Wees welgekomen op mijn nederige blog. Een blog over mijn leefwereld. De leefwereld van een negentienjarige student communicatiewetenschappen, die in een of ander Vlaams boerendorpje woont, verslaafd is aan voetbal en, zoals de typische jeugd-van-tegenwoordig-jongeling betaamt, te veel tijd achter zijn computerscherm spendeert - banaal, zonder meer. En die beseft dat ook, maar wil er best wel over schrijven. Ik herhaal: wees welgekomen.
Lang. Heel lang heb ik getwijfeld om met mijn eigen blogje te beginnen. Want wie, in godsnaam, wie zou nu eigenlijk geïnteresseerd zijn in de bedenkingen, ervaringen, gedachten van een of ander bijna-twintiger? Moest de schrijver in kwestie nog iets speciaals te vertellen hebben, tot daar aan toe. Maar eentje die uitblinkt in banaliteit, die zowat het stereotype moet zijn van de typische 19-jarige student, wat valt daar toch aan te lezen? Eentje zoals alle anderen, eentje die zijn kostbare tijd verdoet met zinzole gesprekkken op MSN, met surfen naar nutteloze websites. Eentje die gedreven wordt door dezelfde zaken als zijn leeftijdsgenoten. Meisjes, feestjes, bier. Ik zei het al: banaal, jawel.
En toch. Waarom ook niet?
Het idee kwam in me op toen ik op een, door mezelf druk bezocht, forum een tekst online smeet. Over een voetbalwedstrijd. Een overwinning van mijn ploegje. Inderdaad: wederom onbelullig. Zonder enige reactie te weeg te willen brengen, werd ik overladen met complimenten. Onverwacht. En niet zomaar uit beleefdheid. Ze waren gemeend. Ik schrijf wel eens voor de website van dat ploegje, voor het supportersmagazine ook. Interviews, verslagen, reportages. Daar krijg ik evenzeer complimenten. Maar er is een verschil. Als mensen zeggen, "goed werk, dat leest vlot", geeft je dat een aangenaam gevoel. Als je daarentegen een oprechte "dankuwel" hoort, gevolgd door "je maakt mijn dagje goed", blijf je toch even langer stilstaan bij die opmerking. Dat was dus het geval bij dat tekstje: het begin van deze blog.
Maar twijfel dus. Uit vrees te botsen op mijn eigen arrogantie: overschatting van de eigen kunde, ofte onderschatting van de eigen onkunde, is niet bepaald iets om trots op te zijn. Geen probleem natuurlijk, zolang je het zelf niet beseft. Maar geconfronteerd worden met die overschatting door blogberichten te schrijven, zou wel eens pijnlijk kunnen zijn. De complimenten waren dan wel gemeend, en streelden daardoor mijn ego, maar zal ik er wel in slagen om eenzelfde kwaliteit - én dat op regelmatige basis - aan te houden? Twijfel dus.
En toch. Waarom ook niet?
Moest ik er toch nog eens in slagen om zo'n reacties uit te lokken (lees: iemand kan plezieren met een of ander zelf geproduceerd schrijfsel), zou met dat weer een zekere voldoening geven. Al was het er maar ééntje. En ik merk nu al: zelf vind dit ik best ook wel een aangenaam tijdverdrijf. Dus hey: waarom ook niet?
