Jean-Pierre Taymans, afkomstig uit Overijse, maar reeds jaren woonachtig in Geel, en ikzelf, Tom Van den Plas uit Lichtaart, kwamen elkaar voor het eerst tegen tijdens de LCMT in 2006. Jean-Pierre rijdt al jaren bij de Bierkarboys uit Overijse, gezien hij afkomstig is van deze streek. We hadden dezelfde gedachten over bepaalde zaken, en waren beiden verslaafd aan marathons. Na de LCMT kwamen we mekaar geregeld tegen op allerlei events, en soms trokken we er ook samen op uit. Van het het één komt het ander, en zo vertelde Jean-Pierre me in de zomer van 2007 over zijn Transalp droom. Als echte mountainbiker moet je die toch wel eens gereden hebben. Gezien ik dat jaar zeer weinig op de fiets had gezeten vanwege te druk op het werk, was ik echt wel toe aan een sportieve uitdaging, en zo beslisten we onze kans te wagen, en onze kandidatuur te stellen voor de Transalp Challenge 2008! Het was meteen raak, onze online inschrijving op 1 december 2007 ging er vlotjes door. Reeds na 8 minuten waren alle plaatsen weg gegeven. In totaal worden er slechts 500 teams toegelaten, dus hebben we veel geluk gehad. De voorbereiding kon starten ... we hadden een teamnaam nodig, welke shirts gingen we dragen? wie gaat onze begleiding doen? mobilhome of camp ? ..... een hele waslijst "to do's" stond ons te wachten. Een naam hadden we snel gevonden - Yellow Bikers waren ontstaan.
08-09-2010
Vulkanbike Daun
Last minute beslissing, maar vrijdag vertrekken we naar Duitsland om op zaterdag 11/09 de Ultra marathon van de Vulkanbike in Daun te rijden. Pure nostalgie .... voor diegenen die weten wat ik bedoel.
****
En hier een verslagje.
Zoals de meeste Duitse marathons is ook de Vulkanbike een knal marathon, echt wel mijn ding dus. Op vrijdag was ik met mn vrouw en zoon Thomas naar Daun afgezakt, waar we last minute nog een pensionnetje vonden. In 2004 reed ik hier ook de marathon, die toen nog bestond uit een lus van 60 en 40km, maar nu was dit eindelijk gewijzigd naar 1 grote lus van 100km. Een beetje nostalgisch dus.
Zaterdag ochtend vroeg uit de veren, want het statschot zou om 9hr weerklinken. Koud, maar de zon was stevig aanwezig, dus dat zag er goed uit en met al die schotterwegen, zou de modder wel meevallen dacht ik. Ik sta mee tussen de Profi's (en Robby die ik niet zag) in het eerste startvak en worden om 9hr op gang geschoten. Na een kilometertje draaien we al een schotterweg in en gaat het lichtjes bergop. Hartslag draait goed en ik kan makkelijk volgen. Na een 5-tal kilometer kijk ik achterom en blijkt dat we met een man of 30 al een eerste gat geslagen hebben in het uitgestrekte peleton. Das bemoedigend want nog steeds zit die hartslag goed, en kan ik me sparen, tot er één of andere pummel mij al driftend een bocht uit rijdt, en ik weer een gat moet dichtknallen. Iedereen probeert bij die kop te blijven, maar er zitten er een aantal tussen die zich aan het opblazen zijn, en bijgevolg fouten beginnen te maken, en daar moet ik dan steeds weer achter zitten. Na een paar inspanningen om terug aan te pikken begin ik over mijn toeren te rijden, en besluit gewoon mn eigen tempo te zoeken wat goed gaat. In de klimmen pik ik aan, maar op het vals plat en zelfs de niet technische afdalingen rij ik makkelijk weg van iedereeen. Het gaat hier gewoon hard, want de klimmen zijn nooit echt lang of steil, en de schotterwegen liggen er gewoon keihard bij, dus knallen maar. Af en toe zit er eens een singletrackje tussen met wat glibbermodder, en dan moeten die Duitsers onmiddellijk passen want techniek hebben die gasten echt niet. Op km 30 staat mn zoon te zwaaien en wat verder krijg ik van mn vrouw een drinkbus aangereikt. Perfekte timing, en dat geeft weer een extra boost. Op km 40 hoor ik in de verte een doedelzak speler, en een menigte die af en toe luid applaudiseert. Tja dacht ik, daar moet iets spectaculairs te zien zijn, afdalingske ofzo? Maar het bleek aan een northshore piste te zijn waar je al dan niet het houten bruggetje kon nemen wat blijkbaar iet of wat spectakel gaf. We verlaten dit terrein met een paar korte bultjes, en dan "knal" .... zadelpen midden door. Teveel geklemd tussen mijn benen en door de korte ronding van het bergske teveel druk op de pen, en 't was over met de pret. Voor ik het goed besefte wees men mij de weg naar de technische assistentie, waar ze me voorstelden een reserve pen te monteren. Alleen had die 'mechanieker' dit blijkbaar nog nooit gedaan, en met mijn aanwijzingen sloeg hij er na 20 minuten dan toch een een tekorte pen te monteren. Man man man, ik voelde me net een kleuter op een driewieler. De pen was een 6 à 7 cm tekort, en dat voel je. Ik weer verder, maar voelde onmiddellijk dat ik mn kracht niet meer kon overbrengen, begon te trekken om mn rug en de bovenbenen kregen het zeer zwaar. Dikke pech noemen ze dat, en toen ik Christel opnieuw zag staan op km 50 besloot ik er de brui aan te geven. Ik was me totaal aan 't forceren en de veer was gebroken.
