Dit is ineens allemaal snel gegaan , ben terug twee weken bezig en heb er een goed gevoel bij .
De job die ik nooit meer wou doen heeft dan toch weer mijn pad gekruist .
Door vraag van enkele super toffe mensen om terug te komen heb ik dan toch weer toe gehapt .
Werken als huishoudhulp heeft me jaren het gevoel gegeven dat ik minder ben en heb me ook lang afgevraagd of ik nu echt op de wereld ben gezet op te poetsen .
Ik had zoveel plannen , zoveel doelen , wou alles en dan weer niets .
Is mijn job minderwaardig ? Zeker niet ik maak mensen gelukkig , toch fijn om na een drukke dag thuis te komen en je nestje is lekker opgeruimd .
Is dit wat ik heel mijn leven ga doen ? waarschijnlijk wel .
Is dit het enige wat ik in mijn leven ga doen ? nope .
Door een vaste job te hebben gaan er meer deuren open en kan je dromen . de tijd dat ik te moe ben van te werken is voorbij .
Hang ik niet meer bekaf in de zetel als ik thuis kom ? Meestal wel , maar toch is het anders ik vat de koe nu bij de horen : de opleiding die ik wou doen , waar ik altijd over sprak en waar het dan ook bij bleef is nu een feit , heb me ingeschreven en kan er mee starten in combinatie met mijn werk .
Ik ga me niet meer verschuilen achter : mijn job is te zwaar , mijn kinderen hebben me nodig , ... Ik ga leven en in het mate van het mogelijke .
Ja mijn kinderen hebben me nodig en ik zal er voor hen zijn maar een gelukkige mama maakt hun ook gelukkig . De tijd dat mijn leven werk en kinderen zijn is voorbij.
werken en kinderen zijn een deel van mijn leven .
Neem ik teveel hooi op mijn vork : ik hoop het niet , sinds ik niet meer werk met een to-do list en niet meer constant alles in plan of constant op mijn klok kijk is alles leuker en mooier .
Ik werk meer vanuit mijn hart en ik sta elke dag versteld van wat ik eigenlijk allemaal gedaan heb .
Na mijn werk wandel ik op mijn gemak naar huis , wacht rustig op mijn tram zonder al te plannen van wat moet ik nog allemaal doen .
thuis komen rustig aan mijn eten beginnen , luisteren naar de verhalen van de dag en dan na al de taken denken , amai lekker gegeten , wat heeft iedereen toch wel wat te vertellen en tenslotte op mijn klok kijken en zien dat ik echt nog wel tijd heb om samen gezellig wat in de zetel te hangen en wat zot te doen .
Deze nieuwe manier van omgaan met de tijd wil ik nooit kwijt , geen stress, tijd op overschot en echt beleven wat er rond je gebeurt . Wat hou ik ervan .
Hopelijk kan ik dit voor de rest van mijn dagen doen , voel me echt gelukkig .
En neen ik werd niet ongelukkig van deze zo gezegde job , ik maakte mezelf ongelukkig door niet te leven en niet naar mezelf te kijken en te luisteren .
Moet toegeven dat ik echt aan het werken ben om mijn voornemens waar te maken ,
Het zal niet gemakkelijk zijn maar ik ben eigenlijk al vrij ver .
Mijn doel is om mijn plaats op de arbeidsmarkt te veroveren .
Alleen is het niet zo duidelijk wat ik wil , welke job mij voldoening geeft .
Wat ik niet wil dat is duidelijk , heb het gehad met poetswerk en verkoop ,
Om de juiste job te vinden , zou ik ook een juiste opleiding moeten kiezen .
Daar knelt het schoentje net , Heb al 100 opleidingen bekeken (bij manier van spreken ) , heb al een 10-tal proefhoofdstukken bekeken .
Het gekste van alles is dat ik eigenlijk wel weet wat ik wil .
Maar toch word ik belemmerd door mezelf :angst
Angst dat het me niet gaat lukken , dat ik al mijn energie er insteek en terug moet naar werk dat me ongelukkig maakt .
Momenteel heb ik me opgesloten in mijn cocon , thuis mijn veilige haven .
