De laatste uren te Montréal komen eraan. Vanavond Goodbye-feestje! Morgen inpakken...en terugkomen? Zware beslissingen, 1000de dingen te doen als ik terugben, want ik wil erin vliegen...ik heb goede cijfers nodig voor mijn toekomst en daar zal ik dan ook voor vechten -dus watch out. Ik heb een fantastische tijd hier gehad ...ondertussen fan geworden van alles wat related is to Canada dus ook Celine Dion :) ... Dus dan wil hier ook mee afsluiten:
"Taking Chances"
But what do you say to taking chances, What do you say to jumping off the edge? Never knowing if there's solid ground below Or hand to hold, or hell to pay, What do you say, What do you say?
I just want to start again, And maybe you could show me how to try, And maybe you could take me in, Somewhere underneath your skin?
What do you say to taking chances, What do you say to jumping off the edge?
Never knowing if there's solid ground below Or hand to hold, or hell to pay, What do you say, What do you say?
And I had my heart beating down, But I always come back for more, yeah. There's nothing like love to pull you up, When you're laying down on the floor there.
Ik kreeg uit verschillende hoeken dat het tijd was voor een update van de avonturen van het kleine ijsbeertje. Dus voilà, uw wensen gaan in vervulling.... OK waar moet ik beginnen?!? Vorig weekend : zaterdag 24/01/2009 - datum om nooit te vergeten! Een FANTASTISCHE dag. We hadden met de kotgenoten een auto gehuurd en we zijn naar Québec gereden. Daar zijn we met de hondjes gaan sleeën zo uniek. Prachtige video's en foto's. Laurent was mijn bestuurder want ik was nogal bang enerzijds van de honden in het begin en anderszijds dat ik niets kon beginnen met mijn gewicht tegen de hondjes. Super lief van Laurent om dat te doen. S'avonds naar Red Bull Crashed Ice gegaan in Québec city. Echt een super mooie en ook romantische stad, denk ik, geen ervaring Zo zalig met mijn 3 mannen ; het was echt zo een broertjes gevoel...maar niets kan typen aan die in België hè... Ik heb Thomas ook uitgeroepen tot the best pillow ever... Ik was zo kapot en bevroren letterlijk bij -35°, ik heb het tweemaal uitgeschreeuwd van de pijn...ik kon niet meer... en dan zalig onderweg in slaap gevallen op het warme en zachte kussen... Als afsluiter naar top van Mont Royal gereden en gekeken naar de tapijt van dansende lichtjes over de stad en de kerels werden er zelf stilletjes van. Twas heel mooi! Dus als iemand mij ooit ten huwelijk wil vragen dat is zo een van de plaatsen waar je wil dat dat gebeurt
De volgende dag dan uitgerust en gewerkt voor de thesis. En veel gedroomd. De nacht van zondag op maandag erge nachtmerrie gehad. Volledig in paniek en ziekjes. Enkele uren niet kunnen slapen en dus te kapot om naar stage te gaan om6u30 en dan heb ik Beatrice gebeld. Dus maandag veel geslapen ook wat verkouden door Québec. Een fijne stageweek gehad en...toekomst ideeën gecreërd. Ik ben mijn hartje een beetje hier wel verloren (even ter verduidelijking: neen, ik heb niemand leren kennen...). Ik hou van de mentaliteit, de natuur, de taal, de mensen,... ook een super gezellig department logopedie, waardoor mijn oog gevallen is op het Ph.D. programma hier. En jawel, ze zijn hier ook geïntresseerd in mijn kandidatuur. Ik ga waarschijnlijk deze week een gesprekje hebben met de verantwoordelijke en wie weet zit ik hier vanaf oktober, lieve mensen, voor de volgende 3 jaar van mijn leven. We zullen het nog allemaal zien, ik heb zelf er ook nog steeds zo wat een dubbel gevoel bij en nog niets is beslist maar 75% van mezelf zegt toch: "doen!!!".
