04-04-2012 om 03:31 geschreven door zeus  

04-04-2012 om 03:30 geschreven door zeus  

De vraag die mij zondagmorgen 1 april, na de zondagse training gesteld werd door Ivan Lippens, een jonge marathonloper, leek mij niet één van de gemakkelijkste. Althans, ik kon er geen bevredigend antwoord op geven. Het was een vraag omtrent de draad van Ariadne, waarover “In het schuim van de zee” op pagina 189 het volgende staat:

“Toen Theseus voet aan wal zette op Kreta, viel het oog van koning Minos’  dochter op de knappe forsgebouwde jongeling, ze voelde liefde voor hem en ze besloot hem te helpen dit avontuur te overleven. Ze gaf hem een gewijd zwaard dat alle kracht van het monster zou breken, alsook een kluwen garen dat Theseus diende vast te maken bij de ingang van het labyrint en dat hem moest toelaten de weg terug te vinden nadat hij Minotaurus zou verslagen hebben”.

De vraag van Ivan luidde: wie had die draad van Ariadne gesponnen? Een vraag die ik allerminst verwacht had. Had hij nu nog gevraagd waarom Ariadne zo plotseling verliefd geworden was, dan had ik geantwoord: wellicht door toedoen van Aphrodite, die, misschien wel op aandringen van de andere goden, haar zoontje Eros opdracht had gegeven één van zijn gouden pijltjes te schieten recht in het hart van Ariadne. We mogen aannemen dat Theseus, tijdens zijn jeugdjaren althans, in de gunst van de goden moet gestaan hebben. Het zwaard dat Ariadne aan Theseus schonk had zij mogelijkerwijs eveneens van de goden gekregen. Er zijn er ook die beweren dat zij het zwaard had gekregen van Daidalos, de bouwer van het labyrint. En nog anderen, dat er van een zwaard helemaal geen sprake is geweest en dat Theseus het monster Minotauros met de blote handen te lijf is gegaan, weliswaar dank zij een bovenmenselijke kracht waarvan  de goden hem voor de gelegenheid hadden voorzien. Maar dat de dráád er is geweest, daarover zijn zelfs de grootste sceptici het eens. Het was een geniaal idee. Maar van wie kwam het idee? Daarover bestaat er minder eensgezindheid. Volgens de Amerikaanse schrijfster Edith Hamilton, “recognized as the greatest woman classisist”, had zij het kluwen en de gebruiksaanwijzing gekregen van Daidalos. Maar ziehier wat Károly Kerényi schrijft, Hongaar en één van de allergrootste kenners van de klassieke oudheid, in zijn boek “Die mythologie der Griechen”: “Ariadne war mit Spinnen beschäftigt als der Jüngling bittend und liebkosend die Hand gegen sie ausstreckte. Es war wohl ihre Klugheit, dasz sie ihm die Spindel mit dem Garn in die Hand gab“. Hier hebben we meteen een antwoord op twee vragen: “wiens idee was het?” en “wie had de draad gesponnen?”.

Dat alles heb ik vandaag opgezocht. Op ’t ogenblik dat de vraag naar de herkomst van de draad mij gisteren gesteld werd, diende ik helaas het antwoord schuldig te blijven. Merkwaardig genoeg gaf de vraagsteller mij zelf het antwoord: "Kirke" had de draad gesponnen! De godin Kirke, die de hoofdrol speelt in de hoofdstukken 107, 108, 109 en 111 van mijn boek “Uit het schuim van de zee”, hoofdrol die ook voor haar weggelegd is in mijn eerstvolgend boek “Odysseus op Aiaia”. Eerlijk gezegd, ik betwijfel of het wel Kirke is die de draad gesponnen heeft, al zou het wel kúnnen natuurlijk. Zij was immers de tante van Ariadne, want de zuster van Ariadnes moeder, Pasiphaë. En het is niet onwaarschijnlijk dat ze, op haar eiland, eenzaam wachtend op een knappe schipbreukeling, de tijd doodde met spinnen. En dan kunnen we maar beter de stelling van Edith Hamilton bijtreden en aannemen dat Kirke zich tot Daidalos moet gewend hebben in de volgende bewoordingen: Hey, Daidy, wil jij dit mooie kluwen eens aan mijn lief nichtje Ariadne bezorgen, voor haar achttiende verjaardag?

Hoe het precies gegaan is zullen we wellicht nooit te weten komen. De wijze classici zullen altijd twijfelen. Laten we ons niet van hen distantiëren, mijn beste Ivan.

03-04-2012 om 00:00 geschreven door zeus