Na een zinderende finale trok gisterenavond rond 23u Mark Selby, de 30 jarige Engelsman aan het langste eind. Hij hield niemand minder dan Ronnie O'Sullivan in bedwang door met een 18-14 overwinning zijn allereerste wereldtitel te nemen.

Nadat hij de laatste dag op dit WK begon met een 10-7 achterstand, kon het eerste deel van de middagsessie niet beter beginnen voor Selby. Door vier frames op rij te winnen (als we de 2 van de avond ervoor er bij rekenen 6), kwam hij voor het eerst in deze match op voorsprong: 11-10. Met harde matchplay snooker, heel veel safety's en tactisch spel hield hij O'Sullivan vaak in zijn stoel en brak hij keer op keer zijn ritme. Hoge breaks hij niet echt nodig, want hoewel hij vaker problemen had met zijn cueing dan hem lief was, wist hij nooit iets te laten liggen toen O'Sullivan aan tafel kwam.

Na deze knalopening en met een interval om te bezinnen, kwam O'Sullivan scherper uit de kleedkamer. Hij kon iets meer in zijn spel komen en met 2 (niet hele grote) fluent breaks bracht hij de bordjes terug in evenwicht. Ook het volgende frame (en tevens al het laatste van de sessie, door alle tactische steekspelletjes gingen de frames traag voorbij) leek binnen voor hem, er lag roze bal mooi klaar voor de pocket en ging die erin was het frame save. Maar door een foute inschatting, waarbij hij dacht dat hij ook nog zwart nodig had, speelde hij deze met veel kracht en snelheid om een goeie positie op zwart te kunnen overhouden. Echter, hierdoor sprong de bal uit de pocket en uit het ongeloof na deze misser kon je zien dat er iets gebroken was bij Ronnie. Selby ruimde mooi de roze en zwarte bal op zodat hij ultiem de sessie met een 12-11 voorsprong kon afsluiten. En of hij er blij mee was!

Goed anderhalf uur later stonden beide heren terug in de arena voor de allerlaatste sessie van dit WK. Door het vrij trage verloop van de match eerder deze dag, zouden 's avonds theoretisch nog 12 frames gespeeld kunnen worden. Zeer veel dus en velen dachten door het zeer kleine verschil dat beide spelers van elkaar scheidde, dat het wel eens een hele lange laatste sessie zou worden. 

Het werd langs beide kanten dan toch wel vrij duidelijk dat ze met meer tempo wilden spelen. Door meteen een 100 break binnen te potten, zorgde Ronnie meteen voor de toon en kwam hij terug tot 12-12. Blijkbaar had de pauze hem deugd gedaan, want O'Sullivan leek alerter en klaar om de lange strijd op leven en dood met Selby aan te gaan. 

De wederopstanding bleek van korte duur. Hoewel hij zelf meer initiatief nam door agressievere safety's te spelen en zo zelf de hoge breaks te forceren, kon O'Sullivan Selby niet ontwrichten. Hevig scoren deed hij nog steeds niet, maar door nooit iets te laten liggen slaagde hij erin om O'Sullivan enorm in het defensief te houden en zo ook fouten te laten maken. Het tactische bleek wel, maar sleepte niet zo lang aan en na enige tijd stond Mark Selby 15-12 voor. Ronnie had nog niet echt iets van zijn genius touch die hij de vorige wedstrijden toch altijd wel ergens had, laten zien, maar velen voelden toen al dat het er deze avond niet meer van zou komen. Ook al laaide de hoop bij zijn fans wat meer op toen hij de volgende 2 frames won en zo de kloof bijna kon dichten (15-14), het zouden tevens de laatste frames zijn die hij won. Het antwoord van Selby hierop, een 127 break, bracht hem op 2 frames van de overwinning. Het leek erop dat hij het breakbuilden tot op het laatste had bewaard want ook in het daaropvolgende frame potte hij een sterke 87 binnen. 17-14, nog één frame en Selby kon zijn "triple crown" volledig maken. 

Ronnie leek nog een laatste doodsrochel te produceren door eventueel nog een frame terug te pakken en leek goed op weg, maar de cueball rolde te vaak uit positie en ondanks enkele wondershots, was dit zelfs voor hem niet houdbaar. Selby kon aan tafel komen en door het opkuisen van alle resterende kleuren won hij bij het potten van de zwarte bal zijn eerste wereldtitel. 7 jaar na zijn eerste finale is het nu wel raak voor The Jester from Leicester en is hij de 9de speler in de geschiedenis van het snooker die de Triple Crown (het winnen van de Masters, het UK Championship en het WK) volledig maakt. Zonder meer een imposante prestatie en gezien zijn populariteit bij de fans én onder de spelers, zal er niemand zijn die deze sympathieke Engelsman deze overwinning misgunt.

Proficiat Mark, het is je van harte gegund!! 

Na 15 dagen snookeren in het Crucible Theater in Sheffield, blijven er twee gladiatoren over die in de finale over 2 dagen in een puur man tot man gevecht mogen uitmaken wie wereldkampioen wordt. Wordt het de eerste voor Selby of de 6de voor O'Sullivan? Morgenavond weten we het, maar beide heren hebben alvast al enkele troefkaarten op tafel gegooid die ons wat inzicht geven over de kansen.

