Het moment was aangebroken. Ik, Thoorin en de andere dwergen stonden voor de opening tot de Eenzame Berg en er werd van mij verwacht om de Arkensteen te stelen uit de klauwen van een enorme draak. De Arkensteen was een mytische steen die Thoorin zeer hard begeerde omdat het een oud erfstuk van hem was en buitengewoon kostbaar was.

Ik strompelde dan maar in de voorgangen van Erebor, op zoek naar de schatkamer. Die vond ik al snel want deze ruimte was zeer groot. Een zee van goud overviel mij. Miljoenen goudmunten, ontelbaar veel goude bekers en zilvere edelstenen versierden een kolossale zaal. Er was zo onmetelijk veel rijkdom in die zaal dat ik er met mijn hobbitsvoeten over kon lopen voor uren. Toen ik over de zoveelste duin goud wandelde merkte ik iets vreemds op. Een kleine lawine aan vallende munten ontstond. Ik zag rode schubben dat onmiskenbaar deel uit maakte van een gigantisch drakenoog dat van Smaug was. Gelukkig was deze nog gesloten en dat verklaarde de trage, regelmatige stijgingen van de bergen goud. Met zeer voorzichtige passen greep ik een vrij grote beker en holde ik geluidloos terug naar de dwergen. Maar een honderdtal meters scheidden mij en de uitgang tot als ik een achter mij een zeer diepe stem hoorde bulderen.

‘Haha dief! Ik ruik, voel en hoor je!’ echode door de kamer. Ik wist wat de zwakke punten waren van Smaug dus antwoordde ik ‘Nee dankje, o Smaug de Geweldig. Ik kom alleen om te kijken of u werkelijk zo groot bent als in de verhalen gezegd wordt.’ met de beleefdste stem die ik had. De draak, enigszins van zijn stuk gebracht, ging in op mijn vleierijen… ‘En is dat wel zo volgens jou, indringer?’ zei Smaug geïnteresseerd. Hij zette zich rechtop en zwaaide met zijn vleugels om indruk te maken. ‘Uiteraard, veel groter dan ik ooit had kunnen verwachten, o Machtige Smaug!’ antwoordde ik terwijl ik mijn angst onderdrukte.

Voor enkele minuten vertelde ik over hoe groot hij wel was en Smaug antwoordde gevleit maar toch achterdochtig terug op elk compliment. Langzaam kon ik dichter en dichter bij de uitgang komen tot ik halfweg iets zag glinsteren tussen alle schatten. Een fonkelende blauwe steen waarin een soort klein universum te zien was lag daar, op enkele passen van mij. Het was de Arkensteen. Ik twijfelde geen moment en deed de ring om. Terwijl Smaug aan een monoloog begonnen was griste ik de steen op, helemaal onzichtbaar. De draak had mij snel door en zocht naar mij op alle manieren. Hij stootte alles wild omver en liet bergen en bergen munten en bekers vallen op zoek naar mij, de inbreker. Ik spurtte naar de uitgang en dat had Smaug door, want hij kon mijn voetstappen zien. Hij deed een laatste duikaanval juist op het moment waar ik door de kleine tunnel die de uitgang was sprong. Woedend spuwde Smaug vuur uit door de smalle doorgang. Deze kon ik nog maar net ontwijken. Snel maar toch voorzichtig vond ik de weg terug naar de rest van Dwergen met de Ring, de Arkensteen en een gouden beker in mijn hand. Maar één ding stond vast: Smaug wou wraak en die ging hij krijgen…