Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw... Wie de trein neemt krijgt iedere dag hetzelfde liedje te horen: vertraging, vertraging en nog eens vertraging. Gefrustreerde blikken, zuchtende mensen, je kan er haast niet naast kijken. En wie nog geen last heeft ondervonden van dit barre winterweer, mag zich gelukkig prijzen! Enkele nuttige tips aan alle treinreizigers wiens trein op dit moment meer dan 30 minuten vertraging heeft: - maak een sneeuwman, er ligt toch sneeuw genoeg; - koop je een warme chocomelk of koffie in een cafetaria in de buurt; - sla een babbeltje met die knappe man/vrouw die al de hele tijd naar je zit te loeren; - lees een boekje; - doe snel nog een paar kerstinkopen; - kijk naar etalages en doe inspiratie op voor een nieuwe outfit met de feestdagen; - koop een nieuwe outfit; - doe aan traplopen (zodat je uiteraard in je outfit blijft passen); - and last but not least: blijf de komende dagen maar thuis!
Wie beweert dat je je conditie niet op peil kan houden door godganse
dagen op de trein te zitten is dik verkeerd. De trein, slecht voor je
lijn? Helemaal niet! Lopen voor je trein is de nieuwe hype! Althans,
dat zou een manier kunnen zijn om mijn belachelijke loopje goed te
kunnen praten. Elke dag moeten rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan
en weer doorgaan om toch maar de trein te kunnen halen. Wie kent dit gevoel nu niet? Ik vraag me
stilaan af of ik binnenkort niet goed genoeg zou zijn om mee te doen
aan een of andere marathon. En hoeveel kilootjes zou ik eigenlijk al
niet verloren zijn door mijn intense trein/sportbeoefening?
En de winter die voor de deur staat maakt het er niet echt makkelijker op. Riet, een goede vriendin van mij kan erover meespreken. Tussen haakjes wens ik nog even te vermelden dat ik liever geen schuilnaam gebruik, mijn vriendin hoopt immers langs deze weg beroemd te worden. Nu ja, Riet, een ervaren treinreiziger, merkte dat ze vandaag de weergoden niet aan haar kant had staan. Een hevige sneeuwbui en een immense vrieskou zorgden er niet alleen voor dat haar trein werd afgelast, maar ook dat het spekglad was. En dat heeft ze zéker gevoeld! Toen Riet daarnet na een vermoeiende schooldag de kans zag om een vroegere trein naar huis te nemen, zette ze resoluut een sprint in richting het station waarvan Kim Gevaert zelfs verwonderd zou opkijken. Helaas voor Riet zijn de sprintkampioenschappen nog veraf. Na nog geen drie meter gleed ze uit over de gladde weg en kwam ze met een opmerkelijke klap op de grond terecht. Gevolg: zes weken in het gips, waardoor ze naar die carrière als topsprintster ook wel kan fluiten.
Vorige week werd het reeds aangekondigd: ja hoor, het Autonoom Syndicaat van Treinbestuurders besloot om nog maar een keertje te staken. De meningen waren verdeeld. De ene vond het fijn om eens een dagje niet naar het werk te kunnen gaan, maar menig treinreiziger kon er niet echt mee lachen. Ikzelf was me dan ook al een week mentaal aan het voorbereiden
op al de ellende die deze staking zou opleveren en vervloekte degene die de slogan "Met de trein had je er al moeten zijn!" had bedacht. Eén positief punt: de staking zou beperkt blijven tot enkele Waalse spoorwegen en dus besloot ik om dan toch maar het risico te nemen.
Ik stond te wachten op het perron. Zoals te verwachten waren er niet veel medereizigers om me te vergezellen. Tegen alle verwachtingen in reed de trein het station binnen met slechts vijf minuutjes vertraging. Ik nam plaats op de trein en hield mijn hart vast. Ik kon mijn ogen niet geloven toen de trein daadwerkelijk op tijd, zelfs te vroeg (!), aankwam op de eindbestemming. "Zo'n stakingen mogen er nog meer komen", hoorde ik een medereiziger zeggen. Vrolijk stapte ik af en ik vond dat de conducteur van dienst wel een knipoog waard was.
Het is half zes 's avonds en je neemt de trein terug naar huis na een zware dag. Niet enkel de vermoeidheid, maar ook de honger begint stilletjes toe te slaan. Je bent niet alleen. Overal in de wagon hoor je hoe mannen en vrouwen hun keukenexpertises uitgebreid uit de doeken doen. De meest culinaire hoogstandjes komen naar boven. Aan je linkerzijde zit een vrouw luidop te denken hoeveel gangen ze dit keer zou geven met Oudejaar. Zullen er vijf of misschien wel negen hapjes zijn? En wat smaakt nu het best, rauwe oesters of misschien toch gegratineerd in de oven? Aan je rechterzijde worden de voor-en nadelen van een fondue besproken. Je krijgt eveneens nog eens het recept voor de ideale crème brûlée mee. Kortom, een aflevering van de beste hobbykok van Vlaanderen in stereo!
