Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloggen.
Sommige mensen gaan toch te nonchalant om bij de aankoop van huisdieren. Als je ziet wat er zoal rondloopt aan beesten bij mensen thuis dan twijfel ik toch aan de verstandelijke vermogens van die personen. Dat je een kat in huis neemt, goed, dat kan. Als dat beestje dan tenminste een beetje kan lopen in de omgeving is dat geen probleem. Maar wat te denken van katten en honden die op een appartementje zitten en hele dagen niet eens buiten kunnen. Dat lijkt me toch maar niks. Zo'n beest is daarvoor niet geschikt. Katten werden gehouden om muizen te vangen op een boerderij. Die katten hadden een volledige vrijheid. Die konden gaan en vangen wat en waar ze maar wilden. Die moesten zowat in hun eigen onderhoud voorzien. En ze deden dat goed. Een hond had als enige taak lawaai maken als er iemand op het erf kwam. Een soort van bel dus. Die kon dat ook goed. Maar als ik dan zie welke functie die dieren tegenwoordig hebben dan stel ik mij toch vragen. Een kat of een hond moet zich helemaal aanpassen aan de hedendaagse menselijke leefgewoonten. Volgens mij gaat dat iets te snel voor die beestjes. Jarenlang hebben die dieren zich al aangepast aan een archaïsche manier van leven. Met het gevolg dat ze de hun toebedeelde taak meer dan behoorlijk uitvoerden. Maar tegenwoordig worden die dieren gereduceerd tot knuffels. En dan nog enkel en alleen als de mens er zin in heeft. Voor de rest moeten die beesten zich koest houden. En dat is nu net het probleem. Die dieren hebben ook een leven. En dat willen vele mensen niet zien. Ze nemen een lief klein knuffeldiertje in huis en verwachten dat dat beestje lief, klein en aaibaar blijft. Maar dat is niet zo. Dieren worden groot, zoals mensen ook groot worden. En dan komen er problemen. Dieren moeten verzorgt worden. Ook als ze volwassen zijn. Als het dan nog zou blijven bij een hond of een kat die, én voldoende bewegingsvrijheid heeft, en een minimum aan verzorging heeft. En tegemoetkomend aan hun behoeften behandeld zouden worden, dan kan ik daar best mee leven. Maar wat gedacht van mensen die het verder gaan zoeken en de raarste dieren in huis nemen. Zo zijn er nogal wat dieren die te koop aangeboden worden, gewoon omdat die mensen er van af willen. Een ondoordachte aankoop dus. Je houdt het niet voor mogelijk. Zo worden er eekhoorns, gekko's, hangbuikzwijnen, kameleons, leguanen, schorpioenen, vogelspinnen, vossen en wandelende takken te koop aangeboden. Allemaal dieren die ooit aangekocht zijn als huisdier en die nu de deur uit moeten wegens te groot of te veel zorgen. Waar halen die mensen het idee vandaan om dergelijke dieren als huisdier te houden? Die dieren horen thuis in de natuur. Dat is hun natuurlijke biotoop. En daar horen ze te blijven. Daar leven ze gelukkig en dat moet je als mens respecteren. Niks meer maar zeker niks minder. Maar ik heb er iets tegen dat sommige mensen dieren in huis nemen enkel en alleen voor hun plezier. Mensen die dergelijke, niet gedomisticeerde dieren, zomaar uit hun natuurlijke omgeving wegplukken beseffen niet waar ze mee bezig zijn. Als je dan nagaat dat sommigen nog een veelvoud van dergelijke dieren in huis nemen dan begrijp ik dat dus helemaal niet meer. Al kan je dat niet zeggen van mijn eigen vrouw. Die zegt dat ze al meer dan genoeg heeft aan één varken in huis.
Vrouwen en seks. Het is me toch wat. Een punthoofd krijg ik er van. Om een vrouw in bed te krijgen moet een man eerst een reeks schijnbewegingen uitvoeren. Weloverwogen schijnbewegingen, anders lukt het niet. Dat bleek maar weer eens uit een onderzoek. Een goede schijnbeweging is een romantisch diner met een goede fles wijn. Wat vrouwen dan bedoelen met 'romantisch' is uit dat onderzoek niet af te leiden. Misschien wel kaarslicht. Enkele kaarsen op tafel gooien zou dan voldoende moeten zijn. Maar dat zal wel niet lukken veronderstel ik. Die kaarsen moeten dan nog aangestoken zijn. Er moet vuur bij te pas komen. Het lijkt wel alsof vrouwen allemaal pyromanen zijn. Levensgevaarlijk is zo'n romantisch diner. Het zou verplicht moeten worden om naast elke brandende kaars een brandblusser te plaatsen. Dat zou pas veilig zijn. Want een vrouw die iets 'romantisch' verwacht heeft gewoonlijk nogal luchtige en ontvlambare kleding aan. En een klein beetje vrouwelijke lompigheid is dan voldoende om het hele restaurant in de fik te steken. Dan gaat de romantiek mee op in de vlammen. Want een zwartgeblakerde vrouw heeft gewoonlijk geen zin in een potje seks. En wat bedoelen ze eigenlijk met een goede fles wijn? Dat zal wel een heel dure fles zijn. Hoe duurder hoe beter. Zo kennen we vrouwen. Een fruitig wijntje uit de aldi is niet genoeg. Als ik dan alles bij elkaar tel is dat een serieuze investering. Een diner, kaarsen, een brandblusser, een brandverzekering en een dure wijn dan komt een mens algauw aan honderd euro. Ik ken hoeren die het voor minder doen. En zeg nu zelf; bij een hoer heb je nog zekerheid dat je van je kwakje afraakt. Want na een 'vurig' diner is het niet zeker dat ze nog in bed wil zonder windsels en brandzalf. En dan zijn er nog de lieve woordjes. Die moet je als man ook nog beheersen. Zeg nooit 'wat ben jij een geil wijf', dat wordt slechts door een klein aantal vrouwen gewaardeerd. De beste woorden om een vrouw in bed te krijgen zijn 'ik hou van jou'. Al zijn dat gevaarlijke woorden om uit te spreken. Want een vrouw is nu éénmaal een eigenaardig wezen. Als een man de woorden 'ik hou van jou' ooit eens uitgesproken heeft telt dat volgens een vrouw voor de rest van haar leven. Eigenlijk zou er op woorden een vervaldatum moeten staan. Zoiets als 'ik hou van jou' en dan 'uiterste houdbaarheidsdatum; zie penis'. Want als man moet je niet te veel rekening houden met de gevoelens van een vrouw. Want slechts 38 percent van de vrouwen fantaseert over de eigen partner gedurende de seks. Nog eens 38 percent droomt ondertussen van een andere man. En de overige 26 zijn plannen aan het maken om het plafond af te wassen. Echt waar, ik verzin niks. Het komt allemaal tot uiting in die onderzoeken. Wat mij echter het meest verbaast is het feit dat de helft van de vrouwen ooit al aan telefoonseks gedaan heeft. En dat mogen ze mij eens uitleggen. Hoe gaat telefoonseks eigenlijk? Ik heb al eens een poging gedaan, maar bij mij lukt het toch niet om mijn jongeheer in dat toestel te steken. Laat staan dat hij er langs de andere kant uitkomt. Het zal wel een mysterie blijven voor een simpele mens als ik. Maar als eenvoudig man met beperkte hersenen weet ik wel een onfeilbaar middel om een vrouw in bed te krijgen. Simpel, geef ze een kredietkaart.
