Oké ik weet het, ik ben een dag te laat. Maar met een goede reden. Vandaag moest ik naar de longspecialist en wilden jullie vertellen hoe dat is afgelopen.

Maar eerst de afgelopen week.

Na een rustige maandag heb ik dinsdag kleine stukjes van de kroning gezien. Maar natuurlijk ook heerlijk gewandeld met Alméra.

Omdat het 1 mei was en dat in België een feestdag is kwam mijn zoons en kleinzoon weer aan de achtertuin werken. Deze wordt helemaal op nieuw ingericht met een mooie vijver en enkele zitjes.

Het deed wel zeer dat ik niets kon doen en alleen maar kon toekijken. Heb mijzelf maar nuttig gemaakt met koffie voor de mannen te zetten.

Er moet nog veel gebeuren, maar ze hebben weer hard gewerkt. Ook hebben ze gelijk de winterbanden vervangen door de zomerbanden op de auto van Alméra en mij. Nu nog echt zomer worden.

De volgende dag is Sandra op bezoek geweest, we hebben heerlijk wat zitten kletsen.

Zaterdag ben ik bij Gloria-Atletiek op de koffie geweest. Het was fijn om al die bezorgde mensen te laten zien dat het naar omstandigheden best goed met mij gaat. Iedereen was dan ook erg trots op mijn optimistisch karakter.

En zondag naar het optreden van mijn oudste kleinzoon op school geweest. Had hem al verteld dat opa niet lang kon blijven omdat lang stilstaan nog niet echt lukt. Maar wat scherts onze verbazing toen wij aan kwamen hadden ze speciaal voor mij een stoel op het schoolplein geplaats zodat ik al zittend overal van kon genieten. Heerlijk als je dan zo je kleinzoon ziet, dat geeft je weer kracht.

Ja toen vandaag vol spanning naar de longarts. Het was niet mijn beste ochtend,  tot nu toe had Alméra mij telkens geholpen met het douchen. Dit omdat ik mijn rug niet zelf kon wassen en zij de wonden voorzichtig deed schoon deppen.  Maar ik was weer eigenwijs en vond dat ik nu maar eens alles zelf moest. Het is met enkele pijnkreten toch gelukt, maar het was erg vermoeid. Toen Alméra mij dan ook na het ziekenhuis reed vertelde ik dat ik hopelijk vandaag nog geen blaastest zou hoeven doen.

De longfoto’s waren goed en ook het onderzoek wees uit dat het goed ging. De vele pijnen die ik nog heb zijn logisch en zullen nog wel even duren. Dat mijn rechterhand af en toe tintelt net of hij slaapt, komt doordat er aan die rechterkant verschillende zenuwen zijn doorgesneden tijdens de operatie.

En toen kwam de vraag van de longarts, “Denk je dat je al een blaastest kunt doen”. Jullie kennen mijn ik vertelden dan ook laten we het maar proberen.

Het was wel even schrikken dat ik zo snel had ja gezegd. Maar goed als je A zegt moet je ook B zeggen.

Terwijl ik zat te wachten realiseerde ik mij ineens dat het vandaag pas vier weken geleden was dat ik was geopereerd, en dat ik rond die tijd naar de operatiekamer werd gereden. Dit sterke mij toch weer. Ik kon vier weken later al laten zien dan het goed vooruit gaat.

Maar eerlijk is eerlijk de blaastest was erg zwaar. We hebben enkele keren een pauze in moeten lassen.

Toen ik terug ging naar de longarts voor de uitslag had ik zoiets van het zal wel tegenvallen maar ik heb mijn best gedaan. Maar toen zij de uitslag zag keek ze volbewondering dat ik nu al aan 65 % betreffende mijn longcapaciteit zat.  Natuurlijk moet dat uiteindelijk uitkomen rond de 75%, maar nu al zoveel kunnen was erg goed.

Ik moet zeggen ging dan ook wel een beetje trots huiswaarts. Ongelofelijk waar mijn lichaam toe instaat is. Dit wilden ik jullie dus niet onthouden vandaar de late blog.

Wens iedereen nog mooie zonnige dagen en tot volgend weekend.