O'Sullivan startte als een speer. In tegenstellen tot zijn vorige twee wedstrijden, waarin hij telkens achterkwam om nadien keihard uit te halen, stond hij in geen tijd 3-0 voor. Met onfeilbare pots, uitstekende cueing en veel agressiviteit zetten hij Selby meteen onder druk en die kon in eerste instantie niet reageren. Na deze kanonstart verwaterde het een beetje bij Ronnie, waardoor Selby toch even naar adem kon happen en 2 frames terug pakken. Ronnie maakte er 4-2 van, maar de geniale touch van het in het begin van de wedstrijd was wat weg. Selby maakte snel 3-4 en had zelfs de grootste kans om 4-4 te maken, maar een easy miss liet O'Sullivan aan tafel komen, die dit niet liet liggen en met een broodnodige clearance de 5-3 voorsprong op het einde van de sessie op het bord zette. Al bij al mocht Selby blij zijn dat hij slechts 2 frames achterstond, want met een high break van 38 kon je tegen een O'Sullivan die echt in vorm is, niet ver. Een kleine twee uur rust kregen beide heren, alvorens 's avonds terug in actie te moeten komen.

Bij het begin van deze avondsessie, kregen we een kopie van deze morgen. O'Sullivan ging weerom van start door de 3 eerste frames te winnen, deze keer niet echt door zijn gebruikelijke spel te spelen, maar meer door mee te gaan in het tactische game dat Selby speelde en zijn (pot)fouten af te straffen. 8-3, van een 2 frame achterstand keek Selby opeens tegen een 5 frame achterstand aan. De volgende twee frames bleven vrij traag en tactisch en je merkt toch dat dit meer de habitat van Selby is. O'Sullivan liet zich nooit opjagen, maar moest toch het onderspit delven in het safetyspel van zijn tegenstander. Met 8-5 kon Selby toch iets meer onder de mensen komen. Ronnie had hierna wel zijn lesje geleerd en drong in de volgende frames terug zijn eigen, agressieve pel op. Met 2 ijzersterke breaks (131 en 85) herstelde hij de 5 frame kloof en in het frame erop plaatste hij zichzelf ook weer in een uitstekende positie: heel mooie long pot en dito cueing, ballen lagen uitsteken. Maar een kleine concentratiedip (ook mede door een slechte "tip" aan de keu zo leek) miste hij een zwarte bal op de spot. Onverwacht kon Selby terug in het frame komen en mits hij dit won, ook in de match. Hij nam zijn kans en in plaats van 11-5, werd het 10-6 met nog één frame te spelen. Het spel vertraagde terug en beide heren kregen af en toe wel een kans op een rode met een kleur te potten, maar de grote breaks bleven vooralsnog uit dankzij hun goede safety spel. Een iets mindere safety van O'Sullivan werd ten slotte door Selby aangenomen en met een 62 break eindigde hij de dag op 10-7. Hij zal sowieso blij zijn dat hij de laatste 2 frames van de dag nog kon winnen, maar hij kijkt wel aan tegen één frame meer achterstand dan deze ochtend.

O'Sullivan weet wat hij moet doen. Hij zal de druk hoog moeten houden en zelf meer het initiatief moeten nemen door hevig te scoren als er zich maar een kleine kans voordoet. Hij liet zich soms iets te vaak verleiden in het tactische spel van Selby, waardoor langs beide kanten beginnende breaks te snel moesten stopgezet worden (doordat een goede positie niet mogelijk was), maar waar Selby telkens van profiteerde door in minibreakjes toch frames te winnen. Met een hoogste break van 62 (in het laatste frame nota bene) win je in normale omstandigheden weinig tot geen frames, dus als hij zijn eigen pottingspel niet naar een veel hoger niveau trekt zal hij dit morgen cash betalen. O'Sullivan heeft altijd een topsessie in zijn keu zitten en die is er vandaag niet echt uitgekomen, dus dit is ongetwijfeld iets waar Selby zich nog aan mag verwachten.

Morgenmiddag het vervolg en, mits Ronnie weerom geen sessie wil uitsparen, spelen ze 's avonds verder tot de ontknoping is gevallen.

Vooraf werd aangekondig dat de halve finale tussen Robertson en Selby wel eens heel close, zo niet met een decider beslist zou worden. Na dag 1 leek dit scenario bij 9-7 voor Selby nog steeds tot de mogelijkheden te behoren.

De eerste sessie van de dag ging weerom gelijk op, want bij 10-10 en 12-12 bracht Robertson na zijn tragere start, de bordjes telkens in evenwicht. Hij begon zich eindelijk wat tussen de ballen te begeven, wat ook resulteerde in af en toe een hoge break. Selby kon telkens wel uitlopen, maar moest keer op keer Robertson naast zich dulden. Na de ochtendsessie was alles nog speelbaar voor beide heren, dus een intense avondsessie zou over dit tweede finaleticket beslissen.

Ook in deze avondsessie losten beide heren elkaar geen frame. Nadat Robertson op voorsprong kwam, sloeg Selby terug door 2 frames te winnen, waarna Robertson opnieuw een frame pakte om terug aan te pikken bij 14-14. Opnieuw een 2 frame win voor Selby bracht hem op één frame van de finale, voor Robertson was het van moeten. Dat leek hij begrepen te hebben, want hij antwoordde prompt met een 108 break om terug te sluipen tot op één frame verschil: 16-15. Robertson rook bloed en wou in de volgende frame de bordjes terug gelijk stellen. Hij startte goed met een typische Robertson long pot, maar had een slechte positie en ontkwam niet met zijn safety. Selby kon aan tafel komen en klaarde met een 74 break de klus. Na meer dan 12u wedstrijd, kon Selby juichen door in een intense halve finale Neil Robertson, wereldkampioen in 2010, met 17-15 te verslaan. In de finale wacht een ongetwijfeld frisse Ronnie O'Sullivan, die in de middagsessie zelfs niet meer hoefde te spelen. Om de toeschouwers toch iets te geven, werd een leuke exhibitie gehouden tussen Ken Doherty en Stephen Hendry.