Om de groepsgeest wat aan te scherpen had onze voorzitter dit event uitgekozen. 4uur lekker knallen met zn allen. Met 8 ploegen aan de start verschijnen was de opzet, en uiteindelijk bleven er daar nog 7 van over wat een indrukwekkend gezicht was. Je kon kijken waar je wou, maar een Waaslander zat altijd wel ergens in je gezichtsveld. Dit soort events kennende dacht ik een redelijk vlak parkoers aan te treffen, maar ik was aangenaam verrast door de omloop. Heel wat technische stukjes, waaronder een zandstrook, 4 hellinkjes, 2 bruggetjes met hoeken, een paar greppels, wat lusjes rond de bomen ... en natuurlijk een paar knalstukken. Jurgen De Clerck, Dennis de Maere, Eli Smeyers en ikzelf vormden het comp team, waardoor er toch enige druk op onze schouders rustte. We waren vrij zeker dat we een podiumplaats zouden veroveren, maar hoe dichter de start naderde, te meer bleek dat er goei en snel volk aanwezig was. World Champ Master Geoffrey Maes met team, Ken Van den Bulcke, Klein Brabant Racing, en nog vele bekenden ... Eli zou de start voor zijn rekening nemen, en geruststellend zien we hem ook als eerste opduiken, maar in de tegenovergestelde richting, welliswaar gevolgd door de hele bende. Wat later bleken ze toch op het verkeerde spoor te zijn geraakt, en moest de start overgedaan worden. Gelukkig gezien Eli al onmiddellijk was plat gereden. Jurgen nam de volgende start voor zn rekening, en na 1 ronde komt hij als 2de door met de 3e in zn zog. Mr Maes had al meteen een kloof geslagen, en meteen wisten we dat het hoogste schavotje niet voor vandaag zou zijn, en focusten we ons volledig op plaats 2. Wisselen zouden we elke ronde doen gezien het iets te intensief was naar onze mening om 2 rondes te rijden. Het tijdsverlies was minimaal, dus pakten we dit risiko. Ronde na ronde konden we onze voorsprong op nr 3 uitbouwen, maar plots werd die door LAS RavX voorbijgestoken, met vlak daarachter Klein Brabant. We bleven stevig doorgaan en om 18hr hadden we een 2min40 voorsprong uitgebouwd, 5 min achterstand op nr 1 en was de 2de plek een feit. Super teamdag, vele supporters, leuk event!
't is weer ff geleden, maar we hebben zeker niet stilgezeten de afgelopen weken. Eerst druk op 't werk, dan druk verlof, en nu terug aan 't werk .... 8 juli vertrokken we met het hele gezin richting Villabassa, het dorpje waar op 11 juli de Dolomiti Superbike van start zou gaan. Op de heenreis, vlak voor de gekende Brenner pas, gingen we voorzitter en teammate Mathias Smet en Yves de Vos nog even wat extra aanmoedigen en ondersteunen. Zij waren namelijk reeds een kleine week vanuit St Niklaars met de tandem onderweg richting Villabassa, met als doel de kleine Dolomiti marathon met de tandem uit te rijden. Op vrijdag zijn we met zn allen uiteindelijk samen, en kunnen we de streek wat verkennen. Warm overdag, met wat bewolking of een klein onweertje 's avonds ... zalig weertje dus. Zondag ochtend! Vroeg dag. Ze hebben hier de gewoonde vroeg te starten, en de eerste startbox zou om 7hr30 op gang geschoten worden. Dat wil zeggen dat dit kleine dorpje, op een paar uurtjes tijd een 3.500 renners met aanhang te verwerken krijgen. No stress voor ons! ons appartement ligt vlak naast mijn startbox, en ik kan bij wijze van spreken vanuit mijn bed in mn startbox (2) gaan hangen. Als ik me niet vergis werden wij omstreeks 7hr42 gelanceerd voor een 119,9 km lange rit met een slordige 3800 hoogte meters. Eén grote inhaalrace zou het worden. De start is in de hoofdstraat, om onmiddellijk daarna over te gaan naar een geasfalteerd fietspad (3m br) en zo de eerste klim aan te vatten. Veel asfalt in het eerste gedeelte, met afwisselend schotter, brede paden, stukken weg, ... Op de smallere stukken verlies je bergen tijd gezien de mindere rijders daar ook rijden om hun plaats, alsof hun leven ervan afhangt. Op de bredere stukken, of soms over de minder bollende stukken, is het dan inhalen, en daar gaat dan je constante ritme. Oppassen dat ik me niet opblaas, maar het gevoel is goed. De eerste klim (zo'n 17km) van 1000 naar 2000 meter is niet super steil en gaat me goed af. Onderweg kom ik Mathias en Yves tegen, die duidelijk ook een vlotte cadans gevonden hebben en goed opschieten. Ze zijn duidelijk geprikkeld en gemotiveerd. We overlopen ff stand van zaken, en dan ga ik er weer vandoor. Eens boven aangekomen, is er nog een goed lopend stuk lichtjes bergaf, en daarna volgen er nog een dikke 30 km in dalende lijn, met af en toe vals plat. Daar moet ik geen tekening bij maken, maar das mijn ding wel. Op km 45 staat vrouwlief en de kinderen mij met drinkbussen op te wachten, en de supertijd die ik op dat moment had deed mij dromen van een eindtijd van 5hr30 max! maar daarna begint de marathon echt. De klimmen gaan nu goed boven de 20%, met stukken van 27 - 28% en dan is het ieder voor zich, en proberen de man met de hamer te ontwijken, wat mij aardig lukt. Spectaculaire technische stukken zitten hier niet in, buiten een bruggetje, jumpje, ... of weet ik veel wat, maar van de fiets hoef ik in geen geval. Na een dikke 80 kilometer staat de familie er weer waar ik heel ff op adem kom, en zo kan ik het laatste deel van de tocht aanvatten. Mn hoogteprofiel was ik vergeten, en ik wist totaal niet wat me nog te wachten stond. 