Enige tijd ging het al niet zo goed met mij. Maar omdat 49 jaar na constatering van kanker mijn maag is verwijderd, wijten ik het ongemak daar aan. Met lichaam reageerde wel meer anders als bij andere mensen. En ja dan reageer je van, niet zeuren komt wel weer goed. Maar nu werden de pijntjes, echte pijnen. En dat is wel even vol te houden, maar na enige tijd komt toch het beseft dat er maar eens een dokter naar moet kijken. Nadat ik in het AZ Turnhout mijn maandelijkse injectie had gehaald en bij dokter Harlet was voor een nieuw voorschriftje, vertelde ik hem van mijn problemen. "Ik denk de galstenen" was zijn antwoord. "Je weet toch dat dit een neven effect is van de injecties?" "Morgen nuchter komen en dan laten we een echo maken." Volgende dag terug voor echo en daar waren dan ook verschillende steentjes op te zien. Maar dokter Harlet wilde toch wat meer zekerheid voordat hij de galblaas wilde laten verwijderen. Dus een afspraak gemaakt voor een scan van de onder en boven buik op vrijdag 6 augustus. Almera en ik waren dan wel op vakantie in Veere (Nederland) maar het was maar een uurtje rijden dus dat viel wel mee. Die week vooraf gaande aan de scan werden de aanvallen alleen maar heftiger. Heb dan ook verschillende keren letterlijk van pijn over de grond gekropen. Op de scan waren de stenen duidelijk te zien, maar ook was er iets van een ontsteking te zien. "Gelijk verwijderen" was het advies van dokter Harlet. Hij belde zijn collega chirurg dokter Caluwe. Ik kon gelijk maandag 9 augustus geholpen worden. Er was wel een klein probleem. Normaal wordt de galblaas via een kijkoperatie verwijderd, maar omdat er bij mij door de verwijdering van de maag niet alles zit zoals bij iemand anders, kon het wel eens een volledige operatie worden. Bij kijkoperatie 3 dagen opname, bij volledige operatie 10 dagen opname. Maandagochtend om 08.00 uur melde ik mij nuchter en wel voor het verwijderen van mijn galblaas. Rond half twee werd ik opgehaald om naar de operatiekamer te gaan. daar stond dokter Caluwe mij op te wachten. Hij legde uit dat hij zou beginnen met een kijkoperatie, maar mocht dat niet lukken dan zou hij naast het al bestaande litteken de buikwand gaan opensnijden. Ik was zijn laatste patiënt die dag, zodat hij zonder stress kon werken. Om 18.15 uur was ik terug op mijn kamer. Nog geen 15 minuten later stond dokter Caluwe al aan mijn bed met een potje vol galstenen. Het had wat zweetdruppels gekost, maar het was toch met een kijkoperatie gelukt. Ik had wel veel pijn, maar dat bleek normaal te zijn na deze ingreep. Dus als het bloed goed was mocht ik woensdag naar huis. Woensdagochtend kwam dokter Caluwe vertellen dat hij om 12.00 uur zou terugkomen met de ontslagpapieren en dat ik dan om 13.30 uur naar huis zou kunnen. En inderdaad op de afgesproken tijd was hij aanwezig. Hij had de papieren bij zich, en vertelde nog waar de komende weken op moest letten. Hij gaf een hand en liep naar de patiënt die naast mij lag. Zijn GSM ging af en hij voerden een best lang gesprek. Nam afscheid van zijn patiënt en liep langs mij bed en vertelde dat hij mij straks nog even wilde spreken. Na ongeveer 10 minuten kwam hij terug, ging op mijn bed zitten pakten mijn hand en vertelde dat hij slecht nieuws had. Hij had net een telefoontje gehad van de patholoog, ik heb galblaaskanker. Mijn wereld storten in. Aan andere lotgenoten weet ik altijd te vertellen dat je zoveel mogelijk vragen beantwoord moet krijgen, maar ik zat nu als een bokser K.O. tegen de touwen. Ik had maar een brandende vraag. Waarom ik? Ik was toch al een keer een van die drie mensen geweest die kanker krijgen. Mijn beurt was toch voorbij? Ik draag toch al 49 jaar de ongemakken van de eerste keer mee? Is dat niet genoeg? Mijn eerste tranen waren dan ook niet van verdriet, maar van woede. Woede omdat het mij weer moest overkomen. Langzaam kwam alles weer terug en besefte ik dat jammeren geen zin had. Ik wilden antwoorden wat mijn kansen zijn, welke actie