Soms beeld ik me in dat ik een hoofdrolspeler ben in zo'n typisch verhaal van vroeger. Zo ben ik nu de Sharpe serie aan het afwerken, een serie ergens eind 1700, begin 1800 over de Frans-Engelse oorlog. De hoofdrolspeler is Sharpe, een soldaat die door verschillende verwezenlijkingen opklimt door de rangen. Hij is een geboren leider van een hechte groep getrouwen, iemand die recht in zijn schoenen staat, vecht voor wat hij belangrijk vindt en zijn eigen mening heeft. Hij wordt gerespecteerd door zijn mannen en valt in goede aarde bij de vrouwen die zijn pad kruisen. 

Het doet mij een beetje terugdenken aan vroegere tijden waarin ik net dat beetje meer 'zest' had. En dat is net wat ik momenteel wat mis in mijn leven. De laatste jaren waren zwaar (deels mijn eigen keuze) en dat heeft een beetje zijn tol geëist. De vorige keer dat ik zo'n periode had ben ik een blog begonnen (masterplan 26) om mij weer op het goede pad te zetten en dat heeft toen goed geholpen. Vandaar dat ik nu teruggrijp naar dit handige hulpmiddel. Laat me dan ook maar weer een oude bloggewoonte opnemen, ik moest in bijna elke post wel iets vertellen over mijn vorderingen op liefdesgebied omdat bepaalde lezeressen dat nu eenmaal steeds wouden horen. Niet dat er veel vorderingen waren meestal ma soit. Zodus... 

Ik werk nu een jaar bij dezelfde werkgever en al sinds het begin voelde ik wel iets voor een bepaalde collega. Het zag er heel even naar uit dat we de goeie richting zouden uitgaan maar door omstandigheden is het contact wat verwaterd. Soms vraag ik me af of de baas ons speciaal andere shiften geeft zodat we niet samen zouden werken. Het duurt vaak meer dan een maand eer we eens dezelfde shift hebben en dan moeten we nog geluk hebben kwa drukte om degelijk wat te kunnen bijpraten. Maar elke keer dat we wat hebben kunnen praten spelen mijn gevoelens weer op. Vandaag was weer zo'n dag. Ik heb alweer een tijdje niet echt aan haar gedacht maar moest een shift wisselen dus had haar een mailtje gestuurd. Gisteren kwam ze terug van vakantie en kreeg ik een antwoord en lap... gewoon die charme die uit dat korte mailtje straalt was al genoeg om mij weer terug te sturen naar die gevoelens die voor de zoveelste keer de vergeetput waren ingeduwd. Na een jaar had ik nu toch wel gedacht er van af te zijn. Alleen weet ik niet wat ik er mee aan moet, tekens zijn nog moeilijk te lezen eenmaal de gewoontes zijn ingezet en relaties op de werkvloer?? We zullen wel de kat weer uit de boom kijken zeker... en hopen dat we op de volgende planning een paar nachtshiften samen hebben ofzo... :)

Maar genoeg gezeverd, de lyrics van over the hills and far away. De theme song van Sharpe. Ver weg gaan vechten en sterven, het eigen leven niets waard maar gedwongen door het leven van toen. When duty calls me I must go..