Hallo allemaal, Vandaag was het een drukke dag voor onze begeleiders.Om acht uur werden ze al aan de controle verwacht in Rechitsa voor de keuring.Na een grondig nazicht bleek onze bus toch in orde bevonden ,oef volgende missie geslaagd. Daarna werd het gerief verdeeld in Rechitsa en volgden er nog enkele huisbezoeken.Druk druk druk dus maar tegen vier uur waren ze allemaal terug bij hun gastgezin zodat ze toch nog enkele uren de tijd hadden om een beetje te ontspannen. Zoals ze al schreven op de site:morgen is het d-day.De laatste missie zeg maar want morgenvroeg zien we of daadwerkelijk alle kindjes mee op de bus zitten want je weet maar nooit wat er op het laatste nippertje nog gebeurd. Ikzelf moest een ganse dag werken en in de vooravond was het tijd om ons prutsie zijn rapport af te halen.Ik was nog niet goed binnen in de klas of de juf wist me te vertellen dat ons Boke maar over één ding meer praat en ze eigenlijk echt wel mee kan volgen wat er momenteel allemaal gebeurd.En dan natuurlijk de puntjes voor zijn rapport.Hij had flink zijn best gedaan en is met glans geslaagd voor het tweede leerjaar.Na de paasvakantie en onze reis naar Belarus had hij even een dipje gehad maar dat hebben we hier thuis ook goed gevoeld .De juf had er ook alle begrip voor en wist al een hele tijd dat de reis een serieuze inpakt op hem had gehad.Na nog even naar de winkel te zijn geweest en al een deel dingen van eten gekocht te hebben die ons Yauhenike graag eet ,was het tijd voor het avondeten.En dan mocht ik beginnen aan die vreselijke strijkklus!! pfffff alsof het buiten en binnen nog niet warm genoeg was mocht ik ook die stoom nog ondergaan..Maar het meeste is gedaan,de rest is voor morgenvroeg. Ik kreeg ook nog een leuk telefoontje vanuit Belarus van Yauheni zelf! Dank je wel voor het eten ! Blijkbaar hadden ze dit al gaan afleveren bij hun thuis.Natasja was al aan het slapen dus kon ik niet met haar praten maar ik heb hem gezegd dat ik morgen nog wel eens met haar zou bellen.En vermits hij wel redelijk wat Nederlands verstaat spreek ik met hem ook meer Nederlands dan Russisch maar dat was even buiten die kleine Bo gerekend. Ik zei morgen bel ik nog wel en hij riep me toe :nee mama niet morgen maar zaaftra.Tja da spook kent blijkbaar toch meer Russisch dan dat we vaak denken. Het was wel leuk om hem nog even te horen net voor vertrek naar België natuurlijk.En ik hoorde aan zijn stem dat hij er echt wel naar uitkijkt. Daarnet had ik nog even de vrouw van Ludo aan de telefoon die me vertelde dat ze morgen al om zeven uur aan de eerste opstapplaats verwacht worden(hier dus zes uur) in Gomel om dan een goed uur later de volgende halte aan te doen in Rechitsa.Tegen dat Bo dus uit zijn bed is kan ik hem vertellen dat zijn vriendje vertrokken is voor de lange busreis. Nog een fijne avond allemaal en tot morgen. Els
Hallo allemaal, er wordt nu wel heel erg afgeteld!! Mama nog vier keer slapen en Yauheni is er hé. Ja jongen da klopt.Waar zijn ze nu mama dan kan ik dat vertellen tegen de juf,zo begon de ochtend. Dus ik verteld dat ze deze morgend aan de grens waren en nog een dagje moesten rijden om dan aan te komen in Gomel. Hij was nog niet goed naar school of ik kreeg smsjes dat ze de grens goed waren overgeraakt en er geen twee uur over hadden gedaan wat heel snel is naar Wit Russische normen. Oef,het eten wat mee is voor onze gastgezinnen werd niet afgepakt alsook al het humanitair gerief.Tot hiertoe dus missie geslaagd. Deze morgen moest ik nog werken en toen ik deze middag thuis kwam wachtte me hier een heel leuk jobke:namelijk 200 pakjes inpakken voor de zomerfeesten.Omdat het buiten zo vreselijk warm was heb ik wijselijk de strijk uitgesteld en ben ik dan maar aan mijn leuke job begonnen.Na een uurke of vier was alles ingepakt en gesorteerd en klaar om vrijdag mee te nemen. Rond zes uur plaatselijke tijd(hier dus vijf uur) is de bus aangekomen in Gomel.Het was er 20 graden maar heel veel regen en de straten stonden onder water waardoor het lossen van de bagage geen kinderspel was. Het gerief voor Rechitsa wordt pas morgen afgeleverd als ik het goed voorheb.Onze drie begeleiders hadden deze avond gelukkig nog enkele uren rust elk bij hun eigen gastgezin alsook de chauffeurs die deze keer niet op hotel slapen maar ook in een gastgezin. Morgen begint de dag vroeg want om acht uur worden ze al verwacht voor de buscontrole. Ook al is de bus in België naar de keuring geweest,omdat we kinderen van Wit Rusland vervoeren moet voor iedere terugrit naar België de bus daar ook opnieuw gecontroleerd worden. Daarna staan er nog enkele huisbezoeken op het programma en worden de papieren een laatste keer nagekeken. Deze avond nog gebeld met Marika die onze begeleiders nog gehoord had en het is altijd leuk om niet alleen iets te lezen op de site maar ook echt te horen dat het ginder goed gaat met onze mensen. Morgen eerst nog een ganse dag gaan werken en dan wacht me hier toch de uitgestelde strijk ... Voor onze gastkindjes is het nu nog twee keer slapen want woensdagmorgen vertrekken ze richting België!! Tot morgen allemaal met meer nieuws. Els
Hallo allemaal, onze bus zal nu ongeveer al aan het hotel in Polen zijn waar ze de nacht zullen doorbrengen. Deze morgen zijn ze gaan ontbijten en hebben ze het eten geregeld voor de kindjes wanneer ze op de terugreis zijn. Alles verloopt vlotjes en rond vier uur waren ze al in Warschau. Het is wel leuk dat we mee kunnen volgen waar ze zijn via de site van Hart voor Tsjernobylkinderen maar uiteraard heb ik ook nog via sms contact met iemand die mee is op de bus. Vandaag hebben we genoten van het goede weer en ondertussen zijn we toch ook al aan het plannen. Zo belde een andere mama van een gastgezin deze middag en is er afgesproken dat Kate de avond van het zomerfeest mee met hun naar huis gaat voor enkele dagen.Daar logeren twee meisjes die iets ouder zijn dan zij en voor ons zus is dat wel even leuk om eens niet bij de jongens hier te zijn. Morgenvroeg zal de bus al heel vroeg vertrekken voor de grenscontrole en met vroeg bedoel ik rond zes uur zodat ze tijdig aan die grens zijn.Duimen jullie even mee dat alles in orde komt en ze vlotjes de grens kunnen overgaan want momenteel is het nog steeds een warboel in Wit Rusland en we zouden het niet fijn vinden natuurlijk als al onze humanitaire goederen daar moeten achter blijven. Tot morgen met een nieuw kort verslagje Els
Hallo allemaal, nog zes dagen en dan is het zover,dan begint de zomervakantie en zijn onze Wit Russische vriendjes hier!! Vandaag toch een beetje een raar gevoel toen ik opstond.Vraag me niet waarom maar de emoties waren weer van de partij.Zoals ik al eerder schreef,kan er weinig aan veranderen maar ben zo te merken een beetje overgevoelig. Marika belde in de namiddag dat ik niet om vijf uur moest komen maar dat zeven uur goed was want de bus had nog een rit en zou niet voor half acht in Lint zijn ,en vermits het weer toch niet echt meezat had het ook geen zin om veel vroeger te beginnen met het gerief klaar te zetten. Rond zes uur ben ik vertrokken richting Marika. Er werd nog gerief gebracht door iemand anders van de organisatie en rond half acht arriveerde ook onze tweede busschauffeur.Tijd om te beginnen om alles al aan de oprit klaar te zetten,en ik kan jullie vertellen ,het waren heel veeeeeeeeeeeel dozen:) Vermits het kort ervoor nog geregend had hadden we een plastiek zeil op de grond gelegd zodat de dozen niet vochtig konden worden.Ook Ludo en Mieke kwamen toe en samen zetten we alles klaar . Rond acht uur arriveerde ook Nancy en Gunther en die wisten ons te vertellen dat de bus in aantocht was,ze hadden ze namelijk net voorbij gestoken. En ja hoor ,enkele minuutjes later was de bus er eindelijk en konden we beginnen met laden. We hebben deze reis wel weer de dubbeldekbus maar ik denk dat we blij mogen zijn dat we die hebben want er zit behoorlijk wat gerief op ons busje. We weten dat het een probleem is om eten mee te nemen over de Wit Russische grens dus hebben we geprobeerd om alles wat eten was zoveel mogelijk te verstoppen in de hoop dat ze maandagmorgend aan de grens niet gans de bus moeten leeg gaan maken.We duimen dus heel erg!! Na nog de laatste info aan de begeleiders van dienst gegeven te hebben(Nancy,Nathalie en Ludo zijn deze reis mee) was het tijd om afscheid te nemen.En ja hoor,veel moeite hoefde ik niet te doen ,de traantjes kwamen vanzelf.Gerry had hier thuis al gezegd voor ik vertrok,zorg maar da je uitgeweend bent tegen da je thuis komt zenne.Tja wat doe je eraan hé. Nog een laatste knuffel aan de partners en de rest van ons en nog even zwaaien en om iets over negen uur vertrokken ze richten Wit Rusland. Nog even iets gedronken en dan was het tijd om richting huis te keren.Ik moest nog wel even een tussenstop doen om de vriendin van onze buschauffeur weg te brengen zodat ik rond kwart over tien thuis aan de deur stond.Vermits ik nog aan het bellen was met Marika heb ik dan nog maar een kwartier in de wagen blijven zitten. Via mijn zus haar werk hadden we al een heel deel pakjes gekregen voor het zomerfeest en omdat ik toch nog vol adrenaline zat ben ik dan maar begonnen om al een deel in te pakken.Maandag wordt er gezorgd voor de overige cadeautjes dus denk dat ik de rest van de week wel weet wat te doen(200 pakjes is niet niks natuurlijk) Gelukkig heb ik een heel lief zusje die supergraag inpakt dus denk dat ik die morgen maar even bel om me een handje toe te steken. Vanaf nu gaan we ook geregeld berichtjes krijgen van de begeleiders dus kan ik jullie ook vertellen waar ze ongeveer zijn en of alles goed gaat met de grenscontrole. Gerry heeft hier vandaag het stapelbed in elkaar gestoken dus ons venteke mag komen,alles is in orde. Nog vier dagen school voor onze kleinste pruts en dan is het zover.Hij heeft één voordeel,vanaf morgen kan ik hem iedere dag vertellen wat er die dag gebeurd en gaat de tijd voor hem zo ietsje sneller hopelijk want we merken toch dat hij flink zenuwachtig aan het worden is om zijn vriendje hier te hebben. Ik moet deze week nog werken tot donderdag en voor de rest zorgen dat alles hier zoveel mogelijk ok is dat ik vrijdag niet al te veel meer hoef te doen. Slaapwel allemaal en tot morgen met meer nieuws. Els
