HET WERKELIJKE LEVEN

Een zonnige zomerdag aan de kust. Ver weg van wolkenkrabbers, toeristen, drukte en lawaai. Achter mij het Zwin. Voor mij de zee. Links en rechts enkel zand. De zon doet deugd op mijn huid en ook het zand onder mij voelt heerlijk zacht. Even alle zorgen en stress achterlaten, donkere of triestige gedachten bannen, gewoon ontspannen nietsdoen. Ik kijk naar boven en zie een stralende wolkeloze hemel. Ik voel een vredige innerlijke rust over mij komen. Mijn ogen vallen dicht.

Ik word wakker en bevind mij in een groot goudgeel korenveld. Verwonderd kijk ik om me heen. Weg zijn strand, zee en duinen. Ik raak even in paniek. Dit kan toch niet? Onrustig en angstig spring ik recht. Daarginds zie ik mensen naarstig werken. Onophoudelijk maaien ze het koren weg. Om telkens weer opnieuw te zaaien en te oogsten. Een absurde cyclus van hard labeur, zonder ooit te rusten of te genieten van de oogst van hun werk. Ze blijven verlangen naar rijkdom en allerhande  materiële genoegens, maar vinden nooit echt bevrediging. Hooguit een kortstondige roes of waan van geluk maar uiteindelijk enkel doffe ellende.

Ik sluit mijn ogen en ga naar binnen in mijzelf. Ik mediteer een uur lang en hoor dan een zacht windgeruis. Ik open mijn ogen en zie mezelf nu in een immens blauw bloemenveld. Veelkleurige vlinders dartelen rond en bijtjes zoemen vrolijk. Ik hoor hemelse muziek. Het lijkt op Johann Sebastian Bach, maar is het nog schoner. Ik voel me diep ontroerd. Vreugde overweldigt me. De geur van de bloemen bedwelmen me en ik val weer in een diepe slaap.

Ik zweef heel hoog boven in de lucht. Onder mij zie ik nu het gele korenveld als een wijde cirkelvormige kring. Daar binnenin het blauwe bloemenveld, volledig omringd door de gele band. Ik daal zachtjes naar beneden en merk middenin het blauwe veld een schitterend witte vijfhoekige ster. Wanneer ik dichterbij ben, merk ik dat mijn hoofd, armen en benen precies passen in de vijf hoeken. Onhoudbaar aangetrokken als door een magneet glijd ik doorheen de opening en…

Een onbeschrijflijk gevoel van gelukzaligheid! Mijn lichaam is er niet meer; ik ben één oneindig bewustzijn. Er zijn geen grenzen meer. De hele kosmos is in mij en ikzelf ben één met het oneindig alomtegenwoordige. Ik besef dat dit altijd al zo was. De strandervaring en mijn vele levens, verschillende incarnaties… het lijkt nu allemaal een droom geweest te zijn. Ik ontwaak nu in de werkelijkheid, als mijn ware Zelf.

In één flits zie ik duizenden en duizenden levens op het scherm van al wat is en weet dat alle zielen ooit weerkeren naar de ene Bron van Liefde. Elk leven biedt waardevolle uitdagingen, ervaringen en lessen om tot dit punt van opperste gelukzaligheid te kunnen komen. Wat een geniale schepping!  Dankbaar en zielsgelukkig geniet ik van een eeuwige rust.

Ergens op het strand van de Vlaamse kust loopt een jongetje met een emmertje en een zandschepje. Verloren gelopen, ver weg van de ouders en de andere mensen in de toeristenzone. Het jongetje vindt een naakte man die roerloos in het zand ligt. Het loopt bang weg en keert terug in de richting vanwaar het kwam. Redders en politie komen hem tegemoet en brengen hem weer naar zijn ouders. Zijn verward verhaal over een man die hij had zien liggen verontrust hen. Er komt een grootscheepse zoekactie maar men vindt niemand. Noch op het land, noch in de zee.

Vanuit de andere dimensie kijk ik vertederend toe en zegen de jongen, zijn familie en de hele mensheid. Het komt allemaal goed. Uiteindelijk komt alles goed.

Yogannes      

Dit is het verhaal van een heel klein wit vlindertje. Het werd dan ook ‘Witje’ genoemd. Het leefde in de grote Vlindertuin, vlakbij de zee. Witje was meestal eenzaam en verdrietig. De andere Vlinders zagen hem nog niet staan en vonden hem maar een kleine nietsnut. Terwijl zijn kameraadjes speelden en vrolijk rondfladderden, bleef Witje gewoonlijk alleen in het gras liggen. De anderen gingen vaak samen op zoek naar grote prachtige bloemen om er de lekkere nectar uit te zuigen. Die vlinders hadden allemaal schitterende kleuren : blauw, groen, oranje, rood, geel en alle schakeringen daartussen in. Zelfs de witte vlinders hadden wel ergens stipjes of streepjes. Zo konden ze rustig op een bloem blijven zitten en er eten. Want omdat ze dezelfde kleur hadden als de bloem waren ze goed verborgen voor hun vijanden. Alleen Witje kon dat niet omdat hij enkel wit was en altijd opviel.  Zo kon hij enkel eten als zijn ouders of vriendjes hem wat toestopten. Hij bleef dus klein en zwak en treurig. Was er dan niemand die hem kon helpen ? Er moest toch ergens op aarde een bloem zijn die bij hem paste ?

