Lief,
Vandaag gedichtendag

Wat wil ik je schrijven!

Over 'het' en 'ons' en 'wij' en 'gevoel',

maar ieder woord onvoldoet.

Zal ik gewoon liefde met je bedrijven?

Zodat je begrijpt wat ik bedoel?

Enkele ochtenden terug :

Bij het ontwaken voelde ik een vervelende kriebel ergens aan de zijkant van mijn rug.

Als het kriebelt moet je sporten.

En geen atletiekpiste, zwembad of koersfiets in de buurt natuurlijk.

Bij nader onderzoek zag ik moossie en mijn bed. Met deze povere attributen moest ik het dan doen. Van de nood een deugd makende, sportte ik me (en hem) in een wip klaarwakker. Zeg nog eens dat er geen grein sportiviteit in mij zit! Trek uw woorden terug! En rap! 

 

Meteen daarop stak die kriebel weerom de rug op. Ik keek nog eens veelbetekenend naar mijn partner, maar één oogopslag was genoeg om dat vurige idee geruisloos te laten varen. Weg van Moose, richtte ik mijn blik dan maar naar de spiegel en mijn achterkant.

O kijk... een bloedend moedervlekje.

Owjee... iets dat lijkt op een melanoom.

O help! Ik ga sterven! Mijn voormalig schoonvader is me daar al eens in voor/heengegaan! En die van mijn zus ook!

 

Hill sommeerde me nog diezelfde avond mijn huisdokter te gaan opzoeken.

Zoals dat gewoonlijk voorvalt bij onschuldige jonge mensjes als ikzelf, verwikkeld in een doodstrijd, komt pech nooit alleen. De jeuk verspreidde zich in een mum over het gehele geteisterde lichaam bij het lezen van het briefje dat over de bel geplakt was van mijn heelvrouw :

 

"Heden geen consultatie. Wendt u tot dokter huppeldepup, telefoonnummer..."

 

Jaaaaa zeg... alsof haar griepje of familiale omstandigheid kon opwegen tegen mijn reeds bijna door huidkanker verteerde lijfje. Dunkend, hippend en mijn onderlijf in kronkels draaiend van de niet meer te harden jeuk begaf ik mij in mineur terug naar huis. No way dat ik mijn reliëfvlek zou laten bepampelen door een wildvreemde!

 

Een nimf bedenkt zo wat als haar laatste uren geslagen zijn.

Welke cd's Hill wil erven bijvoorbeeld.

Welke roddels er over mij zullen circuleren aan de koffietafel. 

Of dat de dermatoloog - de wrattendokter zoals hij hier genoemd wordt - op woensdag een vrije consultatie heeft. Ik zou mij meteen beraden bij iemand gespecialiseerd, iemand die mij misschien nog zou kunnen redden als hij vroeg genoeg het mes in mijn teerbemind middel kan koteren.

 

De euforie over mijn zelfgevonden knappe oplossing verdween als sneeuw voor de zon toen ik zeventien mensen telde die met hun minuscule kwaaltjes precies die woensdag ook persé hun vel wilden laten controleren. Pfoeh! 

Een paar uur over huis gaan mocht niet van de strenge secretaresse achter de balie. Noodgedwongen zonk ik neder op een miniatuurkrukje voor meegebrachte peuters want alle behoorlijke stoelen waren ingenomen door norse anderen. Stilletjes hoopte ik dat dat plastieken Ikea-ding spectaculair zou krakploffen. Die muffe ruimte - doordeweekse brave zielen kunnen toch stinken als ze boventallig gepropt worden op een paar vierkante meter - kon wel wat opleving gebruiken... iedereen zag eruit alsof er in de nabije toekomst stukken uit gesneden zouden worden.

Overwelmend! Overwelmend!

Overwalmend ook. 

 

De volgende drie uur hield ik me bezig met :

a) het bemachtigen van een normale zitplaats. Dat kostte mij slechts één vettige blik naar iemand die na mij binnenkwam en even dacht dat hij de pikorde van eerstgekomene kon in de war sturen.

b) door mijn mond ademen om luchtjes te vermijden via het reukorgaan.

c) mijn meegebrachte Humo lezen.

d) mij afvragen of iemand het verdekke gewaagd had van een scheet te laten en wie die sadistische onbeschofterik dan wel kon zijn.

e) nog meer door mijn mond inademen

f) de andere klanten taxeren en gissen wie van de zeventien met schurft zou kunnen rondlopen

g) bijna flauwvallen

h) zweten en daarmee mijn bijdrage aan de stank volbrengen

i) fel verlangen naar een sigaret

j) fel verlangen naar moose én een sigaret

k) het laatste half uur de seconden tellen

 

En toen hoorde ik mijn naam afroepen! Hoezee!