worden er ondernomen, wanneer wordt waarmee gestart? Dokter Caluwe legde uit dat het een erg agressieve vorm van kanker is en dat er duidelijk mogelijkheden van uitzaaiingen zijn. Er moet dan ook een nieuwe operatie volgen waarbij een stuk van de lever en klieren daarom heen verwijderd zullen worden. Hij ging contact opnemen met zijn collega professor Cheyns om te kijken wanneer dit mogelijk is. Ondertussen zat ik, dan weer jankend, dan weer vloekend, of met ongeloof op Almera te wachten. Precies om 13.30 uur kwam ze aanzetten en vroeg waarom ik nog niet aangekleed was. Ik vroeg haar om op het bed plaats te nemen. Sloeg mijn arm om haar heen en vertelde het vreselijke nieuws. Het enigste wat zij bleef herhalen was, "dat kan toch niet, alles was toch goed? Je mocht toch naar huis?" Samen zijn we toen naar het kamertje van de hoofdverpleger gegaan. We hebben daar samen flink gehuild en elkaar vol ongeloof aangekeken. Hoe lang we daar hebben gezeten weet ik niet, maar ineens kwam bij mij het besef dat ik naar huis wilde. Weg uit dit ziekenhuis. Ik wil mijn kinderen thuis zelf kunnen vertellen wat er nu aan de hand is. Dus gingen we op zoek naar dokter Caluwe. Deze vertelde ons dat hij professor Cheyns had gesproken en dat deze volgende week woensdag 18 augustus wil opereren. Hij begreep dat ik niet langer wilde blijven, en gaf toestemming om tot dinsdag 16 augustus naar huis te gaan.
Het was nu tijd om mijn kinderen en familie op de hoogte te brengen.
Het klinkt treurig, maar dat is het niet. Dat dit voorlopig de laatste toevoeging aan mijn blog is betekend eigenlijk een happy end. Mijn leven begint langzamerhand weer normale vormen aan te nemen. Dit is alleen maar mogelijk geworden met de steun van zoveel mensen. Iedereen die ons gezin een hart onder de riem heeft gestoken, heeft hier aan bijgedragen. En natuurlijk het overwinnen van kanker is 90% geluk hebben, maar die 10% van doorzettingsvermogen, het niet willen opgeven en vechten voor elke kans had niet gekund zonder jullie massale steun. Namens Alméra, Nicky, Danny, Ronny, maar vooral ook namens mijzelf ontzettend bedankt voor jullie medeleven. Mijn herstel en balans gaat nog door tot eind augustus, maar voor mijn doktoren ben ik nu al een klein medisch wonder. Zij kunnen amper begrijpen tot wat ik nu al allemaal instaat ben. Dat komt misschien mede door de vechtersmentaliteit die wij van onze ouders hebben meegekregen. Heeft dit alles mijn leven veranderd? Ja, wel degelijk. Ten eerste zal mijn lichaam fysiek nooit meer zo zijn als voor de drie operaties, maar daar kan ik heel goed meeleven. Maar wat zeker is veranderd is mijn kijk op het leven. Ik ben gaan beseffen dat je van elke dag moet genieten, niet te druk maken over kleine dingen, je gezin koesteren en vooral doen wat je graag wilt doen. Stel niet uit tot morgen, want niemand kan je garanderen dat er nog een morgen komt. En natuurlijk heb ik ook wel eens slechte dagen, maar dan kijk ik om me heen en denk niet treuren ik leef nog. Zoveel mensen hebben de pech gehad dat ze kanker niet hebben overleefd. Ik heb nog dagen of maanden en misschien zelfs jaren gekregen om aan mijn leven toe te voegen. Ik heb de afgelopen maanden al vele overwinningen behaald, en heb er nog drie op mijn verlanglijstje staan voor dit jaar. 1e De Roparun. 2e De 4 daagse van Nijmegen. 3e Halve Marathon van Eindhoven. Dit zijn drie pittige uitdagingen die ik graag wil volbrengen. Zonder tijdsdoelen, maar zoals de Coubertin ooit over de Olympische spelen zei:"Meedoen is belangrijker dan winnen" Ik dank jullie ook allemaal om het weer op te brengen om mijn blog te lezen. Ga kijken of er een mogelijkheid is om er een boek van te maken waarbij de opbrengst naar de Roparun en KWF gaat. Hopelijk gaat het jullie goed en zien we elkaar her en der nog wel eens. Kijk na half juni (Roparun), eind juli (4 daagse ) en half oktober ( halve marathon Eindhoven) nog maar eens op de blog. Ik zal dan mijn belevingen nogmaals aan jullie vertellen.