Hallo allemaal, zoals ons Boke het vandaag zei:nog twee weken en twee dagen en dan is ons zomerkindje hier. Ik moet jullie niet vertellen dat er hier heel erg afgeteld wordt natuurlijk. De laatste dingen worden in gereedheid gebracht voor mee te nemen .Volgende week zaterdag vertrekt de bus richting Wit Rusland.Er gaat dan een heleboel humanitair gerief mee en ook al het eten voor onze vriendjes voor de rit richting België. Ik heb inmiddels al de voedingsmiddelen die ik wou meegeven voor de mama en papa van Yauheni afgegeven aan iemand die mee gaat met de bus.Langs een kant vind ik het wel jammer dat ik geen enkele busrit mee kan doen maar ik moet eerlijk bekennen,het is bijna niet mogelijk met onze eigen kids.Je bent toch weer zes dagen weg en zoek maar iedere keer een oplossing voor onze drie bengels.Met de eerste rit moeten er in die week nog rapporten afgehaald worden en dat is hier mama's taak,de middenrit gaat zowieso niet want dan loopt Yauheni hier ook rond en de laatste rit is niet zo makkelijk omdat ik net niet op tijd terug ben voor het begin van het schooljaar en ook net die week de boeken op school moeten afgehaald worden,weer een mama's taak.Kate gaat ook naar een andere school dus die wil mama natuurlijk wel in de buurt hebben!! Tja ze mag dan wel bijna vijftien zijn,ze blijft nog altijd voor zo'n dingen onze kleine meid :) En het zou ook niet verstandig zijn om de laatste rit mee te gaan omwille van prutsie hier ,wetende dat hij heel emotioneel reageert als zijn vriendje vertrekt en dan zit papa of ons moeke er maar mooi mee terwijl hij ook zijn mama dan nog eens moet zijn vertrekken.Volgend jaar is iedereen weer een jaartje ouder en hoop ik wel mee te kunnen. Volgende week wordt ,wanneer Brent klaar is met zijn examens ,de kamer weer omgebouwd .De kleerkast van Yauheni is al uitgekuisd en gesorteerd en als ik zijn mama volgende week hoor kan ik haar gerust stellen dat ze eigenlijk geen kleding hoeft mee te geven want ik heb alles genoeg voor hem hier. Natuurlijk ga ik nog wel enkele dingen nieuw kopen ,al zeker voor de terugrit met winterkleding ,maar hij krijgt ook nog wel enkele dingen die hij zelf mag kiezen voor als we deze zomer ergens naartoe gaan. Volgende zaterdag ga ik natuurlijk ook richting Lint om mee de bus te vullen .Ik moet ook nog de groenten hier in de buurt ophalen en wil eigenlijk mijn collega-bestuursleden mee uitwuiven!! En vanaf dan kunnen we op de site meevolgen waar de bus ongeveer is en nu ik er zelf ben geweest kun je je daar effectief een beeld bij vormen. Om maar niet te zeggen,als ik vorig jaar al emotioneel was op de berichtjes die gepost werden,wat gaat het dan dit jaar geven mij kennende :/ Tot volgende week wel een keertje. Groetjes Els
Hallo allemaal, nog 27 dagen en we zijn weer 1 juli en ja hoor dan is ons Wit Russisch kindje hier weer!! We zijn nu toch wel heel erg aan het aftellen. Gisteren had ik nog bestuursvergadering met de vereniging en werden de laatste afspraken gemaakt. We zijn nog vollop bezig met de catering voor de busreizen maar ook dat komt wel in orde. De laatste loodjes zeg maar voor alle kindjes hier zijn. Vanavond heb ik nog gebeld met Natasja,de mama van Yauheni. Eigenlijk was het de allereerste keer dat ik zo aangegrepen ben van het telefoongesprek. We weten al sinds twee weken dat het in Wit Rusland momenteel er heel erg aan toe gaat. De mensen hebben bijna allemaal 20% van hun loon moeten inleveren en ze verdienen er dan al zowieso heel weinig. Daarbij komt nog dat de Wit Russische Roebel een flinke duik heeft gedaan en voor wie er verstand van heeft ,toen wij gingen kregen we voor 1 4000 roebel en nu krijg je voor 1 zomaar 7000 roebel. Met andere woorden het leven is er plots ook nog een flink stuk duurder geworden. Ook is er momenteel een groot probleem met de voeding in de winkels. Door de crisis is plots alles verdubbeld of soms verdriedubbeld van prijs. Veel produkten zijn zelfs niet verkrijgbaar en dan heb ik het over simpele dingen als macaroni,rijst,melk,koffie en noem maar op. Toen we er waren had ze me al verteld dat ze in juli naar het ziekenhuis moest voor een operatie maar blijkbaar heeft ze nu zoveel pijn dat de operatie al op 20juni door zal gaan.Ze heeft momenteel ook zoveel pijn dat ze niet kan gaan werken.Je hebt zoveel medelijden maar weet dat je nog veel minder kan doen.Ok ik kan haar wel eens bellen maar veel meer kan jammer genoeg niet. Gelukkig heb ik de kans om een deel eten hier te kopen wat lang bewaard en pijnstillers .Dit kan mee als we de Wit Russische kindjes gaan ophalen en zo dragen we hier als gezin dan maar even ons steentje bij om hun het iets makkelijker te maken. Ik weet dat ze heel erg inzit met de operatie en wat kan je meer zeggen dan,ik zal aan je denken en bel je zeker enkele dagen na de ingreep. Het enige positieve vandaag was dat Yauheni heel erg uitziet naar zijn vakantie hier . Toen ik vroeg of ze het zelf niet moeilijk heeft dat hij twee maand hier zal zijn ,zei ze dat ze vooral aan ons dacht omwille dat we toch twee maand vier kinderen hebben dan.Ook al vertelde ik dat het helemaal geen probleem is voor ons,toch was ze wel bezorgd ,ook omdat ze weet dat mijn gezondheid niet altijd even goed is. Maar dan denk ik bij mezelf,wat weegt mijn gezondheid op met wat jullie daar meemaken?!? Ze klonk vooral verdrietig en toen ik het vroeg bleek dat ik het ook wel goed had gehoord. Mijn Russisch is zeker niet super maar blijkbaar kan ik als ik met haar bel altijd net ietsje meer en hoefde ik deze keer zelf geen enkele keer te zeggen "nie panimajoe" wat zoveel betekend als ik begrijp je niet. Na ons bezoek aan Wit Rusland ken je niet alleen je gastkind iets beter maar krijg je ook een band met de ouders en dat voel ik nu wel heel goed. Eigenlijk is het net of we elkaar al heel lang kennen en we toch wel wat vriendinnen zijn ,terwijl ik maar vijf dagen daar ben geweest.Je hebt plots een heel andere band met hun en na zo een telefoongesprek voelde ik toch vooral heel veel emotie. Ondertussen heb ik voor ons al de fotoalbum van de paasreis en ga ik deze week zorgen dat ik ook voor haar een album klaar heb zodat ik die ook al in juni kan meegeven. Ik ben er zeker van dat ze daar heel blij mee gaat zijn ook al moet ze haar zoon twee maand aan ons toevertrouwen. Onze kleine pruts hier(Boke) stond toen ik aan het bellen was naast me en ik vroeg hem om toch even met haar te praten. Ik schrok er zelfs van dat hij wou want meestal wil hij niet uit zelfbescherming om niet te wenen. Ok ik moest het wel in het Russisch voorzeggen maar ze vond het wel fijn om prutsie even te horen. Bij al de vorige gesprekken praatte ik vooral met Yauheni maar toen ik nu vroeg om met hem te praten voelde en hoorde ik dat zij er meer behoefte aan had en heb ik haar verteld,weet je ik praat wel met jou hoor,ons ventje zien we begin volgende maand toch hier en zij had het echt veel harder nodig dan zoonlief. Binnenkort beginnen voor de twee oudsten hier de examens en wordt het stilletjes tijd om de kamer van Brent weer om te bouwen.Dit jaar hoeven we enkel het bovenste bed van het stapelbed te plaatsen en hoeven we niet zoals vorig jaar bedden op verschillende kamers gaan wisselen. Ook ons eerste uitstapje is reeds gepland want op 3 juli gaan we naar boudewijnpark en de week erna is er al Wit Russich Zomerfeest.Voor wie intresse mocht hebben om dit mee te maken,iedereen is van harte welkom . Je kan me altijd een mailtje sturen .We hebben die dag spelletjes voorzien ,karaoke,er komt een valkenier ,er is een heuse bbq en er is voor gans de avond muziek voorzien. Hierbij even nog mijn mailadres voor wie intresse mocht hebben:gerry.de.graef@pandora.be Wie wil komen,je kan reserveren tot 4 juli en je vindt ook meer info terug op de website van de vereniging waar aan de rechterkant van mijn blog een link van staat.
