De eerste “werk”week is om gevlogen en ik heb enkele prachtige momenten beleefd! Dit is alles waar ik van gedroomd had en vooral wat ik nodig had na de veranderingen in het afgelopen jaar. Ik voel mezelf terug genieten van het leven, iets wat ik amper kon na de dood van papa. Nieuw Zeeland is een wondermiddel, en het werkt snel!  Erg snel!

Enkele hoogtepunten van deze week:

·         Kindergymnastiek met Victor: pure chaos en vijftig energierijke peuters.

·         Babyzeeleeuw gespot op het strand: overladen door zijn aaibaarheidsfactor.

·         Prachtige zonsondergang gezien: eenvoud en elegantie.

·         Eerste keer joggen op het strand: hard, maar opluchtend.

·         …

Ik denk dat ik hier nooit meer weg wil J

23-09-2012 om 10:32 geschreven door Amber  

Het is mijn vrije dag vandaag en Cecile stelt voor om mee naar Wellington te rijden om wat administratieve zaken te regelen.  Ik ben enthousiast want het is een goede gelegenheid om de veelbelovende hoofdstad van Nieuw Zeeland te ontdekken. We spreken af rond de middag om samen te lunchen en al het nodige in orde te krijgen.  De rest van de dag heb ik dus voor mij!

Ik besluit de voormiddag te gebruiken om het alom bekende  museum “Te Papa” te bezoeken.  Het doet je Nieuw Zeeland ontdekken op een creatieve en verrassende manier. Tussen de zes etages door zijn er cafeetjes ingebouwd. Het valt alvast niet te vergelijken met de (saaie) musea in België!

In de namiddag schuim ik de drukke winkelstraten af. Alle straten lopen parallel naast elkaar, dus het is er makkelijk je weg terug te vinden. Ik ben vooral verbaasd door het aantal kleine cafeetjes die ik aantref tussen de winkels door. Ik kan de tel al lang niet meer bijhouden! En aangezien ik niet zo’n koffie- of theedrinker ben, vind ik het super dat elk cafeetje ook versgeperst fruitsap aanbiedt! Ik ben helemaal geen stadsmens, maar Wellington heeft zeker zijn charmes en ik kijk er naar uit hier nog eens  terug te keren!

23-09-2012 om 10:01 geschreven door Amber  

Het is zeven uur ’s morgen wanneer Victor wakker wordt. Party or no party, he doesn’t care. Maar ik kan je vertellen dat drie uur slaap echt wel te weinig is na de uitputting van de afgelopen dagen. Gelukkig heeft Cecile’s zakenpartner beloofd het atelier op te ruimen en kunnen we het rustig aan doen deze voormiddag. Ik besluit samen met Mathilda, een vriendin van Cecile die is blijven slapen, wat brood op te halen in het dorp.  Met de mountainbike deze keer! Onderweg kruisen we Saïda, die ons uitnodigt voor een kop thee bij haar thuis. Ik hou van het sociale contact hier! Kiwi’s zijn open en sociale mensen en het voelt bijna als een tweede thuis hier! En dat na amper drie dagen!

Het weer is niet al te goed vandaag, maar Saïda en Mathilda vinden dat ik de omgeving moet leren kennen en nemen me mee op een lange wandeling dwars door het natuurgebied dat gelegen is in Paekakariki. Voor het eerst sinds mijn aankomst in Nieuw Zeeland ontdek ik waarom mensen dit eiland zo liefhebben. Het is prachtig! Ik zou hier uren kunnen zitten en genieten van het uitzicht!

Dit is Nieuw Zeeland en eerlijk: het overtreft al mijn verwachtingen!

23-09-2012 om 10:00 geschreven door Amber  

Vandaag staat alles in teken van het feest dat gegeven wordt in het architectenbureau van Cecile. Alles wordt schoongemaakt, de hapjes worden voorbereid, de muziekinstallatie wordt geinstalleerd.  Het is jammer dat Franck, die een goed draaiende muziekcarrière had in Frankrijk, zich ziek voelt en geen stem meer heeft, want ik had hem graag zien optreden. Maar ter vervanging komen er twee andere bands en is er een acrobatie- /paaldansact voorzien. Er zal dus genoeg entertainment zijn.

