Dag kindjes (doet alsof hij 2 maanden lang wel iets van zich liet horen),
nee, ik moet eerlijk zijn. Ik weet dat ik het bloggen tot een absoluut dieptepunt heb laten zinken, waarvoor oprechte excuses. En ook nu heb k nog maar 10 minuten dus zal er ook weer niet zoveel informatie te rapen vallen.
Vlug vlug: waar waren we ? Mozambique, Maputo (3 nachten) Swaziland,nationaal park / hoofdstad (4 nachten) Zuid Afrika (2 nachten) Lesotho, hoofdstad / Semonkeng waterfalls (7 nachten) Transkei: Coffee bay, Hole in the wall, Bulungula, terug Coffee bay, Port St Johns (23 nachten) Durban (3 nachten) nu: Jo`burg, was en plas tussenstop
naar waar ? Hoedspruit (Krugerpark) voor 2 nachten
wanneer thuis ? Geen flauw idee, aswolk zorgt helemaal voor verwarring.
Wat zagen we? zee, strand, bergen, jungel, aapjes, dolfijnen, walvissen, baby wolf (aka welp), zon , bier in karton (zoals melk, 1.5L voor 50 cent) shitload europeanen. negers.
mijn laatste blog voldeed niet aan de eisen die ik mijzelf opleg en was eerder kort van stof.
Een mens zou denken dat er bijna niets te doen valt op een backpack trip door Afrika
Ik heb het laatst neergeschreven overzicht gewist en ga bij deze dat deel herschrijven en meer informatie toevoegen.
Win win voor jullie lijkt me zo.
Zoals gezegt zijn Jo en ik opgewekt en fris gewassen (wie weet wanneer dat nog ging gebeuren) op de trein gestapt op een warme vrijdag namiddag.
Die trein is, naar wij vermoeden, gemaakt door een persoon die zeer bitter door het leven ging en zoveel mogelijk lichaamsdelen wou laten afsterven in een 12 uur durende rit.
Slapen was niet echt een optie.
Ook al door het gebrek aan airco, iemand die het licht uitdeed, mensen die schreeuwend voedsel en alcohol aanboden en mensen die schreeuwend om meer alcohol verzochten.
Het laatste uur, rond 7 s morgens was interesanter omdat de zon opkwam boven uitgestrekt savanne land en in de verte een groep olifanten waarneembaar was.
Vanaf het station een taxi naar de grens, 3 uur vertoefd in de aanwezigheid van mental disorded personeel aan de grenscontrole en zwetende toeristen die een visa wouden verkrijgen.
Na deze aangename pauze toch terug onze reis verder gezet en uiteindelijk gedropt in een van de slums van Maputo.
Nieuwe taxi, achter op een pick up die tegen hoge snelheid over zandwegen tussen de shacks doorreed, de stoep als een verlenging van de openbare weg zagen maar ons dan toch heelhuids afzetten aan Fatima s backpacker.
Tentje opzetten, te voet de stad verkennen op weg naar een supermarkt.
s Avonds zijn we met een groep van de hostel, een mish mash van nationaliteiten, op stap gegaan.
Eerst iets eten en erna belanden in een rokerig life cafe tje waar life bands overwegend African Jazz gespeeld werd.
Op de weg terug werden Jo, ik en Travis van Texas begeleid door geweerschoten in de verte. Bang waren wij uiteraard niet, Zuid Afrika is gevaarlijker als Mozambique. Toch ?
Omdat sociaal zowat onze 2de naam is hebben Jo en ik de volgende dag doorgebracht met 3 Noorse meisjes.
Zowat de hele dag hebben we Maputo doorkruisd.
Via de Mao Str over de Lennin Road... Zelfs Jo vermoede achteraf dat de communisten misschien ooit in Maputo hun lieftallige gezichtjes hadden laten zien.
Via een paar kleine omwegen hebben we uiteindelijk dan toch onze bestemming naar keuze bereikt.
De vismarkt.
Verse vis wordt er per kilo gekocht en kan dan naar huis worden meegenomen of als naar wens, op het plein in een van de restaurantjes worden klaargemaakt.
Volgegeten en voldaan keren wij weder naar ons hostel een bewogen tocht in meerdere opzichten.