Donderdagavond heeft Thomas voor zijn vertrek uit de residentie ons allemaal getracteerd op ijswijn van Québec. Jawel een flesje van 300ml wordt gemaakt met meer dan 80 appels , dus puur geconcentreerde appelalcohol...Laurent was weer de sublieme kok en maakte er zalige pannenkoeken bij... Gisterenavond zijn we dan zwaar de bloemetjes gaan buiten zetten. De details worden later aan de naaste vrienden onthuld Het was in université de montréal departement science informatique en technologie denk ik. Ze hebben hun eigen fuifzaal in de prachtige universiteitsgebouwen (weerom verschil met KUL). En ja, op vrijdagavond is het vanaf 17u30 al, zwaar het weekend inzetten... Ik heb het goed overleefd andere van het kot ietsje minder... Om 4u30 ben ik letterlijk als een tot aan de drempel van mijn kamer gedragen, en neen, voor de records: ik had niet te veel gedronken, het mag worden nagevraagd. Laurent wou dat persé doen en ik wou eigenlijk nog niet gaan slapen maar in de zetel beneden blijven, en ik zat maar te zeggen: "zet mij neer!" ik besefte onderweg dat dat dom was want NL verstaan die fransmannen natuurlijk niet.
Maar bon ik heb goed geslapen en gerust vandaag en morgen : "arbeiten". In de vooravond is Thomas vertrokken. We gaan hem wel nog zien want hij blijft nu bij een gastgezin in Montreal. Dus hij gaat ons nog bezoekjes komen brengen. Ik mis hem al een beetje maar ik mis iedereen die hier vertrekt. Het zijn stukjes van jezelf geworden en dat gaat dan weer weg... Hoewel het contact met Thomas heel raar was, ook dat is voor de uitverkoren mensen wat ik daarmee bedoel , toch blijft er altijd bij elk vertrek wat gemis en verdriet over wat wel weggaat met nieuwe mensen maar toch, zoals Ursula ook voelde, een uniek gevoel is.
Zo, ik kijk uit naar de volgende week! En zie zelf al een eindstreep naderen wat ook weer dubbele gevoelens met zich meebrengt...
Nu een bericht vanuit mijn bed want op vrijdag mag ik uitslapen joepie!!! Straks naar McGill maar ik heb nog even tijd... Gisteren was ik erg moe in Roslyn. Ik kreeg dan ook erg zware hoofdpijn en draaierigheid. Maar ik heb het overleefd . Gisterenavaond was het 'aperitif française' . Laurent & Nicolas hadden hun vrienden uitgenodigt voor een meer Belgisch soort feestje veel drank en niet veel anders. Het waren wel allemaal mensen van l'école polytechnique dus allemaal de fysici, maths, of ingeneering dus het nurd-gehalte was vrij hoog. Die snappen echt niet hoe ze meisje kunnen versieren, zeker niet in "allo-allo" Engels. Er was er zelfs een die mij een groot compliment volgens hem gaf: dat ik leek op een generaal van zijn legerafdeling ooit en dat dat super positief was....Ik had zoiets: "What the ****".
Ik, Ursula en Heidi waren het er dan ook over eens de leukste kerels in de groep : die van ons!!! Voor de rest hebben we hier met de meisjes een goede band. Dus de genodigden van het feestje was niet echt super maar we hebben een super tijd gehad met die van het kot. Volgende week heel wat op het programma Poutine, verjaardag Heidi, afscheidsfeestje van Heidi. Als Heidi weg is blijven ik en Ursula nog over om ons mannetje te staan , gelukkig blijft Ursula tot 9 februari dus dat is dicht tegen mijn afscheid.
Zoals aangekondigd het was hier vandaag voor het eerst echt wel koud : -26° !!! Ik heb het getrotseerd en er zelf meer als 30 minuten in gewandeld! Ik had het alleen even moeilijk met de ademhaling toen ik een bergje op moest...Dan voelde ik het op mijn adem pakken dan heb ik de coll van mijn trui opgetrokken tot net onder mijn ogen en dan ging het weer. Voor de rest valt dat wel mee... We hebben wel de poutine afgelast want we geraakten er gewoon niet met de koude. Ik was vandaag wel het manneke van michelin maar bon dat neem je er bij ik had 5 truien aan en 2 paar handschoenen en twee broeken...Het was geen zicht maar daar zit je op dat moment echt niet mee...
