Dit weekend hadden we een weekendworkshop met het ‘labour rights programme ‘. We trokken met ongeveer 45 vrouwen en hun kinderen naar een kampplaats in Ceres. Vrijdagmiddag ging ik mee met Bongeka, ze moest haar valies nog maken en daarna moest ze erop toezien dat alle vrouwen meegingen, want de gemeenschap waarin ze leeft (Klapmuts) is nogal moeilijk te organiseren. We werden samen met alle bagage in een taxi gepropt. Ik kreeg ook een kind op mijn schoot geduwd, maar ik hou van kinderen dus ik vond dat niet zo erg.

Vrijdagavond installeerden we ons, ik deelde een kamer met Bongeka. We werden die avond vergezeld door de ‘Klapmuts-vrouwen’. Eén van hen had haar dochtertje mee. Het kindje was nog maar 18 maanden, maar al een echte spraakwaterval.

Op zaterdag kwam er een man van het Labour Department spreken, de vrouwen konden hun problemen vertellen en vragen stellen. Er waren heel veel vragen. We schreven alles neer en die man gaat alles nu opvolgen. In de namiddag kwam er iemand van de CCMA (Commission for Conciliation, Mediation and Arbitration). Ze had het over wat je kan doen wanneer je het gevoel hebt ontslagen te worden op een onredelijke manier, of zonder reden. Of wanneer je onredelijk behandeld wordt door je baas.  Echt interessant en ik denk dat de vrouwen ook veel opgestoken hebben van die sessie. Ze gaf ook uitleg over ‘sexual harassment’.

Zaterdagavond trok ik terug op met de vrouwen uit Klapmuts. Ze vlochten mijn haar, maar het paste niet bij mij vonden ze, dus we haalden er alles terug uit. Ik stond er wel op dat ze ten minste 1 of 2 ‘breadings’ overlieten. Ze vonden het wel moeilijk om zo’n glad haar in te vlechten zeiden ze, maar ze hadden er hun plezier in. Ik had hen gezegd dat ze mochten doen wat ze wilden, ze bespraken met een vijftal vrouwen wat ze zouden doen, best wel grappig.

Zondagochtend bekeken we de film ‘North Country’ (http://www.imdb.com/title/tt0395972/), in het kader van de sessie over sexual harassment op zaterdag.  Echt een aangrijpende film en de vrouwen gingen er helemaal in op en ik denk ook dat veel van de vrouwen dingen herkenden.

Tijdens de lunch ging ik rond om afscheid te nemen van de vrouwen. Ik bedankte hen om mij meteen op te nemen in de groep en ik zei dat ik hen nooit zou vergeten. Ze hebben voor altijd een plaats in mijn hart en ik heb enorm veel respect voor hen. Ik had nooit durven dromen dat alles hier zo goed zou gaan. Ik ben iedereen hier dan ook enorm dankbaar om zo gastvrij te zijn en om me als één van hen te beschouwen. Deze week wordt een afscheidsweek, al beschouw ik dit niet echt als een afscheid, want ik weet nu al zeker dat ik terugkom. 

10-07-2012 om 11:11 geschreven door Yana  

03-07-2012 om 15:24 geschreven door Yana  

Vorige week woensdag stopten we wat vroeger met werken omdat we de dinsdag laat gewerkt hadden. Knox en Shephard belden me om te vragen of ik hen wou vergezellen naar Strand, ze wilden hun neef uit Zimbabwe meenemen naar daar. We gebruikten de auto van een nonkel. Het is een groene auto met bloemen, een beetje een hippie-auto, we hadden veel bekijks (door de auto en door het feit dat ik met 3 zwarte jongens in die auto zat).

Donderdag gingen we naar Ceres, het is een lange rit naar ginder, maar we hadden veel plezier onderweg. In Ceres bezochten we een paar boerderijen om de toestand van de huizen te bekijken. We zaten samen met de vrouwen van een boerderij om de problemen te bespreken. Het is de bedoeling dat we een meeting houden met de boer. We gingen ook naar een boerderij waar Ida en Bongeka vroeger werkten, het was een blij weerzien met de vrouwen ginder.

Tijdens het weekend ging ik naar Kaapstad. Zaterdag bezochten we een paar marktjes en Company’s garden. Daarna wandelden we rond in Bokaap (moslimbuurt), we wandelden tot helemaal boven en daar hadden we een heel mooi uitzicht over Kaapstad. Toen we terug beneden waren kwam er een stoet voorbij met dansende en zingende mensen, waarschijnlijk naar aanleiding van Youth Day. Zondag wilden we het WK-stadium bezoeken, maar het was niet open op zondag. We geraakten aan de praat met een oude man, hij raadde ons een park in de buurt aan, het was er heel mooi en rustig. ’S Middags aten we in een klein gezellig Ethiopisch restaurantje (een soort pannenkoek gemaakt uit rijst met groentjes), het was echt lekker!

Maandag hoorde ik dat de vriend van Bongeka tijdens het weekend in elkaar geslagen werd door de politie. Hij was op stap geweest met een vriend en die vriend had blijkbaar iets mispeuterd, er had iemand gezegd dat hij die man laatst gezien had bij Bongeka thuis. Davi was gewoon in zijn shack toen er plots op de deur geklopt werd. Toen hij opendeed spoot de politie traangas in zijn ogen en sloegen ze hem in elkaar. Uiteindelijk bleek dat ze de verkeerde man vasthadden. Ze vroegen pas later zijn naam en toen hadden ze door dat ze zijn vriend zochten. Davi zit nu thuis, zijn hele lichaam doet pijn en hij kan zichzelf ook niet aankleden blijkbaar. Bongeka ging hem meenemen naar het politiekantoor om klacht in te dienen. In de namiddag hadden we een informatiesessie op een boerderij in Stellenbosch en daarna moesten we een case behandelen in Wellington. Toen we naar huis wilden gaan kregen we telefoon van een uitzettingszaak in Wellington. Toen we daar aankwamen zagen we dat de boer het gezin (man en vrouw, ouders van de vrouw, dochter en kleinkindje) met hun hele hebben en houden op straat gezet hadden. We gingen toen naar de municipality en daar beloofden ze om iemand te sturen om de mensen op te pikken en naar een slaapplaats te brengen voor die nacht. We bleven twee uren bij die mensen wachten, toen was er nog steeds niemand te zien. We gingen toen terug naar de municipality maar stelden vast dat het kantoor intussen gesloten was. Ik was echt kwaad, want de vrouw had beloofd om ons te helpen en nu was ze gewoon naar huis gegaan. We hebben toen wat rondgebeld en toen is uiteindelijk de onderburgemeester gekomen om de mensen te helpen. Toen we stonden te wachten speelde ik wat met de kindjes. Ze waren heel nieuwsgierig om een blanke persoon zo dicht bij hen te hebben. Ze wilden dan ook allemaal aan mijn haar en huid voelen. Het was echt schrijnend om te zien hoe die mensen daar stonden met hun hele hebben en houden en het was behoorlijk koud die dag. Ze waren helemaal afhankelijk van mensen die hen zouden helpen en ik vond het dan ook heel erg om te zien dat die vrouw die beloofde om te helpen gewoon naar huis ging zonder iets te doen. 

