Sterven doe je niet ineens , je sterft beetje bij beetje een leven lang . Je sterft een beetje als je verdriet aangedaan word door degene die je liefhebt . Je sterft een beetje als je in de steek gelaten word door hen die voor je moeten zorgen als je klein bent . Je sterft een beetje als je huisdier deze wereld verlaat en je sterft een beetje als jezelf tekort schiet in je mens zijn . Kortom , het leven is alle dagen een beetje sterven .
Voor mij is sterven een extra aanwezig en confronterend iets , meer dan bij anderen ervaar ik dat en voel ik dat . Als je als kind , zoals ik , seksueel misbruikt werd , ben je al een groot stuk stervende voor je leven eigenlijk begint . Je bent helemaal het noorden kwijt en ook je geloof in de mens en als daar nooit iets aan gedaan word , sterf je nog sneller en meer . Je gaat dingen doen die anderen niet of zeer weinig zullen doen , je zoekt en tast grenzen af , op zoek naar het waarom , wetende dat er geen antwoord voor is . Je doet dingen die anderen niet durven omdat je het gevoel hebt dat je niets te verliezen hebt , want je bent alles al kwijt , je onschuld en je jeugd . Knagend gevoelig , schichtig en wantrouwend , aangewezen op jezelf , je bent een acteur in een moeilijke rol , die veel van je vergt .
Zo ben ik op mijn zoektocht naar een verwaarloosde jeugd , in Afrika terechtgekomen , zomaar . Zoekende naar een middel , een kuur om de groter wordende onrust en de knagende hel van schuldgevoel te behandelen en gelovende dat daar het antwoord was .
Het is dertig jaar geleden , kwam terecht in oorlogsgebied , denkende dat ik god was , die even de boel kwam regelen en mensen helpen in hun ellende . De harde realiteit en confrontatie was een mokerslag , een mokerslag van dat kaliber dat ik nu zovele jaren later er nog van wakker word . Mijn beetje geloof in de mensheid is toen helemaal verdwenen en nu nog begrijp ik niet hoe mensen elkaar zo kunnen behandelen .
In een klein dorp met een onuitspreekbare naam , een paar hutten een kerkje een drinkplaats voor mens en dier , daar heb ik de ware aard van de mens gezien . Het lag er bezaaid met lijken en bijna alles was afgebrand . Kleine baby's zonder hoofd of armen , ouderen die levend in brand gestoken waren en vrouwen die tientallen malen verkracht werden vooraleer ze met een mes de buik werden opengesneden en in helse pijnen gestorven zijn .
Daar vond ik in een hut een meisje van amper twintig , ze hadden haar borsten afgesneden en ze leefde nog , wenend met haar gedode baby in haar armen , ze is gestorven in mijn armen , kijkend met grote ogen naar mij die afvroegen , waarom . Ik heb urenlang geweend en heb maanden geen woord meer kunnen zeggen . Het gevoel van god te spelen is voorgoed verdwenen en antwoorden die ik zocht , heb ik nooit gevonden . Heb na die periode twee jaar op een heel afgelegen plaats gewoond , kon geen mens meer zien en ben bijna helemaal gestorven .
Soms heb ik het gevoel dat er twee personen in mij wonen . De ene is de kunstzinnige gevoelige en stille teruggetrokken man , de andere de krijger , steeds op zijn hoede en steeds rond turend naar onheil .
Ik ben niet agressief , niet verbaal en niet lichamelijk , neen eerder afwachtend , eerder zoekend . Soms heb ik het gevoel dat ze elkaar niet kennen en elkaar nog nooit tegengekomen zijn . Maar ze zijn er , de ene in de dag en de andere komt te voorschijn als ik slapen ga , hij maakt me rustig en loopt rondjes en waakt over me . Maar telkens raakt hij verwikkeld in gewelddadige veldslagen die hij telkens beslecht met winst en tegen de ochtend , als de eerste schemer de kim kleurt , kijkt hij naar me met een gelaat zonder emotie en verdwijnt zacht zonder lawaai zoals hij is gekomen .
Maar ik denk dat de krijger oud word en moe , zoals ook het verblijf waar hij in schuilt om tijdens de dag zich veilig kan voorbereiden op wederom een woelige nacht . De herfst van het leven eist zijn tol , het jonge van ik kan alles aan , maakt plaats voor twijfels en onmacht .
