Welkom. Mijn naam is Nathalie,ik heb een man uit de duizend en twee schatten van kinderen. Wij zijn allen overgelukkig,want ik mag jullie vertellen dat onze derde spruit op komst is! Wij hopen dat wij rond 1 juni 2008 een kerngezond zusje of broertje mogen verwelkomen.
Zoeken in blog
yldunina
05-10-2007
Kent iemand dit???
Ik ben vandaag 5 weken en 5 dagen zwanger. Bij mijn vorige zwangerschappen had ik van allerlei zwangerschapskwaaltjes en nu dus eigenlijk niet... En als je dan overal leest dat wanneer je last hebt van misselijkheid de kans op een miskraam veel kleiner is dan begin je je toch wel enorm zorgen te maken!!! Heeft iemand dit ook aan de hand gehad??? Ofwel zou er een enorm gat in mijn geheugen zitten en waren al die kwaaltjes bij mijn vorige zwangerschappen ook later,ik weet het echt niet meer...
De tijd leek wel te blijven stilstaan!!! Het wou precies maar geen 19u00 worden. Om 18u30 heb ik besloten om niet te bellen voor de uitslag,maar gewoon terug langs te gaan. Dus 10 minuutjes later zat ik opnieuw in diezelfde wachtzaal dan 's morgens. En hoewel ik daar alleen zat,leek ook dit weer een eeuwigheid te duren!!! Eindelijk ging de deur open en kon ik naar binnen. Toen kreeg de dokter nog telefoon en wist ik het dus nog steeds niet. Gedaan met bellen zei ze dat ik toch enkele dingen te kort had en dat we eens moesten kijken wat we daaraan konden doen,even vergat ze me te vertellen dat ik ..... inderdaad zwanger was!!!!!! Mijn geluk kon niet meer op,ik was zo immens blij!!! Een geschenk uit de hemel. Ik liet dan ook na nog wat bespreking meteen mijn papieren voor het fonds van beroepsziekten invullen en zou dus vanaf morgen niet meer werken. Gelukkig zat er na mij niemand meer in de wachtzaal,want we praten nog tot 20u00 verder,even bijkletsen,hadden elkaar al lang niet meer gezien. Naar huis gegaan en het blijde nieuws verteld aan de overgelukkige papa,hij stond mij al aan de voordeur op te wachten toen ik thuis kwam. Was duidelijk toch ook wel zenuwachtig geweest,maar kan dat alleen beter verbergen als mij. Toen volgde nog de heel moeilijke taak om alle ouders van de 11 opvangkindjes op te bellen en hen te vertellen dat ik zou stoppen met werken. Tot op vandaag heb ik het er nog moeilijk mee dat we niet echt afscheid hebben kunnen nemen,maar ze komen beslist nog eens allemaal langs.
Maandag 24-09-2007 trok ik dus bijna met knikkende knieën naar de dokter,ik moest het gewoon weten. Mijn eigen huisdokter was dan ook nog eens met verlof,dus moest ik naar een andere dokter. Gelukkig was er een dokter die ik kende uit haar privéleven waar ik het volste vertrouwen in had en waarbij ik me op mijn gemak voelde. Ik liet bloed trekken en zou rond 19u00 mogen bellen voor de uitslag. Ook sprak ze me al meteen aan over het feit dat ik onthaalmoeder ben,alles eens grondig besproken en ze was heel erg duidelijk:"indien de test positief is wil ik u morgenvroeg terug zien met uw papieren voor het fonds van beroepsziekten en stop je vanaf morgen met werken."! En ja,dan weet je even wel niet wat zeggen. Terug naar huis vertrokken en daar begonnen aan mijn werkdag. De hele dag was het een rommeltje in mijn hoofd,wat met de opvangkindjes,de ouders,wanneer vertellen,...??? Ik besloot dan toch maar de telefoon te nemen en mijn dienstverantwoordelijke op te bellen,want ik had dus eventueel dinsdagmorgen wel die papieren voor het fonds van beroepsziekten nodig. Ik belde haar met de vraag of ze even tijd had om langs te komen,maar die tijd was er eigenlijk niet aangezien het enorm druk was. Dus zat er niets anders op dan haar het nieuws maar via de telefoon te vertellen,erg onpersoonlijk,maar ja het ging niet anders. Gelukkig reageerde ze wel heel goed en besloot dan toch sowieso even binnen te springen om me de nodige papieren te bezorgen. 's Middags kwam een mama haar kindje ophalen en wat voelde ik me achteraf zo schuldig!!! Mijn dienstverantwoordelijke had me gezegd de ouders nog maar niet op de hoogte te brengen zolang ik geen zekerheid had. Zo gezegd zo gedaan,de mama vroeg me bepaalde dingen over opvanguren voor de volgende week en of bepaalde extra dagen geen probleem waren. In mijn achterhoofd wist ik dat de opvang misschien zou stopgezet worden als ik zwanger was,maar dacht maar aan wat mijn dienstverantwoordelijke had gezegd,niets zeggen zolang je geen zekerheid hebt. Toen de mama was vertrokken kreeg ik zo zeer schuldgevoelens dat ik besloot het tegen de andere ouders aan het eind van de dag wel te vertellen. In de namiddag mijn man nog eens gestuurd voor een nieuwe zwangershapstest,inderdaad,om 19u00 zou ik het definitief weten,maar ik kon wel de muren oplopen,dus deed ik namiddag opnieuw zo'n test. Weer hetzelfde resultaat. Maar goed dat ik ondertussen al bloed had laten trekken,want die testen zouden me op de duur een fortuin kosten.