Vanaf nu zal ik ook terug regelmatiger schrijven want valt er ook weer meer te beleven. Groetjes Els
Hallo allemaal, wat gaat de tijd toch snel,nog anderhalve maand en het is weer grote vakantie.En ja hoor dan is het zover dan komt ons Yauhenike terug. Vorige vrijdag ben ik voor de eerste keer naar de bestuursvergadering geweest van onze organisatie. Kate was met vriendinnen naar idool gaan kijken en toevallig waren die opnames in Lint en kon ik met Marika meerijden . Het was best een leuke vergadering.Vermits het toch een heel eind rijden was,was ik pas tegen half één thuis. Gerry vertelde me dat de telefoon was geweest maar hij net te laat was en het bleek net Yauheni te zijn:( Ik heb dan natuurlijk zaterdagmorgen teruggebeld naar hem.Hij zou me nog een adres doorgeven wat ik in Wit Rusland was vergeten vragen.Toen ik vroeg hoe het weer er was bleek het er maar 2 graden te zijn.Dan zijn wij hier toch wel gelukzakken met dat heerlijk zonnetje!! Op zondag ging ik samen met de jongens naar moeke terwijl papa naar de voetbal was en Kate naar een communiefeest. Ik vertelde hun dat we nog plaats zoeken voor een tolk te slapen te leggen in de maand augustus en moeke en bompa zien dit volledig zitten. Ik heb dan begin deze week contact gehad met Marika en één van de tolken zal dus bij hun logeren.Zijn naam is Ivan en is 24 jaar. Weer iets extra om naar uit te kijken natuurlijk .Hij spreekt Engels en Frans en uiteraard Russisch .Ik ga toch proberen om er zoveel mogelijk Russisch mee te praten want ook al ben ik terug van de reis,ik blijf nog steeds naar Taya en Alexander gaan om te oefenen.Van een gastgezin mag ik ook een Russisch cdrom gebruiken en ook daar leer ik natuurlijk nieuwe woordjes mee bij. Ik kijk nu al uit naar de grote vakantie en ben niet alleen,ons prutsie ziet er ook erg naar uit....... Ondertussen ben ik ook nog samen met de andere bestuursleden op zoek naar sponsors die ons kunnen helpen bij het samenkrijgen van fruit ,groenten en dergelijke voor op de bus dus als er iemand ergens iets weet mag je het met gerust laten weten.
Hallo allemaal, inmiddels zijn we al weer twee weken terug thuis. Ons Boke heeft het sinds we terug zijn al knap lastig gehad.Eigenlijk was hij tot twee dagen geleden gans de tijd opstandig en sprak mama en papa op alles tegen en maakte veel ruzie met broer en zus.Eigenlijk helemaal het tegenovergestelde van hoe hij normaal is.Toen hij donderdagavond weer superambetant deed en het tijd was om te gaan slapen ,ben ik boven toch even met hem gaan praten.Ik vroeg hem naar de reden van zijn lastig zijn maar daar kon hij me niet op antwoorden.Tot ik vroeg of hij Yauheni mist en toen barstte hij in een huilen en wist ik eindelijk wat er al gans de tijd speelt.Ook al vertelde ik hem dat het nog maar twee maand duurt voor hij naar België komt,ik kon hem niet troosten.Dan maar het fotoboekje van vorige zomer naar boven gedaan zodat hij nog wat foto's kon zien. Hij heeft nog anderhalf uur liggen snikken en toen is hij eindelijk in slaap gevallen. Gisteren heb ik dan met hem samen een aftelkalender gemaakt.Ik was het zelf al van plan maar ook op facebook waren er die het me voorstelde om dit te doen en er alle leuke dingen die tot juli nog komen er op te schrijven.Superenthousiast toen de kalender klaar was !!! Hij maakte zelfs een sticker om op een magneet te kleven van hem en Yauheni voor de kalender op de ijskast te hangen. Vandaag heb ik dan nog even gebeld met ons Wit Russisch vriendje en hij klonk heel blij om me te horen. Het is wel een voordeel dat ik iets meer Russisch spreek zodat ik makkelijker met hem kan bellen. Ik zal zelf toch ook blij zijn als het juli is want hoe je het ook draait of keert,eigenlijk zie je die toch als een stukje van je gezin en mis ik da ventje ook heel erg.Alleen kun je het als volwassene beter plaatsen dan als achtjarige natuurlijk. Ondertussen is het tijd om me klaar te maken want prutsie hier moet een voetbaltornooi spelen. Tot de volgende keer. Groetjes Els
De wekker liep af om 5.50 uur. Bo had het toch wat moeilijk om wakker te worden maar we werden om half zeven aan het ontbijt verwacht.VLug kleertjes aan en tanden poetsen en dan richting restaurant.Ik zag Ludo al bij Bo zitten maar nadat ik zag dat het pistolets waren zei ik hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken want dat ik er zeker van was dat hij zou eten.En inderdaad , hij at twee pistolets op.Om zeven uur werden we allemaal aan de bus verwacht voor de laatste twaalf uurtjes durende rit. Een half uurtje later gingen we de grens met Duitsland over. Omdat ik weer heel veel pijn had beslisten we dat ik beneden op de bus zou zitten zodat ik iets meer plaats had.De bank beneden kon een stuk uitgeklapt worden zodat ik zelfs nog een goed uur heb kunnen slapen. Rond de middag deden we nog een stop .Wie wou kon iets halen om te eten .Bo had al flink gegeten op de bus dus kreeg hij van mij een ijsje en snoepjes voor op de bus.De temperatuur was al een heel stuk beter dan al de afgelopen dagen.Daar heb ik nog eigenlijk niks van gezegd.We hebben gans de week droog weer gehad maar wel niet warmer dan 8 graden en s'morgens tegen het vriezen af. Na een goed half uur vertrok de bus terug.Er werd naar een film gekeken en vele kindjes deden nog een dutje,ook ons Boke sliep nog een tijdje.Rond half twee werd het tijd om aan het werk te gaan als vliegende reporter. Ik sprokkelde eerst al de bloopers van afgelopen week en de wist je dat -jes.Wie wil kan die begin juni allemaal lezen in ons krantje van de vereniging .Daarna ging ik bij enkele families langs voor hun avontuur van afgelopen week.Sommigen hadden zelf al iets geschreven dus dat zou ik thuis enkel nog moeten uittypen.. Daarna schreef ik verder aan mijn eigen dagboekverhaal. De laatste uren op de bus kropen eigenlijk voorbij. Je weet dat je er bijna bent en dan duurt het wachten toch echt wel lang.Rond half vijf deden we nog een laatste stop.Ik zag weer veel kindjes met een ijsje lopen maar vond dat het genoeg was geweest.Was buiten een zekere bompa gerekend die samen met Bo naar de winkel ging zonder dat mama het wist.En lachen dat die twee deden natuurlijk.Het laatste stukje van de reis werd verder gezet.We reden nog een stukje door Nederland om dan in Maasmechelen de grens met België over te gaan.Ronny riep af dat we rond half zeven zouden arriveren.Het thuisfront was inmiddels al op weg.En ze waren met heeeeeel veel,mijn zus en schoonbroer,haar twee kids ,onze twee oudsten,mijn moeke en papa en natuurlijk ook mijn ventje.Uiteindelijk zouden we pas tegen zeven uur aankomen .Het was een heel vrolijk weerzien met de familie.Alleen was ons kleintje weer hard aan het wenen.Hoe moeilijk hij het in Belarus had gehad ,zo hard weende hij nu omdat hij Yauheni zo hard mistte.Omdat ik nog moest helpen om de bus leeg te maken en op te ruimen nam moeke hem al mee naar huis.Hij mocht daar blijven slapen.En dan was het ook voor mij tijd om van iedereen afscheid te nemen en te vertrekken richting Temse. Thuisgekomen wachtte me nog een leuke verrassing,ons zus had een reuzeslinger opgehangen met welkom thuis mama en Bo.Zo superlief van haar.Ik nam de pakjes uit de bagage en plots bleek dat ik een rugzak mistte.Net de zak waar mijn reispassen inzaten.Na enkele telefoontjes wist ik dat de zak op de bus was blijven staan.Wetende dat ik zelf de bus leeg had gemaakt moet je niet vragen hoe moe ik blijkbaar was.Ik zou deze maandag ophalen bij de maatschappij. We aten nog samen frietjes met Mieke en Wilko en er werd uitvoerig verslag uitgebracht bij alle foto's . Ik denk dat ik pas tegen één uur sliep ondanks dat ik supermoe was. Ik weet nu al zeker dat het niet de laatste keer is geweest dat ik naar Belarus ging. Het was een zeer leuke,soms chockerende en vooral emotionele vakantie.
