Vanaf de zondag begon het bezoek toe te stromen, eigenlijk wel zoals verwacht, maar bezoek kan wel uitputtend zijn. Wie zag ik allemaal niet aan m'n raam passeren? Tante Noor en Nonkel Kurt, Tante Melissa en Nonkel Donato, T Sarah en N Filip,........... overmémé,........ zoveel mensen die glimlachend aan het raam stonden te kijken naar mij. Ikzelf kreeg vanaf de zondagmorgen antibiotica en daardoor kon ik nog niet genieten van mama's lekkere moedermelk. In plaats daarvan kreeg ik ook via m'n infuus een glucose-oplossing (suikerwater). Ook ondervonden de verpleegsters dat ik, net zoals mama, allergisch ben aan sommige produkten; ik kwam een beetje rood hier en daar, maar niks ergs. In m'n eerste week zag ik mama enkele keren per dag; in het begin van de week in een rolstoel en naarmate de week vorderde, zag ik mama al beter en beter uit de voeten komen. Mama had per slot van rekening een operatie ondergaan om mij te laten geboren worden. Ik werd overstelpt met zorgen van de verpleegsters en vroedvrouwen, en kusjes van mama en papa, die mij bij iedere mogelijk moment kwamen bezoeken. Tegen de woensdag mocht ik rustig aan beginnen met moedermelk uit het flesje te drinken. Ik startte met 5cc en die hoeveelheid klom geleidelijk aan omhoog zodat ik mezelf niet zou forceren. Verpleegsters en kinderarts zeiden dat ik op goeie weg was en dat ik goed dronk. Tegen dat het vrijdag was, kwam mama mij al zelf eten geven, wel nog met het flesje, en verversen deed ze ook; daarvoor zorgde ik dat mama telkens goed haar werk had met me: Dan had ik ze langer bij me.
Op vrijdagmiddag mochten de haakjes uit mama haar buik (32stuks!) en mocht ze het ziekenhuis verlaten. Wel zonder mij; want doordat ik 3 dagen later begonnen was met m'n voeding, moest ik ook enkele dagen langer blijven. Rond een uur of twee zag ik mama en papa vertrekken, nog een laatste keer kijken aan het raam, met ogen vol tranen, maar ja, het was voor het beste zo. Lang moest ik ze niet missen, want 's avonds kwamen ze terug voor voeding en verversing. Dat weekend heb ik m'n mama en papa niet veel moeten missen, want iedere keer als ik wakker werd om te eten, stonden ze naast m'n bedje.
Op zaterdag deed ik eigenlijk niet meer dan dat iedere gemiddelde baby doet op een dag: Slapen, eten en kakjes doen.
Ze zeggen een aardje naar z'n vaartje, wel, zo ook met mij. Mama is een moeilijke om een infuus te steken, laat zeggen, houden ook. Ewel, zo ook bij mij. In de voormiddag was ik blijkbaar zó aan het zwaaien naar de verpleegsters dat m'n infuus eruit kwam. Terwijl die eruit was, werd ik ook eventjes in de armen van m'n mama geplaatst, want die had ik nog maar eens van ver gezien. Wát een moment zeg, m'n mama! Na een tiental minuutjes moest ik terug naar m'n glazen bakje omdat het tijd was om m'n infuus terug te plaatsen. In diezelfde voormiddag kreeg ik voor het eerst m'n grootouders te zien: Oma, Opa, mémé en pépé. Man man, wat leek die laatste zo erg op mij en m'n papa ! En m'n papa: Wat kwam die vaak kijken aan het raam zeg, met een glimlach van oor tot oor ! Ook werden er nog enkele onderzoekjes gedaan door de kinderarts; eerst dacht ze dat ik zwaar ziek was, maar na grondig onderzoek leek het toch van niet. Was het nu ik die fake'te of niet? Toch had ik wat moeite met diep inademen, want blijkbaar had ik net na m'n geboorte heel hard liggen huilen en daardoor had ik klein scheurtje gekregen in m'n longetje, waardoor er een kleine hoeveelheid lucht tussen m'n long en m'n hartje gekomen was. Géén reden tot paniek, suste de kinderarts, binnen een paar dagen zou dat zichzelf oplossen. Als hulp daarvoor kreeg ik een beetje antibiotica toegediend, dat ik samen met m'n suikerwater kreeg via m'n infuus. Daardoor zou ik pas moedermelk kunnen krijgen als het hersteld was.
