Liefste dagboek,

na 12 ellendige jaren ben ik eindelijk weer een vrij man. In de tijd dat ik weg was, is er zoveel veranderd: mijn kinderen zijn volwassen nu, mijn oudste dochter heeft zelfs al een zoontje en ze heeft hem naar mij genoemd, mijn moeder is tot mijn groot verdriet overleden tijdens mijn gevangenschap. Het doet mij zo'n verdriet als ik denk aan het feit dat ik mijn eigen kinderen niet heb zien opgroeien, maar ik weet dat andere slaven het veel erger hebben. Als ik bijvoorbeeld denk aan Eliza, zij heeft haar twee kinderen gewoon moeten achterlaten en ze wist niet wat er met hun ging gebeuren. Ik wist ten minste dat mijn kinderen veilig bij hun moeder waren. Niet dat het hierdoor minder pijnlijk was om zolang van ze gescheiden te zijn. Het waren 12 heel zware jaren geweest maar toch zijn er een paar dingen die ik niet snel zal vergeten. Hoe we bijvoorbeeld muziek maakten op de katoenplantages, we zongen en dansten in onze eigen taal zodat onze meester het niet verstond. Dat waren leuke, grappige tijden. Elke slaaf kreeg per jaar 3 dagen dat hij mocht kiezen wat hij deed, die drie dagen waren meestal ergens rond Kerstmis. Ik ging toen altijd viool spelen in restaurants, om wat extra geld te verdienen. Ik genoot hier zo hard van. Het is zalig om te doen waar je van houdt en hiermee geld te verdienen en het feit dat het geapprecieerd werd is het beste van al. Nu ik terug ben zal ik weer werk moeten vinden, liefst als violist maar ik weet dat het moeilijk is om werk te vinden als muzikant. Ik weet ook dat ik blij zal mogen zijn met elk baantje die mij wordt aangeboden. Mijn vrouw heeft gedurende 12 jaar ook alles gedaan om geld te verdienen voor onze kinderen en nu is het mijn beurt. Uit alles dat is gebeurt heb ook geleerd dat ik meer moet genieten van alles, van mijn kinderen, vrouw maar ook van de natuur en van de mensen die om mij geven zoals mijn vrienden. Er staat mij nog een prachtig leven te wachten en ik kan niet wachten om eraan te beginnen.  

Groetjes

Een gelukkig man...