Thuis in Paekakariki is het een grote chaos. Er komen wat vriendinnen van Cecile langs en er wordt heftig gediscussieerd over wat we zullen aantrekken, welke schoenen bij welk kleedje passen en hoe we ons haar zouden dragen. Girls and clothes… It’s a strange thing.

En dan op naar het feest! Al snel beginnen de mensen binnen te stromen. De sfeer zit goed, de bands zijn geweldig en de act is om achterover te vallen.  Ik leer aardig wat nieuwe mensen kennen en het is al na vieren wanneer ik in mijn bed beland.  Wat mij betreft is het dus zeker een geslaagde avond!

20-09-2012 om 07:34 geschreven door Amber  

Vandaag is denk ik de spannendste dag uit heel mijn leven. Ik heb slecht geslapen op de vlucht naar Sydney, maar de adrenaline houdt me wakker. Ik ben slechts een vliegtuig verwijdert van mijn thuis voor de komende negen maanden. Het is een beangstigend gevoel, want stel dat ik me er helemaal niet thuisvoel, of stel dat het niet klikt met mijn gastgezin. Maar ik probeer mijn twijfels aan de kant te schuiven en mijn avontuur positief te benaderen. Waarom ben ik er anders aan begonnen?

Het is een dikke twee uur vliegen van Sydney naar Wellington, maar na al de eindeloze vluchten van de dag ervoor, lijkt het alsof het niks is. Nog voor ik het weet, sta ik op Nieuw-Zeelandse bodem. Het wachten aan de paspoortcontrole lijkt daar in tegen wel eindeloos te duren.  Ik ben ongeduldig en frustreer me dat er zeker vier controlepunten open zijn voor Australische en Nieuw-Zeelandse paspoort en slechts een voor de paspoort afkomstig van de rest van de wereld. Productief  handelen, yeah right.  Wanneer ik eindelijk aan de beurt raak, sta ik versteld van de controle. Mijn paspoort wordt vluchtig bekeken, mijn visum zelfs niet en ik word doorverwezen naar de bagage controle.  Daar wordt me gevraagd of ik voedsel bij heb, maar er wordt niets manueel gecontroleerd. En ik die dacht dat Nieuw Zeeland binnenraken moeilijk was. Na al het papierwerk van de voorbije maanden, het regelen van mijn visum, mijn verzekering in orde krijgen, uittreksels van de bank om aan te tonen dat je over voldoende geld beschikt om je verblijf te betalen,.. is dit de controle ervan?  Maar ergens is het een opluchtend gevoel. Want nog meer wachten, had ik echt niet aangekund.

En dan naar buiten! Naar mijn eerste kennismaking met Cecile, die beloofd had me op te halen. Spannend! We treffen elkaar snel en gelukkig klikt het meteen.  Alvorens onze weg naar huis, moeten we nog even langs de winkel en haar bureau.  Morgen geeft ze haar jaarlijkse drink in haar architectenbureau, dus het zullen nog 2 drukken dagen worden. Maar zondag kunnen we uitrusten. Gelukkig. Want ik heb het nodig!

Wanneer we naar huis vertrekken is het reeds donker, dus veel van het landschap kan ik niet meer zien. Maar dat maakt de verrassing voor morgen des te groter.  Het is een uurtje rijden naar Paekakariki, het dorp waar ik voor de komende negen maanden van mijn leven zal verblijven, maar er is weinig verkeer en de trip verloopt vlot. Eenmaal aangekomen ontmoet ik Franck en natuurlijk de kleine Victor, de schattigste twee jarige die ik ooit heb gezien en de jongen om wie mijn leven hier zal gaan draaien. Ook Franck is uitermate aardig en open en tegen de tijd dat het avondeten op tafel staat, is er al zo veel verteld en gelachen. No akward moments! Good!

Na het eten besluit ik mijn valies uit te pakken en mijn bed in te kruipen. Pas nu voel ik, hoe uitgeput ik werkelijk ben.  Van zodra ik het licht uitknip, val ik in slaap.. Slaapwel New Zealand, hello adventure!

