bevalling,want dat is altijd mogelijk. Gelukkig heb ik daar nog nooit miserie mee gehad,maar het kan altijd. Maar ik vermoed dat alles op zijn plooi aan het geraken is.
Ik kan nog steeds niet naar deprimerende liedjes luisteren, zodra ik er eentje hor moet ik zappen,want anders heb ik toch wel weer en zakdoekje nodig. Mijn gevoel zal denk ik altijd een beetje zo blijven. Maar eigenlijk vind ik dat niet erg,zo zal ik jullie nooit vergeten, al is die kans wel erg klein,of ik nu muwziek beluister of niet,ik zal jullie toch nooit vergeten. Zoiets vergeet je nooit. Ik ken iemand die net hetzelfde als ik heb meegemaakt,de zwangerschapsduur was wel drie maanden en de baby was al gestorven in het buikje,maar dat is nu net hetzelfde he, wel,ik heb eens met die persoon gepraat,ik schrok mij rot toen ik hoorde dat zij heel open alles tegen mij kon vertellen,en eigenlijk zonder e;otie kon zeggen dat ze het goed maakte,dat ze er geen problemen meer mee had,natuurlijk had ze toen wel verdriet,maar nu ging dat wel zei ze. Ik dacht toen bij mezelf,ben ik nu echt zo melig dat ik er blijf pijn en verdriet aan overhouden,ben ik dan zo een truntekindje... Pff ik vroeg mij echt af hoe dat nu kwam. Het enige waar ik kon opkomen was,dat van mij de baby nog leefde, en dat van mij het al drie keren is gebeurd. Ook is het ook wel een feit dat het van hen niet chromosonaal te doen was maar het was gewoon toevallig een probleempje in de machine van de baby. Ja het klinkt raar,maar hier thuis hebben wij het altijd over de machine van jullie,omdat dat beter verstaanbaar is voor mij als ik er zo over praat. Want het is zo,jullie hadden alles,niertjes,armtjes,beentjes,hartje,oortjes neusgaten,ogen,echt alles. Dus het was met jullie machineke te doen he,het had gewoon niet kunnen kloppen bij jullie,alles binnenin zou niet overeen komen met een andere baby die wel gezond was. Jullie zouden inderdaad normaal gezien in de baarmoeder al sterven. Ik had nu het geluk dat jullie alle drie telkens weer sterke babys waren en ieder van jullie eigenlijk vocht om jullie leven,die jullie straks hadden willen hebben hier bij ons thuis. Het is echt niet te vatten he hoe een mensenleven in elkaar zit. Ik heb het nu al honderd keren gehoord,van professionele mensen tot gewonde mensem die er van kennen,en ik moet zeggen, het blijft mij ook nog steeds verbazen dat het eigenlijk iets zeldzaams is iets wat 1 op de 100000 mensen voorkomt,en uiteindelijk weer eens bij ons is terecht gekomen. Inderdaad ja,ik mag toch wel blij wezen dat ik onze bengel heb.. Dat zal ik zeker niet ontkennen. Meisjes toch kon ik maar iets doen voor jullie.. Kon ik jullie maar heel even vast houden,of een blikje van jullie krijgen.. Iets die mij zegt dat jullie toch ergens zijn,dat jullie zieltjes toch iets betekenen in de ze wereld van ons.. Kon ik maar...
Hallo kleine lieve meisjes van mij, Hoe gaat het daarboven ? Met mama gaat het redelijk,alhoewel ik verschrikkelijk last heb van pijn in mijn hoofd. Het schijnt te komen van mijn hormonen die veranderd zijn. En het zou nog kunnen duren tot mijn eerste menstruatie. En ik kan alleen maar hopen dat die dan snel komen ,want het is erg ambetant. Ik heb wel weer verschrikkelijk veel energie om te gaan werken,en doe ook mijn best om mijn schade weer in te halen voor de keren dat ik amper kon werken. Het heeft zijn voor en zijn nadelen om niet meer zwanger te zijn. Maar ik mis iets in mijn leven,en of ik nu een nieuwe auto koop, of mezelf verwen met een reisje,het gevoel wil maar niet weggaan. Maar het is wel waar dat zowel papa als ik telkens als wij tegenslagen hebben,wij altijd iets willen kopen. In juli hebben wij zo onze reis naar tunesie geboekt. In augustus hebben wij dan onze nieuwe salon gekocht,waar wij nog steeds op wachten In november hebben wij onze nieuwe tv meubel gekocht en onze vorige meubels die eigenlijk nog nagelnieuw waren,zomaar vervangen,om oms eigen goed te voelen. En nu...nu hebben wij nog niks gekocht,waren nochtans van plan een nieuwe auto te kopen, maar hebben ons eigenlijk bedacht,toen we iets nuchterder konden denken. Want eigenlijk is er meer dan dat in het leven. Alhoewel ik dolgraag mijn hartje eens zou verwennen met iets waar ik kan naar uitkijken. Een vervangmiddel die de leegte even zou kunnen wegenemen,die jullie hebben achter gelaten. Maar is dat dan mijn leven? Er is waarschijnlijk wel meer dan dat he... Ik vraag mij elke dag af wat ik zou kunnen