Morgen (zondag) start de finale, die over twee dagen en in mogelijk vier sessies gespeeld word. Zondagmiddag om 15u00 starten ze met de eerste 8 frames, om 's avonds om 20u00 er nog eens 9 te spelen. Maandag gaat de wedstrijd verder, met 's middags opnieuw een sessie van 8 frames om zo 's avonds door te spelen tot er een wereldkampioen is.

Nadat beide duo's gisteren elk één keer in actie mochten komen, was het vandaag de beurt aan O'Sullivan en Hawkins om tweemaal in actie te komen. Een keer 's morgens, een keer 's avonds, 's middags werden ze afgelost door Selby en Robertson.

Deze ochtend ging O'Sullivan gewoon door op zijn elan van gisteren. De vier eerste frames voor het interval, waaronder een enig mooie back-to-back century, waren voor hem waardoor hij zijn voorsprong uitbreidde naar 10-2. Hawkins had veel, bijzonder veel om over te denken in de pauze maar kwam relatief goed terug aan de tafel. Van de volgende vier frames waren er drie voor hem en eindigen deed hij in stijl: met een zeer mooie 106 break. Ongetwijfeld gaf dit hem vertrouwen voor de avondsessie, al stond hij wel twee extra frames op achterstand: 11 - 5.

Theoretisch gezien kon O'Sullivan zich 's avonds al plaatsen en zichzelf zo een dagje vrijaf gunnen morgen. Ook al geloofden weerom weinigen hier echt in (Barry zou zich niet zomaar laten afslachten en ik schat hem de laatste paar seizoenen toch hoger in dan Murphy), de kans bestond.

Andermaal heeft O'Sullivan ons getoond waartoe hij in staat is. Nadat ze de eerste vier frames van de avond eerlijk onder elkaar verdeeld hadden stond het 13-7 voor O'Sullivan. Toen leek het er nog op dat het niet zou lukken om de match in deze sessie te beslissen, maar eerder dat er een 16-8 of 15-9 op het scorebord zou staan. Hij zou dan, weliswaar kort, morgen moeten terugkomen.

Na de interval was het vat van Hawkins jammer genoeg volledig leeg en elk foutje (die nu toch in grotere getale voorkwamen) werd genadeloos afgestraft. O'Sullivan nam de laatste vier frames en besliste de wedstrijd met 17-7 in zijn voordeel, de dag vrijaf morgen is bijzonder mooi meegenomen aangezien die andere halve finale eentje op leven en dood zal worden, zoals het er nu naar uit ziet. De extra frisheid zal zondag en maandag vermoedelijk in zijn voordeel uitdraaien waardoor een 6de wereldtitel, de 3de op rij, voor het grijpen ligt.

Selby en Robertson. Twee klassespelers met bijzonder mooie adelbrieven. De ene wereld nummer 1, de ander wereld nummer 3. De een wereldkampioen in 2010, de andere was al runner up in 2007. Alle ingrediënten voor een topmatch waren aanwezig en beide heren losten dit gisteren alvast in. Selby, profiterend van de vermoeidheid van Robertson, sloot af met een 5-3 voorsprong.

Een nieuwe dag, een nieuwe tafel moet Robertson gedacht hebben, want hoewel zichtbaar heel vermoeid (de walen lagen dik onder zijn ogen) nam hij toch de eerste 2 frames om netjes 5-5 gelijk te komen. Hierna kwam Selby echter meer in de match en weerom die langere, tactische frames zoals gisteren speelden duidelijk in zijn voordeel. Robertson bezweek af en toe onder de druk en op deze manier kon Selby op zijn beurt twee frames op rij nemen en opnieuw zijn bonus van de avond ervoor in ere herstellen: 7-5. Selby duwde het gas nog wat dieper in en hoewel Robertson een frame terug nam, kantelde het momentum toch naar Selby. Door opnieuw twee frames te nemen vergrootte hij zijn bonus tot 3 frames en stond het 9-6. Ook het laatste frame leek lange tijd naar Selby te gaan, maar bij 53 miste hij vrij onbegrijpelijk de zwarte bal. Break over, maar Robertson had een clearance nodig om hem voorbij te gaan. Met zijn laatste restjes concentratie slaagde hij hierin en in plaats van 10-6 (niet eens zo onverdiend), was het 9-7. Selby leidt nog steeds met 2 frames, maar zal steeds op zijn hoede moeten blijven zijn voor Robertson. Denk maar aan die finale in het UK Championship dit jaar, waar Selby ook 5-1 voorstond om uiteindelijk de wedstrijd met 10-7 te verliezen van Robertson. Morgen staan de twee laatste sessies voor beide heren op het programma: eentje in de voormiddag, om vervolgens 's avonds tot het einde door te spelen. Theoretisch gezien kan Selby, indien hij alle 8 frames in de ochtendsessie wint, zich dan al plaatsen, maar wie Robertson gezien heeft en een beetje kent, weet dat dit meer dan één brug te ver is.

Morgenavond weten we dus wie het zondag en maandag opneemt tegen de regerende wereldkampioen. Wie het ook wordt, een knalaffiche is het zeker. Wie heeft hebben ze dan wel het beste voor het laatste bewaard?!

It's moneytime in the Crucible. De vier sterkste spelers uit het tornooi blijven over en zij mogen onder elkaar gaan uitmaken wie dit weekend de grote Crucible finale gaat spelen. Maar, vooraleer we zover zijn, moet eerst nog de halve finale (in een best-of-33 over 4 sessies) afgewerkt worden.