Als huisvrouw voel ik me veilig en zelfzeker ( maak ik mezelf wijs )
Dringend tijd om mezelf een schop onder mijn ... te geven en uit mijn cocon te kruipen .
Niet dat ik in een negatieve spiraal zit , integendeel . Heb de moed genomen om eens goed naar mezelf te kijken en niemand met de vinger te wijzen .
Niet dat ik iets fout gedaan heb , maar op zoek gegaan waarom ik wel kan praten over mijn dromen , maar er dan toch weer niet voor ga .
En ik heb de antwoorden gevonden , mijn werkpunten hebben een gezicht gekregen , mijn demonen hebben zich laten zien .
Faalangst , zelfvertrouwen en discipline zijn hun naam .
Ben trots op me zelf dat ik eindelijk echt eens naar mezelf ben gaan kijken en dat ik nu echt eens kan gaan werken aan mezelf
Ben ik hard voor mezelf ? misschien
Is het de waarheid ? ja
Kan ik eraan werken ? ja
Ga ik gelukkiger door het leven als ik aan mezelf kan werken ? waarschijnlijk
Heb toch al veel belemmeringen kunnen plaatsen en daarom heb ik moed om dieper naar mezelf te kijken.
Wat was ... was
Wat is ... wil ik tenvolle beleven
Wat komt ... ben wel eens benieuwd
Weten dat je de juiste richting bewandelt is een zalig gevoel en geeft moed om door te gaan .
Denk dat er wel andere mensen zijn die door eenzelfde periode gaan , hoop dat ze de moed krijgen of hebben om naar jezelf te kijken en te zien dat je echt de moeite bent en dat je kan werken de dingen die je belemmeren om je tenvolle te ontplooien .
Vandaag wat aan de late kant , maar mijn nieuwe blog is er .
Had vandaag wat nood aan een frisse duik in het zwembad . Kan wonderen doen . Geest en lichaam eens laten rusten .
Even niet denken en ondertussen je lichaam steviger maken . just all in one .
Misschien eens wat vaker inplannen .
Voel weer dat ik leef .
up terug naar mijn dochter en de laatste dagen in het ziekenhuis . Ik schrijf wel over hoe ik mij voel als moeder sinds diabetes type 1 in ons leven kwam .
Ik kan niet weten wat zij echt voelt . we praten er wel over maar je kan nooit helemaal weten wat er in iemands hoofd afspeelt .
Dus de laatste dagen . We waren die kamer zo beu als koude pap .We hadden het geluk dat het lekker warm was zodat we buiten konden .
richting frisse lucht . Niet dat er rond het ziekenhuis veel te zien is , eigenlijk nu ik er over nadenk er is heel veel parking te zien maar nergens een leuke speeltuin .
Dat zou ons verblijf wel een stuk aangenamer gemaakte hebben . Toch eens ter sprake brengen bij onze volgende controle .
We waren wel al tevreden met de fontein .
Dus richting verpleging om te melden dat we de afdeling even gingen verlaten om een frisse neus op te halen .
Oeps weeral een nieuwe aanpassing op ons pad .
We moesten onze diabetes spullen vanaf toen altijd bij ons hebben . prikker , strips (om bloed op te vangen ) deze strip moet in een meter die de bloedwaarde omzet in een waarde . daardoor weten we hoeveel haar bloedsuikerspiegel staat , druivensuiker , snack , insuline .
Met onze zakken volgepropt eindelijk naar buiten . Eerst even langs de souvenierwinkel om een tasje te kopen dat ze al haar spulletjes netjes kon wegbergen .
Haar eerste tasje van de hele hoop die nog volgen .
Het deed deugd om even weg te zijn . Met onze voeten in het water deed ons deugd , ook eindelijk eens lol maken met ons tweetjes zonder dat we iemand tot last waren , want eerlijk gezegd we kunnen er wat van .
ook achter de kippen en hanen aanzitten was super , die waren daar in overvloed .
Soms denk ik als je kind een baby is sleur je met pampers , papjes en pakje , dan ben je blij dat deze fase achter de rug is .
Nu sleuren we met druivensuiker , insuline en een overdaad aan snacks en eten .
Hoeveel keer dat we aan de inkomhal stonden en onze euro viel dat we het tasje niet mee hadden, dus hup terug naar het 6de .