1 lange klim wist ik zeker, maar ik had hier echt het gevoel dat we gewoon bleven en bleven klimmen. Laatste bevoorrading op 10km van de aankomst, na weer een lange klim. "immer berg abwahrts" riep de man. Ik greinsde ff, en inderdaad, het ging zeker 1 km lichtjes bergaf, waarna het weer klimmen was geblazen. Km 114, nog steeds klimmen! Ik zit op een 1700m hoogte, miljaarde, hoe kan dat nu? Ik wil naar de aankomst, of hebben ze die verlegd ofzo? Daar kan ik nu kwaad van worden sè. Een stukje bergaf en weer naar boven. En dan gaat het ineens in een stuk singletrack recht naar beneden, en voor je het beseft staat je plots aan de aankomst, en valt alles van je af! Yes, we zijn er, en ik zie bekende gezichten. Het afzien is al snel vergeten, en het nagenieten is begonnen. Ik krijg te horen dat Mathias en Yves gewonnen hebben in de tandem categorie, met afgebroken pedaal en al .... Super! Wat later begint het daar wat te regenen, maar dat kan de pret niet drukken. Onze tandemboys mogen het podium op, met bike en alles, en de organisator en het publiek zijn duidelijk gecharmeerd door de tocht die ze ondernamen om aan deze marathon te kunnen deelnemen. Ik strand uiteindelijk op een 32e plaats bij de masters 3 in een tijd van 6hr26. Volgend jaar rijden ze in omgekeerde richting, en dat gaat mij veel beter liggen gezien het moeilijkste dan in de start ligt, en er een 17km lange afdaling aan het einde zit! Leuk event op te doen, met eindeloos vele bevoorradingen, goede organisatie en dikke sfeer mede dankzij de teamgenoten. Ool de Krissen waren aanwezig, deels op vakantie en deels als voorbereiding op het BK, waardoor ze kozen voor de kortere afstand. Wie technische tracks zoekt is er hier aan voor de moeite (wel aanwezig, maar verboden voor dit event), maar qua uitzicht en omgeving is dit fenomenaal! Süd Tirol is een geweldige streek, met vriendelijke "no stress" mensen waar ze me zeker nog eens gaan terugzien.
Top !
In onze Ardennen ga je door zo'n beekje door, maar in de Dolomiten bouwen ze een bruggetje Prachtige bergen ....
Na wat administratieve rompslomp kon ik gelukkig een volmacht bemachtigen, zodat ik vandaag kon deelnemen aan Belgiës mooiste en tevens zwaarste marathon. Met een afstand van 115km en 2900 positieve hoogte meters is dit zowat het ultieme dat België de mountainbike sport kan bieden. De start was vanwege die verkiezingen een half uurtje opgeschoven, wat maakte dat we 's ochtends wat langer konden blijven liggen. Als echte marathonist had ik reeds maanden geleden beslist om voor de langste afstand te gaan. Met de Beskidy bike nog in de benen, en alweer een te drukke werkweek achter de rug, kreeg ik 's ochtends al dik spijt van mijn beslissing. Ik weigerde om een wijziging in afstand te gaan vragen, en zo werden we om 9hr30 op gang geschoten. De gekende moordende startklim gaat me dit jaar blijkbaar goed af, en kan meteen de nodige plaatsen goed maken. Ik neem me voor om alles rustig aan te doen, gezien ik vandaag niemand bij me heb voor de bevoorradingen, en die 115km echt wel eens lang kunnen duren als je onderweg de man met de hamer tegen komt. Alles gaat zijn gangetje, en hoe technisch ik deze rit vroeger wel vond, ik merkte er vandaag niks van. De Scalpel deed weer een perfekte job, filterde de wortels weg waar nodig, stuurde me door de talrijke afdalingen en gaf een ongelooflijke grip in de technische en soms bijzonder steile klimmen. Das dubbel genieten vandaag, zowel van de fiets als van de omgeving. Traditioneel is het tijdens de RDHF prachtig weer en heb ik het in de laatste 7 jaar nooit weten regenen. Vandaag was het perfekte bike weertje. Niet te warm, met nu en dan wat zon, geweldig! Mijn 2e bidon speel ik al snel kwijt, en gelukkig had ik een profieltje van de rit op mn fiets hangen, zodat ik perfekt kon inschatten waar ik effe moest bijtanken. Rond kilometer 50 dreigt het noodlot echter toe te slaan. In een licht oplopend singletrackpad ergens in de venen voel ik ineens weer die stekende pijn in mijn onderrug. Ik check onmiddellijk mijn zadelpen, maar die is niet gezakt. Vreemd, vorige week 4 dagen lang niks last van gehad, en nu plots? Ik krijg de oorzaak maar niet gevonden. De kracht gaat volledig weg, en na een half uur besef ik dat ik serieus aan 't sukkelen ben. Ik besluit wat verder te stoppen, ketting wat bij te smeren, stretch wat, en trek mijn broek eens extra strak aan, in de hoop wat extra steun te krijgen. En .... weg pijn! niks last meer van gehad, geen seconde! ongelooflijk. Dat geeft weer wat extra push om door te gaan. De technische afdalingen zijn echt prachtig, maar gezien de verschillende afstanden op een gegeven moment samenkomen, worden die afdaling net gevaarlijk doordat de mindere rijders hier te klungelig of te traag naar beneden gaan, en dan ga je zelf fouten maken, of glij je uit over wortels waar je anders zou over vliegen. Mijn gemiddelde kan ik goed handhaven, maar ik hou nog wat reserve voor de laatste 20km die zoals aangekondigd de zwaarste zijn. Helling nr 1, yes, de laatste, en dan is het altijd bergaf! Mooie gedachte, maar in realiteit ga je nog een 5 tal keren een klimmetje op, waaronder sommige erg pittig, maar die tekort zijn om te catalogeren. Tanden bijten, en daarna doorknallen naar de finish! 13e master 2 in een tijd van 6hr16 volgens Chronorace, 6hr14 volgens mijn GPS? Das toch een goeie tijd, gezien ik hier in 2008, mijn Transalp jaar, nog verkrampte tot en met en er een 20 minuten langer over deed. Voilà, die hebben we weer tot een goed einde gebracht. Ik dacht een rustpauze in te plannen, maar de Dolomitie komt razendsnel dichterbij. Hmmm, blijven trainen ....
