't Is misschien niet slecht om eens wat mindere momenten aan te halen van het voorbije jaar. Het enige wat ik doe is idealiseren, blijkbaar normaal als je een verlies aan het verwerken bent. Ik denk aan niets anders dan de mooie momenten : de reizen die we gemaakt hebben, die keren dat we gingen dansen in G, dat we naar het centrum wandelden om iets te drinken of eten, samen naar de film gaan, enzovoort enzovoort.

De eerste moeilijke situatie van 2012 was al in januari. Op 20 januari was het afscheidsfeestje van T. en toen was het alleszins 'gedaan' tussen ons, want na het feestje had ik afgesproken met P. dat ik bij hem zou blijven slapen. Deze keer was ik het blijkbaar beu, want D. stelde de avond zelf nog voor om naar haar te komen, wat ik uiteindelijk niet deed. De precieze aanleiding herinner ik me niet meer. Het moet alleszins iets recents geweest zijn, want we hadden oudejaar nog samen gevierd en dat was een heel leuke avond geweest.

Ergens eind februari of zo ben ik alleen met S naar B geweest. Op zich niets abnormaals in een relatie, maar ik had wel vlot toegezegd door de moeilijke periode in januari. Ik had het er toen alleszins ook moeilijk mee dat ze veel contact had met J omdat ze op het punt stond om een auto te kopen en dat ze hem constant om advies vroeg. Ik had het inderdaad moeilijk om me voor dit thema te interesseren, haar kritiek dat ik me moeilijk kon opladen voor iets dat me niet interesseerde was terecht. Vraag is wel of ze dan, gezien de turbulente voorgeschiedenis, uitgerekend aan J om raad moest vragen. Ze gingen samen naar garages, en in mijn verbeelding beschouwden de verkopers hen als koppel, stel je voor.
Ik belde haar toen ik in B was en ze stond juist in de garage. Ik meende J zijn stem op de achtergrond te horen en vroeg of hij erbij was, ze zei van niet. Ik moest haar wel geloven. Na het gesprek voelde ik me slecht en had even genoeg van deze situatie. Toen ik haar terug zag, zei ze dat ze zich de voorbije week niet zo goed had gevoeld. Ik kreeg nu nog meer een 'genoeg-gevoel' en nam wat afstand. De periode erna zagen en hoorden we elkaar wat minder.
In B had ik A leren kennen, we hadden een avond lang geweldig gedanst en waren redelijk close geweest. Ik merkte dat ik weinig remmingen had, en D was ver weg die avond. Op het einde van de avond gaf A me een kus op de mond en ik vond het niet eens erg. De dagen erna hadden we een leuk contact via e-mail en chat.

Uiteindelijk kwam alles wel weer goed en deden we verder. We gingen naar een paar concerten, zoals altijd leuke avonden. Voor zover ik me herinner hadden we toen toch een aantal stabiele weken.

Tot eind mei. Jij zou een week naar P gaan, en ik profiteerde ervan om eindelijk eens naar F te gaan om zijn zoontje te bezoeken. We vertrokken op dezelfde dag, een dinsdag, jij keerde een paar dagen later dan ik terug. De zondagavond, nadat L terug naar mama was, voelde ik me wat minder, zoals ik wel vaker had die periode. Ik had dan een gevoel van leegte, een triestheid die over me viel, een beetje in een zwart gat vallen na de drukke momenten met haar. Er waren zeker zondagavonden geweest dat ik beter thuis was gebleven, maar al te vaak ging ik toch naar D, misschien uit schrik om anders te moeten vertellen hoe ik me voelde, want ze zou misschien daardoor weer afstand nemen en me dingen zeggen die ik niet wou horen.
Ook die avond ging ik, hoewel ik me minder voelde. De ochtend erna voelde ik me nog slechter en had het gevoel dat ik beter alleen zou zijn. Ik zei maar weinig tegen D en reageerde heel afwezig. Ze merkte uiteraard dat er iets scheelde. Bovendien plakte ze die dag aan mij, wat mij op andere momenten ook al stoorde, ik hield het liever wat rustig in het openbaar, maar zij trok zich daar op zulke momenten niets van aan. Vandaag had het echter nog meer een averechts effekt en ik kroop nog meer in mijn schelp.
Uiteindelijk kreeg D er meer dan genoeg van en zei ze me dat ik beter naar huis zou gaan. Ik vertrok en voelde me de rest van de dag slecht.
De dag erna gingen we samen met de trein naar de luchthaven. Ik voelde me weer goed en zei haar dat ook. Maar veel effekt had het niet. Op de trein had ze het zo moeilijk dat ze zelfs even in een andere wagon moest gaan, ze kon mijn nabijheid blijkbaar niet verdragen. Ik was verbaasd over haar reactie. Zeker, de dag ervoor was ik zeker niet de leukste persoon geweest, het was voor haar beslist niet gemakkelijk om er mee om te gaan. Maar één dag kon toch niet alles kapot maken ? Ik had toch ook recht op een slechte dag ? Blijkbaar niet. We moesten nog wat wachten op de luchthaven en ze zei me dat ze nog nooit zoiets gevoeld had en dat alles nu duidelijk was geworden. 'Laat ons vrienden blijven' zei ze, voor haar was het over en out. Ik had me ons afscheid toch iets anders voorgesteld. Ze zei ook dat ik best terug ging bij J, dan zou ik me weer beter voelen. Ik werd kwaad om haar uitspraak en tegelijk ook triestig. Ze katapulteerde ons opnieuw terug in de tijd, naar het begin van onze relatie toen ze vaak zei dat ze terug bij haar man moest gaan, en ik terug bij J.
In deze omstandigheden vertrokken we elk naar onze bestemming. Ik zou wachten om haar een sms te sturen en zien of zij zou reageren. Maar de komende dagen kreeg ik geen bericht. Ik was er vaak mee bezig en begreep maar weer niet hoe ze zo extreem kon reageren. Uiteindelijk stuurde ik haar een tweetal sms-en en ze reageerde terug en dat was het dan. Ik ging haar zondagavond halen op de luchthaven en had een grote karton gemaakt met haar naam met een hartje erop. Ze was meteen gecharmeerd en leek wel alles vergeten te zijn wat ervoor gezegd was. Eigenlijk namen we tot mijn grote vreugde meteen weer de draad op.