Het eerste deel werd afgelegd in een taxi waar we met zo`n zes-en-twintig (!) in paste. Volgens de chauffeur.
We stappen uit, masseren pijnlijke ledematen en zetten ons weg verder naar de hostel totdat 2 hardwerkende agenten naar onze documenten verzoeken.
De eerste 3x hadden Jo en ik die in bezit, vandaag waren we die in het hostel (600 meter verderop) vergeten.
De agenten staken van wal over hoge boetes, uren administratie werk en zelfs een nacht in de cel omdat de loketten gesloten waren.... of (hier komt de aap uit de mouw) ... `we regelen het hier`.
6 euro later konden we de laaste etappes van onze toch afwerken.
Ik ga het kort houden, uiteindelijk leerden we 2 Duitsers uit Oost-Berlijn kennen die al ettelijke maanden het continent verkenden met een busje.
`Of we niet een stuk zouden willen meereizen ?`
Dat was snel beslist, tentje inpakken, uitchecken en de bus in. Op naar Swaziland!
Lieve kinders, mijn tijd is op, een spijtige zaak van onveranderlijke aard.
Maar.
Zodra ik weer een internetcafe vind post ik meer. Dus wees oplettend.
In de volgende episode van de doldwaze avonturen van Wouter en Jo:
Fascisten, zebra`s, een tornado, een zombie aapje, olifanten, rastafari, mega uitzicht, neushoorns, zwitserland, muziek en uiteraard u gastheer zelfe.
Leeftijdsgenootjes en andere vriendjes tussen 7 en 77 jaar,
het harde leven als vrijwilliger is zo goed als voorbij... Jazeker lieve vriendenkens en vriendinnenkens. Het is voorbij. Ofja, toch gedeeltelijk. Normaal gezien hadden jullie mij deze zaterdag in jullie verstikkende omhelzingen kunnen nemen maar last minute besloten Jo en ik daarvoor te passen. Die knuffels wil ik nog zeker, alleen wat later. Wanneer vraag je ? ergens eind april/ begin mei. Laten we het verhaal wat kruiden met onzekerheid en mysterie...
Malaria pillen werden vandaag genomen, laatste aankopen gemaakt want vrijdag vertrekken Jo en ik met die grote rode trein (jazeker, die van de eerste Harry Potter film) naar Mozambique. Een camping waar 6 R per nacht aangerekent wordt, 200 meter van het strand, een te kleine tent [onze tent, the BUSHWACKER DOOM is eigenlijk een 2 persoontent voor kinders die niet tegen de regen kan. Pret gegarandeerd.] Een vuur waarop we koken en plaatselijke klederdracht (kokosnoten en gedroogde bananenbladeren). Als ik die zee beu ben, haha (dit zal frustrerend zijn om thuis in de regen/kou te lezen) komt er een vriendelijke travelafgevaardigde ons in Maputo halen met zijn wagen (met aircondition zegt de brochure, wij luxe paarden...) en brengt ons naar het Kruger Nationaal Park. Een man gekleed als Indiana Jones/Crocodile Dundee (hoop ik toch) zal ons dan een hele dag alle geheimen van het park tonen.
Er werd natuurlijk in ons drukschema ook tijd vrijgemaakt om te gaan leeghangen en rondnozemen. Dit zal in de steden rond het park gebeuren. Watervallen, bergen met uitzichten dat het in `den boekskes` kan. Je kent het wel
[lieve mensen en stoute dieren. Mijn tijd is op. Vrijdag, men laatste maal dat ik zeker internet ga hebben schrijf ik nog wat meer]
vaarwel, vlieggoed, duikveilig, party harder.
ik, opgewekt.
