Deze blog is mijn klankbord. Vaak zal ik klagen en zagen maar dit is therapeutisch bedoeld en enkel in de hoop dat ik daardoor er sterker zal uitkomen. Mijn kinderen zijn anders, en dan? Waarom wil dit zeggen dat we voortdurend op zoek moeten gaan naar onszelf? Waarom moeten we voortdurend strijden tegen alle scholen, instanties, ...? We willen gewoon rust en een plekje waar ze gelukkig kunnen zijn, dat is toch niet zo veel gevraagd, toch?
Eerste week januari hebben we dan eindelijk het gesprek. We hoopte op een eerlijk en open gesprek zodat we de resterende maanden van het schooljaar op een positieve manier konden verder zetten. Helaas we kregen een koude douche. Mats dient gestraft te worden zodat hij gaat begrijpen dat hij fout is geweest.
Ik: Mevrouw de directrice we hebben het gesprek gehad met Mats en hij weet dat hij niet meer mag weglopen.
Directrice (Dir): Mevrouw u begrijpt toch ook dat we dit niet kunnen laten voorbij gaan zonder een duidelijk signaal te geven aan alle andere leerlingen dat dit niet getolereerd wordt
Ik: Mevrouw u mag van mij gerust een duidelijk signaal geven maar dit heeft Mats nu ook net willen doen. Kunnen we daar misschien eens over praten?
Dir: Mats begrijpt helemaal niets, hij was de volgende dag terug op school en deed of er geen vuiltje aan de lucht was
Ik: Mevrouw ik begrijp dat u die indruk misschien heeft gekregen want Mats laat enkel aan mensen die hij vertrouwt zien hoe hij zich echt voelt. Dit is nu net het probleem, hij heeft in de school niemand waar hij in vertrouwen mee kan praten...
Zorgjuf (zj): Ik ken Mats niet maar ik heb deze week even met hem gesproken en gevraagd hoe hij zich voelt en zijn antwoord was 'goed'.
Ik: Ja mevrouw, hij kent u ook niet dus dat lijkt me gewoon een antwoord uit beleefdheid.
zj: Mevrouw hoe wil je dat we dan met hem praten als hij niet eerlijk antwoord?
....
Heel het gesprek ging in dezelfde trend door. We hebben wel 30 keer geprobeerd om het gesprek in de richting van de 'oorzaak' te krijgen maar hier had men gewoon geen oren naar. Toen hebben we nogmaals getracht om in het gesprek Mats zijn gevoel over 'school' bespreekbaar te krijgen, maar ook dit onderwerp werd genegeerd. Uiteindelijk heb ik dan totaal gefrustreerd het onderwerp op de open schoolpoort gebracht en dat werd vakkundig in de doofpot gestopt met de uitspraak 'dit gaan we bekijken'.
Gelukkig wisten we toen nog niet wat een ellende ons nog te wachten stond....
Na lang overleg laten we Mats de volgende dag terug naar school gaan omdat het blijkbaar het beste is om zo snel mogelijk terug in zijn gewone routine te komen. Op school aangekomen wordt hij uiteraard door andere kinderen aangesproken en ook Lex krijgt heel wat extra aandacht van zijn klasgenoten. Hopelijk kunnen ze het zo ook verder verwerken.