06-05-2013 om 23:11 geschreven door Winy Knippen  

Deze week door het wat mindere weer niet altijd buiten kunnen wandelen. Je merkt dan ineens dat je nog afhankelijk bent van externe factoren. Het is vooral nu oppassen om zomaar naar buiten te gaan want nog steeds ligt een longontsteking op de loer.

Ben vrijdag bij de huisarts geweest om de laatste hechtingen te laten verwijderen. Ook de tweede wond zag er goed uit en is goed aan het hertellen.

Omdat ik wat meer aan het hoesten ben had ik gevraagd om ook even naar mijn longen te luisteren. Maar daaruit bleek al gauw dat alles oké was. Het hoesten komt gewoon door de operatie, de long is erg geïrriteerd en verzorgt daardoor een kriebelhoest. Heb wat tijmsiroop van hem gekregen.

Omdat het risico van een longontsteking nog steeds aanwezig is heeft hij mij opgedragen om 2 x per dag mijn temperatuur op te nemen. Zo gauw ik merk dat ik verhoging heb moet ik met de door hem meegegeven antibioticakuur gaan beginnen. Ik moet vooral niet bang worden zie hij, maar het is beter deze voorzorgsmaatregel te nemen. Maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd, als ik een raar pijntje voel staan alle knoppen in de alarmfase. Want samen met de fysieke genezing moet ik ook werken aan de geestelijk genezing.

Alles klinkt misschien wat somber maar is dat zeker niet.

Heb mij deze week toch goed vermaakt en merk elke keer weer dat ik hele kleine stapjes voorwaarts ga. Zo ben ik zaterdag door twee lotgenoten opgehaald en hebben ze mij naar de Roparunvergadering in Ahoy gebracht. Wat was het fijn om iedereen verwonderd te zien kijken dat ik daar aanwezig was.  Natuurlijk werd ik door iedereen goed verzorgt, maar heb ze toch duidelijk gemaakt dat een Roparun voor mij er dit jaar niet in zal zitten, niet als loper maar ook niet in een ander functie. Zelfs niet als meerijdende toeschouwer. Ik heb mijn rust nog hard zat nodig en dan zijn 48 uren met de Roparun meegaan veel te vermoeiend voor mij. Plus mijn herstel heeft voorrang op alles.

Heb gezegd dat ik in Zele en Rotterdam hopelijk als toeschouwer aanwezig kan zijn. Waarop Mireille, van Roparunradio,  mij uitgenodigd om maandag 2e pinksterdag samen met Alméra eregast te zijn in Barendrecht, een van de laatste doorkomstplaatsen van de Roparun. Als ik moe word en wat wil rusten kan ik me even terugtrekken in het gemeentehuis.  Daar was ik toch wel blij verrast mee.

De twee lotgenoten hebben toen ze mijn thuis brachten alle spulletjes, die bij mij stonden, voor de Roparun meegenomen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat zij beide zullen zorgen voor een mooie Roparun voor team 239 Lotgenoten Vlaanderen.

Vandaag wel weer samen met Alméra wezen wandelen. En langzaam aan wordt het blokje steeds groter.  Ik ben en blijf een optimist want hoe klein de stapjes vooruit ook soms zijn, ik ben met alles zeer te vrede en geloof nog steeds dat alles naar verloop van tijd weer goed zal komen.

Wens iedereen een mooie oranje dinsdag en  tot over een week.

28-04-2013 om 20:58 geschreven door Winy Knippen  

Vanmorgen naar het ziekenhuis geweest voor controle. Moet zeggen was best wel een beetje nerveus. Je hebt het idee dat alles goed gaat,maar wat zegt de longfoto en hoe reageert de chirurg.

We moesten al vroeg aanwezig zijn. Ik werd namelijk om 08.00 uur bij medische beeldvorming verwacht. Hier gelukkig niet lang hoeven wachten, binnen 5 minuten was ik aan de beurt.

Daarna naar beneden om ons te melden bij de chirurg. Hier moesten we wat langer wachten.

Qua tijd niet zolang maar voor het gevoeld veel te lang.

