na 12 ellendige jaren ben ik eindelijk weer een vrij man. In de tijd dat ik weg was, is er zoveel veranderd: mijn kinderen zijn volwassen nu, mijn oudste dochter heeft zelfs al een zoontje en ze heeft hem naar mij genoemd, mijn moeder is tot mijn groot verdriet overleden tijdens mijn gevangenschap. Het doet mij zo'n verdriet als ik denk aan het feit dat ik mijn eigen kinderen niet heb zien opgroeien, maar ik weet dat andere slaven het veel erger hebben. Als ik bijvoorbeeld denk aan Eliza, zij heeft haar twee kinderen gewoon moeten achterlaten en ze wist niet wat er met hun ging gebeuren. Ik wist ten minste dat mijn kinderen veilig bij hun moeder waren. Niet dat het hierdoor minder pijnlijk was om zolang van ze gescheiden te zijn. Het waren 12 heel zware jaren geweest maar toch zijn er een paar dingen die ik niet snel zal vergeten. Hoe we bijvoorbeeld muziek maakten op de katoenplantages, we zongen en dansten in onze eigen taal zodat onze meester het niet verstond. Dat waren leuke, grappige tijden. Elke slaaf kreeg per jaar 3 dagen dat hij mocht kiezen wat hij deed, die drie dagen waren meestal ergens rond Kerstmis. Ik ging toen altijd viool spelen in restaurants, om wat extra geld te verdienen. Ik genoot hier zo hard van. Het is zalig om te doen waar je van houdt en hiermee geld te verdienen en het feit dat het geapprecieerd werd is het beste van al. Nu ik terug ben zal ik weer werk moeten vinden, liefst als violist maar ik weet dat het moeilijk is om werk te vinden als muzikant. Ik weet ook dat ik blij zal mogen zijn met elk baantje die mij wordt aangeboden. Mijn vrouw heeft gedurende 12 jaar ook alles gedaan om geld te verdienen voor onze kinderen en nu is het mijn beurt. Uit alles dat is gebeurt heb ook geleerd dat ik meer moet genieten van alles, van mijn kinderen, vrouw maar ook van de natuur en van de mensen die om mij geven zoals mijn vrienden. Er staat mij nog een prachtig leven te wachten en ik kan niet wachten om eraan te beginnen.
ik heb al een paar jaar niets meer geschreven, dat komt door de vreselijke meester waarbij ik terechtgekomen ben. Ik heb je verteld over de lieve, oude man die mij eerst had gekocht, genaamd William Ford. Hij was heel vriendelijk tegenover zijn slaven. Ik had graag heel mijn leven lang voor hem gewerkt. Hij beloonde ons soms voor ons werk, hij bedankte ons regelmatig. Hij was de beste meester die ik ooit heb gehad, maar jammer genoeg kon dit niet blijven duren. William Ford had geen geld meer en moest hierdoor noodgedwongen al zijn slaven verkopen. Hij verkocht mij en Eliza, de vrouw die hij samen met mij had gekocht, aan John Tibeats, zijn buur. Tibeats was een vreselijke mensenbeul. Als we in zijn ogen niet snel genoeg werkte dan sloeg hij ons tot we op de grond lagen en niet meer konden bewegen en de dag erna verwachtte hij dat we sneller zouden werken. Ik kan je niet zeggen hoeveel keer we daar op de grond hebben liggen creperen van de pijn. Voor Eliza was het nog erger. Zij was nog niet klaar na haar dagdienst, ze werd elke nacht misbruikt door dat monster. We wouden er allemaal iets aandoen en haar helpen, maar dat konden we ons niet riskeren. Hij zou ons hiervoor vermoorden. Toch ben ik op een dag weggeglipt om onze situatie aan William Ford te vertellen. William Ford heeft er dan voor gezorgd dat we naar een andere meester konden. Die meester heette Edwin Epps, maar hij was geen haar beter dan Tibeats. Hij misbruikte zijn vrouwelijke slaven zelfs nog meer. Eliza is gestorven door alles wat hij met haar heeft gedaan. Het was afschuwelijk. De broer van Edwin Epps was tegen de slavernij en hij heeft mij uiteindelijk ook geholpen om te ontsnappen. Hij heeft mij brieven laten schrijven voor mijn familie en vrienden. Vanochtend stonden mijn twee beste vrienden hier plots met alle papieren om te bewijzen dat ik een vrij man ben. Hierdoor hebben ze me onmiddellijk laten gaan. Ik ben zo dankbaar en opgelucht dat uit deze vreselijke wereld ben uitgeraakt. Nu zijn we onderweg naar huis, naar mijn gezin die ik zo gemist heb.
