Een goeie week geleden had ik er alles voor gegeven om me zo lang
mogelijk in mijn warme nest, voor de vrieskou te verstoppen. Maar nu mijn nest
zich ongeveer aan de andere kant van de wereld bevindt, strelen de zonnestralen
me al om halfzes zachtjes wakker. Als ik dan een uur later opsta en naar buiten
wandel, lacht een grote vuurbol me vriendelijk toe. Ze spuwt wat warmte mijn
richting uit, alsof ze zich wil verontschuldigen voor het vroege uur. Niet dat
ik ooit kwaad kan zijn op een wezen dat me spontaan aan het lachen brengt. Ik
voel me als een opgeladen batterij en ben haar dankbaar dat ik zo de dag mag
beginnen.
Minder dankbaar was ik voor de kraaiende hanen, toch de eerste dagen.
Ze wekten me op onmenselijke uren en overstemmen nog altijd de aangename
Afrikaanse beats, uit een huisje wat verderop. Die hanen moeten toch beseffen
dat hun schreeuwende klanken niet kunnen tippen aan al die opgewekte muziek, of
zouden t zon kiekens zijn. Ondertussen
leerde ik ze aanvaarden. Ze vormen een vast object in ieders tuin en zijn toch
wel heel lekker op de braai (barbecue).
Nu mijn toast met avocado verorberd is en de tas rooibosthee mijn dorst
leste, dringt het tot me door dat ik toch nog niet helemaal volgens het
Afrikaanse uur leef. Terwijl voor mij de dag nu pas echt begint, is de waslijn
bij de buren al overladen met textiel. We planden een namiddag helpen in
het weeshuis, maar het woord planning
staat niet in de Zuid-Afrikaanse woordenboek. Hier wachten mensen op een probleem
en dan ondernemen ze actie om het op te lossen. Is de benzine voor de generator
bijna op, dan zouden wij vlug nieuwe halen, wat hier dus pas gebeurt eens de
laatste druppel verdwenen is. Geen wonder dat de taxibusjes wel eens zonder
brandstof vallen.
En over zonder brandstof vallen
gesproken... Mijn pen bezwijkt bijna. Tijd dus om recht te staan en ons prachtig
huis en schitterend uitzicht vaarwel te wuiven. Op naar het weeshuis!
Terwijl de laatste minuten van de laatste woensdagavond wegtikken, laat ik nog een laatste keer van me horen via deze blog.
"Opgeruimd staat netjes," zegt mijn kamer hier. Nu nog de valies... Daarjuist vulde ik de bodem al met goeie herinneringen, morgenochtend volgt de rest. Het afscheid van mijn nieuwe thuis komt nu wel heel dichtbij! De laatste week verandert veel te rap in de laatste nacht, het laatste ontbijt en de laatste autorit. Morgen wuif ik de met terrassen bezaaide bergen uit...
Ik hou hier op, want straks riskeer ik me nog te verstoppen in mijn boom. Probeer me dan maar terug in België te krijgen!
Gisteren wandelden alle leerlingen met hun rapport in de ene hand en een balpen in de andere hun vakantie tegemoet. Tijd om op het veld te werken of op de vele baby's te passen.
Dat bij een laatste schooldag een feestje hoort, hebben de leerlingen van Odette goed begrepen. Maandag verknipten ze gekleurd papier tot versiering en schrobden ze alle banken schoon met water, zand en hun blote handen. Al rap vormden de leerlingen het schoonmaken om tot een waterspelletje en een beetje later stond iedereen buiten in de zon zijn of haar kleren te drogen. Nu er minder voeten door de klas renden, veegden enkele harde werkers het zandwater de klasdeur uit. Trots over hun propere banken en blinkende vloer wandelden de leerlingen 's middags naar huis. Vrijdag morgen kwamen ze terug om ballonnen op te blazen en de klas te versieren. Op het bord bedankten we de ouders. Een extra aanmoediging om volgend jaar opnieuw schoolgeld te betalen voor hun kinderen is zeker niet overbodig. Met het geld dat de leerlingen heel het jaar door in hun caisse verzamelden, kochten we voor iedereen een sucré. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze een fanta proefden. Ze genoten van iedere druppel en lieten hun ouders en de toeschouwers aan de ramen meedrinken.