Schuin tegenover je zit een grote, bleke, ietwat tengere man. Je vindt het vreemd dat de man zit te bibberen terwijl er zweetdruppels op z'n voorhoofd staan. Bij het horen van al dat "lekkers" wordt de man steeds bleker. "Grijs doorschijnend" zou je kunnen zeggen. Als de dame naast je over een gevulde kalkoen begint, hoor je als het ware de inhoud van de maag van deze man protesteren. Voor je het goed en wel beseft springt de man recht en loopt met één hand voor de mond naar de eerste de beste wc op de trein. Tevergeefs. Je kijkt toe hoe een straal kots, met een kracht waarmee je een boot zou kunnen zandstralen, het lichaam van de man verlaat. Twee dikke vrouwen springen verschrikt op terwijl een andere man haastig zijn aktetas veilig stelt. Na een tweede kotsgolf (inclusief doordringende geur) bedenk je dat het misschien toch beter is om je naar een andere wagon te begeven. Een stuk of twintig mensen hebben hetzelfde idee.
Jawel, voor één keer ben je blij dat je in het tussenstuk van de trein mag rechtstaan!
Het leukste aan overbevolkte treinen zijn de gesprekken die je stiekem kan meevolgen zonder dat iemand het doorheeft. Heerlijk, maar vooral hilarisch! Dames in alle maten en gewichten houden maar al te graag een uiteenzetting over hun collega's op het werk, een zoon die niet studeert of - waarom niet - de gebreken van een veel te kleine cupmaat... Je komt er werkelijk alles te weten! Nu ja, als je maar subtiel genoeg bent natuurlijk! Hieronder volgen enkele nuttige tips:
- Doe alsof je slaapt! Hou je ogen dicht en geniet ondertussen van de meest hilarische gesprekken; - Steek je mp3 of iPod in je oren, maar zet de muziek niet aan; - Doe alsof je een tijdschriftje of krant aan het lezen bent in een andere taal (zodat ze niet doorhebben dat je hen kan verstaan); - Doe alsof je je hoofd aan het breken bent over een aartsmoeilijke sudoko of een ingewikkeld kruiswoordraadsel; - Laat ze maar denken dat je een sms'je typt, zonder dat ze het weten kan je de meest sappigste gesprekken (als je een iets modernere gsm hebt) onmiddellijk op Facebook posten; - ...
En zo kwam ik onder andere te weten wie het met wie deed op de werkvloer (niet letterlijk dan), dat er een geweldige spanning heerst ten huize X omdat een goedbedoelde moeder haar zoonlief heeft ingeschreven voor een cursus van zes weken 'Hoe leer je leren?'. Maar ook dat het best wel eens onaangenaam kan zijn om je bh's te moeten kopen tussen de kindermaten. Boeiende gesprekken verzekerd!
Een paar daagjes vrijaf, is het niet heerlijk? Kunnen uitslapen, geen trein, geen drukte, ... een paar dagen rust! Althans, dat dacht ik toch.
Ik vervloekte de persoon die me zaterdagochtend om 6.00u wakker belde. Het was mijn buurmeisje. Met een paniekerige stem hoorde ik haar vertellen dat ze autopech had, waardoor ze niet op tijd zou komen op haar afspraak. "Allemaal goed en wel, maar ik ken helemaal niks van auto's. Hoe kan ik je dan helpen?", antwoordde ik halfslaperig. Waarop ze me vertelde dat ze wel met de trein zou kunnen gaan, maar daar was ze niet erg mee vertrouwd en het was ook nog eens zo'n lange rit alleen, dus vroeg ze me of ik haar niet wilde vergezellen. Ik voelde al dat er zoiets zat aan te komen en zag een dagje uitslapen aan m'n neus voorbijgaan. Ik stemde toe om met haar mee te gaan en een uurtje later zaten we samen op - jawel - de trein. Hoewel ik niet echt uitgeslapen was vond ik deze treinrit aangenamer dan alle andere. Wellicht omdat ik een babbeltje kon slaan met mijn vriendin en dus niet enkel in het gezelschap vertoefde van oude knarren die zuchtend naar hun werk gingen. De tijd vloog verbazingwekkend snel voorbij en daar was ik niet rouwig om. Ik schrok zelfs toen ik merkte dat we al op onze bestemming waren aangekomen. De afspraak zou niet lang duren en ik ging ondertussen even winkelen.