Ik ben voor de derde keer verhuisd. Nu woon ik in kamer 31 ipv 13 boven bij Laurent, Nicolas ( de fransmannen) en Ursula (indonesië). Een veel warmere kamer want je zit boven en de sfeer is 10x beter want anders zat ik met de creep en zijn mama. Ook een super badkamer en dat is zowel iets dat je kan appreciëren, dus de keuze was snel gemaakt toen ze mij het voorstel deden. Het is ook ideaal voor mijn Frans want met Laurent & Nicolas lach ik wel wat af want de rest kan ons niet of niet voldoende verstaan..Ondertussen heeft Stephanie ook mijn vermoeden bevestigd dat David (creep) een aandoening heeft en ik heb het met Beatrice besproken en we zijn zeker van Asperger, dus hoogfunctionerend autisme binnen PDD. Dus het stellen van diagnoses zit er toch al goed in ...vandaag ook heb ik een correcte NLD onderkent. Voor de rest over het kot: gisteren hebben we tot 11u30 liggen presidenten met thomas (Suisse), nicolas, laurent en heidi (usa). Het is een supergroep allemaal toevallig 21, 22 en 23 dus echt fantastisch!!! Ik heb al een paar keer strike gelegen (vooral met Achmed the terrorist)
Gisteren ook afscheid moeten nemen van Allen (Boston, usa) . Ik kende hem niet zo goed maar 2 dagen echt mee samen gezeten maar geloof het of niet het deed ons allemaal iets om iemand te laten gaan...Ik vraag mij af hoe dat gaat worden als ik van de rest na 5 weken moet afscheid nemen. Het zijn mooie momenten die je achterlaat maar ook voor altijd zal meenemen. Iets wat ze mij nooit zullen afnemen. Gisterenavond had ik dan ook wel even moeilijk. Toen wou ik wel een knuffel...tijgertje was er maar toch - een echte knuffel was beter geweest... maar ça va. Als ik dan denk aan al het plezier dat ik hier heb dan gaat het wel snel weer over. Ik ga sewes mijn was proberen te gaan doen... Ik ga ook nog hulp aan Thomas vragen want ik heb hier een Duits artikel liggen waar ik toch niet al te veel van snap.
Er zijn altijd mensen op een kot waarmee je het wel en niet mee kunt vinden. En er is hier echt nen creep. Ik geef hem voorlopig de twijfel van :autist of schizofreen, maar toch... Hij moet veel pillen slikken, is hier met zijn moeder en zijn moeder zei zoiets aan de telefoon: " we wachten of hij gaat mogen opgenomen worden of niet". Hij wou der juist per sé boven zijn facebook en e-mails checken op mijn PC. Ik liet het toe maar ik bleef er naast staan. Maar moeite dat die was aan het doen om mijn e-mailadres te onthouden... niet normaal. Ik ben erop gevlogen en dadelijk gedelete mijn adres dat er verscheen (hopelijk is hij niet nen hoogbegaafde creep). Hij zo dadelijk" ik ga u niet blackmailen" ofzo maar denk ik nu net wel zone creep... Gisteren zaten we allemaal samen (super gezellig!) en hij is 2 keer naar de badkamer gegaan en nicolas zei (en français): ' Hij staat met zichzelf te praten'. Dus volgens mij is hij schizofreen en hij communiceert ook zeer vreemd met iedereen. Ik voel er mij in ieder geval niet bij op mijn gemak. Misschien moet ik het eens vragen aan de andere wat hij heeft. Thomas is echt wel nen vriendelijke kwam dadelijk vragen hoe mijn dag geweest was, dat is wel heel veel leuker dan op hotel. Ik zit hier graag en ik ga het hier missen weet ik nu al...Maar is mis ook wel België, vooral zo Leuven de mensen daar...Ik ben bij hen vertrokken met een fijn gevoel en daarom mis ik het denk ik en ook het eten van mama begin ik te missen en Felix . Maar ça va, ik heb hier ook een fijne groep. Woensdag ga ik uit eten met de McGill studenten en vant weekend wil ik graag de biodôme gaan bezoek. Vanaf woensdag krijgen we hier de koudste temperaturen sinds 10 jaar! Help -30° en plus. Ik heb er schrik voor mijn kamertje is wel warm maar toch...de badkamer is koud dus ik zie er tegenop om daar te gaan douchen bij ijskoud weer.... Ik heb vandaag een stuk assesment in het Engels gedaan, het is wennen om dat te doen. Ik vind dat het stuntelig overkwam. Maar ja , ik moet dat aflezen ik ken dat niet vanbuiten zoals Beatrice na al die jaren. Ik wil dit echt kunnen op het einde van de stage.