Daarin namen deze middag als eerste O'Sullivan en Hawkins het tegen elkaar op. Wie goed gelezen heeft de voorbije dagen (of het vorig jaar gewoon zelf zag), weet dat dit een heruitgave is van de finale van vorig jaar en weten we ook nog dat Hawkins Ronnie in de beginfase danig onder druk kon zetten. Hij zou dit dus ook in deze halve finale proberen en dat lukte hem redelijk in het begin. O'Sullivan nam dan wel het openingsframe, in de twee daaropvolgende frames nam Barry het commando over en kwam hij 2-1 voor. Hawkins leek op dat moment in controle, maar na een miss, kon O'Sullivan de kleuren binnen spelen en ging zo met een 2-2 het interval in. Een beetje dezelfde historie als in zijn kwartfinale tegen Shaun Murphy. En het vervolg na het interval leek hier eveneens sterk op. Na een onbegrijpelijke misser van Hawkins (na een "kick", een actie waarbij de cue bal net na de stoot onbedoeld "opwipt" door een vuiltje of krijt dat er nog aanhangt en zodoende van zijn lijn afwijkt), buitte O'Sullivan dit uit om met een 80 break op 3-2 te komen. Het was trouwens niet de eerste en ook niet de laatste "kick" die Hawkins zou ondervinden. Wat dat betreft paste O'Sullivan zich beter aan deze omstandigheden aan.

Het frame erna was terug tactischer, maar ging al bij al opnieuw overtuigend naar O'Sullivan en zonder echt door te duwen stond hij 4-2 voor. In Frame 7 stelde hij orde op zaken met een mooie 108 break, om in frame acht opnieuw een fout van Hawkins uit te buiten en deze eerste sessie met 6-2 af te sluiten. Opnieuw maakt hij het verschil in een sterke openingssessie en opnieuw vrees ik het dit game over betekent voor zijn tegenstander. Hoewel Hawkins zich ongetwijfeld sterker zal verdedigen dan Murphy en O'Sullivan geen cadeau's zal krijgen, lijkt het nu al onwaarschijnlijk dat hij zijn finale plaats nog zou mislopen. Maar, te vroeg op de feiten vooruitlopen is nooit goed en Hawkins heeft nog 3 sessies om orde op zaken te stellen.

In de avondsessie stonden 's wereld nummer 1 Robertson en 's wereld nummer 3, Selby tegenover elkaar. Dit feit alleen al kan vermoeden dat het een bijzonder spannende en close wedstrijd zal worden. Ik vind dat beide heren zich er min of meer naar gedragen hebben.

In een wedstrijd die voor het interval gekenmerkt werd door vrij tactisch snooker (op een schitterende 133 clearance van Selby in het 4de frame na) en ook opvallend veel missers door de hierboven beschreven "kicks", hielden beide heren elkaar op 2-2. Selby kwam echter naar mijn mening beter voor de dag en oogde vooral frisser dan Robertson, wat na zijn marathonpartij van gisteren tegen Trump vrij logisch is. Mede dankzij de moeilijkere tafelcondities door het vochtige weer in Sheffield kon Robertson gelijke tred houden. Na het interval speelde dit echter minder mee. De frames waren korter en Selby kon vaker aan de tafel komen om hevig te scoren en zo drie frames in een rij te pakken. De missers van Robertson waren nu wel volledig te wijten aan concentratieverlies en hij stond bij 5-2 eerder op de rand van 6-2 dan 5-3. Maar gelukkig voor hem (en voor ons!) was het laatste woord voor de Australiër. Na een zwakke safety van Selby, kreeg hij een zeer mooie tafel voor een hoge break en hij benutte deze uitstekend. Met een 130 hield hij Selby in zijn stoel om de sessie af te sluiten met een 5-3 achterstand. Nog niet echt iets gespeeld in deze partij en morgenmiddag kunnen we wel stellen dat beide heren met ongeveer dezelfde frisheid aan tafel staan en dus ook met gelijke wapens zullen strijden.

Hawkins krijgt zowel 's morgens als 's avonds de kans om wat aan zijn achterstand te doen. Tussendoor worden zij afgelost door Selby en Robertson die sessie twee van hun halve finale spelen. Overmorgen weten we wie het gehaald heeft, zodat we zondag en maandag hopelijk nog kunnen genieten van een mooie finale!

Het was een dag van hoogtes en laagstes. Hoogtes waar je het niet zou verwachten, laagtes waar je het evenmin zou verwachten.

McManus mocht deze ochtend nog nog één keer op het scorebord verschijnen van Selby, toen de Schot de openingsframe pakte. Daarna was ook zijn liedje afgelopen en won Selby zoals verwacht deze match overtuigend met 13-5. Hij kon vanaf nu rustig zitten kijken naar het verdere verloop tussen Trump en Robertson, om zo te weten wie zijn tegenstander zou worden in de halve finale.

Een ietwat minder verwacht verloop was in de match tussen O'Sullivan en Murphy. Nadat The Rocket gisteren met 6-2 voorstond, wist iedereen wel dat hij zich al bij al gemakkelijk zou plaatsen, maar dat hij het in deze sessie al zou klaren, nee, dat hadden heel weinigen verwacht. Van de volgende 8 frames, won hij er 7 waardoor hij zonder verpinken een verpletterende 13-3 overwinning behaalde op Murphy. Als we de lijn doortrekken, won O'Sullivan van de laatste 14 frames in de match, er 13. Zijn tegenstander in de halve finale zoekt maar beter naarstig naar een kruid dat hier tegen opgewassen is. De uitgespaarde avondsessie zou wel eens een groot voordeel kunnen zijn voor de halve finale!