Dinsdag moesten we een case gaan doen in Rawsonville, terwijl Thandi en Charlotte een informatiesessie hielden op een boerderij. Een farmworker had ons opgebeld om te zeggen dat de boer hem had afgedankt omdat hij teveel ziekteverlof had genomen. We wilden nu beide kanten van het verhaal horen. Daarna belden we de mensen van de uitzetting op om te horen hoe het nu met hen ging. Ze vertelden dat ze in een heel vuile en koude plaats gedumpt waren zonder eten. We gingen hen opzoeken en de huizen (als je ze al zo kon noemen) waren echt vreselijk! Er lag gewoon een zeil op de grond en de huizen leken eigenlijk meer op dierenhokken. De burgemeester had hen een deftige alternatieve woning beloofd en hij zei dat we er niet moesten mee inzitten, hoe kan je zo'n dingen beloven en de mensen dan in zo'n hokken steken?! Ik was echt ontgoocheld! We gingen samen met de vrouwen op zoek naar eten, zodat ze toch iets hadden. Uiteindelijk belandden we bij een organisatie die voedselpakketten uitdeelt, we plaatsten hun namen ook op een lijst om de volgende maanden terug een voedselpakket te ontvangen.

Donderdag vergezelde ik Ida naar een meeting van WIETA (Agricultural Ethical Trade Initiative). WIETA is een multi-stakeholder, non-profit vrijwilligersorganisatie die de ethische handel in de wijnindustrie en waardeketen bevordert door middel van opleiding, technische beoordeling en audits. Op de meeting werden een paar praktische zaken besproken en moest er ook over een paar dingen gestemd worden. Het was heel interessant om mee te maken. 

25-06-2012 om 10:22 geschreven door Yana  

Vorige week hadden we een meeting met Aby, hij werd aangesteld als manager van de aandeelhouders van de boerderij. De boerderij heeft geen boer, maar is in handen van ongeveer 100 aandeelhouders. Aby runt de boerderij en krijgt daar loon voor, maar hij krijgt  niet meer dividend dan de andere aandeelhouders. Aby is ‘colored’, dus we kunnen stellen dat deze boerderij een goed voorbeeld is van Black Economic Empowerment. Op de terugweg sprongen we binnen in het ziekenhuis om het nichtje van Ida te bezoeken. Toen we haar kamer binnen kwamen schrok ik enorm. Het meisje (20 jaar) was verbrand in haar gezicht, er was niets over van haar vel, haar hele gezicht was roze. Toen we vroegen wat er precies gebeurd was vertelde ze dat twee jongens haar probeerden te verkrachten en toen ze tegenspartelde zeiden ze ‘We zullen eens tonen wat we doen met ongehoorzame meisjes’ en toen gooiden ze benzine op haar gezicht en staken ze haar in brand. Ze schrokken blijkbaar toen ze zagen dat het zo hard brandde, want toen gooiden ze snel water op haar gezicht. Het meisje zat blijkbaar aan de drugs en ze zei dat ze eerst dacht dat ze aan het spelen waren toen ze met benzine begonnen te gooien. Ze besefte dus niet zo goed wat er aan de hand was. Ze kende de jongens wel, dus nu zitten ze in de gevangenis. Het meisje woonde niet meer bij haar ouders en haar mama had haar vaak gezegd dat er op een dag iets ergs zou gebeuren wanneer ze niet zou stoppen met het gebruiken van drugs. Nu vond ze dus dat het misschien haar verdiende loon was. Ik was het daar helemaal niet mee eens, niemand verdient het om zoiets mee te maken! Wat ik ook vreemd vond was dat ze na 2 dagen het ziekenhuis al mocht verlaten! Haar gezicht zag er zo pijnlijk en kwetsbaar uit! Ik zie het gezicht van dat meisje nog steeds voor me. Ik hoop dat ze haar gezicht nog wat kunnen herstellen, want nu had ze eigenlijk geen gezicht meer, Ida herkende haar zelfs niet.

Dit weekend namen we de trein naar Kaapstad, de neef van Knox was op bezoek uit Zimbabwe. Normaal neem ik altijd een ticket voor eerste klasse (35 rand heen en terug), maar nu gingen we in de ‘gewone klasse’ (22 rand). Het verschil is dat het drukker is en dat de banken minder comfortabel zijn. We reden ook een hele tijd met de deur open, een paar jongeren hadden de deur geopend, bizar dat dat mogelijk is. In Kaapstad gingen we eerst op zoek naar een jas, die neef had het enorm koud, hij liep zelfs rond met handschoenen. Daarna namen we een taxi naar Waterfront, daar bezochten we het aquarium. In het aquarium zagen we haaien, clownvisjes, pinguïns, slangen, … . Op zo’n moment voel ik me precies een kind, verwonderd over alles wat ik zie.  ’S Avonds bekeken we de voetbalmatch op café, normaal ben ik helemaal geen voetbalfan, maar ik moet zeggen dat het echt gezellig was! Om de dag af te sluiten lieten we die neef kennismaken met het nachtleven in Stellenbosch.

Toen we zondag aankwamen in het appartement van Knox en shephard kwam de buurvrouw ons helemaal in paniek tegemoet met haar kindje in haar armen. Het kindje had plots hevige koorts en het had de stuipen. Ze riep ‘mijn kindje is aan het doodgaan’. We waren met vrij veel volk in het appartement, dus ik besloot me wat afzijdig te houden, ik speel namelijk altijd me die kindjes waardoor ik wat emotioneel was en ik wou ook liever niet in de weg lopen. We belden overal rond om iemand te vinden die de vrouw en het kind naar het ziekenhuis konden brengen, want de man was aan het werk. Het kindje heeft de nacht moeten doorbrengen in het ziekenhuis, het had blijkbaar koortsstuipen. De symptomen daarvan zijn koorts, schokkende bewegingen, wegdraaien van de ogen en stokkende ademhaling.  Het was echt een heel akelige ervaring, want je kon zien dat het kindje pijn had en het had moeilijkheden om te ademen. Ik was de hele avond ongerust. Intussen is alles wel terug in orde.