doen om het maar even uit mijn gedachten te krijgen,om dat verdriet maar heel even uit mijn lichaam te krijgen. Elke dag pijn en verdriet hebben maakt het echt lastig om te werken,te functuineren. En vooral....niemand die kan zien hoeveel verdriet ik heb,niemand die kan zien wat ik allemaal heb moeten doorstaan weer. En vooral niemand die weet dat wij drie dochtertjes hebben hierboven. Djeezes,ik zat vanavond in de auto en..Ik dacht echt waar bij mezelf zo van, Bren,kun jij u dat nu voorstellen dat jij dat drie keer hebt moeten meemaken. En eerlijk gezegd,ik schrik nog als ik er bij stil sta,want ja hoor,drie keer heb ik in dat moederhuis gelegen,en drie keer met lege handen naar huis gekomen. Drie keer die verdomde harde tegenslagen op je kopke krijgen. Je zou er voor minder van onderuit gaan. Maar ik blijf sterk,en nog steeds optimistisch,want,ik had toch met elk van jullie een bijzondere band. Ik heb gezongen voor jullie,ik heb geweend voor jullie,ik heb gezorgd voor jullie, ik heb gebeden en gesmeekt,maar niks heeft mij verder geholpen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik zeker niet meer geloof,ik geloof niet meer in God. Hij heeft mij genoeg ontnomen en veel pijn gedaan. En nochtans ben ik geen slecht mens. Ik wou dat ik andere dingen kon schrijven,maar helaas.. Wel kindjes,mama zit niet elke dag te kniezen hoor,ik huil als ik alleen ben, ik praat dan tegen jullie,ik kijk dan naar jullie fotos,en dan laat ik mij eens gaan. Maar als ik ga werken,dan sta ik er ook zoals ik moet doen. En weinig mensen zouden dan ook iets zien aan mij. Ook dat vind ik soms jammer,maar ik loop niet graag te koop met wat er is gebeurd,em wat men niet weet,kan men ook niet over oordelen dan. Ik ben ook eens benieuwd hoe lang ik nog zal schrijven,hoe lang het de mensen nog zal boeien dat ik wat schrijf. Alhoewel ik er nooit bij stil sta dat er mensen ons blogje lezen,toch ben ik altijd blij dat ik zie dat de teller nog om hoog gaat,zo weet ik dat er nog mensen zijn die nog aan jullie maar ook aan ons denken. Het doet soms deugd dat te weten. Het is een klein lichtje die voor ons blijft branden,een klein duwtje die ons de goede richting aan toont en zegt dat we nog steeds goed bezig zijn. Ik vertel nooit meer hoe mama en papa hun relatie nu zit,maar denk wel dat velen zich afvragen hoe het er nu bij ons aan toe gaat. Wel,eigenlijk doen wij dat heel goed samen. Het loopt overal eens scheef,en dus bij ons ook,maar gelukkig vinden wij altijd onze weg weer naar mekaar toe. Ik heb helemaal geen verwijten te smijten naar papa,want onze chromosomen zijn dezelfde en wij vormen samen het probleem. Noch ik nog papa hebben hier schuld aan,het zit nu eenmaal in onze genen. Papa gaat er even onderdoor van al de zwangerschappen die ik heb gehad, en eigenlijk sinds de laatste kan hij echt niet meer. Ook al moet ik de babytjes dragen en afgeven,ook hij moet afscheid nemen van jullie,en telkens weer. De gedachte dat wij telkens falen maakt ons ook niet sterker,maar wel beter naar mekaar toe. Het ene koppel gaat uiteen,het andere komt er sterker uit. Sedert juni hebben wij grootse dobbers gevangen tegen ons gezichtje, en toen dacht ik dat alles kapot was. Ik verwerkte alles anders,ik wou praten ,schrijven,huilen.. Ik wou niks meer doen,behalve zwanger zijn. Ik had trouwens kwaad geweest als ik niet meer zou mogen zwanger zijn. Ik wou er kost wat kost altijd blijven voor gaan. Maar na de tweede poging die ook weer mislukte,had ik nog steeds die drang..maar papa was het al beu. Hij was kapot,hij kon niet meer.. Maar even later was ik weer zwanger en toen moest ik niet,maar vroeg hij wel of dit de laatste keer zou zijn,en hier staan we dan.. Ik kan het bijna niet geloven dat ik het weer moet gaan opgeven,maar toch is het zo. Ik mag mezelf en mijn gezin niet nog meer pijn aandoen,ondanks de drang die ik heb. Ik zou het nooit opgeven,ik zou vechten voor mijn dromen. Zoals ik al voor alles heb gevochten in mijn leven. Je bereikt niet zomaar iets hoor,maar soms moet je wel iets opgeven daarvoor. En ik heb geen zin om mijn leven hier thuis te gaan opgeven, alles kapot maken om mijn eigen dromen in vervuling te laten komen. Wetende dat het weer kan mislopen. Ik mag in dit geval niet alleen aan mezelf denken. Ik blijf het spijtig vinden hoor,maar ik zal verstandig reageren ,en doen wat ik moet doen. Dus wat ons betreft,ja hoor het gaat goed,we vechten voor onszelf,en voor mekaar.