De periode die volgde was stabiel. (...)

15-04-2013 om 12:00 geschreven door piensodemasiado

14-04-2013 om 11:56 geschreven door piensodemasiado

Het was een beetje dubbel vandaag. Enerzijds was ik blij om je nog eens terug te zien na twee weken, anderzijds was ik nerveus, wellicht uit angst om me slecht te voelen achteraf. Je werd emotioneel tijdens ons gesprek, en zoals ik zei deed me dat ergens deugd na de kilometers lange afstand die je tussen ons had opgebouwd de laatste weken. Een afstand die ongetwijfeld nodig was om de realiteit in te zien, maar die pijnlijk was na alle intieme momenten van de afgelopen jaren. Je zei dat je me altijd graag zou zien, en ik zei je hetzelfde terug. Wat is 'graag zien' ? En wat is het verschil met het 'graag zien' van vroeger, toen we nog samen waren ?

Je zei nog maar eens dat het zo beter was. En dat het beter was als we elkaar niet zagen. Ik zei opnieuw hetzelfde terug, dat ik me inderdaad niet beter voelde als we elkaar zagen. Je vertrekt volgende vrijdag naar je familie voor twee weken. Ik zei dat het altijd goed is om naar je familie te gaan. Ik haalde een herinnering op aan één van onze recente reizen. En zei dat ik nog heel veel dacht aan alle mooie momenten die we samen gehad hadden. Je antwoordde dat het inderdaad mooie momenten waren geweest en dat je nergens spijt van had. Gelukkig maar, stel je voor.

Ik vroeg je om een knuffel. Het was leuk om je nog eens vast te pakken, ik voelde dat het wederzijds was. We liepen terug en zeiden bijna op hetzelfde moment 'tot gauw hé'. We moesten erom lachen. Het was een leuk terugzien. Leuk en moeilijk. Het was dus inderdaad een beetje dubbel vandaag. En best niet al te vaak herhaald.

13-04-2013 om 21:49 geschreven door piensodemasiado

13-04-2013 om 15:08 geschreven door piensodemasiado

Het gaat wel, moet wel. Ik trek mijn plan. Ik denk niet langer 3000 keer aan haar per dag, maar slechts 2000 keer. Hoe vaak heb ik niet de verstikkende neiging om haar een mail te sturen of een sms. Vrijdag op het werk was ik 's ochtends begonnen een e-mail te schrijven. Verder dan de eerste zin ben ik niet geraakt. Misschien maar beter ook zo. Ik zou de mail verstuurd hebben en beginnen wachten op een soort antwoord dat toch niet zou komen. Hoogstens een beleefd antwoord terug à la 'ik begrijp je maar'. En me dan weer slecht voelen.

