DE KRACHT VAN ZACHT

zacht als een lam

moedig als een leeuw

zachtmoedig ben Jij

zacht als dons

aardig als een goede vriend

zachtaardig ben Jij

zacht als zijde

teder als een liefhebbende moeder

tederzacht ben Jij

zachtmoedig

zachtaardig

teder zacht

vol kracht ben Jij

Leer mij Jou graag te zien

boven al wat is

van ganser harte

vanuit het diepste van mijn ziel

met heel mijn verstand

en met al mijn energie

in volle Zelf-bewustzijn

en mijn medemens

als mezelf

Yogannes

DE VERRIJZENISDROOM

De kleine Zjonnie kraaide van de pret toen hij almaar hoger en hoger ging met de schommel. Tot plots … Met een grote zwier vloog hij uit de schommel en viel hij keihard neer met een luide smak, zich lelijk stotend met het hoofd tegen een grote steen. Het werd helemaal zwart voor zijn ogen. Dan voelde hij zich ineens veel lichter worden en boven de grond zweven. Tot zijn verbazing zag hij hoe de mensen beneden hem naar zijn lichaam toesnelden. Weldra kwam een ziekenwagen en werd dat bewusteloze, onbeweeglijke lichaam weggevoerd.  Even later zag Zjonnie zichzelf liggen op de operatietafel en artsen en verpleegsters waren druk bezig met allerhande toestellen en handelingen…

Zjonnie voelde zich weggetrokken worden van dit tafereel. Met een duizelingwekkende vaart vloog hij door een nauwe gang en kwam dan in een heel andere wereld terecht. Een schitterend groen landschap, heuvelachtig en zich schier eindeloos uitstrekkend. Een heerlijk zonnetje scheen over de lieflijke dieren en prachtige bomen en planten. Hier en daar zag hij een riviertje en vele fonteintjes. Mooie, zachte muziek weerklonk alom. Engelachtige wezens bewogen zich geruisloos en sierlijk doorheen dit fantastische paradijs. Zjonnie voelde een enthousiaste vreugde en diepe vrede binnenin zich. Hij sprak iemand aan die zich vlak bij hem bevond en hem aan zijn overleden grootvader deed denken.

“Mijnheer, kunt u mij alstublieft vertellen waar ik hier ben? Ik vrees dat ik verdwaald ben” sprak hij schuchter.

De aangesprokene glimlachte hem vriendelijk toe en zei:

“Je bent precies waar je zijn moet op dit ogenblik, namelijk in de astrale hemel. Meer bepaald in de sfeer waar je ziel volgens je karma thuishoort. Geniet volop van deze uitzonderlinke glimp van de eeuwigheid want vooralsnog zal je straks terug moeten om je levenslessen op aarde verder te zetten”.

Zjonnie begreep er niets van maar voelde intuïtief dat het hier goed en veilig was. Meer nog, hij voelde zich geborgen en diep gelukkig zoals nooit voorheen.

Vrolijk gezang en lieflijke muziek trok zijn aandacht. Een groep kinderen zat rond een grote fontein en zongen er leuke liedjes terwijl ze met hun handen allerlei gebaren maakten. Hij ging er naar toe en vroeg of hij mocht meedoen.

“Natuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd!” riep een meisje uit en ze lachten allen hartelijk.

Zjonnie ging naast het meisje zitten en vroeg: “Wat doen jullie eigenlijk? Is dat een spelletje? Mag ik meedoen?”

“Zeker mag je dat. We maken hier paaseieren voor de kinderen op aarde. Eerst zingen en mediteren en bidden we. Dan maken we het heel stil en denken bewust aan de vorm die we graag willen. Daarna wrijven we in de handen, strekken de armen uit en zingen luidop ‘AUM’ (dat klinkt als het woordje ‘oom’). Zo brengen we de energie in het verlangde droombeeld. Dan spuit de fontein de gewenste paaseieren de lucht in. Witte, bruine, zwarte en alle andere kleuren en alle vormsoorten zijn mogelijk. Hoe creatiever, hoe liever! Elk ei bevat de universele Liefdesenergie en minstens één van de goddelijke eigenschappen zoals bijvoorbeeld Vrede, Vreugde, Wijsheid enz.

De paaseieren worden dan gematerialiseerd in de grote koepel van de Sint-Pietersbasiliek in Rome. Daar worden ze door de kerkklokken opgehaald en verspreid over de hele wereld.” Op Paaszondag kunnen groot en klein dan genieten van deze hemelse spijs! Die werkt helend en gelukbrengend en dat heeft de wereld meer dan nodig! De wapens moeten zwijgen en de harten moeten spreken. Liefde zal uiteindelijk overheersen.”

Zjonnie had het gevoel dat hij dit meisje ergens van kende en ook de woorden die ze sprak klonken hem vertrouwd in de oren. Hij was overigens allang niet meer verbaasd over wat hij hier allemaal te zien en te horen kreeg. Het leek hem allemaal zo natuurlijk waarachtig en  gewoon. Hij voelde zich helemaal thuis.

Hij deed mee met de anderen en probeerde zelf een groot, mooi paasei in gedachten te nemen en dat bewust te visualiseren. En zie, daar kwam het gewenste ei op een lichtende straal uit de fontein omhoog. Na een tijdje vervaagde het beeld van het ei en verdween dan helemaal.

In een flits zag hij het beeld van het paasei temidden van vele andere onder de reusachtige koepel van de basiliek liggen.

Nog lang speelde hij zo met zijn nieuwe kameraadjes rond de fontein en maakten ze de schoonste en lekkerste heerlijkheden. Eieren en chocoladefiguurtjes in alle mogelijke vormen en kleuren. Het liefste wou hij hier voor altijd blijven.