Waar we al een reactie van de school verwachtte bleef het muisstil van die kant. Niet dat ik meteen op excuses had gehoopt maar als je kind aan de noodrem trekt dan zou je toch verwachten dat dit niet ongemerkt voorbij mag gaan. Vrijdag opnieuw stilte. Omdat wij als ouders het ook moeten verwerken zijn we beide op onze manier op zoek gegaan naar antwoorden. Bij mij resulteert dit dan met de zaken van me af te schrijven en vooral op zoek te gaan naar de vraag die je je onbewust toch stelt 'Waar zijn we fout gegaan?' Sinds de uitstap van Mats heb ik met heel veel mensen gesproken. Dit waren opvoedingsdeskundigen maar ook gewoon vrienden en 'ouders' waar ik gelukkig met mijn verhaal terecht kon. Hun advies was eensluidend. Mats heeft zijn kinder logica gebruikt om aan de alarmbel te trekken, nu moeten we zorgen dat iedereen er ook naar luistert. Vrijdag (de dag voor de kerstvakantie) kruip ik nog in mijn pen en vraag aan de school een overleg aan om dit te bespreken. Ondanks dat we vragen dit nog voor de kerstvakantie te kunnen laten plaatsvinden wordt het gesprek pas de eerste week van het nieuwe jaar ingepland. Heel de kerstvakantie praten we uitvoerig met beide jongens en we merken dat het niet goed voelen van Mats ook bij Lex aanwezig is maar gezien zijn volgzaam karakter is dit minder uitgesproken. Anderzijds verschieten we ook enorm van hoe diep dat gevoel zit. School is saai, ik leer nooit iets, we herhalen alles duizend keer, .... geven de visie van Mats weer over school. Als ik hem dan vraag wat wil je dat we er aan doen, dan haalt hij moedeloos zijn schouders op en zegt ... pfff dat kan je niet veranderen mama. Wil je andere oefeningen, moeilijkere oefeningen, wil je af en toe eens even meelopen in het 4de leerjaar, .... de antwoorden zijn moedeloos. Zeker Mats ziet de zin van school absoluut niet zitten en leeft van speeltijd tot speeltijd.
Op het politiebureau toegekomen kan ik niet rap genoeg verenigd worden en het enige wat je dan doet is hem vastnemen en niet meer loslaten. Mats was heel berouwvol maar ook nog steeds boos op de school. Lex begreep aanvankelijk niet goed waarom we niet boos waren. We waren vooral heel opgelucht dat we terug 'compleet' waren als gezin.
Pas veel later stel je dan vragen en als je dan zijn verhaal hoort dan kan je alleen maar ontzag opbrengen voor zijn vindingrijkheid en inzicht. De waarom vraag blijft uiteraard niet lang uit. En dan krijg je dit verhaal: "Mama, we waren in de klas met 2 aan het 'prutsen' en plots wordt de juf boos en moet ik op de gang. Dat is gewoon niet eerlijk en dat is altijd zo als er iets gebeurt dan heb ik het gedaan. Ik stond me op de gang te vervelen en toen zag ik de poort gewoon open staan en ik wou hier weg waar niemand me begrijpt'. Waar wou je dan naar toe? Ik wou naar huis maar dacht dat Mama Ney boos zou zijn en toen dacht ik ik ga naar Moeke (mijn moeder). Oei dat is toch een grote wandeling (+/- 5km) wou je dat met de bus doen? Nee, nee ik ben tot daar gewandeld ... maar toen ik daar kwam dacht ik oei misschien gaat Moeke ook wel boos zijn, dus wou ik naar jou! Mats je weet dat ik nu in Brussel werk? Ja mama, maar ik dacht ik pak de bus en daarna de trein ... (de film van wat er allemaal had kunnen mislopen heeft nog maanden en nu nog regelmatig door mijn hoofd gedraaid en me heel wat slapeloze nachten bezorgt). In zijn logica was het heel normaal: Ik wordt niet juist behandeld in school dus ga ik op zoek naar iemand die me wel begrijpt!
Nu maanden later en heel wat gesprekken later met experten kunnen we dit allemaal een beetje plaatsen. Maar toch blijft het aan me klagen, als we niet hadden geluisterd naar de etiketten van de school en meteen ons hart hadden gevolgd dan was dit (vermoedelijk) niet gebeurt!
De dagen kabbelen ondertussen rustig voort. Waar we problemen hadden verwacht bij Mats horen we helemaal niets en hoewel ik geen slapende honden wil wakker maken had ik zijn juf zelf al eens aangesproken met de vraag of alles wel goed verloopt. Ja mevrouw, we kunnen misschien wel eens afspreken want hij kan echt niet stilzitten, maakt voortdurend geluidjes en zit regelmatig met een boek op zijn schoot terwijl hij zou moeten luisteren, maar voor de rest valt het reuze mee.