Een normaal mens gaat mosselen eten dichtbij een plaats waar ze gekweekt worden. De zee bijvoorbeeld. Ik dus niet. Ik ga naar Leuven. Want Leuven heeft iets. Wat precies weet ik ook niet, maar er is iets dat mij aantrekt tot deze stad. Is het omdat Leuven de stad is waar ik geboren ben? Voelt een mens zich aangetrokken tot zijn roots? Ik zou het niet weten. Al moet ik toch niet overdrijven met die roots. Het enige dat daar toen gebeurd was is het feit dat ik er het daglicht zag. Niks meer. Want al na een paar dagen na mijn geboorte werd ik door mijn ouders meegesleurd naar een godvergeten boerengat in de rand van Leuven. En in dat landelijk gebied bracht ik mijn eerste levensjaren door. Tussen de graan- en aardappelvelden, de aardbeien en tonnen witloof. Maar misschien is het omdat de inwoners toendertijd met een zeker respect over Leuven spraken, omdat daar het geld vandaan kwam. De opbrengst van het harde boerenlabeur ging immers steevast naar Leuven om verkocht te worden. En misschien heeft dat feit zich in mijn onderbewustzijn genesteld. Wie zal het zeggen? Al gaat er wel een zekere charme uit van de Leuvense oude markt, de grote markt, de muntstraat, en de diestse winkelwandelstraat. Om maar enkele plaatsen te noemen. Want er zijn nog plaatsen waar ik goede herinneringen aan heb. Zoals dat kleine restaurant, met uitzicht op de dijle, waar ik ooit lekkere ribbetjes mocht nuttigen. Of dat kleine keldercafé waar je, door de erbarmelijke staat van de trappen, niet meer buiten raakte na drie pinten. Of het stationsplein, maar dat heeft zijn beste tijd gehad sinds de frietkoten vervangen zijn door een onpersoonlijke broodjeszaak. Al blijven de herinneringen aan de tijd dat we daar lekkere frieten met cervela en een klodder mayonaise aten. Kortom, Leuven trekt me aan. Vooral ook omdat het een stad is waar nog Vlaams gesproken wordt. Alle andere talen zijn een minderheid. Weinig Frans, Arabisch of een ander brabbeltaaltje waar ik toch niks van begrijp. En ook niet wil begrijpen. Weinig, als waggelende pinguïns verklede vrouwen ook. Van die vormeloze gedrochten die een mens eerder met een vuilniszak associeert dan met een levend wezen. Dat zijn eerder rariteiten in Leuven. Gelukkig maar. Want anders zou ik een andere stad moeten gaan zoeken om eens onder de mensen te komen. Zoals ooit gebeurd is met Brussel. Daar kom ik ook niet meer als het niet strikt noodzakelijk is. Want de tijd dat Brussel nog bruisend en gezellig was is lang vervlogen. De Brusselse 'rue des boucher' waar Johan Verminnen zo lyrisch over zingt, is helemaal niet meer wat het ooit was. Maar de muntstraat in Leuven is een meer dan waardig alternatief. Wat daar te eten en te drinken valt is stukken beter dan wat ooit in de rue des boucher te verorberen viel. Maar daar zijn we dus geen mosselen gaan eten. Neen, in een typische Vlaamse stad als Leuven gingen we een typisch Vlaams gerecht eten: mosselen dus. In een typisch Vlaams restaurant: A l'etoile d'or.
Naar aanleiding van de olympische spelen heeft er iemand een filmpje gemaakt over prestaties. Hij, of zij, heeft de prestaties van de snelste mens ter wereld vergeleken met een dier. Die snelste mens is dan Usian Bolt. Tenminste, de snelste ter wereld op de 100, de 200 en de 4 x 100 m estafette. Maar algemeen wordt de Jamaicaan erkent als snelste mens. Niet niks. Maar vergeleken met een jachtluipaard komt hij hopeloos te kort. Dat bleek uit het filmpje waarop de prestaties van een doordeweeks jachtluipaard en de snelste mens ter wereld vergeleken werden. Op de 100 m. Het jachtluipaard zat in de kantine al aan zijn tweede duvel toen Bolt goed halfweg was. Het zal je maar overkomen. Je bent dan de snelste van een soort dat de wereld overheerst en je kan het niet winnen van een stom beest. Er zijn nog zo van die gevallen. Een stomme vlo bijvoorbeeld, heeft een spring capaciteit waar geen mens tegenop kan. In verhouding van zijn grootte zou een mens met gemak over de eiffeltoren moeten kunnen springen. En eerlijk gezegd heb ik dat nog geen mens zien doen. Ook mieren beschikken over enorme mogelijkheden. Als een mens de krachten van een mier moest hebben zou hij een vracht van 300 kg van hier naar Moskou kunnen sleuren. Te voet, per dag, heen en terug. Ongelooflijk toch. En wij mensen zijn dan de heersers van de wereld. Waar hebben we dat eigenlijk aan te danken? Sukkels als we zijn. Elk dier beschikt over een capaciteit die ver boven het menselijke ligt en toch overheersen wij mensen de wereld. Raar toch. Maar volgens mij is er iets dat overheerst. Iets dat de mens oppermachtig maakt. Een capaciteit dat al de rest in de schaduw plaatst: het vermogen om logisch te denken. Al beschikken sommige dieren ook wel over dat vermogen. Maar niet in de mate dat een mens dat heeft. Ik kan mij niet voorstellen dat een dier er zou op gekomen zijn om het wiel uit te vinden. Alleen maar door te zien dat een ronde steen van een berg rolt en een vierkantige niet. Want ik veronderstel dat het iets in die aard moet geweest zijn dat één van onze voorouders op het idee bracht. Al kan het natuurlijk iets totaal anders geweest zijn. Maar toch. Je moet toch over een capaciteit beschikken om gevolgtrekkingen te maken. En na enkele mislukkingen op het juiste spoor te raken. Want dat is ook een niet onbelangrijk onderdeel van het menselijk brein. Proberen, testen, mislukken en niet opgeven. Steeds maar weer die drang hebben om beter te doen. Steeds weer de drang om meer te weten. Kennis vergaren en doorgeven aan het nageslacht door communicatie. Want ook taal is een belangrijk onderdeel van de mens. Geen simpel taaltje dat zich beperkt tot 'oei' en 'aai', maar een complexe taal. Zo complex dat een Nederlandstalige geen jota begrijpt van wat een Magrebijn staat te brabbelen. Al die capaciteiten zoals, logisch denken, de drang naar kennis, taal en onderwijs maken de mens tot wat hij nu is. Al ben ik soms wel jaloers op wat dieren kunnen presteren. En zou ik wel liever een varken zijn. Varkens presteren het immers om een orgasme te hebben van 30 minuten.
Wanneer het precies begonnen is weet ik niet meer. Maar al sinds mijn tienerjaren heb ik belangstelling voor vrouwen. In het begin waren het van die jonge giechelende buitenaardse creaturen die mijn voorkeur hadden. Van die rare wispelturige wezens waar geen mens iets van begreep. Maar toch trokken ze af en toe mijn aandacht. Als puberende tiener ben je nu éénmaal nieuwsgierig naar het onbekende. Naar het absurde. Eerst dacht ik nog dat ik een afwijking had. Een misvorming, ergens in mijn hersenen. Maar mijn leeftijdsgenoten bleken met hetzelfde probleem te zitten: een abnormale interesse naar die huppelende tweebenige zoogdiersoort die voor onze voeten kwamen lopen. Een misvormde soort ook. Want naarmate ze iets ouder werden kregen ze zwellingen ter hoogte van hun borstkas. En laat het nu net die zwellingen zijn die steeds meer onze aandacht trok. Ach, dat zijn je hormonen kregen we te horen van mensen die het konden weten. Dat zou wel overgaan. Maar het ging niet over. Integendeel. De belangstelling nam toe in de loop der jaren. En de belangstelling is er nog steeds. Heel mijn leven heb ik er al last van. Er kan geen vrouw voorbijlopen of ik heb ze gezien. Het lijkt wel een obsessie. Een heel gevaarlijke obsessie, want ik heb mannen ten onder zien gaan aan hun hormonale opvliegers. Succesvolle mannen die op de rand van de financiële afgrond stonden. Of erger, er zijn zelfs mannen die helemaal aan de bedelstaf geraakt zijn door een onberekenbaar vrouwelijk wezen. Of nog erger, ik ken mannen die volledig door het lint gingen en uit pure frustratie homo geworden zijn. Moord, zelfmoord, brandstichting en zelfs genocide kunnen de gevolgen zijn van mannelijke belangstelling voor vrouwen. Maar ondanks al deze potentiële gevaren kan ik het niet laten. Ik hou van vrouwen. Hoe gevaarlijk ze ook zijn. Heel mijn leven loop ik al achter vrouwen. Nu nog. Al moet ik toegeven dat ze tegenwoordig een beetje te hard lopen voor mij. Ik kan ze niet meer volgen. En soms weet ik ook niet meer waarom ik ze nog achterna blijf lopen. Maar dat doet er niet toe. Ik blijf genieten van het vrouwelijk schoon. De leeftijd doet zelfs niks ter zake. Integendeel. Hoe ouder, hoe gemakkelijker ik ze kan volgen. Maar zelfs van die hele jonge meisjes kan ik genieten. Van die bloemen in de knop. Niet om er achteraan te gaan maar gewoon om naar te kijken. Een nog gesloten bloemknop raak je ook niet aan. Dat laat je openbloeien. Tot er een prachtige bloem ontstaat. Hier en daar mag er zelfs een verslenst blaadje aanhangen. Dan pas mag het bloemetje geplukt worden. Als het in volle rijpheid is. Als de schoonheid op zijn toppunt is. Of er over. Mag ook. Als het maar geplukt wordt. Maar toch stel ik mezelf vragen. Is dit wel normaal? Ben ik verslaafd? Heb ik gespecialiseerde hulp nodig? Moet ik in therapie? Zijn er zelfhulpgroepen waar ik terecht kan? Moet ik afkicken? Hoe? Waar? Wanneer? Zijn er afkickverschijnselen? Welke? Is er nazorg? Opvolging? Door wie? Hoelang? Ach... die levensvragen altijd...
De Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen is niet akkoord met een klacht van één van haar ex-leden. En dient klacht in. Tegen die klacht. Het ex-lid in kwestie is de voormalige journaliste Marie-Anne Wilssens. Die heeft het gewaagd om een klacht in te dienen tegen politicus Pol Van Den Driessche wegens ongewenste intimiteiten. En dat zint de Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen helemaal niet. Want lelijke vrouwen hebben ook hun rechten. Het recht om betast te worden bijvoorbeeld. Om het met hun eigen woorden te zeggen, 'Voor heel wat lelijke vrouwen is dat immers de enige vorm van seksueel contact'. En dat is een basisrecht meent de vereniging. Het zijn immers enkel door halfblinde lelijkaards zoals Pol Van Den Driessche dat ze betast worden. Knappe mannen houden hun handen wel thuis als ze een lid van hun vereniging tegenkomen. Heel spijtig vinden ze dat. Volgens de woordvoerster van de vereniging beweert journaliste Marie-Anne met haar klacht niks anders dan dat het betasten van lelijke vrouwen een misdaad is. En dat is het zeker niet. Integendeel zelfs. Het betasten van vrouwen moet gestimuleerd worden. Maatschappelijk bespreekbaar gemaakt worden. De vereniging overweegt trouwens een promotiecampagne. Met stickers en folders. En als de clubkas het toelaat spotjes op TV. Misschien kunnen ze een soort van uitwendig kenteken dragen. Een speldje bijvoorbeeld. Waarmee ze duidelijk te kennen geven dat betasten in dank zal afgenomen worden. Dat mag best voor mij. Het vergemakkelijkt de zaken. En het zou mij regelmatig een blauw oog uitsparen. Want het is me wat met die vrouwen. Sommigen willen betast worden en andere niet. Hoe kan je als normale man het verschil weten? Al bestaat er volgens de vereniging wel een middel. Volgens hen moeten mannen een goede bril dragen. Dat was duidelijk niet het geval bij Pol Van Den Driessche menen ze. Als Pol een goede bril gedragen had zou hij zijn pollekes wel hebben thuis gehouden bij Marie-Anne. En dat ze gelijk hebben bewijst een artikeltje uit Schotland. Pol kreeg verleden week een stevige rammeling in Schotland omdat hij zijn handen niet thuis kon houden. Hij is immers naar Schotland in verlof om een beetje te bekomen van al de heisa in ons land. En ook daar kon hij het betasten niet laten. Een rokje en een mooi kontje was voldoende om zijn handjes te laten gaan. Pech voor pol. Het onderwerp van zijn betasting bleek een stoere Schot in kilt te zijn. En die was geen lid van de Vereniging van lelijke vrouwen. En Pol kon zich meteen een nieuwe bril aanschaffen.
De Belg Olivier De Schutter, speciaal VN-rapporteur rond het recht op voedsel, vindt dat er een belasting moet komen op junkfood. De subsidies aan de landbouwindustrie die vette, zout- en suikerrijke producten kweken moeten ook afgeschaft worden. De man heeft een lijst met aanbevelingen voorgelegd aan de mensenrechtenraad in Genève. Want volgens De Schutter is het recht op voedsel niet enkel het recht om voldoende te eten, maar ook het recht op gezonde en redelijke voeding. Wie er gaat bepalen wat junkfood is en wat niet staat niet in het artikeltje. Waarschijnlijk een op te richten commissie of zo. Hamburgers van mc donalds zullen wel op de junkfood lijst staan. Tenzij mc donalds flink wat geld afdokt om er niet op te komen. Coca cola zal ook wel als junkfood gebrandmerkt worden. Al hebben die een light- en een zero versie. En met enkele luttele miljoenen dollar zal het wel lukken om het kenmerk 'gezond' te krijgen. Peanuts voor coca cola. Maar wat er met onze frietjes uit de frituur gaat gebeuren is twijfelachtig. Ook de broodjes met een lekkere, vettige witte of zwarte pens lopen een risico. Daar zou dus wel eens een extra belasting kunnen op komen. De vet-tax of zoiets. Want volgens expert De Schutter is gezonde voeding duurder dan junkfood en dat moet veranderen. Met een extra belasting. Volgens de man worden arme mensen gestraft. Omdat ze zich tevreden moeten stellen met goedkope, ongezonde voeding. Geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt om de zogenaamde 'gezonde' voeding goedkoper te maken. Maar er staan ook enkele merkwaardige zaken in zijn rapport. Zo beweert onze expert dat overgewicht wereldwijd meer slachtoffers maakt dan ondergewicht. Dan vraag ik mij af waarom wij voedsel en geld moeten sturen naar gebieden met hongersnood. Ze leven daar verdorie gezonder dan wij. En dan nog komen bedelen. Bij ons, zieke, op sterven-na-dode mensen. Hoe durven ze. Maar het is de bedoeling van De Schutter dat we met zijn allen gezonder gaan leven. Want volgens hem is junkfood de oorzaak van alle moderne ziekten zoals hart- en vaatziekten, overgewicht, enzovoort enzoverder. En dan is er Ötzi. Ken je hem nog? Het gemummificeerde lijk van een 5300 jaar oude man die in 1991 van onder het smeltende ijs van de Alpen te voorschijn kwam. Wetenschappers hadden er een kluif aan. Nu konden ze onderzoeken hoe mensen leefden in die jaren. Wat bleek? Ötzi had last van hart- en vaatziekten. Zijn aderen begonnen dicht te slibben. En er kwamen nog wel onverwachte zaken te voorschijn. Ziektesymptomen waarvan gedacht werd dat ze het gevolg zijn van ongezond eten. Terwijl toch met zekerheid kan gestelt worden dat Ötzi genoeg beweging had. Van overgewicht was ook geen sprake. En toch, Ötzi leed aan moderne ziekten. Kom mij dus niet wijsmaken dat die ziekten een gevolg zijn van junkfood. Tenzij Ötzi 5300 jaar geleden een mc donalds gevonden had.
God mag de heer danken dat hij niet bestaat. Op zijn blote knieën. Want wat ik donderdag weer gehoord en gezien heb heeft me kwaad gemaakt. En geen beetje. Als ik die god ooit tegenkom krijgt hij een mot op zijn bakkes. Gegarandeerd. De begrafenisplechtigheid in Leuven van de kinderen die omkwamen bij het busongeval in Zwitserland was een ziekelijke vertoning. Vier, zelfverklaarde vertegenwoordigers van die god stonden daar te verkondigen dat het de wil was van hun grote baas. Hun goede almachtige god heeft de kinderen tot zich genomen. Als dat zo is dan moet god aangeklaagd worden voor meervoudige moord. Niks minder. Maar wat mij het meest tegen de borst stuit is het feit dat die vier vertegenwoordigers het komen goedpraten. Vier travestieten die in het aangezicht van de rouwende ouders de moord op hun kind staan te verheerlijken. Je moet maar durven. Het getuigt van een ziekelijk, sadistisch gedachtengoed om, verkleed als drag queen, een kindermoordenaar te loven. Onder het mom van troosten. Er valt niks te troosten. Ouders die een kind verliezen kunnen niet getroost worden. Die dragen dat voor de rest van hun leven met zich mee. Als er al iets is om die ouders een beetje te helpen dan waren het de talrijke aanwezigen die hun tranen lieten lopen. Een menigte die in stilte hun meeleven kwamen betonen aan de diepgetroffen ouders. Want er zijn geen woorden voor een dergelijk verlies. Maar die zelfverklaarde vertegenwoordigers van een onbestaand wezen hebben er blijkbaar een pervers genoegen in om nog een beetje zout in de wonde te strooien. En ondertussen reclame te maken voor hun boosaardig clubje. Een zooitje in vrouwenkleding gehulde debielen die er enkel op uit zijn om geld en macht te verwerven. Die niet aarzelen om het verdriet van mensen te misbruiken om hun zakken te vullen. Of dacht je dat ze het gratis deden. Ze worden reeds betaalt door belastinggeld en daar bovenop durven ze nog eens met de schaal rondgaan. En daarna nog een rekening te presenteren voor hun aanwezigheid. Aan de rouwende ouders. Geld en macht, daar draait het om. Wat ik niet begrijp is het simpele feit dat er iemand schuld bekent aan moord en gewoon vrijuit gaat. Want dat is het per slot van rekening. De vertegenwoordigers van god bekennen dat het de wil is van hun grote baas. Dat een onbestaand wezen de oorzaak is van moord en doodslag. Mensen die zoiets beweren horen in de psychiatrie. Bij de zware gevallen.