Gisteren gingen we naar Wellington, er was daar een uitzettingszaak. De man van het gezin werkt als tuinman in de lagere school. We ontmoetten de directrice van de school, een heel gemotiveerde en warme vrouw. Ze komt ook op zaterdag naar school om het computerlokaal en de bibliotheek open te stellen voor de middelbare schoolkinderen die op de boerderijen rond de school leven. De meesten van hen hebben geen computer en ze wil hen de kans geven om hun huiswerk te maken en te studeren. Ik kon voelen dat dit echt een sterke vrouw was met een heel groot hart.  Ze was ook enorm geïnteresseerd in de werking van onze organisatie. Ze zei dat we misschien eens met een paar programma’s naar de school konden komen om een informatie-sessie te geven voor de ouders van de schoolkinderen. Ze werd vaak geconfronteerd met allerlei problemen: armoede, uitzettingen, kinderen die de school verlaten… . Volgens mij moet je echt gemotiveerd zijn om een school te runnen hier. ’S Middags gingen we naar De Doorns, er kwamen echter niet zoveel vrouwen opdagen, waardoor we besloten de meeting te verplaatsen. ’S Avonds gingen we mee met Thandi, ze had een meeting met een paar mensen van Rawsonville. Daar waren ook slechts een paar mensen aanwezig, het begint hier winter te worden, wat betekent dat de mensen na hun werk vuur moeten maken om hun huizen/shacks te verwarmen en te koken. Sommigen moeten s ’avonds ook nog op zoek naar hout. De meeste mensen zien het ook niet zitten om in de koude nacht ergens naartoe te gaan. Deze meeting werd dus ook uitgesteld. Best wel demotiverend wanneer er niet zoveel mensen afkomen, maar je kan de mensen niet verplichten om te komen hé.

13-06-2012 om 10:58 geschreven door Yana  

Vorige week vrijdag was er het afscheidsfeestje van  Ivana en Tandi. Aangezien wij dicht bij het werk wonen boden we ons appartement aan, zodat de collega’s niet te ver moesten lopen. We leenden wat stoelen vanop het werk, want we zelf hebben we maar 2 stoelen. Het regende al de hele middag, dus als alternatief besloten we het vlees te grillen in de oven. Tandi wou echter graag ook wat dingen op de braai klaarmaken en dat lukte, tussen de buien door. De collega’s zongen en dansten en dat zorgde voor nieuwsgierige buren, want ze hadden dit waarschijnlijk nog nooit meegemaakt. Aangezien ons gebouw allesbehalve goed geïsoleerd is hoor je alles tot ver. Het was plots opvallend druk in onze gang, veel mensen kwamen even voorbij om te zien wat er aan de hand was. Het was een leuke en gezellige avond.

Vorig weekend hoorde ik van Knowledge dat hij de avond ervoor niet binnen geraakt was in een club. Hij gaat daar regelmatig, dus ze kennen hem intussen en hij had nog nooit problemen gehad. De vrijdagavond was hij in het gezelschap van een zwarte en een blanke vriend naar ginder getrokken. De buitenwipper vroeg hun studentenkaart, terwijl Knowledge en die blanke jongen dat nog nooit eerder hadden moeten tonen. Hun zwarte vriend had echter geen studentenkaart, maar toen ze naar de mensen keken die binnengingen zagen ze dat niemand van hen hun studentenkaart moest tonen. Ze begonnen dus een discussie, want het was hen niet duidelijk waarom zij hun kaart moesten tonen.  Wat ik vreemd vind is dat de buitensmijters zelf zwart zijn, ze krijgen waarschijnlijk richtlijnen van hun baas. Uiteindelijk besloten ze om naar een andere bar te gaan. Zaterdag zei Knowledge tegen mij dat hij graag even met de buitenwipper wou gaan praten, nu het rustig was, want de vrijdagavond was het enorm druk, waardoor het niet echt mogelijk was om een deftig gesprek aan te gaan. Hij wou gewoon op een rustige manier met de buitenwipper praten over wat er de dag ervoor gebeurd was, hij zei ook dat hij zich wou verontschuldigen voor als hij eventueel te ver gegaan was in zijn discussie. We gingen de trap op naar de bar en toen we boven kwamen kwam er een andere buitensmijter naar ons en hij zei tegen Knowledge dat hij niet meer binnen mocht in de bar, de buitensmijters hadden dus blijkbaar al met elkaar gecommuniceerd over het voorval. Hij begon Knowledge ook te duwen om hem buiten te krijgen. Ik was enorm verontwaardigd en ik zei ‘hij is gewoon gekomen om op een rustige manier te praten over vrijdag, dus ik vind het echt ongepast dat je hem nu zo behandelt’, hij wist niet zo goed wat hij met mij moest aanvangen.  We zijn dan maar vertrokken, Knowledge wou niet dat ik in een gevecht terecht kwam. Ik word nog steeds kwaad als ik eraan denk. Ik vertelde het verhaal ook aan een paar collega’s en ze zeiden dat zo’n dingen toch niet meer zouden mogen voorkomen, maar dat het helaas tot op vandaag de realiteit is. Er is dus nog veel werk aan de winkel om echt een regenboognatie te worden!

Maandag nam Karien ons mee om te gaan lunchen. Ze vertrekt naar België om daar de zomer door te brengen en ze wou graag nog iets doen met ons voor ze vertrok. We zaten buiten om te lunchen, met uitzicht op de bergen. We spraken af dat we een soort reünie zullen houden in België wanneer we terug zijn. Ik ben Marc en Karien echt eeuwig dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan hebben!

Dinsdag hadden we een booklounge, het verhaal van 9 vrouwen uit Spookytown werd neergeschreven. De vrouwen werden om verschillende redenen uitgezet. Het evenement ging door in een grote tent vlakbij Spookytown. Spookytown is een plaats waar mensen samenleven die van de boerderijen gezet werden. Er is geen elektriciteit (één van de redenen om de plaats spookytown te noemen is dat het er erg donker kan zijn) of water en  de plaats is heel moeilijk te bereiken. De 9 vrouwen zaten vooraan op het podium en een paar van hen kregen het woord. De verhalen waren heel emotioneel, echt erg wat sommige mensen hier meemaken! Er was die dag veel wind en de tent bewoog daardoor hevig, één van de collega’s zei : ‘We zijn nu ongerust dat de tent zal instorten en we vinden het hier koud, mensen in Spookytown leven elke dag met die schrik over hun huizen.’ Om de tent op te warmen werden er vuurtjes geplaatst, volgens mij niet echt gezond om die rook in te ademen, maar sommige mensen verwarmen hun huizen elke dag op die manier. Er was ook een koor aanwezig om tussendoor wat liedjes te zingen, ik vind het altijd leuk om de vrouwen te horen zingen.  Het publiek werd ook aan het woord gelaten en we hadden geen tijd om iedereen hun zeg te laten doen. Er was echt veel volk aanwezig, het was dus een succes.

Intussen verscheen er een artikel van Griet in Mo-magazine over de wijnboerderijn hier: http://www.mo.be/artikel/de-afdronk-smaakt-naar-armoede Ze plaatste ook foto’s op haar website: http://www.griethendrickx.com/filter/work/Beyond-the-beauty Ik was erbij toen ze sommige van de foto’s nam J.