Beskidy
Bike oftewel MTB Trophy van 3 juni tot en met 6 junie 2010
Maandag
avond vertrokken Eli en ik richting Istebna in Polen, vlak bij de grens van
Tsjechië en Slovakije.De
reis zou zon 12hr duren, maar in realiteit hebben we er bijna 16 uur over
gedaan, ik bespaar jullie het verhaal, maar als ik je zeg dat ik mijn stuur in
2 gebeten heb, moet dat genoeg zeggen.
Beskidy is
trouwens de naam van het gebied, dat deel uitmaakt van de Karpaten.De startplaats lag op zon 555 meter,
en de toppen die we beklommen gaan tot ongeveer 1300 meter.Mijn collegas wisten me te vertellen
dat er beren zouden zitten, en tot mijn verwondering schijnt dit het geval te
zijn.In elk dorp staat wel ergens
een afbeelding van een beer, en blijkt dat er in de meest afgelegen stukken nog
redelijk wat beren leven.
Dinsdag
iets voor 15hr, hebben we dan Istebna gevonden.Klein, iedereen gaat tevoet, geen Engels of Duits, kapotte
wegen, zijn de eerste dingen die ons opvallen.Het weer is doffe ellende, en na wat zoeken en vragen kunnen
we uiteindelijk ons hotel vinden.Blijkbaar zijn we echt wel vroeg, want van het event is nergens iets te
merken, en ook in het hotel is het nog opvallend rustig.
Woensdag
ochtend : de hele nacht konden we de regen horen, en ook s ochtends was het
niet anders.Rustig ontbeten, en
tegen de middag een verkennend ritje gemaakt, gezien het droog leek te
zijn.Al onmiddellijk werden we
geconfronteerd met een steil asfalt wegje, en wat later besloot Eli het asfalt
te laten voor wat het was, en trokken we het bos in.Nat nat en nog eens nat.Binnen de kortste keren waren we volledig beklad, maar
hadden we (dachten we) toch wel een indruk van de omgeving.Wisselende ondergronden, gaande
van kiezel, grind, rots, zand, wortels, noem het op, ze hebben het
allemaal.Ondertussen was het al
beginnen regenen en trokken we terug naar het hotel.Stilaan begon er wat volk aan te komen, maar van een drukte
kon je niet spreken.Rond een uur
of 7 haalden we ons startnummer af, maar ook daar was er niet al teveel volk,
en was er weinig info te rapen.We
vernamen wel dat de 1ste rit ingekort zou zijn naar een 43 km met
slechts 1700 hm gezien het slechte weer van de afgelopen weken.
* Donderdag
ochtend, D-day!Start om 12hr, dus
namen we rustig de tijd om ons op te warmen.Het zou droog blijven, wat al een hele opluchting was.Klokslag 12hr schiet het peleton op
gang, en nemen we een aanloop van een 2 km naar de eerste klim.Boenk erop, steil naar boven, afzien,
puffen, heigen, . Dit was het.We
werden verwittigd dat het niet al te makkelijk zou zijn, en dat werd al snel
duidelijk.Schitterende single
track, technische stukjes, hier en daar wat schuiven door de modder, heerlijk
parkoers.Na een dikke 3uur bol ik
als 60e binnen.Man
man, wat een gemiddelde snelheid!Het leek wel een wandeltocht maar dat was geheel te wijten aan de
moeilijkheid van de tocht.De meningen waren allemaal gelijk :
uitdagend parkoers, mooi, technisch, dit is mountainbike!
* Vrijdag :
veel wakker gelegen.Bakken water
vielen er uit de hemel, niet normaal.Ik begon spontaan te denken aan het saboteren van mijn fiets om niet te
hoeven starten.Wat zou het
parkoers er ellendig bij liggen dacht ik.68 km en een 2300 hm door de modder, das niet iets waar je voor staat te
springen.Eli en ik discussieren wat
over onze kledij, en ikzelf besluit licht te vertrekken met een regenjasje
erover.Vanaf het moment dat we
buiten zijn gekomen, heeft het die dag geen drup meer geregend!Zalig.We kregen zelfs onderweg af en toe de zon te zien.10hr, het startschot valt, en meteen
nemen we weer een aanloop achter de auto naar de eerste klim.Lekker! Ik schuif goed mee, en ik kan
vlot naar Eli toerijden die in het eerste vak mocht starten vanwege zijn 20e
plaats de dag voordien.De eerste
5km verlopen vlot, maar vanaf het moment dat we tevoet worden gezet speel ik
Eli kwijt, en is hij de pist in.Vandaag werd er niks ingekort, en zouden we de volledige afstand
afleggen.Ik moet zeggen dat het
zéér de moeite was.Ongelooflijke
natuur in Polen, mooie vergezichten (hoewel de mist en regenwolken daar af en
toe een stokje voor staken) gezellig sfeertje en niet overdreven druk.De modder was op de meeste plaatsen
alom tegenwoordig, maar dat went.Alleen kreeg mijn ketting naar het einde toe het enorm lastig en begon plots
serieus te sucken!Nog niet
meegemaakt op deze fiets, dus probeerde ik ze wat te zuiveren en wat extra olie
op te doen.Niks bleek te helpen,
en telkens ik er kracht op wou zetten sloeg ze weer vast.Uiteindelijk lukt het mij, na nog wa
zwoegen door extra zware modderstroken, om binnen te komen op plaats 57.Das al direkt standvastig dacht
ik.Vasthouden, want beter ging
niet, al moet ik toegeven dat het klimmen, en vooral de steile, beter gingen
dan verwacht.