Wat zou ik ook allemaal moeten schrijven ? Dat ik haar mis, natuurlijk. En dat ik graag weer opnieuw zou beginnen. Maar klopt dat laatste wel ? Waarschijnlijk wil of kan ik dat niet meer, maar besef ik het gewoon nog niet. Wat was er anders aan de hand een paar maand geleden ? We waren opnieuw begonnen na nieuwjaar maar ik voelde me onrustig. Ik vertelde haar dit en dat was voor haar het teken om definitief afstand te nemen van mij. Hoewel ik enkel wou duidelijk maken dat het wat te rap ging : alles was bij het oude gebleven, en zonder veel te praten hadden we de draad weer opgenomen. Maar ja, wat wou ik dan wel ? Weer urenlang praten over de thema's waar we maar niet uitraakten ?

02-04-2013 om 10:47 geschreven door piensodemasiado

Het was weer iets minder vandaag. A, de vriendin van D, is op bezoek in België. Ze zijn eergisteren langs gekomen en ik heb een concertje met de gitaar gegeven. Ik wist niet hoe ik me zou voelen achteraf, ik had D twee weken niet gezien.

Het was best een leuke avond. A was duidelijk nog niet gebriefd door D over onze situatie. Ze nodigde mij of ons samen uit bij haar thuis en vroeg hoe het met mijn cursus ging (ik ben de laatste drie weken niet meer geweest). Ik wist niet zo goed wat antwoorden, wou een dergelijk gesprek ook niet starten om de avond niet te verpesten. Ze zou het wel horen achteraf.

Gisteren ging het wel, vandaag dus al wat minder. Ik denk vaak aan hen, wat ze aan het doen zouden zijn, waar en met wie. Wellicht wel dat laatste als belangrijkste vraag. Zou 'B' erbij zijn ? Is het daarom dat ze me ook niet vroegen of voorstelden om nog eens een avond naar Gent te komen ? Ach misschien was dat laatste wel moeilijk : hoe laat zouden ze immers weer in Gent zijn na een dagje aan de zee ? Misschien was het praktisch toch moeilijk te regelen voor mij. En toch hadden ze het kunnen voorstellen. Of dus net niet, door 'B'.

En dan daarnet nog, even fb checken : A is jarig vandaag. Great, zo horen we het ook eens. A proberen bellen, geen connectie. D proberen bellen, geen antwoord. Bericht achtergelaten. Sms gestuurd naar A. Geen antwoord. Daarnet opnieuw een sms gestuurd naar D deze keer "heb sms gestuurd naar Aga. Zal jullie niet meer storen". Telefoon gaat : D. Dat ik niet stoorde en dat het lief was om aan A te denken. A kon nu niet aan de telefoon komen, blijkbaar nogal in druk gesprek verwikkeld. D zou me morgen bellen zei ze. Ik zei dan maar dat het oké was.

Alles is oké voor mij. Wat kan ik anders zeggen ? Ik onderga dit lot. Als ik me slecht voel moet ik het door me heen laten gaan. Afleiding mag, maar doet niets méér dan de batterijen opladen en zorgt er geenszins voor dat alles sneller achter de rug is. Uitstel is in deze beslist geen afstel. Het zij zo.

19-03-2013 om 23:02 geschreven door piensodemasiado

Het was leuk om S. te zien zaterdag. Naast het meegenomen feit dat ze een leuke verschijning is, zorgde haar enthousiasme en vrolijkheid ervoor dat ik geen gelegenheid kreeg om te beginnen denken bij mijn terugkomst. We spraken uiteraard veel over de voorbije dagen op T en haar ervaringen daar met de toeristen.

Ook over onze stukgelopen relaties hadden we het. Ook zij had eronder geleden. Ze hoopte niet gauw weer een dergelijke periode te moeten meemaken, want "met griep weet je dat het over is na een week, maar zoiets duurt helaas heel wat langer.." Ik moest lachen om haar uitspraak, maar het is natuurlijk wel de waarheid. Ze zou niets meer beginnen als ze er niet 100% van overtuigd was, zei ze.

Zij was met een dokter geweest. Duidelijk van de hogere klasse. Hij keek neer op haar job, haar vrienden, vond dat ze meer waard was dan dat. Had bij de breuk zelfs gezegd dat ze nooit meer iemand zou tegenkomen die haar zo graag zag. Tja.

19-03-2013 om 22:29 geschreven door piensodemasiado

Een week geleden zat ik zowat op mijn dieptepunt. Op zondag had ik mijn blog aangemaakt en enkele berichten gepost en dat hielp.

De dag erna vertrok ik op mijn eentje voor vijf dagen naar T. Gaan fietsen, om letterlijk en figuurlijk afstand te nemen van de huidige situatie. Al bij het opstaan begon ik weer te denken. Op het vliegtuig werd het alleen maar erger : alle trips die ik de voorbije jaren met D. gemaakt had speelden zich voor mijn ogen af. Het werd me te machtig en ik moest huilen, wat al een hele tijd geleden was. Ik had blij en uitgelaten moeten zijn, zo hoort het voor iemand die voor een paar dagen naar de zon trekt. In plaats daarvan voelde ik me ellendig en kon ik alleen maar aan haar denken en wist ik niet hoe ik met het onnoemelijke gemis moest omgaan. Ik raakte er van overtuigd dat ik na mijn terugkeer best professionele hulp zou zoeken, alleen kon ik dit immers nooit aan. Ik zou D. bellen eens ik uit het vliegtuig was. Ik kon maar niet geloven dat het over and out was tussen ons, en wou het persé nog eens uit haar mond horen.