Er was een tijd dat de klokken nog naar Rome moesten vliegen om paaseieren te gaan halen. Maar sinds de crisis moet iedereen voor zijn eigen eitjes zorgen. In Rome valt niks meer te halen. Waarschijnlijk zijn de Vaticaanse kippen te oud geworden en uitgelegd. En klaar voor de soep. Zoals al de rest in het Vaticaan. Met uitsterven bedreigd. Al weten ze het daar waarschijnlijk zelf nog niet. Want er was een tijd dat het er hier in ons dorpje ook heel anders uitzag. In mijn jeugdjaren besefte ik ook niet dat er zoveel kon veranderen op een mensenleven. Ik herinner mij nog heel goed dat er heel wat meer kleine winkeltjes waren waar zowat alles te koop was. Van voedingswaren tot ijzerwaren. Alles was te koop op wandelafstand. Dat is allemaal verdwenen. Elke uithoek had wel een winkeltje. Maar op een zeker moment kwam er een grootwarenhuis. In het centrum van de gemeente. Daar was alles gecentraliseerd. Op het eerste gezicht zou een mens denken dat het warenhuis de oorzaak is van de teloorgang van de kleine zelfstandige zaken. De concurrentie weet je wel. Maar is dat wel zo? Want ik zie toch ook andere zaken verdwijnen. Zaken die niks te maken hebben met het grootwarenhuis. Cafés bijvoorbeeld. In dat grootwarenhuis kan je dan wel alcohol kopen zoveel je wilt. Maar het gezellig aan de toog hangen is er niet bij. Dat kon vroeger wel. Er was toen geen straat zonder een café. Op sommige plaatsen zelfs meerderen. Allemaal verdwenen. En dat was niet het gevolg van het rookverbod. Die kleine cafeetjes zijn veel vroeger verdwenen. Al zijn er tegenwoordig weeral een reeks cafés die noodgedwongen moeten sluiten ten gevolge van dat rookverbod. Binnenkort krijgen we nog een alcoholverbod in cafés en dan zijn we goed op weg naar een algemene drooglegging. Het zal veel zuurpruimen plezieren maar mij zeker niet. Want ik heb de tijd gekend dat er nog volop gezopen mocht worden. Van alcoholcontroles was geen sprake. Een mens kon toen nog pintelieren tot in de vroege uurtjes om dan met de wagen naar huis te sukkelen. De blutsen namen we er maar bij. Maar dat is allemaal voorbij. Toch denk ik af en toe met weemoed terug aan die tijd. De tijd dat je 's nachts altijd wel ergens een pint kon gaan drinken. Maar tegenwoordig komen ze 's nachts niet meer buiten. Tijdens de dag ook al veel minder. Ik zie het nog gebeuren dat we binnen enkele jaren alleen nog een café gaan kunnen bezoeken in Bokrijk. Als curiosum. Als een zeldzame rariteit uit lang vervlogen jaren. Tenzij we er zelf iets gaan aan doen. Terug massaal naar de drank grijpen. De cafés nieuw leven inblazen. En zoals ik altijd geleerd heb; verander de wereld, begin bij jezelf. Vanaf morgen ga ik er tegenaan. Ik begin met een actie om het stamcafé in eer te herstellen. Elke dag ga ik mij bezuipen. Om in de vroege uurtjes naar huis te waggelen. Een nobel initiatief van mezelf dacht ik. Nu mijn vrouw nog overtuigen.
Er zijn van die zaken die niet direct opvallen. Tot je gerichter begint te kijken. Mij viel het op toen ik in het centrum van ons dorpje zag hoe een huisgevel geschilderd werd. In het grijs. Een soort mottig grijs waar een mens betraande ogen van krijgt. Toen ik rondkeek zag ik meer grijs. Het hele straatbeeld is verandert in een doffe grijsheid. Er is haast geen kleur meer te bekennen in de straten. Auto's zijn grijs. Meer en meer huisgevels zijn grijs. En als het dan nog een grijze dag is dan ziet het hele boeltje er troosteloos uit. Al wist ik niet dat er zoveel verschillende tinten grijs bestonden. Van saai lichtgrijs tot mottigmakend donkergrijs. Een mens zou er depressief van worden. Waar zijn de kleuren naartoe? Zelden zie je nog een knalgele auto. En behalve het rode verkeerslicht is er in het straatbeeld geen rood te bekennen. Zou het te maken hebben met een algemeen gevoel van pessimisme? Mensen worden alsmaar meer chagrijnig, nors en verbitterd. Al vraag ik mij af wat oorzaak en gevolg is. Is het grijs gevolg van de algemene vervlakking van mensen of worden mensen apathisch door al het grijs rondom hen. Mij lijkt meer het eerste het geval. Want het zijn toch personen die de kleur van hun auto kiezen. Of de kleur van hun huisgevel. Waar is de tijd van de kleurrijke omgeving? Alle kleuren van de regenboog waren te bewonderen. Zelfs de roodborstjes droegen rood. En rood is toch de kleur van de hoop. Van de passie, de gedrevenheid. Ook het geel is verdwenen. Het zonnige en vrolijke geel. Enkel bussen van de lijn hebben nog een gele tint. Maar dat zal wel economische redenen hebben. Want er zijn maar weinig mensen die vrolijk worden van een lijnbus. Tenzij je al een half uur in de kou staat te wachten en eindelijk de bus ziet komen. Maar dat heeft dan andere redenen. Het groen is ook al verdwenen. Zelfs de bladeren van de bomen verstoppen zich in deze tijd van het jaar. Het groen dat toch frisheid, prilheid en natuurlijkheid symboliseerd. Maar groene gevels en auto's zijn zowat onbestaand. Blauw is ook weg in het straatbeeld. Behalve dan als er verkiezingen in aantocht zijn. Dan is er een bepaalde politieke partij die alle blauw opkoopt en tentoonspreid om toch maar een stemmetje te winnen. Voor de rest alleen nog hier en daar een blauwe politieagent. Met of zonder blauw flikkerlicht. Een verloren gelopen exemplaar die elke dag een klacht wegens racisme riskeert. Zelfs wit is verdwenen. Toch de kleur van de reinheid en de zuiverheid. Allemaal weg. In de plaats van al die vrolijke kleuren is het saaie grijs gekomen. Ik weet het niet, maar, heeft het te maken met de mentaliteit van mensen? Geen kleuren is geen hoop, geen passie, geen prilheid, geen vrolijkheid, geen zuiverheid of geen gedrevenheid meer. In de plaats is grijs de algemene tendens. Het symbool van de saaiheid, de onopvallende kleurloosheid van mensen zonder mening die zich laten meedrijven met de stroom van de algemene nietszeggende opinie. Waar zijn de felle fluoriserende kleuren die een duidelijke mening vertegenwoordigen? Kleuren die duidelijk aangeven dat er hoop, passie en gedrevenheid is. Die vooruitgang en vernieuwing weergeven. En niet de gelatenheid van het depressief makend grijs. Maar ik ga niet mee met de heersende trend. Ik ga voor kleuren. Felle gele, groene, rode en blauwe kleuren om mijn optimisme te symboliseren. Om mijn hoop op een betere toekomst duidelijk weer te geven. Om mijn puurheid, mijn frisheid, mijn vrolijkheid en natuurlijkheid uit te drukken. Binnen een paar jaar zal er een nieuwe wagen moeten komen. Dat wordt een duidelijke kleur. Dat weet ik nu al. Een kleur waarop het vuil niet zo zichtbaar is. Waarschijnlijk lichtgrijs.
