Alzo een tijdje contemplatief voor me uit
gestaard.In de emotie van het moment
gezworen om mijn steentje bij te dragen tot deze glorieuze toekomst en welke
manier beter dan de binnenlandse consumptie te verhogen en dit door de gaan
winkelen?Had vernomen dat er in
Shanghai zowel een H&M, Zara als Mango aanwezig zijn en jawel, na wat heen
en weer geloop bevond ik me in een winkel waar de kleren en schoenen in mijn
maat overvloedig zijn.Als men in
Europa op vakantie gaat, is het ronduit stompzinnig om te gaan winkelen in deze
ketens, toegegeven.Maar in China wist
ik, als simpele Wuhan-boerin, niet wat mij overkwam Alles in Shanghai is
precies net een tikje beter dan Wuhan.Zelfs het Chinglish staat een stapje hoger.Waar men in Wuhan niet verder geraakt dan een irritanthullooooooo, werd
ik in Shanghai begroet door een welgemeend You are so beautiful, wanna fuck
with me?Verleidelijk voorstel, doch
neen was mijn definitieve antwoord.
Dit alles vat zowat samen hoe ik telkens mijn
dagen in Shanghai doorbreng: winkelen, eten, feesten en vooral daardoor veel te
veel geld uitgeven.Ik hou van
Shanghai.
Na Sichuan was Wuhan maar grijs en mottig en
het duurde niet lang of ik was begin december op weg naar Shanghai.
Ondertussen ben ik daar al 5 keer geweest en
ken ik mijn weg er beter dan in pakweg Brussel.Vraag me niet om van museum naar museum te gaan (met uitzondering
van het seksmuseum, daarvan kan ik u vertellen dat het nièt meer in Shanghai
ligt), maar de beste restaurants en winkeltjes kan ik u aanduiden op een blinde
kaart.
Ik hou van Shanghai.Overdag waant ge u ergens in Parijs, wat geen toeval is in de
Franse Concessie natuurlijk.Europese
huizen, platanen, boetieks Qua
architectuur sterk gelijkend op de cité van Eisden. Vreemd.Of ge gaat naar Taikanglu, het art district.Allemaal kleine steegjes met gezellige
restaurantjes en cafés, afgewisseld door kunstgalerietjes en prijzige
boetieks.s Nachts blijkt vooral de
Franse Concessie een plek waar het fijn toeven is voor de yuppie-nachtuilen,
maar het leukste van al is eenvoudigweg een taxi nemen naar het centrum.Als ge over de 5de ringweg snort
(de vijfde ja, en ze bouwen die niet in de breedte maar in de hoogte!) ter
hoogte van pakweg het 10de verdiep, zo tussen al die verlichte
futuristische gebouwen, dan zijt ge slechts een latexpakje verwijderd van een
batman-film of Sin City.
Hèt Shanghaimoment dat me altijd zal bijblijven
echter, is de eerste keer dat ik van Nanjing Dong Lu (Zuid-Nanjing-straat en
zowat de Meir van Shanghai) naar de Bund liep, die ochtend in december.Die dag zou ik Gillis en Wang Ting ontmoeten
in de jeugdherberg, maar omdat de arme kinnekes uit de noordelijke
sneeuwvlakten een kleine inschattingsfout hadden gemaakt, bleek dat ze zomaar
even 8u later dan gepland zouden aankomen.Stond ik daar in Shanghai, 7u s ochtends, helemaal alleen.En ik vond het heerlijk!Spullen afgezet in de jeugdherberg, een
stiekeme blik geworpen op mijn sexy kamergenoot die lag te slapen en daarna met
een koffie in de linkerhand en de Heilige Lonely Planet in de rechter in mn
uppie de stad in.Shanghai is niet
Wuhan en dat merkte ik al na 20m wandelen, toen ik, nietsvermoedend de straat
overstekend, ei zo na omver werd gereden door een gouden taxi.Rood voetgangerslicht?Et alors? Maar blijkbaar worden
verkeersregels in Shanghai wèl in acht genomen. Creativiteit in het verkeer
wordt daar niet gewaardeerd, no sir.Met de bibberaties in mijn benen en weer een levensles wijzer mijn weg
verdergezet, richting oosten.Tot daar
opeens de bund voor mij lag tadaaah.
