Welk zin heeft het leven? Wanneer we vragen naar de zin van het leven, komen we vrij vlug op de vraag naar de zin van het lijden. Immers in het lijdende beleven van de dagelijkse problemen en de confrontatie met dood en ziekte, leidt ons vanzelf naar deze vraag. Waarom moeten we zoveel afzien? Waarom laat god dat toe?
Zowel in het klein, rondom ons in kleine kring, in ons persoonlijke leven,  als wel  in het groot, zoals bij grote natuurrampen, oorlogen, komt dit tot uitdrukking.
Vaak wordt het leven als verschrikkelijk ervaren.
Vaak brengen mensen zich ook zelf in deze toestand.
Niemand ontsnapt aan het lijden.
Waarom toch? Laten we dit even nader bekijken.
Reeds vele eeuwen geleden heeft de grote verkondiger van het lijden onder de mensen geleefd: ouderdom is lijden-ziekte, scheiding, sterven is lijden, gescheiden zijn van datgenen waarmee men verbonden zou willen zijn, is lijden-  Deze uitspraak, deze verkondiging van de grote Boeddha, van de Gautama Boeddha, komt ons voor de geest.
De oorzaak van het lijden ziet Boeddha in de begeerte naar het bestaan, want als deze begeerte uitdooft, houdt het lijden op.- Welnu wat betekent dat?
Is dat de uitweg? Is de dood een uitweg voor het lijden? Maar dat zou dan betekenen: weg van de aarde.
Hoe zit dat eigenlijk met dat lijden, dat in de vorm van lichamelijke pijn optreedt?
Dat merkwaardig borende of stekende, of brandende, of verterende van de zuiver fysieke pijn. Waarin komen we dan terecht, wat voor een wereld is dat?
Of als we naar zielesmart en zielepijn kijken: verdriet- kommer-ellende-ontbering enzovoort.
En dan geestelijke pijn. Men kan denken dat dat niet bestaat. Maar die bestaat wel degelijk. Men denke maar eens aan de zuiver geestelijke kwellingen, die Faust doormaakt aan de raadselen van de wereld, aan de onmogelijkheid, de geheimen die de mens omgeven, te ontraadselen, de mysteries te doorgronden.
Of men denke aan het zuiver geestelijke beleven van de zinloosheid van het bestaan, dat de mensen geestelijk kan kwellen.
Wat is dat lijden of pijn? Waarin begeven wij ons, als wij in de wereld van de lichamelijke pijn, in de wereld van de smart en zielepijn, of als wij in de wereld van de geestelijke pijnen terecht komen?
We kunnen wel aannemen, dat niet alleen  wij mensen deel hebben aan deze wereld van de pijn.
We kunnen ons ook afvragen of planten en mineralen ook pijn hebben.

Het beleven van de pijn is natuurlijk een andere vraag, maar het aanwezig zijn en doordrongen zijn van pijn is iets waar heel het fysieke zijn van doorweven is. We zouden kunnen zijn dat pijn een tol is om fysiek te kunnen bestaan.

Elke vorm van van coagulatie, van kristallisatie, van consolidatie is doortrokken van pijn.

Wat is de pijn van een plant, wanneer men hem met wortel uittrekt uit de grond.

Wanneer men dieren in de ogen lijkt, ziet men de pijn en het lijden, onschuldig psychisch lijden!?

En wellicht kennen geestelijke wezens ook pijjn en lijden. Denk maar even aan een engel, die met het lot van een mens , of met het lot van een groep mensen verbonden is.

Wanneer men dit op zich laat inwerken scheprt men z'n blik en richt hem op iets waarvan je eerst niet beseft wat het werkelijk betekent.

25-08-2010 om 00:00 geschreven door johannes