En dan slaat het noodlot toe .... Ik ben 1 week geleden voor mijn werk aan een nieuw project begonnen in Sint-Stevens Woluwe. Een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe regels en net als Lex vind ik dat niet echt super leuk. Maar op woensdag vertrek ik 's morgens braaf richting Brussel en na de file te hebben doorworsteld kom ik op mijn bureau aan. Aangezien ik me nog aan het inwerken ben had ik wat interne vergaderingskes en om 11u30 krijg ik telefoon van de school met de zin: 'Mevrouw we zijn uw zoon kwijt!' Mijn eerste reactie is van dit is een grap en dus zeg ik tegen de directrice mevrouw zit hij niet ergens in een hoekje te lezen? Neen, mevrouw, Mats was op de gang gezet omdat hij zat briefjes uit te wisselen met Sam en nu hebben we de school al 2 x afgezocht, we kunnen hem niet vinden. We hebben de politie gebeld. Ik denk dat bij het woordje 'politie' pas echt deze boodschap doorgedrongen is bij mij.
Een collega van me zag dat er iets erg was gebeurt en met dank aan mijn werk maar ik mocht direct naar huis vertrekken. De nachtmerrie die dan door je gaat op de terugweg is verschrikkelijk! Ik heb Ney meteen gebeld, die ook op weg was naar school en die van de politie de opdracht had gekregen om de weg tussen school en huis uit te pluizen, grachten nakijken etc. Je krijgt het letterlijk koud en ondanks dat ik de opdracht had van 'rustig' naar huis te komen en ik geen idee heb hoe ik het gedaan heb maar ik heb vermoedelijk meerdere overtredingen gemaakt om bij de school totaal over mijn toeren aan te komen. In de wagen had ik ook mijn moeder gebeld, die niet ver van ons woont en waarmee Mats een heel goede band heeft, maar ook zij had niemand gezien en tijdens de telefoon kreeg ze ondertussen bezoek van de politie.
Op school aangekomen zie je daar dan Lex volledig ontredderd staan, ja waarom zouden we ons daar over ontfermen... En een hoopje juffen die op al mijn vragen antwoorden 'hebben we al gedaan, we moeten de politie hun werk laten doen.' Je voelt je ongelooflijk moedeloos en weet niet wat gedaan. Tegen de raad in ontferm ik me over Lex en Ney en proberen we ons in Mats zijn plaatst te stellen. Je gaat alle mogelijkheden af, en ook al had men daar al gekeken toch gaan we terug op zoek in de school en de directe omgeving.
Er zijn 3 vertrouwenspersonen in zijn leven Ney, ik en mijn moeder. Ney gaat terug naar huis in de hoop dat hij daar komt opdagen maar aangezien hij reeds een uur voordat wij iets wisten op de gang was gezet had hij daar dan al lang moeten zijn toegekomen. Ik blijf in contact met mijn moeder maar buiten dat zij ook over haar toeren is, komt er ook geen Mats opdagen. Ik blijf in de school.
Plots komt er een jongen van de kringloopwinkel met het bericht 'mijn vriendin zit op de bus en daar is een klein jongetje helemaal alleen'. De politie had net daarvoor bij de winkels in de buurt van de school binnen gelopen met de vraag of ze een klein jongetje hadden gezien met een kaki jas en jeans broek. In de winkel hadden ze niets gezien maar tijdens de middag pauze had deze man naar zijn vriendin gebeld en dit verteld waarop de vriendin gelukkig de link legde. Heel mijn leven zal ik deze 2 mensen dankbaar blijven !
Dan is de vraag gaat het om Mats? Ik vraag of hij zijn vriendin kan bellen en of ze het ventje even aan de telefoon wil laten komen. Het enige wat ik hoor: is een bang stemmetje in de verte 'nee, nee, ik wil niet ...'. De politie vraagt je dan kan je confirmeren dat het Mats is? Je bent zelf over je toeren en dat manneke aan de telefoon is helemaal in paniek ... Ik weet het niet meneer, ik denk het wel en ik hoop het maar ik weet het niet. De politie heeft gelukkig aan de chauffeur van de bus gevraagd om dat ventje niet te laten afstappen voor de eindhalte en dat daar een politiewagen hen zou opwachten. Ik vraag of ik naar daar mag rijden. Eerst vond men dit geen goed idee want wat als het niet Mats was .... maar uiteindelijk stelt een dame voor om naar het hoofdkantoor van de politie te rijden waar hun collega's het kindje naartoe zouden brengen.
