Het heeft een aantal weken geduurd vooraleer ik terug zin had om mijn "problemen" van me af te schrijven. De gevoelens zijn er nog altijd, erger nog, ze worden steeds sterker en sterker. Alleen weet ik niet of dit is wat ik wil. Ik verdrink in de onzekerheid, schuld, verliefdheid en jaloezie. Dit is heel lang geleden dat ik nog zo met mijn gevoelens in de knoop gelegen heb. Nadenken, nadenken en blijven nadenken gaat me uiteindelijk ook niet verder helpen. Altijd denk ik, als hij (mijn luisterend oor) dit of dit zegt, zeg ik het hem. Maar nooit ben ik sterk genoeg en zeker van mezelf... Het is ook moeilijk. Het is meer dan een sprong in het diepe. Het gaat over mensen kwetsen...
Simpel om uit te leggen, moeilijk om te ervaren. Ik woon een aantal jaar samen met iemand die ik graag zie maar van wie ik het gevoel heb - bij momenten moet ik er wel bij zeggen- dat het toch niet iets is voor heel het leven. Ik voel mij ook absoluut niet klaar voor het hele huisje-tuintje-kindje gedoe dus dat kan ook wel allemaal aan de basis liggen van mijn gevoelens. En nu worstel ik de laatste tijd ook met gevoelens voor mijn "luisterend oor". En dan krijg je een heel groot probleem... Op dit moment weet ik echt van geen hout meer pijlen te maken. Ik erger me mateloos aan alles wat mijn partner doet of zegt en ik kan/durf/wil nog niet voor mijn gevoelens uitkomen vooraleer ik zeker ben dat dit niet iets is van voorbijgaande aard. En vooraleer ik weet dat het gevoel wederzijds is, iets waar ik dus absoluut niet zeker van ben. Naar mijn gevoel is er wel altijd een speciale band geweest tussen mijn LO (luisterend oor) en mezelf, maar het is pas sinds enkele weken - eigenlijk sinds hij mij verteld heeft dat hij een vriendin heeft waarmee hij allerlei leuke spelletjes speelt (waarvan ik liever zou hebben dat hij ze met mij speelt), dat ik mij bewust geworden ben van die gevoelens en dat ik echt met een gevoel van jaloezie rondloop. Een gevoel van jaloezie waar ik absoluut geen recht op heb en een gevoel van schuld tegenover mijn vriend...
Waarom deze blog en belangrijker, waarom deze blog nu? Wel, aangezien ik door mijn koppigheid en mijn steeds aanwezige overdreven wil tot emancipatie mijn luisterend oor voor een tijdje kwijt ben en dat luisterend oor ook wel een beetje "de oorzaak" is van mijn frustraties, zorgen en radeloosheid, vond ik het wel een leuk idee om hier alles van me af te schrijven. Misschien komen er leuke reacties op, misschien ook niet, we'll see... In ieder geval, voor diegenen die hier toch verzeild geraken, welkom! En of er een positief einde aan dit verhaal zal komen, zullen we ook moeten afwachten...