Vorige week trok ik op pad met Ida om het bezoek van het Labour Department aan een paar boerderijen voor te bereiden. Er werd ons gevraagd om een lijstje op te stellen van boerderijen waarop problemen zijn. Deze week gaat het labour department dan op pad om een aantal van die boerderijen te bezoeken. Op de eerste plaats die we bezochten verliet de boer  de boerderij een paar jaar geleden, zonder voor alternatieve behuizing te zorgen voor de mensen die jaren lang voor hem werkten. Intussen kwamen er ook mensen van elders op de boerderij leven. Er leven mensen in de loodsen, in zelfgebouwde hutjes overal op het terrein, … . De gemeente bracht toiletten, er is ook iemand die af en toe water brengt, de rest van het water halen ze uit een vijver nabij de boerderij. Op andere plaatsen die we bezochten verdienen mensen minder dan het minimumloon, soms zijn er ook geen toiletten in de huizen en moeten mensen dus emmers gebruiken. Op een andere boerderij waren er evictions, mensen worden van de boerderij gejaagd, nadat ze jarenlang voor de boer gewerkt hebben. We zagen dat hij de huizen helemaal aan het opdoen was om waarschijnlijk guesthouses van te maken. Dat is iets wat wel vaker gebeurt volgens Ida. De ene man heeft 4 kinderen, waaronder één van 18 jaar die het blijkbaar heel goed doet op school. Maar ze kunnen nergens naartoe en hij vreest voor de toekomst van zijn kinderen.

Donderdag hadden we een meeting in Kaapstad met de Trade Unions, werknemersorganisaties, afgevaardigden van het Labour Department … . Iedereen kon zijn zegje doen, maar ik had de indruk dat daar nu niet echt iets mee gedaan zal worden. Carmen zei dat deze meeting gewoon georganiseerd werd omdat de minister dit gevraagd had.

Intussen staat de winter hier voor de deur. Het is donker om 18h en ’s morgens en ’s avonds koelt het toch wel serieus af. Overdag is het ook frisser, maar ik vind het nog altijd aangenaam weer. De collega’s duffelen zich intussen goed in en ze verklaren me zot dat ik nog steeds in rokjes rondloop. Ik zou hen wel eens willen zien in de Belgische winter ;-). Gisteren was het echt stralend weer, ik heb dus de hele dag rond gewandeld en ik parkjes gezeten.

‎"Life is full of surprises and serendipity. Being open to unexpected turns in the road is an important part of success. If you try to plan every step, you may miss those wonderful twists and turns. Just find your next adventure-do it well, enjoy it-and then, not now, think about what comes next." (Condoleeza Rice)

04-06-2012 om 10:43 geschreven door Yana  

Op dinsdag 22 mei ging ik samen met Ida naar Stofland om terug een bijeenkomst te houden met nieuwe vrouwen. We verzamelden in de voortuin van anti Betty (een vrouw die als vrijwilliger / contactpersoon werkt voor onze organisatie). Er kwamen ongeveer 20 vrouwen opdagen. In het begin was iedereen wat ongemakkelijk om problemen met elkaar te delen, maar nadat Ida haar verhaal verteld had was het ijs gebroken.  Ida vertelde dat ze op haar 18de verkracht werd door haar buurjongen, tot op vandaag heeft ze dit nooit aan haar ouders durven vertellen. Ze vertelde ook over de relatie met haar ex-man. Hij mishandelde haar. Op een dag stak hij haar met een glas in het gezicht, hij dwong haar ook om seks met haar te hebben nadat hij haar verrot had geslagen. Ik was enorm geschokt en ik bewonder Ida echt dat ze haar verhaal zo deelt met alle vrouwen. Ze zegt dat dit haar zelf en de vrouwen sterker maakt. Na dit verhaal kwamen de verhalen van de andere vrouwen naar boven en Ida haar verhaal is blijkbaar geen uitzondering. Eén vrouw vroeg of het ook mishandeling is wanneer je man je constant uitscheldt. Het antwoord was dat dit emotionele mishandeling is. De vrouwen waren het erover eens dat hun mannen te weinig appreciatie tonen voor al het werk dat de vrouwen doen in het huishouden. Veel vrouwen hebben hier toch echt wel een zwaar en hard leven hoor.

In de informal settlement in De Doorns zag ik dat de mensen van die toi toi toiletten moeten gebruiken. Ze delen dit met een hele hoop mensen. Op festivals zie ik er altijd tegenop om zo’n toilet te gebruiken en dat is slecht voor een paar dagen, hier moeten sommige mensen heel hun leven zo’n toilet gebruiken. Je zal me dus niet meer horen klagen over de toiletten op festivals ;-)! Intussen heb ik wat meer inzicht gekregen in het systeem van de shacks. Mensen hebben een huis en in hun achtertuin worden shacks gebouwd (meestal 2 of 3) . De mensen die in de shacks wonen moeten huur betalen aan de mensen die in het eerste huis wonen. En ze gebruiken ook het sanitair en water van het eerste huis. Volgens mij zorgt het delen van sanitair ervoor dat zo’n omgevingen echte broeihaarden zijn voor ziektes. En wanneer er daar iets gebeurt is de impact ook enorm. Mensen die zo dicht op elkaar leven zijn heel kwetsbaar wanneer er iets misloopt. Daarbij denk ik aan ziektes, als er brand uitbreekt verspreidt zich dat enorm snel, in een gemeenschap waar mensen zo dicht op elkaar leven is er volgens mij ook meer criminaliteit, … .

Ivana wilde aan één van de farmvrouwen uitleggen waar Australië ligt omdat ze daar naartoe gaan voor een conferentie. Ze printte een wereldkaart af om dan Australië op aan te duiden. De collega’s vroegen ‘waar ligt België nu?’, je had bijna letterlijk een vergrootglas nodig om ons kleine landje terug te vinden :-p.