Die tegenstander, leek nog voor de sessie al bekend want nadat Barry Hawkins gisteren 11-5 voorkwam keken we alvast uit naar de halve finale die een heruitgave zou zijn van de finale van vorig jaar. Echter, Dominic Dale vond zijn tweede adem en had duidelijk naar O'Sullivan gekeken. De eerste 7 frames gingen, jawel, naar Dale. Niet zozeer met de grootste breaks, maar door telkens wel breaks van rond de 60 te maken deed hij Hawkins veel pijn. Vanuit het niets kwam hij op een 12-11 voorsprong en leek hij een van de sterkste comebacks uit te geschiedenis te verzilveren. Het venijn zat in de staart, want een kalme Hawkins hervond net op tijd zijn stevige spel en met op zijn beurt twee 60+ breaks bezegelde hij alsnog het lot van Dale. Door het oog van de naald heet dit dan, al zal Dale wel even groen lachen om finaal zo te verliezen. Dan zou een mens achteraf nog wensen dat het 13-5 zou zijn geworden, al was het maar om de pil van deze decider te verzachten.

Zonder twijfel de match met de meeste hoogtes was die tussen Trump en Robertson. Ook niet zo zeer verwacht, want Trump opende gisteren sterk en leidde na de eerste sessie met 6-2. Robertson had wel de intentie om iets te doen aan deze achterstand, maar telkens hij dichtersloop, duwde Trump opnieuw door om op zijn beurt weer verder uit te lopen. Van 9-6 ging het naar 11-8 en leek het er alsmaar meer op dat Trump het tegen Selby zou opnemen. Het feit dat beide heren zowel 's middags als 's avonds moesten spelen en dus niet al te veel recuperatietijd hadden tussendoor, kroop wel in de kleren want door het tegenspartelen van Robertson begon deze match lang te duren. Bij 11-8 leek de kaars van Trump stilletjesaan te doven en hier profiteerde de Australiër van. Gekend als een zeer sterke matchplayer en finisher (hij heeft al ettelijke mooie comebacks op zijn actief staan), begon hij aan zijn inhaalrace. In de volgende 5 frames misten beide spelers af en toe wat concentratie en werden breaks nooit echt hoog of lukte de eerste pot niet. Eén grote uitzondering hierop was frame 22, een frame die geschiedenis schreef. Hierin kwam Robertson aan tafel na een misser van Trump en waarbij deze laatste de tafel vrij open liet liggen. In tegenstelling tot verschillende andere frames deze match, hield Robertson het hoofd wel koel en scoorde hij die felbegeerde "Century of centuries". Fenomenaal en de vreugde uitbarsting erna was meer dan terecht. Dikke proficiat Neil, dik verdiend.  Ook het moment in de match was uitstekend gekozen, want hiermee kwam hij op 11-11 en leek de veer gebroken bij Trump. Bovendien kon Robertson voortgaan op de ontlading en adrenaline van zijn huzarenstukje en de voorlaatste frame ging al bij al makkelijk naar hem. In de laatste kon Trump toch, na een opzichtige misser van Robertson, aan tafel komen en hij hervond zijn geniale touch van in het begin van de match. Hij potte het gat dat Robertson snel dicht en hij leek op weg om de frame te pakken, maar bij een zwarte bal vanop de spot ging het mis. Trump miste en Robertson nam de frame in zijn volgende beurt. 13-11 en 5 op een rij voor Robertson om van 11-8 terug te vechten.

Benieuwd of hij morgen de frisheid zal hebben om het tegen Mark Selby op te nemen.

Nog 4 spelers in het tornooi, theoretisch kunnen ze in de halve finale en finale nog evenveel frames spelen als in de 3 vorige rondes samen. Uithouding, frisheid en concentratie zijn meer dan ooit de sleutelwoorden. Wie deze drie eigenschappen het beste combineert, heeft de sleutel tot de trofee in handen.

Starten morgenmiddag om 14u00 met de halve finale: Ronnie O'Sullivan tegen Barry Hawkins. Spelen om 20u00 's avonds hun eerste sessie: Neil Robertson tegen Mark Selby.

Playtime is over, nu is het tijd om te zien wie écht de kunde en ambitie heeft om de Crucible Crown te pakken!

Toen we de draws voor deze kwartfinale zagen, verlekkerde we ons al op een mooie pot snooker, in elk van de kwartfinales. Mocht dit niet het geval zijn, dan toch zeker in de krakers tussen O'Sullivan - Murphy en Trump - Robertson. Wel, zelfs daar is het voorlopig een eenzijdige bedoening.

Twee duo's mochten 2x aantreden vandaag: Hawkins tegen Dale en Selby tegen McManus. Vooral Hawkins liet deze ochtend de beste indruk: na niet eens zo heel lang te moeten spelen, leidde hij comfortabel met 6-2 tegen Dale, die zichtbare vermoeider werd. Zoals eerder al aangehaald, een WK is echt voor uithoudingsspelers. Niet enkel door de opeenvolging van sessies, maar ook door de lengte van de frames en matches. 's Avonds hoefde Hawkins niet echt door te duwen om twee extra frames voorsprong te nemen want door de 5-3 in deze sessie, leidt hij nu met 11-5. Dit betekent dat hij morgenmiddag aan slechts 2 frames voldoende heeft om voor het tweede jaar op rij de halve finale te halen. Gezien de prestatie van Dale deze avond, lijkt het mij dat deze partij niet meer zo lang zal duren.

Dan had Selby deze ochtend aanvankelijk veel meer moeite met McManus. Onze sympathieke Schot - nog steeds met opvallende broek, die hij na een weddenschap vooraf al elke wedstrijd op dit WK draagt - knokte zich in eerste instantie terug van een 2-0 achterstand. Selby, die tot op dat punt nog niet op volle sterkte stond te spelen, wist hoe laat het was. De drie daaropvolgende frames waren vrij lang en tactisch (beide heren kunnen er wat van), en dit steekspel eindigde uiteindelijk in het voordeel van Selby, die met een 4-3 voorsprong mocht gaan rusten. Het laatste frame van de ochtendsessie kon niet meer worden afgewerkt door de start van de middagsessies, maar beide heren zouden dit 's avonds inhalen.