Enkele uurtjes later reden we al terug naar huis. Hoewel de trein me die dag geen last bezorgde, kan ik er best mee leven om er nog enkele daagjes vanaf te zijn. Tot de volgende keer, trein!
Het was weer veel te vroeg deze morgen toen de wekker afliep en ik naar goede gewoonte me nog een keer of twee omdraaide. Uiteindelijk moest ik toegeven aan het irritante geluidje en strompelde ik met moeite naar de badkamer. Een vlugge douche, kledij aan, ontbijt en voor ik het goed en wel besefte stond ik alweer op het perron te wachten op mijn "beste" vriend: de trein.
Ik zag hem in de verte al aankomen en werd haast verblind door de felle lichten. Met een oorverdovend geluid en een ongewone snelheid - waarvoor geen enkele haarlak bestendig zou zijn (dit werd tevens bevestigd toen ik achterom keek naar een dame die hopeloos een poging deed om haar verse permanent te beschermen) - reed hij het station binnen, mijn vriend. Plots werd ik overrompeld door een mensenmassa. Tientallen individuen van alle maten en gewichten zetten de eindspurt in richting de deuren van de trein. Gek toch? Het lijkt wel of het oerinstinct bij iedereen op hetzelfde moment naar boven komt. "Tja, the survival of the fittest, hé", zou Darwin zeggen. De minder sterke mensen onder ons - zoals ik dus - deden al lang geen moeite meer om als eerste op te stappen en moesten het dan maar bekopen met een knusse staanplaats. Het is eens iets anders.
Mijn pogingen om als flamingo door het leven te gaan (lees: rechtstaand slapen) gingen me echter minder goed af. Ik durf te wedden dat de persoon die me op dat moment gefilmd zou hebben zeker de eerste prijs bij een programma als "candit camera" zou gewonnen hebben. Ook de conducteur kon zijn glimlach niet onderdrukken. Achja, de trein bracht me vandaag wel eens op tijd op de juiste bestemming en daar was ik al lang blij om. Bedankt, vriend!
Iedere (ervaren of minder ervaren) treinreiziger zal gisteren wel gevloekt hebben... Inderdaad, staking bij de Belgische spoorwegen! Gelukkig had ik gisteren geen les, en zou ik lekker bespaard blijven van al deze ellende. Niets was minder waar...
Vanmorgen las ik in de Metro - als er dan iets op tijd is, dan is het toch wel de Metro, en dan heb ik het wel degelijk over de dagelijkse gratis krant :) - dat ook vandaag het Belgische spoorwegverkeer zou worden gestaakt. Neen, er werd niet gestaakt omdat de conducteurs hun nieuwe grijze jasjes met oranje strepen niet zo mooi vonden - hoewel dat voor mij hoogstwaarschijnlijk een reden zou zijn om het wel te doen - maar wel omwille van een té hoge werkdruk... Tussen drie en vijf uur deze namiddag kreeg het Autonoom Syndicaat van Treinbestuurders (ASTB) het lumineuze idee om de sporen te blokkeren in het station Brussel-Zuid. Waarom ook niet? Er hoeft toch zeker niemand te gaan werken? Schoolgaande jeugd, wie denkt daar nu aan? Midden in de spits, zeker over het hoofd gezien?
Ik was best blij toen ik daarstraks na een vermoeiende schooldag het station binnenkwam, me tussen de menigte murwde en naar het grote scherm keek: zeven minuten vertraging. "Joehoeee! Slechts zeven minuten!", dacht ik bij mezelf. En ik lachte binnensmonds om de mensen wiens trein echter drie kwartier vertraging had. Dat had ik beter niet gedaan, want na 25 minuten stond ik nog steeds te wachten op het perron. Toen ik na een halfuurtje toch plaats had genomen en de trein eindelijk vertrok hoorde ik al snel een zagerige stem door de speaker: "Ten gevolge van het drukke treinverkeer wordt de rit van deze trein vertraagd." Nóg trager?! Nog een klein beetje en ik zou sneller thuis zijn met de fiets. Ik kon het bijna niet meer aan toen mijn maag voor de vierde keer gromde en de passagier voor me rustig zijn derde wafeltje naar binnen werkte.