Geduld is iets wat ik niet ken. Dat werd een dag later zondag 23-09-2007 al vlug duidelijk. We hadden afgesproken enkele dagen te wachten eer we weer een zwangerschapstest zouden uitvoeren,maar ik had nog één test in huis en mijn vingers jeukten. Heel de dag hadden we eigenlijk bezoek,of hoe met ik het noemen,mensen die kwamen helpen met nog enkele kleine verbouwingswerkjes. Het spookte heel de tijd door mijn hoofd,kon er echt mijn aandacht niet bijhouden,was ik zwanger of niet??? Toen ik rond 16u30 naar binnen ging om aan het eten voor zeven personen te beginnen kon ik het niet langer laten en trok naar de badkamer om opnieuw een test uit te voeren. Weer was de test de eerste tien minuten negatief,maar er kwam later weer een streepje en ik begon helemaal aan mezelf te twijfelen,leek het alleen maar of het streepje wat vlugger kwam dan voordien of dacht ik het alleen maar,was het streepje toch precies ietsje feller als voordien of dacht ik dat alleen maar?!?! De onzekerheid en nieuwsgierigheid was niet meer te doen!!! 'S avonds nog eens met mijn man besproken en we vonden het samen beter als ik maandag morgen zou gaan laten bloed trekken,dan wisten we het zeker,want misschien waren we ons iets aan het voorstellen wat er niet was. Weer geen duidelijkheid dus.
Het is even geleden dat ik nog iets ben komen vertellen,maar de tijd heeft echt niet stil gestaan!!! Op vrijdag 21-09-2007 deed ik 's morgens een zwangerschapstest en die was negatief,mijn hoop was nog niet helemaal verloren,want ik voerde de test immers weer een week te vroeg uit. Misschien toch wel wat teleurgesteld begon ik om 7u30 aan mijn werkdag. Wanneer mijn man 's namiddags wakker wordt gaat hij zich vlug douchen,even later komt hij naar me toe met de vraag of ik een zwangerschapstest heb uitgevoerd. Ik zeg "ja,maar die was negatief. Waarom?". "Zeker van?" Ik zeg "ja echt". Even later vraagt hij me dat opnieuw,weer het zelfde antwoord en nog wat later nog eens. Ik snap er niets meer van en wordt zelf wat boos,"waarom geloof je me nu niet gewoon". En toen kreeg ik dus de uitleg,ik had blijkbaar de zwangerschapstest laten rondslingeren op de badkamer,dom ook. En toen ik teste 's morgens was de uitslag negatief. Nu uren later toen mijn man de test vond,was er een heel heel heel licht streepje te zien,echt miniem,maar het was er wel. En nu??? We willen het maar al te graag geloven dat ik zwanger zou zijn!!! De bijsluiter nog eens grondig doorgenomen en wat stond daarop?!? Na 15 minuten mag er geen resultaat meer afgelezen worden. Op internet gezocht...ook geen duidelijk antwoord. Mijn man naar de winkel gestuurd om een nieuwe test. Even later kwam hij thuis met 2 testen,hij kent mij goed en wist dat ik het toch niet bij één zou laten. We voerden direct opnieuw een test uit,weer hetzelfde,eerst geen streepje,maar een hele tijd later toch weer dook dat miniscule streepje op. Wat zat ik vol zenuwen,ik wou zo graag geloven dat ik zwanger was!!! We besloten nog maar niet te juichen en enkele dagen af te wachten.