En terwijl ik de trappen die naar de promenade
leiden opliep, brak opeens de zon door de wolken en toen ik bovenkwam en de
wind met mijn haren uit mijn gezicht blies, was ik voor het eerst sinds lange
tijd tevreden over mijn studiekeuze.De
bund werd voor mij het symbool voor het China van vandaag.Ge staat daar, leunend op de balustrade,
uitkijkend over de rivier waarover grote vrachtschepen voorbij varen en ge ziet
Pudong, met al zijn wolkenkrabbers en bouwwerven en ge beseft wat men bedoelt
met een jaarlijkse economische groei van 10%.Ge ziet de toekomst en de toekomst is blinkend en exclusief want
opgebouwd door mensen met heel veel geld en door migrant workers die de
vruchten van juist die toekomst waar zij aan bouwen nooit zullen plukken. Maar
China heeft ook 5000 jaar geschiedenis (die van Shanghai niet bepaald
glorierijk, niet zomaar the whore of the orient) en het is geschiedenis die op
de bund over uw schouder meekijkt.Hoewel het niet fair is om te zeggen dat dit puur Chinese geschiedenis
is, aangezien de statige 19de eeuwse bankgebouwen en hotels in
kwestie bijna uitsluitend opricht zijn door westerse mogendheden, met de
Britten voorop.Dat, dames en heren, is
de bund van Shanghai.
Ik zie hier dat mijn laatste update dateert uit
februari en bovendien handelt over mijn reis in november.Best een poosje geleden.
Nu ben ik al een dagje ouder en bovendien zijn
mijn hersencellen onder andere door overmatig alcoholgebruik niet meer wat ze
geweest zijn.Wat ik dus wil zeggen is
dat ik niet meer zo heel precies weet wat ik allemaal uitgespookt heb
sindsdien.Gelukkig (of juist niet)
bestaat er beeldmateriaal van ontelbare gelegenheden en zodoende zal ik mijn best doen om alles zo goed mogelijk te reconstrueren.
I'm not afraid of tomorrow, for I have seen yesterday and I love today.
Een blog bijhouden is oersaai.Daar, ik heb het gezegd.OERSAAI zeg ik u!
Maar omdat er mij nog slechts één week rest in mijn geliefde
Wuhan snif- zie ik mij genoodzaakt om mijn doldwaze avonturen voor een
laatste maal op te tekenen voor het (puur hypothetische) nageslacht.En voor jullie natuurlijk, dierbare lezers,
hardnekkiger dan de strafste sojasausvetvlek.
Ik zeg nog maar één week in Wuhan, maar dat
betekent niet dat ik volgende week al op vaderlandsche bodem sta.Nog geen wilde herenigingsfeestjes in het
vooruitzicht dus.
We vonden dat we wat
frisse lucht nodig hadden hier en bijgevolg vertrekken we de 18de
naar Bangkok, om vandaar de grens over te steken naar Cambodja, alwaar ik een
spoof zal maken van Lara Croft in de Angkor Wat-tempel.Van Angkor Wat naar Kuala Lumpur en van Kuala
Lumpur op naar eindbestemming Indonesië, om eens te zien hoe dat de Hollanders
daar de boel begaaid hebben.Bali here
I come!Max Havelaar, beware!
Na Indonesië trek ik gezwind naar Beijing om
mijn zus en extra-zus op te pikken en daarna maak ik mijn afscheidstournee door
China.Met pijn in het hart en in de
portefeuille van vake.31 juli is de
dag waarop een vliegtuig mij terugbrengt van mijn tijdelijke thuis naar mijn altijd-thuis.Niet hetzelfde vliegtuig als mijn zus
trouwens, want in deze onzekere tijden van economische crisis is het nodig om
aan risicospreiding te doen en zodoende heeft vake Klaartje en mij op twee
verschillende vliegtuigen gezet.Stort
er eentje neer, dan is er nog altijd een dochter over.