* Zaterdag
straal blauwe hemel!Dat zag er
al onmiddellijk veelbelovend uit.Vandaag de zwaarste rit op papier, met een 73km en 2800hm.De eerste klim is er eentje over asfalt
naar de top van een berg.Hij gaat
lang door, en ik kan vandaag Eli achterlaten in de klim.Boven op de top heb ik een voorsprong,
maar ergens halweg in de afdaling, vlamt hij me natuurlijk voorbij.Zon technische capaciteiten zal ik wel
nooit bezitten, maar kom, ik geraak liever zeker en in 1 stuk beneden op mijn
tempo, dan snel en onbezonnen in een ziekenhuis te belanden.De kilometers gaan vandaag weer
bijzonder traag, en steeds krijg je de indruk dat je meer klimt dan daalt.Als ik mijn hoogtemeter in de gaten hou,
blijkt dit ook te kloppen, gezien we een hele tijd boven de 1000 meter blijven
plakken.Het is meestal klimmen,
effe technisch dalen, en onmiddellijk weer recht omhoog.Ook de stukken tevoet zijn talrijk
aanwezig en zijn naar mijn persoonlijke mening niet echt op zn plaats.OK, het hoort bij mountainbiken,
maar als ze vermeden kunnen worden zou ik dat veel leuker vinden.Een klim mag moeilijk zijn, technisch,
maar moet te doen zijn.Veel modder en zuigende grond werd er
aangekondigd deze ochtend, maar dat viel allemaal heel goed mee.De vorige dagen werd daar geen melding
van gemaakt, en was het doffe ellende.Rare jongens die polen!Door de chainsuck van gisteren, had ik besloten een nieuwe pion en
ketting te steken, en net na de 2e bevoorrading, in de langste klim
van de dag, opnieuw van da miljaarde miljaarde !! ketting stond duidelijk
droog, en net vandaag mijn potteke olie vergeten.Tja, eigen schuld dikke bult zeker? Bij elke trap die ik
deed, kwam de ketting mee omhoog.Ik vroeg iedereen om olie, maar natuurlijk had niemand bij.Halfweg de klim, ramp!Ketting in 2.Ik gooi de fiets tegen de grond, neem
mijn materiaal, maar merk dat de powerlink gelost is, en nog 1 helft aan de
ketting hangt.Ik loop
onmiddellijk een meter of 5 terug, waar de breuk zich voordeed, en kan het
ontbrekende stukje van de grond rapen.Gelukkig.Terug in mekaar
klikken, en verder bergop sukkelen.Boven op de top staat er als bij wonder een technische post, die mijn
ketting rijkelijk overgieten met glibber spul.Lekker!Vandaar
loopt alles weer vlot en kun we weer volle bak vlammen.Wel jammer, want bij aanvang van de
klim zat ik in een groep van 7 waar ik zeker de betere klimmer van was.Ik weet na een 10-tal kilometer al 2
man van de groep terug op te rapen, en laat ze voor wat ze zijn.Naar het einde toe kom ik er nog 3
tegen, en reeds 5km voor het einde voeren ze het tempo op om elkaar eraf te
rijden.Spijtig genoeg blijft het
steeds maar klimmen, en klimmen.Tot 1km voor de aankomst gaan we opnieuw klimmen, en iedereen is bijna
aan het einde van zn latijn, en we kijken mekaar aan gezien we niet weten
hoelang dit eigenlijk nog gaat duren.Wat later wordt alles duidelijk gezien we via de skipiste in downhill
style naar de finish vliegen.Tenminste, in het eerste gedeelte toch.In de 2e helft van de afdaling komen we in een
diepe modderweide terecht met vele sporen, en besluit ik om het rustig aan te
doen en hier niet op mn bek te gaan.Van de gasten die ik achterliet, komt er natuurlijk nog 1 mij voorbij
gestoven.Jammer, maar toch eindig
op een mooie 53e plaats.
* Zondag
oef, laatste dag.Alweer krijgen
we een straalblauwe hemel, en beloofd het een warme dag te worden met
temperaturen tot 28°.Met zn 54 km
en 2000 hmzou het zwaar worden,
maar gezien de afstand en het weer was ik optimistisch.Traditioneel passeer ik na een paar km
Eli in de klim, wat hem blijkbaar vandaag een enorme prikkel geeft want hij
laat er dit keer geen gras over groeien, en geeft meteen gas bij.Ik hou hem nog een 10-tal kilometer in
het vizier, maar zie hem later niet meer terug.Geen technische problemen vandaag, maar de benen waren na 1
uur strijd niet wat ze moesten zijn.Het parkoers loopt weer over schitterende passages, en het is volop
genieten van de omgeving en de vele wandelaars die onze paden kruisen.Hier en daar worden we aangemoedigd, en
dat geeft altijd wat extra push.Naar het einde toe krijgen we nog een lange asfalt klim voor de wielen
geschoven, en das nog ff afzien, en zie je sommigen gewoon kapot gaan.Dolgelukkig kom ik als 50e
over de streep, en mag ik mijn finischer T-shirt van een leuke hostes in
ontvangst nemen.