Ik hervat mijn redevoering. Ik wil momenteel ook even van het moment gebruik maken om te melden dat hoe graag jullie ook willen het TOTAAL GEEN ZIN MEER HEEFT om nu nog brieven te sturen, doe t dus niet. Voor zij die lichtjaren geleden een brief op de post gooiden en nog steeds niets van mij gehoord hebben. Niet mijn schuld. Er komt hier niets aan. Maar de post is natuurlijk niet het enige wat zo goed ge`organiseert is. Patty en ik zijn zaterdag naar JHB gegaan. Om 4 uur sleur ik opgewekt mijn sportief lichaam uit mijn bed en trek een sprintje naar de keuken. Zingend maak ik het eten en rond 5 vertrekken Patty en ik te voet naar het station. (mijn humeur was mss niet precies zoals hierboven beschreven maar het is mijn blog, ik stel mezelf zo goed voor als ik wil) Tot half 7 staan Patty en ik als mysterieuze standbeelden in de mist langs het spoor te wachten tot er opeens iemand `bus` schreeuwt. De verzamelde menigte sprint als 1 man naar de bus 300 meter verder op. Deze bus deed 2 uur over het eerste deel van de treinrit waarbij er bij elke stop meer en meer mensen op de trein kwamen uiteraard stapte er niemand af. Spreekt voor zich. Lang verhaal kort, Patyy en ik komen rond 11 aan in Jo`burg. Als wij ons dan rond 3 terug naar downtown Meyerton willen begeven via de trein staat er opeens `de trein naar Vereenigen` (Ver. is de eindhalte iets voorbij ons dorpje) `komt binnen 10 minuten aan`. Wij, Patty en ik, keken nogal met ongeloof naar de melding.
Een trein rechtstreeks ?
Die lijn lag toch plat ?
Ze weten hier wanneer een trein aankomt?
Achja, proberen kan geen kwaad. Wij schuchter naar dat platform, staat het daar vol dat het gene naam meer had. `Die kunnen toch nooit allemaal naar Vereenigen moeten?` Dan! Het geluid van een aanrijdende trein. Vroeger dan het personeel melde. Ongelofelijk. Iedereen begeeft zich dichter naar de rand van het perron en staat klaar. Om dan meteen terug achteruit te springen. Zeker 40 wagonnen, precies zoals wij elke dag gebruiken, denderen zonder vaart te minderen voorbij. Alleen hadden deze wagons geen ramen of deuren en stond er ASBEST op de zijkant geschilderd. Uiteindelijk komt de juiste trein toch, 15 minuten te laat, op het spoor achter ons. Een waar gevecht ontstaat aan elke deur want iedereen wil eerst binnen om te zitten en duwt daarbij de mensen die buiten willen terug de trein in. Goed, Patty en ik wachten beleeft een gaan binnen. Het is vol, eivol. De 2 banken tegen de wand zijn gevuld en elke open ruimte binnen de waggon wordt benut door mensen die staan. En ook de ruimtes buiten de waggon. De deuren worden opengetrokken en uit iedere deur leunt zo`n 6-7 man. Ook de haak tussen de waggonnen wordt bezet door 3 of 4 man. Weet je wat je mist, als je samengedrukt tussen een honderd andere staat, wind door een open deur in je gezicht waait en er een desolaat landschap voorbij rolt ?
Achtergrondmuziek.
Dat hadden de oude vrouwtjes die juist van de mis kwamen ook begrepen. In Sutu heeft er eentje 1,5 uur non-stop staan preken, afgewisseld met een `Halleluja` of een samenzang van de andere vrouwen. Wat begint als `Dit is zo een geweldige Afrika ervaring` eindigt in een `Men linkerbeen om haar te laten zwijgen`. De trein stopt natuurlijk niet in Meyerton, we rijden tot Vereenigen, we nemen een taxi tot Meyerton center en moeten dan een uur wandelen tot Walter`s crib.
Voor de rest niets dan lof over het openbaar vervoer
Het is nu 4 uur, over 2 uur vertrek mijn trein naar Mozambique. Het reizen kan beginnen. Het is bijna voorbij. 5 maand al, das toch zot. Hoe dan ook, ik ga gaan, tijd is op, cola blikje leeg en mijn buurman is ge`irriteerd door mijn giga tas in zijn knieholte.
mvg, jullie slechte vriend waar mama voor waarschuwt.