Ik wil af sluiten met een gedicht dat een goede vriendin van mij ooit schreef en denk altijd aan mijn motto"Opgeven is geen Optie"
Gisteren was het te laat geworden om nog mijn blog bij te werken, vandaar nu een dag later.
Ben maandag en woensdagochtend weer naar mijn werk geweest. Eindelijk ben ik bij met het lezen van alle schoolmails. Ik moet zeggen dat er in 8 maanden toch veel is veranderd. Sommige dingen klinken mij als abracadabra in de oren. Dan besef je ineens hoe lang dat je eruit bent geweest. Zelfs over sommige paswoorden moet ik flink nadenken om ze weer te herinneren.( en dat komt niet door de ouderdom.) Zaterdag samen met het team Lotgenoten Vlaanderen meegedaan aan het rondje Zele. Het was voor ons alle een goede test voor de Roparun. Net als de laatste 3 jaar van de Roparun was erg warm. De organisatie had 2 bevoorradings posten met extra drank voorzien. Ook werd er onderweg constant op aan gedrongen om goed te drinken. We werden wel laatste maar hebben een goede training gehad, ook hebben we met gemiddeld 11,5 km per uur ons streef doel weer bereikt. We hebben allemaal het gevecht tegen kanker overwonnen, dan is ook elke prestatie weer een overwinning. Vandaag hebben we met ons team een paasontbijt in Brecht georganiseerd. Er waren 180 mensen we mogen dus spreken van een groot succes. Teven hebben 3 teams van 3 lopers 12 uur op een loopband gelopen voor het goede doel. Dit jaar waren Lotgenoten Vlaanderen het goed doel. We mochten daarom na 12 uur een bedrag van 2.700,00 in ontvangst nemen. Lopers van Brecht onze hartelijke dank hiervoor. Dus het was vandaag voor onze lotgenoten weer een mooie dag. Toen ik vanmiddag naar huis reed moest ik toch even denken aan het team van het Radius College dat helaas plotseling is gestopt. Zo'n ontbijt en loopmarathon hadden zij, met inzet van verschillende mensen, ook kunnen organiseren.
Deze week woensdagochtend weer naar mijn werk en dan weer meivakantie. Als je weer op je werk bent merk je ineens dat er ook vakanties zijn.
Geniet allemaal nog lekker van het mooie weer. Tot Zondag.