Bij die laatste gedachte klonk plotseling een luid trillende gong en werd Zjonnie weer door die nauwe gang weggezogen.

“Goddank! Hij komt weer bij!” hoorde hij. Hij opende langzaam de ogen en zag het gezicht van zijn moeder.”

“Het is een echt mirakel. We dachten werkelijk dat we hem voorgoed kwijt waren toen hij die hartstilstand kreeg.”

Die stem kende Zjonnie niet maar hij herkende wel de dokter die hij aan de operatietafel gezien had.

Het was allemaal een beetje verwarrend. Had hij nu gedroomd? Maar het was allemaal zo echt! En dat gelukzalig gevoel … Zjonnie verlangde er sterk naar terug te gaan naar die heerlijke plek en naar zijn vriendjes daar.

Maar toen hij het overgelukkige gezicht van zijn moeder zag, verzoende hij zich met de situatie.

“Weldra is het Pasen” zei zijn moeder “dan komen de klokken zeker een extra groot en mooi paasei voor je brengen”.

Zjonnie lachte haar instemmend toe. Ja, dat wist hij wel heel zeker!

Yogannes

EEN HEMELSE ONTMOETING

Diepbedroefd stond de man te staren naar het graf van zijn echtgenote die plotseling was overleden. “Ik ben zo rijk als de zee diep is, maar ik ben de ongelukkigste man ter wereld” zuchtte hij. “Ach, kon ik nog eenmaal mijn lieve vrouw omhelzen en haar nog eens zeggen hoe zielsveel ik van haar hou.” Maar zijn woorden gingen verloren in de wind en triestig verliet hij het kerkhof om eenzaam naar zijn groot, leeg en koude huis terug te keren.

Hij begon te zoeken in boeken vol wetenschappelijke en filosofische wijsheid om te achterhalen op welke wijze hij contact kon krijgen met zijn dierbare geliefde. Maar de meeste werken lieten er geen twijfel over bestaan: het was gewoon onmogelijk om als sterveling op enerlei manier met gestorven mensen om te gaan alsof ze nog in levende lijve op aarde waren. Hoewel, een heel oud boek uit het Oosten beschreef inzichten die de man hoop deed koesteren.  Hij begreep het niet allemaal precies maar het ging over ‘leven na de dood’ en  ‘zich afstemmen op het hiernamaals” en zelfs “het wezenlijk ontmoeten van dierbare afgestorvenen”. De schrijver van het boek woonde in India nabij de Himalaya ’s. Die moest en zou hij gaan opzoeken!

Na een lange reis en zoektocht kwam de man in een klein afgelegen dorpje aan. Hier zou volgens de inlichtingen die hij had ingewonnen de wijze schrijver geboren en opgegroeid zijn.  Maar de dorpelingen die hij aansprak hadden de naam van de schrijver nog nooit gehoord. Kinderen die nabij een schooltje aan het spelen waren verwezen hem naar hun schoolmeester, een oude vriendelijke man. “U wil Oom Goeroe spreken neem ik aan. Ja, zo is hij hier in het dorp bekend. Hij leeft al vele jaren in een grot in de bergen. Nadat zijn boek gepubliceerd werd, heeft hij zich teruggetrokken uit de maatschappij om de rest van zijn levensdagen in stilte en meditatie door te brengen. Ik vrees dat u een lange reis voor niets hebt gemaakt. Hij wil geen bezoek ontvangen.” De man wou het toch proberen. “Ik ben heel rijk en ben bereid mij hele fortuin te schenken aan Oom Goeroe en aan de dorpen hier in de buurt. Ik moet hem spreken. Hij moet mij zeggen hoe ik mijn dierbare echtgenote weer kan zien.” De schoolmeester schudde meelevend het hoofd. “Brave man, Oom Goeroe geeft totaal niets om geld of materiële rijkdom. De dorpelingen hier en in de omgeving zijn best tevreden met het eenvoudige leven dat ze leiden en komen niets tekort. Maar omdat u zo een groot verdriet hebt en een rechtschapen goed mens bent, ben ik bereid een kind naar Oom Goeroe te sturen om te vragen of hij u heel uitzonderlijk toch kort wil te woord staan”.

Het kind kwam terug met de boodschap dat Oom Goeroe de man uit het Westen wilde ontmoeten “omdat hij het Goddelijke Moeder had gevraagd en deze het had toegestaan omwille van de grote liefde die de man voor zijn vrouw betoonde”. De man was tegelijk verheugd en verbaasd met deze voor hem vreemd klinkende boodschap. Hij vertrok meteen samen met kind dat hem de weg zou wijzen. Na een lange wandeling in een adembenemend mooi natuurlandschap kwam de man bij de grot aan. Oom Goeroe verwelkomde hem hartelijk en bood hem een kop thee aan. Hij begon dan een lang verhaal te vertellen over het leven, het échte Leven, dat geen begin of einde kende en vele incarnaties omvatte van zielen die telkens weer herboren werden in een nieuw lichaam na een zekere tijd in de astrale sfeer te verblijven. “Uw vrouw bevindt zich nu in die tussenfase en jullie kunnen elkaar niet fysiek aanraken of met elkaar praten zoals jullie in het aardse leven deden. Maar ik kan u wel helpen af te stemmen op de astrale wereld en meditatief contact met haar te hebben.”

Oom Goeroe leerde de man enkele basistechnieken van yoga en deelde nog enkele diepe inzichten met hem. “Sluit nu je ogen en kijk met gesloten ogen naar boven. Adem rustig heel diep in langs de neus. Hou de adem even in en blaas dan langzaam en diep weer uit langs de mond. Doe dit enkele malen op je eigen ritme. Blijf afgestemd op het punt tussen de wenkbrauwen. Denk dan heel intens aan je vrouw en laat je liefde voor haar stromen.”

