Gisteren een drukke dag gehad.

’s Morgens is mijn zus op visite geweest, veel gepraat. Het was lekker even bijkletsen.

Omdat het wat later was geworden is mijn middag slaapje er een beetje bij in geschoten. Dit was natuurlijk fout.

’s Avonds afgesproken dat Alméra mij naar de vergadering van Lotgenoten Vlaanderen zou brengen.

Zij gaan voor de eerste keer aan de Roparun meedoen zonder dat ik er bij ben. Niet dat ik alleen belangrijk ben, maar veel dingen regelde ik altijd.

Heb dus nog veel informatie en tips gegeven zodat ze de Roparun tot een goed einde kunnen brengen.

Heb hier trouwens het volste vertrouwen. Zal raar zijn om voor het eerst sinds 9 jaar niet aan de Roparun deel te nemen,maar heb hen belooft dat ik ze Rotterdam zal staan opwachten.

Toen we thuis kwamen wilden ik nog wat op de blog schrijven , maar het was plots over en uit.

De vermoeidheid sloeg zo snel toe dat ik alleen nog maar mijn bed in wilden.

Vandaar dat er gisterne geen blog was.

Zit nu genieten van de marathon van Londen., en we hebben verder vandaag niets gepland en krijgen ook geen visite.

Dit wordt dus voor mij , maar vooral ook voor Alméra een lekkere rustdag.

Vanmiddag gaan we nog een stukje wandelen, maar voor de rest vooral rust.

Rust allemaal lekker uit.

21-04-2013 om 11:33 geschreven door Winy Knippen  

Gisteren was een wat korter verslag omdat ik ’s-avonds erg vermoeid was.

Wil nog wel meegeven dat het gisteren door de harde wind voor mij niet mogelijk was om buiten te wandelen. De harde wind sneed mijn adem af.

Vandaag naar de huisarts geweest om de hechtingen  van de eerste wond te laten verwijderen.

Alles zag er goed uit, de wond was nog wel erg dik, maar dat schijnt normaal te zijn.

Van de tweede wond mogen de hechtingen er pas dinsdag uit. Ook de huisarts stond versteld dat ik al na een week thuis was, hij vroeg dan ook of ik mij in het ziekenhuis had misdragen. (waarom denken mensen toch zo slecht over mij?????). Ik heb hem verteld dat ik waarschijnlijk te lief voor de verpleegsters was en dat daardoor de broeders jaloers werden.

Ik merk nu wel dat er wat spanning van de wonden af is.

Omdat ik eerst naar de huisarts was geweest en mij die ochtend zelf had gedoucht hebben we in de middag maar geen wandeling meer gemaakt maar heb ik lekker rustig op de bank gelegen.

Zoals Alméra terecht zei, “Genoeg is genoeg” en daar had ze gelijk in.

Kan nu doordat de hechtingen uit de bovenste wond zijn ook mijn rechterarm beter bewegen en dit is ook wat minder pijnlijk.

Zo zie je maar heel langzaam met kleine stapjes gaan we op weg naar het herstel.

En als ik te snel wil heb ik Alméra altijd nog die mij afremt.

Zo ga nu naar de Voice van Vlaanderen kijken en jullie horen mij morgen weer.

19-04-2013 om 21:23 geschreven door Winy Knippen  

Na een vrij goede nachtrust is de dag rustig begonnen.

Bij het wassen en scheren dit keer op advies van Alméra gebruikt gemaakt van een stoel.

Omdat ik anders te krom boven de wastafel sta heb ik erg veel last van mijn wond.

Blijkt maar weer eens hoe zorgzaam ze voor mij is, want inderdaad dat bleek een goede oplossing.

Net weer visite gehad en het is wat laat geworden, daarom maar dit kleine stukje, want ik verlang naar mijn bed.

Morgen wat meer.

18-04-2013 om 23:04 geschreven door Winy Knippen  

Je moet niet altijd geloven wat collega’s over jou op een blog plaatsten.

Mijn leeftijd kennen ze al niet, want ik ben nog in de bloei van mijn leven.

En dan praten dat ik zeur???

Het is maar goed dat ik ze ken, en weet dat ze niet altijd serieus te nemen zijn.

Maar alle gekheid op een stokje, ik heb heden nacht redelijk geslapen. Wat vooral zorgde voor minder pijn is dat ik wat kleine techniekjes heb bedacht om zonder hulpmiddelen toch te kunnen gaan verliggen en ook hoe ik zonder veel pijn uit mijn bed kan komen.

