Niets overnemen zonder toestemming van de auteur (c)
20-08-2016
zaterdag, twintig augustus tweeduizend zestien....
Liefste Xantippe,
Vanmorgen ontwaakte ik met meer 'licht' dan de vorige dagen. En 'k voelde voorwaar zin (of was het moed?) om klussen te klaren. En dit keer, zo sprak ik tot mezelf, zou het me lukken.
Inmiddels herinner ik me hoe vaak dit fenomeen zich al voordeed sinds die dag, die vreselijke dag. Die surreële dag. De dag dat werkelijkheid nog verder weg is dan ooit.
Zouden mijn brieven je nog bereiken? Net als de voorbije net geen dertig jaren?
Alleen hoop ik dat je de pijn niet voelt, het verdriet, de wanhoop, radeloosheid. Ik durf niet te beseffen. Beseffen is telkens opnieuw dubbelslaan. Beseffen is schreeuwen, is het ondraaglijke ervaren. Beseffen... is de hel.
Ondraaglijk om te beseffen... hoe jij het leven liefde... hoe groot jouw hart was... hoe je dromen je ogen nog meer deden oplichten, hoe je het leven omarmde en de mensen die er zich in bewogen... Ondraaglijk om te voelen hoe je uit dat leven werd genomen, abrupt.
Xantippe, het kan niet, onmogelijk dat jouw dromen... 'k herinner me ze alsof je ze net nog voor me herhaalde... zo'n lieve, simpele, normale mensenwensen...die zo'n warmte verspreidden, absurd, zo absurd dat jouw leven zo wreed werd afgebroken, je werd ontnomen.
Het doet zoveel pijn... . Ik schrijf jou hoe ik wenste dat ik jouw plaats had mogen innemen. Je zou me als enige niet veroordelen om zulke uitspraak. Niet de les spellen. Maar je zou het begrijpen... die wens van me... maar net zo goed zou je weigeren.
En meer nog... zie ik voor me hoe je zou reageren... met lieve, wijze woorden en die begripvolle lach.
De mantra dreunt door mijn hele lijf... ' 'k wou dat ik dood was, 'k wou dat ik dood was'.
Ik wou dat ik die mantra een dreun kon geven met een enorme hamer. Meer dan ooit wou ik dat. Want de mantra die stilaan op de achtergrond nog maar af en toe zeurde, eerder zeldzaam nog opdook, vlamde opnieuw hevig op, werd opnieuw een onverwachte en ongewenste gast.
Ook dit gebeuren in me zou je geen akelige reactie ontlokken... integendeel... altijd bleef je me zien... als Anna. Je herleidde me niet tot wat me kwelde, tot wat me bij tijden plat sloeg.
Lieve Xantippe... die dag... de dag die ik me niet meer gevoelsmatig kan (durf) herinneren... slechts met woorden die ver van me door de ruimte zweven... alsof ze niet heus bestaan, en ik ze niet moet ernstig nemen... . Alsof die dag nooit heeft plaatsgevonden... maar ik weet dat die plaatsvond. Ik weet het.
De schreeuw. Om hulp. Ik schreeuw nooit meer om hulp. Nooit meer. Ik vertrouwde... . Kwetsbaarheid op het alarmniveau... waardoor die ik was... werd overgoten met brandend zuur... en wat ik in mijn handen hield en in mijn hart en herinneringen droeg als een kostbare edelsteen... het werd besmeurd... de pogingen om edelsteen en mezelf verder te verwoesten... brak ik af. Dat heb ik door de jaren heen geleerd. Laat verwoestingen niet meer toe. Zet een beschermende wand zodat kwaadaardigheid geen kans meer krijgt je te bereiken en je dodelijk kan treffen. Zorg voor voldoende bescherming rondom je zodat onwetendheid, frustraties van anderen, onbegrip, afgunst en nog meer van die narigheden je niet meer kunnen neer maaien. Stop het. Stop het.
De ontreddering, verdriet, radeloosheid... . Er kwam een enorme vuistslag vol op mijn gelaat. Nog geloofde ik... vertrouwde ik... die ander... alsof ieder net zo te vertrouwen is als jij... . En vuistslag na vuistslag. Wrede, harde woorden. Vreemde vragen. Vreemde reacties. Alarm te vaak genegeerd.
De dood vond meerdere keren plaats.
Naast het feit... het feit... dat jij... jij niet meer... jouw levenspad mocht verdergaan... en dit verlies me de aarde inzoog... voelde neerhalende, laatdunkende behandelingen, bejegeningen van die ik meende te kunnen vertrouwen... als een gekarteld mes dat hart en ogen trof en ronddraaide, steeds maar weer.
Een koude hand greep me bij de keel en wurgde me. Niet meteen helemaal... maar elke dag een beetje meer. Ben mezelf verloren. 'k Zakte opnieuw in de waardeloosheid, in het niet bestaan. Door die ijskoude, moordende hand. Onzeker en het niet waard... om verdriet te voelen... .
Ergens weken later sloot ik de poorten... . Ik zet ze slechts op een kier ... voor aardige, eerlijke mensen met 'het hart op de juiste plaats'... mensen waarbij ik het hart kan voelen en niet de nijd of andere nare zaken.
Geen veroordelingen maar begrip. Mensen die het verdriet van een ander niet zien als een bedreiging voor het hunne. Die eerste reactie had me nochtans een schok gegeven. Die had me moeten alarmeren. Die verontwaardigde, verongelijkte reactie... alsof het om persoonlijk bezit ging... en niet om gezamenlijk leed en verdriet... om zo'n lief, ontzettend warm en te vertrouwen, zo'n schat van een wezen die zo bruusk werd weggerukt uit haar en ons leven.