Ik moet wel zeggen het waren sportieve momenten .
Als je ook lol maakt vliegt de tijd en vergeet je soms dat het al snackjestijd is of dat ze een maaltijd moet hebben met een hypo tot gevolg .
vanaf dat we buiten gingen ging mijn alarm elke 2 uur af , is niet altijd even leuk , meestal zitten ze dan zo in hun spel en dan moet je ze storen .
Eindelijk terug naar huis , we hadden genoeg educatie gehad onze hoofden waren vol we wilde gewoon ons eigen gewoontes terug , hangen in de zetel , zot doen , ...
Het was wel een zootje in huis . Grootste deel was ingepakt we zaten midden in een verhuis , maar dat deerde ons niet we waren thuis en ik heb ook nog 2 zonen die zag ik wel in het ziekenhuis maar ik miste hen toch .
Voor we pas echt konden genieten moesten er nog boodschappen gedaan worden , onze voorraadkast was niet echt geschikt voor deze onuitgenodigde indringer .
Hoe dit verliep is voor volgende week , Heb tegen dan ook een leuke uitdaging voor jullie .
Het is weer donderdag . Tijd voor een nieuwe blog .
Bedankt aan iedereen die mijn blog leest geeft mij voldoening om verder te bloggen .
We zijn een vijftal dagen in het ziekenhuis geweest . Mits mijn dochter 6 was werd er beslist dat we de insulinepen kregen .
Er zijn 2 soorten insulinepennen , een kort werkende die we bij elke maaltijd moeten gebruiken en een langwerkende die we 1 maal per dag gebruiken , deze is om de nacht te overbruggen .
De dagen in het ziekenhuis waren vooral om de juiste dosis insuline te berekenen zodat ze terug stabiel zou staan .
Mijn dochter onderging alles vrij positief . Bij haar heeft het een paar dagen geduurd tot ze het helemaal besefte.
Het was wel een drukte in het ziekenhuis : de bezoekjes van de diabetesconsulentes , dietisten , psycholoog . Er was veel informatie die we moesten verwerken .
De familie die langs kwam met veel lekkers . niemand wist wat diabetes type 1 was .
De nachten waren het zwaarste omdat ik direct mee op de trein wou springen en mezelf geen rust gunde , dit moest perfect verlopen . dat insuline berekenen niet alleen wiskundig was omdat persoonlijke factoren ook een rol speelt kon ik niet onmiddellijk plaatsen : dat gevoelens een rol kunnen spelen in je suikerbloedspiegel was beangstigend want daar kun je geen dosis insuline op berekenen .
Ik wou constant alert blijven , er mocht niets fout lopen .
De eerste nachten deed ze veel hypo's ( je bloedsuikerspiegel zakt dan onder de 70 ) .
Dit kom je te weten door een vingerprik te doen . Bij een hypo moet je opgesuikerd worden . Dit doe je met druivensuiker of cola en je moet er nog een snack van 1khp bij eten ( 1 khp = 12,5 g koolhydraten )
Waarom dit zo zwaar is ga ik je niet uitleggen , ik ga er een uitdaging voor jullie van maken .
Als jullie deze avond gaan slapen kan 1 van jullie midden in de nacht eens de wekker zetten .
Maak een gezinslid wakker die lekker ligt te slapen .
Stop dan een paar druivensuiker in de mond wacht 10 minuten en prop er dan nog een koek bij .
Laat dan 's morgens om 7 uur je werker afgaan voor een lekker ontbijt .
Leuke uitdaging . Niet ?
Dit gebeurde de eerste nachten wel 3 keer per nacht .
Mits alle informatie liepen de dagen beter.
Diabetes type 1 vraagt veel structuur , met voeding op plaats nummer 1 (dacht ik )
Dus omdat ik alles perfect wou begonnen de stress- momenten op te komen :
- 8.00 u : ontbijt : vingerprik , insuline berekenen van de maaltijd .
Dus de vraag : ga je dit allemaal op krijgen ?