Op een dag besloot Witje de Vlindertuin te verlaten en op zoek te gaan naar een klein wit bloempje. Hij trok weg van de zee en de duinen en wou verder het land intrekken. Maar de derde dag was hij zo moe dat hij zijn vleugeltjes amper kon bewegen. Uitgeput bleef hij in de graskant liggen. Plots verscheen er een klein wezentje naast hem die het blijkbaar ook moeilijk had. Het was een Twaalfje. Dat is een Elfje dat net iets groter is dan een Elfje maar natuurlijk wel wat kleiner dan een Dertientje. ..

Puffend vroeg het Twaalfje aan Witje of het nog ver was.

“Hoezo ?” vroeg Witje verbaasd. “Weet jij dan waar ik heen wil ?”

“Natuurlijk, naar de bosheuvel bij de Grote Wijze Vogel. Die kan ons helpen.”

“Waarmee ?” Witje begreep er niets van.

Die Vogel weet gewoon alles en iedereen trekt er naartoe om hulp te vragen.

“Jij toch ook ? Zullen we er samen heenvliegen ?”

Amai, dat lieve schepseltje met de flinterdunne vleugeltjes liet er geen gras

over groeien.

Na wat gerust te hebben vlogen ze samen over de rivieren en de bossen naar de heuvel. Twaalfje was net als Witje een beetje zwakjes. Onderweg moesten ze verschillende keren stoppen en wat nectar bedelen bij vriendelijk uitziende vlinders en bijtjes. Gelukkig konden ze het laatste grote stuk meevliegen met een vegetarisch Winterkoninkje, anders waren ze er nooit geraakt.

Na twaalf dagen kwamen ze zo bij de Grote Wijze Vogel aan. Die leefde helemaal boven in een Vlierboom. Het Winterkoninkje bracht hen tot vlakbij Oehoe; dat was de naam van de strenge maar hulpvaardige Uil. Toen Witje en Twaalfje hun verhaal gedaan hadden, kneep Oehoe één oog dicht en sprak dan langzaam maar beslist :

“Jullie moeten allebei een Vredesbloempje zoeken ; dat zal jullie de bijzondere nectar geven waarvan de Lievebiekes een extrasterke honingbrij kunnen maken.  Dat zal jullie de kracht geven om flink te groeien en voortaan zelf eten te kunnen zoeken. Het bloempje groeit echter alleen in de Vredestuin, ver achter de woestijn en de hoge bergen. Om er te geraken zullen jullie bij vier mensen moeten langsgaan die ooit een vredesbloempje gekregen hebben voor het goede werk dat ze gedaan hebben. Daar kunnen jullie dan wat nectar bekomen, genoeg om verder te reizen.”

Witje en Twaalfje kregen nog wat vlierbloesemsap te drinken en vertrokken toen op weg naar de Vredestuin.

Eerst ontmoetten ze een oude man die een vredesbloempje had gekregen omdat hij een écht zebrapad had gemaakt. De kinderen in zijn dorp konden nooit veilig oversteken om naar school te gaan vanwege de automobilisten die niet wilden stoppen. Daarom had hij op een dag een hele kudde zebra’s op het zebrapad gezet.

De chauffeurs waren razend maar de kinderen konden lachend en veilig oversteken tussen de zebra’s door.

De volgende dag kwamen ze een meisje tegen dat ervoor gezorgd had dat er geen ruzie kwam tussen twee dorpen. De burgemeester van het ene dorp wou een grote autoweg aanleggen vlak naast de grens met de buurgemeente. Die wilden op dezelfde plaats een spoorlijn aanleggen voor supersnelle treinen. De ruzie liep zo hoog op dat de inwoners van beide dorpen wilden vechten. Tot het meisje opmerkte dat er toch een rivier was die langs beide dorpen stroomde. Waarom die waterweg niet gebruiken voor al het goederen- en mensenvervoer ? Iedereen was het onmiddellijk eens met dit wijze voorstel en de mensen verboederden met elkaar en leefden voortaan in vrede. Het meisje kreeg een vredesbloempje dat ze nu deelde met Witje en Twaalfje.

Toen ze in een groot bos kwamen zagen onze vriendjes een houthakker die altijd omringd was door vogeltjes, herten, konijntjes en nog een heleboel andere dieren. Die had hij ooit eens verzorgd nadat ze gewond raakten of hij had ze gered uit een valstrik. Zijn vredesbloempje stond in de tuin achter zijn blokhut. Witje en Twaalfje deden zich te goed aan de nectar en vertrokken dan voor het laatste en zwaarste deel van hun tocht : door de woestijn !

Na vier dagen in de zandvlakte rondgezworven te hebben, kwamen Witje en Twaalfje uitgeput aan bij een oase. Enkele palmbomen, wat rotsen en een kleine waterpoel. Meer was er niet te zien. Of toch, plots kwamen uit de bomen een, twee, drie, vier kinderen gesprongen.

“Hoe heten jullie ?” vroeg Twaalfje.

“Ik ben Vreugde” riep er eentje vrolijk.

