Welkom op mijn blog over de Amerikaanse Burgeroorlog
Inleiding
De verkiezing van Abraham Lincoln in november 1860 tot president van Amerika was voor 11 zuidelijke staten aanleiding zich af te scheiden van de Unie en deze onafhankelijkheid desnoods met geweld af te dwingen. Zij verenigden zich in de Confederate States of America (CSA) met Jefferson Davis als president, Richmond (Virginia) als hoofdstad . Op 12 april 1861 bond het Zuiden met de beschieting van Fort Sumter (Zuid Carolina) de strijd aan met het Noorden. De Amerikaanse Burgeroorlog woedde van 1861 tot 1865 en eindigde in een overwinning van Unie op de Confederatie. Inzet van deze burgeroorlog was het behoud van de unie en in latere instantie ook de afschaffing van de slavernij, waarvan het Zuiden niets wilde weten. De afscheiding van de Unie was voor de Noordelijke Staten onder leiding van president Lincoln onacceptabel. De burgeroorlog was de bloedigste oorlog in de geschiedenis van de Verenigde Staten en kostte ruim 600.000 soldaten het leven. Hiervan sneuvelden er 200.000 op het slagveld en overleden er 400.000 aan de gevolgen van verwondingen en opgelopen ziekten. De uiteindelijke overwinning van het leger van de Unie was voornamelijk te danken aan de grote overmacht ten opzichte van het Zuidelijke leger, dat maar half zo groot was als dat van het Noorden. Vooral in het leger van het Noorden en in mindere mate in dat van het Zuiden zaten veel immigranten, die afkomstig waren uit Europa. Vooral vanuit Duitsland en Ierland waren in de jaren veertig van de 19e eeuw honderdduizenden om economische of politieke redenen naar Amerika geëmigreerd. De rekrutering van soldaten gebeurde in het Zuiden door invoering van de dienstplicht en in het Noorden aanvankelijk door het aantrekken van vrijwilligers. Duitse en Ierse immigranten meldden zich zo massaal aan, dat er hele brigades ontstonden, die louter en alleen bestonden uit Duitsers of Ieren. Ook immigranten, die afkomstig waren uit andere Eurpese landsen, zoals de Scandinavische landen, Italië, Hongarije, Engeland, Frankrijk en ook Nederland en België, meldden zich aan als vrijwilliger in het leger van de Unie.
Wat de uit Nederland afkomstige soldaten betreft, waren zij voornamelijk afkomstig uit Hollandse nederzettingen of kolonies in Michigan, Iowa , Minnesota en Wisconsin. De meesten waren als kind met hun ouders tussen 1845 en 1860 naar Amerika geëmigreerd. Aan deze emigratiegolf lagen vooral religieuze motieven ten grondslag. Belangrijke initiatiefnemers waren in die tijd onder anderen de dominees A.C. van Raalte en H.P. Scholte, die zich met hun volgelingen vestigden in respectievelijk Michigan (het huidige Holland e.o.) en Pella (Iowa).