Rond half zes waren we aan de Wit Russische grens.Alles verliep redelijk vlot tot bleek dat mijn papiertje dat tussen het paspoort hoort te zitten zoek was.Ook al was ik er heel zeker van dat ik het had afgegeven ik kreeg het toch even warm.Na vijf minuten riep Marika dat het ok was en ze het buiten hadden gevonden. Oef.We konden verder rijden tot de Poolse grens.Tegen 7.45 Wit Russische tijd konden we eindelijk verder rijden.De klok werd een uurtje terug gedraaid dus eigenlijk was het nog maar 6.45uur De kids waren allemaal al wakker of keken naar een film.We aten allemaal ontbijt op de bus.Ludo had in Gomel voor Bo naar de winkel geweest en had enkele flesjes drinkyochurt mee die hij heel graag lustte.Ook had hij nog koeken meegebracht dus hij kon eens wat anders eten.De bus deed nog een plasstop en chauffeurswissel en we reden verder Polen door.Eens Warschau voorbij werd er beslist dat we op de snelweg zouden stoppen aan de mac.Ik maakte Bo duidelijk dat hij al zijn frieten zou moeten opeten of bij mij moest blijven zitten en niet meer mocht spelen.ROnd half vier waren we daar.Plan gelukt,Bo at alles op en speelde nog even met de andere kids in de speeltuin buiten.Daarna werd de tocht verder gezet tot aan het hotel waar we rond 18.30 arriveerden.We sliepen in hotel Paradise tegen de Duitse grens.De kamers werden verdeeld en we brachten de bagage naar boven.Wat was ik blij om na zes dagen een gewone douche te kunnen nemen!! Rond 19.30 uur werden we in het restaurant verwacht voor het avondeten.Ik voelde de bui al hangen en wist al dat meneerke Bo nie te veel zou eten.Toch was het eten hier heel lekker. En ook al dacht ik bij mezelf,dan eet die kleine maar niks,Ludo dacht er net iets anders over en ging bij hem zitten.Met moeite kreeg hij toch twee lepels soep in zijn mondje gestopt en daarna moest hij van mij toch een deel van zijn frieten opeten. Ik heb Bo op gans de vakantie geen enkele keer zo kwaad gezien als toen Ludo hem eten gaf. Het eten was echt heel lekker,rauwkost met kippensnitsel en frietjes.Na het eten ging ik met Bo en vriendjes richting kamer.Ze mochten nog een kwartiertje op de ds .Hij deed zijn pyama aan en ik ging samen met Gunther de kamer ernaast de papieren doen van de kinderen waar ik de papieren nog van had.Na vijf minuten ben ik eerst nog even bij Bo gaan zien maar die was al lang naar dromenland.Alle papieren waren in orde,oef ik had mijn werk goed gedaan.Nog even naar buiten met een deel van de volwassenen voor een babbeltje en vooral grapjes met buschauffeur Ronny en dan was het ook voor mij de hoogste tijd om mijn bed op te zoeken.Eerst nog een smsje naar ventjelief en dan heerlijk slapen .
vandaag de laatste dag bij ons Russisch gastgezin. Rond half negen ben ik opgestaan?De jongens sliepen nog. Ik dronk al een tas thee en werkte mijn dagboek bij. Toen de jongens wakker waren speelden ze tot mama Natasja thuis kwam.Ik vroeg haar of ik voor Bo fruitsla mocht maken,kiwi,appelsien en banaan. Het viel heel erg in de smaak bij mijn slecht eterke!! Yauheni wou ook fruitsla dus maakte zijn mama voor hem net hetzelfde klaar.Nadat we ons hadden klaar gemaakt reden we voor de laatste keer richting Rechitsa(misschien toch even zeggen dat wij in een dorpje logeerden,kozzé genaamd,een soort deelgemeente zeg maar) Belofte maakt schuld dus mochten onze jongens op de achtbaan.Plezier verzekerd natuurlijk! Daarna reden we opnieuw naar de school van Yauheni waar ik de formulieren van de kindjes zou ophalen voor volgend jaar.Gelukkig was de lerares die Engels sprak op school zodat ze snel met mij de papieren van het Russisch naar het Engels vertaalde.Het moest wel snel gaan want er was les op dat moment.Na de school nog even langs de winkel want Natasja wou dolgraag toch nog iets kopen voor Brent.We zochten een geweertje uit met pijltjes en Natasja had ook nog een computerspelletje gevonden voor hem(zeg maar de voorloper van de nintento en psp hier) Toen naar de volgende winkel om inkopen te doen voor de terugreis:brood,fanta met ananas(drinkt Bo heel graag maar hebben ze niet bij ons)een beetje snoeperderij en chips voor de jongens.Ook kochten we nog een taart voor in de namiddag. Natasja wou ons heel graag haar werk laten zien.Ik keek werkelijk mijn ogen uit.Ze werkt in een bedrijf waar ze aardappels in zakken steken.Als vrouw daar zeven dagen op zeven werken ,het moet toch enorm zwaar zijn.Ze zei zelf ook dat het heel zwaar werk is en niet het meest ideale.Daarna reden we naar een kwekerij van komkommers.Ook hier werken enkel vrouwen.Het was daarbinnen superwarm en om te werken veel aangenamer dan op haar werk.Op de tussenpaadjes stonden bijenhuisjes voor de plantjes te bevruchten.Bo vond het super om zien.Voor we vertrokken kregen we nog enkele komkommers mee en wonderwel at die kleine pruts van mij toch meer dan een halve op. Daarna hoog tijd om naar huis te gaan.We aten eerst en als dessert dus taart.Tegen drie uur zou Macha(de man waar ik gisteren van vertelde) komen met zijn gezin.Ze waren er tegen kwart na drie en ook hun hadden een taart mee. Tja wat doe je dan,nog maar een groot stuk eten hé Ze hadden al een fotocopie mee van de twee kindjes Elya en Anton. Anton wil enkel wel naar België komen indien hij samen met zijn broer in éénzelfde gezin kan verblijven.Ik vertelde hun dat ik dat niet kan garanderen en we volgend jaar wel zouden zien.Er volgde nog een leuke babbel,ons fotoalbum van vorige zomer werd nog een keertje bovengehaald en de kids speelden leuk samen.Rond zes uur ging ik met Boke douchen.Daarna was het tijd om nog wat te eten ,rosti'(omdat ze wist dat ik dat heel graag lustte) en Bo nog cornflakes. Meer kreeg ik echt niet meer op na zoveel taart in de namiddag.En dan werd het tijd om de bagage in te pakken en alles nog eens te controleren of ik zeker alle papieren had.We dronken nog een tas thee en rond acht uur vertrokken we richting opstapplaats van de bus.Nicolai was jammer genoeg nog aan het werken met de tractor dus van hem konden we geen afscheid nemen.We zaten nog geen vijf minuten in de auto toen hij belde en vertelde dat hij het jammer vond dat hij geen afscheid meer had kunnen nemen.Via Natasja bedankte ik hem voor hun gastvrijheid en het verblijf bij hun thuis.De rit die toch weer drie kwartier duurde verliep heel stilletjes,beide jongens hadden het nu al moeilijk met het nakende afscheid.. Eens we aan de opstapplaats waren was het wachten op de bus.Natalia en de tolk waren er wel al en ik stelde nog enkele vragen in verband met Anton zijn papieren zodat Natasja Tania gerust kon stellen.Natalia zou in de loop van de komende dagen contact met haar opnemen.Rond negen uur kwam de bus toe.Bij het zien van Ludo werd het me toch allemaal wat te veel.Er volgde een knuffel maar ook heel veel traantjes.Blij om naar huis te gaan maar toch ook moeilijk om afscheid te nemen.Ik denk dat het een samenloop van zowat alles was.Ook Ludo had een ganse week ingezeten met het feit dat Bo amper wou eten en was blij om prutsie terug te zien.De bagage werd ingeladen en er werden nog foto's genomen van de gastgezinnen met de Belgische gezinnen.En dan was het tijd om afscheid te nemen.Zowel Bo als Yauheni weenden.Al probeerde ik Yauheni te troosten met te zeggen dat het maar tien weken meer duurde voor hij naar België mocht komen,echt troostbaar was hij niet.En ook prustie bleef wenen tot we vertrokken.Natuurlijk bedankte ik Natasja nog eens uitvoerig voor het lekkere eten,het fijne verblijf en de uitstapjes.Na nog een hele dikke knuffel was het echt tijd om te vertrekken.Nog een laatste keer zwaaien en dan begon de lange reis richting huiswaarts.Na de laatste traantjes bij Boke begon hij toch te spelen met de Belgische vriendjes. Tegen elf uur wou hij slapen en installeerde ik hem op de zetel.Ikzelf kon door de vele emoties en het grote avontuur de slaap niet vatten en praatte dan nog maar wat met verschillende families..Rond 1 uur stopte de bus voor de eerste keer . Wie nog wakker was kon even van de bus.De chauffeurs deden de eerste wissel. Ik ging daarna toch ook maar wat proberen slapen maar veel meer dan een uurtje is me niet gelukt.