Uiteindelijk belde ik haar de dag erna. Ik vroeg haar of ze toch niet nog eens wou erover praten, haar antwoord was een duidelijk "nee"..
Vreemd genoeg voelde ik na het gesprek toch een vorm van opluchting. Ik bleek deze bevestiging nodig te hebben om het aanvaardings- en verwerkingsproces te kunnen starten.
De dagen erna ging het elke dag iets beter. De afstand en wellicht ook de zon deden hun werk. Bovendien kon ik me in het fietsen uitleven, wat altijd een soort therapie is voor mij.
Veel zin om terug te keren had ik dan ook niet. Back to reality..

19-03-2013 om 22:15 geschreven door piensodemasiado

10-03-2013 om 23:15 geschreven door piensodemasiado

Zucht.. hoe kon ik zo diep vallen ? En vooral, hoe raak ik in godsnaam weer uit deze put ?

Twee weken geleden nog leek ik mijn zaakjes redelijk goed onder controle te hebben. In de weken daarvoor was vooral zij vragende partij geweest, zat zij met allerlei vragen en vond zij dat we het goed hadden gehad samen. Ik was degene die twijfelde aan ons en vond dat het best was zo, elk zijn eigen leven. Ik was relatief rustig en had niet de behoefte om haar te horen of zien. We zagen elkaar op het werk en dat volstond wel zo.

Waardoor werd mijn rust dan verstoord ? Een plots opgedoken besef dat het allemaal nog niet zo slecht was geweest ? De idealisering van de ex-partner, zoals in één van mijn naslagwerkjes beschreven, waardoor ik haar mindere kantjes vergeet ?

Of kwam het door wat J. me zei over die tandarts die beweerde iets te hebben met een zekere D. ? Ik lachte het meteen weg als fantasie. Zo kort na onze breuk kon ze zich onmogelijk al in iets nieuws gestort hebben. Zelfs met het beste inlevingsvermogen kon ik me niet voorstellen dat ze zich al zo ver van mij verwijderd had. Misschien was het een soort tegenreactie, een terugbots na een emotioneel zware periode. Waar is de tijd dat ze bij hoog en laag beweerde dat er na mij niemand meer zou zijn, dat ze dan maar alleen zou blijven. Door de stellige overtuiging waarmee ze de woorden uitsprak durfde ik toen nauwelijks te reageren, maar in mijn hoofd lachte ik het weg.

En toen deed ik wat je net niet moet doen : facebook checken. En ja hoor, onlangs had ze ene zekere B. toegevoegd aan haar vriendenlijstje, een tandarts uit G... Rotgevoel gegarandeerd ! En maar denken en denken en denken.. Ze had net donderdag en vrijdag verlof. Even gissen, op skiweekend met de nieuwe vriend ? Ongetwijfeld in het gezelschap van een leuke groep vrienden, die haar allemaal geweldig zouden vinden.
Ach wat kon mij het schelen met wie ze omging en waar ze was en wat ze deed, ik leed mijn eigen leven, toch ?
Donderdagavond hield ik het niet meer. Ik stuurde haar een sms 'Hey, hoe gaat het met jou ? Kan je wat rust vinden ?'. Geen antwoord. Twee uur later stuurde ik haar opnieuw een sms 'Ik blijf je missen..'. Opnieuw geen antwoord. Vrijdagmorgen stuurde ik haar nog één lange sms met "Sorry van mijn berichten gisteren, maar ik heb het moeilijk en zou willen, zoals je zelf een paar weken geleden zei, dat we van nul konden herbeginnen. Maar waarschijnlijk ben jij al een nieuwe weg ingeslaan en ben je hier niet meer mee bezig. Ik weet dat ik zelf mijn problemen moet oplossen, ik wil je er ook niet mee lastig vallen. Sorry, het moest er even uit, je moet niet antwoorden op deze sms. Amuseer je met wat je ook doet. XXX" Ook sindsdien, meer dan twee dagen later, geen antwoord. Ik dacht nog even, misschien heeft ze haar gsm afgelegd en wil ze een paar dagen niet gestoord worden.

Tegen beter weten in jezelf iets wijs maken, heet dat dan.

10-03-2013 om 16:57 geschreven door piensodemasiado