Maar een feest zonder bilbil (hun zelfgemaakte wijn) is voor de ouders geen echt feest, dus kocht de directeur 20 liter van dit brouwsel. Veel te weinig dacht ik eerst, aangezien er ongeveer 150 leerlingen zijn. Achteraf bleek ik me te vergissen, er kwamen nog geen 15 ouders. Ze hebben het blijkbaar wel heel druk op hun veld... Hadden we ons feestje 's avonds gepland, waren ze zeker met veel meer gekomen. Want iedere gelegenheid om bilbil te drinken is er één om met twee handen vast te pakken. Dit merkte ik ook donderdag op het naamgevings feest van Ndarana Pascaline. Iedereen had een jongen verwacht, maar Victor en Marceline kregen toch nog een dochtertje, dus noemden ze hun kind maar Ndarana (on ne l'aime pas). Ze houden misschien nog niet van hun kindje, maar ze houden in ieder geval wel van hun drank! De wijn vloeide rijkelijk, de vrouwen lachten hartelijk, het koor zong en trommelde erop los en de baby sliep onbezorgd verder, ook al verhuisde ze van de ene moeder naar de andere. Kortom een gezellige, rustige sfeer om niet rap te vergeten!
Met dit bericht zet ik mijn vakantie in. Vanaf nu volg ik een druk programma om optimaal te genieten van mijn laatste twee weken Kameroen.
Terwijl het water uit mijn kleren verdampt, sla ik een warme handdoek om
me heen en staar ik uitdagend uit het raam. "Probeer me nu maar nat te
maken, knetterende regen op het dak, klaterende watervallen uit de dakgoot en
spetterende krokodillentranen in de plassen.
Als ik een paar weken geleden al dacht een hevige regen te trotseren,
dan had ik deze tropische bui nog niet meegemaakt. Eén seconde buiten (verstopt
in een regenjas en gewapend met een paraplu) en het leek alsof ik een duik in
het zwembad genomen had.
Al eerder deze dag waarschuwden de drukkende warmte, de dikke grijze wolken en
de knallende donder me voor een hevige bui. De regen was dus zeker voorspeld,
maar dat er zoveel water tegelijk uit de lucht zou vallen, daar kon ik me niet
op voorbereiden.
Het is alsof de kracht waarmee de druppels neer beneden komen, me een overdosis
energie geeft. Ik wist ze daarjuist niet goed te bedwingen, dus wandelde ik
maar naar buiten, trappelde in de plassen en barstte in lachen uit. Ik denk dat
ik nu begrijp waarom de mafa's hier spontaan muziek maken en dansen als de
regen komt. Al weet ik mijn eigen vreugde niet zo goed te plaatsen. Is het de
frisse wind die mijn loomheid doet verdwijnen? Of geeft de nieuwsgierigheid
naar de intense kleuren van het vruchtbare seizoen me energie? Misschien maakt
de nostalgie naar warme pannenkoeken in een droog en gezellige huis me wel
onoverwinnelijk. Het is ongetwijfeld alles samen, begeleid onder een sfeervolle
muziek van harmonisch zoevende wind, ritmisch kletterende regen en melodische
druppels die sierlijk rollen over bladeren en voorzichtig van rieten daken
vallen.
Ondertussen is mijn potlood zijn punt bijna verloren. Hij heeft genoeg
van het dansen over lege vellen en kruipt tevreden over al dat grijs op het
witte papier in zijn slaapzak. Morgen kan hij de hele dag uitrusten terwijl het
klavier zijn werk overneemt.
Veel spetterende groeten vanuit een herboren Djingliya!
Mijn poging om een uitgebreid verslag bij te
houden, ben ik gestaakt. Ik probeerde af en toe een schrijfmomentje te
voorzien, maar een planning maken lijkt hier onmogelijk. Iedere dag is een
verrassing en dat is wat het leven hier zo boeiend maakt.