Deze morgen sliep ik tot kwart voor tien,evenlang als de jongens.Ik dronk daarna al een tas thee samen met Nicolai tot Natasja thuis was van het werk.Omdat we vandaag naar Gomel zouden gaan stelde Natasja voor om toch al iets warm te eten. Ok voor één keer deed ik dus mee met hun traditie.Er was pasta met een soort van salade.Rond twaalf uur vertrokken we dan richting Gomel.Natasja reed tot de rand van de stad waar we wachtten op een vriend van hun,Dima.Eens hij er was reden we nog even achter hem om de auto te parkeren en stapten dan over in zijn busje.Eerst bezochten we het park van Gomel,een heel mooi park met aan de rand een rivier waar een lange brug over liep.Natasja en ik moesten dringend plassen en ondanks dat ik voorstelde om in een soort taverne iets te gaan drinken stelde zij voor om over de brug te wandelen omdat ze dacht dat er daar openbare toiletten waren.Alleen bleken er daar geen te zijn. En toen weer een leuke schok voor mij.Vermits we dringend moesten plassen gingen we dan maar naast elkaar zitten achter een soort gebou dat in het park stond,net alsof het de normaalste zaak van de wereld was... Yauheni had last van tandpijn en weende een beetje.Jammer genoeg had ik in mijn handtas niks van pijnstillers mee.Aan de kant van de rivier kon je werkelijk tot aan het water stappen waar we hele kleine visjes zagen en een meneer die aan het vissen was.Voor prutsie weer iets heel leuk.Zelfs duiven op de grond vond hij reuze om te proberen wrijven.Omdat we in het park enkel maar wat konden wandelen(blijkbaar zijn we de verkeerde kant van het park in gegaan want volgens de Belgen was daar wel degelijk een grote speeltuin)gingen we terug naar het busje van Dima.Hij bracht ons naar een groot winkelcentrum met vijf verdiepen.Op het bovenste verdiep was een speelhal voor de kids.Terwijl de jongens speelden dronken de mama's iets en bestelden we een pizza.Op hoop van zegen dat Bo dit zou willen eten. En ja hoor hij vond het superlekker en at twee grote stukken,de eerste keer iets warm sinds de mac donalds.Na het eten keken we nog wat rond in de winkeltjes want Boke wou zo graag een matroesjka-pop hebben.Hoe groot het centrum ook was,net die pop vonden we daar niet.Dan maar terug naar Dima met de vraag of hij wist waar we ze wel konden kopen.Geen probleem hij bracht ons naar een volgende grote winkel.Bo superblij met zijn matroesjka want uiteraard wil hij die heel graag tonen op school.Voor Kate kocht ik hier ook een klein souveniertje.Daarna werden we terug afgezet aan de auto van Natasja. We bedankten Dima en reden terug richting Rechitsa.We stopten nog even aan de winkel om eten te kopen .De jongens kregen een ijsje en een zakje snoep kocht ik voor hun beide.Terug thuis at ik voor de eerste keer gewoon brood met choco en dronken natuurlijk thee.Daarna kwamen er twee mannen langs,eentje om het internet te maken(ja sinds augustus vorige zomer was dit nog steeds niet in orde en nu we de voorlaatste dag daar waren zou het gaan werken) de andere man was een vriend van de familie.Hij dronk samen met ons koffie en ik vroeg of ook hij kindjes had die misschien naar België zouden willen komen.Hij belde zijn vrouw en ze zouden de dag erna samen langs komen voor meer uitleg van mij.Na vier dagen in Belarus verstond ik zo goed als alles indien ze niet te snel praatten en kon ik toch wel aardig mijn plan trekken om te antwoorden,vaak zelfs al zonder dat ik in mijn boekje moest gaan zoeken.Uiteraard was ik blij dat we de dag erna naar huis zouden vertrekken maar laat me hier een maand blijven en ik denk dat ik toch wel aardig Russisch zou spreken. Om half tien begon Natasja nog eten te maken,een soort salade met noedels en een soort plat brood ,belegt met ketshup vlees,gebakken ui en geraspte kaas.Dit ging vijf minuten in de microgolf en stelde een pizza voor.Ondanks dat het al tien uur was aten we voor de laatste keer deze dag.De zelfgemaakte pizza viel eigenlijk best wel mee.Ook Bo had natuurlijk nog honger maar wou weer niet proeven dus moest hij van mij nog een banaan eten en zijn gekende cornflakes met een tas thee.Daarna wou hij in zijn bed,zelfs zonder mama want ik ging eerst nog douchen.Ook ik ging dan slapen ,na eerst nog een smsje te sturen naar mijn ventje.Ook deze nacht verliep redelijk.
Om half negen,we lagen nog goed te slapen,ging mijn telefoon.Ludo belde om te horen hoe het met Boke ging.Ondanks dat we maar enkele minuten belden was plots mijn belkrediet op....Hoe moest ik dit oplossen want nu kon ik niks meer sturen met het thuisfront.Gelukkig had ik op een andere herlaadkaart nog net genoeg waarde om twee smsjes te sturen.Ik stuurde naar Mieke of ze via de pc mijn kaart kon herladen en enkele minuten later liet Gerry me weten dat ze het al gedaan had.Alleen kwam de belwaarde niet snel toe in Belarus.Kreeg ik enkele uren later te horen dat het tot 48 uur kon duren voor het er zou opstaan.Ik sloeg toch lichtjes in paniek want dat zou willen zeggen dat het pas terug zou werken tegen dat we op de bus zaten. Natasja was om half elf terug van het werk dus tijd voor het ontbijt.Na het eten bleven we gewoon thuis omdat we zo een slechte nacht achter de rug hadden en ik in de namiddag met Marika en de tolk huisbezoeken zou doen.De bal die ik de dag ervoor gekocht had was inmiddels al gesneuveld op een tak van een boom.De jongens amuseerden zich zowel binnen als buiten,maakten een kamp en reden met de fiets van Yauheni.Ook Anton kwam nog langs om te spelen. Om drie uur was Marika er voor de huisbezoeken .Ook Natalia was erbij en de tolk.Natasja en de jongens reden voor omdat het twee huisbezoeken waren bij mensen die zij kende.Eerst gingen we naar Liza ,een meisje van 7.Haar mama en broertje waren twee jaar ervoor omgekomen in een brand.Ook zij had een brandwond op haar arm en een hele kale plek bovenop haar hoofdje.Ze woont nu samen met haar papa en grootouders.We kregen er allemaal thee of koffie,taart,fruit,snoepjes,chocolade ,noem maar op. Daarna reden we naar vriendje Anton.Omdat er een ander kindje liever niet naar België wil komen hebben we het kunnen regelen dat hij in de maand augustus nog kan komen.Hij zal zelfs niet zover van ons logeren dus misschien kunnen we wel een keertje afspreken met de andere Belgische familie. Er was voorzien dat ik nog meerdere huisbezoeken mee zou doen maar vermits ook Gunther in Rechitsa was,en er met mij bij geen plaats meer zou zijn in de auto,besloten we dat ik thuis zou blijven zodat Gunther mee kon met de auto. Terug thuis speelden de jongens verder en deed ik mijn best om steeds meer Russisch te praten.Omdat mijn gsm nog steeds niet ok was zei Natasja dat ik dan maar eens moest bellen met Gerry.Toch blij dat ik hem even hoorde hoor. Daarna gingen we eten.Natasja had een soort salade gemaakt ,natuurlijk ook rosti's en het vlees met deeg rond van de dag ervoor.Bo zoals gewoonlijk zijn zelfde menu.Met als enige verschil dat hij sinds de dag ervoor nu toch ook thee dronk.De mama van Anton kwam nog langs voor enkele vragen en uiteraard dronken we nog samen thee. Rond half tien tijd om te douchen.Daarna gingen Natasja en Nicolai nog douchen en rond half elf was het tijd om in ons bedje te kruipen.Oef mijn gsm deed het weer.Ik kon terug smsjes sturen met het thuisfront en was daar heel blij mee.De nacht verliep gelukkig een stuk beter dan de twee vorige.