Selby kwam een pak frisser voor de dag in die avondsessie, terwijl McManus ook over zijn hoogtepunt heen was. Hoe later op de avond, hoe meer alles begon door te wegen bij de toch al 43-jarige "Angles" McManus en Selby tapte nu wel uit zijn beste snookervaatje. Pas bij 8-3 kon McManus een frame op het bord zetten, het bleek meteen ook zijn enige te zijn van deze avond. De vier volgende waren opnieuw voor Selby, zodat hij zelfs een frame dichter bij de kwalificatie staat dan Hawkins: 12-4. Dit betekent dat Selby deze sessie met een impressionante 8-1 wint, zijn tegenstander in de volgende ronde (Trump of Robertson) weze alvast gewaarschuwd.

Veel zal hier morgen dan ook niet aan vuilgemaakt worden, McManus speelt hoogstens voor de statistieken en 13-5 of 13-6 zou nog altijd beter staan dan 13-4.

Trump zit zonder meer in bloedvorm en liet dit in de eerste sessie tegen Robertson ook zien. Robertson, die tekenen gaf dat hij zijn beste piek tegen Mark Allen heeft gehad, won dan wel het eerste frame, hierna was het al Trump wat de klok sloeg. Met sterke breaks, aanvallend snooker en hoge druk liep hij uit tot 5-1. Robertson kon op zijn beurt opnieuw een frame meepikken, maar in het laatste frame van de sessie zette Trump zijn kandidatuur voor de halve finale kracht bij door een magnifieke 117 clearance op tafel te toveren. Robertson heeft bijzonder veel werk voor de boeg morgen, wil hij doorstoten. Een 100ste century, daarvoor heeft hij morgen nog wel genoeg frames en kan misschien de pil van de uitschakeling verzachten, maar hij zal zijn niveau hoe dan ook moeten opkrikken. Benieuwd waar deze match nog heen leidt.

Met O'Sullivan en Murphy stonden de titelverdediger en de wereldkampioen van 2005 tegen elkaar. Murphy wist wat hem te doen stond om een kans te willen maken op de volgende ronde en dat was sterk openen en trachten van in het begin de druk zo hoog mogelijk te houden op Ronnie. Iedereen in het circuit weet hoe goed Ronnie is als hij voorstaat, bovendien is het al van 2006 geleden dat iemand nog een achterstand in een sessie kon goedmaken tegen hem om de match te winnen. Zonder meer een indrukwekkende statistiek en Murphy weet ook dat op achterstand komen zo goed als game over betekent.

Gebruikmakend van zijn momentum (door zijn avondsessie tegen Fu gisteren kon hij meteen de draad weer op pikken, terwijl O'Sullivan toch een paar dagen extra matchritme miste) liep hij snel 2-0 uit. De opening, een mooie century, zette meteen de toon voor zijn potsucces en long pots in de 3 openingsframes. O'Sullivan kwam voor het interval nauwelijks aan de tafel en verknalde bovendien een hele reeks eenvoudige pots als hij wel de kans kreeg. Bij 2-0 leek het er zo goed als zeker op dat het 3-0 zou worden, maar de snooker die O'Sullivan achter bruin legde op het einde van dit frame zou het kantelpunt blijken. Murphy verloor ultiem het frame en in plaats van de 3-0 waar hij zeker recht op had, werd het 2-1. Vanaf dan was The Rocket vertrokken. de frames voor 2-2 en 3-2 waren degelijk, zonder te imponeren. Bij 3-2 stokte het halfweg O'Sullivans break opnieuw en had hij zijn momentum nog steeds niet 100% te pakken. Murphy leek te profiteren, maar was op zijn beurt te overdonderd door de plotse ommekeer in het begin van de wedstrijd. Na niet alleen 2 missers bij de roze bal (die hij nodig had om het frame te winnen), liet hij als klap op de vuurpijl de zwarte open en bloot voor de pocket liggen. Daar Ronnie roze én zwart nodig had, was het een makkie om frame 6 binnen te halen. 4-2 achter, Murphy keek verdwaasd voor zich uit. Pas in de laatste twee frames speelde O'Sullivan zoals hij deed op het einde van de wedstrijd tegen Joe Perry. Met een knappe 94 break en een sublieme 136 clearance, stuurde hij Murphy met een 6-2 naar bed. Een quasi onmogelijke opgave voor hem om dit nog goed te maken, zeker omdat O'Sullivan niet meer het nadeel heeft van enkele dagen onderbreking.

Morgen komt aan alle kwartfinales alweer een einde, om overmorgen opnieuw alle 4 de winnaars ervan in actie te zien in de halve finale.

's Morgens zal Selby zich als eerste kunnen plaatsen, terwijl Murphy aan zijn mirakel mag beginnen werken. Theoretisch kan O'Sullivan zich 's morgens ook al plaatsen als hij 7 frames kan winnen, al acht ik dit zelfs voor hem vrij onwaarschijnlijk.

's Middags zal Hawkins zich vlot als tweede kunnen plaatsen, terwijl Robertson op de tafel ernaast een nieuwe kans krijgt in zijn zoektocht naar nr. 100. Ook Trump zou zich net als O'Sullivan theoretisch al kunnen plaatsen, al acht ik dit opnieuw vrij onwaarschijnlijk.

's Avonds tot slot, kan er in een uitzonderlijk geval geen snooker meer zijn, maar alle gekheid op een stokje: Trump en O'Sullivan zullen deze sessie waarschijnlijk ook nog nodig hebben om door te stoten. Tenzij we alsnog een wit konijn uit de hoed zien komen!