Onze hond Mexx (7 maanden) leerde bij zijn vorige baasjes dat hij aan hun mouw moest trekken als hij wou gaan spelen! Natuurlijk probeert Mexx dat hier ook,maar wij willen dat niet. De zondag gingen we met hem op kennismaking in de hondenschool en daar begon hij op ons te springen en onze kleren te trekken,... Mijn hele golf was stuk!!! Daar zeiden ze ons dat dat compleet normaal gedrag is,Mexx is ook al 7 maand gewoon om op die manier aandacht te krijgen. De enige remedie is negeren,negeren en nog eens negeren. Het enige wat ze ons er waren vergeten bij te vertellen is dat doordat te negeren zijn gedrag de eerste week (soms 2) alleen maar zou gaan verergeren. Dus thuis gekomen begonnen we de negeer-methode toe te passen,niet simpel!!! Je moet maar eens proberen stil te blijven zitten of staan en niet te reageren als een hond u bij wijze van spreken de kleren van uw lijf scheurt. Gevolg,al heel wat kledingstukken minder om te wassen en strijken en armen en benen,blauw en verkretst. Wij dachten die mensen van de hondenschool weten niet goed wat ze zeggen,dus nog maar eens teruggebeld en toen zeiden ze ons dat ze dat waren vergeten te zeggen dat het erger zou worden in begin. Ik ben ondertussen ook nog eens bij de dierenarts binnen gesprongen met Mexx en die zei ook volhouden. Ons bezoekje aan de dierenarts is nu van maandag geleden en dat aan de hondenschool van zondag en ik moet eerlijk toegeven dat die mensen dus toch weldegelijk gelijk hebben,het is veel erger geworden,maar nu heb ik de indruk dat het alsmaar beter begint te gaan. Nog even voor alle duidelijkheid,Mexx heeft een schoftoogte van 70 centimeter,dus is echt geen klein hondje. Voor de rest is hij superlief,wanneer we gaan wandelen,in de auto,bij de dierenarst,...alleen als we eens rustig op het terras willen zitten of buiten iets bezig zijn en hij niet alle aandacht krijgt dan doet hij dat dus. Voor onze twee kinderen is hij superlief! Afwachten,negeren en volhouden zeker!
Amai,ik ben toch wel blij dat ik heel even kan gaan zitten,alle opvang kindjes liggen rustig in hun bedjes.Heb er een heel erg drukke week op zitten (bijna dan toch) en op het einde van de week begin je dat toch te voelen hoor. Met zoveel kleine bengels heb je echt geen seconde rust,maar ik doe het enorm graag. Hebben deze voormiddag weer geknutseld,tante Lily (zo noemen de opvangkindjes mij) vindt dat zelf heel leuk en de kindjes staan natuurlijk ook te springen om hun kunsten te tonen. Daarom knutselen we hier ook altijd 1 à 2 keer per week. Echt wel tof en de mama's en papa's waarderen dat ook.
Zoals jullie aan de linkerkant misschien al gelezen hebben zouden we er heel graag nog een derde kindje bij hebben,maar opnieuw zwanger worden blijkt helemaal niet zo simpel te gaan als wij hadden gehoopt. Heb het er als ik heel eerlijk ben de laatste weken ook soms wat moeilijk mee als ik zwangere mama's zie,wij weten ondertussen dat de kans bestaat dat ik nooit meer zwanger geraak,maar willen daar liefst niet te veel aan denken en hopen dat het toch eens zal lukken. Wij hebben al twee schatten van zonen dus mogen ook echt niet klagen.Volgende week wordt het weer spannend voor ons,zal ik over tijd gaan of niet,nog even afwachten. Ik hou jullie zeker op de hoogte.