Ik bel Ney en mijn moeder en wacht bang af. In de auto staan de walkies voortdurend berichten uit te roepen, en bij elk bericht hoop je meer te horen. 10 minuten voor we aankomen te Antwerpen komt dan eindelijk het verlossende bericht het is zeker Mats en alles is OK!
Opnieuw bel ik Ney en vervolgens mijn moeder, die in wenen uitbarst en waar ik dan nog tegen uitvlieg omdat ik voel dat ook ik toe ben aan een stevige huilbui.
Al mijn vooroordelen opzij gezet trekken we naar de psychiater. Eerst een intake gesprek en vervolgens 3 sessies met Lex om dan een eerste conclusie gesprek te hebben met Lex en ons. Op de intake vertellen we nogmaals heel het verhaal van Lex. Nee volgens ons heeft hij geen agressieprobleem maar is heeft hij een extreem laag zelfvertrouwen of negatief zelfbeeld. Hierdoor kunnen soms kleine futiliteiten (in onze ogen) voor hem de oorzaak zijn dat hij hel boos wordt. Het voorbeeld van de owngoal wordt terug boven gehaald en we leggen de psy nogmaals uit dat hij op zulke momenten heel categoriek kan reageren. In zijn ogen had hij niets fout gedaan, blijkbaar waren er enkele kinderen hem al enkele dagen aan het pesten, en 'iedereen' lachtte hem uit .... Lex bottelt heel veel op om dan ineens letterlijk te ontploffen. Het grote probleem is dat hij dit voor ons afschermt zodat wij ons geen zorgen zouden maken met als gevolg dat we het ook niet tijdig zien en kunnen ingrijpen.
Het intake gesprek wil gewoon zeggen dat wij heel veel babbelen en vervolgens zijn er 3 speelsessies waar Lex heel weinig over zei. Hij vond het wel leuk en mocht veel tekenen. Begin december is dan de eerste conclussie sessie en wat blijkt de diagnose is: 'Lex is een ongelooflijk lief ventje die voor iedereen goed wil doen maar met een extreem laag zelfbeeld'. Enerzijds ben je blij dat wat je zelf zegt bevestigt wordt maar anderzijds denk je wederom , zoveel maanden en centen later .... wat hebben we nu van voortgang geboekt.
De psy stelt dat hij rond is met Lex en verwijst hem door naar de kinderplaneet voor 'emotietherapie' zodat hij zijn gevoelens beter zou kunnen uiten en de extreme schommelingen zouden verdwijnen. Ja meneer, zullen we doen meneer! Braaf volgen wij de aanbeveling en maken we de nodige afspraken met de Kinderplaneet.
Opnieuw zelfde stramien: intake gesprek, 3 sessies met Lex en een overleg. Op het overleg komt de dame in kwestie opnieuw tot de conclusie dat hij inderdaad een heel laag zelfbeeld heeft en dat ze daar dan wel eens zou aan werken! Ik schrijf dit nu samengevat in één zin maar in realiteit had dit gesprek begin april plaats. En ja toen hadden we het echt wel gehad met al die 'welbedoelde' externe hulp die ons ter plaatsen doet trappelen. We hebben met Lex gesproken en gevraagd wat hij er van vond. Hij steldde dat het wel best leuk was want hij mocht met lego bouwen en tekenen. En de gesprekken dan? Ja die gesprekken, pff dat is praten he, ge weet dat ik dat niet graag doe dus ik vertel gewoon wat ze willen horen .... Knap man, zo veel mensenkennis, maar dan heeft deze therapie heel weinig zin!