Het zal zo'n dertig jaar geleden zijn dat ik ze tegenkwam. Een echtpaar van rond de tachtig. Hand in hand en met verliefde blik naar elkaar. Ik kende ze helemaal niet, maar ze spraken me aan. Of ik een foto wou nemen van hen. Als beleefde jongeman wilde ik dat natuurlijk graag. De man gaf me zijn fototoestel en sloeg een arm rond de vrouw. Ze wisselden nog enkele verliefde blikken naar elkaar voordat ze glimlachend naar de camera keken. En toen ik afdrukte gaf de man een snel zoentje op de wang van de vrouw. In die tijd bestonden nog geen digitale camera's en kon je dus niet onmiddellijk zien of de foto wel gelukt was. Volgens mij zou de foto nogal wazig zijn wegens de snelle kus van de man. Nog maar een foto dan maar. Nu hielden ze zich beiden stil voor de foto. Het viel me op dat er een sprankelende blik in hun ogen zat. Een blik die je enkel ziet als twee dolverliefde mensen elkaar aankijken. In hun ogen zag ik als het ware de vlinders in hun buik. Dit was duidelijk een gelukkig koppel. Volgens mij waren het twee oudjes die elkaar pas heel recent gevonden hadden en begonnen aan een nieuw hoofdstuk in hun leven. Want bij koppels die elkaar al langer kennen zie je zelden nog verliefde blikken. Na de foto's raakten we in gesprek. En ik was verrast. Ze waren al vijfenvijftig jaar getrouwd. Nog steeds heel gelukkig met elkaar. En nog steeds verliefd. Ze hadden al heel wat meegemaakt in hun leven. Gelukkige tijden met veel voorspoed. Maar ook een huis dat afgebrand was en waar ze slechts op het nippertje uit ontsnapt waren. Een gehandicapt kleinkind dat veel zorgen nodig had. Maar ze hadden zich overal doorgeslagen. En steeds weer waren ze doorgegaan in het leven. Hard gewerkt zoals dat in die jaren de gewoonte was. En nu genoten ze samen van een welverdiende rust. Ze genoten van het leven dat hun nog restte en van elkaar. Toch was ik nieuwsgierig naar het geheim van hun verliefdheid. Na zovele jaren met de zelfde partner nog steeds met vlinders in de buik. Ik vroeg de man hoe ze dat deden. Hij legde een arm om mijn schouders en fluisterde in mijn oor; minnaressen, veel minnaressen.
Er worden nogal wat goede voornemens gemaakt met nieuwjaar. De meeste daarvan zijn rap vergeten. Rond deze tijd van het jaar is er van de meeste goede voornemens helemaal geen sprake meer. Bij mij is dat even anders. Als ik mij voorneem om mijn leven in een goede richting te sturen dan doe ik dat ook. En dan hou ik mij eraan. Daarom heb ik zelden van die goede voornemens. Maar dit jaar had ik er wel. Eentje toch. Het jaar 2012 zou voor mij in het teken van de sport staan. En met trots kan ik jullie melden dat ik nog altijd op schema ben. Niet dat ik van plan ben om mij dood te trainen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb mij voorgenomen om in het jaar 2012 niet aan sport te doen. Totaal niks. Want volgens mij heeft sport geen enkel voordeel. Eerst en vooral wordt een mens daar moe van. En als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het toch wel moe worden zeker. Dat is nergens voor nodig. Pure tijdsverspilling is dat. Maar er is meer. Je hebt dan al tijd verspilt aan het sporten zelf en dan moet je nog eens tijd verspillen aan uitrusten. En te douchen. Want laat ons eerlijk zijn, sporters zweten nogal wat. Stinken, zeg maar. Hun haren plakken op hun hoofd en dat moet zo gauw mogelijk verholpen worden. Met een fris ruikende douchegel en dito haargel. Dat zijn chemische producten waarvan je niet wil weten wat er precies inzit. Maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat er dan gebeurt. Want sporters willen in conditie blijven. Niet dik worden dus. Liefst zelfs vermageren. Maar van sporten krijg je honger. Hoe meer je sport, hoe meer honger je krijgt. Hoe meer honger, hoe meer je eet. Hoe meer je eet, hoe dikker je wordt. En dan nog meer sporten om het gewicht er af te krijgen. De logica ontgaat mij totaal. Laat mij dan maar rustig in een zetel liggen. Met een duvel en een pakje chips. Dan loop ik ook geen risico op spierpijnen. Want je kan er het kapitaal van je suikertante op verwedden dat je spieren gaan protesteren. Als het bij pijnen blijft mag je nog tevreden zijn. Gewoonlijk volgt er een frisse verrekking. Of een breuk. Dan lig je voor een paar weken plat. Wat heeft het dan voor nut om te sporten. Je wordt er moe van en je krijgt er spier kwetsuren van. Geef mij dan maar een klein cafeetje. Daar loop ik niet het risico om als gehandicapte buiten te komen.
Soms vraag ik mij af waar het gaat eindigen met al de technologische snufjes. Sommige zijn dan wel nuttig maar anderen vind ik totaal overbodig. Misschien is dat omdat ik er zelf het nut niet van inzie. Want wat lees ik nu? Er komt een dieetrobot op de markt. Een toestelletje ter grootte van een radiootje. Met twee lieftallige ogen die je voortdurend aankijken. De bedoeling is dat je 's avonds tegen dat spul vertelt wat je zoal gegeten hebt tijdens de dag. En vooral hoeveel beweging je had. Vervolgens komt dat ding je vertellen hoeveel je eventueel verdikt bent. De naam is in ieder geval goed gekozen. Een dieetrobot. Het is de bedoeling dat je de volgende dag twee keer nadenkt wat je zoal naar binnen speelt. Mensen die op dieet zijn vinden het misschien nuttig om een soort elektronische coach te hebben, maar het is niks voor mij. Wat ik ook totaal overbodig vind is de slimme koelkast. Een koelkast die alle producten inscant en je kan vertellen welk gerecht je kan klaarmaken met de inhoud. Dat lijkt interessant op het eerste zicht maar er zit een addertje onder het gras. Want het ding is zo geprogrammeerd dat een lieve vrouwenstem je zegt wanneer je al te veel gegeten of gedronken hebt. En wat er gaat gebeuren met een stomme koelkast die mij komt zeggen dat ik genoeg duvel gedronken heb ga ik hier niet uitleggen. Wat echter ook een voordeel is aan de slimme koelkast is het feit dat ze zelf bestellingen kan plaatsen. Als er weinig voorraad is dan zal de koelkast een bestelling plaatsen bij de supermarkt. En daar kan ik mee leven. Maar ze moeten niet overdrijven met hun elektronische spullen. Waar ik dan wel zit op te wachten is de volledig geautomatiseerde auto. Een auto met niet alleen een GPS systeem, maar die ook helemaal alleen rijdt. Zodat ik een duveltje meer mag drinken en mij dan rustig kan installeren terwijl mijn wagentje de weg naar huis vindt. Geen alcoholcontroles meer wegens niet nodig. Want de toekomstige auto heeft zelfs geen stuur of pedalen meer. We zijn toch al goed op weg naar een dergelijk pareltje denk ik dan. Er bestaan al auto's die zelf parkeren. En er zijn al merken die uitpakken met sensoren die zelf een obstakel kunnen 'zien' en de auto remt zonder tussenkomst van de bestuurder. Dan moet het binnenkort toch mogelijk zijn om een auto te ontwikkelen die zonder chauffeur zijn weg kan vinden. Het moet toch zalig zijn dat je rustig in de zetel kan blijven zitten terwijl je koelkast een bestelling doorseint en je auto de producten helemaal op zijn eentje gaat halen. Om dan 's avonds van je dieetrobot te horen te krijgen dat je meer moet bewegen...
