Toen ik vorige week het parcours verkende, dacht ik dat het een zware koers zou worden, vooral met de beklimming van parikeberg elke ronde. Halfweg koers waren we echter nog met meer dan 80 renners over. Zonder veel problemen raakte ik in de laatste ronde en besloot om naar voren op te schuiven. Eenmaal vooraan was het moeilijk om die plaats te behouden, iedereen wou vooraan zitten. Dus de sprint werd aangevangen met nog ongeveer 65 renners. Ik zat compleet ingesloten, kon geen kant meer uit, en werd uiteindelijk 38e van de 110 renners. Ik hou er een dubbel gevoel aan over, enerzijds een goede plaats, anderzijds besef ik dat ik er meer kon uithalen.
Na de platte band van vrijdag was ik extra gemotiveerd om er nog eens goed in te vliegen met oog op het pk zaterdag. Toen ik het parcours verkende merkte ik dat het geen simpele koers zou worden, het was geen meter plat, met net voor de laatse rechte lijn nog een stijl klimmetje. Dat was inderdaad DE plaats waar de koers gemaakt werd. Ik merkte al snel dat ik goede benen had, en dat een plaats in de top 20 niet 'overambitieus' zou zijn. In de laatste ronde, op de laatste beklimming van het fameuse bergje sprong nog een laatste groepje weg. Ik had met dat groepje moeten meezijn, maar dat is achteraf makkelijk gesproken. In de sprint was ik nog goed gepositioneerd, zodat ik nog 4e werd van het pelotonetje, en 18e van de in totaal 71 renners. Ik had er een goed gevoel bij. Nu op naar het PK!
Ik begon de koers met de koers van zondag (opbrakel) in mijn achterhoofd. De eerste ronde werd er volle bak gekoerst, en had ik een slecht gevoel, maar in de volgende drie ronden voelde ik dat het alsmaar beter werd. Net toen ik een beter gevoel kreeg in de benen , kreeg ik een platta band. Voorbij koers. Ik heb dan nog naar huis gereden met de fiets, om kilometers te hebben, en zal zondag alles geven in Opbrakel.