De man was helemaal in vervoering. Hij zag daadwerkelijk zijn vrouw voor zich. Ze zag er stralend jong en fris uit, net zoals toen hij haar voor het eerst ontmoette. Zij glimlachte hem teder toe maar zei niets. Ze leek een lange witte mantel aan te hebben. Er straalde een intense golf van liefde van haar uit. Hij meende enkele woorden op te vangen ook al sprak ze die niet luidop uit. “Ik heb het hier goed. Ik ben heel gelukkig. Ik hou van jou.”

Langzaam verdween zij in een wolk van licht. De man bleef nog heel lang stil zitten. Een diep gevoel van liefde en vrede bleef hem als een warme gloed doorstromen. Langzaam opende hij de ogen en zag dat Oom Goeroe hem liefdevol aankeek.

“Oom Goeroe, hoe kan ik je bedanken voor deze gelukzalige ervaring?” Vraag wat je maar wil, ik heb een enorm groot vermogen en wil je alles schenken” sprak de man . Oom Goeroe schudde glimlachend het hoofd. “Een ware goeroe neemt nooit iets aan. Geen enkel materieel ding kan mij bekoren. Jouw geluk is mij meer dan voldoende.”

“Mag ik dan jouw leerling worden? Ik wil alles leren over bewust  spiritueel leven, alle technieken beoefenen en alle diepere inzichten kennen die nodig zijn voor totale Zelfverwezenlijking.  Zo kan ik waarachtig leven en voor altijd gelukkig worden.”

Met milde tederheid in zijn ogen stemde Oom Goeroe toe. “Voortaan zijn we onafscheidelijk verbonden met elkaar.”

De man besloot toen al zijn bezittingen en geld weg te schenken aan spirituele scholen en gemeenschappen. Hij vestigde zich in het Indiase dorpje en leefde er heel bescheiden in meditatie en gebed. Hij ontving er regelmatig mensen uit het westen en trok met hen de bergen in. Af en toe ging hij bij Oom Goeroe. De wijze lessen van zijn nieuwe vriend gaf hij door aan zijn westerse bezoekers.

Na enkele jaren van eenvoudig rustig leven stierf hij. Zijn dierbare vrouw verwelkomde hem in de astrale hemel. Hij had de aarde verlaten zonder één cent maar was nu de koning te rijk…

Yogannes 

AANTREKKINGSKRACHT VAN EEN AUTOBIOGRAFIE

Voor de zoveelste maal raadpleegde Yo de webstek met allerhande spirituele items. Tijdens zijn studie Kwantumcybernetika had hij veel interessante informatie gevonden ter ondersteuning van de masterklassen. Nu hij zijn eindwerk moest maken, vond hij hier opnieuw boeiend materiaal. Eén onderwerp had hij steeds overgeslagen: een link met de afbeelding van een man in oranje gewaad die een toespraak hield. Yo dacht hierbij altijd aan die pseudo-goeroes die in zijn jeugdjaren hele zwermen leerlingen hadden die hun “materie verzakende” meester luxewagens en dergelijke schonken. Die zelfverklaarde goeroes lieten zich feestelijk aanbidden door een hele schare naïeve volgelingen. Ze predikten misschien wel zinnige zaken maar leefden daar zelf niet naar.

Deze keer voelde Yo echter een onweerstaanbare drang om toch de link te openen. Reeds bij de eerste zinnen van de spreker wist Yo dat deze man authentiek was en heel oprecht wijsheden en waarheden verkondigde. Tot zijn opperste verbazing hoorde Yo antwoorden op vragen die hij zich al zijn hele leven – zelfs als kind al – gesteld had. De man in oranje was een leerling van Paramhansa Yogananda en hij vertelde over diens leven en spiritueel werk. Yo zocht meteen verder op het internet en vond teksten terug die Yogananda ooit geschreven had in het tijdschrift van zijn spirituele organisatie. Een ware openbaring! Vooral de teksten over Jezus Christus raakten Yo heel diep. In heldere en prachtige taal schreef Yogananda over de universele absolute Waarheid en over de Liefde als de kern van elke levensovertuiging. Yo verslond de woorden met een immens enthousiasme.

Met wat extra zoekwerk kwam Yo terecht bij een website die verwees naar het meesterwerk van Yogananda: “Autobiografie van een Yogi”. Hij bestelde meteen het boek en toen hij het een paar dagen later in handen kreeg, bekeek hij als betoverd het gezicht op de cover. Die ogen van Yogananda leken levensecht; uitnodigend en liefdevol. Yo las het boek meteen helemaal uit. Het was leerrijk, ontroerend, wonderbaarlijk en vooral: zegenend. Yo voelde zich zielsgelukkig terwijl hij al die schone en ware woorden las.

Ook andere werken van Yogananda vonden de weg naar Yo. Vooral “The Second Coming of Christ” (de wederkomst van Christus) fascineerde hem. Een volledig overzicht van alle woorden en daden van Jezus van Nazaret, voorzien van voortreffelijke uitleg en commentaar. Foutieve vertalingen en verkeerde interpretaties worden in dit meesterwerk rechtgezet. Wat Jezus werkelijk zei en bedoelde komt in dit boek duidelijk naar voren.

Hoe meer Yo over Yogananda las, hoe meer hij zich verwant voelde met deze hoogst bijzondere man. Als “beschermheilige” voor zijn spiritueel werk had Yogananda gekozen voor de Heilige Franciscus, waarvoor ook Yo altijd al een grote verering had. In een vorige incarnatie – als Willem de Veroveraar – was Yogananda gehuwd met prinses Mathilde, dochter van de Graaf van Vlaanderen, overigens ook een vergevorderde spirituele ziel. Yogananda was ook ooit hier geweest (op doorreis) want hij had hier prachtig ambachtelijk kantwerk gekocht om als kerstgeschenk te kunnen geven. Net als Yogananda hield Yo erg veel van “An der schönen blauen Donau” van Johann Strauss. En zo zijn er nog vele andere grote en kleine zaken die een gevoel van verbondenheid geven. Maar het allerbelangrijkste is de voelbare aanwezigheid  bij meditatie en bij afstemming op de goeroe.