Lieve kinders, zowaar een primeur in blogland deze blog wordt compleet opgedragen aan, ik citeer letterlijk, `die met zn grote (vies woord), de kast, de beste van de wereld, de oppergod`. De persoon in kwestie wou omwille van eventueel stalkende fans alleen onder een codenaam verschijnen in deze blog. Bovestaand zijn de voorstellen die hij op tafel had legd. Deze vriendelijke doch veeleisende persoon heeft dus nu zijn grootste levenswens in vervulling zien gaan. Bezoek zeker ook onze website www.makeawish.com
Het leven gaat hier snel in Afrika land. Eigenlijk is mijn werk zo goed als gedaan. Ik loop niet voor op zaken, ik concludeer uit afgelopen feiten. Dagen gaan hier in elkaar over als de verschillende lagen schmink op het gezicht van de wereldwijd bekende `chicka`s` uit 3600 Genk schtad. Ik leef al maandenlang zonder echt besef van dagen. Ook de houdbaarheid van boxershorten is een grens die Jo en ik met grote stappen overschreden hebben.
Let me brake it down for you. Wat er nu nog gaat gebeuren is dit: Walter krijgt met wat geluk de shelter Jo en ik worden terug de rijke buurt ingestuurd waar wij zegmaar `lotjes` gaan verkopen voor DMPSP om via die weg geld in het laadje te krijgen. (wij gaan dus transformeren van lieve jongetjes tot een irritante mix van aanhangerige Jehova getuigen en wereldverbeteraars, zoals te vinden bij WWF, die je op elk moment van de dag komen lastig vallen) Patty, Jo en ik gaan als afsluiter nog een programma moeten maken voor de shelter in Stello om hen op weg te helpen met de kinderen. Ik kan je verzekeren, dit gaat zo voorbij lijken. Voor ons toch. (wij moeten niet naar school, weet je nog)
Ohja, nu we het toch over Patty hebben, onze hollandse side kick. Het lang omgaan met onze nederbuur doet je inzien waarom precies wij supperieur zijn en ons kabinet niet gevallen is. (om toch maar te bewijzen dat ik nog op de hoogte ben van ontwikkelingen in Europa) Nuja, mensen die een `tosti` i.p.v. een `croque monsieur` eten, wat goeds kan daar van komen? (toevoeging van Patty: zegt degene die al 5 dagen dezelfde onderbroek aanheeft) Mag ik hier dan even aan toe voegen dat de jongedame een vegetarier is en daarom totaal geen degelijke mening over wat dan ook kan voortbrengen.
Nu, het orginele plan is. Voor Jo en mij toch. Om te gaan reizen. Het grote probleem is eigenlijk AFS Belgium. We moeten onze vluchtgegevens zo snel mogelijk door krijgen. Normaal gaat Jo zijn vriendelijke mama vandaag druk uitoefenen en via mail ons door dit probleem uit helpen. Hopen maar. Concreet ons plan is: Naar Mozambique te gaan met een minivan/taxi. Die vertrekken vanuit een township en gaat dan tot Maputo (hoofdstad van Mozambique, Lyceum (ex)leerlingen moeten dit uiteraard weten). Bij minivan/taxi denk jij een hippiebus shaped voertuig met 16 personen en bagage. Een vervoersmanier waarvoor een sardien zijn neus zou optrekken. Er zijn 2 redene waarom we ons eerst naar Maputo begeven. Rede 1 is dat de gemakkelijkste manier is om een visa te verkrijgen. En er is een strand (niet te vergeten). Dan, vlak langs die grens van Mozambique, op Zuid Afrikaanse bodem ligt het Krugerpark. Een must see. Dit parkje (2x the size of belgium) biedt onderdak aan leeuwen, olifanten, buffels, krokodillen... Ook is er een stadje in de buurt met, naar men zegt, pracht watervallen. (ideaal moment voor een gratis douche zo leek ons) Van daar uit zal onze weg ons brengen naar East London, Mtata en Eastern Cape coast. Het leuke aan die laatste 3 is dat Walter daar redelijk wat bruikbare contacten heeft (lees: voedsel, onderdak, douche en wie weet wel vervoer) Dit hele gebeuren zal uitgevoerd worden met een rugzak strak om het schouder en middenrif gedeelte gebonden. Een tent, pot en pan. Om de kosten te drukken gaan we dus slapen in een tent, eten zelf koken op een houtvuur en gebruik maken van goedkoop vervoer. (lukt dat niet, dan verkopen we ons lichaam..)