Maar tot zover de toekomst.Ik heb hier ook nog een mooi verleden liggen
dat ik jullie graag wil laten zien
De 12 uren die volgden zouden de langste 12 uren in mijn leven worden.Een busrit gedomineerd door de drie grootste gruwelen in de geschiedenis van het openbaar vervoer: Stank, Lawaai en Vertraging Hieronder een bespreking per thema.
Stank
Waar te beginnen? Vooreerst was er de dame voor me, die een onwaarschijnlijk afschuwelijke geur verspreidde.Wal-ge-lijk!Ik heb geen flauw idee waar die geur vandaan kwam, maar Karin stelde voor recht uit de hel.Leek me wel heel aannemelijk.Dan toch liever mijn buurman, bij hem kon ik tenminste de herkomst van zijn stank exact lokaliseren: zijn oksels, vrij van het keurslijf van deodorant en daardoor druipend van het zweet.Men had de hele Sahara kunnen irrigeren met al het vocht dat die dag uit die mens is gestroomd, want hij was nog verkouden ook.Ik heb die dag meer slijm gezien dan een gemiddelde neus-, keel- en oorspecialist in zijn hele carrière.Jammer dat zakdoeken not done zijn in China.Bijgevolg was de hele oppervlakte rechts van mijn rechtervoet ontoegankelijk verklaard voor de rest van de trip.Wegens slijm.Tot zover mijn naaste buren.Verderop in de bus was het al niet veel beter.Zo was er de mevrouw die ziek was en neen, daar kunt ge niks aan doen.Waar ge daarentegen wel iets aan kunt doen, is de manier waarop ge uw braaksel opvangt.Een plastic of papieren zak is een leuk idee.Het gangpad is dat niet.En ge zou denken dat mevrouw dat na drie keer wel door had.Het tegendeel was snel bewezen.Wat die dag eveneens bewezen werd, is het spreekwoord jong geleerd is oud gedaan.De dame in kwestie had een dochtertje dat ook ziek was en niets schept blijkbaar een hechtere band tussen moeder en dochter dan samen overgeven in het gangpad van een openbare bus.Leuk detail: als het kleintje moest plassen, nam mama haar liefdevol in de armen en liet haar boven de vuilnisemmer in de bus hangen.Nice.
Lawaai
De buschauffeurs liefde voor Chinese opera is een liefde die ik niet deel, maar waar ik wel respect voor heb.Zo ook de voorkeur voor dramatische liefdesliedjes van het meisje in de Hello Kitty-outfit, of eender welke muziek die het was die mijn medepassagiers graag afspeelden op hun gsm.Maar de kakofonie die voortkwam door het tegelijk afspelen van al deze verschillende (en naar mijn mening slechte) muziekstijlen valt met geen woorden te beschrijven.Het effect dat het heeft op een normale mens daarentegen valt perfect samen te vatten in onderstaand schema:
Ergernis -> woede -> gedwongen aanvaarding ->apathisch voor u uit staren met uw mond half open
Vertraging
De 12u bleken er 14 te zijn.We reden dan ook dwars door het gebied dat het zwaarst getroffen werd door die zware aardbeving van een paar jaar terug.Veel wegen en bruggen zijn nog niet hersteld en daardoor moesten we vaak kilometers omrijden.Toch leek het alsof men meer belang hecht aan het herstellen van bruggen en wegen dan aan het herstellen van huizen, elektriciteit en waterleidingen.Met spijt moet ik u mededelen dat we in Sichuan geen pandas gezien hebben.Wat we wel hebben gezien is bittere armoede. Ik heb het al gezegd en ik zeg het nog eens: wij zijn verwend.