De prioriteit was nu een goede start in de nieuwe school! Laat ons maar even wachten hoe het gaat lopen hier. Bij Mats liep het de eerste weken prima, hij vertrok opgewekt 's morgens en kwam opgewekt terug thuis, maakte vriendjes en was terug het zonnetje in huis. Lex die sowieso een afkeer had tegen de verandering van school en die het heel lastig heeft met welke vorm van verandering dan ook startte aarzelend en enigzins tegen zijn zin. Na de eerste week had hij wel al een 'vriendinnetje'! Wij heel opgewekt en waren net op het punt van 'oef, het gaat allemaal goed komen' toen ik telefoon kreeg van de school! Lex was boos geworden! Blijkbaar was er bij het voetballen een incident gebeurt waarbij iemand de bal tegen Lex zijn voet had geshot waarop deze vervolgens in de goal belandde (own-goal). Lex had gezegd ja zeg daar kan ik niets aan doen en zoals kinderen zijn bleven er een aantal roepen 'looser, ge kunt niet voetballen ....' We hadden Lex gezegd dat als hij ooit boos zou zijn hij best een rustig plekje opzocht en daar gewoon wat zou lezen tot hij voelde dat hij niet meer boos was. Alleen hadden we niet mee de infrastructuur van de school ingecalculeerd!
Lex was dus (heel slim) naar zijn klas gegaan en had zich boos op zijn bank gezet en zijn boek gepakt. Alleen ligt zijn klas aan de speelplaats met drie grote ramen net achter één van de goalen. Hij zat dat moment op de achterste rij net naast het raam. Een heel deel kinderen hadden gezien dat hij daar zat en boos was en waren aan het raam komen staan en blijven roepen 'looser, ....!' En ja Lex is ontploft na een tijdje en heeft zijn boek door de klas gesmeten en zijn bank op zijn kop. Fout, absoluut, hij moet niet boos worden! Maar toch wel knap dat hij zelf heeft gevoeld dat hij boos werd en zich had afgezonderd ... ik zal hem de raad geven om volgende keer onder zijn bank te kruipen zodat niemand hem ziet zitten!
Lex kreeg een 'rode kaart' en het eerste gesprek van het jaar was een feit. Het was ook dat moment dat we te horen kregen dat hij bij het CLB stond omschreven als 'agressieprobleem'. We probeerde dit te nuanceren, een nieuwe school, veel meer kinderen op de speelplaats, zijn weerbaarheid tegen zoveel 'uitdagingen' is inderdaad nog te laag maar daar zijn we aan het werken. Mevrouw u heeft ons gezegd dat u een afspraak heeft in November voor Mats bij de psychiater zou u niet eerst met Lex gaan, daar is het probleem veel accuter?
Mevrouw we zijn in september, november is nog ver, kunnen we niet gewoon kijken of dit geen aanpassingsprobleem is en overwaaid in plaats van dit uit proportie te trekken? Ah maar mevrouw, ik ken de psychiater vrij goed, ik zal wel eens bellen om te zien of wij de afspraak niet kunnen vervroegen! Opnieuw een moment dat de alarmbellen hadden moeten rinkelen maar dit niet hebben gedaan!
De directrice belde dus de psychiater en wij zijn drie weken vroegen naar hem kunnen gaan met het probleem 'Lex'!
Na het wemelkamp stoomde we de kinderen klaar voor de nieuwe school. Toch bleef dat woordje 'hoogbegaafd' hangen. Wat is dat nu eigenlijk? Hij is wat slimmer dan de rest dat moet alles toch makkelijker maken, waarom gaat het dan zo moeizaam in school ? Ook onze omgeving had een reactie van ow maar dat is een luxe probleem, we hebben toch altijd gezegd die komt er wel!
Mijn broer die 2 kinderen heeft die ook met hoogbegaafdheid flirten was al wat verder en bezorgde me een boek van Tessa Kieboom, Mijn moeder had deze eerst gelezen en zei 'Goh ik herken vooral Lex in dat verhaal, Mats weet ik toch niet zo direct...' Ik ben zelf het boek beginnen lezen en herkende bij beide heel wat gelijkenissen maar anderzijds kreeg ik ook een ongelooflijke angst van dat woord ...