De huidspecialist keek vijf seconden naar mijn opgezwollen sproet en verklaarde plechtig :

"Niks aan de hand, mevrouw, volkomen onschuldig. Dat is dan € 30."

 

Waarop ik luidkeels in lachen uitbarstte.

Surrealisme troef!

(Maar toch ook een beetje opgelucht hoor.)

Altijd in voor probeersels, ikke.

Zonet las ik bij Artemis dat lange zinnen uit den boze zijn, adjectieven overbodig en less is zoveel more. Ook voltooide en onvoltooide deelwoorden worden slecht verteerd bij haar schrijfjuf.

Rijmen is out. (zie titel)

We houden het vandaag dus gebald. Of we pogen.

 

Zij stond achter het hoekje in de keuken.

Een melk met honing op te warmen voor haar liefste.

De schat tikte drukdoend zijn blogstukje op de pc over haar kroost.

"Hmmm", dacht ze, "nu hij het toch niet opmerkt... zal ik de lepel even doorheen de chocopot halen?"

Na die overdosis zoet vond ze dat ze het gesmikkel mocht afmaken met een plak saucisse. 

Op dat ogenblik wandelde hij de keuken in. Waar bleef ze toch?

Ze gniffelde voluit. Tevergeefs probeerde ze haar mond dicht te houden om zo de charcuterie verborgen te houden.

"Wat heb jij daar in je mond?" vroeg hij. Daarop nam hij haar vast en kuste haar vol op de mond. "Je proeft chocoladeachtig."

Ze protesteerde heftig! "Niks van... het is vleeswaar, proef maar." Op haar beurt zoende ze hem terug. Innig.

Hij dacht dat hij een stukje aangereikt kreeg en beet hard op haar tong.

 

DAT DEED ZEER, HILL!

 

 

En zo zou het geworden zijn zonder al die moeite van hierboven.

 

Ze stond achter het hoekje van haar keuken. 

Terwijl hij drukdoend de perikelen van haar vierkoppige kroost op de pc vereeuwigde, zou zij hem een warme melk met honing klaarstomen om het slapengaan alvast voorbereidend in te zetten.

"Hmmm", dacht ze, "nu hij het toch niet opmerkt - er mag voor zijn part een straaljager in de tuin neerstorten als hij schrijft - laat ik de lepel even doorheen die smeuïge choco halen... een mens heeft bij wijlen eens een surrogaat nodig bij zoveel negeerderij." 

Na die overdosis zaligmakend zoet vond ze dat ze het heimelijk gesmikkel gerust kon afmaken met iets hartigs. In de koelkast lag een ferme rozige plak saucisse naar haar te lonken. 

Zou ze?

Ze zou!

Haastig en gulzig propte ze vijftien gram vlees haar niet onaardige mondopening in want veel te dichtbij hoorde ze de kousenvoeten de keuken binnentreden. Waar bleef ze toch?

Ze gniffelde voluit. Tevergeefs probeerde ze de stukjes charcuterie achter het geluid van haar lachen verborgen te houden, schuldig kijkend naar het plafond en een klein beetje in de ogen van haar minnaar. Deze laatste had haar intussen al vastgegrabbeld, keek haar quasi beschuldigend aan, kuste haar vol op de mond en smakte : "Wat heb jij daar in je mond? Je smaakt een fleem chocoladeachtig."

"Niksch va!" protesteerde ze heftig, "ut isch vleeschwaa... proef maa!" En op haar beurt zoende ze hem terug. Innig.

Hij die onterecht dacht een stukje saucisse aangereikt te krijgen, beet ongegeneerd hard in haar tong...

 

DAT DEED VERDOMME ZEER, HILL!!

 

In mijn doorgaans stormachtige leven als dat van een halftijdse huisvrouw valt zo'n windkracht 10 nauwelijks op.

Waarmee ik wil aantonen dat het pas donderdag rond de middag was, dat de heersende kracht van de winderigheid, die van buitenshuis dan, me opviel. Meer bepaald toen ik 's middags mijn drie kwartier bewaking op de speelplaats onderging en mijn haar zich in een constante scheve kegel van zo'n halve meter hoog piekte.

De Matterhorn was er niks tegen!

Best jolig vond ik het nog, pluimgewichtkindertjes van de ene kant naar de andere kant van het speelplein te zien vliegen, stuiteren, rollebollen.

 

"Geluk vliegt... zie dat je het vangt!" las ik overlaatst op een kerstkaart aan mij gericht.

En ik ving!