Bij deze neem ik de tijd om nog even wat meer te vertellen over ons gezinnetje. Wij zijn een jong gezinnetje,mama werkt thuis als onthaalmoeder en papa werkt vaste nachtpost bij Helvoet Pharma te Alken. Ons oudste zoontje van drie gaat reeds ganse dagen naar school,onze jongste spruit vertoeft nog fijn elke dag bij mama. Sinds 14-08-2007,nog maar heel kort dus,wonen wij in onze eigen woning in het landelijke Alken en wij hebben het er super naar onze zin. Wij wisten ook waar we gingen wonen,huurden namelijk hiervoor het huis hierlangs. Geen verhuiswagens dus voor ons,maar alles te voet verhuizen. Wij hebben er al heel wat werk opzitten,de (grote)tuin is helemaal heraangelegd een enorme klus,zowel de tuin als de wei moesten helemaal worden afgegraven en volledig opnieuw opgevuld en dat hebben we met hulp van familie en vrienden helemaal zelf gedaan(natuurlijk de graafwerken met een kraan). Wij kregen van de eigenaars gelukkig de kans om voor de akte(en dan ook de sleuteloverdracht) op 14-08-2007 de werken al uit te voeren,want tegen 14-08-2007 moest er op de wei mooi gras staan voor onze pony's. Natuurlijk hebben we ook veel werk gemaakt van de opvangruimte,die echt heel mooi geworden is. En daar hadden we maar één week tijd voor,want nam maar één week verlof. De ouders werden op een avond allemaal uitgenodigd met hun kindjes om al eens een kijkje te komen nemen en waren allemaal heel aangenaam verrast!!! Het huis was reeds volledig gerenoveerd,maar wilden er toch nog een beetje onze eigen toets aan geven en hebben dan ook alles fris geverfd. Met dank aan hun tanteke hebben Duco en Ylio nu een geweldige kamer,elke dag opnieuw nog heb ik er bewondering voor en de jongens vinden het geweldig. In onze Duco zijn kamer is een heel heel groot kasteel geschilderd(één muur) en een lieve draak. Op Ylio zijn kamer werd het een groot vliegtuig en wolken. Echt heel mooi gedaan. Verder wordt ons gezinnetje aangevuld door twee pony's,mama Mira en veulentje Joy die werd geboren op 28-06-2007. Duco berijdt Mira,hij is zot van paarden en ook onze jongste spruit heeft de microben al van mama overgenomen. Ik heb vroeger paardrijlessen gegeven,maar sinds de kindjes er zijn heb ik daar helaas niet genoeg tijd meer voor,misschien later terug,wie weet. En sinds 14-09-2007 heeft Mexx,een weimaraner,ook zijn intrek genomen bij ons,hij is al goed thuis. En wij zijn woensdag al de eerste theorieles gaan volgen op de hondenschool. Nog twee schildpadden en dat zijn voorlopig alle huisdieren,wie weet komen er daar nog ooit bij,onze Mira is alweer drachtig,dus tegen volgend jaar juni mogen we alvast weer een veulentje verwachten.
Ik ben juist terug van de ouderavond van onze Duco. Hij gaat sinds januari reeds naar school,maar zijn eerste schoolervaring is helemaal tegengevallen en we beslisten na lang wikken en wegen om hem van school te laten veranderen. Na lang zoeken vonden we per toeval via via een supertof schooltje. Het is een heel klein schooltje,maar echt heel mooi,met deze zomervakantie nog een volledig nieuw aangelegde speeltuin. Hij zit in een super tof klasje met maar 8 kindjes en zoals hij zelf altijd zegt "een hele lieve juffrouw Chantal". Hij gaat nu echt heel graag naar school en dat is voor ons een hele opluchting!!! Ik werk thuis als onthaalmoeder en vond het vorig schooljaar ook erg dat ik hem zelf nooit naar school kon brengen of afhalen en mijn man werkt vaste nachtpost,komt om iets na zes thuis,ging dan even slapen om dan weer op te staan om Duco naar school te brengen,graag gedaan,maar een hele opgave. Hoe zou je zelf zijn als je elke avond na twee uur slapen zou moeten opstaan,kleren aandoen,in de auto zou moeten stappen,een half uurtje later terug thuis komen,terug kleren uit en terug slapen??? Ik bewonderde hem alleszins dat hij dat kon volhouden. Nu is dat met het nieuwe schooltje ook super,Duco wordt op dinsdag,woensdag,donderdag en vrijdag morgen om 8u40 thuis opgehaald door het busje en op woensdag middag brengen ze hem om 12u05 weer thuis. Nu stellen jullie je misschien zo een oude grote schoolbus voor,echt niet gezellig,maar het is een splinternieuw busje,heel mooi versierd en maar zoiets lijk een monovolumewagen. Op maandag morgen brengt papa hem,die kan voor de rest van het schooljaar nog genieten van zijn vaderschapsverlof op maandag (spijtig genoeg hebben onthaalmoeders hier geen recht op). Duco vindt het heel tof met de bus mee te gaan,het zijn dan ook de juffrouwen,vertrouwden dus die afwisselend met het busje rijden. De juffrouw heeft ons vanavond warm onthaald en wat praktische dingen uitgelegd,ook wat persoonlijk over de kindjes,wat natuurlijk gemakkelijk gaat met zo een klein groepje. Met onze Duco gaat alles goed,hij praat ook,oef!!! Wij zijn enorm tevreden dat we de stap genomen hebben om hem van school te laten veranderen en zullen aan iedereen die het horen wil het schooltje echt aanraden.
yldunina