Facts :
goede, complete en voldoende
bevoorradingen
2 technische posten minimum per
etappe
goede eindbevoorrading, met pastas
alla Aiki noedels, boterhammen,
1ste dag aan het eind van
de rit bordjes met laatste 5, 3, 2, 1 kmmaar de dagen erna niets meer ?
al bij al goede organisatie, maar
500 deelnemers is toch wel de max op deze lokatie
Schoon vrouwen in Polen, man man
man.Maar we bleven gefocussed (op
de race natuurlijk)
Szlotys = lokale munt
Goedkoop land. 20 pp kamer met ontbijt is al
veel.Wij hoorden prijzen van
13,5 per nacht.0,5 liter bier
kost 1.De duurste pizza
4,5 en dat maakt het net wat aangenamer
De intenties van Polen zijn goed,
maar het kan wel anders uitdraaien
Als doffe ellende begonnen, maar 4
dagen geen spat regen gehad en dat was motiverend.Hier 4 dagen regen en je fiets is naar de filistijnen
Gelukkig had Eli wat films bij ter
ontspanning s avonds
Stressy .... voorbereiding op Beskidy bike .... komt nogal ongelegen maar 't is nu eenmaal zo.
Wie al wil weten waar we aan toe zijn ; http://www.mtbtrophy.com/ heb zelf nog geen tijd gehad om alles te bekijken. We zien wel als we eraan beginnen. Hopelijk is alles wat opgedroogd tegen dan ...
DNF !!! de eerste en hopelijk de laatste voor dit jaar. Een bijna perfekte aanloop gehad naar deze marathon, rustige ritjes gedaan, goed gerust, ... Weer veel Waaslanders aanwezig op dit prachtige evenement. Ik kwam Jurgen al snel tegen, maar die raakte wat gestresseerd van een voorderailleur die plots dienst weigerde. Gelukkig kon ik samen met hem dit euvel snel verhelpen, en konden we ons verder warm rijden. Meteen de startklim nog eens gecheckt, en het gevoel in de benen zat goed. Eens aangekomen in de startbox, kon ik pas halfweg plaats nemen. Moet ik toch eens gaan afleveren, want bij het startschot is het meteen duidelijk dat daar toch weer een hoop rijders tussen staan die daar helemaal niet thuishoren. Jurgen baant zich al slalommend een weg naar voor, en ik probeer hetzelfde te doen, maar vergeefse moeite. Ik probeer van achterwiel naar achterwiel te springen, maar hier verlies je al teveel kracht. Vooraan meeglippen volgende keer. De startklim verwerk ik goed, en op de daaropvolgende stukken gaat het ff pijlsnel. Op de eerste lange licht oplopende klim kan ik aanpikken bij een snel groepje, maar het begint serieus pijn te doen. Bijna boven moeten we met een man of 3 wat gas lossen. Lap, daar begint het al. Gas lossen! Ik raak om één of andere reden niet in mijn ritme. Het is warm, maar ik zweet véél minder, of op sommige momenten gewoon niet. Bij de eerste doorkomst in La Reid staat Christel me op te wachten met een nieuwe drinkbus. Ik geef aan dat het voor geen meter draait, maar hang op dat moment eigenlijk vrij goed vooraan. Ik zou niet opgeven, en wel zien wat er in het volgende uur zou gebeuren. Vanaf km 30 ongeveer krijg ik een eerste pijnlijke steek in mijn onderrug. Net hetzelfde gevoel als in Olne, pijn en kracht weg. Net op het moment dat ik terug ritme begon te vinden, krijg ik het volgende probleem al. Het zou echter niet tijdelijk zijn, maar het zette zich gewoon verder. Bij elke krachtinspanning bergop, kwam de pijn onverbiddelijk terug. Ik had gehoopt Christel na ongeveer 40km terug te zien, maar ik vond ze nergens. Dan maar doorgaan, en moest onderweg toch een keer of 4 stoppen om de pijn weg te stretchen. Aan de 2e bevoorrading besloot ik domweg om niks bij te tanken, gezien ik 100% vertrouwen had in Christel die wel ergens zou opdagen. Op km 62 zijn het de trapjes in Marché, waar ik ongelooflijk veel afzag in de afdaling, en eens beneden besluit ik er de brui aan te geven. Ik had al even geen drinken meer, en ik kon op bepaalde momente niet meer van de pijn. Ik leende ff de GSM van Heidi, vrouw van Danny Flies, en kon Christel zo melden dat ik in Marche stond. Domme domme toch! Wat nu weer? Ik dacht aanvankelijk dat het mijn schoenen zouden zijn, gezien ik mijn oude nog eens had aangedaan, maar bij nazicht thuis van de fiet, blijkt het zadel 1cm gezakt te zijn. Hopelijk was het de combinatie van deze 2 zaken de oorzaak van de ellende. Uiteindelijk kon Christel me niet vinden en ben ik nog op eigen kracht naar La Reid gefietst. Het was niet bollen, gezien het asfalt wegeltje een aantal kilometers bergop gaat. Maar soit, het was mooi weer! De conditie is nog altijd goed, hopelijk raakt ik sneller in mijn ritme volgende week in de 4 daagse Beskidy bike in Polen. Er staat momenteel nog veel water, maar laat ons hopen dat het in de volgende dagen nog wat kan opdrogen. Ik probeer in elk geval van daaruit dagelijks wat te posten. Maandag 31/05 vertrekken we, om in Istebna te starten op donderdag 3/6!
