Dat zijn relatie niet ging blijven duren, vermoedde ik.. hoopte ik... maar verwachtte ik niet. 

Het was een veilige liefde, hij had een vrouw en 4 kinderen. Dus daar moei je je niet mee. Daar heb je respect voor. Soms vloek je well eens... waarom zij en niet ik.. aar het is nu zo... 

Tot een paar weken geleden het nieuws kwam. Ze zijn uit elkaar (dat deel verwonderde me niet) want hij heeft een ander. 

Stilte

Ah,oh... een ander... een jong meisje... mmm jah, daar kan ik niet tegen op.

Maar, heeft hij dan niet gewoon een midlifecrisis? Is het zijn ego niet... geef toe iedereen vindt het leuk aandacht te krijgen, zeker van iemand die 20jaar jonger is... 

Maar zijn gezin dan, en de kinderen. Die liece fantastische kinderen. Wat een soep.

En zijn vrouw,ocharme. Haar wereld moet instorten... ik voel zo mee met haar.

Ik ben boos op hem. Echt boos... ok dat hij zijn relatie niet meer ziet zitten,maar waaroom op deze manier afscheid nemen van zijn gezin? Van de moeder van zijn kinderen.

Ik heb hem even gesproken vandaag. Een gebroken man... mijn hart bloedt al dat verdriet te zien.

Hoe kan ik helpen niet.

Mijn oudste dochter vraagt 'mama wie begrijp je het beste?'

Allebei zoetje... allebei. Ik begrijp haar frustratie,woede,onmacht, wanhopige pogingen om haar gezin te redden.

Ik begrijp zijn woede en frustratie dat zij nu pas in actie schiet om de relatie te redden. Alles wat voorheen onmogelijk was in het gezin of voor het gezin...blijkt nu haalbaar.

En opeens valt mijn euro... ik ben mijn droom kwijt. Ik heb door niets te doen of te zeggen, mijn droom laten ontglippen.

Hij heeft nu zijn droom gevonden,los van de hel waardoor hij moet om die te bereiken. 

En zo ben ik de mijne kwijt.

Ik kan niet slapen. Mijn droom is weg... met een droom waar ik niet tegenop kan.

Vreemd gevoel, angstig gevoel.overvalt me. 

Waarom heb ik niets gezegd, nu is het te laaat. Maar ik kon dat niet weten.

Misschien was hij een droom omdat hij veilig vastzat,anders vast dan ik vermoedde...

Nu zit hij opnieuw vast,maar in iets nieuw... Nu is het geen droom maar, eris geen hoop dat die droom nog kan uitkomen, hij heeft zijn droom...en ik moet loslaten. Weer eens...

Ben boos en verdrietig, waarom weet ik niet. Ga ik nu echt eeuwig de pechvogel zijn. 

Kinderen waren mijn 'lieven' aan het overlopen. De ene vonden ze nog erger dan fe andere. En ze hebben gelijk. Ik geef enkel mensen die in mijn hart geen kans maken,een kans. Waarom toch? 

Zelfbescherming?

Twee mannen, misschien drie als ik eerlijk ben,hebben mij volledig van mijn stuk gebracht in die9jaar vrijgezel. 

De eerste D,was niet klaar voor een relatie.

De tweede R, was niet klaar om zijn vrouw te verlaten. En de derde G zag een.tweede scheiding niet zitten (al zei hij regelmatig van wel). 

En ik heb nooit gepushed want ik wou dat ze zelf een beslissing namen en  bleef telkens achter met het gevoel niet goed genoeg te zijn, niet waard om voor te kiezen.

Deze droom was veilig, leuk en spannend. Maar toch ook weer pijnlijk. Waarom voel ik me goed bij zo een mannen? 

Omdat we.niet direct een 'echte 'relatie hebben? Omdat vriendschap primeert?

Ik kan slapen, ik zou zo graag het verdriet wegnemen van iedereen.

Deze scheiding doet me denken aan de mijne. De wannhopigheid, de veroordelende woorden,het goedbedoelde advies,de verwijtende opmerkingen van iedereen die denkt het recht te hebben eens goed zijn gedacht te zeggen (maar die geen fllauw idee hebben van de context)

En dan het moeilijkste,mijn waarheid en zijn waarheid.

Wanneer mensen.me vragen waarom ik gescheiden ben. Vraag ik steeds wat ze willen,mijn versie of die van D... 

Twee totaal verschillende verhalen,met allebei een.kern van objectieve waarheid. Maar allebei even waar,elk onze waarheid. 

Ik weet zelfs niet waarom we gescheiden zijn. Ja,ik weet het wel...ik was ongelukkig,ik was zo moe gestreden,moe elke keer opnieuw tegen onbegrip te botsen,moe van die muur... maar ik zag hem nog graag. Beter nog,ik zie hem nog graag...