Ik wou helemaal geen kinderen. Echt niet. Tot... het moedergevoel me toch overkwam. Plots. Niet blijvend maar met tussenpozen. Tot het dan toch blijvend werd. Ik kan met kinderen omgaan. Werk met kinderen. Hou ontzettend van mijn neefjes. Heb er veel voor over. Doe er veel mee. Geniet van het enthousiasme, de liefde, ... Maar toch wou ik er geen van mezelf. Tot dan. Op dat moment had ik geen partner. Enkele jaren later wel. Na 3 jaar zouden we er dan toch voor gaan. We waren allebei 30'ers. Het werd tijd. Toch eerst met de nodige aarzeling. Konden we dit wel. Geen geplan. We zien wel. Na een jaar niets. Dan toch maar eens ovulatietesten proberen. Na bijna een jaar nog niets. Dan naar de gynaecoloog. De standaardtesten. Niets ernstig te vinden. Enkele pogingen ovulatie-inductie leveren niets op. Dan maar een kijkoperatie. Wel iets te zien maar een zwangerschap zou mogelijk moeten zijn. Intussen alweer bijna een jaar verder. De volgende stap is fertiliteitscentrum. Maar hij wil niet. Ga ik dan alleen verder of kies ik voor een leven zonder kinderen? Als ik alleen verder ga: kan ik dat wel. Heb ik voldoende draagkracht. Wat houdt de procedure in? Intussen zijn er al mensen met peuters die na mij gestart zijn met proberen. Elke zwangerschap in mijn omgeving is moeilijk voor mij. Je moet steeds maar blij zijn voor een ander maar vanbinnen huil je. Veel mooie namen die op je lijstje stonden zijn intussen gegeven. De woorden "je moet er niet zo mee bezig zijn" maken je kwaad want: dat is echt niet de oorzaak. De gynaecoloog gaf mogelijk oorzaken maar kan er niet zeker van zijn.