“En ik heet Recht” zei een jongetje ernstig.

“Ik ben Teder” glimlachte een lieve krullebol.

“Ik ben Geduld” prevelde de kleinste.

Vanuit het struikgewas kwamen ook de ouders tevoorschijn. Vake Vredeling was een grote sterke man met zachte ogen. Moeke Lieveke was een echte schat en nodigde onze vriendjes meteen uit samen met hen te eten en te drinken.

Wij wonen hier aan de Bron van Verdraagzaamheid legde Vake Vredeling uit. Vele woestijnreizigers komen hier rusten en drinken. Welke taal ze ook spreken of hoe ze er ook uitzien, wij ontvangen iedereen hier gastvrij. Ze mogen zelfs blijven overnachten in één van de vele boomhutten. Witje en Twaalfje besloten dat ook te doen. Ze genoten van de nectar van het Vredesbloempje dat dit lieve gezin gekregen had en uitgeplant in hun kruidentuin. Vanuit de hoogste palmboom kon je in de verte de bergen zien waarachter de Vredestuin lag. Eenmaal goed opgeknapt vlogen Twaalfje en Witje daar naartoe.

Eindelijk bereikten ze hun einddoel en daar wachtte hen een schitterend schouwspel. Werkelijk alle soorten bomen, planten en bloemen stonden er in al hun pracht. Er was zelfs een wei vol Vredebloempjes. Samen met de Lievebiekes aten Witje en Twaalfje van de nectar. De bijtjes maakten er ook nog eens heerlijke honing van. Na enkele weken waren onze vrienden zo sterk geworden dat ze makkelijk in één keer zouden kunnen terugvliegen naar huis. Witje was uitgegroeid tot een grote vlinder met alle kleuren van de regenboog ! En Twaalfje, die leek wel een twintiger geworden ! Op de terugweg gingen ze nog eens bij al hun vrienden langs. Thuis werd in de Vlindertuin een heel groot feest gegeven. Witje werd voortaan Vredevlinder genoemd. Hij had vele vredebloempjes meegebracht en in de tuin geplant. Nu zou geen enkel vlindertje nog verhongeren of gepest worden. Het leven in de tuin werd vanaf nu één groot Vlinderfeest.   

EEN DROOM VAN WERELDVREDE.

(OOIT) EEN WAAR GEBEURD VERHAAL.

Meer dan tweeduizend jaar geleden liep er een jongeman al weldoende rond in Palestina; hij vertelde de mensen over liefde, vrede en rechtvaardigheid. Het was in essentie hetzelfde verhaal als dat van andere grote wijze meesters zoals onder andere Krishna, Boeddha en nog vele andere groten der aarde. Alle volkeren en mensen zijn gelijkwaardig en moeten gerespecteerd worden. Niemand mag een ander iets aandoen wat hij zelf ook niet wil aan gedaan worden. Alleen liefde waarborgt een gelukkig en vredevol leven voor elkeen. Hebzucht en andere ego-gebonden ambities zijn gedoemd om te leiden tot lijden en vernietiging van alles en iedereen. “Wie met het zwaard omgaat, zal erdoor vergaan”. “Heb elkander lief, zoals jezelf”.

Heeft de mensheid dan echt nog zo weinig geleerd na eeuwen “beschaving”? Hoe lang nog moet de waanzin van oorlog en geweld in de wereld heersen vooraleer het bewustzijn van de mens die onzin voorgoed een halt toeroept?

Gelukkig  neemt dat bewustzijn toe. Kinderen en jongeren geven het voorbeeld en maken de droom van vredevol en harmonisch samenleven tot werkelijkheid. Steeds meer mensen verwerpen het destructief en redeloos streven naar almaar meer materieel gewin en kiezen resoluut voor een kwaliteitsvol leven waar plaats is voor liefde en solidariteit. Ooit behoren het barbaarse bewapenen en oorlogvoeren tot het verleden.  Dit is geen utopie want de huidige toestand is oneindig meer absurd; de verspilling van zovele mensenlevens, energie, tijd en geld aan het vernietigen van al wat echt waardevol en kostbaar is, tart elk gezond verstand en gaat in tegen wat elke mens werkelijk wil: een gelukkig en vredig bestaan.

Wil je vrede in de wereld, ga dan regelmatig in stilte zitten en mediteer. Ervaar een gelukzalige vrede en stuur die energie naar alle mensen die lijden onder oorlog en geweld. Leef in vrede met jezelf en elk-ander. Verspreid liefde en vergeving in je omgeving. Een krachtiger wapen tegen oorlog bestaat er niet. Uiteindelijk zal de Liefde overwinnen.

 Yogannes

WANNEER WAPENS ZWIJGEN

Enkel wanneer de wapens zwijgen

en de mensen met elkaar spreken

en luisteren naar mekaar vanuit hart en ziel

kan er ware vrede komen.

Nog nooit bracht oorlog en geweld

een oplossing voor welk conflict ook

integendeel, het werd enkel erger

en oorzaak van nog meer geweld

Hoe dwaas de mens

die zich bewapent

en oorlog voert

of geweld pleegt

We zijn allen kinderen,

broeders en zusters,

komend van éénzelfde Bron

van Liefde, Licht en Vrede

Waarom in hemelsnaam

elkaar bestrijden

met haat en geweld?