Hallo kleine meisjes van mij, Hier ben ik dan even weer... Ik heb een ganse week moeten werken en nu heb ik wel terug even tijd om te schrijven. Mijn week is vlotjes verlopen en ik heb mij wel heel sterk gehouden,want ik heb op het werk niet geweend,en zo wou ik het ook,ik moet mij sterk houden. Soms besef ik nog steeds niet dat mijn buikje leeg is,en droom ik dan nog steeds even weg en denk ik dat ik een jongen draag in mij,en dat hij in september zal komen. Maar dan word ik wakker in die o zo vreemde en harde realiteit en besef ik.. Dat jullie er niet meer zijn. En hoe vreselijk ik het ook vind,ook hier moeten we weer verder. Moeten we leven met de gedachte dat het weer niet gelukt is,en dat wij weer gefaald hebben in onze kinderwens,en waarom eigenlijk? Waarom wil dat nu gewoon niet lukken? Je zou eigenlijk gaan geloven dat de diagnose verkeerd werd gesteld, en dat wij 50 procent kan hebben op geluk in de plaats van 75 procent. En dat het geslachtsgebonden is,zou ik ook beginnen geloven want dan ligt het eraan dat het een meisje is. In ieder geval kan ik mij niet uitspreken over die diagnose,want diegene die de autopsie gedaan heeft,heeft duidelijk gezegd dat hij 99 procent zeker is van wat hij zegt,en Leuven heeft die diagnose ook bevestigd. Veel meer dan dat kan ik er niet over zeggen,we hebben gewoon drie keer brute pech gehad,en ik vind het vreselijk erg. Ik vind het zelfs onmenselijk. Maar hier zit ik dan met mijn lege buikje die pijn doet,als ik ga zitten heb ik pijn, smorgens als ik wakker word heb ik zelfs pijn in mijn blaas. De vorige keer had ik dat ook,maar dat komt omdat alles nog een beetje moet herstellen. Ah ja...we moeten verder zeker???? En we gaan dat ook doen,weliswaar weer op een lange termijn op ons eigen tempo. Maar ooit zal de zon wel weer gaan schijnen voor ons. Ooit zullen wij wel weer eens kunnen lachen,kunnen plezier maken zonder ons schuldig te moeten voelen tegenover jullie. Wij willen niet dat jullie denken dat wij niks om jullie geven, want allemaal zijn jullie ons kindjes,of je nu groot of klein was, het maakt niet uit,jullie zijn mijn eigen vlees en bloed. En ik vind het verschrikkelijk jammer dat wij jullie het leven niet hebben gegund,maar ik zal het nog honderd keren zeggen,het was voor jullie eigen bestwil. Wij wilden jullie een zorgeloos leven geven zonder pijn,en dat konden wij hier niet bieden. Had het anders geweest dan hadden wij zeker ieder van jullie bij ons gewild, want dat was en blijft nog steeds ons doel en onze droom. Helaas moet ik het stoppen,voor mezelf,mijn lichaam,voor papa en Toby voor onze familie... Want die dobber is voor iedereen in onze omgeving telkens weer een hel. Niet alleen wij,maar ook de rest heeft hier enorm veel verdriet om. En dat moeten jullie zeker weten. Broertje Toby heeft het erg moeilijk met het feit dat hij geen broertje of zusje zal krijgen,ik weet ook niet hoe ik hem alles nog kan uitleggen, maar ik probeer hem nog zo weinig mogelijk te confronteren met een baby of met iemand van jullie,want in zijn leventje kent hij enkel zijn eerste zusje en daar ben ik blij om,want dan weet hij tenminste dat er iemad was voor hem. En ik neem hem niet kwalijk dat hij de rest niet goed kent,want voor hem is dit veel te moeilijk om te begrijpen. Hij heeft er in ieder geval een nichtje bij waar hij mee zal kunnen spelen. En daar is hij toppezot van Ik zal jullie nu laten want ik moet Toby gaan wassen en klaarmaken. Tot later mijn engeltjes,mijn schattekes.. Ik mis jullie zo erg,niet te doen wat dit met een mens doet.. Hartverscheurend,geen toekomst meer zien, geen moed meer om verder te gaan,en geluk te zien, maar ondanks alles zal ik de moeite doen om het te zoeken in iets, kusje mama xxx
Hallo lieve meisje, Vandaag mijn belangrijk examen gehad,en...ik ben geslaagd, eindelijk eens goed nieuws om mee naar huis te komen, mijn functie en mijn werk hingen er van af,maar gelukkig is alles goed gegaan. weliswaar vandaag eerst een vergadering gehad,en was zeer moeilijk om mij te concentreren,mijn regiomanager wist eigenlijk niet dat ik een bevalling had gehad, maar ik had haar dinsdag gemaild om het te zeggen,en vandaag na de vergadering kwam ze naar me toe,gaf ze mij een kus....En ik huilde natuurlijk... Moest dan nog aan dat klote examen beginnen en was al kapot van een ganse dag te moeten opletten,en tijdens pauzes van alles gaan uitleggen rond de bevalling en ik was echt kapot Maar het belangrijkste is,ik ben geslaagd ! Ik ben nu thuis,en ben blij dat ik kan rusten,ik heb zo veel pijn in mijn buikje, is nog altijd een beetje lastig om al zoveel te gaan tsjolen,en al te gaan werken, ik moet toch wel nog een klein beetje herstellen van mijn bevalling he. En onbewust draag je dat verdriet mee,en ben je er in je onderbewustzijn fel mee bezig,ook al besef je dat niet. Ik merk aan mezelf dat het nu moeilijker zal verwerken zijn dan de vorige keer en dan gaat het niet om het kind persoonlijk,maar ik vermoed dat het om het feit gaat dat ik er nu definitief een punt achter zet,en de vorige keer ik nog toekomst zag, ik moet nu vrede nemen met niet alleen met het feit dat ik jullie kwijt ben, maar ook met dat er niemad meer bij komt in ons gezinnetje, en geloof mij,dit doet verdomme dekwijls nog meer pijn dan je denkt. Ja ik bedoel nu niet dat ik geen verdriet heb om jullie he,want zeer zeker is mijn grootste verdriet dat ik jullie moet missen. Maar er zijn zovele redenen rond. Ik heb al alle babyspulletjes weggedaan,en het