De confrontatie tussen de twee staat te gebeuren en maakt me bang ,
omdat de dagmens die een rustig bestaan leeft zonder zorgen de ongesloten poort naar de nachtelijke hel zal openen en kennis zal maken met de gruwel van de nacht . Hij is er niet op voorbereid en ik weet niet hoe sterk zijn incasseringsvermogen is . Water en vuur gaan elkaar ontmoeten en gaat overgaan in stoom , die druk zo hoog zal maken , dat alles barst en de bescherming van de dag in conflict zal komen met de hel uit de nacht . Wie dit gaat winnen weet ik niet en is voor mij een onbekende vlek , die hopelijk gekleurd zal worden met de schaduw van vrede .
Het word tijd dat ik thuiskom , dat de ketens van het verleden afvallen en de lucht van herwonnen vrijheid mijn longen beroerd , het word tijd dat mijn geschonden ziel gezalfd word en mijn bestookte geest zijn bedstee mag opzoeken . Het word tijd dat warm zonlicht de kille nevel van haat en onmacht verjaagd en het word tijd dat ik rust vind aan de zachte boezem van een mooie fee , die me de laatste reis naar de einder helpt te volmaken , zodat ik afscheid nemen kan van een bewogen leven .
Ik voel me nooit eenzaam als ik alleen ben, ik voel me wel eenzaam tussen mensen
Dat uit zich in een aantal gewoontes, één van die gewoontes is,dat ik ergens binnenstap in een buffet in het station, ik altijd ergens ga zitten, weg van mensen. En raar, blijkbaar heeft dat een bepaalde aantrekkingskracht bij mensen en ook al is er plaats genoeg, het duurt niet lang of er komt iemand naast of bij mij zitten. Zo heb ik allerlei mensen van diverse pluimage aan de tafel gehad en tal van gewone, maar ook heel ongewone verhalen aanhoort. Onlangs moest ik naar Gent en alhoewel ik een auto heb, neem ik vaak de trein, het is altijd een beetje reizen.
Ik was te vroeg en ging maar een koffie drinken in het buffet. Mijn koffie werd gebracht en ik zat wat rond te kijken en een beetje observeren, iets dat ik graag doe en soms dingen zie, waar anderen aan voorbij gaan. Het duurde niet lang of het was weer zo.
Er kwam een heel mooi blondine binnen, ze leek wel rechtstreeks uit een mode magazine te zijn gestapt. Heel mooi, met felle blauwe kijkers en een lichaam , waar de Venus van Milo in het niets verdween. Halverwege het buffet en nagestaard door mannen, wiens mond openviel bij zoveel schoonheid, stopte ze even en keek rond. Ze zag me zitten en ja hoor, ze kwam mijn richting uit. Ik dacht al bij mezelf, het is niet waar. Maar het was wel waar.
Ze zette zich tegenover me en lachte, met een lach die een diepvries zou doen smelten. Ik begroette haar en ondertussen bestelde ze een platte water en een cappuccino. Ze stelde zich voor en noemde Amber, ze was heel vlot van praten en had een heel aangename, vrouwelijk zachte stem. Op de man af, vroeg ze me, wat ik vond van haar als vrouw, verbaasd over zoveel directheid, niet gewoon van een vrouw, die meestal heel voorzichtig en oppervlakkig een gesprek beginnen, zei ik haar de waarheid, dat ze mooi was en veel aantrekkingskracht had, zou ze moeten weten, de helft van de mannelijke klanten waren van hun stoel gevallen.
Ze boog zich voorover en sprak met fluisterende stem, zou je geloven dat ik nog een man ben. Eigenlijk was ik niet verbaasd, omdat ik al in tal van zoveel rare gesprekken verzeild ben geraakt en dat er zoveel dingen gebeuren op deze wereld, dat je van niets meer verschiet. Ik zei niets en keek haar aan , ze lachte en keek triomfantelijk naar mij, ze had het gezegd en ergens voelde ik dat ze blij was dat het eruit was. Bedoel je dat je een transseksueel bent vroeg ik haar en ze knikte van ja.
Ze vertelde me, dat ze van bij haar kind zijn, voelde dat ze in een verkeerd lichaam geboren was en zich meer meisje voelde dan jongen. Heb heel haar verhaal aanhoort en dat was niet het vrolijkste, het pesten, de vernederingen, het sterven en het herboren worden, ze zat nu in een eindfase en was onderweg naar het ziekenhuis voor de allerlaatste ingreep, het laatste mannelijke kenmerk, werd weggenomen en ze zou wakker worden als vrouw.
Haar geluk kon niet op en je zag het aan haar, ze zou heel gelukkig zijn en droomde al jaren van een gelukkig gezinnetje met een lieve zachte man. Raar hoe de natuur soms fouten maakt en deze mensen een weg van lijden laten afleggen om te worden wie ze eigenlijk zijn.