Verwend of niet, toen we in Chengdu eindelijk eindelijk eindelijk EINDELIJK uit de bus kropen heb ik plechtig gezworen dat ik nooit meer in mijn hele leven en alle levens daarna nog een langeafstandsbus zou nemen.Een eed die ik snel weer zou moeten inslikken zo bleek later, maar op dat moment was ik klaar om een raketaanval te lanceren op alle busstations, busfabrieken, fabrieken waar onderdelen voor bussen in worden geproduceerd, fabrieken waar de zetelbekleding van bussen in wordt ontworpen, opleidingscentra voor buschauffeurs en nog veel meer busgerelateerde instituten, scholen en fabrieken.De hele treinreis terug naar Wuhan heb ik besteed aan het verzinnen van trage, pijnlijke foltertechnieken, op maat gemaakt voor al onze medepassagiers op deze Bus from Hell.
De Lijn en Heidebloem kunnen maar beter gewaarschuwd worden voor als ik terug naar België kom
Beeldt u eens het mooiste alpenlandschap in. In de herfst, met veel rood, warm oranje en geel. Doe dat dan maal twee wat betreft graad in schoonheid én voeg daar nog eens prachtige watervallen en diep blauwe meren aan toe. Dat is Jiuzhaigou, maar dan nog mooier! Ik bedoel, de meesten onder jullie hebben de foto's op facebook wel gezien he? Zeg nu zelf :) We bezochten het park op het ideale moment: net na de "Golden week" van 1 oktober (de nationale feestdag, waar heel China een week vrij voor krijgt en tijdens dewelke ge 5 keer meer betaalt voor 5 keer zoveel volk) en toch nog op een moment dat de bomen hun mooiste kleurtjes aanhadden. Perrrrrrfect! De hele dag hebben we rondgedwaald in het park, zonder te eten, wat betekent dat het echt wel de moeite waard was. Maar toch, geen eten brengt het slechtste in mij naar boven en tegen de avond aan hebben Michi en Karin mij uit vrees voor repressailles toch maar snel naar een restaurant gebracht. En daar, midden in de bergen van Jiuzhaigou, hebben we de beste qiezi OOIT gegeten. Hmmmmmmmmmmmmmmmm en nog eens hmmmmmmmm! O ja, qiezi (spreek uit: tjeetzi) is Chinees voor aubergine. Men neme een aubergine, men snijde ze in reepjes (en niet in rondjes let wel), waarna men ze bakt in liters olie. Nog wat knoflook en pepers erbij en zie daar: qiezi! Het zal u niet verbazen dat ondergetekende de trotse medeoprichtster is van de QieFC (Qiezi Fanclub China). We hebben onze eigen hymne, groet en vereringscultus. Wij geloven dat binnenkort de Heilige Aubergine zal opstaan, wiens vruchtvlees het eeuwige leven schenkt aan allen die het eten en wiens oliedruppels wonden doen helen en gaten branden in de mooiste jurken van onze aartsvijandinnen. Sponsors ontbreken nog, dus als u al die flauwe liefdadigheidsacties met arme kindjes en oorlog enzo beu bent, maar toch uw geweten wilt sussen tijdens deze vastenperiode: stuur een mail naar wuhanbranch@qiefc.com voor verdere informatie. Aubergine zal het u lonen. Ex Oriente Lux Auberginae! Dit geheel terzijde. De volgende dag dachten we: kom, we pakken nog eens een bus. Het was ook al van 2 dagen ervoor geleden. Deze bus nam ons steeds hoger en hoger de bergen in en stopte op de gekste plaatsen om ettelijke Tibetaanse boeren op te pikken die schijnbaar uit het niets opdoken naast de weg. En een Tibetaanse boer komt nooit alleen, zegt waarschijnlijk wel een spreekwoord, nee, ze brengen altijd wel een bos takken mee of een geit. Pluimvee is ook een populair accessoire onder de hippere Tibetanen. Waardoor ik dus 5u heb doorgebracht geklemd tussen een oud gerimpeld vrouwtje met een berg gras op haar schoot (en dus ook op de mijne) en een geit die rustig op datzelfde gras zat te kauwen. Bij