Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
xverhalenx
15-04-2012
Deel 1 De Boete!
De dag breekt aan en meteen ben ik al bang. Vandaag gaan we voor een onderzoek naar een ziekenhuis. `Het is niet zo erg`, hoor ik mijn moeder al de hele dag zeggen. maar ze weet niet dat ik het heb gezien. gezien hoe ze huilde, niet bij mij maar bij mijn opa. Ik dacht dat het om mijn oma ging, die een paar maanden geleden was overleden. Maar zo nu en dan hoorde ik mijn naam over tafel gaan. Ze dachten misschien dat ik nog op de wc zat, maar ..... ik stond rustig op de gang, om ze afteluisten . Ik had gehoopt dat dat nooit was gebeurd. Dat ik gewoon de kamer in was gelopen. maar er is ook iets wat mijn moeder niet weet. Ik spuug mijn eten uit. Al heel lang heb ik het niet gedaan. Eigelijk ging deze keer perongeluk. Misschien heeft het te maken met het de ziekte ofzo. Ik moet het tegen mama zeggen, dat ik moet overgeven en ik ga natuurlijk niet vertellen dat ik haar heb zien huilen.
Ik loop naar mijn mama die net deed alsof er niets aan de hand is. Dat het `gewoon een onderzoekje` is. Ik weet natuurlijk niet echt wat ik heb maar als ik aan mijn huilende moeder denk weet ik dat het ernstig is.
Ik ben inmiddels al aangekleed en heb mijn tanden gepoest. Mijn mooie rode haren zitten samen in een vlecht. Ik sta nog naast mijn moeder en opeens komt het: `ik moet soms overgeven, en .....' , ik wil het niet zeggen maar toch verzet ik me zelf en vertel het haar; ìk heb je zien huilen`. Mijn moeder verwachtte deze opmerking volgens mij niet, als ik naar haar gezicht kijk dan. `Ik moet het je nu wel vertellen hé?' , ze kijkt me met grote ogen en hoopt denk ik dat ik van nee ga schudden. `het hoeftt niet`, zeg ik, `ik kom er vanzelf wel achter.' Eigenlijk wil ik het super graag weten maar ik wil mijn moeder niet weer zien huilen en ik wacht dus wel tot in het ziekenhuis.
Mijn moeder stapt al naar buiten en ik zie nu pas wat voor een mooie dag het was. `Normaal gesprokken was ik nu al in het bos.' , ik zie hoe mijn moeder naar de auto loopt, als een holbewoner. Zo liep ze alleen maar als ze ergens mee zat. `Mama?', vraag ik op mijn aller liefste toontje. `Ik hou heeeeeeeeeeel veel van jou.', ik ga naast haar lopen en geef een lief kusje op haar wang. `Ik jou ook.', hoor ik haar nog mompellen , en dan is het zo ver. We gaan nu naar het ziekenhuis.
We rijden nog maar net op de snelweg en ik begin al te vragen wanneer we er zijn enzo. `Gelukkig is Appie niet mee, het zou eeuwen duren voordat hij in de auto zou zitten.' Mijn moeder lacht, zoals alleen zij kan lachen, haar mondhoeken iets omhoog maar sprankelende ogen. Ik doe mijn orrdoppen in mijn oren en ga muziek luisteren. Ed-sheeran. Altijd als ik een liedje van Ed luister zing ik mee. Daar is mijn moeder normaal gesproken niet blij mee, maar nu zingt ze mee. `London calls me a stranger, A traveller Ohoohohh, This is now my home, My home, Oh Woah, Burning on the back street, Oh Woah.` Het klonk niet slecht al zeg ik het zelf. `Wij gaan nog een keer naar London he!'. Ik hoor geen antwoord, maar ik heb geen zin om het nog een keer te vragen.
Ik leg mijn hoofd tegen het autoraampje en sluit mijn ogen. lekker in slaap dommellen met Eddie! Als je je ogen sluit slaap je niet meteen, bij mij niet in ieder geval. Ik denk dus na. Over alles. Het bloedprikken een paar weken geleden.
Ik leg mijn hoofd tegen het autoraampje en sluit mijn ogen. lekker in slaap dommellen met Eddie! Als je je ogen sluit slaap je niet meteen, bij mij niet in ieder geval. Ik denk dus na. Over alles. Het bloedprikken een paar weken geleden.