Yo besloot om leerling te worden van Yogananda en diens spiritueel werk te steunen. De wijdingen en spirituele technieken zouden hem begeleiden bij het bewustzijnsproces dat tot volledige Zelfverwezenlijking leidt. De vele depressies in Yo’s leven tot nu toe behoorden nu definitief tot het verleden. Hij bloeide helemaal open en groeide nog door dagelijkse meditatie en spirituele studie op het pad van Zelfbewustzijn.

De intense aantrekkingskracht van “Autobiografie van een Yogi”  (en) van Paramhansa Yogananda waren een godsgeschenk dat zijn leven voorgoed vervulde van blijvende gelukzaligheid.

Vele anderen werden eveneens op een bijzondere wijze aangetrokken tot dit werk. Al wie de ware zin van zijn leven zoekt en oprecht het allerbeste van zichzelf wil geven om een vredevol en harmonieus leven te verwezenlijken voor iedereen, zal op het juiste moment een bijzonder teken krijgen en weten welke levensweg bewandeld kan worden om uiteindelijk voor altijd gelukkig te zijn.

Yogannes

VAN OUD NAAR NIEUW

Met een vredige glimlach zat Godfried in zijn comfortabele zetel. De Nieuwjaarsdrukte van deze namiddag had in het rusthuis plaatsgemaakt voor stille avondrust. Alle bezoekers waren weg en de bewoners genoten nu van de kalme sfeer in het huis.

Hij bedacht hoe hij gisteren op de laatste dag van het jaar heel vroeg was opgestaan in zijn oude woning en van ’s morgens tot ’s avonds alles had opgeruimd en gepoetst. Samen met het stof en het afval had hij alle donkere en negatieve zaken van het verleden weggenomen. Hij koesterde enkel nog de mooie en goede herinneringen zonder er evenwel in te blijven vertoeven. Al het duistere en kwade gingen voorgoed naar de vergeetput van zijn gedachten; enkel de lessen die hij daarbij geleerd had zou hij nog onthouden. Toen hij naar dit rusthuis vertrok liet hij de woning helemaal leeg en zuiver achter, zonder omkijken.

Hier in het rusthuis zou hij een nieuw bestaan beginnen, een nieuwe levensfase. Ook voor het jonge koppel dat zijn huis gekocht had, begon een heel nieuw bestaan. Zij zouden de woning volledig afbreken en hun eigen gloednieuwe nestje bouwen. Marieke had op Kerstavond een kindje gekregen – alweer nieuw leven- en haar verloofde Zjef zal zeker een goede vader zijn. Die jonge mensen vormden een lief stel en zullen hun kindje met tedere zorg omringen. Een jong gezin met een hele toekomst voor zich. De gang van het leven zoals het is.

Godfried maakte zich klaar voor zijn dagelijkse yogaoefeningen en meditatie. Dat hield zijn oude lichaam jong en zijn geest scherp. Voedsel voor de ziel. Een diepe innerlijke rust en vrede kwam over hem. Al het oude was voorgoed voltooid verleden tijd, het altijd nieuwe nu manifesteert zich als eeuwige gelukzaligheid.

Yogannes

EEN BOODSCHAP VAN LICHT IN DE DONKERE NACHT

Laagje na laagje leg ik een koekje op de stapeltjes na onderdompeling in de koude thee. De kokos crème met kokosbloesem tussen de “kleine boter”-koekjes zorgt voor een stevig en vooral lekker verbindingsmiddel.  Het wordt een gezonde versie van een traditioneel alternatief voor de klassieke kerststronk. Op de achtergrond zingen kinderen via “joetjoeb” Vlaamse kerstliederen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik samen met de klasgenoten in de Baardegemse dorpsschool deze liederen meezong. Het bracht een enorme sfeer met zich mee, een gevoel van vrede en verbondenheid.

Het kerststalletje thuis werd als een heilig ritueel met de hele familie opgebouwd. Alle figuren hadden hun vaste plaats en werden voorzichtig uit het krantenpapier gehaald en in de juiste positie gesteld. Links de herders, rechts de driekoningen die wat verder van de stal stonden want zij komen pas aan op 6 januari…  Op kerstavond werden alweer samen liederen gezongen en het kerstverhaal verteld. Het feestmaal met kaarslicht was uitzonderlijk uitgebreid en speciaal, iets wat de rest van het jaar zelden of nooit op tafel kwam; “ossentong in madeirasaus” bijvoorbeeld. Allicht een verwijzing naar één van de dieren in de stal… Het dessert was steevast de “petiberkes-taart”, toen nog met échte boter, crème en koffie.