Wat een verspilling

aan mensen, tijd en energie!

Stop de waanzin

van wapens en geweld!

Werk aan een harmonisch

en vredevol samenleven

Liefde

overwint

alles

altijd

Yogannes

WEET JE

Weet je

dat je

altijd al

was

en altijd

zult zijn

Eén

en

Al

Liefde

ben

jij

altijd al

en

voor altijd

Yogannes

H E T   V E R H A A L   V A N    I S

Is werd geboren in het heuvelachtige land van Pales aan de azuurblauwe Middenzee. Hij behoorde tot het vredelievend Esvolk. Zijn ouders waren eenvoudige, vrome mensen die leefden in een kleine dorpsgemeenschap. Is was een uitzonderlijk knappe jongen, zowel lichamelijk als verstandelijk. Hij had een hart van goud, hield van iedereen en iedereen hield van hem.  Tenminste, de meeste mensen waren hem welgezind omdat hij altijd zo vriendelijk en gedienstig was. Hij maakte het beste in hen wakker en zijn innemende glimlach en immer vreugdevolle blijheid werkten aanstekelijk op hun gemoed.

Toch had dit bij sommigen een averechts effect. Zij waren wat jaloers of voelden zich schuldig omwille van hun eigen tekortkomingen die schril afstaken tegen het voorbeeldige gedrag van Is. Maar doorgaans was dit van voorbijgaande aard want Is zelf bleef steeds even enthousiast van iedereen houden, hoe ze ook reageerden. De personen die het moeilijkste met hem konden omgaan waren zijn leraars of andere gezagsdragers. Is bleek immers veel meer te weten dan zijzelf en dat lag vaak moeilijk wanneer ze hun positie in de gemeenschap aangetast waanden door de enorme wijsheid die Is als kind van twaalf tentoonspreidde.

Daarbovenop gebeurden er wondere dingen wanneer er iemand in nood was en Is op een bovennatuurlijke wijze de situatie scheen recht te zetten. Verhalen deden de ronde over speelkameraden die zich bij het spelen levensgevaarlijk verwondden en die door Is op onverklaarbare wijze geheeld werden. Al wat hij deed was zijn handen over de wonden houden en zijn ogen naar boven richten, enkele woorden zeggend tot zijn “Vader en Moeder in de Hemel” zoals hij het meestal uitdrukte wanneer hij zich tot God richtte. Want net als zijn ouders was Is diep gelovig en hij zonderde zich vaak af om in stilte te mediteren en te bidden.

De geleerden in de Tempel waren verrukt over -en ook wat beducht voor- zijn kristalheldere uitleg van de heilige Geschriften. Hoe kon een twaalfjarige jongen toch zoveel wijsheid in zich hebben terwijl zijzelf een leven lang diep nagedacht en gestudeerd hadden om de ware betekenis te kunnen achterhalen van wat geschreven stond? Vele leraren van Is waren de wanhoop nabij omdat zij niet opgewassen waren tegen de scherpe en niet te overtreffen geest van Is.  Wanneer hij hun beweringen tegensprak, wisten ze dat hij het bij het rechte eind had; hij bewees dat ook telkens met ontegensprekelijke bewijzen en met een inzicht dat nergens elders ter wereld te vinden was. De wijsheid van Is overtrof alle gekende literatuur van die tijd.  Kortom, het bleek onmogelijk om iemand in de gemeenschap te vinden die de jongen verder kon opleiden of iets bijbrengen.

Een bijkomend probleem drong zich op toen Is op huwbare leeftijd was gekomen. Na zijn twaalfde levensjaar moest hij volgens de traditie van zijn volk door de ouders gekoppeld worden aan een meisje uit de gemeenschap. Is zag dit helemaal niet zitten want hij voelde als kind al dat zijn ware levensroeping niet te verzoenen was met een bestaan als huisvader. Timmerman worden als zijn vader of visser zoals vele andere dorpelingen en een gezin stichten om hier een leven lang in de dorpsgemeenschap te blijven wonen? Neen, dat kon hij echt niet doen. Zijn honger naar nog meer wijsheid - en vooral: naar methoden om zijn inzichten te kunnen verspreiden naar anderen - was onmetelijk groot. Diep in hem was een sterk verlangen om te beantwoorden aan de roep van de Heer:

 “Breng mijn boodschap van Liefde bij het volk”.

Is zag immers goed genoeg dat de mensen om hem heen niet gelukkig waren. Zij gingen zwaar gebukt onder een hard bestaan. Hun volk was slaaf van een meedogenloos machtig bezetter die hen hardhandig met geweld onderwierp en zware belastingen oplegde. Er was geen vrede en vreugde onder de mensen en velen waren lichamelijk en geestelijk ziek. Het ontbrak hen aan geloof, aan hoop en vertrouwen. En bovenal aan liefde. Liefde voor elkaar en voor God die hen in hun ogen -minstens tijdelijk- verlaten had. Is wist dat hij als opdracht had zich verder te verdiepen in wijsheid en technieken om zich zo voor te bereiden voor zijn goddelijke levenstaak.