doet mij zoveel pijn,maar nu het weg is,kan ik mij misschien herpakken. Wat we met de babykamer gaan doen,is nog altijd een vraag,maar ik vermoed dat ik er een bureau zal van maken,en Toby verhuizen naar de andere kamer,die als babykamer zou dienen die is wat ruimer,en is ook eens weer wat nieuws voor hem. Voor de rest ben ik er nog niet uit wat ik zal doen om mijn toekomst een klein beetje kleur te geven,misschien mij weer wat toeleggen op mijn werk,en dan... werken en werken en werken. Met Toby bezig zijn,hem een mooi leven geven,proberen gelukkig te maken, zorgen dat hij wat flinker word... En wat zwanger worden betreft,zeg nooit ,nooit! Ik weet natuurlijk niet wat de toekomst mij zal brengen,of wat ik over een jaar zal denken,maar ik weet wel wat mijn moederklokje zegt,en dat hartje binnenin blijft ondanks alle tegenslagen toch zeggen dat ik dolgraag nog eens mama zou worden alleen kan mijn lichaam dat niet meer aan,en mijn relatie met papa ook niet. En ik wil hiervoor mijn relatie niet op het spel zetten,ik wil het eigenlijk ook nooit meer meemaken ,en die vreselijke testen ook niet meer doen. En om die redenen blijf ik bewust neen zeggen tegen nog een zwangerschap. Al zal dat nooit 100'procent mijn gedacht zijn. Maar ik beloof voor jullie en mijzelf plechtig dat ik het niet meer zal doen, geen levens meer op het spel zet,geen kindjes meer afsta..Nooit meer.. Ik heb mezelf wel al elke dag afgevraagd wat de voor en nadelen kunnen zijn waarom ik wel of niet een baby zou willen. En eerlijk gezegd,om mijzelf op te krikken denk ik alleen maar aan de minder leuke kanten van het prille moederschap. Desondanks alle negatieve gedachtes die je kan bedenken bij dit, blijft natuurlijk de pijn en het gemis een groot verdriet met zich mee brengen. Maar voor mij begint nu pas mijn rouwproces,en ik zal mijzelf en mijn gezin en familie de tijd geven dit te kunnen doormaken. om dan met tijd weer wat geluk te kunnen vinden. Ik heb elke dag pijn in mijn hartje voor elk van jullie drietjes. Ik hou met gans mijn hart van wat ik met jullie heb beleefd. En ik koester alle momenten waarin ik jullie heb gekend,en heb gevoeld. Jullie zijn een voor een unieke mensjes,en jullie zijn mijn meisjes, onze kindjes,ons klein geluk,die niet lang duren kon. Met pijn in mijn hart heb ik jullie laten gaan,een eind aan jullie leven gemaakt, een leven die voor elk van jullie niet volmaakt,niet goed,niet leuk en zelfs pijnlijk zou zijn. Elke mama zou zijn kind dit absurde leven niet aandoen,dan zou je geen mama op je plaats zijn denk ik. Toch kan ik jullie meegeven,dat de twijfel er bij mij altijd zal in zitten of wij wel juist hebben gehandeld,maar wie zou dit nu niet denken? Ik wil in ieder geval niet dat jullie denken dat wij jullie niet graag hadden willen houden,want echt waar,als ik de tijd kon terug draaien, dan was er in oktober wel een baby ook al was het met afwijkingen dan, ik had je gehouden,want dat vergeet ik nooit,dat beeld,die nacht het contact die ik toen met je had meisje,doet mij nog elke dag innig veel pijn en verdriet aan,en ik weet niet of ik dat ooit wel kan en wil vergeten, ik wil gewoon dat jullie alle drie samen zijn hierboven en jullie vragen, vergeet ons niet,want wij vergeten jullie ook niet. Ik hou van jullie, mama x x x
Hallo lieve engeltjes, Vandaag mama haar eerste werkdag weer sinds ons gruwelijk verlies.. Ik zie er tegenop,want hoe moet ik nu weer gaan reageren? Moet ik nu opgewekt die winkel open doen? Moet ik nu tegen mijn collega's 'normaal 'doen? Ik weet het niet..Ik denk dat ik zal doen alsof er niks gebeurd is, en over niks zal praten,jammer genoeg werk ik vandaag met collega's die mij niet zo goed kennen,en die mij ook niet kunnen steunen in deze moeilijke periode. Maar ook zij kunnen daar niet aan doen dat zij niet weten hoe ze moeten omgaan met zo iemand als ik in deze situatie. Hier zit ik dan met broertje Toby..hij kijkt tv..Kzoom. Zijn lievelingsprogramma sinds het laatste jaar. Hij zaagt alweer om naar school te gaan,maar het is nog zo vroeg. Hij komt net bij me staan,en vraagt om te kijken naar zijn zusje Zoë. Zoals ik al zei,elke dag vraagt hij dat wel eens.. En ik laat hem ook doen.. Ik ga alvast een zakdoekje klaarleggen zodat ik kan snotteren als het nodig is vandaag. Ik ga jullie nu moeten laten,want ik moet Toby zijn schoentjes helpen aandoen want hij zou ze niet juist aan doen. Tot later kleine meisjes, Ik hoop dat jullie allemaal jullie weg naar elkaar hebben gevonden, en dat jullie hierboven gelukkig zijn...
Hallo mijn kleine meisjes Zoë ,Amy en Chloë, Ik heb een bewogen weekendje achter de rug.. Ik voel mij zo raar de laatste dagen Alsof niks mij eigenlijk nog kan schelen,behalve mijn broertje Toby en papa dan. Het liefst van al zou ik elke dag willen thuis zijn en in papa zijn armen liggen,daar waar ik veilig ben, waar hij mij begrijpt,waar ik liefde krijg en aandacht. Alleen zijn is zo verschrikkelijk lastig,en papa weet dat. Daarom dat hij ook geen zin meer heeft om te gaan werken, om op te staan,en door te gaan met ons leven. Aloewel wij ook heel goed beseffen dat onze toekomst misschien wel nog goede vooruitzichten heeft, of dat er wel iets zal veranderen aan onze gemoedstoestand. Maar op dit moment zit de moed in onze schoenen, en ik denk wel dat wij er goede redens voor hebben. Telkens weer die tegenslag verwerken,en waarom? Waarom ons?en waarom drie keer? En waarom telkens bij een meisje? De testen en atopsie wijzen uit dat het niet geslachtsgebonden