aankomst in Songpan, onze stop, had ik een diepe vertrouwensrelatie opgebouwd met de geit, wat het afscheid niet gemakkelijk maakte. Maar ergens moesten onze wegen scheiden en Songpan was wel een geschikte plek daarvoor. Het ga je goed, vriend Geit! Songpan, een klein stadje in het midden van de voorlopers het Tibetaans Hooggebergte, bekend vanwege zijn excursies te paard. Te paard, jawel, u leest het goed. Karin, paardenliefhebster en vegetariër (het arme kind is links, ze kan er dus ook niks aan doen), had ons zo ver gekregen om toe te stemmen met een paardenexcursie van een dag. De volgende ochtend vroeg dus afspraak met Mike the Horsetrack Organizer en zijn vriendjes. Ik kreeg een wit paardje toegewezen dat op het eerste gezicht, oh wreed lot, de bitch van de groep bleek te zijn. Bleek dat het gewoon pissig was omdat het telkens achter Michi's paard moest lopen en dat paard had diarree én was nogal winderig. Ge zou voor minder... Het paardrijden ging beter dan ik dacht en mijn paard luisterde tot mijn eigen verbazing zelfs af en toe naar wat ik zei. Zo kwamen we na niet al te veel ongelukken aan in een schattig dorpje in het midden van de bergen, bewoond door voornamelijk Tibetaanse monniken. Tussen haakjes: de oplettende lezers onder jullie hebben zich vast al afgevraagd waarom ik over Tibetanen spreek terwijl we toch wel in Sichuan waren. Dat is om de zeer eenvoudige reden dat Sichuan grenst aan Tibet én dat niet alle Tibetanen in Tibet wonen. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden over Nederlanders en hun vaderland. In dat dorpje maakten onze gidsen eten voor ons boven het kampvuur en na een uurtje pauze moesten we weer terug. Als ge dit allemaal leest lijkt het wel alsof we een comfortabel ritje hadden gemaakt in een mercedes S cabrio. De werkelijk was wel anders: 5u op een paard en ge meent dat ge de rest van uw leven met o-benen moet zien rond te lopen. Vandaar de Tibetaanse full body massage waar we onszelf op trakteerden. Dit soort massage is een interessant gegeven en komt met het motto "pijn is fijn, bloed is goed". Met massage wordt hier bedoeld dat iedere knook in uw vege lijf opgespoord wordt om daarna één voor één gebroken te worden. Auwa. Toch moet het ergens goed zijn geweest, want 's anderendaags hadden we nul spierpijn en dat kwam goed uit, want we hadden nog eens 12u bus voor de boeg om terug in Chengdu te geraken. En deze busrit verdient een eigen hoofdstuk...
Het was november toen het vreselijke nieuws bekend werd gemaakt. Onze universiteit, onze eigenste alma mater, werd de wrede organisator van een drie dagen durende sportcompetitie. Drie gruwelijke dagen van athletiek, gymnastiek en... balsporten! Hulp en troost!! Pijn, paniek, duisternis en chaos lagen in het verschiet. Het leek ons wijs de stad en maar gelijk de provincie te ontvluchten voor het te laat was. Alzo slopen Michi, Karin en ik op een duistere, mistige vrijdagavond de dorm uit, op weg naar een betere plaats in de wereld. Een plaats van hoop en liefde, vrij van sportvelden, volleybalnetten en lelijke trainings (wat een pleonasme). Chengdu stond op ons treinticket, en Chengdu (Sichuan) werd ons licht in deze duistere tijden. 12u trein later kwamen we aan in Chengdu en dat bleek een aangename stad te zijn, met brede wegen en fietspaden en grappige groene verkeerslichtmannetjes die we -tot grote fascinatie van menig Chinees- imiteerden telkens als we de weg over moesten. Afgezien van een grote boeddhistische tempel bleek er echter vrij weinig te zien. Aldus versierden we ons een busticket om 's anderendaags te vertrekken naar Jiuzhaigou, wat meer naar het noorden in Sichuan. Wat in de Lonely Planet beschreven stond als een busrit van zo'n 8u, bleek in werkelijk zomaar even 12u te duren. 