Ondertussen zag ik dat mama en papa al heel veel bezoek kregen op de kamer, die een einde verder in de gang vlak voor mij lag. Nu en dan zag ik papa eens uit de deurstijl piepen om mij even te checken. Ik zag ook nog tante Katty en nonkel Nico. Ondertussen waren m'n geboortekaartjes al geleverd en werden die al her en der verspreid over familie en kennisen. Als aandenken aan mijn geboorte kreeg het bezoek de keuze tussen een fietsje, een papflesje of een tuuter, allen uit glas op een spiegeltje. Tegen de avond zag ik mama ook nog eens aan het raam; ze moest nog in bed blijven omdat ze nog te zwak was om te lopen, papa was ook bij haar. Beiden met glinsterende ogen.....
Mama was uitgerekend met dinsdag 15 augustus '06 als bevallingsdatum. Op maandag de 14de was ze nog eens samen met papa langsgeweest bij de gyneacoloog, maar alles wees ernaar uit dat het nog niet voor direct was. De baarmoederhals was nog volledig gesloten.
Op vrijdag de 18de voelde mama rond de middag een lichte pijn in haar onderbuik, maar dacht dat het niets was. Doch naarmate het avond werd, kwam de pijn heviger; ook kwam de pijn tegen 18u op en af, met intervallen van 25minuten. Na nog een lekker avondmaal van deegwaren met scampi's in de lookroomsaus besloot mama om een bad te nemen om de pijn wat te verlichten. Na het badje te nemen, konden mama en papa reeds 8 minuten tussen de intervallen tellen. Tijd om naar het ziekenhuis te trekken dus !
Om 22u15 aangekomen via spoed op de materniteit van het St-Rembertziekenhuis van Torhout werd mama in de arbeidskamer te rusten gelegd. De monitor werd aangekoppeld zodat mijn harttonen en de weeën konden geregistreerd worden. De gynaecoloog van dienst, Dr.Stroef, werd opgeroepen omdat de vroedvrouw bemerkte dat m'n hartslag daalde telkens als mama een wee kreeg. Toen de gynaecoloog erbij kwam, stelde ze vast dat het beter zou zijn om een keizersnede te doen, want de lange arbeid zou te lastig zijn voor mij. Mama werd klaargemaakt en naar de operatiekamer gebracht terwijl papa nog een beetje in de kamer moest wachten tot mama haar verdoving gekregen had.
Mama werd iets rond middernacht verdoofd en klaargemaakt voor de ingreep; papa zette zich aan het hoofdeinde van de operatietafel om mama gerust te stellen en m'n geboorte bij te wonen. Na wat gewrikkel en gevroetel kwam ik om 00u20 uit mama's buik, werd m'n navelstreng geknipt en mocht ik op de onderzoekstafel bij de vroedvrouw en Dr. Gunawan, de kinderarts, om te zien of alles in orde met me was. Papa werd erbij geroepen, die ik toen voor de eerste keer zag ( en hij mij ook ), en vermeldde dat ik vanaf nu als Xandr door het leven zou gaan. Ik ben dus geboren op 19augustus 2006 om 00u20 als Xandr Cuffez.
Samen met de kinderarts, de vroedvrouw en papa werd ik in een couveuse naar de materniteit gebracht, waar ik nog wel enkele dagen zou verblijven. Op de materniteit onderzochten ze me nogmaal, verzorgden m'n naveltje en prikten wat bloed voor m'n bloedgroep te weten. Na m'n verzorging werd ik effe aan m'n papa gegeven zodat die mij ook eens kon bewonderen. Hij bemerkte hoe sterk ik wel op hem geleek en kon niet echt veel zinnigs uitbrabbelen....... toen werd te rusten gelegd in m'n couveuse waar het lekker warm was. zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
Toch had ik wat moeite met diep inademen, want blijkbaar had ik net na m'n geboorte heel hard liggen huilen en daardoor had ik klein scheurtje gekregen in m'n longetje, waardoor er een kleine hoeveelheid lucht tussen m'n long en m'n hartje gekomen was. Géén reden tot paniek, suste de kinderarts, binnen een paar dagen zou dat zichzelf oplossen. Als hulp daarvoor kreeg ik een beetje antibiotica toegediend, dat ik samen met m'n suikerwater kreeg via m'n infuus. Daardoor zou ik pas moedermelk kunnen krijgen als het hersteld was.