is,en dus nog altijd een meisje kan krijgen in mijn leven maar daar gaat het niet om,het was om het even. Zo heb ik vandaag al mijn moed samen geraapt om foto's te nemen van al mijn babyspulletjes en die op kapaza en tweedehands te zetten om te verkopen. Gedaan met zwanger zijn... Ik heb gisteren gehuild samen met papa.. Het voelde zo raar en tergelijkertijd een opluchting,dat ik kon huilen en ook voor hem,want opkroppen is nooit niet goed. Ik heb zo het gevoel dat ik mijn tijd verspild heb door het proberen, Broertje Toby groeit zo snel,heeft zoveel aandacht nodig,en ik heb er niet eens tijd voor gehad,ik was altijd ziek, mama moest altijd maar rusten,hij moest altijd maar oppassen voor mama's buik,want de baby zat daar in. Hij praat ook elke dag meer en meer over jou Zoë, alsof hij jou kent,maar anderzijds begrijpt hij helemaal niet dat jij er nooit zal zijn,dat jij niet hier zal wonen. En elke dag vraagt hij mij wanneer jij er zal zijn. Met steken in mijn hart,trillende stem zeg ik dan dat jij er nooit zal zijn bij hem,maar wel in de sterretjes. Hij maakt dingen op school en dan komt hij thuis en zegt hij dat dit voor in het huisje van jouw is,zogezegd is de kast jouw huisje volgens hem toch.. En soms denk ik dat het voor problemen zal zorgen voor hem dan. Dat hij te veel bezig is met jouw.. Maar ik weet niet wat ik er kan aan doen,maar het is zo schattig en lief dat hij aan zijn zusje denkt,hij heeft jou ook gezien als baby. weliswaar op foto dan. ik kan hier uren naar jullie schrijven,maar nog steeds krijg ik geen woord over mijn lippen om hier neer te schrijven,want het is onbeschrijflijk moeilijk om dan ook maar iets van mijn gevoelens los te laten. Morgen terug gaan werken,en heb er totaal geen zin in. Komt er ook nog bij dat ik examen heb donderdag namiddag en daar zie ik nog meer tegen op. Maar nu denk ik nog liever aan mezelf en jullie ik mis jullie verschrikkelijk.. Voor elk van jullie heb ik een plaatsje gemaakt in mijn kast, waar jullie allebei een herdenkingkaartje hebben staan. En als het voor mij even niet meer gaat,dan kijk ik naar jullie
Ik ben net wakker...En plotseling besef ik zo goed wat er is gebeurd.. Het ging allemaal zo snel dat ik niet wist wat er gaande was. Ik voel mij rot,ik voel mij alleen,ik voel mij raar.. Ik begrijp het allemaal niet zo goed meer,en toch weer wel. Toen ik daarstraks wakker werd was het eerste wat ik dacht, ik ben niet meer zwanger.ik heb niks meer om naar uit te kijken. Hoe moet ik daar in godsnaam over geraken.en zal het weer zo een lange lijdensweg zijn. Telkens ik het al meegemaakt had,heb ik altijd mijn kopje in de lucht gehouden omdat ik nog een kans zag om toch nog een baby te krijgen want ik wou telkens weer opnieuw proberen,maar nu weet ik dat er geen kansen meer zijn,dat het voorbij is,en daar moet ik dan genoegen meenemen. Mijn wereld stort vandaag een beetje in en ik weet niet eens hoe mij te gedragen.ik weet niet eens of huilen wel kan,of rouwen wel noodzakelijk is,en of ik alles nog wel aankan. De mensen rondom mij zijn het waarschijnlijk al zodanig gewend dat zij al niet meer verschieten als het bij ons verkeerd loopt,maar bij ons blijft dat een helse nachtmerrie. En alleen voor ons blijft het een intens verdriet met zich meebrengen. Ik zal met de beste wil van de wereld proberen het beste van mijn leven te maken, en zorgen dat ons leven weer zin heeft,zorgen dat we weer gelukkig worden, en geloof mij,ik wil echt wel weer wat kleur in mijn leven krijgen, maar het zal niet gemakkelijk worden. Rondom ons zullen altijd kleine wondertjes geboren worden,en wij zullen dat nooit meer zelf kunnen meemaken. Onze babykamer zal voor altijd een lege plaats zijn,de plaats waar ieder van ons engeltje hierboven een plaatsje had gekregen,en nu is er niks. De spulletjes die wij hadden voor elk van de meisjes die ik droeg in mijn buikje zullen nooit gedragen worden door onze eigen kindjes.. Wat moet ik nu eigenlijk gaan doen... Nu is er alleen maar die leegte,en de pijn,waar wij mee gekneld zitten. Niemad kan ons begrijpen.niemand kan ons helpen,en niemand kan ons het geluk geven die wij verloren hebben. We zijn nu een dagje verder.. En het is alsof ik van vrijdagavond tot deze morgen verdoofd was. Ik kon niet huilen,ik kon geen emotie tonen,en ik kon er niet aan denken. En vandaag die grote weerbots. Ik heb geen zin om terug te gaan werken.wetende dat alles mij zal pijn doen. Ik weet niet eens hoe ik mij zal moeten gedragen.ik heb geen zin om overal te moeten huilen,te moeten uitleggen wat er weeral is gebeurd. En het ergste van alles is,ik heb geen zin om morgen al weer de draad te gaan opnemen en toch zal ik ooit eens moeten. Ik heb beslist om dinsdag terug te gaan werken,eneigenlijk heb ik helemaal geen zin,maar vanaf morgen zit ik alweer alleen. Papa ia gaan werken,Toby is naar school,alles en iedereen waar ik liever zou bij zijn,zal er niet zijn.er zal alleen die leegte zijn.. En ik..ik alleen met mijn verdriet. Ik heb geen genoeg woorden meer om hier neer te schrijven,en toch wil ik er alles uit spuwen,maar het blokkeert. Ik denk,dat ik nu maar ens een goede warme douche zal nemen, en daar eens goed zal wenen. En ik kan dan misschien weer een stapje vooruit in de wereld. Een stapje weg weer van deze dag. Ik mis het gekriebel in mijn buikje nu al en ik heb nochtans niet veel van je gevoeld. Ik ben niet meer misselijk,en waar ik altijd al en hekel aan had,was dat overgeven,en zelfs nu..mis ik dat. Verschrikkelijk is het.