Vandaag stond de eerste der 3 Belgische grote marathons op 't programma, les Cimes de Waimes. Vorig jaar nog in ideale omstandigheden met aangename temperaturen, dit jaar in winterse omstandigheden. Het was koud, miezerig, véél modder, .... ba. Das zowat kort samengevat de reactie van iedereen die ik sprak achteraf. Ik had hier veel van verwacht, maar gezien afgelopen 2 weken professioneel vol stress en (zéér) lange werkdagen staken, zonder training, was ik eerder aan rust toe dan aan zo'n zware marathon. Tijdens het opwarmen lijkt alles nog mee te vallen en volkomen normaal, en ook in de start kan ik netjes opschuiven. De eerste klim wordt netjes verteerd : er is hoop, misschien een goeie dag? Die gedachte kan ik tijdens de daarop volgende afdaling vasthouden, maar bij de volgende klim voelt alles plots anders aan, en weet ik dat het gewoon minderen zal worden. Gas terug nemen en uitrijden is de boodschap. Al in het eerste gedeelte (Cime 3 ofzo?) word ik geconfronteerd met paarden die vlak na mij uitbreken. Ze bonken tegen de poort, die begeeft het, en hup, ik zit met 2 briesende paarden achter me aan. Ik rij naar de kant en kruip snel onder de omheining, maar wat later kiezen de paarden voor een openstaand hek en lopen ze vanzelf een andere weide in. Oef ... ook dat nog. Dan zijn het al eens geen honden, maar paarden is er over. Het parkoers ligt er in deze editie gewoon loodzwaar bij. De modderstroken zij loodzwaar, zeker in het venengedeelte, het is gewoon stoempen en proberen te overleven. In de laatste 20 km kom ik Eli terug tegen, die wat motivatie is kwijt gespeeld door een platte band. Hij heeft het koud, maar weet zich vanaf dan terug wat te motiveren, en we rijden samen verder tot zowat 3km voor de aankomst, waar ik in een modderstrook nog eens lekker 2 keer tegen de korst ga. Helemaal op en met verkleumde handen kom ik binnen op 4hr06 minuten, wat later goed zou zijn voor een 19e stek bij de masters 2. Daar ben ik gezien de omstandigheden blij mee. Laat ons hopen dat we weer 2 weken volle bak kunnen trainen voor de Ardenne Trophy, zodat ik eens met de top 5 meekan. Moet er zeker inzitten. Les Cimes is een toporganisatie, met uitstekende seingevers die de veiligheid ten allentijde garanderen, en een uitstekende uitpijling. De pasta achteraf is altijd welkom, maar de douches waren dit jaar van mindere kwaliteit gezien het geringe debiet van het water, en ook het beperkte aantal slangen aan de afspuitstand zijn de punten waar de organisatie nog op kan verbeteren.
Een dikke 2 uur bollen volgens de GPS. Team-mate Michiel Van Aelbroeck had ook besloten om daar te starten, en dan is de beslissing snel genomen. Voeg daar nog het mooie voorspelde weer aan toe, en er blijft geen reden meer over om niet te gaan! We spraken af rond 9hr zodat we samen zouden kunnen starten. Samen met Michiel, Alexis Matthys, Camille Martin en Martin Dupuis begonnen we omstreeks 10hr aan onze Raid. Ik weet dat de conditie goed is, maar als je met die gasten start, moet je realistisch zijn en had ik mezelf voorgenomen ze te laten rijden als ik al vroeg in 't rood zou moeten gaan. We beslissen er direkt volle bak in te vliegen, en de eerste 20km zijn gewoon snel te noemen. Ik zag zo iets van 27,4 gemiddeld op de teller staan! Dit was echt wel mijn ding, met veel vals plat, lange verbindingsstukken, en daar kan ik menigeen laten afzien zonder mezelf te forceren. Ik was snel gerustgesteld in het groepje, gezien bij de eerste klimmetjes iedereen goed terugschakelde, en ik makkelijk kon volgen. Ik liet het dan ook nooit stilvallen, en pakte gretig de kop. Als ik me amuseer, kan ik me niet inhouden hè! Na de 2e bevoorrading hang ik achteraan, en is er een ietwat steilere klim. Michiel had nog net gezegd : en nu wordt het pompen of verzuipen. Ik moet een gat laten, want ik wist dat het middenstuk iets lastiger zou zijn, en zie ze van me wegrijden. Eens boven gekomen lijken ze niet zover weg, en besluit ik er naartoe te knallen, al is de knal er snel af. Een 10tal kilometer hou ik ze in 't vizier, maar ik heb teveel gegeven en besluit gewoon op tempo door te rijden. Onderweg nog een paar keer bijna tegen de grond gegaan door een verkeerde inschatting van de talrijke greppeltjes die er liggen, waardoor je voorwiel erg makkelijk blokkeert, maar gelukkig kwam alles goed. Na 2hr56 bol ik over de meet, en hoor ik dat Michiel gewonnen heeft in een tijd van 2hr48. Dat geeft een voldaan gevoel. Erg leuke dag gehad, en super bike weer. De organisatie had volgens mij zéér veel uit de omgeving gehaald, want deze is totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld Malmedy. Ik kan me best voorstellen dat je hier bij regenweer best wegblijft. Op sommige stukken waren er nog steeds modderpoels, en regen maakt van dit snelle parkoers een loodzware marathon. Conclusie : nog een paar kilo's te gaan, en ik vlieg bergop! Super Scalpel! Geen krampen, geen rugproblemen. Hopelijk kan ik verder blijven trainen en komen er niet al te veel onderbrekingen, al zie ik er al één aankomen, maar ja ...
Groeten ...
Nog even de uitslag meegeven : 9e algemeen, waarschijnlijk is dit een 2e M2 na Danny Flies ?