De uitslag. Ik snapte er niet zo veel van, omdat mijn huisarts nogal onduidelijk praat. Het enige dat ik begreep was dat ik terug zou moeten komen. Dat is al vervelend, maar het ergste is dat ik niet mag weten wat de dokter dacht en zei.
Ik doe mijn ogen weer open en ga rechtop zitten. Omdat we er zijn. We rijden langs een groot ziekenhuis in Enschede. `Nu nog een parkeerplak.' Ik weet dat dat niet mijn moeders sterktste kant is, dus ik help haar maar. Mijn gevoel is goed in dit soort dingen, zegt mijn moeder altijd. En rechts en daar links, roep ik gewoon. Ik heb geen flauw idee waar we heen gaan maar toch vinden we een plekje. `En ik heb het weer gedaan!', schreeuw ik eruit. Ik stap de auto uit en doe mijn overwinnigsdansje. 'Oebaloebaha, Ik krijg weer een ijsje, van onze weddenschap weetje nog?' Mijn moeder is inmiddels weer gestrest omdat ze weer schuin loopt. 'We moeten gaan.', Dat heb ik nu al zo vaak gehoord maar toch luister ik er dìt keer naar.
Het ziekenhuis is vanbinnen erg groot en de muren zijn zo wit als verse sneeuw. Ik ben er nog maar èèn keer geweest, dat was met Appie. Hij was erg ziek. Hij kreeg medicijnen en lag als het ware op sterven. Nu is het voorbij. Iedere dag medicijnen maar geen ziekenhuizen meer, voorlopig. Als ik daar aan denk krijg ik weer de rillingen in mijn rug. Denk aan pony`s Susan. Dat deed ik eigelijk altijd als ik me down voelde. Ik had niets met pony`s maar ze maken je zo blij. Mijn moeder loopt net als 3 jaar geleden met Appie.
Ik weet niet waar we heen lopen, maar ik vertrouw op mijn moeder. Die is hier inmiddels al vaker geweest. De bordjes op de muren en die boven de liften hangen waar we in gaan, zijn met grote letters aangegeven. We stappen in een grote lift en ik zie een bordje met: 'Oncologie', hangen. Ik sta stil en weer dringt er van alles door mijn hoofd. Oncologie. Dat woord ken ik. In de film, 8ste groepers huilen niet. Ik ben dan al een eerste klasser en huilen deed ik wel. Ik ga zitten op een stoel dat volgens mij gemaakt is voor mensen die wachten hier. 'Even zitten, hoor', zeg ik tegen mijn moeder. Ze vindt het goed zo te zien. Ze gaat zelfs naast me zitten en slaat haar arm om me heen. 'Misschien is er wel niets',zegt ze nog een keer. 'Het is wel lief dat je dat zegt maar ik weet beter', best een harde zin als ik er zo over nadenk. Mijn hoofd leg ik op mijn moeders borstkas en ik sluit mijn ogen. 'We hebben de afspraak pas om 8uur', toch?' Mijn moeder kijkt me aan en dat zegt eigelijk al genoeg. Ja, om 8 uur. Het is nog maar half ,volgens mijn mobiel dan. En ik heb niet echt een smartphone, zag maar stupidphone. Het zal dus wel wat later zijn.
Even mijn gedachte in orde zetten, zeg ik tegen mezelf. Ik denk na. Over de dingen die ik weet, over kanker. Of had ik geen kanker? Zou ik misschien leukemie hebben? En ga ik dood? En de jongen dan, waar ik zo smoor verliefd op ben. Opeens krijg ik hoofdpijn en ook buikpijn. Ik moet kotsen.
Zonder iets te zeggen loop ik weg. Naar de wc. Als die er is dan. Mijn voeten banen zich een weg tussen de zo nu en dan lopende mensen op de gang. Mijn moeder zat daar nog, op de stoel die ik net achter me heb gelaten. Ik begin te rennen en vind uiteindelijk een wc. Ik kan het niet meer inhouwen en ren de eerste wc in en.. daar komt het. Eerder dan ik had verwacht. Net voor de wc.