Op donderdag 24 mei gingen we naar een boerderij om te overlopen wat de taken zijn van de mannen en van de vrouwen en om te zien of er grote verschillen zijn. We vroegen toen of de vrouwen het werk van de mannen zouden willen doen. Het is namelijk zo dat de vrouwen meestal niet de kans krijgen om dezelfde dingen te doen als de mannen. We gaven ook nog wat uitleg over de rechten op de boerderij. Toen ze hoorden dat ik van België was wilden ze weten hoe mijn kennis van het Afrikaans was. Ik moest een zinnetje zeggen in het Nederlands ik koos voor ‘het is mooi weer vandaag’ en dat klonk hen inderdaad heel vertrouwd in de oren. Ze kenden België van de chocolade. In de namiddag hadden we terug een structure meeting, deze keer in Wellington. Er waren ongeveer 30 vrouwen aanwezig, wat zeer goed is aangezien we nooit eerder in deze regio werkten. De bijeenkomst verliep in isiXhosa en Afrikaans, vertalingen waren belangrijk, want beide groepen verstaan elkaar niet (blijkbaar zijn er ook af en toe conflicten tussen beide groepen in de gemeenschap). Nadat we wat uitleg gegeven hadden over de organisatie en nadat er vragen gesteld waren, vroeg een vrouw plots het woord. Ze vertelde dat ze al jaren mishandeld wordt door haar man. Ik kon inderdaad zien dat haar hele lichaam vol littekens zat. Ze vertelde dat hij haar een paar weken geleden helemaal uitkleedde en haar dan buitensloot, heel vernederend. Ook dwong hij haar af en toe om haar uit te kleden voor al zijn vrienden. En op een dag had hij anale seks met haar, op een heel brutale manier, waardoor ze een paar weken niet meer normaal kon zitten. Hij slaat haar dagelijks en hij geeft haar geen geld voor eten of kleren. Ze begon te wenen terwijl ze haar verhaal deed en ik kreeg ook tranen in mijn ogen, ik zat naast haar en ik wist totaal niet wat ik moest doen. Het was muisstil en niemand wist goed wat te doen. De vrouw heeft geen familie of vrienden waarbij ze terecht kan, dus de reden waarom ze bij deze man blijft is omdat ze toch tenminste onderdak heeft nu. Ze is nog vrij jong, maar ze zag er oud uit, door alles wat ze al had meegemaakt. We beloofden de vrouw om de zaak door te geven aan één van onze collega’s die gewoon is om te werken met dergelijke cases. Zij zal langsgaan bij de vrouw om het verhaal neer te schrijven en zij weet ook welke stappen gezet moeten worden om een scheiding op te starten en om een huis te zoeken voor de vrouw. Toen we op de vrouwen stonden te wachten zagen we een voedselbedeling. Ida ging aan wat mensen vragen wat er aan de hand was. Ze hoorde veel mensen klagen dat ze geen inkomen hadden en toch niet op de lijst stonden. We gingen toen één van de organisatoren aanspreken om te vragen hoe alles geregeld werd. De vrouw legde uit dat ze op de hoogte waren van de situaties waarin de verschillende gezinnen leven en dat ze op basis daarvan een lijst opstellen om voedselpakketten uit te delen. Ze zei ook dat er uiteraard een limiet was op het aantal pakketten dat uitgedeeld werd. We hadden nog twee vrouwen mee en zij zeiden dat ze de indruk hadden dat de meest kwetsbaren en de armste mensen nooit voedsel kregen, omdat ze zich meestal stil houden. De mensen die hun mond opendoen zijn diegene die het eigenlijk helemaal niet zo slecht hebben in vergelijking met veel andere mensen. De vrouw van de organisatie probeerde zich daar uit te praten, maar wij waren niet echt overtuigd. Ik kan me inbeelden dat het heel moeilijk is om een lijst op te stellen met mensen die voedsel zullen krijgen, want sowieso kan je niet iedereen helpen. Maar ik had een beetje een probleem met het feit dat de bedeling als het ware in het midden van de straat gebeurde, voor de ogen van heel veel gezinnen die niets ontvingen.

25-05-2012 om 11:59 geschreven door Yana  

Woensdag ging ik naar Ceres samen met Charlotte, Tandi en Ida. Er was een telefoon binnengekomen van een vrouw die zei dat ze misbruikt werd door een man vanop de boerderij en dat de boer haar uit haar huis wou zetten. We hadden een gesprek met de boer. Ik was wat achterdochtig, want veel van de boeren zijn hier heel onbetrouwbaar en behandelen hun personeel allesbehalve goed. Maar deze boer was op de hoogte van de wetten en de huizen zagen er ook heel verzorgd uit. Volgens Ida was deze boer ‘één van de goeie’. Het verhaal van de vrouw bleek ook niet te kloppen. De boer had haar al meerdere keren werk aangeboden, maar ze weigerde dit aan te nemen. En de man die ze beschuldigde was blijkbaar haar vriend die haar had laten staan voor een andere vrouw. Ze wou dus wraak nemen. Heel raar verhaal en eigenlijk waren we dus voor niets naar Ceres gereden. S ’avonds deed ik een poging om te skypen met Marthe. Maar ze was bang van de koptelefoon. Ik klonk nogal brokkelig en alles klonk ook een beetje hol. Ze gaven even de microfoon aan Mona en ik hoorde een lachje van haar, dat was wel leuk. Tante Els herinnerde me eraan dat Mona 1 jaar werd. Wat gaat de tijd toch snel zeg! Het is dus 1  jaar geleden dat ik bij Els en Edwin bleef slapen toen ze naar het ziekenhuis gingen. Ik herinner me nog heel goed dat ik heel de dag vol spanning zat te wachten op een berichtje om te weten of ik er een neefje of een nichtje bij had. Ik hoop dat Marthe en Mona me nog zullen herinneren wanneer ik terug ben!

Donderdag ging ik met Ida naar De Doorns. We gingen daar naar een meeting die georganiseerd werd door Cape Winelands District Municipality. Ze hadden een onderzoek gedaan over de wijzigende ‘employment trends’ op boerderijen in een bepaalde regio. Het was de bedoeling om nu de bevindingen van het onderzoek voor te leggen aan mensen uit het werkveld om het onderzoek dan bij te sturen waar nodig. S ‘avonds ging ik lopen, dezelfde toer die ik hier al altijd loop. Er zijn hier veel loslopende honden, ik heb altijd schrik gehad voor honden, maar ik had die schrik hier precies wat overwonnen. Plots was er terug een hond aan de kant van de weg, met een man ernaast. Ik liep op straat, omdat ik toch liever niet al te dicht kom bij honden, die hond zag me al van ver afkomen maar hij deed niets. Toen ik bijna naast hem was kwam hij naar me toe gelopen, maar ik dacht dat hij gewoon even wou snuffelen of even met me mee wou lopen, want hij stormde niet op me af. Plots beet hij in mijn kuit, ik reageerde heel snel door hem weg te schoppen. En ik begon meteen ook te roepen tegen de man die bij de hond was. Hij zei doodleuk ‘it’s not my dog’. Hij vroeg niet eens of ik in orde was en hij bleef gewoon staan, zonder bezorgd te zijn. Ik was enorm geschrokken en ik wou gewoon zo snel mogelijk naar  huis. Toen ik thuiskwam vertelde ik mijn verhaal aan Charlotte en zij zocht op internet op wat we moesten doen. Door mijn snelle reactie had de hond niet echt de kans gekregen om door te bijten, dus er was geen open wonde, maar de plek waar de hond gebeten had was wel opgezwollen en blauw en rood. We besloten om Karien te bellen om te vragen wat we moesten doen, doordat ik enorm geschrokken was kon ik niet meer goed nadenken. Ze kwam ons ophalen om naar een apotheek te gaan, de vrouw die daar werkte keek naar mijn been en zei dat het niet nodig was om ingeënt te worden tegen rabiës. Ze gaf me een antibacteriële zalf mee die ik op de wonde kon smeren. Ik was heel de avond aan het natrillen, want ik was toch wel behoorlijk geschrokken! We gingen die avond iets drinken, ideaal om mijn zinnen te verzetten.