12u in een vieze bus met een walgelijk stinkende Chinees naast mij, terwijl we ons door bergen (haarspeldbochten zucht) en dalen lieten slingeren. Niet bepaald een gloriemoment in Eva's reisannalen. Na zo' 7 u werden we eens gelucht en kreeg ik eindelijk de kans om mijn blaasspieren eens te laten ontspannen. Blij met dit heuglijke nieuws spoedde ik me naar het gebouwtje waar WC op stond en daar was het dan: mijn allereerste Chinees toilet! Geen deuren, maar dat zou ook wel een uitdaging zijn geweest aangezien er ook geen muurtjes waren. Wel was er een geul in de grond met stromend water, waar ge u dan dwars over moest hurken om u eens goed te laten gaan en tegelijk een praatje kon slaan met de dames naast, voor en achter u. Een nieuw "inzicht" in de Chinese cultuur quoi. In ieder geval, na nog eens 5 onmogelijk lange uren kwamen we in het pikkeduister aan in Jiuzhaigou. Eigenaardige plaats. Het landschap kon wel recht uit de Alpen komen, maar toch stonden er allemaal Chinese gebouwen, waarvan geen enkel ouder leek dan een jaar of bewoond om maar iets te zeggen. Vers uit de bus werden we bijna besprongen door een Chinese hoteleigenaar en aangezien we geen flauw idee hadden waar te overnachten gaven we maar toe aan zijn smeekbeden om met hem mee te gaan. We hebben de arme man wat leed bezorgd. Ten eerste wensten we met z'n drieën in één kamer te slapen. Niet zo eenvoudig bleek, maar na wat heen en weer gepraat en geloop beloofde hij ons plechtig om een bed bij te schuiven in een tweepersoonskamer, de vuile badkamer te poetsen én wat van de prijs af te doen (afpingelen op hotelkamerprijzen is een traditie die in ere moet worden gehouden). Hij stelde voor dat we een hapje gingen eten terwijl hij voor alles zou zorgen en dat deden we, want ik had die dag zoveel zonnebloempitjes gegeten dat de koolmeesjes al aan mij begonnen te pikken. Toen we met volle maag terug kwamen in het hotel, bleek dat de hoteleigenaar woord had gehouden door een derde bed in de kamer te hebben gewurmd, waardoor onze kamer één groot bed werd :) De badkamer was echter nog altijd even vies als ervoor en toen we de eigenaar daarop wezen, zei hij "o ja, dat is waar ook", nam de doushekop, sproeide alles eens goed nat, wiste daarop het zweet van zijn voorhoofd en zei "Zo, dat is dan ook alweer gedaan" en keek in het rond, trots op zijn verwezenlijkingen. We hebben al onze overtuigingskracht en vrouwelijke charme moeten aanwenden om hem ervan te overtuigen om toch maar tenminste een doek te gebruiken, of een poetsproduct. Hy-gi-ene. Kan er niet genoeg de nadruk op leggen. In ieder geval, uiteindelijk deed hij wat we vroegen en daarvoor hebben we hem uitgebreid bedankt. Misschien een beetje té enthousiast, want later op de avond (we waren al alle drie in onze vijflagige pyjama want het vroor en er is geen verwarming in zuid china) stond hij voor onze deur, gehuld in een walm van alcohol en vroeg of hij binnen mocht komen om "onze kamer nog eens te controleren." We hebben vriendelijk doch dwingend nee gezegd op dat verleidelijke voorstel. De rest van de nacht verliep rustig :) De ochtend erop moesten we al onze zelfbeheersing en moed bij mekaar schrapen om uit ons warme knusse nest te kruipen en de koude te trotseren maar het bleek het zo hard waard. Die dag bezochten we het Jiuzhaigou National Park en het bleek een van de mooiste plekken op aarde...
