Onze laatste dag… nog even een woordje op deze blog voor het vervelende inpakwerk te beginnen…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het wordt weer een mooie dag, warm en niet te veel wind, en we trekken er nogmaals met de boot op uit, samen met onze vriend Alamau.

Hij brengt ons naar de flamingo’s en de pelikanen en stuurt ons ook een kort stukje de mangroves in, waar de zee landinwaarts stroomt. We voelen ons schuldig omdat de motorboot deze pure stilte verstoort. Het is een ongerept stuk natuur, het water is glashelder en hoe verder je in de mangroves vaart, hoe ondieper het wordt.

Er wonen geen mensen, enkel vogels, prachtige vogels . Het moet machtig zijn om hier geruisloos met een bootje rond te dobberen, en als onze vakantie wat langer zou zijn, zou dat het eerste zijn wat op mijn verlanglijstje zou staan. Helaas, het zal niet voor deze keer zijn, net als het paardrijden, waar ook geen tijd meer voor was.

Ik ben alles zins opgelucht als we deze mooie natuur weer met rust laten en koers zetten naar Lodge Dugong. We weten niet goed wat te verwachten, Andrew raadde ons aan om op deze plek te gaan lunchen, en we vertrouwen op zijn advies. En terecht! We meren aan op een plek waar een prachtige lodge/restaurant vlak aan het water ligt en waar een pier op houten palen boven het water gebouwd is. Van ver zien we daar al een mooi gedekte tafel voor vijf klaarstaan, in het midden van de pier. Maar we zijn meer gefascineerd door de aanblik van de lodge en de pier, dan door de tafel. Het is wondermooi… We stappen uit de boot, en jawel, de tafel was wel degelijk voor ons bedoeld. Het voelt als aankomen in de hemel… gouden lepeltjes zijn er niks tegen. Het is een beetje overdreven, maar we laten ons graag verwennen op deze laatste vakantiedag :-)

De chef komt met ons de menu bespreken –ook al heel speciaal- en het eten is al even lekker dan het uitzicht op de zee.

Na een uitgebreide fotoshoot sessie, gaan de kids gaan snorkelen onder de pier op palen, waar duizenden vissen zwemmen, en dat is denk ik écht niet overdreven. Geprikkeld door hun enthousiasme duik ik ook nog even de zee in. Het is waar. Zo veel vis, grote, kleine, blauwe, geel met zwart gestreepte, … op een gegeven moment denk ik dat ik zelf een vis ben geworden J.

De beelden van de GoPro zijn subliem en grappig tegelijkertijd. De kids roepen het uit van verwondering in hun duikbril. Al die geluidjes bij beelden van 1000’en vissen die ons omcirkelen. Ik ben zo gefascineerd dat ik tegen een paal aanzwem J Au!

We varen nog even langs een klein onbewoond eiland en keren dan terug lodgewaarts. Iedereen is stil, nog aan het bekomen van de verbazing en beseffend dat het de laatste ogenblikken zijn in dit prachtige land.

Het zit erop! Straks inpakken en ons voorbereiden op het vertrek van morgen voor een reis van ongeveer 24 uur. Hopelijk geen pech meer met vluchten, anders zal het nog wat langer duren. We vliegen gelukkig niet met LAM, de Mozambicanen vertellen ons dat het staat voor Late And Maybe. Cross fingers dat morgen alles vlot verloopt!