Doopsuiker Zoet Geluk: de mooiste bedankjes voor de mooiste momenten in het leven...
15-12-2011
Hier ben ik weer!
Nog vlug eventjes bloggen voor mijn lieve echtgenoot en zoontje thuiskomen...
Vandaag heb ik geprobeerd om eens mijn gedachten niet constant bij mijn webwinkel te hebben en dit is redelijk gelukt...Hoewel... Heel vroeg, om 7uur om precies te zijn, ben ik samen met Marnic vertrokken richting het ziekenhuis in Leuven. Toen hij nog een klein en schattig jongetje was, heeft hij een spijker in zijn oog gekregen. Hij ziet door zijn ene oog dus bijna niets meer en nu moet hij nog altijd jaarlijks op controle gaan onder meer voor het krijgen van een attest zodat hij nog met de auto mag rijden. Maar wat was ik geschrokken van het verkeer! Amai, zo druk! Ik ben heel blij dat ik daar niet elke dag moet in staan, dat is echt om je dag te beginnen met stress, nee? Of wordt dat misschien een gewoonte? Ik ben toch heel blij dat ik mij niet zal moeten druk maken om op tijd op mijn werk te komen na het zien van al dat verkeer. Enfin, na enkele testjes bleek alles nog oké te zijn en konden we weer huiswaarts keren. Eens thuis heb ik besloten Lucas de rest van de dag bij zijn oma te laten (wat ze natuurlijk totaal niet erg vond) zodat ik nog eens goed kon kuisen. Ja, dat moet nu eenmaal gebeuren, kunnen we helaas niet van onderuit aangezien ik niet getrouwd ben met een nieuwe man. En dan kon ik het mij toch niet laten om toch even aan mijn 'droom' te denken. En heb ik besloten toch nog bij een andere webdesigner een offerte te vragen. Kan nooit kwaad denk ik en ik wil het toch zo perfect mogelijk doen... Nu hopen dat ik vlug reactie krijg zodat ik eindelijk iets kan vastleggen.
De lichtjes in de kerstboom branden, het vuur knettert in onze haard en Lucas is eindelijk (veel later dan voorzien) aan zijn (na)middagdutje begonnen. Tijd dus om even te bloggen...
Vandaag heb ik de eerste echte stappen gezet richting het openen van mijn webwinkel. Vanmorgen ben ik een rekening gaan openen, die ik nodig heb bij het aanvragen van mijn ondernemingsnummer. Bij de bank hebben ze mij aangeraden om een online rekening te openen daar ik toch het merendeel van de tijd op het internet zal vertoeven. Bovendien spaar ik zo 30 euro uit, want zo een rekening openen is dus blijkbaar gratis en anders niet. Heb ik mij toch laten wijsmaken. Ik heb dus nu officieel een rekeningnummer voor mijn zaak, joepie. Daarna heb ik online mijn ondernemingsnummer aangevraagd. Het spijtige is dat ik die aanvraag nog niet volledig kan voltooien daar ik die aanvraag natuurlijk moet betalen. En ik heb wel geld gestort op mijn rekening maar aangezien ik nog geen kaartlezer heb ontvangen kan ik nog niets doen. Dus nu is het uitkijken naar de postbode met mijn kaartlezer zodat ik mijn aanvraag kan voltooien. Bovendien heb ik net mijn offerte gekregen voor het laten maken van mijn website en webshop. Het bedrag valt nog mee, dus dit zal vanavond besproken worden met de echtgenoot en dan hopelijk vlug toezeggen zodat ik zeker mijn deadline van 16 januari haal.
Dus zoals je kan lezen, heeft deze regenachtige dag mij toch al iets dichter gebracht bij mijn droom. Al vind ik zelf wel dat het wat vlugger vooruit mag gaan. Maar ja, geen geduld hebben is dan ook één van mijn slechtere eigenschappen...
Hopelijk gaat alles daar goed met jullie. Mijn eerste bericht hier op deze blog ga ik gebruiken om mij eventjes voor te stelen, zodat ik toch geen volledige vreemde ben voor jullie.
Ik ben Stefanie Nevens en 23 jaar jong. Sinds 30 juli 2010 ben ik gelukkig getrouwd met mijn grote liefde Marnic D'Hoker. Ondanks het leeftijdsverschil van 8 jaar vormen wij een goed team en zou ik niet meer zonder hem kunnen. Het bewijs van onze grote liefde werd tastbaar op 26 maart 2011, onze zoon Lucas zag dan namelijk het levenslicht. Elke keer ik hem zie lachen, smelt mijn hart. Een grotere vorm van geluk bestaat er denk ik niet. Twee jaar lang hebben we aan ons droomhuisje gebouwd en sinds deze zomer, na al het harde zwoegen, zijn we eindelijk kunnen verhuizen naar het rustige Denderwindeke.
Ik kan dus zeker zeggen dat ik een geboeid en gelukkig leven heb. Toch ontbrak er iets. Toen ik nog een kleiner meisje was dan nu, droomde ik al van een eigen winkeltje te openen. Maar dromen daar niet veel kleine meisjes? En later worden ze dan boekhoudster, dokter, huisvrouw,... Mijn droom bleef echter bestaan, ik wou een eigen winkel. De logische stap was dan ook dat ik een job zocht in de verkoop. En die job heb ik gevonden, bij Schoenenreus. Twee jaar lang heb ik er met veel plezier gewerkt. Mijn man zag echter dat die job mij niet de voldoening bracht die ik zocht en zei me mijn droom waar te maken. Toen ik zwanger was van ons zoontje Lucas, heb ik zoveel mogelijk verlof dat ik kon opgenomen om tijd te hebben om na te denken over mijn eigen winkeltje. Ondertussen had ik ook al beslist om doopsuiker en geschenken te verkopen. Ik zit boordevol creativiteit en hiermee zal ik deze zeker kwijt kunnen. Maar een eigen winkel beginnen bleek toch moeilijker dan gedacht, vooral als je een winkel moet gaan huren. Mijn man vond het kostenplaatje te hoog worden en het risico te groot en was niet meer zo enthousiast als ik. Dus werd het plan afgeblazen. Ik wou het echter niet zo vlug opgeven ,dat zit niet in mijn aard. En toen kwam mijn mama met het idee van thuis uit iets te beginnen. Plaats hebben we genoeg en ik zou ook meer bij mijn zoontje kunnen zijn. De link naar het openen van een eigen webwinkel werd dan ook snel gemaakt.
En daar zal deze blog dus over gaan. Jullie mogen over mijn schouder meekijken en volgen hoe ik uiteindelijk mijn droom zal waarmaken. En als alles goed gaat, zullen jullie op 16 januari 2012 hier een link zien verschijnen die wanneer je er op klikt, je doorstuurt naar mijn eigen webshop.
Doopsuiker Zoet Geluk