Deze morgen was de pijn eigenlijk nog steeds hetzelfde,dan toch maar iets extra genomen van medicijen.Natasja moest weer enkele uren werken.Ik was ongeveer gelijk wakker met de jongens,rond half negen.Ze speelden tot de mama terug was en toen was het tijd voor het ontbijt.Voor Bo de gekende cornflakes en een halve appelsien,ik at toastjes en dronk thee.Daarna maakten we ons klaar want vandaag gingen we met ons viertjes Rechitsa bezoeken.We bezochten eerst de school van Yauheni.We mochten in de klassen kijken en werden door de directeur en onderdirectrice rondgeleid.Yauheni had dan wel een week vakantie omdat wij in Belarus waren,zijn klasgenootjes hadden gewoon school. In mijn beste Russisch probeerde ik duidelijk te maken dat we nog steeds op zoek zijn naar kindjes die de volgende jaren eventueel ook naar België kunnen komen voor een gezondheidsvakantie.Het was toch iets te moeilijk om dat allemaal in het Russisch gezegd te krijgen en gelukkig was er een lerares die Engels sprak en zo vriendelijk was om als tolk te spelen voor mij.Ook Natasja was mee bij het gesprek bij de directeur.Mij werd thee aangeboden en Bo kreeg een koek terwijl Natasja en Yauheni niks kregen.Vond ik wel een beetje raar maar ook dat is weer een gewoonte van daar.Mij zagen ze als iemand in functie die iets kwam aanbieden terwijl zij enkel de mama van is. Na het schoolbezoek reden we verder naar Rechista.Er is een soort achtbaan maar die was jammer genoeg gesloten,we zouden later in de week nog wel een keer terug komen beloofden we de jongens.Dan maar naar een soort speeltuintje in het park. We kochten voor de jongens een drankje en terwijl zij speelden praatte ik samen met Natasja wat op een bankje en werden er natuurlijk ook foto's genomen.Na het spelen wandelden we richting museum.Jammer genoeg sprak er hier niemand Engels zodat het nogal moeilijk was om alles te kunnen volgen.Het ging vooral over de geschiedenis van Belarus.Bo vond het eigenlijk niet zo leuk maar ik vertelde hem dat hij met school ook wel eens dingen moet doen die minder leuk zijn en dat begreep hij wel.Daarna wandelden we terug naar de auto.De jongens wilden eerst nog even kijken aan het meer van Rechitsa,echt heel mooi.Er staat daar ook een soort boom waar je indien je trouwt,een leuke droom hebt gehad of leuke ervaring,je in die boom een briefje met boodschap in kan hangen. Eens terug in de auto reden we naar de winkelstraat.Natasja had thuis wel al cadeautjes gegeven voor mij ,Gerry en Kate maar voor Bo en Brent had ze nog niks willen kopen zodat Bo zelf iets kon uitzoeken voor hem en zijn broer.In de winkelstraat aangekomen kwamen we Ingrid en Maarten met de kids en hun Russische familie tegen.Natuurlijk was Bo superblij om Jasper en Wannes te zien.Deze Russische mama spreekt ook aardig Engels dus konden we even dingen die niet duidelijk waren laten vertalen voor Natasja.Yauheni had even ruzie met zijn mama en dat hebben we lange tijd gemerkt.Ik denk dat hij wel twee uur koppig is geweest ,iets wat ik van hem hier in België niet gewoon ben.Eens in de winkel koos Boke een speelgoedgeweertje en voor zijn broer hetzelfde.Wannes wou ook zo eentje hebben en vermits er maar twee waren besloot ik dat we op een andere dag wel iets zouden uitzoeken voor Brent.In een andere winkel kocht ik een bal voor de jongens om thuis mee te spelen.En dan was het tijd om terug naar huis te rijden.Tijd om te eten want het was al half vijf.Bo at een banaan en cornflakes ,ik at toast met zalm en tomaat.De kids gingen buiten spelen terwijl de mama's thee dronken en ik verder Russisch oefende hihi. Eigenlijk ging dat Russisch iedere dag wat makkelijker en stond Natasja er versteld van hoe snel ik bijleerde en kreeg ik vaak complimentjes.Nicolai was ook thuis en stelde voor om met de jongens met de tractor te gaan rijden.Uiteraard vond Bo dit superleuk.Ondertussen was ook een vriendje van Yauheni,Anton op bezoek.Zijn mama Tania zou later komen om te praten over een eventuele vakantie voor hem in België. Voor Tania er was maakte Natasja nog eten klaar:een soort deeg met vlees in,en een soort van rosti's(aardappels heel fijn geraspt).Ik vond het superlekker en Natasja was plots supergelukkig dat ik meer at dan de andere keren.Boke at nog appelsien en banaan en natuurlijk ook nog cornflakes.Jullie hebben inmiddels wel door dat hij een ganse week geleefd heeft op cornflakes en fruit En toen was Tania er en vertelde ik haar in het Russisch dat het mogelijk was dat Anton misschien zelfs nog deze zomer naar België kon komen.Ik had al contact gehad met Marika en we zouden de dag erna op huisbezoek bij hem gaan. Uiteraard werd er ook weer thee gedronken.Rond kwart voor tien ging ik samen met ons prutske douchen.Het moet gezegd,Bo vond deze manier van douchen best wel heel leuk.Nadat ook ik gewassen was droogde ik nog snel mijn haar en gingen we slapen.Ook deze nacht verliep niet zo vlot ,om maar niet te zeggen heel slecht.Bo had een vreselijke migraine-aanval.Ik gaf hem medicijnen maar het duurde een hele tijd voor het over ging.Op de koop toe moest hij plassen en had Natasja de emmer niet klaar gezet in de gang zodat ik toch met hem naar buiten moest.Gelukkig maakten we niemand anders wakker.Na een poos viel Boke toch terug in slaap maar ik lag nog een hele tijd wakker en sliep maar een beetje meer.