Bot.

En botten.

Het was een heuse etterbrok-engel die ik redde van de kwak tegen de ijzeren pinnen van de schoolpoort. Ik knoopte uit revanche zijn anorak deltavliegsgewijs-twee-flappen-creërende vast aan de rugzijde en gaf hem een zetje richting stekelstruiken met giftige besjes.

Funfunfun! De middag vloog om!

 

't Was pas na schooltijd dat de ware omvang van de luchtdrukverplaatsing in mijn speels moment doordrong, toen ik, beschermd door een opgevulde kader uit metaal, mijn thuiskomst tegemoet ging. 

Onderweg omzeilde ik verloren gewaaide vuilnisbakken, bemerkte ik een gespleten knotwilg met een lading dakpannen erin en vermeed ik een plots haaks voorbijsuizende boer die zijn tractor ongewild voortijdig had verlaten.

 

Owjee... dat was dan nog voor ik mijn laatste zes kilometer doorheen een onherbergzaam woud moest aanvatten. Weliswaar op een comfortabele macadam, maar dat neemt niet weg dat die omzoomd is door massa's bomen.

Ik ontweek eeuwenoude beuken die dwars de provincieweg kruisten, telde tientallen als lucifers geknakte sparren en dennen, reed voorzichtigjes onder een erehaag van scheve stammen die bij de volgende windstoot er nog wel aan moesten, hobbelde over tapijten van takken, kon nog net het stuur omgooien of ik was voor eeuwig verdwenen in een krater. Het wegdek bevond zich nu verticaal twee meter verder bovenop een uitgerukt wortelstelsel van een boom die zo te zien echt wel 'als een goede huisvader' verzorgd was geweest.

Leegte gaapte.

Ik ook.

 

Naar al dat fraais van de op hol geslagen natuurelementen kijken is knap als je huis ergens middenin een gazon staat, maar nadat ik op een haar na een tak van vijftien cm doorsnee die van ergens onzichtbaar boven aangezoefd kwam, gemist had, kon ik geen boom meer rieken of zien. 

 

Allengs steeg ook mijn schrik om wat ik op mijn erf, waar meer dan gemiddeld valbaar hout op staat, zou gaan aanschouwen.

Ik rekende uit hoeveel kubieke meter ik zou bijeen kunnen keren als mijn glaspartijen aan de zuid-west kant in aanraking zouden komen met een op hol geslagen boom, zag iedere berk, den, eik rondom het huis al in gedachten bressen slaan in mijn bakstenen en herinnerde me de storm van 25 januari 1990 toen onze (toen nog) bouwgrond herschapen was in een omloopparcours waar een para jaloers op zou zijn.

Mijn vader en (ex-)man hadden een maand verlof nodig gehad om, gewapend met een kettingzaag, het stuk grond terug het uitzicht te doen krijgen van een stuk grond.

 

Langzaam draaide ik de straat in.

Telde twee liggende bomen bij de buren. Ongehinderd.

De overburen hadden minder geluk. Een uit de kluiten gewassen (en nu getild) grove den had zich door hun garage geboord.

Oe oe oe.

Mijn bange lijf achterna, reed ik stapvoets de oprit op, sleurde een halve dag toekomstig kampvuur van de sporen weg, maar verder...

Niks!

NIKS!

 

Ik trok terstond mijn woorden over die zwevende kleine van hierboven terug, kuste een keer de grond, spuwde de modder uit en integreerde dat gebaar in een geimproviseerde winddans.  

 

Gelaten wachtte ik op mijn boom van een vent en hoe die op zijn plooifiets de orkaan had doorstaan.

Zei ik ergens dat ik geen boom meer kon rieken of zien?

Ik overdreef.

 

Is uw zapnimf onder een vallende boom terecht gekomen?

Heeft ze bij het petatten schillen haar vingers geamputeerd?

Ligt ze geveld door een of andere mysterieuze ziekte verplicht onder de wol?

Het had allemaal gekund.

 

De waarheid ligt dichter bij een banalere reden : driemaaldruk.

 

Tijdens zo'n weekje dat de ene vergadering de andere opvolgt, dacht ik donderdagavond nog een LVS-toets ( = leerlingvolgsysteemtoets midden schooljaar tweede leerjaar spelling) even te voorzien van eindtermen en leerplandoelstellingen. Dat werkje nam mijn avond tot half twaalf in beslag. Eén onnozeliteit met een verkeerd knopje en hups... daar vlood mijn noeste arbeid ergens onvindbaar cyberspace in. Grrrr.

 

De drie dagen nadien stonden en staan in het teken van het feest.

Personeelsfeestje dat een beetje uitliep.