Kijk, het lijkt me zo dat jullie een degelijk beeld in het hoofdje hebben gevormd en er misschien wel een beeld op jullie netvlies is verschenen van 2 zwetende belgenzonen die een grote rugzak torsen. Materiaal genoeg om eenzame nachten mee te vullen. Hier ga ik een einde breien aan deze blog, hopen dat er een ticketverlenging doorgevoerd kan worden.
En wees gerust `ik zal terugkomen!` (een gewaarschuwd persoon is er 2 waard)
ook al spelen we dan ieder een andere
rol op deze webpagina. (varieerend van schrijver, lezer tot
toevallige passant)
Een kleine 2 weken zijn voorbij sinds
mijn laatste update, als ik me goed herrinner. Zit ik fout, voel je
vrij om me niet te verbeteren en `bite your pillow`.Uiteraard zijn er dingen gebeuret sinds
de laatste update. Om te beginnen heb k nu al 5 weken sneeuw en is
school terug begonnen...
Ah nee wacht, dat zijn jullie.
Hier halen we nu bijna elke dag 30
graden. Boven nul, jazeker.
De overstroming zijn zowat overal
afgelopen sinds de weerveranderingen 2 weken gelezen (ik verwijs
terug naar het 30 graden stuk, kwestie van het er goed in te
wrijven). Dus kunnen wij ons terug richten op andere aspecten van het
werk. Fundraising, inspecties in de CMC kerk in Jo`burg,
wantoestanden in het departement Home Affairs...
Er is nu ook iets minder tof nieuws,
ondanks meters sneeuw die tot aan je raam op het 2de verdiep reiken
herrinner je je waarschijnlijk nog wel hoe goed een airco is als het
kwik stijgt tot 30 graden.. Nu verwacht hier geen jammerklacht over
een stakende airco.Nee nee, het probleem omvat veel meer
dan bovengenoemd akkefietje. Het is de hele auto die in een
permanente status van staken lijkt te zijn. Jij denkt nu `so what` hier ligt
sneeuw, zaagkind. Dan moet meneer eens een dag lopen in het
zonnetje... Wel die auto heeft er nu al meer als
een week geen zin in, en mag ik je eraan herrinneren dat Belgie een
klein land is waar elke plaats bereikbaar is via het openbaarvervoer
geleidt door vrolijke buschaffeurs en treinconducteurs.
Hier dus niet.
Zo was er eergisteren. Jo, Patty en ik,
how maar! Wie is Patty ? [Wie is Patty ? Zei is onze laatste
aanwinst, een vrolijke spraakwaterval uit ons favoriete buurland.
Beter bekend onder de naam `Nederland`. De dartele blonde heeft al 20
lentes achter de rug] Nu dat opgehelderd is ga ik noest
verder. Jo, Patty en ik kregen dus de taak om sinds lang ons nog eens
naar home town Jo`burg te gaan en daar een inspectie in de CMC uit te
voeren. Zo ver geen graten in het plan. Maar Walter was nog niet
klaar `Jullie vertrekken dus om 5 en wandelen naar het station en..`
Daar heb je het dus, zwart op wit.
Om 4 uur het alarm van je gsm en
pijnlijke dood wensen, je uit bed rollen, opfrissen en te voet 1.5
uur wandelen naar het station over stoffige zandwegen. (nee geen
ontbijt, het provisiekastje was zo leeg als de schatkist van
Wallonie)
De trein die van Meyerton tot Jo`burg
gaat zit vol. Opgewekte schoolkinders in gekleurde uniformen en
mensen die naar het werk trekkken. Zo vol dat de deuren open worden
gewrongen zodat plaatsloze mensen uit de deuropening kunnen hangen.
Het kleine stukje ijzer tussen 2 wagonnen dient uiteraard ook als
staanplaats voor 3 a 4 mensen en echte durvers hangen uit het raam.