Stephen Hawkin wordt algemeen beschouwd als de slimste mens ter wereld. En toch was hij in zijn jeugd niet de slimste van de klas. Volgens zijn leerkrachten had hij het zelfs moeilijk om te volgen. Dat bleek ook uit de behaalde resultaten. Steeds weer haalde hij nipt genoeg punten om net niet gebuisd te zijn. Zijn leerkrachten beschouwden hem wel als een harde werker. Dat was niet geheel naar waarheid. Want Stephen was helemaal geen harde werker. Dat geeft hij zelf toe. Hij was eerder een luiaard. Iemand die net genoeg inspanning deed om te voldoen aan de gestelde eisen. Het is niet de eerste keer dat iemand met een bovenmatige intelligentie niet direct opvalt. Dat lijkt wel een eigenschap van slimme mensen. Ze weten hoofdzaak van bijzaak te onderscheiden. En wat hoofdzaak en bijzaak zijn is dan weer afhankelijk van hun eigen interesses. Ik ken mensen die niet eens weten dat Parijs in Frankrijk ligt maar die in hun eigen vakgebied tot de absolute top behoren. Het lijkt wel alsof die mensen alle ballast overboord gooien en zich helemaal concentreren op hetgeen ze zelf belangrijk vinden. En zo heeft Hawkin zich volledig gespecialiseerd in toegepaste wiskunde, theoretische natuurkunde en kosmologie. Niet niks want het is een ingewikkelde materie waar ik zelf niet wil aan beginnen. Zo berekende de man de kwantumzwaartekracht. En dat is niks meer of minder dan de straling van de beruchte zwarte gaten in het heelal. Of zijn berekeningen kloppen moet nog bewezen worden maar volgens die becijfering is het mogelijk dat er een gigantisch iets uit het totale niets kan ontstaan. Het natuurkundig en wiskundig bewijs van de bigbangtheorie. Al is zijn calculatie nogal controversieel. Want als het allemaal klopt heeft hij meteen bewezen dat er geen god nodig is om een heelal te creëren. En dat ligt blijkbaar moeilijk bij sommige mensen. Maar waar het om gaat is het feit dat Stephen Hawkin niet de eerste de beste is. De man heeft grondig nagedacht over het heelal en het ontstaan ervan. En hij kan zijn theorie becijferen. Al heeft hij natuurlijk wel de tijd om na te denken en berekeningen te maken. Want hij is 70 jaar en sinds zijn twintigste zit hij in een rolstoel door een ernstige neurologische aandoening. Dat heeft hem echter niet belet om twee maal te trouwen. En tweemaal te scheiden. Want dat is een onbekende kant van Hawkin. De man heeft ook interesse in vrouwen. En uit pure passie heeft hij ook het vrouwelijk brein onder de loep genomen. Als een man met dergelijk intellect zich in iets vastbijt kan je als normale sterveling iets verwachten. Een duidelijke uitleg over hoe een vrouw in elkaar zit bijvoorbeeld. En gedurende al die jaren heeft onze Stephen zijn geniale brein er op los gelaten. Hij kwam tot een duidelijk resultaat: vrouwen zijn, zelfs voor hem, een compleet mysterie.
Door een stom toeval en volledig buiten mijn wil, natuurlijk, raakte ik in een drankgelegenheid verzeild. Daar raakte ik aan de praat met een oude vriend. Na een tijdje ging het gesprek over de zin van het leven. Een moeilijk onderwerp. Vooral na de derde duvel. Want dan durf ik nogal eens beginnen te filosoferen. Maar vermits we toch al een tijdje in de drank zaten begon ik maar te lullen. En tot mijn eigen stomme verbazing verkondigde ik wijsheden waar menig beroepsluller een puntje kan aan zuigen. Tenminste voor zover ik het zelf kon beoordelen. Wat mijn gesprekspartner ervan vond kon ik moeilijk inschatten. Het gesprek liep niettemin heel vlot. En na de vierde duvel begon het pas echt helemaal uit de hand te lopen. We stelden ons vragen over het nut van de mensheid op aarde. De bigbangtheorie kwam er aan te pas. We gingen nog verder. Was de bigbang een georganiseerde chaos? Gecreëerd door een hogere macht? Met een doel. Of was het allemaal toeval. Een toevallige samenloop van omstandigheden waar niks of niemand schuld aan had. Was het leven op aarde misschien niks meer dan gewoon vervuiling. Een vervuiling die ontstaan is door ruimtestof. Door blikseminslag, vulkanische activiteit en inslagen van meteoren. Of was er toch een hogere macht in het spel. Maar welk doel had die hogere macht dan wel voor ogen. En waarom zou de mensheid een uitverkoren soort zijn? Waarom de mens en niet het dondervliegje. Waarom zou een mens meer waard zijn dan, pakweg, de schaamluis? En wat met leven op andere planeten? Dat er elders leven moet zijn, daarover waren we het snel eens. Maar hoe zou dat er uitzien? Aangepast aan de omstandigheden waarschijnlijk. En misschien verder in de ontwikkeling dan de mensheid. Of primitiever. Zouden die wezens er al achter zijn dat er geen hogere macht bestaat. Maar alles het gevolg is van de bigbang. Van gewone vervuiling. Het leven als één grote misser. Allemaal theorieën die tijdens de vierde duvel onderwerp waren van diepgaande en, vooral, geestverruimende gesprekken. Maar na de vijfde duvel waren we er eindelijk uit. Het kon niet anders dan alles was het gevolg van die ene grote oerknal. Niks meer of niks minder. Geen hogere macht. Geen uitverkoren mensheid. Nietige wezens waren we. Wezens die niks in de pap te brokkelen hadden. En na de zesde duvel kon het ons allemaal niet meer schelen. Niks deed er nog toe. We besloten om de consumptieplaats te verlaten en bij hem thuis een druppeltje te gaan nuttigen. Als afsluiter. Zijn vrouw zag ons komen. En normaal ken ik die als een goedlachs serpent. Maar het geluid dat er nu uitkwam deed me denken aan wat de oerknal ooit geweest moet zijn... Ach, dat druppeltje zal voor een andere keer zijn zeker.
Volgens de Amerikaanse relatie-expert, Dan Savage, zouden mensen er beter aan doen om hun relaties eens te herbekijken. De man vindt dat de mens niet gemaakt is om monogaam te blijven. Want altijd seks met één en dezelfde vrouw is de doodsteek voor een gelukkig huwelijk. Koppels zouden er beter aan doen om elkaar te respecteren. En als de man eens ergens anders een pleziertje gaat zoeken is dat geen ontrouw. Dat is de normaalste zaak ter wereld. Dat ligt immers in de aard van het beestje. Dat moet gerespecteerd worden. Het was eeuwen heel gewoon dat een man er verschillende minnaressen op na hield. Het zit dus al eeuwenlang in onze genen. Als we naar de natuur kijken is het duidelijk dat een mannetje zijn zaad een beetje overal uitzaait. Bij alle dieren is dat zo. En wat is een mens meer dan een soort veredelde aap. Kijk, dat is nu eens een man naar mijn hart. Daar zou ik uren grote potten kunnen mee drinken. En mekaar gelijk geven. Want laat ons eerlijk zijn, een man verdient het om regelmatig zijn bloeiende selder in een ander hofje te gaan plaatsen. Maar het zijn de vrouwen die daarover moeilijk doen. Als een gehuwde vrouw zoiets te weten komt is het gegarandeerd ambras. En moet er cash betaald worden. Dan wordt die man gepluimd tot en met. Maar wat vrouwen niet begrijpen is dat als een man ergens anders een zaadje gaat leggen dat heel positief is voor het huwelijksleven. Die man komt dan welgezind en voldaan terug thuis. Dat is toch het belangrijkste dacht ik zo. Maar op één of andere manier zien vrouwen dat zo niet. Ze worden dan jaloers. En hebberig. Dan komt de ware aard van de vrouw naar boven. Dan maken ze gretig misbruik van de huidige moraal. Een moraal waar geen mens iets aan heeft. Uitgevonden door religieuze praatjesmakers. Vooral katholieken hebben die naargeestige ingesteldheid. Ik verdenk die religieuze lullers ervan om vrouwen te brainwashen om mannen te onderdrukken. En de reden is duidelijk. Omdat ze zelf geen plezier in het leven zouden mogen hebben prediken ze dan maar monogamie. Al zouden ze waarschijnlijk liever hebben dat iedereen leeft zoals zij. Maar dat is natuurlijk een brug te ver. Volledige onthouding zou betekenen geen kindertjes. En dan wordt aan hun pleziertjes geraakt. Maar ik wijk af. Het gaat erom dat vrouwen hun man niks gunnen. Dat is de ware aard van vrouwen. Ze willen zelf alles en nog wel onmiddellijk. Vrouwen beschouwen hun man als hun bezit. Hun slaafje dat netjes een pootje geeft wanneer en hoe zij het willen. Vrouwen zijn simpelweg egoïstische wezens geworden die beter gemeden zouden worden. Waar zijn de echte mannen eigenlijk gebleven? Mannen uit één stuk, die op hun strepen staan. Mannen die eeuwenlang de heersers van de wereld waren. Die vrouwen gebruikten voor hun pleziertje. En voor de rest het zwijgen opleggen. Mannen die een vrouw zien als een tram. Met als levensvisie, als je er eentje mist, volgt er altijd een andere. Maar tegenwoordig zijn het blijkbaar allemaal watjes. Al zijn er oplossingen volgens mij. Twee zelfs. Ofwel gaan we die watjes heropvoeden, ofwel verbieden we alle vrouwen. Al is dat laatste misschien niet zo ideaal.