Wat was het een mooie week. Een week van vele mooie momenten. Woensdagochtend ben ik voor het eerst sinds augustus vorig jaar weer gaan werken. Het is voorlopig nog op therapeutische basis, maar ik ben weer gestart. Vele collega's heten me welkom en waren blij dat ik weer terug was. Helaas misten ik iemand van het management om mijn te verwelkomen, vond dat dit naar zo veel maanden toch wel had gemogen. Ga er maar vanuit dat ze het te druk hadden. Het was fijn om niet op bezoek, maar als werknemer op school aanwezig te zijn. We hebben weer een stap voorwaarts gezet. Donderdag kwam het verlossende bericht, Alméra en ik zijn beide ingeloot voor de 4-daagse van Nijmegen. Dit wordt weer een mooie uitdaging. Zie er echt naar uit, het zal zwaar worden maar we zijn intussen gewend om uitdagingen te overwinnen. Zaterdag heb ik geholpen bij de afsluiting van de Start-To-Run. Het was weer een mooie gezicht om al die beginnende lopers na 6 weken een afstand van 2,4 of 4,2 km te zien lopen. Maar wat mij voor al goed deed was dat ze allemaal door willen gaan met hardlopen, en daar is Start-To-Run toch voor bedoeld. Vandaag, zondag was de dag waar ik al enkele weken naar had uitgekeken, ik wilden de 10 miles van Antwerpen gaan lopen. Toen ik 's-morgens mijzelf stond te scheren sprongen de tranen in mijn ogen, wie had kunnen denken of vermoeden dat ik dit vandaag ging doen.. Ik was zo zenuwachtig als een klein kind. Samen met Alméra op tijd naar Antwerpen gereden. Met 20 andere lopers van Lotgenoten Vlaanderen gingen we de 10 miles lopen. Hebben daar heerlijk wat rond gewandeld. In het programmaboekje stond vermeld dat Kim Gevaert, zilveren medaille winnares op de olympische spelen, aanwezig zou zijn om een warming-up te verzorgen. Ik had 2 andere lotgenoten overgehaald om Kim te gaan zoeken en vragen of ze in een shirt van Lotgenoten Vlaanderen met ons op de foto wilden. We hadden geluk, al vrij snel hadden we haar gevonden, op mijn vraag of ze met ons op de foto wilden kwam een spontane ja. Ze wist. door het interview van 2 andere lotgenoten en mijn persoontje in de Gazet van Antwerpen, wie de lotgenoten Vlaanderen waren. Ze was dan ook vereerd dat wij haar gevraagd hadden. Langzaam gingen we ons klaarmaken voor de loop. Met heel de groep naar het startvak, de bedoeling was dat we in 2 groepen zouden lopen, Een groep zou 11/12 km per uur gaan lopen en de groep waar ik mee liep wilden 8/9 km per uur lopen. Al vrij snel naar de start viel onze groep uiteen, Alméra maar vooral ik hadden moeite met de snelle start en liepen al snel samen achteraan. Na een paar km hadden we ons tempo gevonden en kwamen weer bij 2 ander lotgenoten. We zijn gevieren verder gegaan, maar door de adrenaline en emoties begon ik steeds sneller te lopen. Alméra gaf aan dat dit voor haar te snel was en zei dat ik maar door moest lopen. Steeds beter kwam ik in mijn ritme en liep zo van de ene naar de andere lotgenoot. Ik liep op wolken. Voelden geen vermoeidheid, het was alleen maar euforie. De laatste 3 km heb ik gelopen met tranen in mijn ogen, Het besef dat ik, na een slopende ziekte, dit nog kan/mag doen begon werkelijkheid te worden. Na de finish kwamen dan ook alle emoties vrij, ik misten op dat moment Alméra samen waren we dit gevecht aangegaan en nu stond ik hier alleen. Gelukkig kwamen er van alle kanten lotgenoten om mijn op te vangen. Langzaam drong het tot mijn door wat ik gepresteerd had. Nam dan ook vol trots de medaille in ontvangst. Deze zal een speciaal plekje krijgen. Heb hem nu nog steeds om want ik voel mij een echte winnaar. Ga straks heerlijk slapen en geloof me ik zal nog dikwijls van deze dag genieten.
Al genietend ga ik nu afsluiten, tot volgende week.