De trein huist alleen plastieke banken
tegen de zijkanten dus in elke wagon staat er zo`n 250 man. Zei ik al dat normaal alleen de zwarte
bevolking van treinen gebruik maakt ? Ongenegeerde blikken
gegarandeert. Deze treinrit neemt zo`n 2 uur en 15
minuten in beslag. We wringen ons door de heksenketel genaamd `JHB
center` en begeven ons naar de kerk. Rond elf terug naar het station
en dan de weg terug. Jazeker wiskundegenie`tjes onder ons 6
uur onderweg voor 2 a 3 uur werk. En gister weer hetzelfde (nee Walter!
NEE !),
Afgelopen zaterdag moesten Jo, Sarge en
ik naar de dichtsgelegen township `the location` om brood, groenten
en airtime te kopen. Onder brandende zon starte onze quest. Eerst zo`n 40 minuten over grote,
verlaten zandpaden dan moeten we een gigantisch grasveld kruisen waar
tientalle kinderen, enkel gekleed in korte broek, lachend over racen
of in verborgen plassen spelen. Gelach en geroep is natuurlijk van de
partij als er 2 blanke jongens gespot worden.. We bereiken dan toch de township,
groepjes mannen onder een boom spelen een kaartspel, jonge kinderen
spelen met een band, oudere vrouwen verkopen snoepjes en losse
sigaretten en er komt een jongere vrouw voorbij gewandeld met plastic
jerrycan vol water op haar hoofd. De hoofdweg is gevuld met lawaai,
muziek en rook van vuurtjes waarop gekookt wordt. We doen onze
inkopen in een open hutje langs de weg en Jo kijkt verlekkerd naar de
kippen die gebraden worden boven een hout vuurtje. Vlug een zijweg in tussen dicht bij
elkaar gebouwde shags in alle vormen en maten met een klein hekje van
stokken en ijzerdraad rond. Tussen de weggetjes (te klein voor
auto`s) rijdt er af en toe iemand langs met een oude fiets, spelen
wat kinderen en rennen 3 verdwaalde kippen en een hond rond. Whoppa, de bar in. Een shag gelijk een
ander, enkel herkenbaar door de luide muziek en groep mannen die in
een kring rond de ingang zit. 75 cl pinten voor 70 cent en een
pooltafel. Meer heeft ne mens niet nodig (zowel Jo en ik worden beide
beter in poolen) Op de terug weg komen we langs een
groot voetbalplein met roestige, netloze, goalen en oudere mannen die
in kleine groepjes commentaar geven op technieken.Het spel wordt verzorgd door team `geel
shirt` versus `bloot bovenlijf`.
Nu wat ik hier boven beschrijf is geen
uitzondering (kheb het niet over t-shirt keuzes bij voetbalteams)
maar de township, naar schatting 60 miljoen van de inwoners van
Z-Afrika leeft in zo`n `informal settlement`, sommige 5 miljoen
inwoners groot. We spreken hier over zowat 75% van alle inwoners van
dit land.
En toch, het is zo`n verschillende
wereld, maar je past je hier zo gemakkelijk aan aan. Je hoeft je hier
echt geen buitenstaander te voelen, als je vriendelijk bent, intresse
toont en je gewoonweg amuseert wordt je sneller aangenomen dan een
gemiddelde student in Leuven op vrijdagmorgen het woord `kater` kan
uitspreken.
Ik mis jullie, uiteraard, maar voel nu
meteen nog niet de behoefte om te vertrekken. Ik blijf nog even
lekker waar ik ben.
Afsluiter:
Zaterdag, morgen dus, is het
Valentinesparty in ons stamcafe/poolbar.. t zal wel een uur en nog
wat te voet worden maar eindelijk een feestje. Zaterdag, morgen dus, gaan we misschien
weer naar de Flea Market, geniaal voedsel te vinden en onze Lp en
boeken jacht kan verder gezet worden. Als de pickup die we van Mechanic
`geleend` hebben hersteld kan worden. Siphele is dan wel een oplapheld. Maar een motor die
samengehouden wordt door ijzerdraad, een stok (!) en ergens in het midden een plastiek
jerrycan ipv een metaalonderdeel draagt lijkt me toch te veel van het goede. T wordt dus Siphele vs
Motor, een thuismatch maar toch, het wordt een zware dobber... Uitslag wordt volgende blog
bekend gemaakt (wedden is toegestaan)
Ik groet en stuur bij deze wat zon,
massa`s liefde