Deze morgen kreeg ik telefoon van papa,onze gynaecologe had hem opgebeld om te zeggen dat de testen maandag van de kweek worden gehaald,en dan in kleur word gezet en pas dinsdag zouden we de uitslag weten. Helaas kreeg ik s'avonds telefoon op het werk van papa dat er weer slecht nieuws was voor ons,en dat onze baby weer aangetast was met het verschrikkelijke chromosomen feit. Het nieuws sloeg alweer in als een bom! Ik ben meteen broertje Toby gaan ophalen en heb hem dan doorgevoerd naar tante Anja waar hij dan de nacht kon doorbrengen terwijl mama alweer naar de materniteit vertrok. Om 19.00 uur arriveren wij in de materniteit,en zoals gewoonlijk kennen ze ons daar..ik krijg dezelfde vroedvrouwen als de vorige keren. Alweer vinden zij dit verschrikkelijk,en ik ..ik kan eigenlijk geen woord uit mijn mond brengen,ik huil,probeer mijn tranen te verbergen,en probeer mij sterk te houden voor wat komen komt. Ik ken de gang van zaken ondrtussen al,maar nog steeds is dit niet aangenaam om mee te maken,ook al kennen wij wat er gebeuren moet. Weer ons kindje dooddoen zegt papa,en die woorden blijven steeds in mijn hoofd ronddwalen,het is waar..we doden ons kindje,iets wat van ons is,iets wat in mij zit..
om 19.15 krijgen we nog een avondmaal,alworens ze de zetpillen opsteken. Ik mag niet veel eten,maar eet toch voldoende om de nacht door te kunnen brengen. Ik hoop dat de bevalling snel gaat,maar heb toch geen zin om eraan te beginnen. Iedereen weet dat ik echt heel veel schrik heb om die epuderale te laten plaatsen, en dat alleen al schrikt mij af om eraan te beginnen. We zitten aan een klein tafeltje onze boterhammetjes op te eten, het lijkt wel alsof we wat levensloss zijn op dit moment..
19.38uur de cytotec zetpilletjes worden opgestoken,alweer heb ik nu al een centimeter ontsluiting,en we zijn nog niet eens begonnen. De bevalling is nu ingeleid en kan op gang komen.. Nu is het alleen nog maar afwachten. Het voelt koud,raar in mijn buik,,alweer mijn baby afgeven
20.03 ik voel lichtjes mijn contracties opkomen,of iets wat er op lijkt. Ik had daarnet nog gezegd tegen de vroedvrouw dat ik even wil wachten voor epuderale maar nu moet ik er toch eentje vragen,want de pijn zal helser en helser komen, en pijn hebben in deze situatie mag helemaal niet,trouwens,ik moet toch een verdoving nemen 20.15 ik ril van de kou,de pilletjes doen hun werk! ik voel dat ik nog moet plassen,doe dat nog even want straks kan het niet meer.
20.45 Ik krijg mijn epuderale,het doet raar,heb bang,maar het valt goed mee! Bloeddruk staat aan 10,beetje laag,alweer naar beneden zoals altijd. Kimmie zit bij ons,komt mij wat steunen,ben heel blij,maar kan niet veel zinnigs zeggen,want ik ben wat van de kaart,ik zie weer dingen die er niet zijn, heb nu en dan rare opmerking,ligt aan de verdoving en aan de zetpilletjes.. 22.05 Kimmie gaat naar huis,was blij dat ze er was
22.15 heb een bedje gevraagd voor papa,zodat hij kan slapen,hij heeft een ganse nacht gewerkt,moet nu wat rusten,want de nacht kan en zal nog lang worden,althans voor mij toch,want slapen zal niet lukken.Ik heb verschrikkelijk koud,en heb koorts
23.15uur,cytotec pilletjes opgestoken en ik kan weer enkele uurtjes weg, maar ik vermoed dat de baby al snel zal komen
ik kies mijn dekentje waar ik haar kan inleggen,zodat zij ook eentje heeft net$als onze andere engelenkindjes,heb niet veel keus meer,er zijn er maar vier meer,heb ik dan al die andere meegenomen naar huis???
24.10 uur bloeddruk 9.4 24.35 uur heb helse weeën,zijn ondraaglijk,epuderale staat veel te laag,kan mijn benen nog bewegen,voel dat er moet worden bijgezet,de vroedvrouw kijkt amper naar de epuderale,enkel naar mijnbloeddruk... Vind dat raar..
Bloeddruk 8.9 veel te laag,voel mij misselijk.. voel mij beroerd,oh ik word zo ziek.
24.55 uur mijn water is gebroken,ik voel druk,ik bel de vroedvrouw,het zal nu gaan komen ik pers,ik duw...ik wil het bevallen 1.02 uur Chloë is geboren,in mijn bedje,in mijn kamer... 1.05uur tot 1.45uur een curretage gekregen,heel moeilijk want de verdoving wou niet werken in mijn baarmoeder..Ik voelde alles.. Pijnlijk... Na de curretage nemen we foto's van onze Chloë ,en nemen we op ons gemak afscheid van haar,het leven is niet eerlijk... Ik ben misselijk en moet overgeven,Chloë krijgt al snel koud en ik beslis haar af te geven,het is genoeg,ik heb foto's..ik heb haar dekentje en Quiltje,en ik kan weer verder met het verwerken van mij verdriet Heb er nu even geen woorden meer voor.. Ik wil er nu even niks meer over kwijt Vaarwel kleine meid, rust in vrede kindje bij de rest van je zusjes
Hallo mijn kleine meisjes, Mama zit nog steeds hopeloos te wachten op nieuws.. Verschrikkelijk dat het zo lang duurt.. Ik durf inderdaad zelf niet bellen,bang voor slecht nieuws.. de domper weer in mijn gezicht..beter afwachten haast en spoed is zelden goed! Ik slaap natuurlijk niet zo goed,ik droom van het goeie en het slechte ik weet niet eens of ik wel nog aan andere dingen kan denken op dit moment. Ik ben al blij dat ik gisteren en vandaag niet moet werken, zodat ik rustig thuis kan wachten op nieuws. Deze middag heb ik eigenlijk een afspraak bij de gynaecologe, die werd er gemaakt van voor de testen,voor moest het goed zijn zodat ze dan nog eens een echo kunnen nemen en alles bespreken. Ik zal dan maar langs gaan als ik nog van niks weet.. Misschien wacht ze tot ik er naartoe moet om mij het goede nieuws te vertellen,misschien weten ze nog van niks,en vinden ze niet echt iets wat lijkt op een stofwisseling en doen ze verder met de andere testen waarvan ik dan ook al een duidelijk antwoord op kan krijgen, ik weet het allemaal niet. Ik hoop gewoon nog voor dit weekend een antwoord te krijgen want als het negatief is verlies ik nog twee werkdagen op de kop toe en volgende week heb ik examen op het werk en heb ik een grote vergadering,en aangezien niemand weet dat ik zwanger ben,zou het nogal ongelegen komen als ik er dan afwezig zou zijn. Ik duim nog elke dag dat alles in orde zal komen,en dat ik kan zeggen dat ik zwanger ben van een gezonde baby,dat ik verder kan uitkijken naar de kinderkamer en dat ik alles van de zolder kan halen en gebruiken. Ik zou zo graag mijn familie gelukkig maken,en dat zij mij ook gelukkig zien door het goede nieuws.. Maar ligt het wel in onze levensweg??? Ik hou jullie in ieder geval wel op de hoogte,en ik hoop dat mijn lijden vandaag stopt..hoe dan ook,vandaag zou ik het graag weten, hier ligt mijn limiet. Dikke kus,mama