Na alweer een relatief korte avondsessie kennen we de laatste twee kwartfinalisten op dit WK: Murphy en Trump. Beide heren hadden vandaag al bij al weinig moeite om hun tegenstanders op afstand te blijven houden.

Trump, die met een 10-6 voorsprong startte, kwam nooit in de problemen. Hoewel het eerste frame van de avond naar Day ging, kon deze laatste Trump nooit doen wankelen. Het antwoord van Trump was de drie volgende frames winnen, zodat hij met een simpele 13-7 overwinning morgen de keu mag kruisen met recordjager Robertson. In deze kraker van de kwartfinales zal het er pas echt om spannen, want beide heren spelen graag aanvallend snooker. Benieuwd wie dan ook de beste verdediging zal hebben!

Aan de andere tafel mocht Shaun Murphy openen met een 9-7 voorsprong op Marco Fu. En net zoals gisteren in de tweede sessie, ging Murphy andermaal verschroeiend van start. Door de eerste drie frames te winnen, kwam hij tot op één frame van kwalificatie: 12-7. Fu antwoordde net voor de pauze wel met een mooie 92 break en leek daarmee ook het vertrouwen wat te hebben teruggevonden. De eerste frame na de pauze was in eerste instantie dan ook voor Fu, maar het was weer een verhaal van net niet. Na een fout van de Hong Konger, strafte Murphy hem met een break van 66 genadeloos af. Job done, hij mag zich nu opmaken voor een kwartfinale tegen favoriet O'Sullivan die zich eergisteren al wist te plaatsen. Hun laatste WK ontmoeting was in 2011 in de tweede ronde, waar O'Sullivan met 13-10 aan het langste eind trok. Benieuwd of het deze keer de beurt aan Murphy is!

Morgenmiddag en morgenavond mogen Mark Selby tegen Alan McManus en Barry Hawkins tegen Dominic Dale zich al opmaken voor de kwartfinale. Tussendoor krijgen we 's middags de twee krakers tussen O'Sullivan & Murphy en Robertson & Trump te zien. 

De kwartfinale wordt overigens ook in een best-of-25 gespeeld over 3 sessies: 8 in de eerste, 8 in de tweede om in een eventuele 3de sessie door te spelen tot er een winnaar is.

De middagsessie, waarbij we kwartfinalist 5 en 6 zouden kennen, was snel afgelopen in The Crucible. 

Dat Dominic Dale er niet lang over zou doen na zijn 12-4 voorsprong was wel duidelijk. Hij loste dit ook in, want door de eerste frame van de middag te nemen, maakte hij de vernedering bij Wasley compleet. 13-4 werd het, al denk ik wel dat Wasley van elke seconde in The Crucible genoten heeft, deze tweede ronde halen was op zich al dé verrassing van dit jaar. Volgend jaar komt hij met een pak meer ervaring aan de start, wie weet tot wat is hij dan in staat. Dikke chapeau voor Wasley, hij mag met opgegeven hoofd terug naar huis.

Die andere match, Robertson vs Allen, leek een pak spannender te worden en dus ook lang te gaan duren. Na bijzonder gelijkopgaande sessies gisteren, kon Robertson vandaag starten met een kleine 9-7 voorsprong. De verwachting was dat Allen zich niet verder op achterstand zou laten zetten en dat hij Robertson hard zou laten zwoegen voor een eventuele kwartfinale. Niets was minder waar, want Allen kende duidelijk een mindere dag vandaag. De eerste frame ging nog het meest gelijk op, al zag je hier en daar toch al enkele krakjes in het solide spel dat Allen gisteren op het laken legde. Een paar foutjes kostte hem deze frame, waardoor Robertson na een finale break van 59, 10-7 voorkwam. De veer was toch een beetje gebroken en hiervan herstelde Allen niet meer. Frame per frame brak Robertson deze veer verder en in de drie volgende frames miste hij telkens een uitstekende kans om eindelijk zijn 100ste century van dit seizoen binnen te halen. In frame 2 van deze middag was het omdat de laatste rode ballen te moeilijk lagen en hij zijn break bij 69 moest stoppen. In de laatste twee frames echter, was het alsof de goden zelf niet wilden dat hij nr. 100 binnenhaalde. Nadat hij 2x door zeer sterke splits - hij herinnerde ons er nog eens aan waarom we hem terecht The Thunder from Down Under noemen - de century voor het grijpen had, stokte het telkens bij de laatste bal. De zwarte bal bij 93, op de spot, leek het makkie van de dag te worden maar het was alsof een onzichtbare hand verhinderde dat hij in de pocket rolde. De break stopte bij 93, dichter kon hij niet komen bij de century. Ook bij het laatste frame ging hij vlot tot 92, maar diezelfde vermaledijde rechterbenedenhoek verhinderde weerom dat de rode bal viel. Hij was zichtbaar teleurgesteld dat het niet gelukt was, maar hij mag langs de andere kant de moed niet opgeven. Door vanmiddag meteen de eerste vier frames te winnen, versloeg hij Allen met 13-7 en krijgt hij in de kwartfinale opnieuw (theoretisch) 25 frames de kans om "a century of centuries" te maken. Wij duimen alvast!

Vanavond komen Judd Trump tegen Ryan Day en Shaun Murphy tegen Marco Fu nog in actie om uit te maken wie naar de kwartfinale gaat. 

Dan krijgen we deze ontmoetingen:

- Ronnie O'Sullivan - Murphy/Fu (een uitspraak wie het wordt is moeilijk, ook deze match ging gelijk op)

- Barry Hawkins - Dominic Dale

- Mark Selby - Alan McManus

- Neil Robertson - Trump/Day (schrijf hier maar Trump op, om zo dé kraker van de kwartfinale te worden).