De meisjes en ik gingen enkele weken geleden (weer) eens winkelen. We besloten om een taxi te nemen, omdat we geen zin hadden om in de gietende regen op een bus te staan wachten. Ik weet niet eens waarom ik mij moet verantwoorden voor het nemen van een taxi eigenlijk, want als ge de prijs deelt, is het nauwelijks duurder dan de bus (waarvoor standaardtarief 20 eurocent). In ieder geval: ik deelde een taxi met Karin uit Zweden en Stephanie uit Georgia, USA. Omdat ik het beste chinees sprak van ons drie, moest ik vooraan gaan zitten om de chauffeur uit te leggen waar we naartoe moesten. En ik had geen flauw idee waar dat dat wel was, haha! Iemand had mij eens een straat gezegd waar het fijn toeven is voor shopaholics als ons en na drie zielige pogingen om die straatnaam duidelijk te maken aan de chauffeur had deze het begrepen. Op pad!! Ondanks het feit dat het mij zoveel moeite kostte om ook maar een straatnaam duidelijk te maken, zei de chauffeur dat mijn Chinees heel goed was (ja vast!). Als ge die zin hoort als buitenlander in China, dan weet ge ook gelijk de volgende vraag die ze u stellen: "waar komt gij vandaan?" Mentaal zuchtend zei ik braaf: "België, Zweden en Amerika." Opeens had ik zijn volle aandacht: "Amerika he? Wie is er van Amerika?", en ik wees op Stephanie, die (praktisch chineesonkundig) nietsvermoedend uit het raam zat te kijken. "Ha, die vetzak daar?" zei de taxichauffeur zonder blozen. Nu kunt ge niet van Stephanie zeggen dat ze slank is, mollig is zelfs niet meer passend als ik zo vrij mag zijn, maar om iemand dan maar gelijk zonder schroom vetzak te noemen, dat vond ik toch een statie te ver. Maar voor ik kon reageren zei de chauffeur: "Wij Chinezen, wij houden niet zo van Amerikanen." Verbaasd door deze ongekende uiting van vijandigheid tegenover buitenlanders vroeg ik hem waarom dan wel niet. "Omdat ze dik zijn, onbeleefd, China haten en zich zomaar overal in de wereld bemoeien met zaken die hen niet aangaan, daarom. Wij Chinezen haten Amerikanen. Wij haten Bush!" "Daar hebt ge een punt, oh taxichauffeur" zei ik, "maar niet alle Amerikanen zijn hetzelfde, Stephanie bijvoorbeeld is het ook niet eens met de politiek van haar land. Zij is zelf de kleindochter van migranten uit Puerto Rico, dus niet eens een 'echte' Amerikaan!" Maar daar had de chauffeur geen boodschap aan: "jaja, één pot nat allemaal: zoekt gij maar geen boel met die dikke, meiske, of ze valt uw land binnen en maakt alles kapot!" En zo ging hij maar verder: één grote scheldtirade op Amerikanen in het algemeen en Stephanie (die vaagweg begon te vermoeden dat zij geviseerd werd) in het bijzonder. "... Blablabla en wij Chinezen, wij haten Amerikanen, want wij houden van Afghanistan!" En toen was mijn geduld op. "Dat kan wel zijn" zei ik giftig, "maar wij Europeanen, wij houden van Taiwan! En van Tibet! En nu gij."
En voor we het wisten stonden we in de gietende regen ergens in het midden van Wuhan. We hadden geen flauw idee waar we waren, maar dat het nièt de straat was die ik gezegd had, dat stond vast. Er schuilt geen groot diplomaat in mij.