'k Heb me de weken die na de reeks kwetsuren proberen te helen, wat de kwetsuren betrof al vallen ze nog bij tijden op me neer als giftige kwallen en bijten, bijten, bijten tot ik mezelf niet meer vind.
Ze hebben de rouw geblokkeerd en de totale ontreddering veroorzaakt. 'k Werd hoe ik werd ingevuld... . Waardoor het afscheid van jou... in chaos verliep... . En ik wartaal uitsloeg... enorm bang voor verwerping... om ook nog door anderen 'uitgespuugd' te worden.
Ik maakte me los van de nachtmerrie hiervan... Naar jou toe hoef ik niets uit te leggen. Je wist en weet, door de wolken heen. Ik weet het. Ik weet het. En 'k draag je voor altijd in mijn hart als de meest waardevolle vriendin in mijn leven... de meest lieve en te vertrouwen vriendin. De enige waarbij ik mezelf DURFDE te zijn.
Je wist hoe moeilijk het voor mij was om anderen te vertrouwen... .En dat te blijven doen. Hoe heerlijk om te voelen dat ik jou KON vertrouwen, kon blijven vertrouwen.
Zelfs nu... je me niet meer kan geruststellen... blijf ik zo sterk voelen... door de smurrie van anderen heen, dat wat was, nog altijd is... het vertrouwen, jouw vriendschap, jouw eerlijkheid... . Mijn dankbaarheid blijft bestaan lieve Xantippe... door de wolken heen... voor altijd. Het doet pijn... ik wil je niet door de wolken maar hier... terug... bij al die je lief zijn... en jou zo vreselijk missen. Ik behoor daar, dat hoef ik jou niet te vertellen... ook toe. Verdriet.
Ik draag je als die lieve vriendin in mijn hart... de vriendin die zoveel voor me betekende en altijd zal blijven betekenen. Net als mijn zusje... net als mijn pa... en net als die andere engel van een vriendin.Niemand zal daar nog een harde laars op zetten..., niemand zal dat gevoel nog kunnen vertrappelen met kille, voor mijn gevoel harteloze woorden. Niemand.
Niemand besmeurt nog die lieve, zo vertrouwensvolle vriendschap... en de zo mooie herinneringen, niemand én op geen enkele manier... niet door me te herscheppen als een zielig, ziekelijk dingetje... . Niets door mijn verdriet belachelijk te maken... niet door ontkenning... . Ik laat het niet meer toe. Je zou het weten... en ik moet lachen... hoe is het mogelijk... alsof ik je reactie hierop hoor. Je zou weten... en ik zou het zien.
Het afscheid doet pijn. De schreeuw in me... . Het besef dat ik je nooit meer zal zien, nooit meer zal horen, nooit meer met je kan praten... we nooit meer samen gezelligheid kunnen smaken... en kunnen genieten van wat jij en ik gemeen hebben... . Ik zong stilletjes mee... genoot volle teugen... en jij was zo vol van het wezen dat net als jij en ik... puurheid en jezelf zijn niet vreemd was. Jij enthousiast... met een lach die er niet om loog.En ik net zo enthousiast. Verheerlijkt door de magie van puurheid in een wereld vol theater en onechtheid.
Zo heerlijk was dat samen kunnen delen.
Dat parels... die zijn zo sterk... dat zelf talloze kwallenbeten niets aan de waarde ervan af kunnen doen.
Kijk Xantippe... zie je mijn glimlach... ? Ik bewaar jou in mijn hart... samen met mijn zusje, mijn pa en mijn grootmoeder en die andere engel van een vriendin... . Ik bescherm jullie nagedachtenis met mijn hele hart.
Ik wil even niet meer beseffen dat is wat is. Ik wil de schreeuw niet in me voelen. Mijn vingers in mijn oren duwen helpt niet tegen die schreeuw... die zit van binnen... een schreeuw als een aankomende enorme golf. Vluchten, ik vlucht... hol, ren, val en krabbel overeind om verder te vluchten... vlucht, vlucht... blijf het voor, voor. Tot ik niet meer kan en blijf staan. Ik kan niet meer vluchten. Niet meer sinds die dag.
De dag dat de vloedgolf het land dat me zo vertrouwd was van de kaart veegde.
Jou wegnam en in één adem ook mij.
Ik ben nog niet zo ver... om het zoete van de herinneringen... te laten winnen... de pijn overspoelt... doorzeeft, verbrijzelt, verscheurt, en verlamt mijn doen, denken, voelen, leven. Maakt dat ik er niet meer ben... niet heus.
Ondraaglijk dat je ... niet meer hier bent.
Sinds de dag dat je me vertelde wat jou omver sloeg... tot de dag dat jouw wil om te blijven vechten werd genegeerd... het voelt alsof die hele periode en erna... in een coma is veranderd. Ik weet niet eens of ik daar ooit uit wil ontwaken.
Misschien helpen deze brieven me... en bereiken ze jou in of boven de wolken... of daar waar de kleurtjes en spiegeltjes dansen in zon en wind... . Ik kijk ernaar.. zowat iedere dag... voel ik dan... een vreemde stilte, een vredige stilte... lichte pijn... voel ik... de verbinding... .
Ook bij dit kostbare, te koesteren schone... worden slechts die harten toegelaten die niet klauwen maar omarmen.
Liefs, zoveel liefs... liefste vriendin ooit. Niets zal nog zijn zoals het was... .
En geef me nog wat tijd... om opnieuw dat ene woord te kunnen schrijven... dat ik je al die maanden schreef... . Het doet nog teveel pijn... dat het zelf niet meer digitaal kan.