Judd Trump en vooral Dominic Dale zijn bijna zeker van hun kwartfinale. Na hun uitstekende eerste sessie gisteren, gingen beide heren door op hun elan om hun respectievelijke tegenstanders ver achter zich te houden. 

Judd Trump mocht aan deze sessie starten met een 6-2 voorsprong. In eerste instantie leek Day geen last te hebben van hopeloosheid, want dankzij 3 van de 4 eerste frames (waaronder een century om de dag te starten), kwam hij terug tot 7-5. Trump moest toch even bezinnen tijdens het interval, maar leek de boodschap goed begrepen te hebben. Hij deed na dit interval gewoon hetzelfde met Day, waardoor de eindstand op één sessie van het einde 10-6 is. Trump heeft nog 3 frames nodig om door te stoten, Day heeft nog heel wat werk voor de boeg wil hij nog enige kans kunnen maken.

Dale had het in zijn match nog iets makkelijker. Hoewel het geen totale walk over werd zoals gisteren, bouwde hij zijn voorsprong wel verder uit met 2 extra frames en staat hij nu 12-4 voor. Dit betekent dat hij morgen aan één frame genoeg heeft om Wasley uit het tornooi te kegelen. Wasley kwam breakbuildingsgewijs wel beter voor de dag en kreeg ook iets meer ruimte en kansen, maar op de belangrijke momenten speelde Dale het goed uit. Wasley kwam nooit in de wedstrijd en als hij dan al eens een frame op het bord zette, antwoordde Dale meteen terug met de volgende of zelfs 2 volgende frames.

Spannender, veel spannender, was het in de 2 wedstrijden die startten vandaag. De eerste sessie in beide matchen leek haast een kopie. Zowel qua scoreverloop als qua speelstijl imiteerden de vier heren elkaar. Dit resulteerde in een 4-4 score tussen Robertson en Allen (waarin Robertson zijn 98ste century scoorde) en een 4-4 score tussen Murphy en Fu (waarin Fu ook een century scoorde). Ik denk trouwens ook dat ze alle vier in de loop van de dag samen zijn gaan eten en afgesproken hebben om elkaar niet meer gelijktijdig te kopiëren, maar het afwisselend te doen. Want waar in de avondsessie het venijn bij Murphy in het begin zat, zat dit bij Robertson op het eind. Het nettoresultaat blijft hetzelfde: een 9-7 voorsprong op hun tegenspeler.

Murphy startte 's avonds furieus en opende meteen door de 4 eerste frames te nemen. Om het interval met 8-4 in te gaan is nooit slecht en mentaal is het altijd lastig om als opponent terug in de match te komen. Maar Fu slaagde er wonderwel in. Via 8-6 kwam hij uiteindelijke uit op een 9-7 achterstand, zodat morgen in de laatste sessie nog alles mogelijk is. Vooral zijn enig mooie clearance van 136 in de laatste frame moet veel vertrouwen gegeven hebben, ondanks de kleine achterstand. Deze match belooft ongetwijfeld nog spannend te worden en Murphy zal al een kleine dèjà-vu hebben naar zijn match uit de eerste ronde, die uiteindelijk ook pas in een decider beslist werd.

Robertson en Allen begonnen er rustiger aan. Van 4-4, ging het naar 5-5 en zo naar 6-6, om in de laatste 4 frames toch een afscheiding te zien. 

Bij het eerste frame van de avond miste Robertson zijn 99ste century door een spijtig jumpshot waarbij de cueball in de pocket verdween. Niettemin werd het ook zonder century 5-4, maar na een solide 71 break sloeg Allen meteen terug tot 5-5. Het elfde frame was heel spannend en leek lang naar Allen te gaan. Zeker toen hij een goeie snooker legde en Robertson al 2 keer miste, moet hij zich zegezeker gevoeld hebben. Echter, bij de derde poging raakte Robertson de groene niet alleen, hij potte hem ook. Hij zorgde verder ook voor positie op de resterende kleuren en door deze te potten ging hij met de zwarte bal finaal over Allen om er 6-5 van te maken. Niks tegen Robertson zijn potten en breakbuilding, maar zulke frames "gestolen" heeft hij al een paar keer gedaan deze match, wat dus betekent dat de score er gerust anders had kunnen uitzien. Hij pakt ze wel - zeker als het met een briljante clearance zoals deze is - dus de winnaar heeft altijd gelijk. Allen was duidelijk geërgerd door het verloop in deze frame en met 2 vlekkeloze breaks ging hij op en over Robertson. Hij leek vertrokken naar meer, maar dat was buiten the thunder from down under gerekend. Met drie ijzersterke breaks, waaronder zijn 99ste century (een 137 - hij heeft nu de twee hoogste breaks op dit WK gemaakt) ging hij op zijn beurt op en iets verder over Allen. Het werd 9-7 op het einde van deze sessie, vooral Allen mag hier teleurgesteld mee zijn want in de statistieken was hij op veel vlakken sterker dan Robertson. Benieuwd wat dit morgen geeft, want deze twee spelers zijn zeer aan elkaar gewaagd.

Morgen overigens een nieuwe starts meer in de tweede ronde, want we kennen dan alle kwartfinalisten. Weerom tijd dus om een tussenopinie te geven en te kijken of mijn voorspellingen uit de eerste ronde bewaarheid werden.

Dale, Wasley, Robertson en Allen werken hun laatste sessie 's middags af. Murphy, Fu, Trump en Day doen hetzelfde 's avonds. Morgen rond 23u30 kennen we dus alle kwartfinalisten!