Tot 1996 was mijn thuisbasis het Brusselse zuidstation. En omdat we na gedane dienst wel eens iets gingen drinken in de buurt weet ik dus hoe het er daar aan toe gaat. Toen was het er ook al niet veilig. Al wisten de gewone politieofficieren en agenten wel wat de oplossing was. Maar ze mochten niet ingrijpen van hogerhand. En van het toen gevoerde gedoogbeleid was Luckas Vander Taelen een hevige voorvechter. Nu is het misschien een tikkeltje te laat, al ben ik er zeker van dat de toen voorgestelde maatregelen van die politieofficieren nog steeds doeltreffend zullen zijn. Het doet mij wel plezier dat uitgerekend Vander Taelen het aan den lijve ondervindt wat het resultaat is van zijn bejubelde beleid. Daarom zal ik met plezier de brief, mij aangereikt door een medeblogger, verder verspreiden. Al kan ik er nog wel één en ander aan toevoegen. Maar goed. Het leven zoals het is in Brussel. En hou je al maar vast aan de takken van de bomen want het is allemaal aan het uitdijen. Binnenkort ook in uw buurt want het gevoerde beleid blijft nog altijd hetzelfde. Hieronder de brief van Lucas Vander Taelen dus. Lees en gruwel.
MOETEN WE BANG ZIJN OM ONZE WAARDEN OP TE DRINGEN?
LUCKAS VANDER TAELEN (Groen!) is het beu naast een getto te leven waar allochtone jongeren hem behandelen alsof hij op hun privéterrein loopt. 'Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven?'
Ik woon vlakbij een buurt in Vorst, van de Merodestraat tot het Zuidstation, die je zelfs met de meest multiculturele vooringenomenheid niet anders dan als een getto kunt omschrijven. Mijn dochter heeft het al lang opgegeven om in die wijk te gaan. Daarvoor is ze net iets te vaak uitgescholden voor veel onfraais. Ik fiets er elke dag door en beleef steeds een ander avontuur. Dubbel geparkeerde auto's, bestuurders die een kruispunt blokkeren om met elkaar te praten, rondhangende jongeren die je bekijken alsof je op hun privédomein komt.
Probeer vooral niets te zeggen als je weer eens bijna omvergereden wordt: de laatste keer dat ik dit toch deed, werd ik de huid vol gescholden door een omstaander van nog geen zestien jaar, die zijn beledigende tirade afsloot met een boodschap die ik niet vertaal: 'Nique ta mére.' Dat was minder erg dan de vorige keer, toen een andere jonge Maghrebijnse chauffeur zich door mijn gedrag beledigd voelde: ik had het aangedurfd mijn voorrang te nemen. Zijn eer was dusdanig gekrenkt dat hij dit blijkbaar enkel kon rechtzetten door me in het gezicht te spuwen...
Dus vooral: zwijgen. Want als je probeert duidelijk te maken dat 70 km per uur veel te snel is in een zone 30, dan heb je meteen recht op een confrontatie met het eergevoel van een jonge nieuwe Belg die het niet kan hebben dat iemand hem ook maar iets verbiedt en die bereid is je daarom in elkaar te rammen.
Twintig jaar geleden was ik ervan overtuigd dat de jonge nieuwe Belgen snel geassimileerd zouden worden. Maar nu is in Brussel een generatie van 'rebels without a cause' opgegroeid die zich altijd verongelijkt en tekortgedaan voelt. Nooit voor iets verantwoordelijk, het is altijd de fout van iemand anders: van de overheid, van de racistische Belgen. En ook binnen hun eigen families blijven de jonge Maghrebijnse mannen onaantastbaar. Toen de politie in Molenbeek een jongen oppakte, organiseerde de vader meteen een betoging omdat zijn zoon 'nog geen appel zou stelen.'
De inspanningen van de overheid in de probleemwijken hebben ervoor gezorgd dat de jongeren de noodzaak niet voelen die te verlaten, toonde een ULB-studie vorig jaar aan. Zo creëer je de bekrompenheid van een dorp in de grote stad.
Een dochter van Marokkaanse vrienden heeft een Belgisch vriendje. Met hem gaat ze nooit uit in de wijk, omdat ze meteen wordt nageroepen. Want bijna al de jonge allochtonen mogen dan wel de Belgische nationaliteit hebben, enige identificatie met dit land hebben zij niet. Integendeel: 'België' is een scheldwoord...
Jonge vrouwen alleen zie je overigens bijna nooit in de wijk. En zeker niet in het café , daar worden ze zelfs niet gedoogd. Toen een medewerkster van de gemeente er een koffie vroeg, werd haar snel duidelijk gemaakt dat ze er niet op moest rekenen om bediend te worden. Als ik de Merode-wijk binnenfiets,dan weet ik dat ik tot ver voorbij het Zuidstation niet één vrouw op een caféterras zal zien. En dan heb ik het nog niet over de dubbele seksuele moraal die van jonge allochtone vrouwen nog steeds verwacht dat ze tijdens de huwelijksnacht hun maagdelijkheid bewijzen, ook al weet iedereen dat Brusselse ziekenhuizen met een eenvoudige ingreep maagdenvliezen herstellen... Een gerenommeerd Frans-Marokkaanse kunstenaar stelde tot vorige week een merkwaardige installatie tentoon in Brussel: een reeks bidtapijtjes met schoenen. De kunstgalerij kreeg onmiddellijk dreigtelefoons, het glas voor het kunstwerk werd bespuugd en beschadigd. De commotie kwam er omdat er bij het bidtapijtje rode vrouwenhakken te zien waren. De kunstenaar wou op die manier 'de plaats van de vrouw in de Islam' aankaarten. Maar dat kan al niet meer in Brussel: na een paar dagen werd het kunstwerk verwijderd.
Misschien moeten we ons eens afvragen hoe het komt dat we aanvaard hebben dat principes als de vrijheid van de kunstenaar en gelijke rechten voor man en vrouw niet voor iedereen gelden in dit land. Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven? Een hoofddoekenverbod is geen oplossing. Maar misschien moeten we toch eens nadenken over hoe we op een assertieve manier kunnen duidelijk maken dat wij durven verdedigen wat wij belangrijk vinden.
Het is de verdienste van links geweest om meer aandacht te vragen voor discriminatie en sociale achterstand. Het probleem ligt jammer genoeg dieper: we zijn bang geweest om onze waarden op te dringen aan allochtonen. Die waarden zijn mij echter te dierbaar om ze verloren te laten gaan.
LUCKAS VANDER TAELEN.
vergeet niet dit zoveel mogelijk door te sturen, dank U wel.
De belastingcontroleur was niet akkoord met mijn aangifte. Dat was niet de eerste maal. Al moet ik toegeven dat er te praten valt met die man. Als hij de nodige uitleg krijgt toch. De eerste maal dat ik uitleg moest verschaffen was in 1995. Na 25 jaar werken en belastingen betalen. Al was dat niet expliciet voor mij. Want een ambtenaar kan moeilijk sjoemelen en daarom hadden de belastingdiensten mij zolang gerust gelaten. Die eerste maal had te maken met het feit dat vrouwlief enkele jaren tevoren besloten had om zelfstandige te worden. En een zelfstandige moet af en toe eens aan een controle onderworpen worden. Het ging dus om een gewone controle. Al vermoed ik dat het ook wel te maken had met het feit dat vrouwlief geen gebruik maakte van een boekhouder. De boekhouding nam ik voor mijn rekening. En waarschijnlijk wilden ze wel eens zien dat de papierwinkel in orde was. Dat mocht. Ik was er vrij zeker van dat er niks fout was. Maar een belastingcontroleur heeft ook zijn beroepsfierheid. Hij wou iets vinden natuurlijk. Het eerst wat de man onder de loep nam was de verzekering 'gewaarborgd inkomen' van vrouwlief. Hij had zijn twijfels of dat een aftrekpost was. Na enig overleg met zijn oversten bleek dat ik gelijk had. Het mocht. Dan maar verder zoeken om toch maar iets te vinden dat zijn werk rechtvaardigde. En wie zoekt die vindt. Zo vond hij bij een andere rubriek 3000 Belgische frank, de euro bestond nog niet, aan aangekochte bloemen. Dat mocht en dat mocht niet verklaarde hij. Als dat was om als decoratie te dienen mocht dat, maar als dat was om weg te schenken, bij een begrafenis bijvoorbeeld, dan mocht dat niet. Natuurlijk beweerde ik bij hoog en bij laag dat die bloemen gediend hadden als versiering. Het kon niet baten. We kwamen overeen om het bedrag in twee te delen. Al bij al viel dat nog best mee vond ik. We werden gerust gelaten tot verleden jaar. En dat liep minder goed af. Ik ging er van uit dat er toch geen controle was en dus had ik maar een bak duvel en 20 liter wijn als onkosten in gebracht. En volgens de wet kon dat niet. Geschrapt dus. Ik wou weerwraak. Dit jaar had ik er dan ook iets anders op gevonden. Bij de rubriek 'aantal personen ten laste' had ik '5 miljoen' ingebracht. Verdacht veel vond de controleur en ik kon het gaan uitleggen. De namen van die 5 miljoen personen ten laste wist ik ook niet uit het hoofd. Dat begreep hij wel. Toch wou hij meer uitleg. Het was nochtans simpel. Die 5 miljoen bestonden uit 4 miljoen walen en 1 miljoen allochtonen. De eerste tien seconden bekeek hij me met ongelovige ogen. Vervolgens schrapte hij het getal en verliet zonder een woord het kantoor... Ik zal volgend jaar iets anders moeten verzinnen.