Toen de chirurg ons kwam halen ging ik met wat knikkende knietjes naar binnen.

Eerst werd er naar de foto gekeken, en al gauw kwam het verlossende antwoord “Meneer Knippen het ziet er erg goed uit”.

Daarna werd ik zelf onderzocht en dat was gelukkig ook allemaal prima inorde. De wond is goed aan het helen, maar moet er wel degelijk rekening meehouden dat ik nog wel enige tijd pijn zal blijven houden van deze zware operatie. Maar goed jullie weten intussen mijn stelregel “Pijn is tijdelijk”.

Ook moest ik er rekening meehouden dat het herstel nog wel enige tijd geen duren.

Hij was wel positief om als het wat beter gaat om via herstel en balans voor Kankerpatiënten aan mijn conditie en gevoelens te gaan werken.

Hij zag geen noodzaak meer om bij hem op controle te komen en laat dus nu de verdere behandeling over aan mijn longspecialist.  Hier moet ik 6 mei weer naar toe.

Opgelucht, maar vooral blij stapten Alméra en ik weer naar buiten. Dit was toch weer een mooie opsteker.

’s Middags zijn we lekker een grote blok gaan wandelen waarbij we toch allebei een big smile op ons gezicht hadden.

Denk dat we morgen maar ergens een heerlijke wafel met slagroom moeten gaan eten, dat hebben we wel verdient.

Ga vanaf nu mijn blog alleen nog maar in het weekend invullen. Dat is leuker voor jullie maar ook voor mijzelf.  Het heeft namelijk geen zin om elke dag maar in te vullen dat we zijn wezen wandelen en dat het goed gaat. In een week gebeuren er meerdere dingen om over te schrijven vandaar.

Met dit goede nieuws gaan wij ons morgen even lekker verwennen.

Groet.

23-04-2013 om 21:18 geschreven door Winy Knippen  

Gisteren lekker niets gedaan als naar sport gekeken. Eerst de Londen marathon, daarna de F1 races in Bahrein en ten slotte de wielerwedstrijd Luik-Bastanaken-Luik. Oh ja als afsluiting studio voetbal rond 19.00 uur.

Tussendoor hebben Alméra en ik een flink stuk gewandeld.

Dus zoals afgesproken een lekker dagje rustig aandoen.

Vannacht is Alméra weer voor het eerst gaan werken.

Moest gisteravond dus alles zelf regelen en de nacht eenzaam doorbrengen.

Ik moet zeggen het is me niet slecht afgegaan.

Toen zij deze ochtend nog lekker lag te slapen heb ik wat papierwerk gedaan, want ook dit moet weer eens gebeuren.  Er lag vooral nog wat papierwerk voor de verzekering betreffende mijn opname. Maar gelukkig dat is dus nu allemaal weer bijgewerkt

In de middag toen Alméra wakker was zijn we weer een flinke blok wezen wandelen. Het weer was lekker, het was  voor mij alleen nog moeilijk welke jas ik aan moest winter of zomer? Ik ben namelijk nog steeds bang om een verkoudheid op te lopen. Denk dat dit ook nog wel even zal blijven.

Morgen al vroeg naar het ziekenhuis, eerst foto’s van de longen laten maken en daarna een afspraak bij de chirurg. Hopelijk is alles goed, mijn gevoel geeft aan dat het wel goed zit.

Morgen weet ik jullie hier meer over te vertellen.

22-04-2013 om 22:44 geschreven door Winy Knippen  

Gisteren een drukke dag gehad.

’s Morgens is mijn zus op visite geweest, veel gepraat. Het was lekker even bijkletsen.

Omdat het wat later was geworden is mijn middag slaapje er een beetje bij in geschoten. Dit was natuurlijk fout.

’s Avonds afgesproken dat Alméra mij naar de vergadering van Lotgenoten Vlaanderen zou brengen.

Zij gaan voor de eerste keer aan de Roparun meedoen zonder dat ik er bij ben. Niet dat ik alleen belangrijk ben, maar veel dingen regelde ik altijd.

Heb dus nog veel informatie en tips gegeven zodat ze de Roparun tot een goed einde kunnen brengen.