Hier in het dorp kon hij dit onmogelijk verwezenlijken en daarom moest hij weg van zijn ouders, van zijn leefgemeenschap, zijn volk, zijn land. Hij wist dat bij zijn geboorte wijzen uit Oostland gekomen waren om hem te aanbidden. Dààr moest hij heen om zijn innerlijke wijsheid te toetsen aan die van de geleerden ginder. Zij konden hem ongetwijfeld ook methoden en technieken aanleren om de Boodschap van Gods oneindige Liefde uit te leggen aan de mensen en hen zo uit hun veelvoudig lijden verlossen.

Regelmatig kwam een karavaan van kooplieden uit Oostland langs om hun waren -vooral zijde en kruiden- te slijten aan het Esvolk. Is had vaak met hen gesproken, met enthousiasme naar hun verhalen geluisterd en met hun kinderen gespeeld. Hij zou zijn ouders vragen of hij met de kooplieden mee mocht naar hun land om daar zijn opvoeding te kunnen voltooien. Zij wisten immers toch ook dat hij een bijzondere goddelijke roeping had?

Zijn moeder was er uiteraard het hart van in en zijn vader was vooral bezorgd omwille van de vele mogelijke gevaren op die lange tocht. Maar ze begrepen dat het geluk en welzijn van Is voorrang moest krijgen en uiteindelijk gaven ze hem zijn zegen.

Is liep nog een laatste keer naar de hoge heuvel en zag vandaar in de verte de zon majestueus ondergaan in de hemelsblauwe zee. Hij had afscheid genomen van zijn ouders, zijn familie en vrienden en was klaar om te vertrekken met de karavaan van de kooplui naar Oostland.  Hij bad tot zijn goddelijke Vader en Moeder om hem te beschermen en te begeleiden.

                                                           ***

 De tocht was lang en zwaar. Bergen, woestijnen, zeeën.. wisselende landschappen en volkeren… Is voelde zich algauw thuis bij de kooplieden waarvan sommigen met hun hele gezin de reis deden.

Toch was hij blij wanneer ze eindelijk Oostland naderden. Is sloot zich aan bij een gemeenschap van een heel vredelievend volk. Hij was bij allen heel geliefd en graag hadden ze hem permanent bij zich gehouden maar Is wou verder.

Zo kwam hij bij de Tempel van Wijsheid aan in een grote stad. Hier kon hij dagelijks met eminente geleerden spreken en discussiëren over de ware betekenis van heilige Geschriften.

Hij begon ook te prediken; het liefst vertelde hij zijn wijsheid en inzichten in de vorm van een verhaal aan kinderen en eenvoudige mensen die enthousiast kwamen luisteren. Eerst wilden ze de kinderen wegjagen toen die vlakbij hem kwamen maar hij weerhield hen hiervan en zei:

“Laat die kinderen toch rustig hier bij mij. Zij zijn in hun spontaniteit en zuiverheid als engelen, nog ongeschonden door de waan van het wereldse leven. Jullie zouden hen beter wat meer respecteren en hun voorbeeld volgen”. Dit was totaal nieuw voor deze mensen die hun kinderen gewoonlijk niet eens goed verzorgden, laat staan dat ze naar hen zouden luisteren. De kinderen zelf vonden het uiteraard heerlijk eindelijk wat aandacht te krijgen. Zeker als Is telkens begon met een verhaaltje voor hen. De grote mensen hoorden dit trouwens ook graag want het raakte hen allen meteen diep in hun hart wanneer Is vertelde over een paradijselijke wereld vol welzijn, liefde en rechtvaardigheid. helemaal in tegenstelling tot hun dagdagelijkse bestaan en toch dichtbij volgens Is. “Kijk om je heen en zie hoe de vogels vrij in de lucht zweven en sierlijk getooid zijn met kleurrijke veren. Hoe ze noch zwoegen noch zorgen hebben en door de goddelijke Vader en Moeder verzorgd worden. Niets ontbreekt hen, dus waarom zouden jullie zich dan zorgen maken? God houdt immers nog veel meer van jullie, zijn eigenste kinderen, volledig naar zijn evenbeeld geschapen!” Zo ging Is verder, almaar vertellend en uitleggend. Een ware verademing voor het lijdende volk. Jong en oud genoten van zijn verhalen en verklaringen.  

Hij genas ook vele zieken en troostte vele mensen die op één of andere manier leden onder angst, geweld of armoede. Wanneer Is moe werd van al het preken en helen trok hij alleen de heuvels in. Daar vastte hij, bad en mediteerde. Zo kwam hij weer op krachten en ging dan weer naar de mensen toe om hen te bemoedigen, te onderwijzen en te genezen. Groot en klein, jong en oud kwam massaal naar hem luisteren. Vooral de kinderen hingen aan zijn lippen. Na hem aangehoord te hebben, trok iedereen blijgezind en vol hoop naar huis.

Ook in de Tempel waar hij zich onderhield met geestelijken en geleerden was Is een welkome gast. Niemand had ooit zo helder en klaar de geschriften verklaard. Op een dag echter kwam een oudere geleerde in de Tempel naar hem toe en wees hem vriendelijk maar beslist terecht.