Uit de hand.

Vandaag nog in uitgesteld relais een meter gaan blij maken met een nieuwjaarsbrief. Dat liep ook een beetje uit.

Morgen verjaardagsfeestje, ook al verzet naar een later tijdstip dan de decemberexamens, van mijn oudste dochter en een Hill die meteen de hele familie zapnimf over zich heen zal krijgen.

 

U gunt het ons wel, niet? 

Vannacht betrapte ik mijn minnaar.

Tot hier zijn mooie woorden over trouw.

De blaas, de smiecht, de beuzelaar,

op zijn smoel geen teken van berouw.

 

Integendeel, hij ademde zalig traag genot

kreunde zachtjes geil geluk,

dreef met mijn ontreddering geheid de spot.

evenredig steeg mijn bloeddruk.

 

Moordlust nam mij in beslag

vulde mij met grootse daden

gericht naar in wiens armen hij lag

onverhoeds zou ik beiden schaden.

 

Ik besprong, beet en kneep en sloeg

eveneens als een lul op een spreekwoordelijk drumstel

want daar lag ik als een heuse knokploeg

nog enkel met mijn lief verwikkeld in duel.

 

"Ooh nimf!" kirde hij verdoofd

"Wat sta jij weer hevig vannacht!"

Ik verzweeg wat ik had bekokstoofd

en glimlachte hoogst onverdacht :

 

Taak volbracht.

Morpheus omgebracht.

 

Gisteren bij Stienie gelezen dat een blog kort moet zijn, want het publiek dat schermleest, vermoeit zijn ogen sneller, wil snelle informatie en klikt vlugger weg als het te lang is.

(Maar ik ben wel uren zoet geweest met al de linken een keer te beklikken, stienetrien!)

 

Voila... stien samengevat en zodoende lekker uitgespaard sè... kunnen jullie wat langer bij mij lezen. Handig toch?

 

Neenee...

Omdat ik vermoed dat ze na het debacle met de verkeerde knoppekes en de ongewilde verschwunderij van haar speakerscorner nog niet door iedereen is teruggevonden, wil ik (voor die € 50 die je beloofd hebt, stien) een keer haar link belangstelligen. Ze is nu namelijk een keuken begonnen, daar waar we vroeger in een hoek mochten gaan babbelen. Je gaat erop vooruit, meid! Sleep de lekkernijen alvast aan!

 

Stiens' Kitchen :

 

 

Zet hem bij uw favorieten... nu!

Of nee... lees eerst rustig verder en dan!

 

Om even terug te komen op dat bloggen...

Ik zit nog met een paar vraagjes.

 

- Hoe doe je dat, van die linken tussen te voegen waarmee Menck en Raf ons wel eens plachten te verrijken? Je klikt dan op een gekleurd, onderstreept of '(klik)' en hoppa... je zit ergens op Wikipedia, bij de doktoor on line of bij een of andere illustere blogger.

 

- Zijn er onderwerpen die meer reacties losweken dan andere? En zoja, ligt dat aan de herkenning? De mate waarin iemand zich bevestigingwillenkrijgend profileert?* Of zijn we gewoon vriendelijk voor mekaar? Zoals Raf ooit schreef in een reactie : 'Reageren is waarderen' (Tenzij misschien als de commentaar wat vernietigend klinkt op de man?)

Zelf mag ik wel stellen dat ik het makkelijker vind om als 'een seksmaniak' te reageren (zie Alexoom) dan mijn opinie te geven op actualiteitigheden, daar voel ik me dan weer te geborneerd voor, of het is al allemaal geschreven in het net gelezen stukje (en veel beter dan ik zou kunnen verwoorden).

 

- Waarom vind ik het jammer dat er waarschijnlijk wel personen zijn die me lezen, maar nooit reageren? De levendigheid van een webstek valt en staat voor mij met de feedback die je krijgt.

Ik viel zowat achterover toen ik ooit las dat de meesten voor zichzelf schrijven. Doeme toch, ik niet, ik wil een publiek.

En allemaal goed en wel, daarbovenop komt ook nog eens dat ik het gevoel heb van ter plaatse te blijven trappelen. Hoe vol was ik van mezelf toen ik net begon! "O kijk... van mijn hand! Wowwerdewow!" Tegenwoordig sluipen de twijfels over mijn schrijfkwaliteiten al wel eens tussen mijn vingers. 

 

Djeez... hoog tijd om af te blokken, dit brouwsel.

'Pathetisch' noemen ze zoiets, straks even mijn hormonenhuishouding controleren.

 

En het is niet eens kort!

 

 

* Hahaha! Zie mij!