Heb hier trouwens het volste vertrouwen. Zal raar zijn om voor het eerst sinds 9 jaar niet aan de Roparun deel te nemen,maar heb hen belooft dat ik ze Rotterdam zal staan opwachten.

Toen we thuis kwamen wilden ik nog wat op de blog schrijven , maar het was plots over en uit.

De vermoeidheid sloeg zo snel toe dat ik alleen nog maar mijn bed in wilden.

Vandaar dat er gisterne geen blog was.

Zit nu genieten van de marathon van Londen., en we hebben verder vandaag niets gepland en krijgen ook geen visite.

Dit wordt dus voor mij , maar vooral ook voor Alméra een lekkere rustdag.

Vanmiddag gaan we nog een stukje wandelen, maar voor de rest vooral rust.

Rust allemaal lekker uit.

21-04-2013 om 11:33 geschreven door Winy Knippen  

Gisteren was een wat korter verslag omdat ik ’s-avonds erg vermoeid was.

Wil nog wel meegeven dat het gisteren door de harde wind voor mij niet mogelijk was om buiten te wandelen. De harde wind sneed mijn adem af.

Vandaag naar de huisarts geweest om de hechtingen  van de eerste wond te laten verwijderen.

Alles zag er goed uit, de wond was nog wel erg dik, maar dat schijnt normaal te zijn.

Van de tweede wond mogen de hechtingen er pas dinsdag uit. Ook de huisarts stond versteld dat ik al na een week thuis was, hij vroeg dan ook of ik mij in het ziekenhuis had misdragen. (waarom denken mensen toch zo slecht over mij?????). Ik heb hem verteld dat ik waarschijnlijk te lief voor de verpleegsters was en dat daardoor de broeders jaloers werden.

Ik merk nu wel dat er wat spanning van de wonden af is.

Omdat ik eerst naar de huisarts was geweest en mij die ochtend zelf had gedoucht hebben we in de middag maar geen wandeling meer gemaakt maar heb ik lekker rustig op de bank gelegen.

Zoals Alméra terecht zei, “Genoeg is genoeg” en daar had ze gelijk in.

Kan nu doordat de hechtingen uit de bovenste wond zijn ook mijn rechterarm beter bewegen en dit is ook wat minder pijnlijk.

Zo zie je maar heel langzaam met kleine stapjes gaan we op weg naar het herstel.

En als ik te snel wil heb ik Alméra altijd nog die mij afremt.

Zo ga nu naar de Voice van Vlaanderen kijken en jullie horen mij morgen weer.

19-04-2013 om 21:23 geschreven door Winy Knippen  

Na een vrij goede nachtrust is de dag rustig begonnen.

Bij het wassen en scheren dit keer op advies van Alméra gebruikt gemaakt van een stoel.

Omdat ik anders te krom boven de wastafel sta heb ik erg veel last van mijn wond.

Blijkt maar weer eens hoe zorgzaam ze voor mij is, want inderdaad dat bleek een goede oplossing.

Net weer visite gehad en het is wat laat geworden, daarom maar dit kleine stukje, want ik verlang naar mijn bed.

Morgen wat meer.

18-04-2013 om 23:04 geschreven door Winy Knippen  

Je moet niet altijd geloven wat collega’s over jou op een blog plaatsten.

Mijn leeftijd kennen ze al niet, want ik ben nog in de bloei van mijn leven.

En dan praten dat ik zeur???

Het is maar goed dat ik ze ken, en weet dat ze niet altijd serieus te nemen zijn.

Maar alle gekheid op een stokje, ik heb heden nacht redelijk geslapen. Wat vooral zorgde voor minder pijn is dat ik wat kleine techniekjes heb bedacht om zonder hulpmiddelen toch te kunnen gaan verliggen en ook hoe ik zonder veel pijn uit mijn bed kan komen.

Dus geeft goede hoop voor de komende nachten.

Vanmiddag ben ik met Alméra een stukje buiten wezen wandelen. Gezien mijn vermoeidheid op het einde leek het wel of ik 10 km had gelopen. Het waren uiteindelijk een kleine 200 meter.

Dat lijkt weinig maar voor mij op dit moment een hele overwinning.