Antwoord : dat weet ik nog niet .
oeps hier gaan we dan , de bedoeling is dat er eerst insuline wordt ingespoten om vervolgens te eten zodat alles samen in het bloed terecht komt zodat de bloedsuikerspiegel geen te hoge pieken maakt .
daar begint het al daaaaaaaag perfectie .
- 10.00 u: snack tijd (dit verliep vlotjes )
-12.00 u :middagmaal
Dit was een ramp voor mij in het begin . Geen plateau te zien , wat ook niet kan in een ziekenhuis je bent er tenslotte niet alleen . Elke minuut te laat leek wel een uur . Dus constant mijn hoofd in die gang , waar blijft het eten van mijn dochter .
ah plateau in aankomst , vingerprik en weer de vraag , weer hetzelfde antwoord , voor de 2de maal daaaag perfectie .
- 14.00 u : snack (vlotjes )
- 17.00 u : avondmaal (vlotjes) , vingerprik , insuline berekenen en boterhammen lust ze wel .
- 18.00 u : langwerkende insuline
- 19.00 u : snack ( vlotjes )
Eindelijk rustig samen in het bed wat tv kijken , ondertussen wist ik wat ik moest doen . Even genieten van elkaar .
Na een tijdje mijn dochter : Mama ik heb honger mag ik iets eten . oei wat nu , ken je het gevoel 's avonds na een zware dag lekker gezellig samen in de zetel film kijken een hongertje en de zak chips uit de kast . Toen heeft mijn dochter pas echt de klik gemaakt . Het is dan maar een komkommer geworden .
Toen zij tot besef was gekomen brak mijn hart . Ik heb dagen gehuild , ik was boos , verontwaardigd : dit verdiende mijn kleine meid niet ( en niemand ) .
De eerste dag in het ziekenhuis was overweldigend . Diabetes type 1 kreeg haar eerste gezicht .
Onze dagen zouden bestaan uit :
- toen nog vingerprikken ( suikerwaarde meten ) nu scannen
- koolhydraten tellen
- koolhydraten omzetten in insuline
- opsuikeren
- correcties toedienen
- leven in blokjes van 2 uur
-koolhydraten wegen
-3 maandelijkse controles
Natuurlijk was dit veel informatie dat we te verwerken kregen . Het idee alleen al dat ik het leven van mijn kind in handen heb door dosissen insuline te berekenen en toedienen maakte me bang . Nog steeds .
Als ouders heb je veel verantwoordelijkheden , maar dit was echt wel , ja hoe schrijf je dit neer , gewoon onbeschrijflijk .
Al een geluk dat we in het ziekenhuis goed zijn begeleid en opgeleid .
Het team dat voor je klaar staat 24u/24 , 7 dagen op 7 is van onschatbare waarde .
Ook onze arts die naar je luistert en met een persoonlijke aanpak je blijft sturen .
Het gevoel dat je er niet alleen voor staat doet ontzettend veel deugd .
Nu diabetes type 1 : wat is dat nu eigenlijk . Er bestaat heel veel uitleg over deze ziekte , met al deze wetenschappelijke termen die correct en betrouwbaar zijn .
toch stoten wij nog heel vaak tegen de onwetendheid . Wat wel heel begrijpelijk is . Toch is het moeilijk dat je eens niet er gewoon met een wild vreemde over kan praten ,of stuit op verdriet als je dochter thuiskomt met traantjes en verteld dat haar vriendjes niet te veel mogen snoepen dat ze anders worden zoals haar .
Dat mijn dochter haar ziekte gebruikt wordt om hun kinderen niet meer de laten snoepen maakt me boos .
dus diabetes type 1 : Is een auto-imuunziekte waar de pancreas ( alvleesklier ) de hoofdrol speelt . Deze zet alle suikers die we opnemen om in glucose (vloeibaar maken )
Dit kan dan via de bloedvaten door heel ons lichaam verdeeld worden . Dit hebben we nodig om te kunnen functioneren zoals : praten , bewegen , denken , ...
Dat zijn onze brandstoffen .
Bij diabetes type 1 is de pancreas volledig in de war geraakt ( waardoor dat is een hele wetenschappelijke uitleg waar ik niet over ga schrijven , wil je dit allemaal weten wat altijd een meerwaarde is laat ik jezelf opzoek gaan , er is veel over geschreven ) . Dus pancreas in de war , daardoor worden de suikers niet meer omgezet in glucose. Met alle gevolgen van dien.