Afgelopen maandag op bezoek geweest bij de Arbo-arts. Ik heb hem verteld hoe het gaat en tevens voorgesteld om vanaf dinsdag 13 april weer te beginnen met werken. Startend met 2 ochtenden per week. Hij was eerst sceptisch daarover en vroeg zich af of ik hier al aan toe ben. Maar als ik beloof om goed naar mijn lichaam te luisteren en te starten op therapeutische basis dan is er groen licht. We hebben een vervolg afspraak gemaakt voor 9 mei, maar na 2 weken wil hij toch even telefonisch contact om te weten hoe het gaat. Zoals ik al vorige week heb gemeld, is het morgen 50 jaar geleden dat ik voor het eerst werd geconfronteerd met kanker. De afgelopen dagen hebben dan ook al die minder leuke herinneringen weer door mijn hoofd gespookt. Dat was niet altijd makkelijk, want in 1961 was de geneeskunde nog lang niet zover als nu. Na mijn eerste ziekte verschijnselen dacht men dat ik een besmettelijke ziekte had. Heb dan ook 3 weken in quarantaine gelegen. Mijn vader, moeder, broers en zussen mochten alleen maar buiten voor het raam staan. De verpleegsters en doktoren waren goed ingepakt als ze bij mijn binnen kwamen. En geloof mij, zo'n soort eenzame opsluiting is echt niet plezant. Na 3 weken mocht ik naar de grote zaal, mijn ziekte bleek niet besmettelijk. Daar heb ik nog 14 dagen gelegen en zijn er alle soorten onderzoeken gedaan. Op een maandagochtend kwam de hoofdzuster mijn vertellen dat ik mijn spullen moest inpakken en dat ik tijdelijk naar het voorste kamertje zou gaan. Er zou een kleine operatie worden gedaan, maar het stelde niets voor volgens haar. Ik wist intussen wel beter. Als je naar het voorste kamertje moest dan ging het niet goed met je. Daar kwam je alleen maar te liggen als je erg ziek was. Tijdens mijn opname heb ik 2 keer meegemaakt dat een kind dat daar lag was overleden. Er was dus veel meer aan de hand. Ik verlangden dan ook naar mijn vader en moeder, misschien konden zij uitleg geven. Maar 50 jaar geleden was er geen bezoek elke dag. En omdat je al op zaterdag en zondag bezoek had gehad, was de maandag bezoekloos voor iedereen. Met mijn ziel onder mijn arm heb ik doelloos op de afdeling rondgelopen. 's-avonds was ik bijna het ziekenhuis uitgevlucht om naar mijn ouders te gaan. Maar helaas vond de portier het vreemd dat een jongetje van 9 jaar in zijn pyjama naar buiten wilden. Hij heeft mij dan ook tegengehouden en teruggebracht naar de afdeling. De nachtzuster was eerst boos, maar begreep al gauw mijn verdriet. Ze heeft, voor dat ze mijn naar bed bracht, nog geprobeerd wat op te vrolijken. De hele nacht ben ik wakker geweest en heb mij ontzettend verlaten en eenzaam gevoeld. Ik was boos op mijn ouders dat ze er niet waren. (Later vernam ik dat ze nog alles hebben ondernomen om mij te mogen zien, maar geen toestemming kregen.) Om 8.00 uur 's- morgens werd ik na de operatiekamer gereden. Volgens wat ik naderhand van mijn ouders heb gehoord heb ik 7 1/2 uur op de operatietafel gelegen. De chirurg had mijn gehele maag verwijderd. Na enkele weken kregen mijn ouders te horen dat het gezwel wat in de maag had gezeten een kwaadaardig soort kanker was. Ze kregen het advies om te genieten van de korte tijd dat ik nog te leven zou hebben. En zie 50 jaar later leef ik nog steeds. Helaas kunnen mijn ouders dit niet meer meemaken, maar morgen zal ik met een traan toch aan hen denken.
De week op zich is best rustig verlopen. Helaas wilden mijn buik en darmen niet zo goed meewerken. Heb sinds enkele dagen weer iets meer pijnen in mijn buik rond de wonden. Ik weet dat dit nog enige tijd kan duren, maar het is deze week wat erger als anders. Ook mijn darmen laten het deze week geregeld afweten. Waarschijnlijk heeft dit toch ook met die pijnen in mijn buik te maken. Maar we gaan er van uit dat dit de laatste loodjes op weg naar de finish zijn. Denk dan ook dat het wel weer beter zal gaan.
In mijn hoofd ben ik al bezig met het komende feest op 11 april. Het is dan precies 50 jaar geleden dat er kanker aan mijn maag werd geconstateerd en dat deze is verwijderd. Ik vind dat toch wel een reden om te vieren. Want laten we eerlijk zijn het was al zeldzaam een kind op zo'n jonge leeftijd met maagkanker. Daarbij stierven 50 jaar geleden de meeste mensen aan kanker. Ik leef nog en kan nog heel veel dingen doen. Als dat geen reden om te feesten is.