Deze morgen opgestaan rond half acht.Natasja was toen al gaan werken voor een paar uurtjes.Al de rest sliep nog. Eerst even naar toilet en dan nog eventjes wat gerust.De kids sliepen beide tot tien uur. En toen weer hetzelfde probleem als gisterenavond,Bo die niet wou eten.Ik probeerde duidelijk te maken dat hij enkel cornflakes wou eten die ik mee had gebracht.Ikzelf at een soort van toastjes en komkommer.Zelfs s'morgens zijn ze hier gewoon van warm eten te eten dus vertelde ik dat wij in België s'morgens enkel brood of cornflakes,fruit en yochurt eten.Ze verstond me en vond het ook geen probleem. Daarna maakten we ons allemaal klaar.en poetsten onze tanden.Rond elf uur vertrokken we naar Rechitsa waar de bus met de Belgen uit Gomel naartoe zou komen.Het weerzien was weer emotioneel voor Bo ,vooral toen hij zijn interim bompa Ludo zag vloeiden er weer traantjes en ook ik hield het niet droog.Ja ik weet het ,ben zelf ook heel gevoelig maar kwam toch ook vooral nog door de moeite. Natasja reed samen met ons voor de bus tot de plaats waar afgesproken was met de voorzitster van de organisatie van Belarus,Natalia.Zij had al gezorgd voor al onze registraties dus daar hoefden we al niks meer voor te doen.We zouden eerst een bezoek brengen aan de school van Peresetoi(of hoe je het ook al schrijft)Natalia en Natasja reden voor en ik met de jongens reden mee met de bus.Voor Bo eigenlijk wel goed ,zo kon hij even zijn zinnen verzetten en nog wat bijpraten met zijn busvriendjes.Ook Ludo deed er op de bus alles aan zodat ons ventje hem terug wat beter voelde.Het moet gezegd,bompa Ludo is een schatje!! Op de school werd ons verteld wat onze organisatie al verwezenlijkt had de afgelopen tijd.Zo was de sportzaal op school geschilderd en waren er voor verschillende balsporten ballen aangekocht.Na de uitleg mochten de Belgische kids even buiten spelen.Jaja ook hier wordt er gevoetbalt ,zelfs een wedstrijdje tussen de Belgskes en de Wit Ruskes.Ons Belgen wonnen met ruime voorsprong Daarna bezochten we de kleinste kinderafdeling van de school.Zowel bij de grote kinderen als bij de kleine is het de gewoonte dat ze blijven eten op school en de kleintjes slapen zelfs onder de middag.Ieder klein kindje heeft ook een bedje in een apparte zaal.Daarna reden we naar de tweede school die we bezochten.Ook hier kregen we veel uitleg en we kregen zelfs heel veel knutselwerkjes te zien van de oudere kinderen.De juf vertelde uitvoerig over de gemaakte werkjes terwijl een aantal kinderen van de school mooi achter de tafel stonden.En het moet gezegd,zo staan ze bij ons geen half uur stil.Tijdens de schoolbezoeken was er ook een tolk mee die Engels sprak.Natasja vroeg haar of we wel graag bij hun verbleven omdat Bo al zoveel geweend had en ik zo emotioneel was.Ik vertelde de tolk dat ik het echt wel heel leuk vind bij hun maar dat het voor Bo heel hard aanpassen was en dat hij ook thuis heel slecht eet.We spraken af dat vanaf nu hij enkel nog zou eten wat moest van mij dit om te vermijden dat er bij iedere keer dat er moest gegeten worden er tranen zouden vloeien. En toen was het tijd om afscheid te nemen van de rest van de Belgische families. Wij gingen nog even in Rechitsa naar de winkel waar ik zelf voor Bo bananen kocht en samen met yauheni en Bo chips koos die hij zeker mocht. Daarna reden we richting huis,hoogste tijd om te eten.Boke at cornflakes maar ook twee bananen.Ikzelf at een soort van aardappels,gerookte zalm,haring,tomaat en komkommer.Na het eten dronken ik en Natasja thee en de jongens speelden samen.Ook de papa was nu thuis en we praatten ons drietjes over de trip naar Rechitsa en over het eetprobleem van Bo.Papa Nicolai praat niet zoveel omdat hij problemen heeft met het gehoor waardoor Natasja vaak dingen moet herhalen.Rond half tien ging ik me douchen(je weet wel ...).Daarna was het tijd om te slapen want ik was best moe.Al dachten de jongens hier toch wel wat anders over,die hadden helemaal nog geen zin om te slapen.Vermits Bo 2 ds-sen bij zich had was dat probleem snel van de baan.Bo bij mij in bed kon spelen tegen Yauheni in zijn bed.Kort daarna viel hij toch in slaap. Een leuke nacht werd het niet,voor de eerste keer had ik werkelijk overal pijn.
Zoals gezegd liep de wekker af om 5.20 u.Na ons Boke wakker gemaakt te hebben poetsten we snel onze tanden en maakten we ons klaar.We werden allemaal om zes uur aan de bus verwacht.Nog even enkele foto's nemen van het hotel en de rit werd verder gezet. Ongeveer een half uurtje later kwamen we aan de grens van Polen.Het ging gelukkig redelijk snel vooruit.Paspoorten werden gecontroleerd en ook de bus natuurlijk.Daarna reden we een paar honderd meter in zeg maar niemandsland tussen Polen en de Wit Russische grens.Aan die grens werd het wel iets langer wachten.Tegen dat alle papieren in orde waren,nogmaals de paspoorten na waren gekeken konden we rond half tien eindelijk verder rijden.Bo sliep nog een uurtje op de bus en daarna aten we ons ontbijt dat we hadden meegekregen uit het hotel.Al kan je de Poolse boterhammen niet echt vergelijken met die van ons maar met genoeg choco erop viel het al bij al wel mee Nadat Bo nog wat geslapen had ging hij verder spelen en weer hoorde ik hem geen enkele keer zeuren..Rond de middag stopten we aan een tankstation.Daar kon iedereen naar toilet en wie wou iets kopen in de winkel .In België mocht het dan wel twintig graden zijn,hier was het koud en kregen we zelfs een hagelbui over ons.De rit werd verder gezet.Langs de weg zag je eigenlijk niet veel meer dan verdorde vlaktes en bomen waar je duidelijk aan kon zien dat ze last hadden van de kernramp nu 25 jaar geleden.Sinds we de grens over waren werd het uur ook 1 uur verder gedraaid.Vanaf nu spreek ik dan ook in Belarus tijd. Rond 5.30u waren we aan de eerste afstapplaats in Kalinkavichi.Wij moesten dan nog een uur rijden . En toen was het zover,daar stonden onze Wit Russische families ons op te wachten.Het was een blij weerzien met Yauheni tot plots Bo begon te wenen.Ook ik was vrij emotioneel,moeite,een andere cultuur ,afscheid nemen van de rest van de Belgen,kortom het werd even aanpassen.Na nog een dikke knuffel van Ludo vertrokken we richten hun huis.Vanaf de afstapplaats was dat ongeveer nog drie kwartier rijden.Mama Natasja praatte aan één stuk door terwijl Yauheni er alles aan deed om Bo te laten lachen.Eens thuis had Bo het nog veel moeilijker.We hadden hem op voorhand verwittigd dat het anders ging zijn maar dit had hij en ook ik eigenlijk niet verwacht.Het huis zelf is gebouwd zoals bij ons in de jaren zestig.Buiten is het een boerderij.Een echte tuin is er niet.En nog steeds was ons prutske heel verdrietig.Natasja stelde voor om te bellen met het thuisfront maar dat stelde ik liever nog wat uit.De emoties waren ook bij mij iets te groot. En toen was het tijd om te eten,er waren een soort aardappels,vlees ,een soort zelfgemaakt drankje en een soort zoet brood dat Natasja zelf gebakken had.Uiteraard was er ook champagne,gelukkig geen vodka zoals bij de meeste gezinnnen daar.Ook al vertelde ik dat ik medicijnen moest nemen en eigenlijk geen alcohol mocht drinken,ze stond erop dat ik toch een half glaasje zou drinken.Nou ja één keer zou wel geen kwaad kunnen.Boke had niks en wou zelfs niet drinken.Gelukkig had ik in de bagage nog een flesje drinken mee en wou hij dat wel. Rond half tien verzamelde ik al mijn moed en belde ik toch even met Gerry;Ze lieten me alleen in de keuken zodat ook niemand kon zien dat ik heel emotioneel was. Er werder cadeautjes uitgedeeld van bij ons thuis maar er waren ook cadeautjes van hun voor ons. De jongens speelden op de computer en met het speelgoed dat Yauheni van bij ons meegekregen had afgelopen zomer. Ondertussen dronk ik met Natasja nog thee. Nicolai de papa was inmiddels ook thuis . Toen Bo en ik naar toilet moesten kwam voor mij de ergste shock!!! geen toilet zoals wij ze kennen maar buiten een eind achter het huis een hokje met daarin een houten plank boven een put met een gat erin.Je moet daar op je hukje boven gaan zitten.Pff toch echt even verschieten. Eens terug binnen werd het fotoalbum dat ik vorig jaar gemaakt had voor hun boven gehaald en moest ik in mijn beste Russisch bij alles nog eens uitleg geven.Wat was ik blij dat Taya en Alexander me in België toch een deel basis hadden aangeleerd en dat ik met behulp van boekje en woordenlijst en wat ik zelf kon mijn plan kon trekken. Rond half tien was het tijd voor de douche.Ook weer niet binnen maar buiten.Natasja gaf ons beide slippers,ik begreep toen nog niet echt waarvoor dat was maar dat werd snel duidelijk.... De ruimte was in een soort stalletje waar een soort stoof stond.Daar werd water tegen gegoten zodat er stoom ontstond,een beetje vergelijkbaar met een sauna hier.De doucheruimte zelf was een soort van hokje met planken aan de zijkanten waar twee legen grote plastic kommen opstonden ,op de grond een emmer met koud water en aan die stoof was een kraantje voor het warme water.Er was ook een steelpannetje waar je je mee moest afspoelen.Plots snapte ik natuurlijk waarvoor de slippers waren.Je komt daar met moddervoeten binnen ,moet je dan wassen en dan zorgen dat je droog je kleren aankrijgt.Eens Bo gewassen wou hij toch bij Natasja en Yauheni binnenblijven terwijl ik me ging wassen. Eens ook ik terug binnen,droogde ik nog even mijn haar en zette de bagage op de kamer.Ik zou samen slapen met Bo op een dubbel zetelbed.Rond elf uur was ons prutske heel moe en stuurde ik hem al met zijn ds naar bed.Ik stuurde nog een sms naar Gerry en na mijn medicijnen kroop ook ik onder de wol.Gelukkig vielen we beide snel in slaap.