Om te beginnen is er al het onvoorspelbare
weer. Warme dagen verplichten ons alles rustig aan te doen, amaaiamaaia.
Met het inschakelen van een uitgebreide platte rust proberen we het warmste van
de dag te ontwijken. Tevergeefs gaan we op zoek naar een koel plekje, maar
alles lijkt hier warmte op te slorpen. Muren, kasten, zetels, kleren, glazen om
fris water uit te drinken... ik kan niets onvoorverwarmds bedenken. Ook een
koude douche om deze sauna te compenseren, is een luxe die we ons niet kunnen
permiteren. Het water uit de kranen is soms gloeiend heet, onmogelijk om ook
maar onze handen eronder te steken. De enige remedie tegen deze hitte is traag
bewegen, het zweet laten vloeien, onszelf wat wind toewaaien en liters
'kruikwater' drinken. We gebruiken tegenwoordig de traditionele frigo's omdat
onze elektrische het begaf. Het kruikwater evenaart het frigofrisse water en
daar zijn we eeuwig dankbaar voor!
Het spreekt dus voor zich dat ik op zo'n warme
dag nogal wat puntjes op mijn agenda moet schrappen. Gelukkig kondigt het
regenseizoen zich al aan met een frisse wind, stortregens en grijze wolken
waarachter de zon zich verstopt. Spijtig genoeg brengt deze o, zo aangename
wind een vergroot risico op elektriciteitspannes met zich mee. Alhoewel er zich
ook wekelijks onverklaarbere pannes voordoen.
Eén hevige regen bracht iedereen naar buiten. Elk stukje grond werd bezaaid
door de hele familie. Het was mooi om te zien hoe kinderen, ouders en
grootouders gebukt over de natte grond dansten. Ze leken op willekeurige
plaatsen een putje te maken, zaadjes te strooien en die weer met aarde te
bedekken. Ondertussen kunnen we al kiemen met een verrassende regelmaat uit de
grond zien piepen.
Met het regenseizoen komt ook het einde van
het schooljaar in zicht. Na nog een herhalingsweek, een evaluatieweek en een
proclamatieweek bergen de Kameroenezen hun schriften, balpenen, leien en krijt
op tot 3 of 10 september. De exacte datum voor de nieuwe start wordt pas één,
twee of drie dagen op voorhand aangekondigd via de radio. Net als elke feestdag
staan de kinderen voor een verrassing: ze wandelen naar school en merken daar
pas als er leerkrachten komen opdagen of niet...
Ondertussen staat de zon bijna op middaguur.
Aan een veel te hoog tempo tikken de minuten en uren voorbij. Ik moet het
hierbij laten...
Op vraag enkele foto's om te bewijzen dat ik effectief in Kameroen ben...
Om de dag goed te beginnen: ontbijt met mango's!!!
In de klas...
Huishoudelijke taken moeten ook gebeuren... Yvette en ikzelf bij onze wasmachine.
Verbeteren en voorbereiden.
Avondmaal... ...met op het menu: reuzesprinkhaan
En om de dag even mooi af te sluiten als ik hem begon, lees ik nog enkele blaadjes uit mijn boek in het licht van de volle maan. (Als die er is natuurlijk.)
17 mei: een onvergetelijke uitstap naar het meer van Maga!
Oumarou (die deze uitstap mogelijk maakte) met zijn vrouw en tweeling. Fantastisch om zo iemand als vriend te hebben! (Uitgebreid verslag volgt later.)
Lang geleden dat we nog eens zoveel water samen zagen! Daar moeten we dus van profiteren... ... maar niet op deze boot ... ... in de onze zaten er wat meer gaatjes. Où est le problème?
Dagelijks leren we bij: ... nijlpaarden zijn goeie zwemmers. Net als de kinderen die hier (in tegenstelling tot in Djingliya) wel begrijpen hoe ze zich moeten wassen.
Op naar Pouss... ... waar mensen op huizen klimmen.