Hopelijk kan ik volgende week melden dat de pijnen wat gezakt zijn. Tot zondag.
Afgelopen woensdag ben ik op controle geweest bij de chirurg die er mede voor gezorgd heeft dat ik nog steeds deze blog kan invullen. Het was een bezoek met 2 gedachten. Allereerst de controle hoe alles met mijn gezondheid is, en zo'n bezoek zorgt toch elke keer weer voor wat nervositeit. Maar tevens het afscheid, hij stopt per 1 april als chirurg in het ziekenhuis te Turnhout. Met mijn gezondheid was alles goed, langzaam beginnen bloedwaarden, die veel te hoog waren, weer normalen waarden aan te nemen. De pijn die ik nog steeds in mijn buik voel, vooral rond de littekens, zijn normaal na deze 3 zware operaties. Hij vertelden dat ik daar toch nog enkele maanden last van kan hebben. Dan het afscheid, als een arts je tijdens de 8 weken opname in het ziekenhuis zo intens en goed heeft behandeld gaat er een band groeien. En natuurlijk er komt een tijd dat de chirurg deze band doorsnijdt en zegt dat je volledig genezen wordt verklaart. Maar ik ben nog niet volledig genezen en heb het gevoel dat ik nog niet toe was aan deze breuk. Als je mij dit een jaar geleden had verteld had ik iedereen voor gek verklaart, maar heb nu ervaren dat een arts toch zo'n belangrijk deel van je leven kan worden dat het moeilijk lijkt om verder te gaan zonder zijn steun en kennis. Dit lijkt erg sentimenteel, maar kan dat even niet anders uitleggen. Natuurlijk zal zijn vervanger ook een goede en capabele arts zijn. Daar twijfel ik niet aan, maar ik denk dat ik daar nooit meer die band mee krijg.
Vandaag hebben we de buurtbewoners op visite gehad. Tijdens mijn ziekenhuis opname hebben ze allemaal in de buurt klaar gestaan om Alméra te helpen en te ondersteunen. Dit was voor Alméra geweldig, ze had af en toe een schouder om bij uit te huilen en haar verhaal kwijt te kunnen. Iedereen stond na elke ziekenhuisbezoek klaar om haar op te vangen. Samen vonden we dan ook dat, nu het best goed met mij gaat, hen te bedanken door ze uit te nodigen voor een borreltje. Het was erg gezellig en dankzij het mooie weer konden we het in onze tuin houden. Was blij dat ik de mensen nu zelf kon bedanken voor wat ze gedaan hebben, en het blijkt maar weer eens dat er in tijd van nood nog voldoende mensen in je omgeving zijn om je te helpen.
Kan dus met een gerust hart gaan slapen. Tot volgende week.
Afgelopen maandag op mijn verzoek een gesprek gehad met mijn coördinator en chef. Wilde samen met hen bespreken hoe, straks als ik weer mag werken, we verder gaan. Heb hen verteld dat ik al bekeken had om in oktober, als ik zestig wordt, met vervroegd pensioen te gaan. helaas heeft het ABP zo met onze inleg gespeculeerd dat dit voorlopig geen optie is. Als ik in België had gewerkt was ik al een jaar met pensioen geweest. daar mag je na 40 jaren werken met pensioen. Maar helaas ik woon er alleen en heb er niet gewerkt. Had gehoopt dat voor mijn jaren lange inzet het ROC een mooie afvloeiingsregeling voor mij zou hebben, maar helaas is die er niet. Bedenk wel ik heb geen hekel om te werken en zeker geen hekel om terug te keren naar het Radius College. Heb goede contacten met mijn collega's en heb altijd genoten van mijn werk. Maar, mijn ziekte heeft mij doen beseffen dat ik van die tijd die nog te gaan is graag zoveel mogelijk wil genieten. En als je zestig wordt en voor de tweede keer kanker hebt overwonnen besef je des te meer dat dat het grootste gedeelte van je leven al voorbij is. Ga toch vol goede moed en met plezier straks aan mijn laatste 2 tot 5 jaar werken bij het Radius College beginnen. Niet meer voor de klas, vind dat ik dat wel gehad heb, ga de leerlingen begeleiden bij hun stage. Lijkt me een erg leuke job.