Mijn laagjestaart krijgt meer en meer vorm. Mijmerend over vroeger en af en toe meezingend met de kerstkoren bedenk ik dat vele kinderen en allicht ook heel wat volwassenen niet eens goed weten waar het met Kerstmis werkelijk om gaat.  Kerstmannen, kerstmarkten, ijspistes, overvolle winkelstraten, dzingel dzangel bells, kadootjes… het mag er allemaal zijn. Maar de essentie van het Kerstgebeuren gaat vaak verloren en dat is spijtig. Het herdenken van het Licht dat in de wereld kwam en een boodschap van liefde en vrede bracht, wie denkt daar nog aan? Een oproep om zich te bezinnen over de ware zin van het leven, wie ligt daar nog wakker van? OK, er zijn tal van solidariteitsacties en familie en vrienden komen samen om te vieren. Maar wordt er nog een verband gelegd met de boodschap van dat kindje in de kribbe wiens verdere leven totaal in het teken stond van vrede en rechtvaardigheid, van liefde voor al wat is. Die al weldoende en helend rondtrok en vertelde over sociale gelijkheid en ware solidariteit. Die de onschuld, de oprechtheid en het zuivere hart van kinderen als voorbeeld voor ons allen stelde. Die maatschappelijk onrecht en hypocrisie aanklaagde. Die geweld volledig afwees. Die opriep tot vergeving en verzoening. Die wereldlijke en religieuze overheden terechtwees omwille van hun schijnheiligheid en foutief gedrag ten opzichte van de mensen.

Dat bewustzijn dat elke dag opnieuw en in het bijzonder in de Kersttijd geboren wordt in elk mensenhart, dat is de essentie van Kerstmis. Wie openstaat voor deze bevrijdende boodschap en zichzelf volledig verwezenlijkt, maakt van zichzelf en elk-ander een gelukkig mens. Een beter leven, een betere wereld: het is geen utopie, geen naïef droombeeld van enkel dichters en idealisten. Het is een levensecht goddelijk plan dat elk voor zich én samen met alle anderen kan verwezenlijken. Kerstmis is een vreugde- en hoopvol feest met een liefdevolle boodschap van vrede. Een boodschap van Licht in de donkere nacht.      

Yogannes

HET WAS OP EEN KERSTAVOND…

Het gebeurde toen Jetananoe koning was van Wreedland. Een deel van zijn volk was in opstand gekomen. Niet echt “zijn” volk want hij had de oorspronkelijke bewoners van het land zoveel mogelijk verjaagd, hun grond, huizen en andere bezittingen afgenomen en hen verbannen naar een kleine strook aan de zee waar ze in kampen moesten leven en voortdurend belaagd werden door het leger. De konings familie, verwanten en aanhangers namen de plaats in van de onfortuinlijke oorspronkelijke bewoners van het land. Koning Jetananoe stichtte zo zijn rijk dat zich uitstrekte van de bergen tot de zee. De rebellen van de kuststrook gingen van wanhoop en frustratie over tot brutaal geweld. Zij ontvoerden en doodden vele van de konings onderdanen en eisten vrijheid en rechten op. Jetananoe was razend en liet een lange muur bouwen rond het hele kustgebied. Slechts 1 smalle doorgang was er nu en die werd zeer streng gecontroleerd.

Mirjam, het vrolijke herderinnetje zong en danste op de bergweide terwijl haar kudde schapen vredig graasde. Zij was zich niet bewust van de wreedheid van haar koning, noch van het gruwelijke geweld van de verzetsstrijders. Haar wereld bestond uit haar familie, het dorp, de bergen en de dieren. Zij had een ingoed karakter, was steeds dienstbaar en opgewekt. Zij was ook heel vroom, beoefende yoga en mediteerde elke dag. Op een keer ontmoette ze een vreemdeling die blijkbaar verloren gewandeld was. Yoessev stelde zich voor als toerist in eigen land. Hij woonde aan zee en wou nu de bergen eens verkennen. In werkelijkheid was hij een spion van de terroristische rebellen die door een list de controle verschalkt had en nu op zoek was naar mogelijkheden om vanuit de bergen koning Jetananoe aan te vallen. Dit zou met behulp van bondgenoten vanuit het buitenland moeten gebeuren. Mirjam – onwetend, goedgelovig en vol vertrouwen in de goedheid van de mens - vertelde honderduit over de streek. Zo kwam hij te weten waar grotten en kloven waren die uitstekend konden dienen voor schuilplaatsen en vluchtwegen… Maar hoe langer hij luisterde naar dat lieve herderinnetje, hoe schuldiger hij zich begon te voelen. Jazeker, hij wilde vrijheid, vrede en welzijn voor zijn volk en vooral ook gerechtigheid. Maar niet ten koste van mensen zoals Mirjam en allicht nog vele anderen.  Anders was hij toch feitelijk geen haar beter dan die wrede koning Jetananoe? Hij besloot voorlopig geen verslag uit te brengen aan de verzetsgroep en vestigde zich gewoon in het dorp. Hij vond onderdak bij het gastvrije gezin waartoe Mirjam behoorde. Hij hielp op de boerderij, deed veel timmerwerk want dat was zijn echte vak en hij trok vaak ook met het herderinnetje de bergen in. Ze genoten van de heerlijke rust, het lieflijke berglandschap en mediteerden er vaak samen. De twee werden verliefd en verloofden zich uiteindelijk ook.

Ondertussen escaleerde de toestand in het land. Na een zoveelste gewelddadige confrontatie waarbij wederzijds vele mannen, vrouwen en kinderen op een verschrikkelijk gruwelijke wijze werden omgebracht, besloot de koning onverminderd de strijd op te voeren totdat alle oorspronkelijke bewoners zouden uitgeroeid zijn. “Ik kam het hele land uit van de bergen tot de zee en vernietig dat gespuis” tierde hij. Zijn leger trok naar het berggebied om het oorlogsplan ten uitvoer te brengen. Maar via hun buitenlandse bondgenoten had ook een kern van verzetsstrijders daar kunnen postvatten. Met de hulp van soldaten en bewapening  uit de buurlanden vormden ze een groot krijgspotentieel. Hun strategie was dezelfde als deze van Jetananoe: ze wilden hem en al zijn aanhangers voorgoed hun land uit.