Hoe meer ik er over las hoe banger ik werd! DIt is nog erger dan ADHD?
Wemel is een organisatie origineel opgestart door ouders die het ook niet fijn vonden dat hun kinderen omdat ze een beetje anders zijn werden uitgesloten van allerlei activiteiten. En ja dat gebeurt. In de huidige school was het de gewoonte dat elk jaar 2-3 dagen op 'kamp' ging gewoon om elkaar op een andere manier te leren kennen. Het kamp aan het begin van het schooljaar was uitzonderlijk goed verlopen en met heel veel verbazing in de stem wist men ons te zeggen: Ja Mats is toch wel een tof ventje... Dat zeggen wij dus al heel de tijd!
Einde van het schooljaar voelde wij heel goed aan dat de juf Mats doodmoe was en ik had thuis de verzuchting al gemaakt ik hoop dat ze dit niet op hem gaan afreageren. Tegen onze verwachtingen in mocht Mats vertrekken op kamp maar na de eerste nacht kregen we om 10u 's morgens de vraag of we hem konden komen halen want hij was onhandelbaar. Toen ik vroeg wat er was gebeurt was het antwoord 'het gaat gewoon niet ...'. Na wat regelen konden we hem op de middag gaan halen en toen we nogmaals vroegen wat er was gebeurt was het antwoord hij heeft aan tafel gewoon in zijn broek gedaan en kwam niet meer bij van het lachen, toen we vroegen om hem te gaan wassen bleef hij ons 'uitlachen', het gaat gewoon niet. Dit leek ons een vreemd verhaal dus we vragen aan Mats (die niet aan het lachen was maar verdrietig was) wat er nu juist gebeurt was en wat bleek hij had met een vriendje afgesproken om een grap uit te halen en die had een tas (koude) thee over Mats zijn broek uitgegoten en geroepen bah, Mats heeft in zijn broek gedaan. Vermoedelijk zeer waarheidsgetrouw want de beide juffen waren er volledig ingetrapt. Toen we verhaal gingen halen bij de juffen wilden ze niet toegeven dat het wederom om het zoveelste misverstand ging, ook aan de desbetreffende broek ruiken waardoor het verhaal van de kinderen werd bevestigt wou men absoluut niet doen. Slotsom, Mats voelde zich onbegrepen en zijn vriendjes begrepen niets van al de heisa, maar toen we hem lieten kiezen of hij wou blijven of meegaan (zonder het akkoord van de juffen), twijfelde hij geen seconde en ging hij mee naar huis.
Wemel specialiseert zich met kinder die al of niet terecht het etiket hebben van ASS, ADHD, ... en heeft als visie geef een kind even de ruimte om zichzelf te zijn. Als hij boos wil worden mag dat, als hij een hele dag in de boom wil hangen en zingen ook, ...
We waren op een intake gesprek geweest en voelde ons vanaf de eerste moment thuis in deze groep. Mats en Lex werden beide ingeschreven voor het kamp en zagen er ongelooflijk naar uit.
De wemelaanpak is als volgt samen te vatten:
Ontworpen om met adhd om te gaan, maar eigenlijk een andere manier van met mensen om te gaan, die op iedereen, jong en oud, normaal en "abnormaal", een heilzaam effect heeft.
uitgaan van de kwaliteiten van de persoon, ipv van de tekortkomingen
de verwachting uitschakelen
Belonen, niet straffen
ongewenst, maar onbelangrijk gedrag, negeren
ook belonen voor poging tot goed gedrag
een voorbereide omgeving scheppen
Het klinkt eenvoudig maar het maakt een wereld van verschil!