Dinsdagmiddag werd ik ziek, alle alarmbellen begonnen te luiden. Ik moet eerlijk bekennen dat die middag en ook die nacht ik volledig in paniek was. Overal pijnen voelen die er anders niet waren, mijn darmen die volledig optilt sloegen. Dat was dus echt even schrikken. Gelukkig bleek het niets meer als een griepje te zijn, maar doordat er nog al wat met mijn lichaam is gebeurd en het lichaam ook nog niet volledig is hersteld, reageerde het nu ook wat feller op deze griep. Gelukkig ging het vrijdag al weer goed.
Ben zaterdagavond na een vergadering van Lotgenoten Vlaanderen geweest. Heb daar Bea weer gezien. Bea is in 2009 met ons mee geweest tijdens de Roparun. Zij deed de catering en was voor alle van ons "Moeke" die voor ons zorgden en waar we even konden uitrusten. Het was heerlijk om haar weer terug te zien en eventjes bij te kletsen. Na de vergadering, toen ik naar huis reed, neuriede ik zacht het liedje "Zij gelooft in mij" van Andre Hazes. Bea verwelkomde ons daar elke keer mee als we op de rustplaatsen aankwamen.
Vandaag is er een fotograaf van de GVA (Gazet van Antwerpen) geweest. Samen met twee andere lotgenoten wordt er straks een stukje van ons in deze krant geplaatst.
Straks misschien een bekende Nederlander in Vlaanderen?????
Afgelopen week was een vrij rustig. Wel geregeld gewandeld, gefietst en gesport. Weinig schokkende dingen gebeurd. Maar goed zo'n weekje mag er ook wel eens tussen zitten. Het is net als bij een trainingsschema, af en toe rust is ook goed. Heb wel beseft, na alles wat er is gebeurd dat, dat je dromen moet laten uitkomen en niet uitstellen. Roep al enkele jaren dat ik mee wil doen aan de vierdaagse van Nijmegen, maar door alle drukte kwam het er niet van. Maar omdat het besef er is "'dat je niet moet uitstellen naar morgen wat vandaag kan", heb ik mij zelf voor dit wandelevenement ingeschreven. Nu maar hopen dat ik wordt ingeloot. Het lijkt me namelijk een fantastisch evenement om aan te mogen deel te nemen. Omdat Alméra moet werken ga ik deze uitdaging alleen aan. Nu ja alleen, met 40.000 andere. Dus hopelijk wandel ik van 19 t/m 22 Juli in en rond om Nijmegen. Vandaag hebben we als Lotgenoten Vlaanderen een ontbijtjogging georganiseerd. Dit alles om geld binnen te halen voor de Roparun. Het was een erg mooi succes. We moeten nog alles op tellen, maar ik denk dat we er weer een mooi bedrag mee verdient hebben voor onze lotgenoten.