“Het is niet goed om de wijsheid en waarheid - die jij zo voortreffelijk weet te verwoorden onder ons, geleerden en priesters, in de Tempel- ook te willen verkondigen aan het gewone volk. Enkele onder ons hebben je bezig gezien en gehoord en vrezen dat jouw woorden, hoe goed ook bedoeld, deze mensen alleen maar van streek kan brengen. Wij hebben een zekere reputatie en stand op te houden want wij behoren tot een uitverkoren kaste. God heeft dit zo gewild en daar mag jij niet tegenin gaan”.

 Is begreep dat deze man door de anderen was uitgestuurd omdat ze hun bevoorrechte positie in gevaar zagen. Is predikte immers dat allen gelijk waren voor God en dat iedereen, ongeacht afkomst, geslacht of in welke hoedanigheid dan ook- evenveel recht had op een volwaardig bestaan. Hij wist dat het geen zin had de geleerden en de priesterkaste te wijzen op hun ongelijk. Hij wou echter ook de armen en vele eenvoudige mensen die op hem rekenden niet in de steek laten. Daarom antwoordde hij rustig maar beslist dat voor God iedereen gelijkwaardig is en dat wie zich verheft zal vernederd worden en dat de eersten de laatsten zullen zijn.

Daarop ging Is zoals naar gewoonte naar de mensen op het plein en onderrichtte hen. De oude geleerde was bedroefd want hoewel hij zelf geneigd was Is volledig gelijk te geven en te steunen, wist hij dat de priesters Is nooit zouden toestaan hun bevoorrechte plaats in de maatschappij te betwisten. Zij hadden die van hun ouders en voorouders overgeërfd en wilden dit zo behouden ook voor hun kinderen en kleinkinderen. En voor zichzelf uiteraard. Is had ongetwijfeld gelijk wanneer hij hen erop wees dat iedereen zonder uitzondering recht had op het bevrijdende woord van de Heer en dat we allen volledig gelijk waren in de ogen van God. Toch vreesde deze oude, wijze man dat dit niet goed zou aflopen en dat hij daar zelf niet veel kon tegen inbrengen. Met tegenzin en bezwaard gemoed ging hij het antwoord van Is overbrengen naar de kaste van priesters en geleerden.

Na een tijd voelde Is intuïtief aan dat de priesters hem zochten te verjagen omwille van zijn bevrijdende boodschap die hun positie nu eenmaal in gevaar bracht. Is besloot om weg te trekken want gevangen of dood kon hij immers toch ook niets betekenen voor het volk hier. Bovendien wist hij dat zijn levenstaak nog niet vervuld was. Hij droomde ervan naar de hoge Hemelse bergen te trekken waar in grotten de echte geleerden en wijzen leefden. Ook de wijzen die hem als boreling hadden bezocht kwamen daar vandaan. In het diepste van de nacht verliet hij de Tempelstad en trok naar het gebergte.

                                                           ***

 Een diep gevoel van intense vreugde overviel Is toen hij de eerste omtrekken zag van het reusachtig bergmassief. Sneeuwwitte toppen doemden in de verte op en weldra werd het landschap alsmaar prachtiger. De rust en schoonheid van de natuur was overweldigend, een lust voor alle zintuigen. Maar vooral van binnen voelde Is een symfonie van blijheid en tederheid. Het gaf een deugddoende ervaring van thuiskomen. Hij wist dat hij hier ooit al eerder moest zijn geweest, in een vroeger leven.

Hij snelde naar de Hemelse bergen toe en vestigde zich in een bergdorp bij een gelovige gemeenschap. Zij aanbaden de hele dag hun ‘Verlichte Meester’, vertelden diens levensverhaal en leer, zongen geestelijke liederen en mantra’s en gingen vaak naar hun tempel. Hun ingeboren gastvrijheid en lieflijk omgaan met elkaar maakte dat Is zich nog meer thuis voelde. Hij trok regelmatig verder de bergen in, tot bij de allerhoogste toppen en overnachtte in grotten waar hij af en toe een wijze ontmoette.

Op een dag waande hij zich verloren en het begon al te schemeren. Geen grot in de buurt maar hij maakte zich geen zorgen. Hij bad tot zijn Vader en Moeder in de Hemel en vroeg hem te geven wat nodig was. Meteen zag hij iets verder een vuur branden. Naderbij gekomen zag hij drie mannen in lotushouding onder een boom zitten. Een ongelooflijk schitterend licht omstraalde het drietal en er scheen een harmonieuze symfonie van klanktrillingen het hele tafereel te omkaderen. Is voelde zich heel licht en euforisch worden.

“Welkom, Is. We zijn verheugd dat je ons een tegenbezoek komt brengen. We zullen je na het goud, de wierook en mirre nu ook de nodige wijsheid, kracht en methodiek geven die je nodig hebt.”

Is herkende de drie Wijzen die hem bij zijn geboorte hadden bezocht en aanbeden.

“Ik ben Bab-Kri, en dit zijn LahMah en SriYoe. We hebben destijds de ster in ons spirituele oog zien schitteren en in een visualisatie de weg gezien naar jouw geboorteplaats.”