we zijn nu een paar dagen later. Ondertussen ben ik naar een ander slavendepot overgebracht. Vandaag werden we ook voor het eerst op de slavenmarkt gezet. We kregen allemaal nieuwe kleren en we moesten ons wassen, zodat we er op ons best uit zagen. Toen werden alle slaven aan een touw vastgemaakt met tussen elke slaaf evenveel plaats. Op die manier moesten we door de straten stappen richting de slavenmarkt. Precies een bende dieren, hoe kunnen mensen, anderen zoiets aandoen? Eens op de slavenmarkt aangekomen voelde ik me nog meer als een dier. We werden van elkaar losgemaakt en we moesten allemaal op rijen staan zodat alle kopers ons goed konden bekijken. Er kwam een oude man voor me staan en hij keek me met interesse aan. Hij keek naar mijn spieren, naar mijn schouders en rug, maar hij vroeg me ook om mijn mond te openen zodat hij mijn gebit kon bekijken. Hij stelde me ook een paar vragen en eigenlijk was hij heel vriendelijk. hij keek ook naar de andere slaven, hij had ook interesse in een vrouw. De vrouw smeekte hem om haar en haar 2 kinderen te kopen. Hij legde haar uit dat hij enkel haar wou en daarop antwoorde zij dat het of zij met de kinderen was of niemand. Bij dat antwoord kwam onze verkoper ertussen en hij zei dat daar geen sprake van was. De oude man had medelijden met de vrouw en hij wou haar graag een plezier doen door haar kinderen ook te kopen maar hij had daar het geld niet voor. Hij kocht uiteindelijk alleen de vrouw en mij. Het was hartverscheurend hoe de moeder en haar kinderen van elkaar werden weggetrokken. Toen de deur achter ons dichtviel hoorden we de kinderen nog wenen en om hun moeder roepen. Ik hoop echt dat die man die ons heeft gekocht niet te streng zal zijn. Wat ik ook heel raar vond, was dat ik werd verkocht met een andere naam. Ik moet nu luisteren naar de naam: Platt. Hopelijk is het morgen een leukere dag.
vandaag had ik niets bijzonders te doen dus liep ik rustig rond door het dorp Saratoga Springs en ik vroeg me af waar ik werk zou kunnen vinden. De kinderen waren bij hun tante en mij vrouw, Anne was naar Sandy's Hill gegaan, waar ze de verantwoordelijkheid had over de keuken van Sherrill's Coffee House. Plots kwamen twee fatsoenlijk uitziende heren op me af en ze zeiden me dat een gemeenschappelijke kennis me aan hun had voorgesteld. Via die kennis waren ze te weten gekomen dat ik uitstekend viool speel. Zo was een heel gezellig gesprek gestart. We gingen eerst ergens eten en dan iets drinken, de twee heren waren echt heel vriendelijk. Ze boden me werk aan als violist in een circus in Washington. Ze zeiden dat het maar tijdelijk zou zijn, gewoon een reisje naar Washington, een paar optredens en terug. Ze zagen er zo eerlijk en oprecht uit dat ik meteen heb toegestemd. Het is makkelijk en leuk geld verdienen dacht ik, dus waarom niet? Eens we in Washington waren toegekomen, stelden de twee heren voor om de papieren om mijn vrijheid te verklaren te gaan afhalen. Dit vond ik wat raar omdat ik al vrij was, maar goed, een extra bevestiging op papier kan geen kwaad. 's Avonds zijn we nog iets gaan eten en drinken in het hotel waar we logeerden. Ik voelde me plots niet meer zo goed, dus ging ik naar de hotelkamer om te gaan slapen. Toen ik weer wakker werd, was het pikzwart en ijskoud. Ik zat op een koude grond en was vastgebonden aan de muur, ik had geen idee waar ik was. Na een paar uur daar te zitten, ging de duur open en kwam een man die ik nog nooit eerder heb gezien binnen. Hij zei dat ik vanaf nu zijn slaaf was. Hier reageerde ik heel boos op want ik ben een vrij man! Hij herhaalde dat ik een slaaf was. Waarop ik herhaalde dat ik een vrij man ben. De man werd kwader en kwader, maar dat kon me niets schelen! Hij riep er een andere man bij en voor ik het wist sloegen ze me met een plank en met een zweep tot ik niets meer kon zeggen en niet meer kon bewegen. Het was afschuwelijk, ik wist niet wat me overkwam!
ik ben een vrij man en zo voel ik me ook. Mijn vrouw en ik hebben vandaag een uitstapje gemaakt met de kinderen, we hebben er allemaal zo van genoten. Ik krijg het gevoel dat het leven ons eindelijk toelacht. Mijn familie heeft het nooit echt makkelijk gehad. Mijn vader was vroeger namelijk een slaaf maar op een of andere manier is hij uit heel die slavenwereld geraakt, toen heeft hij mijn moeder ontmoet en hebben ze samen mijn oudere broer, Joseph en ik gekregen. Mijn beide ouders hebben heel hun leven lang hard gewerkt om mijn broer en ik een normaal leven te kunnen geven. Ze hebben er ook altijd voor gezorgd dat noch mijn broer noch ik in de slavenwereld zouden terechtkomen desondanks ons donkere huidskleur. Mijn vader is gestorven op 22 november 1829 en liet zo een weduwe met 2 kinderen achter. Ik heb altijd veel respect gehad voor mijn ouders, ik zie ze doodgraag en ik wil hetzelfde betekenen voor mijn kinderen. Ik zal hard werken en mijn best doen om mijn kinderen het leven te geven dat ze alle 3 verdienen. We zijn onlangs ook verhuisd, eindelijk een huis die groot genoeg is voor ons allemaal. mijn vrouw en ik hebben lang gewerkt om ons dit te veroorloven. Aan mijn vrouw heb ik ook veel te danken, ze heeft mij altijd geholpen met alles en nog wat, ze begrijpt me als geen ander, ze heeft mijn leven een positieve draai gegeven. Vanaf de dag van onze trouw tot de dag van vandaag is de liefde die ik voor haar voel nog niet veranderd. Ze is de beste moeder die ik voor onze kinderen wensen kon. Op dit moment ben ik zo gelukkig met mijn kinderen, vrouw en onze nieuwe woonst. Alles is perfect!