Voila, jullie zijn weer bij voor vandaag! Voor diegene die het nog niet wisten in augustus mag ik mee op IP naar Stockholm dus ik kan mijn CV wel echt volschrijven met buitenlandse ervaringen....
Jawel, het hotel is niet meer . Ik zit nu op een studentenkot. Gelukkig want de nacht van mijn vertrek op het hotel is het brandalarm daar stuk gegaan. Eerst ging om 20u het brandalarm af omdat een van de gasten zo slim was geweest te roken in de keuken. Dan 5u18 s'morgens werd ik uit mijn bed geblazen door het verschrikkelijke geluid . Ik snowboots aan als een zot een sjaal omgegooid en bijna naar beneden in mijn pyjama gevallen. Een mens maakt wat mee maar ik maak het echt allemaal mee...En om 7u s'morgens nog eens maar dan ben ik er niet meer voor opgestaan. Dan hier op Saint-Laurent aangekomen fijn studentenkot. Met echt alle nationaliteiten wel fuifbeesten...maar toffe mensen. Vooral met Thomas, nen zwitser (van heel dicht bij Stephanie!), kan ik het goed vinden. Fijne kerel iets minder uitbundig als de Amerikanen en blijft net als ik 5 weken. Ook de twee Fransmannen zijn leuke mensen. We hebben ook één mevrouw en haar oudere zoon David, die zitten naast mij. Ze zijn van Ontario maar oorspronkelijk van UK want het accent is typical British. Maar tof om nu s'morgens en s'avonds gezellig samen te zijn en met wa volk te kunnen spreken. Gisteren had een potluck feestje met McGill. Dat is een leuk concept iedereen brengt een schotel eten mee en dan maak je het dus mee dat heel maar ook heel het appartement vol eten staat. Ik had echt zoiets van...help wat een vreetpartij... maar het bleef deftig . Iets anders dan sommige leuvense feestje waar het draait om den drank, hier draait het om het eten...Echt gezellige bende..Tof maar wel vermoeiend want in zo'n bende van 40 mensen Engels volgen en spreken vraagt veel concentratie maar ik heb veel complimenten gekregen voor mijn uitstekend Engels dat wel erg plat begint te klinken als ik het nu vergelijk met mijn UK-buren. Gisteren was het ook museumdag voor mij. Ik ben naar de tentoonstelling van Andy Warhol geweest en naar het McCord museum. Was wel de moeite. Alleen Warhol is net van voor mijne tijd, dus het was iets meer voor paps en mams geweest. The Rollings Stones ken ik nog maar er waren ook heel wat Amerikaanse zangers die ertussen zaten die ik niet kende. Maar ik wist helemaal niet dat Warhol zoveel met muziek te maken had, die is producer geweest en heeft zijn eigen groep enzo gehad...echt Rock'n'roll. Maar al bij al die kleuren van Warhol zijn direct iets dat je positief maakt ...dus echt wel fijn ik heb er toch 2u gebleven ofzo. McCord was ook wel de moeite en ik heb toch een museumkaart dus ik moet ervan profiteren....
Zo ik ga nog wat administratie doen en dan in de namiddag eens werken...dat moet af en toe eens...
Ik heb gisterenavond nog eens mail gestuurd naar mijn agent maar dus nog steeds geen antwoord. Vanmorgen was het te voet bij -6/-7° te doen en was ik op 35 minuten goed doorstappen bij Beatrice. Ik denk dat mijn fysiek er hier serieus op vooruit gaat. Maar om terug te komen was het rond -12° en dat is toch koud en dan moet ik zo'n ambetante bus nemen ...niet plezant...ik zou zo graag meer downtown zitten voor enerzijds langer te kunnen slapen anderzijds ook iets meer in het bruisend deel van de stad te zitten. Morgen volg ik voor het eerst lessen op McGill, het zijn allemaal zo beroepsvoorbereidende lessen wat wel aangenaam is. Hopelijk leer ik daar wat mensen kennen. Volgende week ga ik er zelf invliegen als SLP. Ik kijk er naar uit! Straks eens kijken wat er hier allemaal nog op mijn PC staat dat ik kan vertalen naar het Engels. Leuk trouwens dat Beatrice me ook zo direct in actie wil zetten dat vind ik super plezant. Ik ben vandaag ook een Belg op de bus tegengekomen. Allée, dat denk ik toch, waarom draagt iemand anders een sjaal van Liège. Dus morgen uitslapen en in de namiddag naar de les. Ik heb trouwens de beste koekjes van de wereld hier leren kennen: white chocolate chunk & raspberry buttercoekies...ZALIG!