De week verliep vrij rustig. Heel de week stond eigenlijk voor mij in het teken van de zaterdag. Maandagavond nog even naar een bijeenkomst voor teams van de SamenLoop geweest. Het was wel vreemd om iets wat je zelf hebt opgezet nu van de zijlijn te bekijken. Als je dan naderhand na huis rijdt spookt er toch even door je heen dat je dit graag nog een keer zelf had afgemaakt. Maar de huidige commissieleden doen het goed, ik heb vertrouwen in hen en ben blij dat ik mijn herstel op de eerste plaats heb gezet. Vrijdag naar een bijeenkomst van Start to Run geweest, het was reuze gezellig, vooral het optreden van Dolf Janssen. Tijdens de afgelopen week had ik toch wel wat schrik hoe het zaterdag met mijn darmen zou gaan. want zoals jullie weten zijn mijn darmen nog een beetje een probleem. Ik heb er dagen bij dat ik 10 tot 15 keer naar de WC moet rennen. Volgens de doctoren wordt dit beter maar heeft dit nog wat tijd nodig. En toen was het zaterdag, de dag dat ik voor het eerst na een zware herstelperiode weer aan de start van een wedstrijd zou staan. Ik moet zeggen dat ik in mijn lange tijd als loper nog nooit zo gespannen was, niet zoals voor mijn eerste wedstrijd, niet zoals voor mijn eerste halve marathon, niet zoals voor mijn eerste marathon en niet zoals voor mijn eerste Roparun. Nee, ik was echt zenuwachtig, gespannen van mijn tenen tot mijn kruin. Elke vezel in mijn lichaam besefte dat er iets unieks ging gebeuren. Van heel veel lopers kreeg ik al voor de start compliment voor wat ik ging doen. Vele hadden er bewondering voor. Dat werkte voor mij juist averechts. Kan ik dit allemaal wel waarmaken spookte het door mijn hoofd, heb ik de lat niet te hoog gelegd? Maar Alméra stelden mij gerust, ze had er volledig vertrouwen in dat het mij ging lukken. Om 11 minuten over 11 klonk het startschot. Na mijn eerste stappen viel alle spanning van mij af en liep ik in een soort roes. Als trainer zeg ik altijd tegen mijn lopers, lopen is genieten. Nou en genoten heb ik, van elke meter die ik liep, van elke seconden dat ik onderweg was. Het leek wel of ik zweefden. Na elke kilometer aanduiding nam mijn blijdschap toe, ik was op weg om wederom een grote stap verder te komen in mijn doel op volledig herstel. De laatste kilometer vlogen er allerlei beelden door mij heen van strijd van de afgelopen maanden, wat waren ze zwaar geweest. De laatste honderd meter tussen al die toeschouwers was een ware triomftocht. Ik had wederom aan mijzelf bewezen dat een sterke wil je heel ver kan brengen. Over de finish vielen Alméra en ik elkaar in de armen, en geloof me maar daar hebben wat traantjes gevloeid. Vele mensen kwamen mij feliciteren en deden mij nog meer beseffen wat een voorrecht ik heb dat ik dat nog mag en kan doen. Maar toen ik na enige tijd onder de douche stapte kreeg ik het mooiste compliment. Een collega loper vertelde dat hij mijn hele ziekt en het weer opkrabbelen via mijn blog had gevolgd. Hij had daar in gelezen dat ik in mijn strijd bewondering had voor Lance Armstrong. Nou zei hij ik ben er sinds vandaag van overtuigd dat Lance Armstrong bewondering voor jou moet hebben. Want wat jij hebt moeten overwinnen en dan vandaag aan ons allen toont waar je toe instaat bent verdient dat onze bewondering. Jullie begrijpen dat dit zelfs mij, iemand die bijna nooit zijn mond houdt, deed zwijgen. Toen ik thuis kwam en op mijn PC naar de uitslagen keek, was ik toch ook erg trots op mijzelf. Ik had de 5 km in 30 minuten en 31 seconden gelopen, bijna 10 km per uur!!!!!! Vandaag zijn Alméra en ik naar Baarle Nassau gefietst, vond dat wij toch wel een lekkere wafel met slagroom hadden verdient. Toen we thuis kwamen hadden we er toch weer 30 km opzitten. Dus genoeg gedaan en geef mijzelf morgen dan ook vrijaf van fysiofit.
Let wel mensen, ik ben blij dat er zovele zijn die bewondering voor mij hebben, maar ik doe wat vele van jullie ook zouden doen. Vechten om te blijven leven. Is dat voor 1 jaar, 5 jaar, 10 jaar of 30 jaar niemand zal het weten. Maar voor elke dag dat ik op een mooie manier kan verder leven zal ik vechten. Want ik ben niet de enigste die kanker heeft overwonnen, dat zijn er gelukkig nog vele meer. Alleen hebben die hun strijd niet zo in het daglicht gestreden zoals ik gedaan heb. Dat ik mijn gevecht zo in de openheid heb gebracht is omdat ik aan iedereen die aan het vechten is tegen een ziekte wil zeggen. Onthoud het volgende motto: "OPGEVEN IS GEEN OPTIE"