En zo gebeurde het op een Kerstavond dat Mirjam en Yoessev op hun bergweide langs beide kanten een leger zagen afkomen. Het zou een ongezien bloederige strijd worden en ze begrepen dat ze dit niet zouden overleven. Toen een groepje van enkele vroegere kompanen van Yoessev naderden, herkenden ze hem en scholden hem uit voor verrader. Ze stonden op het punt hem te doden en ook van de kant van het koninklijk leger uit stonden enkele  soldaten klaar hem te vermoorden want in hun ogen was hij nog steeds een vijand. Mirjam huilde hartverscheurend; zij begreep al die haat en al dat geweld niet. Zij kende enkel liefde en wilde alleen maar een rustig en vredig leven. Ze ging resoluut voor haar geliefde staan en toen aarzelden de geweldplegers even. Ze zagen nu dat deze vrouw hoogzwanger was! Noch de soldaten van de koning, noch de verzetsstrijders wilden de executie uitvoeren. Ze lieten ook mekaar met rust want ze zagen nu in hoe absurd het was om elkaar uit te moorden.

Opnieuw slaakte Mirjam een kreet. Het kind kwam eraan! Yoessev droeg haar naar een nabijgelegen hut. Een soldaat-verpleger en iemand van de verzetsstrijders die ook arts was gingen mee. En zo kwam Manoe ter wereld. Te midden van oorlogsgeweld maar in een oase van vrede en samenhorigheid. Een felle lichtstraal kwam als een komeet vanuit de ruimte en spreidde een zacht maar intens licht over het hele land. Iedereen voelde een diepe vrede over zich komen. Het pasgeboren kindje vertederde allen en deed alle gevoelens van haat en zin voor geweld wegsmelten. Dorpsbewoners en vele mensen van ver en dichtbij kwamen op bezoek en brachten geschenken mee voor het kind en de ouders. Zelfs vanuit het Verre Oosten waren drie wijzen gekomen die na diepe meditatie intuïtief ervaren hadden dat dit kind vrede en vreugde zou brengen over de hele wereld. 

Vele soldaten en verzetsstrijders staakten de strijd. Met overweldigende instemming van het volk werd de koning afgezet en vredesonderhandelingen werden opgestart. Uiteindelijk kwam men overeen en de volkeren leefden voortaan in harmonie tezamen. De nieuwe confederale staat werd “Vredeland” genoemd. Van de bergen tot de zee was het al peis en vree.

Yogannes

HET WERKELIJKE LEVEN

Een zonnige zomerdag aan de kust. Ver weg van wolkenkrabbers, toeristen, drukte en lawaai. Achter mij het Zwin. Voor mij de zee. Links en rechts enkel zand. De zon doet deugd op mijn huid en ook het zand onder mij voelt heerlijk zacht. Even alle zorgen en stress achterlaten, donkere of triestige gedachten bannen, gewoon ontspannen nietsdoen. Ik kijk naar boven en zie een stralende wolkeloze hemel. Ik voel een vredige innerlijke rust over mij komen. Mijn ogen vallen dicht.

Ik word wakker en bevind mij in een groot goudgeel korenveld. Verwonderd kijk ik om me heen. Weg zijn strand, zee en duinen. Ik raak even in paniek. Dit kan toch niet? Onrustig en angstig spring ik recht. Daarginds zie ik mensen naarstig werken. Onophoudelijk maaien ze het koren weg. Om telkens weer opnieuw te zaaien en te oogsten. Een absurde cyclus van hard labeur, zonder ooit te rusten of te genieten van de oogst van hun werk. Ze blijven verlangen naar rijkdom en allerhande  materiële genoegens, maar vinden nooit echt bevrediging. Hooguit een kortstondige roes of waan van geluk maar uiteindelijk enkel doffe ellende.

Ik sluit mijn ogen en ga naar binnen in mijzelf. Ik mediteer een uur lang en hoor dan een zacht windgeruis. Ik open mijn ogen en zie mezelf nu in een immens blauw bloemenveld. Veelkleurige vlinders dartelen rond en bijtjes zoemen vrolijk. Ik hoor hemelse muziek. Het lijkt op Johann Sebastian Bach, maar is het nog schoner. Ik voel me diep ontroerd. Vreugde overweldigt me. De geur van de bloemen bedwelmen me en ik val weer in een diepe slaap.

Ik zweef heel hoog boven in de lucht. Onder mij zie ik nu het gele korenveld als een wijde cirkelvormige kring. Daar binnenin het blauwe bloemenveld, volledig omringd door de gele band. Ik daal zachtjes naar beneden en merk middenin het blauwe veld een schitterend witte vijfhoekige ster. Wanneer ik dichterbij ben, merk ik dat mijn hoofd, armen en benen precies passen in de vijf hoeken. Onhoudbaar aangetrokken als door een magneet glijd ik doorheen de opening en…

Een onbeschrijflijk gevoel van gelukzaligheid! Mijn lichaam is er niet meer; ik ben één oneindig bewustzijn. Er zijn geen grenzen meer. De hele kosmos is in mij en ikzelf ben één met het oneindig alomtegenwoordige. Ik besef dat dit altijd al zo was. De strandervaring en mijn vele levens, verschillende incarnaties… het lijkt nu allemaal een droom geweest te zijn. Ik ontwaak nu in de werkelijkheid, als mijn ware Zelf.

In één flits zie ik duizenden en duizenden levens op het scherm van al wat is en weet dat alle zielen ooit weerkeren naar de ene Bron van Liefde. Elk leven biedt waardevolle uitdagingen, ervaringen en lessen om tot dit punt van opperste gelukzaligheid te kunnen komen. Wat een geniale schepping!  Dankbaar en zielsgelukkig geniet ik van een eeuwige rust.