Ik moet nu wel iemand roepen, het tegen iemand zeggen. Een schoonmaker? Of misschien kan ik nu snel naar mijn moeder rennen en me weer laten knuffellen. Doen alsof er niets gebeurd is. Dat ik gewoon even moest plassen. Alles dringt tot me door en weer voel ik kots opkomen. Dit keer minder maar het is was wel wat, genoeg om te merken hoe ziek ik eigelijk ben.
Ik sluit mijn ogen en ga op de wcpot zitten die inmiddels al was doorgetrokken. Hoe los ik dit op? Ik slaak een zucht en kijk naar de kots die hier voor me ligt, dan hoor ik iemand. Susan? Susan ben je hier? We moeten naar de dokter. Met een grote stap over mijn braaksel loop ik naar de deur. 'Mama, er is iets gebeurd', Ik slaak nog een zucht en ga verder,'Die mediecijnen, ik moet ervan kotsen.' Even is het stil, en dan dringt het ook pas door bij mij. Die mediecijnen. Ze waren helemaal niet voor mijn buikpijn, ze waren ook niet voor mijn hoofdpijn. Het waren grote pillen die ik moest slikken, zodat het over gaat. Als ik mijn moeder moet geloven dan. 'Mama, die mediecijnen waren helemaal niet voor mijn buikpijn en ook niet voor mijn hoofdpijn. Ze waren voor mijn ziekte. Waarom lieg je recht in mijn gezicht. Ik geloofde je. Je bent mijn moeder en die hoort de waarheid te spreken.' Alle woede die zich had verzameld moest er toch èèn keer uit. Ik hoor hoe mijn moeder begint te snikken en woorden uit haar kil wilt laten komen,'je kwam ervan zelf achter, zei je.' Als ik zo denk heeft mijn moeder gelijk ik heb inderdaad gezegd dat ik wel wachtte. Maar liegen is wel wat anders, vind ik. 'Je hebt het niet over de mediecijnen gehad', zegt mijn moeder. Ik weet of ze boos is maar ze klinkt hol en schor in haar stem. Snel open ik de wcdeur en val in mijn moeders armen. het is dus plan 2 geworden; In mijn moeders armen vallen. 'Kijk niet in deze wc', zeg ik terwijl ik met mijn beefende vinger naar de deur wijs. Dat had ik niet moeten zeggen, want het eerste dat mijn moeder doet in de deur openen en in de wc kijken. Terwijl ze nauwkeurig de drap bekijkt was ik mijn handen en spoel mijn mond. 'Wacht even hoor, ik kom zo terug', hoor ik mijn moeder nog zeggen en dan loopt ze de deur uit. Ik heb even tijd voor mezelf. Even tijd om te denken. Htot me door te laten komen. Een moeder die tegen je liegt, of zou je het gedaan hebben om me niet bang te maken, om me te beschermen. Terwijl ik nadenk over akkie in de film en ook de ziekte zelf zie ik hoe de deur wordt geopend door een schoonmaker. Hoe snel moet je zijn om te laten merken, dat er inderdaad niets aan de hand is.
Als ik de schoonmaker weer zie vertrekken loop ik er meteen achter na. Ik sta weer op de lange gang. Nu voel ik me beter, omdat mijn moeder haar arm om me heeft geslagen. 'De medicijnen waren echt voor je buik', zegt ze. 'Ik geloof je , maar waarom moet ik dan altijd overgeven?', zeg ik terug. Het is op een zachte toon dan daar net in de wc. Zou het de stres zijn, vraag ik me af. Dat is eigenlijk het enige dat in me opkomt. Samen met mijn moeder lopen we naar de wachtkamer. We zitten er nog maar net en de dokter komt al naar ons toe en roept:' Susan van beek.' Ik schrik me rot en weet dan dat het mijn buurt is. Mijn naam galmt nog door wachtkamer en ik loop samen met mijn moeder richting de dokter. Ik geef hem netjes een hand en loop de kamer in. Bij de dokter ben ik altijd verlegen en zijn mijn antwoorden 'hoi, ja en oke.' maar nu is het anders. IK ga zitten op een stoel dat voor de dokter zijn bereau staat. Hij gaat zitten en wijst mijn moeder de stoel naast me aan.
xverhalenx