Vrijdag had ik een vrije dag, we gingen naar Kaapstad om wat rond te wandelen en we deden op het gemak een terrasje. Toen ik thuiskwam zag ik dat mijn ouders intussen dingen hadden zitten opzoeken over rabiës en ze waren er helemaal niet gerust in. Ze stonden er op dat ik een dokter zou zien. Ze hadden me toch ook wel wat bang gemaakt met al hun verhalen, dus ik was ook in paniek op dat moment. Ik belde iemand op om me naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te brengen. Het was een privé-ziekenhuis dat Karien ons had aangeraden voor als er eens iets zou zijn, het was niet te vergelijken met een publiek ziekenhuis, want het was er heel rustig (doordat het behoorlijk duur is waarschijnlijk, maar ik heb een verzekering dus alles zal normaal terug betaald worden). De dokter kon bevestigen dat het niet nodig was om een inenting te krijgen en hij zei dat het normaal was dat mijn been wat stijf zou zijn de komende dagen. Ik belde die avond nog naar mijn ouders om hen te vertellen dat ze niet meer ongerust moesten zijn. Ik zal nu dus op zoek moeten gaan naar een nieuwe looproute, zonder loslopende honden ;-).

Zaterdag stonden we vroeg op om terug naar Kaapstad te gaan, we hadden al een paar keer een poging gedaan om de Tafelberg te bezoeken, maar het was telkens te bewolkt en de collega’s hadden ons verteld dat de kans klein was om een mooi uitzicht te hebben in de winter. Wanneer ik naar de badkamer strompelde (het was behoorlijk vroeg in de ochtend) om me te douchen kwam ik tot de vaststelling dat de elektriciteit op was, ik moest me dus aan de lavabo wassen met behulp van mijn zaklamp.  Er is namelijk ook geen warm water wanneer er geen elektriciteit is. Ik moet nog steeds wennen aan het feit dat je hier elektriciteit moet kopen in de winkel, volgens mij komt het wel vaker voor dat mensen vergeten om elektriciteit bij te kopen. We gingen met de trein. Op de trein en in de stations lopen mensen rond (ook kinderen) om vanalles en nog wat te verkopen: losse yoghurtjes, groenten en fruit, kousen, lijm, posters, chips, snoep, frisdrank… . Toen we aankwamen in Kaapstad was het terug bewolkt, we waren wat ontgoocheld. We besloten toen om gewoon wat rond te wandelen en de Tafelberg in de gaten te houden voor het geval dat het nog zou opklaren. We bezochten een museum over de geschiedenis van de moslimgemeenschap in Kaapstad. Plots klaarde het helemaal op en toen gingen we meteen richting Tafelberg. We wilden eigenlijk omhoog wandelen, maar aangezien de laatste trein al om 17h  was hadden we daar geen tijd voor. We gingen dus met de kabellift naar boven. Het uitzicht was prachtig, ondanks wat wolken hier en daar. We deden een wandeling op de Tafelberg, zo zagen we het uitzicht vanop de verschillende punten. S ‘avonds gingen we terug iets drinken, want intussen was Katherine (de Amerikaanse studente die we hier leerden kennen en die haar stage doet in Limpopo) terug in Stellenbosch. We geraakten aan de praat met een muziek journalist die deze zomer de Belgische festivals wil bezoeken voor zijn werk, ik kan hem geen ongelijk geven natuurlijk J!

17-05-2012 om 00:00 geschreven door Yana  

Het plan om naar Kaapstad te gaan vorig weekend viel in het water. Ik dacht dat ik beter was, maar toen we naar het station wandelden voelde ik dat ik dit al heel vermoeiend was. En mezelf kennende zou ik zoveel mogelijk willen zien in Kaapstad waardoor ik mezelf zou forceren. In het station besloot ik dus om terug te keren naar huis. Ik heb me het hele weekend rustig gehouden en dat heeft geholpen.

Op maandag begon ik na het middageten met het bakken van mijn verjaardagstaarten voor de 50 vrouwen die naar de workshop zouden komen. Het was toch wat meer werk dan verwacht. Ik begon eraan vol goeie moed, maar na een tijdje dacht ik ‘waar ben ik toch weer aan begonnen’.

Op mijn verjaardag moest ik om 5h30 opstaan, dat was toch wel pijnlijk vroeg! Charlotte stond ook op, ook al ging ze niet mee naar de workshop, ze kwam uit haar kamer met een taartje met kaarsjes erop. Er lag ook een pakje op mijn plaats. Echt leuk ! De workshop met de 50 farmwomen was een groot succes. Alle vrouwen waren heel enthousiast en ze leerden veel bij. Er kwam een man praten van het ‘labour department’ en de vrouwen konden vragen stellen. Daarna gingen de vrouwen in groepen zitten, per regio, om de problemen te bespreken die ze ondervinden op de boerderijen. Tussendoor deelde ik mijn taart uit en zongen de vrouwen ‘happy birthday’ voor mij. Ik moest vooraan gaan staan toen ze zongen, toch wel even een ongemakkelijk moment. De vrouwen vonden mijn taart lekker en sommigen vroegen zelfs naar het recept. Ik ben blij dat ik toch heb volgehouden met het bakken ;-). Voor sommige vrouwen was het waarschijnlijk al heel lang geleden dat ze nog eens taart aten, want hier en daar kwam er iemand vragen naar een tweede stukje. We sloten de dag af met een korte manifestatie over de rechten van de vrouw. Er werd terug veel gedanst en gezongen. In de loop van de dag kreeg ik veel gelukwensen en drukkies voor mijn verjaardag en ik kon zien dat de vrouwen echt oprecht waren, heel tof! Toen ik thuis kwam sprong Karien vlug binnen met een fles wijn, een plantje en lekkere dingen om te eten. Daarna ging ik taart brengen naar wat vrienden. Ik wou gewoon thuis eten die avond, maar Knowledge en Shephard verrasten me met een etentje. Het was een atypische verjaardag, maar ik heb enorm genoten van de dag en het was een verjaardag om nooit meer te vergeten!

Aangezien ik gewerkt had op een feestdag bleef ik  thuis op 2 mei. Ik beantwoordde de vele verjaardagsberichten en mails (waarvoor dank), ging naar de wasserij en ik bakte nog een taart voor de collega’s op het werk. Ik kon eigenlijk even geen taart meer zien  na de bakmarathon op maandag, maar ik hield toch vol om nog een laatste taart te bakken. In de namiddag sprong ik dan binnen op het werk met mijn versgebakken taart en de collega’s waren enthousiast.