Vandaag was het dan zo ver the 'real Canada' of toch al een stukje. Een twintigtal centimeter sneeuw, auto uitschuppen, door de ijzige wind s'morgens om 6u45 een bus pakken waar dan alles misliep met betalen. Dan moest ik een tweede bus nemen die kwam maar niet, dus stoer heel Sherbrook afgewandeld (dat is de Meir en misschien zelfs langer) door de sneeuwstorm. Het enige wat je dan doet is stappen, stappen en hopen dat je soms nog eens iets ziet door u aangedampte brilglazen. Als een doorweekt waterkiek aangekomen bij Beatrice. En s'avonds weer van het zelfde maar dan kon het mij al niet meer veel schelen. Op een bepaald moment zegt u lichaam van: 'tja, het is nu zo...deal with it'. Toen ik dan om 19u30 met mijn 3 zakken met eten door de sneeuw aan het ploeteren was en toen het besef kwam dat 99% van alle mensen die ik ken mij zot zouden verklaren...was ik eigenlijk wel fier op mezelf. Ik dacht aan iets wat al velen hebben gezegd, een klein vechtertje. En awel ja, op dat moment voelde ik mij ook echt zo even. Dus opgelet als iemand nu in België nog een keer zegt dat het koud is...
Ik ga eens afronden voor vandaag, tot de volgende!
Jaja, ik ben er in geslaagd om even jullie te laten voelen hoe Canada voelt! Het was vandaag warmer hier dan bij jullie...hihi Volgende week zal ik minder hard lachen want ze voorspellen hier ook de koudste temperaturen sinds jaren. Ik zit nog steeds op dat jongerenhotel al heb ik er nog niet veel jongeren gezien. Mijn agent is nog steeds van de aardbol verdwenen en dus blijf ik hier maar , ik heb niet echt een andere optie en het is wel goed te doen. Vooral de service is beter als op een kot , elke dag wordt je bed opgedekt en handdoeken vervangen. Nadelen zijn dan het beperkt tot geen contact met andere mensen...maar daar zal wellicht verandering in komen na vrijdag als ik naar McGill ga. Ook ligt het wel vrij ver van beatrice. Dus vroeg opstaan (jawel tussen 6u en 6u30) is de boodschap!
Ik ben gisteren ook naar het office du tourisme geweest om wat te gaan kijken wat ik allemaal kan doen. Dit weekend ga ik een tentoonstelling van Andy Warhol bezoek en hoe zijn link was met muziek. Echt de moeite naar het schijnt! Ik laat het jullie weten. Ik wil ook nog gaan langlaufen in parc mont royal maar ik zal moeten zien wanneer en hopelijk vind ik msschn iemand van McGill om mee te gaan. Ondertussen wordt er op een slakkengang aan de thesis verder gewerkt...dat verschuif ik systematisch ook naar het weekend omdat ik s'avonds nogal snel moe ben. Ik word nog steeds om 4u wakker want dat heeft mijn lichaam nog niet echt door dat de nachten hier op een ander moment vallen dan in België.
Vandaag de eerste stagedag in Honoré Mercier een bilingual school , dus de ene dag krijgen de kinderen les in het frans de andere dag in het engels. Wat opmerkelijk is dat veel kinderen die bij ons in B.O. zouden zitten hier allemaal in gewone scholen meedraaien. Leuke kinderen wel vooral taal-en spraakstoornissen. Volgende week mag ik al stukjes overnemen dus ik ga mijn oefeningen al eens beginnen vertalen... Ik leer wel ook veel Engels bij hierdoor op kinderniveau maar toch...ik wist bijvoorbeeld niet wat een kwal was in het Engels nu dus wel... Als ik terug die therapie zie, dan zie ik zo de gelijkenissen met Vlaanderen natuurlijk, maar steek toch wat op. Ook leuk om zo de verschillen met Beatrice te overleggen... Dat geeft wel zin om er terug in te vliegen, los van de boeken...het blijft een boeiende job vol toffe momenten...