Vanavond komen Catrien en John op bezoek.  Dat betekend dan even bij praten over mijn kindje

“SamenLoop voor Hoop Baarle Nassau-Hertog” die plaats zal vinden op 15 en 16 juni in Baarle.

Voor iedereen een goede nachtrust.

17-04-2013 om 18:08 geschreven door Winy Knippen  

Ging gisterenavond vol verwachting mijn eigen bed in. Ik was er van overtuigd dat ik in mijn eigen bed weer lekker zou slapen.

Helaas viel alles tegen, ik misten mijn rekjes rond mijn bed waaraan ik mij kon optrekken om goed te gaan liggen. Ook was er geen papagaai (stang boven je hoofdeinde) waar ik mij aan kon optrekken als ik uit bed wilden.

De matras, waar ik normaal van geniet, belemmerde mij als ik wilden gaan verliggen.

Dus al bij al was het een slechte nacht met erg veel pijn.

Ik wil het nog een nacht proberen, anders halen we ziekenhuismatras die ik een kleine drie jaar geleden heb gebruikt van zolder en leggen we deze tijdelijk in mijn bed.

Maar jullie kennen mijn instelling niet gelijk opgeven maar nog een nacht proberen.

Verder heb ik vandaag ontdekt dat het thuis zijn vermoeiender is . In het ziekenhuis rust je meer en wordt alles aangereikt als je iets nodig hebt. Nu loop je veel meer en wil je niet elke keer Alméra overal meest lastig vallen, zij heeft het al druk  met de verzorging en het huishouden.

Maar ondanks dat het wat als jammeren klinkt is het geweldig om thuis te zijn, voel ik dat ik toch weer een grote stap heb gezet en op de goede weg zit voor mijn herstel.

En ja hoor mijn optimisme blijft.

Tot morgen.

16-04-2013 om 22:11 geschreven door Winy Knippen  

Ja jullie hebben het goed gezien, de verloren zoon is weer thuis.

Natuurlijk wist ik zaterdag al dat als het met het verwijderen van de longdrain goed zou gaan en er geen complicaties zouden zijn dat ik dan vandaag naar huis zou mogen.

Maar zo ging het een kleine drie jaar geleden ook, tot twee maal toe kreeg complicaties en mocht ik weer niet naar huis.

Werd vannacht rond 4 uur wakker en had het idee dat ik koorts had, het zou toch weer niet waar zijn?

Ik verzeker je dan is het lang wachten tot 07.30 uur dat ze met de thermometer.

Eindelijk kwam de verpleegster dan toch, na enkele seconden piepte de thermometer ten teken dat hj klaar was. Toen de verpleegster verbaasd naar de thermometer keek stond mijn hart even stil.

Ik vroeg gelijk heb ik verhoging? Dat wist ze niet want de thermometer gaf niets aan.

Dan nog maar eens proberen na enkele tellen begon deze weer te piepen.

Alles goed zie zij, je hebt 36,5. Ik moet zeggen ik kon haar wel kussen.

Nu nog op de chirurg wachten en dan zou het definitieve ontslag volgen.

De chirurg benadrukten nog eens duidelijk dat hij erg te vrede was en dat ik voor mijn vertrek nog even langs moest bij de longspecialist.

Zij vertelde er nog eens goed nieuws bij, ik hoef geen verdere nabehandelingen.

Als rondom het plekje was helemaal schoon en ook de klieren er om heen. Ik had erg geluk gehad dat we er op tijd bij waren. De gevolgen als dit 6 manden was geconstateerd zouden vele malen erger zijn. Al jullie kaarsen en al het duimen draaien heeft dus echt zin gehad. Ik ben door het oog van de naald gekropen en ben al wat aan het herstellen dank zij jullie lieve woorden, sms’jes, kaarten, e-mails en reacties op de blog. Dit heeft mij mede kracht gegeven om te blijven knokken.

Natuurlijk er is nog een lange weg te gaan.  Maar ook dat gaan we weer overwinnen.

Nu lekker na mijn eigen bedje.

15-04-2013 om 22:24 geschreven door Winy Knippen