Mijn eerste en voorlopig laatste bezoek aan een Chinese lingeriewinkel is iets dat ik normaal gezien niet met iedereen zou delen, maar dit was simpelweg te absurd om zomaar voor mezelf te houden. Ik had een nieuwe BH nodig en dus ging ik op een zonnige donderdagnamiddag naar de lingeriewinkel naast de westelijke poort. Ik liep de winkel binnen en ik zag dat ik de enige klant was. Dat had ik als een waarschuwing moeten interpreteren, maar ik was te zeer overweldigd door de kleurenexplosie van BH's rondom mij om op te merken dat er zo'n 6 winkeljuffen waren voor 1 klant, zijnde ik dus. Ik nam een willekeurige BH in mijn handen, fronste mijn wenkbrauwen en dacht: "Dit is werkelijk een uitzonderlijk lelijke tint fel oranje", toen ik voelde dat ik bekeken werd. Langzaam legde ik de BH neer en toen ik opkeek zag ik dat ik omsingeld was door alle winkeljuffen aanwezig. Voor ik ook maar mijn mond kon openen, stond uit het niets opeens de opperwinkeljuf voor me en vroeg beleefd of ik een BH wenste kopen, wat ik een nogal overbodige vraag vond in een winkel met alleen maar BH's, en dus knikte ik maar dwaas. En dat was blijkbaar het teken: opeens greep de opper vrolijk mijn borsten vast en begon ze te kneden en te wegen en terwijl ze dit deed mompelde ze: "oh, hm, ahja, ik zie het al, jaja, hm, okay, wat gij nodig hebt, is een goeie push up!" Waar ik tot nu toe slechts stomverbaasd kon toekijken en alleen maar kon denken "Wat krijgen we nu?!", drong op dat moment de realiteit tot me door. Een push up, seg merci he! Ik sprak tot de opper, die nog steeds mijn borsten vasthield; ik sprak tot de opper en ik zei: "liever geen push up hoor", waarop zij mijn borsten tegen mekaar duwde en me zo duidelijk probeerde te maken dat een push up hier toch wel een minimumvereiste was. Ik heb al mijn overtuigingskracht moeten aanwenden om te vermijden dat ik een bh van 2 kg zou toebedeeld krijgen en uiteindelijk won ik de strijd, want ze nam 24 lichtere bh's en duwde me letterlijk in een paskotje. Alwaar nog een extra winkeljuf mij blijkbaar al stond op te wachten. Ik keek naar haar. Zij keek naar mij. En ik besefte dat zelfs bh's passen iets is dat ge niet allèèn doet in China. Uitkleden dan maar! Maar voor wie net zoals ik dacht dat de extra winkeljuf slechts als veredelde kleerhanger zou functioneren, die had het mis! Nu heb ik toch al enkele jaren ervaring met het aan- en uitdoen van bh's, maar blijkbaar scheelt er iets aan mijn techniek, want nauwelijks had ik mijn eerste bh aan of de hand van de winkeljuf verdween al IN de cups om alles eens goed op z'n plaats te leggen. Presentatie is belangrijk. Toen ik zei dat de bh in kwestie mij wel aanstond, slaakte de winkeljuf bijna een gilletje en riep: "ze heeft gekozen!" Habemus papam! Ik hoorde vanuit mijn kleedhokje de blijde boodschap de winkel rondgaan, en ondertussen werd ik razendsnel weer in mijn normale plunje geholpen, het kleedhokje uit geduwd, kreeg ik geld geruild voor een lichtroze bh en werd ik letterlijk weer op straat gezet.
En alles wat ik kon denken daar was: "WHAT THE HELL JUST HAPPENED???"
Dus lieve dames, als jullie ooit nog eens binnenspringen in lingeriewinkel Monte Carlo op de Pauwengraaf in Maasmechelen: zend de charmante dames daar mijn oprechte felicitaties en zeg hen dat ik vanuit China hun werkethiek en discretie zeer waardeer. Een bezoek aan hun winkel is echter nog niet eens half zo grappig als een bezoek in een willekeurige lingeriewinkel in Wuhan.
Hulp en troost!! Pijn, paniek, duisternis en chaos lagen in het verschiet. Het leek ons wijs de stad en maar gelijk de provincie te ontvluchten voor het te laat was. Alzo slopen Michi, Karin en ik op een duistere, mistige vrijdagavond de dorm uit, op weg naar een betere plaats in de wereld. Een plaats van hoop en liefde, vrij van sportvelden, volleybalnetten en lelijke trainings (wat een pleonasme). Chengdu stond op ons treinticket, en Chengdu (Sichuan) werd ons licht in deze duistere tijden. 