We zullen je nu gedurende drie dagen en nachten bijstaan om je de nodige kracht en wijsheid te geven om je goddelijke levenstaak te kunnen vervullen.  Jij bent net als wij een afgezant van God en je weet en kent alles maar we willen je nu in herinnering brengen wat de onoverkomelijke waan van deze wereld nog omsluierd had gehouden.”

De volgende dagen beoefenden ze samen yoga-oefeningen en -technieken en vertelden de drie wijzen verhalen van goddelijke waarheid zoals Is die moet doorgeven aan de mensheid. Hij kreeg inzicht in alle mogelijke religies en wat hij intuïtief al wist werd uitdrukkelijk bevestigd: de kern, de essentie van elk geloof, elke levensbeschouwing is identiek hetzelfde. De waarheid is uniek. Gods oneindig bewustzijn is de bron van al wat is. De gelukzalige ervaring van gemeenschap met de hemelse Vader en Moeder is het allerhoogste levensdoel. De mens kan enkel gelukkig zijn wanneer hij bewust wordt van zijn eeuwig bestaan in Gods Rijk van oneindige Liefde. Tot vreugde geschapen moet elke ziel weer thuiskomen in altijddurende gelukzalige vrede en vreugde. Hiervan bewust zijn is de enige uitweg om te ontkomen aan zelfveroorzaakt lijden en pijn. Dit overbrengen bij de mensen is de goddelijke opdracht waarvoor Is nu helemaal klaar is.

 Tot slot van zijn opleiding sprak Bab-Kri hem toe:

“Je zal heel wat tegenstand, verleidingen en zelfs groot lijden ondervinden bij het volbrengen van je goddelijke taak maar je innerlijke kracht zal steeds overwinnen. De zegen van de Heer rust op jou en zal je altijd beschermen en leiden. Wanneer je oprecht geloof tegenkomt zul je grootse daden kunnen verrichten. Als volmaakt kanaal van onze goddelijke Vader en Moeder zal niets onmogelijk zijn voor jou. Je zal de mensen moeten toespreken in een taal die ze verstaan door gebruik te maken van verhalen, vergelijkingen en beeldtaal. Sommige leerlingen van jou zullen ver genoeg gevorderd zijn om de meer diepzinnige, verborgen wijsheid op te nemen en om die bijzondere technieken te beoefenen die hen rechtstreeks in contact kunnen brengen met ons aller Vader en Moeder. Geef door wat je kunt en wat men kan aannemen. Neem vooral de angst en onrust bij de mensen weg. Wijs hen op de kilheid van hun hart en de zware gevolgen van hun onwetendheid en verkeerde daden. Toon hen de kracht van de Liefde van God die ze bovenal moeten beminnen. Leer hen oprecht te houden van elkaar, niet te oordelen. Ga in vrede en vreugde.” 

Ontroerd nam Is afscheid van de andere avatars, wetend dat ze altijd met elkaar verbonden bleven over alle grenzen heen. Groot was zijn vreugde nu helemaal klaar te zijn voor de opdracht van zijn hemelse Vader en Moeder.

Hij keerde terug naar de verlichte gemeenschap en bekwaamde zich nog meer in het prediken van de bevrijdende boodschap van liefde en rechtvaardigheid. De droom van Gods Rijk maakte hij  nu tot werkelijkheid. Ook hier waren de mensen hem zeer erkentelijk en ze hielden heel veel van hem. Maar toen Is de geestelijke leiders wees op enkele foute interpretaties van de leer van hun Verlichte Meester, kreeg hij eens te meer te maken met afgunst en woede. Hij vertrok midden in de nacht en keerde terug naar zijn thuisland.

Onderweg daar naartoe leerde hij nog vele volkeren en hun gebruiken en godsdiensten kennen. Overal won hij de harten van de mensen. Maar evenzeer kreeg hij telkens weer de wereldlijke en religieuze leiders tegen zich omdat hij hun ongoddelijke praktijken aan de kaak stelde. Is besefte dat dit de onvermijdelijke strijd was die hij altijd weer opnieuw moest aangaan. De onwetendheid en de hardheid van het hart van de mensen was de hindernis die zij -en dus ook hijzelf- moest overwinnen om te slagen. 

Zo kwam hij na 28 jaren eindelijk weer in het land van Pales. Hij verbleef een hele tijd in de woestijn waar hij vastte en bad. Vele verleidingen kwamen tot hem maar hij slaagde erin de waan van illusie en verlangens te weerstaan.

Hij ontmoette zijn neef Yo die de mensen doopte in de rivier en hun de komst meldde van “Hij die zou dopen met vuur en hen allen voor altijd bevrijden van alle angst en uit elke vorm van lijden”.

Is liet zich zelf ook door Yo dopen en een schitterend Licht daalde over Hem neer. Zijn goddelijke levenstaak was in een beslissende eindfase getreden. Vanaf nu zou Hij alles geven -tot zijn eigen leven toe- om de Liefde van zijn hemelse Vader en Moeder voorgoed in de harten en ziel van de mensen te prenten.