Een uur kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming, en ik gunde geen enkele nmbs-medewerker een blik waardig. Het zal ze leren! ;-)
De trein raasde verbazend snel door het land en ik sloot mijn ogen na een lange en vermoeiende dag. Nog voor ik goed en wel in slaap was gedommeld werd ik opeens opgeschrikt door een verschrikkelijke, doordringende stank. "Wát-is-dit-in-godsnaam?!", dacht ik. Ik opende mijn ogen en zag voor me een jongeman zitten die blijkbaar wel wat meer last had van onaangename zweetgeurtjes dan de gemiddelde mens hier op aarde. Verdorie, daar bestaan toch wel middeltjes tegen?! De jongeman in kwestie trok er zich blijkbaar niks van aan dat iedereen binnen zijn onmiddellijke omgeving (lees: twee à drie meter) plots een zakdoek voor z'n neus hield. Toen hij ook z'n sweater uittrok moest zelfs een vlieg - die tevergeefs een uitweg naar buiten zocht - eraan geloven. Tot overmaat van ramp minderde de ongewoon snelle trein zijn vaart. Even later wist de conducteur ons te melden dat er om de een of andere reden een snelheidsbeperking werd opgelegd, waardoor we met minstens een halfuur vertraging zouden arriveren op onze bestemming. Fijn hoor! Een halfuurtje langer in deze verschrikkelijke stank vertoeven, waarom niet? Me verplaatsen was ook geen optie, ik had immers al heel wat manoeuvres moeten uitvoeren om een zitplaats te bemachtigen op deze overvolle én stinkende trein.
Het moest weer eens lukken dat ik net die dag een afspraak had bij de tandarts. En natuurlijk was ik te laat, waardoor de tandarts (lees: dé beul) zijn woede dan weer uitwerkte op mijn gebit. Wat een afgrijselijke man! Iemand die in zijn kindertijd ook eens wat meer zijn tanden
mocht gepoetst hebben. Het gebit van een aftandse mummie was zelfs
aantrekkelijker. Dit waren
natuurlijk maar gedachten. Moest mijn moeder deze woorden gehoord hebben, kon
ik waarschijnlijk weer 2 weken het huis poetsen, inclusief de beerput en mijn
tanden. Een klein uurtje later zat ik thuis plat water te drinken met een rietje, eten kon ik immers niet meer voor een tijdje. Een bezorgde blik van mijn grootmoeder die op bezoek was kon er niet vanaf. Zij had immers geen tanden meer dus
waarom zou ik, die er wel nog had, moeten klagen?
Nu ja, laten we het positief bekijken. Morgen een nieuwe dag, hopelijk zonder treinvertragingen én voor de eerstkomende zes maanden verlost van een bezoekje aan dé beul. Wat wil een mens nog meer? Vakantie misschien? :)
En daar zat ik dan... de twintigste blik op mijn horloge en bij mezelf denkend: "Verdorie, hoe lang staan we nu al stil?!"
Het was een doordeweekse dag en ik was blij dat mijn trein geen vertraging had, want toegegeven, het is tegenwoordig haast abnormaal als je trein eens op tijd komt. Maar wat ik jullie in de eerstvolgende regels ga vertellen was werkelijk het toppunt!
Met een loodzware boekentas sprong ik op de trein, de conducteur floot een deuntje en achter me klapten de deuren net dicht. "Yes, ik heb het gehaald!", dacht ik bij mezelf. Ik wankelde tussen het gangpad, op zoek - of beter gezegd - vechtend voor een plaats, want dat is vandaag de dag ook geen sinecure meer! Toen ik me uiteindelijk neerplofte tussen een iets te fel puberende tiener en een hoogzwangere dame, was de trein net vertrokken. "Ik lees rustig de krant en binnen een klein uurtje ben ik thuis.", dácht ik. Niets was minder waar... Had ik geweten dat de conducteur na amper tien minuten zou komen vertellen dat de locomotief defect was, waardoor we minstens 45 minuten zouden moeten wachten op een vervangstuk, had ik waarschijnlijk deze trein graag laten voorbijgaan. Nu ja, die 45 minuten bleken er in de praktijk dan nog eens 70 te zijn... Leuk! Vooral als je kan meegenieten van iets te luide hardrockmuziek van een puberende tiener langs de ene zijde en het puffende geluid van een hoogzwangere vrouw langs de andere. Kan het nog erger? Ja hoor, de passagier voor me vond het blijkbaar interessant om iedereen in de wagon mee te delen dat ie zijn vrouw "heet konijntje" als koosnaampje meegeeft aan de telefoon. Dan nog maar te zwijgen van het gesnurk van de passagier achter me. Dan maar wat door het raam staren, niet echt wat je noemt een idyllisch zicht... Iedereen onder jullie kent waarschijnlijk wel het fenomeen "bouwvakkersreet"?
En ja hoor, na exact 2 uur en 43 minuten was ik eindelijk thuis! Al goed dat het vrijdag was! ;-)
