Vorige maand mocht ik een vlog maken over een inspirerend persoon. Er zijn weinig dingen waarvan ik stil word, wel dit is zo één van die weinige dingen!

Op weg naar huis was ik diep in mijn gedachten verzonken. Helemaal onder de indruk! De radio speelde en ik ben nog al een grote meezinger, ongeacht mijn medepassagiers 😊.

De vlog ging over het onmogelijke doen of toch het onmogelijke in de ogen van anderen. Het zette me aan het denken over mijn eigen parcours. Specifiek over mijn studiekeuze die je moet opgeven ergens in het tweede jaar van de derde graad. In het middelbaar volgde ik een technische richting (TSO) – ik studeerde af in de richting ‘Toerisme’. Een richting die toen nog niet zo ontwikkeld was in mijn toenmalige school.

“Vandaag, krijgen jullie tijdens het uurtje aardrijkskunde, geen aardrijkskunde.”, lachte de klastitularis ons toe. Bijna iedereen, behalve ik sprong een gat in de lucht. Ik wilde graag mijn uurtje aardrijkskunde, gezien ik nog duizend vragen had over de vorige les. Ik staarde teleurgesteld naar mijn boek aardrijkskunde en fluisterde hem toe ‘Een volgende les vriend.’

Ongestoord ging de klastitularis verder, “Dit uur wil ik graag van jullie weten en horen welke studierichting jullie voor ogen hebben, wanneer jullie volgend jaar afstuderen.” Geroezemoes alom, wie weet nu wat ze willen gaan studeren of welk beroep ze later willen uitoefenen?

Dat was buiten mezelf gerekend! Mijn innerlijke zelve lachte naar me en gooide me confetti toe. Tuurlijk wist ik wat ik wilde studeren! Ik had reeds alle brochures uitgezocht, de websites bekeken en ik was al naar een opendeurdag geweest. Het was voor mij een uitgemaakte zaak! Klaar als een klontje. Toen de klastitularis eindelijk volgende vraag stelde: “Wie van jullie weet al wat hij of zij wilt gaan studeren?”, stak ik heel enthousiast mijn hand zo hoog mogelijk in de lucht. Mijn innerlijke zelve stak beide duimpjes omhoog. Ik was de enige die dan ook haar hand had opgestoken.

“Zeg het maar, wat wil jij studeren?”

Eindelijk, dacht ik, eindelijk kan ik het vertellen! Vol enthousiasme gooide ik er uit “Criminologische Wetenschappen”.

Mijn klastitularis keek me heel bizar aan, “Wat wil je studeren? “ “Kun je nog eens herhalen?”

Ik dacht dat hij me niet goed had begrepen, dus ik herhaalde – nog enthousiaster – “Criminologische Wetenschappen” en voegde er bij wijze van zekerheid aan toe, “aan de universiteit van Gent”.

Ik verwachtte een soort van “Leuk” of “super”. Mijn verwachting werd niet ingelost, integendeel, zijn blik verstarde en een zenuwachtig lachje – als in ik moet proberen vriendelijk te blijven – verscheen op zijn gezicht, “Criminologische wetenschappen”, fluisterde hij eerder tegen zichzelf dan tegen mij of de rest van de klas die ondertussen op het puntje van hun stoel zaten omdat de sfeer plots was omgeslagen. Mijn innerlijke zelve wees me erop dat ik iets moest doen of zeggen, dus zei ik: “Ja, Criminologische Wetenschappen aan de universiteit van Gent.”

Na een lange stilte – zo voelde het toch aan – brak het zweet mij uit en geloof me op die leeftijd is het not done om met zweetplekken onder je oksels te zitten… 😊 – zei hij: “Maar dat is toch niet realistisch, dat kun jij toch helemaal niet.”

Ik ging in een soort van schok! Mijn innerlijke zelve was op haar hoede en voordat ik hem zou vervloeken om hem vervolgens ondragelijk te laten lijden door Middeleeuwse foltertechnieken toe te passen, ik denk dan aan de kwelpeer, De peer brengt men soms ook in de mond in geval van leugens of blasfemie. Het toestel bestaat uit vier ‘bladen’, die kunnen opengedraaid worden via een schroef. Dit gebeurt nadat de peer is toegediend. Het gevolg zijn zware verminkingen en dislocaties van het beengestel – in plaats daarvan vroeg ik hem, “Waarom niet?”

En typisch, alsof het voor iedereen en hem zelf inbegrepen, duidelijk was waarom dat niet ging lukken, zei hij – nog steeds met het zenuwachtig lachje “Allé, dat gaat toch niet, jij komt uit een technische richting en daarbij zijn je punten niet goed genoeg om te kunnen studeren aan de universiteit.”

Mijn wenkbrauwen gingen omhoog, excuseer? Sinds wanneer zeggen punten of een richting iets over wilskracht, over discipline, over een persoon? Bent u misschien afgevaardigde van de universiteitscommissie die gaat bepalen wat ik wel of niet kan? Toegegeven, het is geen evidente keuze, toen zeker niet. Ik wist wat ik wilde, ik wist dat het ging moeilijk worden, maar weet je wat, story of my life!

Mijn innerlijke zelve, maande me aan tot kalmte, Ik antwoordde zo rustig mogelijk: “Je zult wel zien.”

Achttien jaar later, 2021, ging diezelfde klastitularis op pensioen, welverdiend natuurlijk. Ik werd gevraagd om een anekdote te schrijven voor zijn pensioen, iets wat de rest van mijn leven me is bijgebleven… . Na het lezen van de anekdote, zocht hij me op, “Weet je, sinds dat jij vertrokken bent naar de universiteit en afstudeerde als master in de Criminologische Wetenschappen, heb ik nooit meer tegen iemand gezegd dat ze iets niet kunnen.” “Jij liet me inzien dat alles mogelijk is, als je het maar wilt!”

Al wat ik dacht: “No shit, Sherlock!”