Ze was dankbaar dat ik dat allemaal wilde aanhoren en haar begreep en dat was ook zo, er is niet veel nodig om iemand een goed gevoel te geven en een beetje geluk, openheid en begrip, brengen je al een eind verder.
Ze stond op en gaf me een zoen, de helft van de mannelijke aanwezigen sloegen groen uit van jaloezie, en ik had een dubbel gevoel, gaf ze me nu een zoen als vrouw of...., ben wel te laat gekomen op mijn afspraak, maar het was me dat waard.
Het leven is toch boeiend, maar heb ondervonden, dat er heel veel eenzame mensen zijn, die graag hun verhaal aan iemand kwijt willen, ze doen dat allemaal bij mij en eigenlijk wil ik met rust gelaten worden, maar dat is me blijkbaar niet gegund. Zou daar een reden voor zijn..............
Zoals vaak gebeurd , ging ik in één of ander stationsbuffet iets drinken , niet uit eenzaamheid of zin in contact , neen enkel en alleen om eens naar mensen te kijken . Er was heel veel volk en had geluk en kon nog een tafeltje bemachtigen in de hoek , heel strategisch en had een goed overzicht op heel de ruimte .
Na een tijdje kwam er een dame binnen , mooi , heel goed verzorgd en duur gekleed , ze keek even rond en kwam naar mijn tafeltje gestapt en vroeg of ze hier mocht plaatsnemen . Ze zette zich en bestelde een cappuccino en keek rond.
Het duurde niet lang of ze begon te praten , veel volk vandaag was haar openingszin en ik kon het alleen maar beamen . Nu het ijs gebroken was , vertelde ze dat ze hier alle dagen voor ze naar huis ging iets kwam drinken . Ze werkte hier om de hoek in een grote bank waar ze een topfunctie beklede . Dat had ik al gedacht , ondanks haar zachte uitstraling hoorde ik aan de hardheid van haar stem dat ze gewoon was van bevelen uit te delen . Ze was een echte carrière vrouw die bewust en vol geduld aan de weg had getimmerd om te bereiken wat ze nu had . Alleen vond ze het spijtig dat ze geen man kon vinden die haar leven wilde delen , dat was moeilijker zei ze dan haar carrière uit te bouwen en was sinds ze de universiteit verlaten had alleen . Ze had wel genoeg vriendjes gehad , maar langer dan een week duurde dat nooit .
Wat scheelt er toch aan de mannen , ben ik dan niet goed genoeg of scheelt er iets aan mij . Ze keek me aan en verwachte een pasklaar antwoord , ik zei haar dat de meeste mannen geen carrière vrouw zagen zitten omdat mannen angst hebben van vrouwen met haar op hun tanden en ze eigenlijk had moeten weten dat ze koos voor deze weg er heel veel was dat ze zichzelf moest onthouden om te bereiken wat ze nu had . Daar had ze blijkbaar niet bij stilgestaan en ik zei haar van er eens goed over na te denken , ze was net veertig geworden , had graag kinderen gehad en een gezin , maar dat was onbereikbaar . Niets is onbereikbaar , zei ik , je moet alleen de juiste keuzes maken in het leven en afwegen wat je echt wil , want je kan niet alles hebben . Je hebt een punt zei ze , betaalde haar cappuccino , nam heel beleefd afscheid en verdween .
Had te doen met haar , ze ging haar dure wagen ophalen en reed naar haar dure flat , die waarschijnlijk met veel dure smaak was ingericht . Maar als ze thuis kwam en de deur opendeed , de leegte binnenstapte en rondliep in lege ruimtes en haar eten maakte in een lege keuken en ging douchen in een lege badkamer om vervolgens in haar leeg bed te kruipen , tussen lege lakens in een vreemde stilte en de nachten haar waarschijnlijk passie volle dromen bracht , tot de wekker afliep in haar lege kamer en zich klaarmaakte en haar kleren pakte van een lege stoel en in een lege keuken een snel ontbijt nam en haar lege flat verliet om in haar lege auto naar haar werk te rijden , waar ze waarschijnlijk gedurende acht uur iemand was in een lege zakenwereld en vanuit een leeg kantoor , mensen aansturen moest om vervolgens s avonds dezelfde lege routine had en vertrok naar haar lege flat en als ze zich niet herpakte , dit zou duren tot het laatste en in zou verdwijnen in de lege kilte van de dood en nooit één moment van tederheid en liefde zou gekend hebben . Ze had alles en eigenlijk was ze arm .