18-09-2012 om 11:23 geschreven door Amber  

Het is nu iets over middernacht. Dat betekent dat dag twee is ingezet. Het is een vermoeiende eerste dag geweest, met een emotioneel afscheid, een zoektocht naar de juiste gates, een gesleur aan bagage, maar vooral een hele hoop gemengde gevoelens. Angst, spanning, vreugde, alles flitst door me heen. Hier zit ik dan: op mijn eentje onderweg naar Singapore. No turning back.

Ik ben dankbaar om mijn plaats achteraan in het vliegtuig. Ze verschaft me extra beenruimte en maakt het zittend slapen toch iets aangenamer. We zijn ruim een half uur te laat vertrokken, wat betekent dat ik nu nog een kleine twaalf uur te gaan heb voor mijn aankomt in een wereldstad als Singapore. Ik besluit een filmpje op te zetten, maar voel al snel hoe uitputtend reizen kan zijn en verzink in een diepe slaap.

Het is iets over 8 in de ochtend wanneer ik wakker word. Het grootste deel van de vlucht is dus letterlijk, maar vooral figuurlijk omgevlogen. Gelukkig. Ik probeer mezelf wat bezig te houden met series kijken en lezen. En eerlijk gezegd ben ik behoorlijk verbaasd als de kapitein de landing al aankondigt. Omdat mijn bagage rechtstreeks naar Wellington vliegt, gaat alles behoorlijk snel en kan ik gewoon doorlopen naar het tax free gedeelte op de luchthaven. Ik word overweldigd door de rijkdom. Het is helemaal niet zoals ik me Zuid-Oost Azië  voorstelde en dan denk ik aan de goedkope Chinese restaurants die meer lijken op een nachtwinkel met hun ordinaire uithangenborden.  Dit is pure luxe. Tussen de bloemenperken door vind ik de ene merkwinkel na de andere. Dior, Longchamp, Hugo Boss,.. Je kan het zo gek niet bedenken of je vind het daar. Ik heb een dikke twee uur voor mijn volgende vlucht vertrekt  en ga op verkenning. Ik ben uitgeput als ze mijn vlucht naar Sydney aankondigen en mijn schouders doen zeer van het sleuren. Ik ben blij als ik neerzit, maar heb mijn enthousiasme al lang opgegeven. Het wachten kan weer beginnen. Alles lijkt zo eindeloos te duren en op momenten zoals deze, mis ik iemand om me heen.

18-09-2012 om 00:00 geschreven door Amber  

Dit is hij dan: de dag waar ik maanden naar toe geleefd heb.  De dag die mijn leven voor de komende negen maanden ondersteboven zal gooien. Letterlijk, want ik daal af tot ver onder de evenaar, naar het uiterste hoekje van onze wereldbol, naar verborgen schoonheid en natuur in al haar glorie. Naar Nieuw – Zeeland.

Uiteraard heb ik het inpakken weer tot het laatste moment uitgesteld en de stress die me de laatste dagen zelden parten speelde, komt nu de kop op steken. Het wordt nog een race tegen de klok, maar uiteindelijk slaag ik erin mijn hele bagage voor negen maanden in de toegelaten 23 kilo te proppen (Nu ja, eigenlijk waren het er 24). En ook mijn handbagage telt er enkele teveel door de vele kilo’s eten die mama erin gestopt heeft. In het geval dat mijn vliegtuig zou neerstorten op een onbewoond eiland zou ik tenminste niet aan hongersnood sterven.

En dan is het echt zover. Op naar de luchthaven, waar ik zou vertrekken richting Frankfurt. Een eerste stap in mijn 35 uur durende vlucht.  Ik ben blij dat enkelen die me nauw aan het hart liggen me komen uitwuiven (waarvoor dank), maar het maakt mijn afscheid er niet gemakkelijker op.  En met een traan over mijn wangen, en een laatste keer omkijken, keer ik België de rug toe. Tot over negen maanden! Ik zal jullie missen!

13-09-2012 om 23:25 geschreven door Amber