Ergens op het strand van de Vlaamse kust loopt een jongetje met een emmertje en een zandschepje. Verloren gelopen, ver weg van de ouders en de andere mensen in de toeristenzone. Het jongetje vindt een naakte man die roerloos in het zand ligt. Het loopt bang weg en keert terug in de richting vanwaar het kwam. Redders en politie komen hem tegemoet en brengen hem weer naar zijn ouders. Zijn verward verhaal over een man die hij had zien liggen verontrust hen. Er komt een grootscheepse zoekactie maar men vindt niemand. Noch op het land, noch in de zee.

Vanuit de andere dimensie kijk ik vertederend toe en zegen de jongen, zijn familie en de hele mensheid. Het komt allemaal goed. Uiteindelijk komt alles goed.

Yogannes      

Dit is het verhaal van een heel klein wit vlindertje. Het werd dan ook ‘Witje’ genoemd. Het leefde in de grote Vlindertuin, vlakbij de zee. Witje was meestal eenzaam en verdrietig. De andere Vlinders zagen hem nog niet staan en vonden hem maar een kleine nietsnut. Terwijl zijn kameraadjes speelden en vrolijk rondfladderden, bleef Witje gewoonlijk alleen in het gras liggen. De anderen gingen vaak samen op zoek naar grote prachtige bloemen om er de lekkere nectar uit te zuigen. Die vlinders hadden allemaal schitterende kleuren : blauw, groen, oranje, rood, geel en alle schakeringen daartussen in. Zelfs de witte vlinders hadden wel ergens stipjes of streepjes. Zo konden ze rustig op een bloem blijven zitten en er eten. Want omdat ze dezelfde kleur hadden als de bloem waren ze goed verborgen voor hun vijanden. Alleen Witje kon dat niet omdat hij enkel wit was en altijd opviel.  Zo kon hij enkel eten als zijn ouders of vriendjes hem wat toestopten. Hij bleef dus klein en zwak en treurig. Was er dan niemand die hem kon helpen ? Er moest toch ergens op aarde een bloem zijn die bij hem paste ?

Op een dag besloot Witje de Vlindertuin te verlaten en op zoek te gaan naar een klein wit bloempje. Hij trok weg van de zee en de duinen en wou verder het land intrekken. Maar de derde dag was hij zo moe dat hij zijn vleugeltjes amper kon bewegen. Uitgeput bleef hij in de graskant liggen. Plots verscheen er een klein wezentje naast hem die het blijkbaar ook moeilijk had. Het was een Twaalfje. Dat is een Elfje dat net iets groter is dan een Elfje maar natuurlijk wel wat kleiner dan een Dertientje. ..

Puffend vroeg het Twaalfje aan Witje of het nog ver was.

“Hoezo ?” vroeg Witje verbaasd. “Weet jij dan waar ik heen wil ?”

“Natuurlijk, naar de bosheuvel bij de Grote Wijze Vogel. Die kan ons helpen.”

“Waarmee ?” Witje begreep er niets van.

Die Vogel weet gewoon alles en iedereen trekt er naartoe om hulp te vragen.

“Jij toch ook ? Zullen we er samen heenvliegen ?”

Amai, dat lieve schepseltje met de flinterdunne vleugeltjes liet er geen gras

over groeien.

Na wat gerust te hebben vlogen ze samen over de rivieren en de bossen naar de heuvel. Twaalfje was net als Witje een beetje zwakjes. Onderweg moesten ze verschillende keren stoppen en wat nectar bedelen bij vriendelijk uitziende vlinders en bijtjes. Gelukkig konden ze het laatste grote stuk meevliegen met een vegetarisch Winterkoninkje, anders waren ze er nooit geraakt.

Na twaalf dagen kwamen ze zo bij de Grote Wijze Vogel aan. Die leefde helemaal boven in een Vlierboom. Het Winterkoninkje bracht hen tot vlakbij Oehoe; dat was de naam van de strenge maar hulpvaardige Uil. Toen Witje en Twaalfje hun verhaal gedaan hadden, kneep Oehoe één oog dicht en sprak dan langzaam maar beslist :

“Jullie moeten allebei een Vredesbloempje zoeken ; dat zal jullie de bijzondere nectar geven waarvan de Lievebiekes een extrasterke honingbrij kunnen maken.  Dat zal jullie de kracht geven om flink te groeien en voortaan zelf eten te kunnen zoeken. Het bloempje groeit echter alleen in de Vredestuin, ver achter de woestijn en de hoge bergen. Om er te geraken zullen jullie bij vier mensen moeten langsgaan die ooit een vredesbloempje gekregen hebben voor het goede werk dat ze gedaan hebben. Daar kunnen jullie dan wat nectar bekomen, genoeg om verder te reizen.”

Witje en Twaalfje kregen nog wat vlierbloesemsap te drinken en vertrokken toen op weg naar de Vredestuin.

Eerst ontmoetten ze een oude man die een vredesbloempje had gekregen omdat hij een écht zebrapad had gemaakt. De kinderen in zijn dorp konden nooit veilig oversteken om naar school te gaan vanwege de automobilisten die niet wilden stoppen. Daarom had hij op een dag een hele kudde zebra’s op het zebrapad gezet.

De chauffeurs waren razend maar de kinderen konden lachend en veilig oversteken tussen de zebra’s door.

De volgende dag kwamen ze een meisje tegen dat ervoor gezorgd had dat er geen ruzie kwam tussen twee dorpen. De burgemeester van het ene dorp wou een grote autoweg aanleggen vlak naast de grens met de buurgemeente. Die wilden op dezelfde plaats een spoorlijn aanleggen voor supersnelle treinen. De ruzie liep zo hoog op dat de inwoners van beide dorpen wilden vechten. Tot het meisje opmerkte dat er toch een rivier was die langs beide dorpen stroomde. Waarom die waterweg niet gebruiken voor al het goederen- en mensenvervoer ? Iedereen was het onmiddellijk eens met dit wijze voorstel en de mensen verboederden met elkaar en leefden voortaan in vrede. Het meisje kreeg een vredesbloempje dat ze nu deelde met Witje en Twaalfje.