Omdat het lichaam dit niet meer zelf kan en dit wel nodig is om te leven wordt de pancreas vervangen door het inspuiten van insuline .
dus we wegen onze koolhydraten deze worden berekend in dosissen insuline die we dan met een insulinepen of insulinepomp toedienden zodat de suikers kunnen omgezet worden en het lichaam terug kan functioneren .
Hoe dit allemaal te werk gaat schrijf ik graag in mijn blog van volgende week .
Even terug in de tijd 23 mei 2014 . Mijn dochter kwam thuis van bosklassen helemaal afgepeigerd en 10 kg lichter .
Je kon gewoon haar beenderen door haar huid zien .
Ik dacht amai wat heeft ze me hard gemist . Ze was nog nooit langer dan een nacht weggeweest .
Ik kende ook de symtomen van diabetes type 1 niet . Had zelfs nog nooit van deze ziekte gehoord .
We besliste dus om haar een nachtje thuis te laten en haar goed in de watten te leggen met veel lekkers .
De kilo's moesten er snel terug aan en een nachtje in haar eigen bed zou wel goed doen (dacht ik ).
De volgende morgen ging het van kwaad naar erger . Ze kon haarzelf zelfs niet meer rechthouden .
Dus recht naar de spoed gegaan .
Na een eerste check up mocht ze terug naar huis .
Daar was ik niet mee akkoord en weigerde te vertrekken .
Blijkbaar hadden ze ondertussen toch haar bloedwaarde onderzocht ,verdict : diabetes type 1
Haar suikerwaarde stonden op 800 . Van het eerst naar huis gaan naar misschien intensive care was wel een klap in mijn gezicht .
Mijn kleine meid toen 6 jaar lag daar . Alles rond je bestaat dan niet meer . Je besef van tijd is gewoon weg , je stapt over in een automatische
pilootstand .Liep achter haar bed naar de ziekenwagen . mits waarschuwing van de ambulancier dat de sirenes alleen aangingen om sneller in het andere ziekenhuis te geraken sloeg mijn hart iedere keer over .
De eerste nacht in het ziekenhuis is voor mij nog steeds een zwart gat .
Diabetes ? nog nooit van gehoord . Wat ik wel wist aan mijn dochter te zien "dit is geen goed nieuws "
volgende week schrijf ik over onze eerste dagen in het ziekenhuis en ga ik diabetes type 1 op mijn eigen manier proberen te omschrijven .
verwacht geen technische uitleg . Dit is niet mijn vakgebied
Daar begint mijn hoofd al te draaien . Hoe maken we er een gezonde versie van ?
Wist dat ik nog havermout in de kast had staan . snel even googglen . hup recepten genoeg .
Maar voor mij is het nooit wat ik zoek . De ingredienten zien er wel goed uit maar wijken teveel af
van onze traditionele pannenkoeken. Tijd om aan te passen .
het is tenslotte goed gelukt. heb een tussenweg genomen : de helft van het havermout recept en de helft van onze traditionele .
Natuurlijk viel het onmiddellijk op .Onze kinderen hebben speciale sensoren of zoiets om verandering onmiddellijk waar te nemen .
de vraag kwam dus snel ;nieuw recept ? Ze zien er goed uit .
Zoon komt thuis grabbel en weg zijn ze .
Het zicht doet eten . Wat we gewoon zijn wordt gegeten zonder strijd .
En niet vergeten die laag kinnekessuiker hoort erbij .
Kinderen tevreden en ouders blij dat ze toch al wat gezonder gegeten hebben .
Natuurlijk als je iemand in huis hebt met diabetes TYPE1 is het altijd wel een uitdaging om een juiste dosis insuline te
berekenen als je wat recepten door elkaar mengt .
Ik ben gegaan voor de normale dosis van een pannenkoek .
Dit was niet te juiste keuze . De dosis mocht lager . Een kleine verandering in je recept kan er dus al voor zorgen dat de balans in je bloedsuikerspiegel
wat stabieler blijft en dat je de insulinedosis flink kan verlagen .
