Geen idee. Geen verdriet. Geen geluk. Geen tranen. Geen boosheid. Geen dorst. Geen eetlust. Geen vlinders. Geen zon. Geen ziekte. Geen verwachting. Geen seconde. Geen liedje. Geen tijd. Geen drank. Geen boek. Geen sigaret. Geen slaap. Geen televisie. Geen koffie. Geen kleren. Geen onweer. Geen auto. Geen moment. Geen spel. Geen film. Geen fruit. Geen café. Geen wandeling. Geen email. Geen drugs. Geen winkel. Geen fiets. Geen lach. Geen gevoel. Geen huis. Geen. Geen één. Behalve jij.
De ontmoeting. De nacht verandert iedereen. Verdonken. Gedronken. Een emotie. Twee gedachtes en één ziel. De perfectie nadert. Het verstand verdwijnt. Plaatselijk verliefd. De muziek. De dans. Omstandigheden. Waarom ik niet. En hij wel. Een groet. Een lach. Het ontspannen. Het besef. Intiem. Een nacht die ons verandert.
Het vaarwel. Een ochtend die herenigd. Intiem. Een besef. Gespannen. Een knipoog. Een gedag. Waarom hij niet en ik wel. Omstandigheden. Het was de dans. Het was de muziek. Tijdelijk verliefd. Het verstand komt terug. De perfectie verdwijnt. Één gedachte en twee zielen. Een emotie. De kater. Verdronken. De ochtend brengt ons terug naar de realiteit.
De beste optie in statistisch gezien moeilijke tijden voor onze maatschappij. Anders gezegd; we zitten even vast in ons systeem en de regering doet haar best om zich eruit te lullen. Toch leuk dat we media hebben, dan blijven we op de hoogte van wat zich daadwerkelijk afspeelt. Soms baart het mij grote zorgen dat het gros van mijn medemens zich zo kan inzetten voor iets waar ze de achtergrond niet van kennen. Alsof je op een blind date iemand ten huwelijk vraagt. Altijd zijn we voorzichtig, achterdocht is een gevoel wat wij onszelf als eigen hebben aangenomen, waardoor wij grotendeels door gevoed worden, maar als het om politiek gaat vinden we alles goed. Zolang we er persoonljk maar geen last van hebben. Één opstander, en we volgen.
We volgen, zoals wij als kudde behoren te doen. Geen vragen, geen antwoorden. Iemand die voor ons opstaat. En we volgen. Omdat we zelf te bang zijn, te onwetend om zelf op te staan. Om zelf de waarheid de achterhalen. We worden gevoed door angst, wereldwijd. Er hoeft maar iets te gebeuren en we hangen aan de buis gekluisterd om te kijken wat onze leiders daarover te zeggen hebben.
Nationale veiligheid, voor nationale angst. De afgelopen maanden is iedereen bang van de griep. Ondanks dat de meesten gewoon gezond zijn en van zichzelf weten dat ze geen zorgen hebben, is iedereen benauwd wat er gebeuren zal. Nu, slechts een half jaar later hoor je niemand er meer over en is iedereen weer bezig met het volgende onderwerp. De crisis, rookverbod discussie nummer 237, politiek, Uruzgan. In de kroeg, op het station, op internet. Van onderwerp naar onderwerp. Totdat er niets meer over te zeggen valt en we vergeten. Waarom? Omdat als we verder zouden zoeken dan we weten, we misschien op heel onverwachte feiten zouden kunnen vallen. De waarheid zien. God bless dat er media is. Die zorgen er op hun beurt voor in samenwerking met de overheid dat we snel vergeten. Afleiden. Net als bij dieren en kinderen. En die volgen ook.
We veramerikaniseren. Dat het woord uberhaupt bestaat is al te bizar voor woorden. Een land met zulke bizarre dingen, meningen, besluiten. We zouden er in Nederland niets van willen weten. En toch gebeurt het. We nemen dezelfde methodes over, dezelfde acties, dezelfde manier van leven. Dat is ver van mijn bed hoor ik de mensen zeggen. Maar nu niet meer.Het komt dichterbij en we willen het niet zien. Tot het te laat is, het Nederlandse weg is en we gebruiken van een ander land hebben overgenomen. Dan volgen al snel de woorden 'als ik..' Maar men kan pas klagen wanneer iets al gebeurt is. Achteraf. Want als we niet zouden willen klagen, zorgen we op voorhand dat iets niet gebeurt. Het afwachtende, het volgen. Het is niet Nederland eigen. Althans, het WAS niet Nederland eigen.