Het Frans hier is wel grappig anders...Gisteren was er zo "de pfaffs" maar dan de "dions" met Celine Dion op de tv. Echt hilarisch met momenten! Die zijn nummer één in de nasaliteit hier (ja, sorry beroepsmisvorming). Alles wat ze nasaal kunnen uitspreken doen ze ongeveer...
Na een 10-tal uurtjes rusten en slapen (nu 8u24 hier) heb ik vandaag nog een day-off om te verkennen en te bekomen van de emoties want daarover moest ik het nog hebben .. Ik ga beginnen met de vlucht. Het begon al erg fijn op zaventem. "Ja, mevrouw ons vliegtuig is overbooked en u kan morgen ook vertrekken in business en 500 dollar extra". Ik heb vriendelijk geweigerd want ze stonden hier natuurlijk wel te wachten. Maar ik kreeg wel nog geen stoelnummer. Dus ik me lichtelijk gehaast naar die gate om een stoel te hebben. Dat was snel in orde. Ik mocht zitten naast Sebastien C., ze dachten dat wij samen reisden omdat we naar Montréal allebei moesten. Ik dacht oh, fijn iemand om mee te babbelen... Niet dus! Ik heb nog nooit zo'n droogstoppel gezien..7u aan een stuk heeft die gestaard naar het schermpje zonder geluid, zonder muziek, geen boek, niets gedurende 7 uur...Ik dacht ik zal dan maar eens iets vragen...en toen kwam het antwoord: "ik versta niet". Hij was franstalig ik heb dan nog een vraag gesteld in het frans maar hij was kort van stof... Ik en gatecoordinator hadden ons dus vergist in de taal van deze kerel , nochthans de achternaam was echt Vlaams. Ma bon na New York zat hij toch niet meer naast mij... In NY had ik even een gevecht met mijn maag...het was dan 8u s'avonds belgische tijd en 2u middag daar en dat kon de maag toch even niet volgen maar voor de rest niet veel last gehad... In NY was het clear sky dus ik heb prachtig the empire state building kunnen bewonderen vanuit de lucht. Het was een klein vliegtuigje en ik zat aan het raampje echt mooi die vlucht. Eerst de veroeste vierkantje van NY zien vanuit de lucht, dan een assymetrische dambord van stukken met en zonder sneeuw en dan echt de prachtige natuur van Canada. Echt schitterend om volledige meren bevroren te zien vanuit de lucht en die bergen allemaal besneeuwd. Een maal in MTL snel beatrice, mijn begeleidster, gevonden. Ze had zelfs een survival kit voorzien, zo leuk!!! Echt een tof iemand! Maar dan... het kot goed binnengekomen en dan te horen gekregen dat ik niet meer binnen mocht. Patrice , mijn agent, had al maanden de kamers die ik huur in het huis niet meer betaald waardoor de eigenaar van het pand geen studenten van hem meer toeliet. Dus ik mocht niet blijven dus voor de mensen die post naar Tupper hebben gestuurd, sorry... Ondertussen was mijn agent naar Indonesie gevlucht maar ik had betalingsbewijs dus heeft zijn partner Robert mij moeten vrije logies geven in het hotel park avenue. Het is goed gelegen maar niet downtown dus vrij ver van mij stageplaats dus ik zou liefst terug gaan naar downtown snel...want het is 45 minuten te voet ongeveer naar beatrice... Tupper was 10 minuten. Nu hebben ze wel gezegd dat die wel appartementen heeft downtown en dat ik dat moet eisen dus ik ga dat ook doen. Tis ook niet zo gezellig alleen op zo'n hotelkamertje...maar ja als het zo is is het zo maar dan ga ik wel een busabonnementje eisen... Dus heel wat gezever gisterenavond...dus volg zeker de blog voor de nieuwste wendingen in het spannend kot verhaal! Nu ga ik eens douchen en op stap gaan...morgen start dan de stage om 7u20 jawel! Dikke knufs en veel succes aan de blokkers!
; het was echt zo een broertjes gevoel...maar niets kan typen aan die in België hè...
. Maar ça va, ik heb hier ook een fijne groep. Woensdag ga ik uit eten met de McGill studenten en vant weekend wil ik graag de biodôme gaan bezoek. Vanaf woensdag krijgen we hier de koudste temperaturen sinds 10 jaar! Help -30° en plus. Ik heb er schrik voor mijn kamertje is wel warm maar toch...de badkamer is koud dus ik zie er tegenop om daar te gaan douchen bij ijskoud weer....