Zaterdag had Claus alle collega’s uitgenodigd voor een afscheidsbraai, hij is gisteren terug naar Duitsland vertrokken.  De braai vond plaats bij Sharon thuis, omdat zij een gezellige tuin heeft. Er was veel volk en het was een gezellige middag/avond. Liyema, het dochtertje van Bongeka was ook meegekomen, ze was bang dat ik ook naar huis zou vertrekken. Ze spreekt enkel Xhosa en Afrikaans, dus we kunnen eigenlijk niet met elkaar praten, maar je kan gelukkig veel doen met gebaren J. Na een paar regenachtige dagen was het terug zonnig, ideaal voor de braai! Toen de zon onder ging was het wel frisjes, maar ik begin het weer hier wat te kennen, dus ik was voorbereid met 2 truien (ik heb een fleeze-trui gekocht vorige week, ik had dit niet meegenomen van thuis, omdat ik niet verwacht had dat ik dit hier nodig te hebben).

Zondag was het ook terug een zonnige dag, dus ik nam mijn boek en ging in een parkje zitten om van de zon te genieten. De collega’s zijn me wat bang aan het maken voor ‘de winter’ hier, dus ik wil zoveel mogelijk genieten van de zon als die er is. Al denk ik dat de winter hier echt wel goed zal meevallen.

Een job hier is om alle winkelkarren te verzamelen die mensen achtergelaten hebben in de hele stad. Mensen nemen de winkelkarren mee tot bij hun huis en laten de kar dan gewoon ergens achter. De supermarkten hebben een groep mensen ter beschikking die dan de karren overal moeten gaan ophalen. Je kan ook aan één van hen vragen om je kar met boodschappen naar je huis te duwen in ruil voor een kleine fooi. Zwervers gebruiken de karren ook om hun hele hebben en houden in te vervoeren en ik heb ook al gezien dat sommigen de karren ombouwen om zo van alles en nog wat mee te vervoeren. Zo zag ik bijvoorbeeld iemand die op het onderstel van een winkelkar een oude badkuip gezet had om zo lege flessen te vervoeren. 

08-05-2012 om 10:09 geschreven door Yana  

Vorige week donderdag  at ik voor de eerste keer  ‘pap’, een typisch gerecht uit Zimbabwe. Je kan het vergelijken met rijst die heel goed gekookt is en dan in een papje aan elkaar plakt. Je moet het met je handen eten. Bij die pap worden groenten en vlees gemaakt. Ik vond het heel moeilijk om alles deftig op te eten en ik heb me ook wat verbrand aan het warme eten. Toen ik mijn linkerhand wou gebruiken werd me verteld dat dit niet de bedoeling was, je mag slechts één hand gebruiken.

Intussen hoorde ik dat de obers hier ongeveer 9 rand per uur verdienen, dat is zo’n  90 eurocent. Er wordt dus echt wel gerekend op een fooi. Dat verklaart wel waarom er in alle cafés en restaurants zoveel personeel rondloopt. Wanneer er weinig volk is kan het dus zijn dat de obers met weinig geld naar huis gaan, maar op drukke avonden kunnen ze wel een mooi bedrag verdienen.

Een opmerkelijke vaststelling is dat het afval hier helemaal niet gesorteerd wordt, alles wordt gewoon in één zak gegooid, zelfs het glas. Ik voel me er heel ongemakkelijk bij om alles zo ongesorteerd in de vuilbak te gooien! Mensen gooien hier ook veel dingen gewoon op straat of nadat ze ergens iets gegeten hebben laten ze alles gewoon achter.

Vrijdag had ik een vrije dag, omdat we de week ervoor een paar keer laat gewerkt hadden mocht ik die overuren opnemen. Ik heb die dag uitgeslapen en daarna op het gemak boodschappen gedaan. Plots kreeg ik telefoon van Bongeka dat ze zich verveelde op het werk. Er was bijna niemand aanwezig op kantoor en ze had niet echt iets te doen zei ze. Ik sprong dus even binnen op kantoor tijdens de lunchpauze en ik ging iets drinken met Bongeka.

Zaterdag ging ik naar Camps Bay met Knowledge, Shephard, Anita (vriendin van Shephard), de zus van Anita en haar 2 kindjes en nog een vriendin. Ze zijn hier op vakantie vanuit Zimbabwe. Ze hadden nog nooit de zee gezien, ze hadden dus de tijd van hun leven. Het was heel leuk om hen bezig te zien J!De rit van en naar Camps Bay was niet echt comfortabel, ik zat op de achterbank samen met 3 vrouwen en 2 kinderen. Je zou denken dat het onmogelijk is om met zijn allen in de auto te passen, maar dat lukte wel degelijk. We mochten de auto gebruiken van Shephard zijn broer. Toen we hem terugbrachten drongen ze erop aan dat we zouden blijven eten. Toen at ik dus terug pap en het ging al wat beter dan de eerste keer. De vrouw was vergeten dat ik geen vlees at en ze had het vlees en de groenten door elkaar gemengd, ze zei dat ik de groenten eruit kon vissen, maar ik ben er vrij zeker van dat ik vlees heb ingeslikt. Ik vond het echter heel vervelend om alles te weigeren, dus heb ik het gewoon opgegeten. Voor ik naar hier vertrok had ik gezegd dat ik op zo’n momenten mijn principes wel opzij kon schuiven ;-).

Zondagmiddag ging ik iets drinken in Kayamandi (township naast Stellenbosch) met Knowledge en een vriend van hem. De drank in de bar werd verkocht vanachter een tralies, wat ik toch wel wat vreemd vond. De meeste mensen drinken hier ook bier uit grote flessen, maar het alcoholgehalte is hier wel lager dan bij ons. En tijdens de weekends wordt er behoorlijk veel gedronken overal. Ik was terug de enige blanke, wat opnieuw vreemde blikken opleverde hier en daar. Toen we binnenkwamen kwam er een oude man naar mij die het heel plezant vond dat ik als blanke in een zwarte bar kwam. Toen we naar huis wandelden waren Knowledge en zijn vriend (waarvan ik de naam vergeten ben) enorm op hun hoede, Kayamandi staat namelijk bekend als een onveilige plaats. Ik voelde me op geen enkel moment bedreigd, maar ik ben misschien soms te gerust in alles ;-). We zijn zonder problemen thuis geraakt. Ik heb me hier nog geen enkele keer bedreigd gevoeld en ik ben hier nu toch al een hele periode, alle verhalen over het onveilige Zuid-Afrika zijn dus volgens mij wat overdreven.