Het zijn drukke dagen voor een gediplomeerd luiaard als ik. Zó druk dat ik amper tijd heb om een stukje te schrijven. Het begon op 23 december. De buurman vertrok met zijn hele gezin naar warmere streken. Om kerst en nieuwjaar te vieren. Maar zijn halve dierentuin heeft natuurlijk verzorging nodig. Daarom bracht hij zijn beestenboel naar hier. Vooreerst was er een goudvis. Elke dag heeft dat beest verzorging nodig. Een werkje voor mij natuurlijk. En niet zonder gevaar zo bleek. Eten en drinken geven viel best mee, maar als ik zijn vinnen moet knippen en zijn oren uitkuisen spartelt hij nogal tegen. Vooral dan als hij op het droge ligt. Dat is dus elke dag een half uurtje een gevecht met de goudvis. Dan zijn er nog de kanarievogels. Vier stuks. Allemaal samen in een grote kooi. De kooi werd hier naar binnen gebracht door vier stoere bodybuilders. En het is ook weeral mijn taak om die stomme vogels in leven te houden. Ook elke dag eten en drinken geven. Maar dat is niet alles. Elke dag moet ik die vogels in bad stoppen. En hun tenen uitkuisen. En hun veren strijken. Met de nodige voorzichtigheid, want volgens de buurman zijn de vrouwelijke kanaries nogal gevoelig voor ongewenste intimiteiten. En dan zouden ze, steeds volgens de buurman, niet zo vlug een eigen gezin stichten. Al heb ik daar wel mijn bedenkingen over. De vogels beschikken dan wel over twee door mensenhanden gemaakte nesten waar ze enkel zelf nog een keuken en badkamer moeten installeren, maar volgens mij lukt het ze nooit om een gezin te stichten. Om de heel eenvoudige reden dat het vier mannelijke kanaries zijn. Maar misschien zijn ze van plan om kleintjes te adopteren. Homo koppels hebben tegenwoordig immers ook het recht om hun kinderwens te verwezenlijken. En dan was er 24 december. Vrouwlief was de hele dag bezig om een kerstmaal voor kinderen en kleinkinderen in elkaar te flansen. Ik vond het een vermoeiende bezigheid om te zien hoe ze dat voor elkaar kreeg. Al viel de maaltijd best mee. Maar op 25 december stond er een hoop vaat op ons te wachten. En weeral moest ik noodgedwongen toekijken hoe ze een halve dag bezig was. Maar toen begon het pas echt. Want ook de jongste zoon trok zich terug op een vakantiebestemming. En vermits hij ooit op het lumineuze idee kwam om twee dwergkonijnen onder zijn hoede te nemen moest daar ook weeral een oppasser voor gevonden worden. Weer een taak bij voor den oude. Elke dag twee konijnen verzorgen. Zorgen voor eten en drinken. En vooral de leefruimte van die krengen in orde brengen. De konijnenkeutels opruimen dus. En per grootte en smaak rangschikken. Op hoopjes van tien op tien. Om volgend jaar te gebruiken als meststof voor het gazon. Maar dat was allemaal niks vergeleken bij wat nog volgde. Het is kerstverlof voor de kleinkinderen. En ouders van tegenwoordig hebben niet het verantwoordelijkheidsgevoel van vroeger. Als wij kinderen kweekten dan wisten we op voorhand hoe we die zouden gaan grootbrengen. Dat is nu niet meer het geval. Tegenwoordig gaat het er anders aan toe. Ouders van tegenwoordig maken kleintjes om zich pas daarna af te vragen wie ze zal grootbrengen. Een andere mentaliteit natuurlijk. Maar gewoonlijk draaien de grootouders daarvoor op. Zoals hier. En dan krijg je situaties waarbij we als grootouders de kleinkinderen, willens nillens, onder onze hoede krijgen. We zitten hier dus met de zorg over een dierentuin en zijn tegelijk ook verantwoordelijk voor de opvoeding van kleinkinderen. Een full time job. Al valt het mee met de oudste van 11 jaar. Het is vooral het jongste van 2 dat aandacht nodig heeft. En daarom heb ik weinig tijd om een stukje te schrijven voor mijn blog. Want vooral die jongste leidt mijn aandacht af. Terwijl ik dit hier allemaal zit te schrijven hangt er een klein vrouwtje van 2 jaar aan mijn broekspijp te trekken. Dat leid mijn aandacht zodanig af dat ik veal leeters verkreed itnik. En dat er in dit stukje veel fauten staan. Maar ach, het zal beteren. 2012 wenkt.
Het begon met een paardenfluisteraar. Een film uit het einde van de jaren negentig. Waarin een man een poging deed om op een natuurlijke manier met paarden om te gaan. Een soort inleving in de paarden hiërarchie zeg maar. Een erkenning van wie de baas is. En dan wil de mens het leiderschap op zich nemen. Zodat het dier gewoon doet wat de leider wil. Er zijn nu ook al hondenfluisteraars. Mensen die het gedrag van honden bestuderen en zichzelf uitroepen tot kopstuk van de roedel. De onbetwistbare leider. Ik weet het zo niet, maar, volgens mij was mijn opa al een fluisteraar. Als ik nog rondliep als een snotneus was mijn opa de onbetwistbare leider van de boerderij. Geen hond zou het wagen om dat ook maar in twijfel te trekken. Een pak stampen kon het beest krijgen. Zelfs een paard dat tientallen keer sterker was dan opa moest er niet aan denken om een eigen wil te tonen. En dat waren nog paarden in die tijd. Geen frêle luxe paarden die een poot breken als ze in een molsgat lopen. Nee, dat waren van die stoere Brabantse trekpaarden die een ploeg door de zware kleigrond trokken. Maar opa wist wel raad met al die dieren. Opa is altijd de baas gebleven over al de dieren op zijn boerderij. Al maakte opa wel eens gebruik van een stevige stok om zijn wil op de leggen. En als dat niet hielp had hij nog altijd zijn tweeloop. Misschien was opa niet echt een dierenfluisteraar. Meer een dictator. Maar toch. Alle dieren hadden respect voor hem. En het woord dierenfluisteraar bestond toen nog niet. Tegenwoordig heet dat dus fluisteraar. En er bestaan nogal wat fluisteraars tegenwoordig. Allemaal mensen die dieren naar hun hand willen zetten. Dat hoort ook zo. Maar er zijn ook mensenfluisteraars. Zoals de islamfluisteraars. Al hebben die wel een andere naam. Dat heet daar imam. Maar de naam doet er niet toe. Het principe blijft hetzelfde. De islamfluisteraar zet zichzelf aan het hoofd van de groep. En bepaalt hoe de geschriften van eeuwenoude sprookjes in het dagelijkse leven moeten ingepast worden. Ook illegalenfluisteraars bestaan tegenwoordig. En asielfluisteraars zijn er ook al. Dat zijn dan fluisteraars die zich inzetten om alle geldzoekers aan te sporen om zoveel mogelijk te profiteren van de autochtonen. En in één moeite ook maar de levensstijl van die autochtone werkpaarden te verneuken. Maar de fluisteraars schieten als de spreekwoordelijke paddenstoelen uit de grond. Een mens kan het zo gek niet bedenken of er is wel een fluisteraar voor. Behalve voor een groep die echt wel een fluisteraar nodig heeft om hen in goede banen te leiden. En daarmee bedoel ik vrouwen. Voor wanneer de eerste vrouwenfluisteraar?