Over het kamp zelf kan ik weinig schrijven alleen dat ik 2 kinderen had die de beste tijd van hun leven hadden gehad, doodmoe en vuil en smerig waren maar oh zo gelukkig. Ze hebben er nog weken, maanden over naverteld. De feedback die we kregen was onthutsend. Lex had blijkbaar alle dagen een boze bui gehad en soms echt wel met slagen en schoppen etc. Toen we hem hier nadien over spraken was de lakonieke reactie: Ah ja mama, maar dat mag daar toch! Waarop we zeiden dat het wel mag maar echt niet moet en we dus niet goed begrepen waarom hij nu ineens boze Lex was? En dan sta je perplex als zo'n ventje met de wijsheid komt dat hij dat nergens mag dus zich moet inhouden, dus nu mag het en heb ik het ook gedaan dan is alle opgekropte woede weg en kan ik er een heel jaar tegen. Een zeer logische redenatie maar om eerlijk te zijn hebben we naar hem toe het principe 'je mag boos worden' toch wel wat genuanceerd sindsdien.
Over Mats kon men een hele reeks annekdotes vertellen en opnieuw kregen we te horen 'amaai dat is nogal nen kerel' maar voor alle duidelijkheid die heeft helemaal geen ADHD maar is hoogbegaafd! Euh, wat zegt u nu! 3 jaar zijn we bij specialisten te raden en iedereen is er stellig van overtuigd dat hij ADHD heeft behalve wij en nu ook de Wemels ...
Wat ik nu neer schrijf beschouw je maar als een heel slecht voorbeeld. We begrepen dat we iets moesten doen om de negatieve spiraal te doorbreken maar dachten slim te zijn! We vroegen aan de kinderplaneet ons een school aan te wijzen waar we met Mats zijn problematiek terecht konden.Een school waar ze wel open staan voor Mats!
Wij waren heel fout bezig toen. Nu kan ik dat heel eerlijk toegeven maar neem nooit zomaar advies aan van een organisatie. Wij waren zo naief te denken dat deze mensen onafhankelijk waren en het beste voor hadden met Mats, we wisten niet dat al deze organisaties van elkaars doorverwijzingen leven.
Als je ooit op het punt staat dat je een 'andere' school moet zoeken voor je kinderen! Ga dan zelf op zoek, bezoek zoveel mogelijk scholen, laat hen openlijk bewijzen wat hun schoolvisie is, en pols heel duidelijk naar hun standpunt over medicatie, zorg, alternatieve therapieën, ervaringen met alle mogelijke etiketten die er momenteel rond gestrooit worden. En volg vooral je hart en het hart van je kind!
Wij (en dat zeg ik met overtuiging) stomme idioten zijn op voorspraak van de kinderplaneet naar de Eikenlaar gestapt. We werden verwelkomt in het directielokaaltje en mochten meteen papieren invullen voor de inschrijving van onze zonen. Geen probleem mevrouw, Mats en Lex zijn oh zo welkom, we hebben heel veel ervaring met alle soorten leerlingen, ....
Tot op vandaag ben ik nog steeds ongelooflijk boos op me zelf dat ik zo dom kon zijn. En ik weet wel, we wilde snel een oplossing, dachten de experten weten het best en hoopte de overgang zo pijnloos mogelijk te maken voor Lex en Mats maar toch!
Als het dan letterlijk heel moeilijk gaat en je je heel alleen voelt als ouders, trek je je aan de kleinste zaken op. Op een ochtend zet ik Mats af aan school en een andere moeder spreekt me aan. Eerst aarzelend van hoe gaat het, lukt het in de klas, ... en al snel merken we dat we tegen dezelfde windmolens vechten! Haar zoon die ASS (autisme) heeft wordt blijkbaar op net dezelfde manier buiten spel gezet als Mats. En na het zoveelste gesprek is ze het ook meer dan moe.
Dit helpt Mats niets vooruit maar gewoon de wetenschap dat hij niet het enige zwart schaap is in de school en dat wij niet de enige ouders zijn die opbotsen tegen vooringenomen standpunten is een heerlijk gevoel waar je je echt kunt aan optrekken. Er zijn nog menige gesprekjes gevolgd en uiteindelijk hebben we beide elk op onze eigen manier besloten om een andere school op te zoeken maar wij hebben al vast heel veel gehad aan het lichten van ons hart en het bespreken van ons ongenoegen.
Daarnaast hebben we ook via deze mama voor het eerst over Wemel gehoord!
Anders