1 212 16 VAN AELBROECK Michiel 10:06:06 12:54:34 2:48.28 WMTB 2 188 1 MATTHYS Alexis 10:06:06 12:54:36 2:48.35 3 231 MARTIN CAMILLE 10:06:06 12:54:57 2:48.51 4 99 30 WAECKENS WIM 08:36:59 11:27:06 2:50.07 5 187 64 DUPUIS Martin 10:06:06 12:56:56 2:50.50 6 100 PARDAENS MAARTEN 08:37:03 11:29:12 2:52.09 7 243 BERTHELS SVEN 10:07:32 12:59:58 2:52.26 8 28 678 FLIES Danny 08:01:29 10:58:02 2:56.33 --> 65km = disqualified ! 9 189 VAN DEN PLAS TOM 10:06:06 13:02:44 2:56.38 WMTB 10 168 541 VANGOIDSENHOVEN Steven 09:08:50 12:06:35 2:57.45
58 218 GELDHOF ANJA 09:50:28 13:20:20 3:29.52 WMTB eerste dame
Eerste Scalpel test! Op tijd vertrokken, maar de E313 is vanaf Bilzen een stuk onderbroken, dus de reistijd was iets langer dan verwacht. Daar aangekomen, werd ik al meteen verwelkomt door de WMTB'ers! toffe gasten, en ze hadden onderweg zelfs een verrassing voor me klaar staan. Benieuwd wat dat zou zijn. Ik moest me haasten wilde ik de groepsstart van 8hr30 halen, dus veel tijd om bij te praten was er niet. Koud koud en nog eens koud, dus besluit ik mn been en armstukken aan te houden, en mijn winterhandschoenen aan te trekken, wil ik nog ergens bewegelijke vingers overhouden. Iets later viel het startschot, en kom ik tot het besef dat ik eigenlijk weer te ver achteraan had postgevat, wilde ik goed mee wegschieten. In het eerste klimmetje moet ik al temporiseren want onmiddellijk is die confrontatie met Dardennen daar! Vanaf afdaling 1 krijg ik weer dat vertrouwde gevoel op de fiets : super Lefty! naar mijn mening zéér soepel werkend, doeltreffend, stuurzeker ... meer moet da nie zijn. Van de achterdemper had ik wat schrik, omdat ik nooit de volledige 100% benut, maar voorlopig ben ik van mening dat dit niet meer hoeft te zijn. Een echt racemachien dus! Na een km of 10 komt een man of 6 voorbij, en kan ik mn wagonnetje aanpikken. Na een uur wedstrijd ben ik eindelijk warmgedraaid en voel ik dat ik de betere van de groep ben. In de klimmen ga ik vrij makkelijk mee, en dat geeft een ongelooflijk goed gevoel, en bevestigd mijn vermoeden : conditie is goed! Maar iets na halfweg krijg ik andere problemen. Onderrug! In 't begin kan ik dat wat verhelpen met wat rekken en strekken, maar het wordt zo heftig dat er precies met een mes ingestoken werd, en dan is het ff gedaan met trappen. Nog wat later trek ik eens door in een klim, iedereen eraf, maar schiet er een kramp in mn been. Ook dat nog! Ik laat me gewoon terug afzakken tot in 't groepje, en rij gewoon hun tempo mee. Echt wel spijtig, en ik hoop hiervoor snel de oorzaak van te vinden want zonder deze problemen had er véél meer ingezeten. Al bij al mag ik tevreden zijn, met een 10e M2 plaats. Fiets = TOP conditie = TOP nu de rug nog ... maar das misschien van ouderdom?
Eindelijk! dinsdag kreeg ik van Fietsen Hendrickx het verlossende telefoontje dat hij binnen was. Ondertussen zijn we vrijdag, en is het beest al deftig getest, en de eerste indrukken hier in kempenland : 't is een vliegmachien! Eindelijk terug een Lefty, die makkelijk in te stellen is. De achterdemper probeer ik zo goed mogelijk te krijgen, maar lijkt me toch moeilijk. Veel pompen en settings uitproberen, en dan komt dat wel goed. Zondag racetest in Olne !!
21 maart, het begin van de lente! Maar daar was weinig van te merken, want afgelopen nacht had in zowat heel het land blijkbaar goed geregend. Erg koud was het niet, we hebben hier al erger meegemaakt. Inschrijven gaat hier zoals altijd zeer vlot, voldoende toiletten aanwezig, dus dat deel van de dag zat al goed. Omstreeks 8hr30 weerklinkt het startschot, en weg zijn we voor een ritje van 55km. Jammergenoeg zit ik in de eerste aanloopstrook al geblokkeerd achter een verkeerd wiel, en bij de eerste lichte helling bergop aan 't rond punt geef ik goed gas om zowat bij de kopgroep te geraken, gezien het pakt daar al in verschillende stukken scheurde. Na een paar honderden meters offroad gebold te hebben wordt het duidelijk dat we hier een zéér modderig parkoers voor de wielen geschoven krijgen, waardoor het een zware editie beloofd te worden. Door wat stuntwerk van wat mindere goden raak ik niet echt vooraan en blijf ik ergens hangen waar ik niet op mn plaats zit. Op de vlot lopende stukken raak ik er zo een aantal kwijt. Halfweg kom ik Eli tegen die net zn ketting gerepareerd had. Chainsuck klinkt het! Daar had ik met mn oldtimer nu eens geen last van sè, maar da was zowat het enige voordeel. De klimmetjes wogen soms zwaar door, maar tot krampen kwam het nooit. Na 2hr47 bol ik voldaan over de meet. 34e algemeen zou later blijken. Traagste tijd ooit op dit parkoers, maar daar zat het weer voor wat tussen. Goed gevoel aan over gehouden, en zo weten we meteen waar we staan en waar we aan moeten werken. Hopelijk volgende koers op mijn vliegmachien!
Last minute beslissing, maar vrijdag vertrekken we naar Duitsland om op zaterdag 11/09 de Ultra marathon van de Vulkanbike in Daun te rijden. Pure nostalgie .... voor diegenen die weten wat ik bedoel. 