Ik wacht nog steeds ongeduldig op nieuws. Ik heb al van alles gedacht waarom ze nu gewoon niet bellen. En ik vind echt niks.. Is het nu toch goed nieuws ,dat ze nog verder zoeken achter iets dat er mogelijk kan mis zijn,en dat ze dat waar wij op wachten al kunnen uitsluiten,of is het geen goed nieuws,maar laten ze mij nog even wachten. Ik slaap allesins niet zo goed de laatste dagen,ik had gisteren gehoopt het te weten,maar nu word ik het toch wel eventjes beu van wachten. Alhoewel ik dan denk,voor goed nieuws wil ik zelfs nog weken wachten. Maar dat zal het waarschijnlijk niet zijn De gedachte dat ik ieder moment zal moeten afscheid nemen van dit babytje en mijn buikje doet mij zo enorm veel pijn. Ik zou dat boeleke zo graag willen houden,en ik heb het niet in de hand. Dat is nu het enige waar ik echt niks kan voor doen,alleen maar hopen. En hopen...En hopen... Iedereen duimt wel mee voor ons,wat ik zeer mooi vind,en waarvoor mijn oprechte dank. Natuurlijk hoopt iedereen de resultaten zo snel mogelijk hier te kunnen lezen,maar als de testen negatief zijn ga ik meestal direct binnen in het moederhuis,en denk ik niet meer aan dit blogje om dat er nog eens te komen op schrijven. Ik wou jullie nu al wat van jullie lijden verlossen,want velen komen een kijkje nemen voor de uitslag,maar helaas,is het ook voor jullie nog even wachten,en intussen,fingers crossed! Duimen hé
Hallo mijn kleine engeltjes, Vandaag weer een dagje gaan werken,en alweer weekend. Mijn dagje ging redelijk snel,maar was inmens lastig en druk. Ik had eigenlijk niet veel goesting en ik had ook nu en dan last van heel wat krampen. Gelukkig had ik vandaag amper mijn weeën,en kon ik ze goed aan. Ik hoop dat ik er dan vanavond geen last van zal krijgen,want gisterenavond begonnen ze ook maar rond een uur of negen. Ik moet dan ook direct naar mijn bedje. Papa is gaan vieren met nonkel Dominiek voor de geboorte van Thylàna in Bina canar. De vrouwen mogen dan niet mee he,maar ik ga naar tante Anja, samen met broertje Toby en kom dan naar huis als ik zin heb. Zo heb ik dan ook de avond niet alleen moeten doorbrengen want het zou anders toch maar saai zijn,en ik zou mezelf alleen maar opfretten van de zenuwen. En geloof mij,nu komen ze wel,het mag allemaal gepasseerd zijn dat ik een beetje kan rusten. Zo,ik ga jullie nu laten want ik moet vertrekken,ik schrijf waarschijnlijk straks nog eens terug als ik thuis kom. Dan ben ik alleen en kan ik wel wat meer schrijven. Dikke kus,mama
Lieve meisjes, Het is niet omdat ik op dit moment bitter weinig schrijf over jullie en wat we hebben meegemaakt dat ik er niet aan denk . Ik heb heel wat lastige dagen achter de rug,en het feit dat ik jullie kwijt ben doet er ook niet veel goeds aan. Waar jullie ook mogen zijn,ik denk nog elke dag aan jullie tweetjes. Niemand kan hem dat inbeelden dat het zo een verschrikkelijke lange lijdensweg is. Dat het nog altijd zeer veel pijn doet. Niemand kan mijn pijn voelen,het is echt niet uit te drukken in woorden. Als alles nu zou mislopen dan hou ik er echt mee op, en zal ik mijzelf de nodige rust geven en mezelf eens tijd geven om te rouwen om jullie. Ik heb mezelf nooit die kans willen geven omdat ik alsmaar bezig ben met zwanger zijn en dat heeft mijn verdriet een beetje op de tweede plaats gezet,maar ik heb wel mijn tijdje gehad hoor. Ik heb dagen,weken gehuild,ik was mezelf niet meer, en ik denk nu wel,dat ik dat nooit meer zal zijn. Toen jullie er niet meer waren,is er een deeltje van mijzelf met jullie meegestorven.. En ik voel dat..en papa ook. Ik denk soms wel..laat het gaan,laat het los... Maar ik kan dat niet,dat zal ik niet ontkennen,ik wil dat niet. Ik wil jullie vasthouden,en jullie nooit laten vallen. Jullie zijn zo hemels voor mij,jullie zijn een deeltje van mij. En nooit zal ik dat kunnen vergeten. Nu zit ik hier,zo veel tijd later..niet te schatten hoe snel de tijd gaat, hoe vlug alles is gegaan,en ik heb het gevoel dat ik in die tijd nog niets heb bereikt,en dat we even op dezelfde plaats blijven trappelen. Wij zullen pas rusten als alles voorbij is,niet meer zwanger willen zijn, of als de baby die nu in mijn buikje zit geboren is. Pas dan zal de rust terug keren in ons gezinnetje. En dat zal ik ook doen,ik zal ermee ophouden dan,of het nu goed of slecht is,niemand kan dat aan zoveel zwanger zijn na elkaar. Je mag dat echt niet onderschatten. Echt niet... Elke keer als ik aan jullie denk,dan komt het niet goed met mij. De mensen zeggen dat wij het moeten vergeten... Maar ze zijn zo verkeerd,hoe kan een mens dat nu vergeten? Telkens als ik eraan denk,dan vloeien de traantjes nog steeds hoor. En ik moet mezelf telkens weer bedwingen,want als ik het de kans zou geven dat ik mezelf laat gaan,dan zou het helemaal gedaan zijn. Ik raad iedereen aan,die ditzelfde of in die aard heeft meegemaakt niet hetzelfde te doen als wij,niet zo snel zwanger zijn,en jezelf tijd te geven want de kans zit er telkens weer dik in dat je er weer eentje verliest en dan stel je jezelf de vraag weer opnieuw,zal ik dit nog erbij kunnen verwerken? En de waarheid is;neen,ja kan dat niet. Je moet er mee leren leven,of je nu wilt of niet.