Dus geeft goede hoop voor de komende nachten.

Vanmiddag ben ik met Alméra een stukje buiten wezen wandelen. Gezien mijn vermoeidheid op het einde leek het wel of ik 10 km had gelopen. Het waren uiteindelijk een kleine 200 meter.

Dat lijkt weinig maar voor mij op dit moment een hele overwinning.

Vanavond komen Catrien en John op bezoek.  Dat betekend dan even bij praten over mijn kindje

“SamenLoop voor Hoop Baarle Nassau-Hertog” die plaats zal vinden op 15 en 16 juni in Baarle.

Voor iedereen een goede nachtrust.

17-04-2013 om 18:08 geschreven door Winy Knippen  

Ging gisterenavond vol verwachting mijn eigen bed in. Ik was er van overtuigd dat ik in mijn eigen bed weer lekker zou slapen.

Helaas viel alles tegen, ik misten mijn rekjes rond mijn bed waaraan ik mij kon optrekken om goed te gaan liggen. Ook was er geen papagaai (stang boven je hoofdeinde) waar ik mij aan kon optrekken als ik uit bed wilden.

De matras, waar ik normaal van geniet, belemmerde mij als ik wilden gaan verliggen.

Dus al bij al was het een slechte nacht met erg veel pijn.

Ik wil het nog een nacht proberen, anders halen we ziekenhuismatras die ik een kleine drie jaar geleden heb gebruikt van zolder en leggen we deze tijdelijk in mijn bed.

Maar jullie kennen mijn instelling niet gelijk opgeven maar nog een nacht proberen.

Verder heb ik vandaag ontdekt dat het thuis zijn vermoeiender is . In het ziekenhuis rust je meer en wordt alles aangereikt als je iets nodig hebt. Nu loop je veel meer en wil je niet elke keer Alméra overal meest lastig vallen, zij heeft het al druk  met de verzorging en het huishouden.

Maar ondanks dat het wat als jammeren klinkt is het geweldig om thuis te zijn, voel ik dat ik toch weer een grote stap heb gezet en op de goede weg zit voor mijn herstel.

En ja hoor mijn optimisme blijft.

Tot morgen.

16-04-2013 om 22:11 geschreven door Winy Knippen  

Ja jullie hebben het goed gezien, de verloren zoon is weer thuis.

Natuurlijk wist ik zaterdag al dat als het met het verwijderen van de longdrain goed zou gaan en er geen complicaties zouden zijn dat ik dan vandaag naar huis zou mogen.

Maar zo ging het een kleine drie jaar geleden ook, tot twee maal toe kreeg complicaties en mocht ik weer niet naar huis.

Werd vannacht rond 4 uur wakker en had het idee dat ik koorts had, het zou toch weer niet waar zijn?

Ik verzeker je dan is het lang wachten tot 07.30 uur dat ze met de thermometer.

Eindelijk kwam de verpleegster dan toch, na enkele seconden piepte de thermometer ten teken dat hj klaar was. Toen de verpleegster verbaasd naar de thermometer keek stond mijn hart even stil.

Ik vroeg gelijk heb ik verhoging? Dat wist ze niet want de thermometer gaf niets aan.

Dan nog maar eens proberen na enkele tellen begon deze weer te piepen.

Alles goed zie zij, je hebt 36,5. Ik moet zeggen ik kon haar wel kussen.

Nu nog op de chirurg wachten en dan zou het definitieve ontslag volgen.

De chirurg benadrukten nog eens duidelijk dat hij erg te vrede was en dat ik voor mijn vertrek nog even langs moest bij de longspecialist.

Zij vertelde er nog eens goed nieuws bij, ik hoef geen verdere nabehandelingen.

Als rondom het plekje was helemaal schoon en ook de klieren er om heen. Ik had erg geluk gehad dat we er op tijd bij waren. De gevolgen als dit 6 manden was geconstateerd zouden vele malen erger zijn. Al jullie kaarsen en al het duimen draaien heeft dus echt zin gehad. Ik ben door het oog van de naald gekropen en ben al wat aan het herstellen dank zij jullie lieve woorden, sms’jes, kaarten, e-mails en reacties op de blog. Dit heeft mij mede kracht gegeven om te blijven knokken.

Natuurlijk er is nog een lange weg te gaan.  Maar ook dat gaan we weer overwinnen.

Nu lekker na mijn eigen bedje.

15-04-2013 om 22:24 geschreven door Winy Knippen