Zaterdagochtend ,rond half zeven was prutske wakker en uiteraard ons mama ook.Er werd iets gegeten en gedronken en toen ging Bo terug op zoek naar zijn vriendjes.We hadden zelfs een dubbeldekbus dus ze konden zowel boven als beneden spelen als ze dat wilden.Rond acht uur waren we de grens met Polen over. De volgende stop was voorzien om tien uur waar we zouden ontbijten.Daar aangekomen bleek dat het daar gesloten was.Dan maar snel allemaal naar toilet en verder op weg.We zouden stoppen aan de mac donalds dan maar .En ja ok rond de middag stopten we inderdaad aan een mac donalds maar het bleek enkel om de sanitaire busvoorziening leeg te maken Een eerste staaltje van noem het maar afpersing deed zich voor.Plots stonden er twee Polen en die wilden 10 voor het legen van het sanitaire blok.zloti's(Pools geld ) waren niet goed genoeg voor de twee,ze wilden enkel euro's hebben. De trip werd verder gezet.We reden tot de Mac D vlak voor Warschau.Eindelijk eens iets langer van de bus.Allen daarbinnen deden ze wel wat moeilijk over onze grote bestelling ?Voor iedereen eindelijk eten had gekrgen en we terug op de bus zaten was het half vijf.Bo speelde verder spelletjes met de vriendjes en buiten verwachting heb ik hem op gans de dag niet één keer horen zeuren of het nog lang rijden was.Het enige wat hij wel eens een keertje is komen vragen was om hoe laat we in het hotel zouden zijn. Rond kwart voor acht kwamen we aan in het hotel.De kamers werder verdeeld en de bagage werd naar de kamers gebracht.We hadden allemaal een klein valiesje mee voor de nacht wat wel handing was.Nog voor het eten gingen we alelmaal douchen en deed ik Bo zijn pyama al aan.Voor we richting restaurant gingen belde ik nog even met Gerry en moeke en toen gingen we eten. Bo kennende,werd het enkel een droge boterham.Meer wou hij niet eten Nogthans het best wel lekker was. Een soort gevulde kipfilet met rauwkost en gebakken aardappeltjes. Na het eten speelden de kindjes nog even snooker terwijl de volwassenen de papieren invulden voor aan de grens. Nog even wat napraten en tegen kwart voor tien waren we op de kamer.Ik douchte me nog snel en tegen dat ik uit de badkamer was ,sliep prutsie al goed.Nog even smsje sturen naar de papa en ook ik kroop onder de wol.Om 5.20u zou de wekker aflopen.
Dag allemaal, we zijn terug thuis van onze reis.Uiteraard zijn we nog heel moe maar het was een echte ervaring. Hieronder vind je dag per dag ons verhaal terug . Om het iets makkelijker te maken post ik mijn verslagje per dag appart;
Vrijdag 8 april, Vandaag is het eindelijk zover,Bo en ik vertrekken richting Belarus. Na nog een deel strijk gedaan te hebben ,keek ik voor de laatste keer de bagage na. Rond half vijf stond plots mijn maatje ,beste vriendin Christine voor de deur.Instinctief voelde ik al gans de dag dat ik haar nog wel ging horen of zien.Ze had een pakje voor Bo mee,voor Yauheni en voor mij een pakje en kaartje.We moesten wel beloven dat we het pas zouden openen op de bus. Gerry maakte daarna het eten klaar ,terwijl ik me ging douchen .Moeke en bompa kwamen nog even langs om ons een goede reis te wensen en een afscheidsknuffel te geven. Rond half zes ging ik nog snel even tanken.Wat me nog nooit overkomen is moest juist nu gebeuren:in plaats van diesel tankte ik 4 liter naft.Grote paniek natuurlijk.Met veel traantjes belde ik mijn schoonbroer om te vragen wat nu gedaan.Hij stelde me gerust en zei me gewoon de auto vol te tanken en belde met garagist en bleek geen probleem te zijn.Oef !! Rond zes uur werd het tijd om te vertrekken richting Lint.Mieke reed met een auto en omdat ik nog aan het bekomen was van mijn tankavontuur reed Wilko met onze auto. Normaal zou de bus tegen half acht in Lint toekomen maar vermits die in de dag nog een rit moest doen en veel file had liet die nu wel heel erg lang op zich wachten.Pas om half negen arriveerde de bus eindelijk en kon de bagage ingeladen worden.Boke speelde al die tijd nog met vriendjes die ook mee zouden gaan naar Belarus. Van Mieke had ik wel al gehoord dat hij in de auto geweend had maar waarom wou hij niet vertellen.Dat bleek eens we afscheid namen van broer en zus en de papa... Er vloeiden heel wat traantjes en Bo kon niet snel genoeg op de bus zitten.We moesten nog vertrekken en hij miste papa nu al.Toen Bo al op zijn plaats zat ging ik nog even van de bus om afscheid te nemen van Kate en Brent ,Mieke en Wilko en natuurlijk van mijn ventje. Omdat ons prutske bleef wenen zei ik tegen Gerry dat hij beter naar huis kon vertrekken zodat Bo hen niet meer zag en het hopelijk wat makkelijker kreeg.Eens op weg was hij bekomen en speelde op de ds en ging op zoek naar vriendjes voor de lange rit.Daarna werd er een film opgezet:garfield.Ludo maakte op de zetel voor mij een soort bedje voor Bo en tegen elf uur was hij naar dromenland.Ons zus had nog een brief aan Ludo gegeven voor mij maar die kreeg ik natuurlijk pas toen we al een eindje aan het rijden waren.Superlief van mijn lieve dochter hoor om me nog een briefje mee te geven. Om één uur stopte de bus voor de eerste keer in Aken,Duitsland.Iedereen nog even naar toilet en een rookstop en dan terug de bus op.Na mijn medicijnen genomen te hebben viel ook ik in slaap.De nacht verliep vlot en Bo sliep te half zeven
Hallo allemaal, jaja nog negen keer slapen en we zijn weg.Wat gaat het toch snel.Het lijkt gisteren wel dat ik besliste om naar Wit Rusland te gaan en nu is het echt bijna zover.Ons Boke heeft het er echt wel op om te vertrekken.Ik ben toch wel wat nerveuzer aan het worden.Ben best wel bang voor de lange busrit omdat ik de laatste tijd weer heel veel pijn heb Deze week kregen we nog een mail met de laatste details in.We vertrekken vrijdagavond om half acht en zullen daar dus zondagavond toekomen.Maandag moeten we ons dan allemaal in Rechitsa laten registeren en daarna staat er nog een uitstap gepland.Voor de rest van de week blijven we gewoon bij ons eigen gastgezin.We konden ook nog mee op daguitstap naar Minsk maar dit is op donderdag en dat is toch minimum vijf uur met de bus en vijf uur terug en vermits we de dag erna alweer naar huis vertrekken ga ik dit toch niet doen.Het Russisch praten lukt ook beter en beter.Vrijdag die komt heb ik nog afgesproken voor een extra oefensessie.Grappig is wel dat als ik Taya of Alexander aan school zie we toch echt wel proberen om dingen in het Russisch te zeggen en als we gewoon Nederands praten ,ik de dingen die ik ken zelf ga vertalen.Ok mijn zinsbouw is ver van perfect en de uitspraken kunnen natuurlijk ook nog een stuk beter maar volgens hen kan ik toch wel al een beetje en doe ik het zo slecht nog niet. Gisteren kon ik niet slapen en lag ik zelfs in mezelf dingen te vertalen.Maar ik ben er echt nie mee bezig hoor Ondertussen heb ik ook al een heel deel van de bagage ingepakt.Vermits het weer hier toch al een stuk beter is ,hebben we de echte winterkleren niet meer nodig en kon ik die dus al inpakken.Volgens de laatste berichten zou het tegen dat wij daar zijn,daar ongeveer 12 graden zijn maar als ik dan op internet naar de vooruitzichten ga zien ,lees ik plots voor volgende week 2 graden.Ik zal me dus toch maar voorzien op warme kleren voor ons prutske en mezelf. Vandaag waren we gans de dag weg met Bo voor de voetbal en ons zus heeft voor de eerste keer zelf eten gemaakt voor haar en Brent.Ik ben er dus nu gerust op dat ze hier zeker niet zullen verhongeren.Ze zal het zeker heel goed doen en de papa zal ook wel zijn deel doen.Wat prijs ik me toch gelukkig met mijn gezinnetje. De dagen die komen zullen nog goed gevuld zijn.Ik moet iedere dag werken en voor de rest wil ik het hier toch wel allemaal proper hebben en zorgen dat de was bij is zodat de thuisblijvers niet te veel hoeven te doen.Dit weekend nog een middagje voetbal en zondag met de ganse familie naar de carnaval in Hamme.Ik denk dat ik nu maar eens onder de wol kruip . Slaapwel en tot de volgende keer,allicht als ik terug ben met het volledige reisverslag Groetjes Els
Zomeravontuur met Yauheni
Nogthans het best wel lekker was.