Ik geloof in jullie als engeltjes,en ik geloof dat jullie er zijn voor mama en papa en broertje Toby. Ik zie er het wonder van in,en ik ben ervan overtuigd dat jullie onze toekomst zullen maken voor ons,dat er iets goeds voor ons is weggelegd. En jullie hierboven zullen waken over ons. Als ik over straat wandel,voel ik dat jullie er zijn voor ons. Jullie helpen mij door de realiteit te gaan. En mijn bestemming maakt het de moeite waard. Ik geloof in jullie,jullie zijn goed,jullie zijn van ons. Ik zou alles doen om jullie nog ene keer te mogen zien, jullie ruiken,jullie te voelen. terwijl jullie sliepen,terwijl jullie zo vredig in mij armen lagen, dat is een moment dat ik koester,ik was zo moe, en kon mijn ogen toen niet sluiten,want ik was bang dat ik iets zou missen. Dicht bij jullie liggen,en jullie hartjes voelen kloppen,moet zalig zijn geweest,dat heb ik nooit gevoeld,nooit kunnen weten wat het was.
Ik wil nu niet praten met mensen over de testen,ik wil er niet aan denken, niet denken aan de dingen die er kunnen komen,toch kwetst het mij en vooral nu jullie voor iedereen geschiedenis zijn. Er valt niks te zeggen,we kunnen gewoon winnen en verliezen. Je mag mij een huis bouwen,mij alles geven,ik geef er niet om, ik wil gewoon slagen door deze testen,niemand verliezen. Maar de winnaar zal alles nemen,zal alles krijgen..
Hallo Kleine Zoë en Amy,... Gisteren weer een bewogen dagje achter de rug.. Naar de gynaecologe geweest. Er is niks mis met de baby ,ik heb gewoon contracties van de testen die ze gedaan hebben,en het verlies die ik heb is omdat er weefsel los komt van mijn placenta. Ik heb mijn weeën gehad van gisteren namiddag tot deze nacht ergens. Nu zijn ze iets geminderd,maar het is in pieken te doen. De ene keer krijg ik ze heel erg,en dan verzachten ze een beetje, en dan komen ze weer hevig door. Het is echt ambetant en pijnlijk. Ik raad eigenlijk niemand de testen die ik heb ondergaan aan, want nadien is het zo verschrikkelijk ondraaglijk. Ik loop er echt ambetant van,je kan niks doen want het doet teveel pijn. Ik probeer nu en dan toch mijn huishouden te doen,maar dat is in drie keer. In ieder geval hoop ik dat het nu een beetje begint te beteren want morgen moet ik alweer gaan werken. Ik heb echt geen zin,maar ik kan niet anders.
Hallo mijn kleine meisjes, Het gaat mama niet zo goed af deze week. Sedert gisterenochtend een prop verloren,het was paarsachtig en leek op iets dat van de baby kon komen,was ook geurloos..en totaal geen bloed prop. Gans de dag gerust en nagedacht wat het dan kon zijn. De krampen werden ook beter en in de namiddag had ik dan weer geen last meer. Gisterenavond in de zetel plots hevige krampen,en ineens toen ik mij rechtop zette had ik inmens veel verlies,het was bruin en raar slijm. Ik ben dan gaan slapen,kon niet slapen,want ik huilde en panikeerde. Ik had een ganse tijd inmens veel krampen,en dacht..het loopt hier nu al mis. Ik was ook alleen thuis deze nacht,mocht er iets gebeuren stond ik er helemaal alleen voor,maar kon wel naar familie bellen. Deze morgen werd ik wakker met weeral hevige buikpijn,nochtans kon ik van de testen niks meer voelen na 2 dagen,maar het kan hé.. Sedert deze morgen heb ik lichtroze urine..en nu en dan komt er weer een prop los en verlies ik die. Ik heb naar de gynaecologe gebeld maar die was er niet. Ik kan enkel deze midsdag om 14.00 uur bellen en adn mag ik direct doorgaan om een echo te nemen,moest ik het niet meer aankunnen dan mag ik via spoed binnen gaan,maar ik durf niet.. Ik ben alleen en ben bang voor negatieve resultaten,en ik wil het niet verliezen niet op deze manier,niet nu en niet net voor de resultaten van de testen. ik krijg pas volgende week de uitslag van de testen,kzou ze graag overleven. Ik laat jullie iets weten als er wat is, dike kus,je mama en duim voor ons aub
Op deze site op onderstaande link vind je een verhaal van iemand die een kindje heeft moeten baren,weliswaar levensloos omdat er vocht aanwezig was in de baby. Het gaat hier ook om een chromosale afwijking. http://www.translocatie.nl/hellen.htm
!