Dinsdag en woensdag bracht ik door in bed, ik had te kampen met een zware verkoudheid (of misschien was het wel een griepje, want ik zweette me te pletter af en toe). De collega’s probeerden me allerlei medicijnen aan te smeren, maar de mensen die me kennen weten dat ik daar geen fan van ben ;-). Slapen en veel water en thee drinken is de beste remedie in dergelijke situaties. Vandaag ben ik terug op het werk. Ik kan niet ademen door mijn neus en er is een druk in mijn hoofd, maar ik heb de indruk dat het al wat beter gaat dan de voorbije dagen. Ik neem nu echinacea druppels in de hoop er snel terug bovenop te zijn.

Morgen vertrekken Charlotte en ik voor een weekendje naar Kaapstad. Ik kijk er al naar uit om in een echt bed te slapen ;-)! We komen terug op maandagochtend, s ’middags ga ik heel de middag taarten bakken. Ik heb namelijk een workshop op mijn verjaardag met 50 ‘farmwomen ‘ en ik wil hen trakteren op taart, misschien een beetje een zot idee, maar ik heb er zin in J.

26-04-2012 om 14:05 geschreven door Yana  

Vorige week was Ida ziek en zij is de verantwoordelijke van ons programma, dus we hebben niet zoveel gedaan tijdens haar afwezigheid. De mensen zullen zich hier zeker niet overwerken, dus wanneer er iemand afwezig is vallen sommige dingen wat stil.

Vrijdagavond gingen we op pad met Katherine (de Amerikaanse studente die we leerden kennen toen Griet hier was). Katherine nam even vrijaf van haar stage in Limpopo om ons te bezoeken. We gingen eerst iets eten en daarna gingen we iets drinken in verschillende bars en clubs. Het was een korte nacht, dus toen ik de zaterdag mijn stageverslag wou afwerken ging dat niet zo vlot. S’avonds besloten we op het gemak te kijken naar een film. We keken naar ‘The tree of life’.

Zondag was een sportieve dag, we huurden fietsen en we reden eerst naar Ivana om dan verder te fietsen naar Jonkershoek. Ik vond het heerlijk om te fietsen, het was de eerste keer dat ik terug op een fiets zat sinds ik hier ben. Toen we aan het wandelen waren in het prachtige natuurreservaat werden we een paar keer helemaal nat geregend. Maar we hadden s ’morgens al gezien dat er regen in de lucht ging, dus we waren er op voorbereid. Het deed echt deugd om te wandelen en te fietsen. Ik zal het nog maar eens zeggen: het is hier prachtig!

Maandag was het de bedoeling om vrouwen te verzamelen om vrouwengroepen op te richten in verschillende regio’s. In de ochtend gingen we naar Kayamandi, we hadden daar een meeting met een paar vrouwen. We vertelden hen over  de organisatie, over het labour rights programma, over de komende activiteiten… . Daarna gingen we naar Paarl en Bekweni. We moesten van nul beginnen, we reden dus overal wat rond en wanneer we een paar vrouwen samen zagen spraken we hen aan. Het was een succesvolle dag , want alle vrouwen die we aanspraken waren geïnteresseerd en waren ook echt enthousiast. We vroegen hen om meer vrouwen te mobiliseren.  Volgende week hebben we meetings met de verschillende groepen.

Dinsdag ging ik wat vroeger naar kantoor omdat ik wist dat we om 9h zouden vertrekken naar Wellington. Maar toen ik aankwam bleek dat er een telefoontje binnengekomen was op het werk van een meisje dat uit haar huis gezet was door de boer. We gingen eerst naar het politiekantoor voordat we de boerderij betraden, want de boeren zien onze organisatie niet zo graag komen en er wordt vaak geweld gebruikt, je mag ook niet zomaar privaat domein betreden. Toen we aankwamen bij de huizen bleek dat de boer die ochtend begonnen was met het afbreken van een huis. Het meisje dat in het huis woonde is 20  jaar en mentaal gehandicapt. Haar beide ouders zijn gestorven, haar broer zit in de gevangenis en haar vriend werd diezelfde dag opgepakt omdat hij het meisje misbruikte. De hele inboedel lag voor het huis gesmeten. Het meisje wist echt totaal niet wat er allemaal aan de hand was. We luisterden naar het verhaal van de mensen op de boerderij, echt schrijnend wat daar allemaal gebeurt! De huizen waren allemaal in erbarmelijke toestand, ongelofelijk dat mensen zo moeten leven! We namen het meisje en haar tante mee naar het politiebureau om een klacht in te dienen tegen de boer. Ze wilden ons echter niet helpen, we denken dat ze zelf ook bang waren voor de boer. Ik begrijp echt niet dat ze niets hebben opgeschreven, zelfs onze namen niet, helemaal niets. We vroegen dan of ze de boer konden halen, zodat we een gesprek konden hebben met hem. Ze reden naar ginder, maar hij weigerde mee te komen. We zaten uren in het politiekantoor. We moesten ook een slaapplaats zoeken voor het meisje, want de tante zei dat haar man veel drinkt en ze vertrouwde hem niet met het meisje. Uiteindelijk kon ze dan bij een andere vrouw van de boerderij verblijven. Ida belde toen naar het Labour Department en zij regelden een advocaat voor het meisje, we kregen intussen telefoon dat bezig zijn met de zaak. Ze zijn bezig met de farm workers te interviewen en ze hebben papieren mee die ingevuld moeten worden door de politie. Ze vertelden ons ook dat er wel degelijk een klacht kan ingediend worden tegen die boer. Een leuke ervaring was dat ik mocht meerijden met de politiecombi. Mijn collega’s wilden me achteraan in de combi zetten (de ruimte met tralies aan), ze zeiden dat het grappig zou zijn om te zien hoe twee zwarte politiemensen een blank meisje vervoerden op die manier. Ik verkoos toch de voorzetel ;-). S ‘avonds hadden we nog een meeting op een andere boerderij, ik was dus de hele dag in de weer waardoor ik geen tijd had om na te denken over alles. Toen ik thuiskwam begon alles door te dringen en ik voelde me echt ‘down’ toen. Ik had het enorm lastig. Ik heb toen een douche genomen en een tas thee gedronken en ik ben vroeg in mijn bed gekropen.

Woensdag vertelde ik aan Ida dat ik het moeilijk had met de dingen die we meemaakten en we zijn toen even gaan samenzitten om erover te praten. Ze zij dat ik altijd mocht roepen als het nodig was, dat het beter was om erover te praten. Ik ben blij dat ze me wat hebben opgevangen! S'avonds kregen we bericht van Jasper (onze klasgenoot die zijn stage doet in Plettenberg) dat hij in Stellenbosch was. Hij is op rondreis met zijn ouders. We gingen met zijn allen iets eten. Het was leuk om nog eens te praten met West-Vlamingen, want ik ben mijn accent aan het verliezen ;-). We wisselden verhalen en ervaringen uit, het was een leuke en gezellige avond.

19-04-2012 om 11:16 geschreven door Yana