Nederland, een mooie cultuur die dwars van zichzelf is, waar een ander land geen touw aan kan vast knopen. Waar de vrouwen fietsen en de mannen achterop zitten. Waar de huisman bestaat. Een cultuur die sterk is. Die laat zien dat we niet voor één gat te vangen zijn. We sporten, we willen. We hebben gevochten en gebeden. We waren 1. Nu is het ieder voor zich. Een mengelmoes van gebruiken en gebreken. Dat er verschil bestaat of je je Nederlander of Hollander voelt. Tegenwoordig leven we in een land zonder tradities. Ja, Sinterklaas. Voor hoelang nog? Tot de echte Sint het begeeft? Iemand onder de 20 die niet weet wat Nederlands is. Verder als tulpen of molens komen ze niet. Er is veel meer, maar het is niet meer zichtbaar. Overspoeld door alles wat wij omarmen van andere culturen. Niks mis mee, dat ten eerste, maar laat ons alstublieft niet vergeten wat Nederland is. Waar we bekend om staan. Manieren en gebruiken, meningen en principes.
Mocht morgen degene naast je in de trein met een goed idee of mening komen over Nederland, volg dan. Asjeblieft.
Soms wil je wat vertellen, iets kwijt, zomaar even iets melden. Maar al gauw kom je erachter dat je eigen vocabulaire je in de steek laat. Woorden die je zoekt zijn niet te vinden en opeens blijkt je eigen brein niet in staat om het op de juiste manier te verwoorden. Een gevoel van onmacht neemt het over van je en je zit vast. Vast tussen brein en ziel. Denken aan de woorden, aan de juiste zinsopbouw, de juiste grammatica. Je voelt je klein, onzeker en dom. Twijfelend of dit dan wel de correcte manier is om het te zeggen of op te schrijven. Backspace of typex lijkt de enige oplossing. Misschien als ik het op een andere manier probeer? Wat zijn woorden die in de buurt komen van mijn gevoel? Dan twijfelend of dit wel daadwerkelijk is wat ik voel. Wat WIL ik eigenlijk melden? Een gevoel van angst slaat toe. Aan wie schrijf ik dit eigenlijk? Als dit alleen aan mijzelf is hoef ik deze moeite niet te doen, dan hoef ik geen bewijs te leveren. Aan wie dan? De uitwerking en analyse van dit vraagstuk neemt het over van de onzekerheid en angst waardoor alles ongedaan wordt gemaakt, en ik opnieuw kan beginnen. Ik backspace alles weg en zet een nieuwe titel neer.
Het is bijzonder om te zien hoe een mens kan veranderen op het moment dat de temperaturen omhoog gaan. Van het koude en kille van de winter is niets meer te merken, we hebben na 2 dagen zon de zomer in ons bol. Ramen worden gezeemd, tuintjes worden bijgeharkt, nieuwe bloemetjes worden geplant en de zonnebrillen worden gepoetst. We houden ons weer bezig met de nieuwste strandmode en badhanddoeken worden geïnspecteerd of ze nog een zomertje mee kunnen. Met zonnebrandolie en de beste rosé bestormen we de terassen en strandtenten en met de mooiste vooruitzichten onderzoeken we wat dit jaar de beste badplaats is. Ondertussen voelen we mee met de medemens die opgesloten zit in dat warme kantoor of ander soort werkplek en nemen we nog een slokje. We zijn weer aardig tegen de buren en nemen voor meer tijd voor onszelf te nemen. Als het glas leeg is gaan we onderweg naar huis nog even langs de buurtsuper want bij mooi weer hoort mooi eten. Spannende salades worden bereid en de barbeque word uit de schuur gehaald. Nog even in een kookboek gluren of snel een recept van internet en het feestmaal kan beginnen. Ook daar hoort een glaasje bij en gespiekt in de laatste Allerhande nemen we een goede maar toch goedkope huiswijn, zo vol van smaak met een heerlijke afdronk is wat we erover vertellen als echte kenners. Na het eten alles in de vaatwasser en omdat het toch al wat kouder wordt buiten besluiten we terug naar binnen te gaan. Eenmaal binnen even onder de douche, de aftersun op ons rode lichaam en vlug op de bank. Want onze lievelings programma's zijn op tv en due willen we niet missen. Daarna vlug naar bed want de dag erna moeten we vroeg op en is het aan de volgende die deze dag kan beleven. Helaas regent het bij het wakker worden en dat is weer jammer. Magnetronmaaltijden en dikke jassen en de rest van de dag klagen over het weer en ons verbrande lichaam want gisteren was het beter. 1 barbeque maakt dus nog geen zomer.