Toen ze in een groot bos kwamen zagen onze vriendjes een houthakker die altijd omringd was door vogeltjes, herten, konijntjes en nog een heleboel andere dieren. Die had hij ooit eens verzorgd nadat ze gewond raakten of hij had ze gered uit een valstrik. Zijn vredesbloempje stond in de tuin achter zijn blokhut. Witje en Twaalfje deden zich te goed aan de nectar en vertrokken dan voor het laatste en zwaarste deel van hun tocht : door de woestijn !

Na vier dagen in de zandvlakte rondgezworven te hebben, kwamen Witje en Twaalfje uitgeput aan bij een oase. Enkele palmbomen, wat rotsen en een kleine waterpoel. Meer was er niet te zien. Of toch, plots kwamen uit de bomen een, twee, drie, vier kinderen gesprongen.

“Hoe heten jullie ?” vroeg Twaalfje.

“Ik ben Vreugde” riep er eentje vrolijk.

“En ik heet Recht” zei een jongetje ernstig.

“Ik ben Teder” glimlachte een lieve krullebol.

“Ik ben Geduld” prevelde de kleinste.

Vanuit het struikgewas kwamen ook de ouders tevoorschijn. Vake Vredeling was een grote sterke man met zachte ogen. Moeke Lieveke was een echte schat en nodigde onze vriendjes meteen uit samen met hen te eten en te drinken.

Wij wonen hier aan de Bron van Verdraagzaamheid legde Vake Vredeling uit. Vele woestijnreizigers komen hier rusten en drinken. Welke taal ze ook spreken of hoe ze er ook uitzien, wij ontvangen iedereen hier gastvrij. Ze mogen zelfs blijven overnachten in één van de vele boomhutten. Witje en Twaalfje besloten dat ook te doen. Ze genoten van de nectar van het Vredesbloempje dat dit lieve gezin gekregen had en uitgeplant in hun kruidentuin. Vanuit de hoogste palmboom kon je in de verte de bergen zien waarachter de Vredestuin lag. Eenmaal goed opgeknapt vlogen Twaalfje en Witje daar naartoe.

Eindelijk bereikten ze hun einddoel en daar wachtte hen een schitterend schouwspel. Werkelijk alle soorten bomen, planten en bloemen stonden er in al hun pracht. Er was zelfs een wei vol Vredebloempjes. Samen met de Lievebiekes aten Witje en Twaalfje van de nectar. De bijtjes maakten er ook nog eens heerlijke honing van. Na enkele weken waren onze vrienden zo sterk geworden dat ze makkelijk in één keer zouden kunnen terugvliegen naar huis. Witje was uitgegroeid tot een grote vlinder met alle kleuren van de regenboog ! En Twaalfje, die leek wel een twintiger geworden ! Op de terugweg gingen ze nog eens bij al hun vrienden langs. Thuis werd in de Vlindertuin een heel groot feest gegeven. Witje werd voortaan Vredevlinder genoemd. Hij had vele vredebloempjes meegebracht en in de tuin geplant. Nu zou geen enkel vlindertje nog verhongeren of gepest worden. Het leven in de tuin werd vanaf nu één groot Vlinderfeest.   

EEN DROOM VAN WERELDVREDE.

(OOIT) EEN WAAR GEBEURD VERHAAL.

Meer dan tweeduizend jaar geleden liep er een jongeman al weldoende rond in Palestina; hij vertelde de mensen over liefde, vrede en rechtvaardigheid. Het was in essentie hetzelfde verhaal als dat van andere grote wijze meesters zoals onder andere Krishna, Boeddha en nog vele andere groten der aarde. Alle volkeren en mensen zijn gelijkwaardig en moeten gerespecteerd worden. Niemand mag een ander iets aandoen wat hij zelf ook niet wil aan gedaan worden. Alleen liefde waarborgt een gelukkig en vredevol leven voor elkeen. Hebzucht en andere ego-gebonden ambities zijn gedoemd om te leiden tot lijden en vernietiging van alles en iedereen. “Wie met het zwaard omgaat, zal erdoor vergaan”. “Heb elkander lief, zoals jezelf”.

Heeft de mensheid dan echt nog zo weinig geleerd na eeuwen “beschaving”? Hoe lang nog moet de waanzin van oorlog en geweld in de wereld heersen vooraleer het bewustzijn van de mens die onzin voorgoed een halt toeroept?

Gelukkig  neemt dat bewustzijn toe. Kinderen en jongeren geven het voorbeeld en maken de droom van vredevol en harmonisch samenleven tot werkelijkheid. Steeds meer mensen verwerpen het destructief en redeloos streven naar almaar meer materieel gewin en kiezen resoluut voor een kwaliteitsvol leven waar plaats is voor liefde en solidariteit. Ooit behoren het barbaarse bewapenen en oorlogvoeren tot het verleden.  Dit is geen utopie want de huidige toestand is oneindig meer absurd; de verspilling van zovele mensenlevens, energie, tijd en geld aan het vernietigen van al wat echt waardevol en kostbaar is, tart elk gezond verstand en gaat in tegen wat elke mens werkelijk wil: een gelukkig en vredig bestaan.

Wil je vrede in de wereld, ga dan regelmatig in stilte zitten en mediteer. Ervaar een gelukzalige vrede en stuur die energie naar alle mensen die lijden onder oorlog en geweld. Leef in vrede met jezelf en elk-ander. Verspreid liefde en vergeving in je omgeving. Een krachtiger wapen tegen oorlog bestaat er niet. Uiteindelijk zal de Liefde overwinnen.

 Yogannes