Yogannes

ZON IN ZIEL

Neerslachtige neerslag

daalt neder

over de nederlanden

een stralende zon

verwarmt mijn hart

en streelt mijn ziel

een riante regenboog

omspant kleurrijk

hemel en aarde

vreugde en verdriet

droefheid en blijdschap

wisselen altijd weer

wisselvallig is het weer op aarde

wisselvallig is het wereldse leven

standvastig mijn Geliefde ben Jij

voor eeuwig en altijd in mij

Yogannes

HEMELVAART

“Kunt u mij vertellen waar deze waterweg naartoe stroomt, mijnheer?” Ik was voor het eerst in deze streek op vakantie en liep al een tijdje langs het wandelpad op de oever toen ik een oude man op een bank zag zitten.

“Zeker, dit is de Hemelvaart die van Stuit naar Ajna stroomt. Via de steden Sacra, Manipoer, Anahat, Visjoeda en Medoella. In Ajna mondt deze vaart uit in de Grote Stille Zijnzee.”

“Vreemd, van deze plaatsnamen had ik nog nooit gehoord. Maar ik woon hier dan ook niet. Bent u van hier?”

“Neen, toch niet. Maar ik heb deze vaart al meermaals bevaren. In beide richtingen. Wanneer je wil, neem ik je mee met mijn bootje; het ligt hier vlakbij”.

“Graag! Misschien kun je mij de vaarroute beschrijven om al een idee te hebben wat ik zoal kan zien en verwachten onderweg.”

De oude man sloot even de ogen en bleef geruime tijd zo stilzitten. Dan begon hij te vertellen.

“In Stuit ontspringt deze stroom temidden van donkerrode aarde waar een heel moderne stad is opgebouwd, met veel beton. Alles staat er in het teken van werken en materialisme. Wie even wil ontspannen en de rust opzoeken vaart naar de nabijgelegen bruisende stad Sacra. Daar is weliswaar veel vertier maar erg op zichzelf gericht en niet echt bevredigend.”

“De volgende halte is Manipoer, een overgangsgebied zou je kunnen zeggen. Je kan er goed krachten opdoen en met vurig enthousiasme de tocht verderzetten.”

“Vanaf dan gaat het veel vlotter en sneller. In Anahat ervaar je veel liefde en vriendschap. Werkelijk hartverwarmend.”

“In Visjoeda krijg je de neiging om je vreugde uit te zingen en je stem te verheffen op markten en pleinen. De reis maakt je alsmaar meer gelukkig en geeft je kracht.”

“Medoella behoort in feite tot Ajna maar ligt er even van weg. De meeste mensen blijven er hangen omdat er schijnbaar enkel zintuiglijk verlangen te verkrijgen is. Elke wens lijkt er in vervulling te gaan. Er is ook een rechtstreeks kanaal vanuit Visjoeda naar Ajna maar weinigen zijn zich daarvan bewust. Ze denken overigens dat Medoella het eindpunt van de reis is.”

“Ajna is de heerlijkste en schoonste plek om te vertoeven. Hier ervaar je pas echt de allergrootste liefde. Hier stroomt de Hemelvaart ook in de Grote Stille Zijnzee. Dat is een oceaan van oneindig gelukzalig bewustzijn.”

“Van hieruit kun je weerkeren de hele weg terug tot Stuit. Ik heb dat meermaals gedaan, zoals zovelen.”

“Hoezo? Waarom van het allergrootste geluk terug naar af?” onderbrak ik verbaasd.

“Tja, zo zit een mens nu eenmaal in mekaar. Verlangen naar voorbijgaand genoegen, dat weliswaar uiteindelijk naar ellende lijdt maar toch zo verleidelijk is. Eenmaal op de terugweg vergeet de mens algauw hoe goed het was stroomopwaarts. Pas in Stuit beseft hij dit en keert zijn levensboot om toch maar weer met de stroom mee te varen. Hij voelt zich daar zelfs toe aangetrokken en hoe dichter bij de Zijnzee, hoe sneller het gaat. Uiteindelijk zullen we allen ooit in de oneindige oceaan verblijven, voor altijd.”

Ik wandelde dronken van wijsheid en geluk terug langs de Hemelvaart, dromend van de paradijselijke bootreis met mijn nieuwe vriend…

Yogannes

MOEDERDAG

In India spreken we graag over God als zijnde de Goddelijke Moeder, omdat een ware moeder zachter en meer vergevingsgezind is dan een vader.

De moeder drukt de onvoorwaardelijke liefde van God uit. Moeders werden door God geschapen om ons te laten zien dat Hij van ons houdt, met of zonder reden [Goed of stout, wij blijven Zijn/Haar kinderen).

Elke vrouw is voor mij een vertegenwoordigster van de Moeder. Ik zie de Kosmische Moeder in alles en allen.

Wat ik het meeste in de vrouw bewonder is haar moederlijke liefde.

MOEDER

Moeder van liefde

die alles overwint

Moeder van licht

schijnend over groot en klein,

jong en oud, goed en slecht

Moeder van vrede

in elk land, in elk hart

Moeder van vreugde

in enthousiaste blijdschap

Moeder van kalmte,

rust brengend in chaos en stress

Moeder van kracht

om elke uitdaging te trotseren

Moeder van wijsheid

intuïtief alles wetend

Moeder van klank

harmonisch trillend in al wat is

Moeder van alle moeders

in alle levens

van al uw kinderen

Wij komen allen thuis

in uw schoot

van altijddurende

tedere geborgenheid

Yogannes